Ik denk het er mijne van...u vast ook wel!

De zon schijnt- dan hoor ik iemand zeggen, " nou dat mag wel eens een keer. Het is tenslotte zomer. Wat een waardeloze zomer hebben wij gehad zeg!" Volgens mij hebben wij al maanden mooi weer met zo af en toe het hoog nodige natte om te zorgen dat rivieren blijven stromen, bomen en planten blijven groeien en ons stukje wereld niet vergaat van droogte. Ik dacht het er mijn van.

Ik merk dat de drukte op de wegen weer oploopt. Dan hoor ik, " Jeetje wat een toestanden. Moest weer wachten in de file. Ik was 5 minuten later thuis vandaag!" Vijf minuten maar- ik dacht het er mijne van.

"Poeh poeh de eerste week heb ik er al op zitten. Bah, mijn vakantie is nu al voorbij. Gelukkig kunnen wij eind september nog een weekje weg"! " Hoe lang ben je dan weggeweest?" werd gevraagd. "Oh maar 3 weken naar zuid-Frankrijk. Was zo maar om." Ik dacht het er mijne van.

De afgelopen paar weken ben ik wat vaker dan gebruikelijk met de bus de stad in geweest. Het is geen rustige plek meer om even bij te komen. Als ik de bus neem hoef ik niet op het verkeer te letten en kan ik even wegdromen- nou ja, kan, nee was dat maar waar! Telefoongesprekken, vrienden die samen reizen... alles word tegenwoordig zonder gene in het openbaar luidkeels besproken. Ik heb gehoord dat het in de trein idem dito is.

Zo was ik ook ongewilde luisteraar van een gesprek tussen een jonge dame en ?! Eigelijk kon ik niet uitmaken of het nou een zij of hij gesprekspartner was. Zo van, "hoezo, je gaat niet meer? Waarom niet?" ... " kan jou wat schelen wat iedereen daarvan denkt joh." ..... "Heb daar toch schijt aan die lul. Kan jou toch niks maken"! Daar zit je dan- op weg naar een wat je hoopt gezellig kopje koffie op een terras met een vriendin. Ik dacht het er mijne van.

Zo ook de gesprekken door nieuwe Nederlanders. Allemaal in eigen taal. Soms twee of drie verschillende tegelijk. Ik weet het, die kan ik toch niet verstaan. Toch vind ik het een inbreuk om mijn 'space'. Ik kan er niet echt veel begrip voor op brengen eigenlijk. Privé gesprekken horen in mijn denkplaatje niet in het openbaar. Ik denk er het mijne van! U vast ook.

Opruimen

Nee, het is geen voorjaar. Toch kriebelt het bij mij een beetje- alsof het voorjaar is. Ze wat hogere temperaturen van zomer zijn eventjes voorbij- toch schijnt de zon en hoor ik vrolijke geluiden buiten. Blijkbaar zit mijn lichaam in een soort 'voorjaarsgevoel' en daar maak ik gebruik van. Opruimen dus.

Misschien heeft het ook te maken met de klussen die ik de afgelopen maanden bij mijn zwager hebt gedaan. Hij is verhuisd. En daar kwam heel wat bij kijken. Als vrijgezel ziet hij zijn kasteninhoud toch anders dan een vrouw die meeleeft in zo'n huishouden. Nu dat hij buurman in ons gebouw is geworden kan ik een wat strakkere oog op zijn huishouden houden. Alles glimt en is nieuw. Houden zo denk ik dan. En dat kan hij erg waarderen. Gisteren nog kreeg ik een nood Whatsappje. Waar is......? Dan moet ik ontzettend lachen.

Dus nu kijk ik ook met andere ogen naar mijn kasten, laden en kamers. Wij zijn 2 en 1/2 jaar geleden verhuisd. Wat gaat dat snel- alles was bij ons ook strak en opgeruimd. Toch slipt het allemaal niet zozeer dicht maar ik merk dat ik wat minder strak alles opruim. Ingrijpen- nu dus.

De vakantie periode is voorbij. Rust in het huishouden is iets wedergekeerd. Routines worden weer opgepakt. Afgelopen weken ben ik wat kritischer naar mezelf en mijn tijdsbesteding gaan kijken. Het komt allemaal weer op z'n pootjes terecht. Ik blijk toch een soort routine en structuur nodig te hebben. Niet te strak maar wel herkenbaar. Ik wist vaak niet op welke ochtenden ik wakker werd.

Het is maandag- ik ga dit echt mijn 'van achter naar voren' huishoudschoonmaakdag maken. Misschien pak ik het meteen na het ontbijt aan- of in de middag. Maar vandaag is dus 'voor het huis' dag.

Ik gids - niet regelmatig nog maar wanneer ik het toepas in mijn agenda. Ook daar wil ik wat meer structuur in brengen. Dat ik op bepaalde dagen beschikbaar ben. Alleen in nood invallen waar nodig. Dan weet ik wanneer ik 'vrij' hebt. Of in ieder geval op 'vrij' kan rekenen. En zo ben ik ook in mijn agenda aan het opruimen.

Foto's, bestanden, plaatjes en computer gerelateerde zaken. Ook die hebben zo af en toe nodig om te kijken wat blijft en wat gaat weg. Tegenwoordig kunnen wij oneindig veel bewaren. Ik heb gemerkt dat ik dat ook bezwaarlijk ben gaan vinden. Teveel. Ook te log om dingen weer terug te vinden. Omdat het kan wil niet zeggen dat het moet. Vandaag heb ik ook mijn leeslijst van mijn blogs nagekeken. er stonden Blogs op die niet langer beschikbaar waren- de bloggers zijn of gestopt of nieuwe blogs begonnen. Of overgegaan op een ander Blog site. tJa dan verlies je ze uit het oog.

Vandaag is maandag, huis en 'opruim' dag. Heerlijk. In mijn nopjes. Nu een bakje koffie, op balkon in de frisse, lichtblauwe zonnige lucht. Ik ben een tevreden en blij mens.

Het was me wel een volle week zeg!

Soms gaat de tijd zo snel dat ik niet bij kan houden welke dag het is. Toch verbaasd het mij telkens weer hoeveel ik zo af en toe in een week kan stoppen. Neem als voorbeeld afgelopen week.

Maandag: Verrassingsontbijt bij een vriendin- die ik verzorgde. Wat de verrassing was, was dat haar zoon en zijn gezin uit Noorwegen op vakantie kwam en ook aan zou schuiven aan tafel. Daar had ze geen weet van. GESLAAGD!

Dinsdag: Klussen bij mijn zwager: Het huis is voor 95% af. Toch blijven er steeds wat klusjes tevoorschijn komen. Ook werden er een rolluik bij ons en een huiskamer rolgordijn bij hem geplaatst. Weg dag- maar wel mooi en allemaal tevreden. De jongens van van Dam Zonwering kregen voor hun werk verse scones bij de koffie.

Woensdag: Een paar weken geleden een diner afspraak gemaakt. Er werd een verjaardagcadeaubon ingeleverd. Die geven wij als cadeau tegenwoordig. Liever een wijntje bij ons komen drinken dan een fles weggeven. Aan tafel gezellig babbelen gedurende een 3-4 gangen menu. Erg leuk en lekker.

Donderdag: Op naar Zeeuws-Vlaanderen. Met droevig hart reden wij met z'n drietjes richting een bezoek aan dierbare vrienden. " De dokter informeerde ons dat er geen behandeling meer mogelijk is," was het bericht. De noodzaak om op bezoek te gaan was dringend. Hoewel de reden een verdrietige was, hebben wij met z'n allen er toch een mooie dag van gemaakt. Uitgeput en toch blij dat we gegaan zijn- rolde we erg laat ons bed in.

Vrijdag: Het is de tijd van cadeaubonnen innen. Boodschappen, huishoudelijke klussen en een paar tegenvallende taken eindelijk de keuken in. Zo gezellig en vrolijk. Genieten van vriendschap, lekker eten en mooie herinneringen en grappige verhalen uit de oude doos.

Zaterdag: Koken en gerechten voorbereiden voor een ander. Zo leuk, spannend en creatief bezig zijn. Ik hou daar wel van. Was wel eventjes veel 'keuken' deze week, hoewel we toch moeten eten en koken doe ik graag. De ochtend was ingenomen met voorbereidingen en andere taken, s'middags aan de slag. Ook tussendoor een bezoek aan een buurman (94) die zich in het ziekenhuis bevind.Was chauffeur voor zijn partner (87). Eenmaal weer thuis de draad oppakken en afmaken die hapjes.

Zondag: Begon vroeg. Lemon Meringue Tarts afbakken en naar feestje brengen. Ook nog even bij vrienden met cafe bezoek gebracht. Naar huis, even uitblazen. Eierkoeken gebakken voor oude buurman. Hij kan even niet kauwen. Ligt in ziekenhuis. Krijgt allerlei papjes en zo. Wilde zo graag iets anders eten dan vloeibaar maar het moest 'op kunnen lossen' zonder kauwen. Terwijl ik bij hem op bezoek was met zijn partner- at hij er twee op met zoveel vreugde dat ik er stil van werd.

En nu is de dag ten einde. De week begint morgen weer opnieuw. ( nou ja, soms is zondag dag 1- en nu eventjes maandag).

Ik geniet van elke dag en wat die dag met zich mee brengt. Ze komen geen tweede keer langs.

Het nieuwe werken.

Nou, mijn geïrriteerde bui van een paar dagen geleden is verleden tijd. Duurt nooit lang hoor. Gelukkig kan ik relativeren en van mij afschrijven. Dat helpt om stoom af te blazen zonder brokken te maken. Ook heb ik al van jongs af aan geleerd om ook te kunnen lachen om mezelf. Want soms is mijn 'druk maken om' ook om te lachen.

Nu heel andere koek. Er is al zoveel aan het veranderen in onze wereld- zeker zoals ik mijn wereld het ken. School, leren, werken, huisje, boompje beestje! Feest na 30 jaar want de hypotheek is afbetaald. Feest want met 60-65 met pensioen gaan. Feest omdat men 50 jaar getrouwd is. Dat waren redelijk 'normale' zaken.

Anno 2017 ziet deze wereld er anders uit. School, afstuderen- of niet, reizen, werken, reizen...! Relaties die vaker dan niet komen en gaan. Zorgt voor veel verdriet. Kinderen die tussen twee 'thuizen' wonen. Weekje hier weekje daar. Geen vast contract, thuis werken, doorwerken.

Nou schets ik wel een heel breed negatief beeld hoor, en ik weet wel dat het niet 'OVERAL' en ALTIJD' zo is, net als mijn wereld er ook niet voor IEDEREEN gelukkig of zelfs na tevredenheid was. Wat ook nuttig kan zijn, zijn aanpassingen in het leven. Dat de levensstijlen veranderen, de wensen, de mogelijkheden. Thuis hadden wij geen telefoon of auto. Probeer dat maar in te denken. Paar uur per avond tv.

Ik voel me wel bevoorrecht om zoveel vernieuwingen mee te mogen maken, te zien gebeuren en ontwikkelen. In alle omstandigheden zullen er wel verbeteringen kunnen komen. Problemen, onrechtvaardigheden en onrust, oneerlijkheid en jaloezie zijn niet nieuw. Of die verdwijnen ooit? Ah, wat een geweldige gedachten.

Een van de meest opvallende ontwikkelingen is het reizen. De wereld is toegankelijker geworden. Uithoeken bestaan bijna niet meer. Ik heb het niet over de vluchtige steden trips of 'even' in 4 weken Down Under reizen en in 3 weken proberen zo'n land ( Continent) te zien. Ik heb het over langere termijn reizen. Nee, ook geen immigratie. Het grote avontuur. Het bekende achterlaten en verdiepen in de wijde wereld.

En dat hebben twee mensen in mijn omgeving gedaan. Op 11 september 2016 vertrokken zij, na uitvoerig en zorgvuldig een plan hadden gemaakt, hun banen opgezegd te hebben, werden zij uitgezwaaid door familie en vrienden en begon het reisavontuur echt.

Maar ja, dan wil je reizen. Dat kost geld. Je hebt ook passie voor je werk. Hoe moet dat? Deze twee avontuurlijke mensen hebben goed het voorwerk gedaan. Veel informatie gewonnen, bedachtzaam aan de slag gegaan en nu al werkend reizen zij onder de naam Dutch Nomad Couple. Het afgelopen jaar hebben ze Mexico onder de loep genomen. Hun belevenissen leggen zij vast op film. Een vooraf geregelde Youtube kanaal zorgt ervoor dat er (bijna) wekelijks, afhankelijk van internet bereik uiteraard, een informatief, leuk en mooi filmpje komt te staan. Zo kunnen vrienden, familie maar ook geïnteresseerde mensen meeliften op reis.

Ik zeg, petje af. Zo mooi en ja, toch wel vanuit mijn optiek, dapper!

Wil je ook mee reizen? Wil je weten wat ze nog meer hebben gedaan- behalve Mexico ontdekken?

Dat kan... De Dutch Nomad couple zijn via deze links te volgen. Bon voyage! En Tino en Angela, "dat jullie nog veel mogen zien, talloze avonturen mogen beleven en met voorspoed jullie verhalen mogen blijven vertellen".

Dutch Nomad Couple - join their Youtube channel here

Dutch Nomad Couple - join their Facebook page here

Geïrriteerd- nou ja best wel behoorlijk!

Ik blijk een overgevoelige rechtvaardigheidsgen in mijn DNA te hebben. Grootvaders aan beide kanten waren actief op dit gebeid. Voor mensenrechten opkomen en hulp bieden. Mijn erfenis. Ik ben er ook trots op. Toch kan mijn humeur zo af en toe behoorlijk op de proef gesteld worden.

Gisteren was weer zo'n moment.

HET IS ONZE SCHULD DAT DIEVEN STELEN!! JA, u leest het goed. Dat zegt een ex-inbreker. Stond pontificaal zo in de krant. WIJ MAKEN HET HEN ZO MAKKELIJK. Want als wij thuis zijn en wij onze achterdeur niet op slot doen... ja jezelf opsluiten in je eigen huis, dan MAG de inbreker gewoon pakken wat ie pakken kan. Want het is ONS EIGEN SCHULD! Moeten we de ramen, deuren en schuren maar dicht doen! 😡

De stoom kwam uit mijn oren. 😖

Ik heb geleerd dat als iets niet van mij was dan moest ik er met mijn handen vanaf blijven. Zelf gaan werken, geld verdienen om 'het' te kopen als ik het zo graag wilde hebben. Als ik het geld niet bij elkaar kon krijgen- jammer dan! De optie ' pak maar die van een ander' werd nooit aangeraden.

Maar nu, volgens meneer Jansen, moeten wij alles vastschroeven, op slot doen en bij diefstal toch maar aangifte doen want, "anders veranderd er niets.

Dus, nu weet u dat. Sloten kopen, camera's installeren, alarmsystemen plaatsen en maak van uw woning een bunker...want het is uw en mijn schuld dat er dieven zijn.

Meneer Jansen, voor uw informatie, er zijn dieven omdat die hun handen ( en dan blijf ik netjes) niet van anderman's spullen kunnen houden. Laten we DAAR verandering in brengen! Meneer Jansen geeft advies om diefstal tegen te gaan. Laat hij een groep oprichten en de dieven zelf eens een lesje leren.


AD: Hartje zomer inbrekers vrij spel. Als u dit leest en denkt dat ik diegene ben die het verkeerd ziet, dan hoor ik het graag! In mijn beleving is het een omgekeerde wereld. Alles vastspijkeren om zoveel diefstal te voorkomen- ipv, dieven her-opvoeden. Niet alleen met straffen maar maatschappelijke werkzaamheden waarin men leert over en een beter zicht krijgt op mensenleed en verdriet.