Een bijzondere relatie

"Ja, mijn schoondochter is mee met de auto. Een matras kan ik moeilijk op de fiets meenemen". Ik wordt voorgesteld aan twee mensen waarvan ik de relatie tussen ma en hun niet ken.

Ma, maar niet mijn eigen moeder. Trouwens die noemde ik nooit ma, dat was mam! Ik zal het uitleggen. Want deze relatie is wel heel bijzonder en ik voel me zeer bevoorrecht deze vrouw 'Ma' te mogen noemen.

Ik ben voor de tweede keer getrouwd. Mijn huidige man was weduwnaar. Zijn vrouw overleed op jonge leeftijd (45) aan slokdarm kanker. De dochter van Ma. Wij leerden elkaar 2 jaar daarna kennen. Het duurde even voordat wij de voornemen hadden om onze relatie bekend te maken aan zijn schoonmoeder, die al zelf weduwe was, zodat zij tijd zou hebben om te wennen aan het idee dat er een andere vrouw in het huis aanwezig zou zijn. Toch een plek die haar dochter jaren had ingenomen. Dat moet vreemd voelen - pijn doen misschien. Wij waren er in ieder geval gevoelig voor om de ontmoeting zo zorgvuldig en op een bedachtzame manier te laten gebeuren.

Op een dag kwam Ma op bezoek. Ik was bezig met planten in potten te zetten. Het was voorjaar. Ma was vroeger dan gepland. Dat kwam zo uit- zoals veel dingen in  het leven heb je niet altijd alles in handen. Heel formeel werd ik aan Ma voorgesteld. Ma stelde zich stijfjes en waarschijnlijk ongemakkelijk op- dat ongemakkelijke had ik ook. Niets aan te doen. De kogel was door de kerk en wij allen moesten er zo goed en kwaad als we konden er maar mee leren omgaan.

Langzaam maar zeker werd onze band wat soepeler. We hadden gesprekstof. Ik was ook moeder en oma. Ook Ma had een kleindochter, van haar zoon en het tweede kleinkind op komst.

Toen wij besloten om te trouwen hebben wij Ma vroeg ingelicht. Wij wilde haar overal wel bij betrekken maar ook bij haar wensen neerleggen als zij zich buiten beschouwing wilde houden.

Bij het aankondigen van ons bericht kwamen er tranen. Maar niet van verdriet - ze was oprecht blij voor ons. Haar dochter mag dan wel overleden zijn, er was geen reden dat wij niet samen gelukkig mochten of konden zijn. Dat waren haar woorden. Alleen is ook maar alleen.

Op de grote dag ( die wij heel kleintjes hebben gehouden) was Ma, samen met mijn schoonvader - getuige op ons huwelijk. Ik voelde me zo bevoorrecht. Wat een bijzondere relatie hebben wij de afgelopen jaren opgebouwd. Verjaardagen, cadeautjes bij geboortes van mijn kleinkinderen, kerstmaaltijden, Nieuwjaarsdag borrel, zo af en toe een etentje of uitstapje samen. Ze weet het - ze kan me altijd bellen!

Vandaag een telefoontje " Anita, heb jij even tijd om met mij te gaan kijken voor een nieuw matras?" A.s. vrijdag moet ze naar het ziekenhuis voor een oog behandeling. Ik rijd.

Om me heen kijken

Samen met een vriendin even naar de buurtsuper lopen. Lekker de wind in de haren, redelijk temperatuur en GEEN regenspetters te bekennen. Heerlijk zo. Al babbelend lopen we door een landelijk gebied achter ons huis. Moestuinen, kleine boomgaard, sloten oh zo oer-Hollands en gezellig.

Van dit soort taferelen kan ik zo genieten. Als ik alleen loop ga ik helemaal op in de omgeving. Dan hoor ik de fietser niet die achter mij aan komt. De eenden en zwanen zie ik wel hun jong strak bij zich houden. Ook de meerkoeten zijn nu bezig hun jong zelfstandigheid aan te leren. Eigen voedsel zoeken maar toch een oogje in het zeil houden. Tegenwoordig lopen er ook wat meer jonge jongens met vishengels en netten. Hopen op een goede vangst. Geweldig.

Ik voel me bevoorrecht om op zo'n mooie plek te mogen wonen. Wat is onze wereld toch schitterend. Ik vraag me af of ik er echt wel vaak genoeg echt naar kijk, het genoeg bewonder, waardeer zelfs en of ik er wel goed genoeg voor zorg.

Voordat ik het weet ben ik ook op mijn bestemming. Zo kan ik opgaan in deze omgeving.

Dan moet ik oversteken en echt oppassen voor de chauffeurs in autos die te hard rijden en niet willen stoppen voor het overstekende publiek. Ze hebben haast. Langs een tuintje van de gemeente loop ik en zie dat die vol ligt met troep achtergelaten door onbevangen jeugd. Vaak zie ik ze op muurtjes zitten, blikjes energiedrank en zakken chips in handen. Ze hebben het gezellig, ze praten en lachen met elkaar. Niks mis mee, totdat ze de drankjes en chips op hebben. De  verpakking beland in de tuin tussen de struiken. Ze druipen af om elders hun samenzijn door te zetten. Hier is het toch maar een zooitje, toch?

Ik moet uitkijken op de stoep niet voor honden uitwerpselen maar voor glas. Ook voor fietsers die, hoewel er een fietspad aan de overkant is, toch het trottoir gebruiken om hun weg te banen naar weet ik veel waar.... met haast vliegen ze onverwachts om de hoek. Dat is schrikken- voor mij. Zelf schijnen ze niet te merken dat ik daar last van heb - ze zijn al voorbij.

Het verschil in omgeving is maar een paar meter en toch een wereld van verschil. Het paradijs en de snelle wereld. Hoe verschillend de omgeving is, zo verschillend zijn ook mensen en hun gevoel van verantwoordelijkheid en betrokkenheid binnen hun eigen woongebied. Jammer van de troep in de tuin. Maar ach, 'iemand'  zal het wel op komen ruimen - ooit!