Stemrecht- of stemplicht

Afgelopen woensdag (18 maart 2015) was het weer zover.

We werden uitgenodigd om te stemmen.

Gevraagd om een mening te geven - een signaal aan de politiek, hoe wij over het beleid, de koers en lokale politieke zaken denken en hoe wij het willen.

Nogal een grote vraag - want je zou toch behoorlijk wat kennis in huis moeten hebben, niet alleen over de mogelijkheden, maar ook de mensen, de partij en de werkwijze van de politieke machine om een weloverwogen keuze te kunnen maken. Of hoeft dat nou juist niet!?

Is het zo dat je alleen hoeft te kijken naar wat JIJ zelf wil? Voor jou en jouw situatie?

Of ben je verantwoordelijk voor je medemens - moet je kijken naar wat goed is voor ALLEN?
Is dat mogelijk om zo breed te kiezen?

Het enige wat ik hier verder over wil zeggen - is dat het WEL een verantwoordelijkheid waar men HOORT gehoor aan te geven. Want we zijn met z'n allen verantwoordelijk voor onze samenleving. Thuisblijven is voor mij in ieder geval geen optie. Ik maak misschien niet de keus die mijn buurman of overbuurvrouw zou nemen. Maar ik kies wel... met intuïtie, wat speurwerk en het zoutkorrel groot politieke inzicht dat ik bezit.

Mijn geloofsovertuiging zegt dat ik die verantwoordelijk MOET nemen. Zonder dat denk ik, dat ik misschien meer moeite gehad zou hebben om deze stap te zetten. Ik zeg misschien want niet iedereen werd gemotiveerd door hun geloofsovertuiging. Maar voor mij speelt dat wel een grote rol.

Niet alleen heb ik de opdracht om voor dit planeet te zorgen, om mijn naasten lief te hebben maar ook te zorgen dat het land bestuurd wordt door mensen die inzicht hebben. En daarom is het stemmen een serieuze zaak - op welk niveau dan ook.

Wij wonen in een VRIJ land. Er staan geen soldaten bij elk stembureau. Wij worden niet gedwongen om te stemmen tegen onze wil en op de enige kandidaat die een dictatuur ons voor zou dragen. Wij zijn VRIJ - en dat geeft ons nog meer verantwoordelijkheid en ook rechten en plichten.

Ik maak deel uit van een groepje die een van de stembureaus in dit land - beman! Ik zit er dus bovenop, zeg maar. En de observaties die ik maak van de diverse mensen die komen stemmen loopt sterk uiteen.

Sommigen geloven niet dat hun stem iets zal bereiken, anderen overtuigd dat HUN keuze de ENIGE keuze is - en dan weer diegene die dwars liggen om een teleurstelling te verwerken. De ' zo stemde mijn opa zo stem ik ook' stemmer. Er is ook de ontgoochelde stemmer - die komt wel en laat een bericht achter op het stembiljet. Van frustratie, van boosheid en teleurstelling. Ook die stemmer laat zijn stem horen.

Goed of kwaad, zinvol of zinloos - een oproep naar de stembus brengt veel emoties met zich mee. Meningen lopen uiteen, gesprekken worden heftiger en eventuele uitslagen worden 'voorspeld' door experts.

Het zit er weer op, de kiezer heeft gesproken en de regering gaat zich beraden.

Het enige wat ik wel weet - als ik niet had gestemd, heb ik geen recht van spreken als er iets is wat me tegenstaat. Net als de veel gebruikte stelling - de beste bestuurders zitten aan de wal, geldt vooral in dit geval.

Vriendschap - tijdelijk of voor altijd!

Ware vriendschap als een blad goud- 

Oprechte mensen- waar ik van houd

Sommige vriendschappen komen en gaan - net als de zon ruimte maakt voor de maan!

Vriendschap, waar je blij van wordt!

Vele jaren geleden heb ik een vader- dochter gesprek gehad over het leven, normen en waarden en vriendschappen. Dat waren gouden momenten. Mijn vader was een nuchtere man met een helder en ongecompliceerde kijk op het leven. En WIJS.... nou ja dat vond ik. Pap, ik heb je wijsheid nog steeds nodig hoor, ik mis je!


Zoals in eerdere BLOGS geschreven ben ik een gezegend mens wat vriendschap betreft. Als ik erover terugblik dan raak ik de tel kwijt hoeveel mensen mijn pad hebben gekruist en wie ik als vriend(in) heb mogen aanspreken. Voorheen waren er heel wat momenten waarin ik me onzeker voelde als ik iemand uit het oog verloor voor welke reden dan ook. Ik maakte me daar zorgen over. Wat had ik gedaan/gezegd-of niet/ gelaten waardoor de persoon geleidelijk aan uit beeld verdween? Hoe had ik meer of anders kunnen zijn? Een gevoel van falen zou je het kunnen noemen. Dus, vandaar dat ik, terwijl mijn ouders een poosje kwamen logeren, de tijd nam om met mijn vader hierover te praten.

"Pap, kan jij je Sabrina nog herinneren? Die jonge vrouw met een zoontje die ook op de BBQ was vorige keer dat jullie hier waren. Ze kwam altijd zo vrolijk binnen, onverwacht vaak maar altijd welkom. Ja, toen jullie hier vorige keer waren bracht ze nog wat aardbeien mee..ja die! Nou, we hebben heel wat af gelachen en gehuild de afgelopen jaren. Ik snap er niets van. Ja, ze is part time gaan werken en ik snap wel dat ze minder tijd heeft - maar we zien elkaar HELEMAAL niet meer. Ik prakkiseer me suf of ik iets gedaan zou hebben om haar te kwetsen of  zo. Ik kom er niet uit pap! Snap je?"


Ik kon de hersenen van mijn vader horen kraken- nou ja zo leek het wel. Hij zat met een blik op zijn gezicht alsof hij mijlen ver weg was. Bij vriendschappen van vervlogen jaren. Hij keek niet verdrietig of peinzend, gewoon in gedachten en tevreden. En kort en bondig en niet erg poëtisch zei hij dat mensen komen en gaan in en uit je leven wanneer jij je nodig hebt of zij jou. Dat vriendschappen soms een houdbaarheid datum hebben. Dat er vriendschappen zijn die levenslang stand houden, dat sommige vriendschappen eenzijdig zijn en dat er vriendschappen van korte duur zijn. Er zijn ook die merkwaardige vriendschappen waarbij je iemand misschien 10 jaar niet ziet of spreekt en bij weerzien alsof er maar een paar dagen tussen de laatste ontmoeting zit. ( en dat kan want zo heb ik er een of twee). Ach wat een wijsheid! Ik hield van deze momenten met mijn vader.

Er zal altijd een reden zijn
Waarom je iemand ontmoet
Of je hebt hen nodig om je leven te doen veranderen
of jij bent diegene die zij nodig hebben om te veranderen!

Naderhand toen ik even tijd voor mezelf had, ben ik herover na gaan denken. En ja hoor, hij had gelijk ( natuurlijk had hij gelijk) ik kon me een aantal vriendschappen met diverse mensen voor de geest halen die heel bijzonder waren geweest en waarvan ik nu niets meer van vernam. Ik kon ook uitrekenen hoe lang ik met anderen bevriend was (en nog ben). Hun deelname aan mijn leven hadden mijn leven verrijkt, niet beschadigd- ook door hun vertrek uit mijn leven had ik geen negatief gevoel aan overgehouden. Ik was blij en opgelucht met mijn ontdekking en nieuwe inzichten.

Recentelijk had ik reden om dit gesprek weer eens naar voren te halen. Iemand die ik een poosje geleden goed heb leren kennen maakte een abrupt einde aan onze vriendschap. Ik was even perplext. Hoe,wat,waarom was dit nou gebeurt? We konden het zo goed vinden met elkaar. Ik had begrepen uit haar gesprekken dat zij een ongelukkige relatie had gehad. Een waarin zij steeds meer en meer aan zichzelf twijfelde, zich gekwetst en niet begrepen voelde. Minderwaardig en onnozel. En geloof me dat was ze beslist niet. Hoog opgeleid, goede komaf zoals dat zo theatraal heet. Ze had geleerd om zichzelf af te sluiten als iemand dichtbij kwam- om zichzelf te beschermen voor teleurstellingen en niet meer gekwetst wilde worden.

Ik had het door. Ze voelde zich steeds meer op haar gemak- en juist dat veroorzaakte ongemak. Ze dacht deze vriendschap te verbreken zodat ze niet gekwetst of ontgoocheld zou worden. Ze was bang. Oh wat jammer, oh wat moeilijk voor haar. Jammer dat ik die onzekerheid niet weg heb kunnen halen. Of was dat wat er aan het gebeuren was en durfde ze niet verder? Ik zal het (misschien) nooit weten.

Ik wens voor haar veel wijsheid, rust en nog meer bijzondere vriendschappen om te laten ervaren dat het ook goed kan gaan. Ik hoop voor haar dat zij de moed ooit zal hebben om die muur neer te halen en mensen weer toe te laten in haar leven. Ik wens haar GELUK!