Het leven is kostbaar

De dagen vliegen om. Sommige dagen vul ik met nuttige en belangrijke zaken- andere lijken voorbij voordat ik goed op gang kom.

Ik tob nog steeds met mijn hand. Post operatieve dystrofie is de gedachten nu. Door veel te bewegen, massage en allerlei oefeningen probeer ik mijn hand weer 'in gebruik' te nemen. Zelfs typen valt niet mee. Ik sla toetsen over of raak verkeerde aan. Het duurt veel langer om een stukje te schrijven. Ik houd vol.

Ik heb een schoonmoeder, eigenlijk niet eens maar een bijzondere relatie heeft ervoor gezorgd dat ik ma kan zeggen tegen de schoonmoeder van mijn man. Zijn eerste vrouw is overleden. Haar moeder is nu ook mijn schoonmoeder geworden. Regelmatig help ik haar met het een en ander, ze is inmiddels 88 jaar jong. Woont zelfstandig en is ook erg zelfredzaam. Ik bewonder haar energie en hoe zij in het leven staat. Toch is er zo af en toe wel een min moment. De trap heeft een paar keer voor een val gezorgd en ma is ook door een auto 'opzij' geschoven op een zebrapad en daardoor heel naar ten val gekomen. Omdat ik/wij dichtbij wonen zijn we er snel bij. Ma haar zoon woont in Amsterdam. Hij heeft dan even de tijd om ook aanwezig te kunnen zijn. Met alle liefde staan wij hem en ma bij in tijden van nood


Een maand of zo geleden was zo'n moment. Ma is met een hele nare bovenbeen botbreuk in het ziekenhuis terecht gekomen en is nu herstellend van een heup operatie. Dat is een deel van mijn weekinvulling geworden. Ik probeer 3-4 keer per week naar haar toe te gaan. Veelal met de bus vanwege die hand maar ook met de auto gelukkig. Het gaat naar omstandigheden goed met ma.



Een vriendin heeft net een zware knie operatie achter de rug. Ik kan weinig voor haar en haar invalide man betekenen. Dat stoort mij- toch weet ik dat als ik mijn 'hand-euvel' niet had dat het anders zou zijn. Iemand helpen- dat zit gewoon in mijn bloed. Als het leven een tegenslag geeft ben ik weer bewust van het brosse van het leven zoals wij het kennen. Er hoeft niet veel te gebeuren of alles staat stil of op z'n kop. Door dan wat hoop, kleur en ondersteuning te geven probeer ik de zorgen te verminderen en wat licht in een donkere plek te laten schijnen.

En dan, dat telefoontje die je niet krijgen wil. Afgelopen woensdagochtend 8:56. Ik zag de naam van mijn zwager op het scherm. Dus, antwoorden ik op mijn gebruikelijke manier. Alleen de stem die mij toesprak was niet die van mijn zwager maar een van zijn collega's. Dat ik niet moest schrikken ( ppfff doe je dan toch he) maar mijn zwager had een hartinfarct of iets gehad ( bleek toch een hartstilstand geweest te zijn) en dat de ambulance broeders in aanwezigheid waren en dat hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht moest worden. De collega zou mij ophalen. Zijn broer, mijn man was niet aanwezig- dus was ik de aangewezen persoon om hem te vergezellen. Probeer maar rustig te blijven. De eerste paar minuten waren rommelig in mijn lijf. Maar daarna kwam toch de rust. Door kordate optreden van die collega is alles goed gekomen.

Na een flitsende rit met loeiende sirens en meteen op de operatie tafel... hersteld mijn zwager nu geleidelijk aan en is langzaam aan het bekomen van de schrik. Wij ook.

En zo begint elke dag met 'iets' voor mij in petto. Leuke dingen ook hoor, zoals foto's van mijn kleinkinderen, een mooi uitzicht elke ochtend te aanschouwen, koffie met een vriendin om maar wat te noemen.

Het leven is kostbaar. Ik ga nog meer mijn uiterste doen om de dagen te laten tellen. De aantallen die ik nog te goed heb is onbekend. Ik wil ze niet verspillen.

Wat ik niet kan zien aan de buitenkant

Een Engelse spreuk, " Don't judge a book by it's cover". Nou zoek ik al jaren naar een vergelijkbare in het Nederlands maar ik kom er maar niet op. Dus, vrij vertaald, " kijk niet naar de kaft van een boek - omdat die niet bepalen is voor de inhoud"! Zoiets.

Ik moest er de laatste tijd vaak aan denken ivm een niet zo'n plezierige ervaring.

Begin dit jaar moest ik twee braces aan laten aanmeten in een ziekenhuis. De betreffende persoon die mij ging helpen was nogal abrupt. Zonder enig uitleg en introductie werd ik nogal ruw geholpen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik probeerde er nog wat van te maken met vriendelijke opmerkingen maar het lukte niet om dit een wat aangenamer moment te maken. Mijn gedachten was, 'ach misschien is er wat aan de hand, thuis of hier of zo.' Toen de braces eenmaal af waren merkten ik dat de pinnen die de klittenband banden die gebruikt werden zodat ik de braces vast kon maken, op de verkeerde ( voor mijn handen dan) plekken zaten maar werd ik op een niet echt vrolijke manier in het ongelijk gesteld en letterlijk weggestuurd...zo van ' u bent hier klaar.' Wel was ik blij om weg te mogen...! Bah.


De volgende ochtend was het duidelijk. Die pinnen moesten anders. Ik had twee rood opgezette plekken. Terug naar de afdeling. Een andere collega plakte er een zacht stukje stof op en stuurde mij weer weg. Niet onvriendelijk maar hoorde mij niet aan. Een stofje over een metalen 'dop' zeg maar, veranderd niets aan de zaak. De druk op mijn hand werd nu gewoon erger.

De volgende ochtend weer terug. Andere collega. Wat een vrolijk en behulpzaam mens. Ontving mij op een zeer verwelkomende manier, keek naar het probleem en zei meteen, " oh mevrouw ik zie dat. Natuurlijk doet dat pijn. Ik ga het oplossen voor u." En zo gezegd zo gedaan. De pinnetjes eruit... hand opnieuw opgemeten en op de juiste plek alles weer geplaatst. Wat en verademing.

Maanden later na een operatie en twee weken in het na-operatieve gips en verband, weer terug naar de afdeling. Nieuwe brace. Zeer goed geholpen. Kijk, dan krijgt een mens moed. Het was diegene die het stofje had geplakt om een euvel te verhelpen. Deze keer ging alles prima. Met zorg en een vriendelijk gesprek.

Er mocht een korte brace komen. Dus, weer terug. Dit bezoek was wederom geen plezierige ervaring. Er ontstond een verwarring over mijn geboortedatum, en ik was er zonder afspraak maar na vragen of er plek was werd gezegd dat er ruimte was om geholpen te worden. De werknemer, van mijn eerste bezoek aan de afdeling, had een nog zwaardere dag denk ik. Ik vertrok met knikkende knieën.

Waarom beschrijf ik dit allemaal zo duidelijk? Omdat ik het even kwijt wil. Vanochtend zag ik een berichtje die mij raakte, gewoon omdat ik ook zo denk. En precies wat het plaatje zegt, je weet niet waarom een mens doet of is zoals ze zijn. Terwijl ik wegliep van de afdeling- hoopten ik dat de dag voor deze persoon toch een glans zou krijgen.

Ik weet het, ik kan een klacht in dienen... ik had de betreffende persoon aan kunnen aanspreken. Toch ben ik daar terughoudend in geweest. Wie weet met wat voor zware verdriet of tegenslagen deze persoon worstelt?  Wel heeft het onplezierige betrekking gehad op mijn denken en doen. Zo jammer.

Social media mogelijkheden zijn er genoeg om mensen naar beneden te halen. Ik lees soms met open mond wat anderen denken te mogen zeggen/schrijven over iemand die ze niet kennen maar wel oordelen over. De ouderwetse leus van mijn oma is zo gek nog niet, " Als je niets aardigs kan zeggen - zeg dan niets!" Dit gaat ook op over gedrag. Soms is het moeilijk om je persoonlijke sores uit te schakelen om het niet over te brengen aan anderen - toch lijkt het mij een zegen als je dit kan. Het werkt vast verlichtend als mensen aardig zijn tegen elkaar. Hoe moeilijk je pad ook is. Een glimlach doet wonderen.

Carpe Diem - voor alle mensen die met moeilijkheden worstelen. Dat ook jullie wereld wat lichter mag worden.

Discussies, meningen en de vrijheid te zijn wie je wilt zijn.

Regelmatig worden er pol's gehouden in ons land om te peilen welke ergernis het meeste irritatie opbrengt bij de bevolking. Ik heb geen flauw idee wie hierover geraadpleegd word, hoeveel stemmen ervoor nodig zijn en hoe men berekent wat de percentages zijn voor of tegen iets.

Lijkt mij een volstrekte gok om met cijfers te komen die het echte beeld schetst, of zelfs de juiste ergernissen in beeld brengt. Dat, lieve lezers, is MIJN gedachten hierover. Iedereen mag dit voor zichzelf invullen.

Neem nou hondenpoep, of voor de nettere Nederlander, honden ontlasting ( ik wil niemand kwetsen dus probeer ik ' inclusief' te schrijven 😏). Deze ergernis komt regelmatig als niet bovenaan dan wel hoog op de lijst te staan. Bellende weggebruikers ook. Wegpiraten, scootmobiels in supermarkten zag ik ook een keer langs komen.

Eigenlijk, zijn dit allemaal gedragsergernissen. Mensen doen dingen waar een ander zich aan ergert. Hmm, tja, ik doe ook wel eens wat waar een ander zich aan stoort. Vast en zeker. Maar als iemand uitwijkt van mijn normen hoef ik mij er nog niet aan te ergeren. Als wij kijken naar de artikelen over gezondheid en die mogen geloven, dan is een ergernis een aanslag op je gezondheid. Zorgt voor hoge bloedruk, angst, irritatie, boosheid. Dus ons ergeren aan iets maakt ons lichaam er niet gezonder op.

Wat als wij deze ergernissen nou eens zouden negeren? Daar schijnen wij als volk ook goed in te zijn. Alles vanuit de Ikke ikke ikke! Dus niet letten op de ander. Dat zou een oplossing kunnen zijn voor 'ons' ontevredenheid in het algemeen. Ontevreden omdat de buurman de hondenuitwerpselen van zijn hond achterlaat, dat schoolkinderen hun drank en drinkrommel op straat gooien ipv in of zelfs naast de vuilnisbakken. Ontevreden omdat de hangjeugd naar muziek luistert op straat die wij niet mooi vinden.

Wat als wij nou eens mensen in hun eigen waarde laten. Slonzen of niet. Maar, zegt u, dat verandert niets aan de ergernissen per se.

Dan denk ik, als ik blij ben, is dat omdat ik van iets geniet. Als ik boos ben laat ik de negativiteit van iets mijn humeur aantasten. Dus als ik een blikje op het gras zie liggen wanneer ik voorbij loop, kan ik ook het blikje oprapen en in de prullenmand gooien. De ergernis wordt omgezet in een blij gevoel...ziezo, die ligt er niet meer. Want diegene die dat blikje er neergooide heeft geen boodschap aan mijn ergernis. Ik ook niet. Daar lijdt mijn gezondheid onder.

Ik ben geen moraal ridder. Wel zou ik graag meer blije mensen om mij heen hebben. Want daar knapt iedereen van op. Er valt altijd wel wat  te verbeteren aan een mens - dus ik ga hier ook wat extra aandacht aan besteden. Minder mopperen meer genieten. Het leven is zo mooi. Ik neem voorbeeld aan tante Riek. Gisteren is ze vol goede moed en enthousiasme begonnen aan haar 93ste levensjaar. Er valt zoveel om van te genieten in het leven....!

Carpe Diem! 

Wees het 🌞 in je leven! 

PS ik heb het woordje ergernis opgezocht voor all duidelijkheid: Zelf wil ik er iets aan toevoegen:

Ergernis- veroorzaker hoge bloeddruk, maagzuur en onvrede.