We schaatsen en genieten van de vroege lente zon.

Oh wat was Nederland eventjes Samen Wit. Natuurlijk zullen er wel mensen geweest zijn die sneeuw en ijs niet leuk vinden. Toch, denk ik dan, zal de sfeer iedereen wel eventjes geraakt hebben. Blije gezichten. Dat doet wat met een mens. Als ik wandel hoef ik niet iedereen vocaal te begroeten maar een glimlach zegt ook al veel. Nou ja, meestal. Ik zie wel eens wat brompotten voorbij schuiven hoor, dat ik dan denk, 'Ach wat sneu. Die is niet blij vandaag. Jammer'  Hoewel dat mijn pret niet drukt, is er wel een seconde van 'jakkes jammer nou!'

Het liedje van Willy en Willeke Alberti heet, "Een glimlach van een kind". Die zin alleen al maakt blij toch? En al dat ijs, sneeuw en het zonnetje erbij zorgende voor een glimlach op veel gezichten. Voelde u de sfeer veranderen? De sfeer van moedeloosheid en vermoeidheid? De negatieve spiraal waarin wij als land in waren verzonken? Ik wel. De vogels zongen nog mooier. De bomen leken nog hoger en het glimmende water opervlakte lonkte naar de schaatsende menigte. Winter op z'n mooist. We waren eventjes SAMEN.

De dooi zette in. Tegelijkertijd was er weer, of nog, een gevecht bezig. Die van de avondklok. Iedereen mag er wat van vinden. U, en ik ook. Of het wel of niet werkt zullen we nooit weten. Wat we wel weten is dat er genoeg mensen zijn die alles aan zouden vechten, of het nou nut heeft of nutteloos is. Gewoon, om het gevecht. Een tussen pauze van samen zijn. De split in de samenleving dreigde weer op gang te komen. 

Moeder Natuur keek er naar en schudde haar hoofd. Wij werden, net als de onverwachte winterse buien, in een vroege lente bedolven. Kan niet waar zijn, dachten we allemaal. Voor de mensen met winterse klachten zoals depressie in de donkere maanden was dit een verlossing van hun kwaad.

Samen de parken in, strand op, picknick kleedjes, fietspaden. Vrolijk. De krokussen hadden de sneeuwlaag overleeft. Geel en paars. Overal kleur. De sneeuwklokjes knikte vrolijk in de bries. De zon, ja die kwam ook kijken. En hoe. Bij ons appartementen complex kwamen de bewoners massaal op gang. Balkons werden opgeruimd, ramen gezeemd, stoelen uit de berging gehaald. Er klonk gelach. Er werd wijn geschonken, gegeten buiten. Er werd gezwaaid naar de buren die al maanden binnen zaten. Samen. Genieten.

De komende weken, minimaal 2 heb ik gezien op Buienradar, lijkt het sombere weer zelf even op vakantie. We mogen even benen strekken en ons voorzien van een licht tintje om de winterse wangen weg te werken. Ook komt er morgen weer een Premier TV Conference. Wat gaat hij zeggen? Wat is nog niet gelekt? Zijn er grote of kleine stapjes gepland? Reikhalzend kijken 'we' samen hier naar uit. Hopelijk zijn we het er mee eens, met de beslissingen en gaan we niet weer als experts reageren, van hoe het beter kan. Het is al moeilijk genoeg.

Even lijkt de winter ons verlaten te hebben. Schijn bedriegt. Er kan nog van alles gebeuren de komende maanden maar dit pakt niemand ons meer af. Even samen op de schaats en samen op het picknick kleed. Dit hebben we alvast binnen.

Begrip en onbegrip

Wat leven wij in een moeilijk tijd. Eigenlijk is deze tijd niet anders dan anderen. We worden nu geconfronteerd met een virus van lichamelijke aard. Deze discrimineert niet. Pakt jong en oud. Sterk en zwak. Er wordt gewerkt aan vaccins en aan medicijnen om dit virus onder controle te krijgen en mogelijk zelfs uit te bannen. Een wapen om infecties en ziekte erdoor te voorkomen.

Er zijn maatregelen nodig ondertussen zodat de schade aan de gezondheid beperkt kunnen blijven. Dat niet de hele bevolking aan dit virus ten onder gaat. Ondertussen moeten bedrijven hun deuren sluiten. Er is leed, veel leed. Er is zelfs een avond klok. Iets wat sinds de oorlog jaren niet meer is voorgekomen. Nu hoeven we niet bang te zijn dat er bommen vallen of dat we op de hoek opgepakt worden door een groep vijandige soldaten, maar we zullen wel aangehouden worden door politie of stadswacht als wij buiten de aangekondigde tijden buiten zijn zonder goede reden. Dat vallen en bekeuringen, maar geen kogels.

Toch heeft deze pandemie veel bloot gelegd. Veel van onze jeugd weet zich niet te vermaken zonder dat ze in groepen buiten verzamelen. Het 'thuis blijven' lijkt een straf. Onze ouderen worden verweten dat ze een 'last' leeftijdsgroep' zijn. Want omdat de ziekenhuizen veel ouderen in de bedden hebben liggen, moeten de jongeren het bekopen met restricties. Met het 'afpakken' van hun jeugd. Er is onbegrip, er zijn beschuldigingen, er wordt de regering veel verweten, er is veel onbegrip en er zijn nog steeds mensen die denken aan complot theorieën en de virus ontkenners komen met geen bewijs alleen veel geroep en geschreeuw. Dit komt ook uit een angst- iets wat ongezien zoveel leed veroorzaakt. Dat snap ik. Heb ik begrip voor. Maar geen begrip voor de rellen, schade en schofterig gedrag tegen politie en andere zoals de gezondheidsmedewerkers of beveiliging.

Hoewel er begrijpelijk aan een vaccine en medicijnen wordt gewerkt, zou er ook naar de mens en de maatschappij gekeken mogen worden. Ook merk ik, dat er maar kleine dingen hoeven gebeuren of ik word of boos, verdrietig, onzeker of rusteloos. Veel meer voorkomend dan ik me ooit kan herinneren. Hoe komt dat toch denk ik dan? Misschien toch door de onbegrip en onmacht om mij heen. Door de beschuldigers en betweters die van alles roepen maar alleen maar tegengas geven en niets toevoegen aan de oplossingen.

Ik leef ontzettend mee met de eigenaren van bedrijven groot en klein die onder dit virus veel te lijden hebben. Ik begrijp hun frustratie als ze horen dat online verkoop van producten die zij zelf ook in hun assortiment hebben, met man en macht geleverd worden door een overbelast PostNL of andere bezorg instelling. Dat doet vast veel pijn. Ook heb ik begrip voor de reden dat de winkels dicht moesten. We bewegen veel te veel. Hoewel er gevraagd wordt maar met 1 persoon te komen winkelen, gaan mensen toch samen, want, ja je wil toch wat gezelligheid in deze moeilijke period. Ik snap het maar heb daar geen begrip voor. Dat willen we allemaal wel. Ik heb begrip voor de jeugd die graag naar een feestje wil. Ik heb geen begrip voor het idee dat 'ouderen' dat niet willen. Een 65ste of 80-90ste verjaardag vieren is net zo'n mijlpaal als iemand die 18 of 5 of 30 wordt. Je wil toch dat iedereen dat kan?

Vol bewondering kijk ik naar de mensen die in de front linie het werk moeten doen. Wat een helden. Ik doe het ze niet na, toch hoop ik dat wat ik wel doe, meedraagt aan het vechten tegen deze pandemie. Tegen het onwel zijn van onze samenleving. Tegen onverdraagzaamheid en onbegrip. Diegene die veel te roepen hebben in negativiteit, ik begrijp dat het uit frustratie is, toch heb ik onbegrip voor opstand en onverdraagzaamheid.

Momenteel zit mijn 'bubbel' in een vakantiehuisje in het bos in de sneeuw. Als een van ons nu naar de supermarkt hier gaat voor broodjes, lopen er misschien 2-3 mensen in de supermarkt. Geen 50 of 60 en zeker niet samen. Als wij de deur uit gaan te wandelen, komen we op afstand een enkeling tegen. Als wij thuis wandelen, moeten we constant uitwijken voor groepjes mensen die hetzelfde idee hebben, even naar buiten.

Ook hier, het gaan naar deze plek, heeft bij een enkeling onbegrip aangewakkerd. Wij zijn de reden dat de virus nog rond dwaalt. Wij zijn egoïsten. Wij zijn de Ikke ikke ikke generatie. Daar heb ik totaal geen begrip voor. Ik vind het zelfs zielig. Vanaf de rit in de auto, het aankomen op bestemming en het in gebruik nemen van ons plekje zijn wij met niemand in aanraking gekomen. We houden ons aan de regels. Wij behoeden voor 'in gevaar' brengen van anderen. Door uit de drukke omgeving te gaan- brengen wij niemand in gevaar. We zijn zelf voorziend, behalve dan die lekkere croissantjes 's morgens

Ik begon met het zeggen dat we geconfronteerd zijn met een virus van lichamelijke aard. Dit heeft een andere virus bloot gelegd. Die van ONBEGRIP. Die van het ontbreken van medeleven en zelf ingenomenheid in de maatschappij. Ik probeer, op mijn manier, goed te doen voor de samenleving en mijn gezondheid. Er zijn mensen in mijn omgeving waar ik de zorg en ook liefde voor hebt. Die mensen wil ik beschermen, steunen, hulp bieden, er voor zijn. Dan ga ik en mijn bubbel dit toch niet in gevaar brengen?

Zodra er wat verlichting komt in deze wereldse situatie wat betreft de Corona virus wil ik weer naar mijn kinderen gaan. Die heb ik in 20 maanden niet gezien. Dan ga ik toch voorzichtig om met het leven in het algemeen?

De spreuk, " Dit moeten we samen doen" blijkt toch moeilijk. Dat 'samen' is gesplitst in groepjes. Laten we een medicijnen vinden om deze virus in te dammen. Dat moet toch kunnen. 

Kies een middel: Begrip, inlevingsvermogen, samenhorigheid, medeleven. Wij mensen kunnen dit. Willen we het wel?

Lange adem, hoop doet leven!

 Nou daar gaan we dan, de 12de maand in van de pandemie. NOOIT maar dan ook NOOIT gedacht dat zoiets zo ingrijpend zou kunnen worden. Ja, ik herinner mij wel eerdere calamiteiten en angsten vanwege toe onbekende oprukkende ziektes en besmettingen, toch waren die sneller 'onder controle'. Ze ontwrichten de maatschappij niet zo erg als deze. Ik heb het over virussen en aandoeningen van 'deze tijd'. Nee ik ga niet terug naar middeleeuwse omstandigheden. Ook niet naar de oorlog. Dat zijn geen vergelijkingen die men kan en zou moeten willen maken. Echt appels met citroenen vergelijken. Ik zou de peer niet willen beledigen. Te lekker en zoet.

Waar ik denk dat veel weerstand en onrust vandaan komt bij de maatregelen die genomen worden ter bescherming van ons allen. Dat men veel te ongeduldig is. Dat de reporters al een antwoord op een vraag van overmorgen, vandaag als kop in de krant willen hebben. Dat men meer en meer gewend raakt aan 'oploskoffie' dus ook snelle oplossingen voor dingen waar ze geen grip op hebben. Geduld is en was altijd een 'schone zaak'. De gezegde "Rome was niet in een dag gebouwd" lijkt een vergeten spreuk.

Geeft ingezette maatregelen, nieuw opgezette plannen en processen een KANS om ingewerkt te worden en mensen te laten inwerken. Maar nee, er moet vanaf dat de aankondiging " we gaan vaccineren' een heksenjacht geopend worden. Voor de eerste prik waren de berichten en interviews al zo aangescherpt dat wat men ook zei, ze zouden het waarschijnlijk nooit goed doen.

Er is GEEN 1-2-3 oplossing of glad programma om deze virus ten onder te krijgen. Ook ben ik Corona nieuws moe. Ook wil ik weer naar mijn kinderen, ook wil ik weer een avondje uit eten, een dagje winkelen, treinreisje maken, boodschappen doen buren op bezoek hebben, etentjes organiseren, verjaardagen vieren met vrienden etc etc etc. NIE-MAND vindt dit leuk.

Geduld, regels in acht nemen, thuis blijven of in ieder geval geen groepen vormen- ook al is demonstreren je recht. Omdat iets mag wil niet zeggen dat het moet. Ik kan, als ik het in beweging zou zetten, naar mijn kinderen in Nieuw Zeeland. Het KAN. Maar, zo zei mijn dochter, is dat een reden om het te doen? De reis alleen al is gevaarlijk. Ik weet niet wat voor gezondheid de mensen hebben die ook in dat vliegtuig zitten. En het zijn er twee he. Een lange zit. Alle besmettingen daar momenteel zijn 'import'. Wil ik me daar aan wagen. Wil ik het risico nemen om 'iets' mee te brengen terwijl ik zelf misschien alleen maar drager ben?

We zouden ook kunnen schommelen tussen maatregelen, versoepelingen, maatregelen, versoepelingen. Zoals het er nu uitziet is dat ook de werkelijkheid. Omdat men het GEDULD niet op kan brengen en de druk op iedereen gezet wordt die maar enig betrokken is bij de maatregelen, willen WIJ de MENS het laatst woord hebben. De gevolgen, nee die verantwoordelijkheid wil niemand.

GEDULD is een schone zaak. Niet altijd gezellig, leuk of een lolletje, maar NOODZAKELIJK. Laten we de maatregelen nog een maand vast houden. Je KAN het! Echt waar. En als jij het kan kan ik het ook. Nog even....GEDULD!