...de woensdagavond na de vakantie.Gisteren heb ik een blog geschreven die er anders uitzag dan mijn intentie was.
Ik bid voordat ik schrijf. Dan vraag ik om de begeleiding van mijn vingers op het toetsenbord. Dat de woorden die daaruit voort vloeien de woorden zijn die een verhaal vormen die gelezen mag worden.
En het verhaal van gisteren liep ECHT anders.
Toch wil ik het weer over onze woensdag groep hebben, want daar is veel besproken en ik voel me wel geïnspireerd om ook daar over te schrijven.
We zijn bij hoofdstuk 8 aangekomen.
We weten zo langzamerhand wel waar we het over hebben... om niet met jaloerse blikken naar anderen te kijken en denken dat wij alleen maar gelukkig kunnen zijn als wij -
OOK HEBBEN WAT DE ANDER HEEFT
Want zo makkelijk is het leven niet.
Dat zou betekenen dat je alleen maar gelukkig kan zijn met de idealen van een ander.
Toch is het soms moeilijk om te definiëren over wat 'verkeerde' begeerte is.
Zo kwamen wij op de verschillen in geloofsovertuigingen - bijvoorbeeld de verschillen tussen de katholieke kerk op een zondag en de protestantse kerk.
Wij ( ik ben katholiek) mochten ( en mogen nu nog) op de zondag na de kerk, na de koffie en verkleed uit onze zondagse kleren, gewoon buiten spelen met onze vriendjes, naar het zwembad gaan of de speeltuin in.
Dat mochten straatgenoten van 'de andere' kerk niet. Ik vond dat zielig. Dan zagen wij beteuterde kindergezichten achter het raam naar ons kijkend en wensen dat ze mee mochten doen. Ik weet dat ik dat als 'naar' heb ervaren. Gemeen zelfs. Ik snapte niet waarom mensen zo somber en serieus keken en deden op zo'n mooie dag die ZONdag heette. Zelfs een glimlach kon er niet af.
Wij mochten fietsen, lachen, genieten van de zondag op een manier waarvan ik altijd vond - zo dank je de Heer op Zijn dag. Want dan hadden mensen toch vrij? Dan kon het toch, dat samenzijn, familie uitstapje naar het bos of een ijsje halen en op een parkbankje genieten?
In de kerk luisterde wij naar verhalen over een barmhartige God die alleen het beste met je voor had. Er waren regels - de 10 Geboden die je moest naleven. Als je daar maar aan hield dan kwam het allemaal wel goed. Dit als kind dan he, want de boodschap was vast wel ingewikkelder maar zo staat het op mijn geheugen geschreven.
Al opgroeiend heb ik een paar diensten meegemaakt in de protestantse kerk waar ik inderdaad somber van werd. Als mens zijnde kon je NIETS goed doen. Alles was een zonde - er viel niets te lachen, vieren of over te juichen. En vooral de begrafenissen - oh ik werd er bang van. Maar ook op een bruiloft viel er niets te vieren.
Nou ligt het ook aan de interpretatie van de pastor - pastoor hoor. Dat is waar. Dit geldt nog tot vandaag aan toe. De mensen van 'het woord tot de letter naleven'. Niet uitpluizen wat er bedoelt is maar nemen zoals het er letterlijk staat. Ook dat kan leiden tot frustratie, onbegrip, een gevoel van machteloosheid of ontgoocheling.
Ik ben blij dat in mijn opvoeding BLIJHEID mee kwam met het GELOOF. Naar de kerk gaan vond ik nooit een sleur of ongewild. De verschillende parochiën tot waartoe ik behoort hebt waren warme, gezellige en vriendelijke verzamelingen van mensen waar ik me altijd in thuis voelde.
DAT IS VOOR MIJ - KERK