Geef elkaar de ruimte

De titel is een brede moet ik bekennen. "Geef elkaar de ruimte!"

Op zoveel vlakken zie ik een verharding in de maatschappij om mij heen. Als ik ROOD zeg, zeggen 100-den mensen van alles die dit tegenspreekt. Want, ieder mag een mening hebben. Het gekke is, juist door tegengeluid te geven, heb ik juist GEEN recht van spreken. Want, ik heb ROOD gezegd...en daar zijn mensen het er niet mee eens.

Zelf reageer ik ook wel eens heftig als ik iets lees waarvan ik denk- jeetje wat overdreven of tegenstrijdig. Dan schrik ik zelfs van mijzelf. Ik ga nog eens nadenken en probeer in te denken hoe het moet zijn om ergens last van te hebben. Rook bv in de wintermaanden wanneer er een aantal schoorstenen hun wolkjes uitstoten. Nou is Nederland niet echt een schoorsteen land vergeleken bij zeg, Nieuw Zeeland. Ik kan het alleen daar mee vergelijken omdat ik daar ervaring mee heb. Nederland zoals ik het van kinds af aan ken.... was eerst wel van de kachel maar al gauw kwam de verwarming om de hoek kijken. Hout werd duurder en het stapelen was ook niet echt een geliefd activiteit. Vooral omdat dit in de zomermaanden plaats vond. Elektrische verwarming of ketel....daar ging merendeel huishoudens naartoe. Toch is er iemand in Nederland, " die geen lucht binnenkrijgt" vanwege het rookoverlast. Ramen en deuren moeten dicht en deze persoon ( een lezer van het AD die

een brief had geschreven in de krant van vanochtend) komt bijna de deur niet mee ruit. Dat moet erg vervelend zijn. Beangstigend dat zijn/haar gezondheid zo erg zwak is dat het door een paar schoorstenen in gevaar gebracht wordt. Nou is het vast wel een ding maar zo erg? Is dat ook niet een deel van de verloren tolerantie, van acceptatie en van elkaar een levensstijl gunnen. Waarom mag er geen schoorsteen meer zijn waar een gezellig vuurtje brand en een gezin zich hieraan verwarmt gedurende de koude wintermaanden.  Neem ik deze persoon niet serieus genoeg? Of is het een beetje overdreven reactie van de briefschrijver? Ik houd rekening met het ongemak- tegelijkertijd denk ik, 'ach de hele winter binnen blijven en ramen dicht houden- het zal toch wel meevallen? Want de briefschrijver ging verder door, met het moeilijk hebben de hele zomer waardoor IEDEREEN aan de BBQ zit. Want ook dan moet hij/zij binnen bijven met deuren en ramen dicht.

Wie moet hier nu rekening houden met wie....? In hoeverre is het mogelijk om iedereen happy te houden? Want om alle BBQ's te gaan verbieden, geen haarden die meer aangestoken mogen worden. Dit lijkt mij meer agressie op te roepen dan begrip. En begin niet over het milieu. De lucht wordt vervuild door de rook. Nou de aarde schud in Groningen door gas winning, de windmolenparken storen het uitzicht, doden vogels en veroorzaken geluidsoverlast. Hoe je het ook went of keert. We moeten ons warm kunnen houden en iets op welke manier dan ook zal wel tegenstanders oproepen.

In hoeverre geven wij elkaar de ruimte?

Wil je geen haan horen kraaien ga dan niet in een dorp of op het platteland wonen. Wil je rust en ruimte- accepteer dan dat ook dan er compromis gesloten moet worden. Wil jij in geen luidruchtige buurt wonen- zorg dan dat je rondkijkt en zie dat er een speeltuin en school dichtbij is, maak dan een andere keuze. Zo niet, ga dan niet de school en gemeente klagen vanwege geluidsoverlast. Wil je in een restaurant rustig kunnen eten zonder kindergeluiden- zoek een restaurant zonder kinderstoelen. Of ga in een hoek zitten...ver weg van de grote gezinstafels. Maak geen stennis want ook gezinnen vinden het fijn om uit eten te gaan. Blijf anders lekker thuis.

Geef elkaar de ruimte om een andere mening te hebben. Duik niet in de pen of online en schrijf negatieve, demoraliserende en kwetsende opmerkingen. Ik hoef niet met iemand in te stemmen of tegen te stemmen. Ik hoef alleen maar mensen het recht te gunnen om ergens over te denken, opmerking over te mogen maken/hebben zonder dat ik die tegen spreek.

Ik hoop dat de social media op een meer respectvolle manier ingezet kan/gaat gebruikt worden door mensen te ondersteunen, te motiveren en aan te moedigen. Geef elkaar de ruimte om te zijn wie we zijn. Om verschillen te omarmen en met andere ogen te kijken naar de ervaring en beleving van anderen. Het verrijkt je leven- echt waar. ( Dat is mijn ervaring en mijn mening dus op dit onderwerp).

Zou ik iemand zijn die elk jaar een Goede Voornemen zou uiten, dan zou het deze zijn. Geef elkaar de ruimte. Accepteer verschillen en vier ons kleurrijke wereld.

Een gezegde kerst en een fijne jaarwisseling gewenst.

Hetzelfde - en toch anders

Het is winter. Dagelijks vertel ik mijzelf dat. Het is winter, het is nu januari en nog steeds winter. Toch geloof ik het nauwelijks. Ja, de beelden op televisie en Social Media geven aan dat er in ons klein landje toch ergens winter is aangebroken.

Waar een klein landje al niet groot in kan zijn.

In verschillen. Nederland telt 12 provinciën met twaalf identiteiten en accenten of dialecten. De Friezen hebben zelfs hun eigen taal. Nou moet ik toegeven dat ik de taal  niet beheers maar wel dat er Frysk bloed door mijn aderen stroomt. Ik luister er graag naar.

Elk provincie heeft een eigen identiteit en is bekend of beroemd ergens voor. Limburg voor de vlaai en in de provincie Zuid Holland ligt Gouda bekend ( vooral in het buitenland) om kaas. De Betuwe in Gelderland voor Flipje en zijn fruit, Zeeland en haar mosselen en zo is er wel wat te bedenken voor alle provinciën.

Na 30 jaar afwezigheid - wil ik even zeggen, dat ik Nederland altijd al een kleurrijk land hebt gevonden. Kleurrijk in haar diversiteit. Van jongs af aan werden wij thuis 'blootgesteld' aan de Indonesische keuken. Onze buren, de familie Kwast, waren Indonesische mensen en hun kookvaardigheden uit de kunst. Wat boften wij dat mw Kwast regelmatig onze nasi en bami bereidde. Op de meest traditionele wijze- niks pakjes en gesneden groenten uit de koeling... Nee, alles zelf bereiden en dagen er over doen om de smaak er volledig in te krijgen. Het water loopt me nog in de mond.

Er is veel gebeurt sinds mijn kinderjaren, wat betreft het mengen van culturen in ons land. Ook reizen mensen veel vaker de wereld over om landen te ontdekken en ervaringen op te doen. En zo veranderd ook weer onze samenleving. Restaurants van allerlei verschillende 'keukens' zijn in grote aantallen aanwezig. Voor elke smaak wat wils.

Nederland telt 200 nationaliteiten ( ja echt waar). De diversiteit van onze bevolking wordt steeds groter. Raken wij daardoor onze identiteit kwijt? Worden wij bedolven onder de verschillen dat wij onszelf - ons Nederlands zijn - niet meer herkennen? Eten wij liever 'een prakkie' van aardappelen vlees en groente of zitten wij aan een tajine?

Nederland wordt steeds kleurrijker en het mengen van culturen brengt een diversiteit met zich mee waar wij allemaal van kunnen genieten en profiteren. Profiteren in de zin van onze kijk op het leven verruimen en leren van elkaar.

De huidige onrustige situatie is voor iedereen ongemakkelijk. Als wij nou vast houden aan wie wij zijn en de door nare omstandigheden aangekomen nieuwe bewoners, die hier hun veiligheid zoeken, onze gewoontes en gebruiken leren kennen, dan zal Nederland zich weer verder ontwikkelen als een nog kleurrijker land het al is.

Ik ben benieuwd hoe onze wereld eruit zal zien over 12 maanden - als wij weer verder zijn in onze ontwikkeling als kleurrijke Nederlanders.

Terug blikken op....

...de woensdagavond na de vakantie.

Gisteren heb ik een blog geschreven die er anders uitzag dan mijn intentie was.

Ik bid voordat ik schrijf. Dan vraag ik om de begeleiding van mijn vingers op het toetsenbord. Dat de woorden die daaruit voort vloeien de woorden zijn die een verhaal vormen die gelezen mag worden.

En het verhaal van gisteren liep ECHT anders.

Toch wil ik het weer over onze woensdag groep hebben, want daar is veel besproken en ik voel me wel geïnspireerd om ook daar over te schrijven.

We zijn bij hoofdstuk 8 aangekomen.

We weten zo langzamerhand wel waar we het over hebben... om niet met jaloerse blikken naar anderen te kijken en denken dat wij alleen maar gelukkig kunnen zijn als wij -

OOK HEBBEN WAT DE ANDER HEEFT

Want zo makkelijk is het leven niet.

Dat zou betekenen dat je alleen maar gelukkig kan zijn met de idealen van een ander.

Toch is het soms moeilijk om te definiëren over wat 'verkeerde' begeerte is.

Zo kwamen wij op de verschillen in geloofsovertuigingen - bijvoorbeeld de verschillen tussen de katholieke kerk op een zondag en de protestantse kerk.

Wij ( ik ben katholiek) mochten ( en mogen nu nog) op de zondag na de kerk, na de koffie en verkleed uit onze zondagse kleren, gewoon buiten spelen met onze vriendjes, naar het zwembad gaan of de speeltuin in.

Dat mochten straatgenoten van 'de andere' kerk niet. Ik vond dat zielig. Dan zagen wij beteuterde kindergezichten achter het raam naar ons kijkend en wensen dat ze mee mochten doen. Ik weet dat ik dat als 'naar' heb ervaren. Gemeen zelfs. Ik snapte niet waarom mensen zo somber en serieus keken en deden op zo'n mooie dag die ZONdag heette. Zelfs een glimlach kon er niet af.

Wij mochten fietsen, lachen, genieten van de zondag op een manier waarvan ik altijd vond - zo dank je de Heer op Zijn dag. Want dan hadden mensen toch vrij? Dan kon het toch, dat samenzijn, familie uitstapje naar het bos of een ijsje halen en op een parkbankje genieten?

In de kerk luisterde wij naar verhalen over een barmhartige God die alleen het beste met je voor had. Er waren regels - de 10 Geboden die je moest naleven. Als je daar maar aan hield dan kwam het allemaal wel goed. Dit als kind dan he, want de boodschap was vast wel ingewikkelder maar zo staat het op mijn geheugen geschreven.

Al opgroeiend heb ik een paar diensten meegemaakt in de protestantse kerk waar ik inderdaad somber van werd. Als mens zijnde kon je NIETS goed doen. Alles was een zonde - er viel niets te lachen, vieren of over te juichen. En vooral de begrafenissen - oh ik werd er bang van. Maar ook op een bruiloft viel er niets te vieren.

Nou ligt het ook aan de interpretatie van de pastor - pastoor hoor. Dat is waar. Dit geldt nog tot vandaag aan toe. De mensen van 'het woord tot de letter naleven'. Niet uitpluizen wat er bedoelt is maar nemen zoals het er letterlijk staat. Ook dat kan leiden tot frustratie, onbegrip, een gevoel van machteloosheid of ontgoocheling.

Ik ben blij dat in mijn opvoeding BLIJHEID mee kwam met  het GELOOF. Naar de kerk gaan vond ik nooit een sleur of ongewild. De verschillende  parochiën tot waartoe ik behoort hebt waren warme, gezellige en vriendelijke verzamelingen van mensen waar ik me altijd in thuis voelde.

DAT IS VOOR MIJ - KERK