Om even bij stil te staan - eventjes maar hoor.

Het is 06:00 26 -Augustus 2011 en ik ben (nog wakker). De pijn in mijn rug is ondraaglijk en ik begin nu pas echt bang te worden. Al meer dan een week tob ik met rugklachten. Eigenlijk tob ik al een tijdje met niet lekker voelen. Ik heb hier zelf een analyse over gemaakt. Weet ( denk ik ) wat de oorzaak is of kan zijn.

Stress staat op nummer 1- iets niet goed tussen mijn oren!. Altijd eerst een oplossing of reden voor iets bij mezelf zoeken. Het zou ook als resultaat van een aanrijding kunnen zijn. Ik ben een tijdje hiervoor aangereden op een zebrapad. Pats! Daar lag ik op straat. Zal wel meer tijd nodig hebben om daarvan bij te komen zeg ik tegen mezelf. Komt goed!

Als ik zit, gaat het wel. Staan gaat ook maar gaan zitten of staan - dat gaat nu echt NIET!

Het is 6:20 en ik begin behoorlijk misselijk te worden. Sta te tollen op mijn benen. Leen schuift een stoel naar me toe. Ik wil naar het ziekenhuis voor een bloed en urine onderzoek. Er is iets mis met me en het formulier heb ik al dagen. Lukte niet om te gaan - teveel pijn om in de auto te kruipen. Nu toch maar gaan.

Ik ben zo duizelig......!

Ik zie een gezicht boven het mijne. Een vreemd gezicht. Een man! Waar is Leen? De man heeft een groene shirt aan. Hij klinkt bezorgt. Of ik weet wie ik ben? En waar ik ben? Nou, ik zie alleen een onbekend gezicht en denk, " waarom is het plafond daar?".

Ik wordt voorzichtig - ja dat deden ze wel, maar de pijn was onbeschrijfelijk - op een zitje getild en via de buitentrap naar boven gedragen. Daar staat een ambulance. Ik schrik, wat gebeurt hier u toch allemaal?

De deuren gaan dicht. We rijden, gaan over de Geulweg. Oh die is ZO slecht. Ik voel ALLES! De datum,? oh dat weet ik niet. " Het is 26 augustus" zegt de broeder - ik huil. " Mitchell is jarig vandaag", zeg ik. Oh wie is dat? Mijn kleinzoon. Oh wat leuk - hoe oud is hij? Weer 17 zeg ik. Hij is vorig jaar verongelukt! De broeder valt even stil - dan pakt hij mijn hand vast. Gaat het met de pijn? Opeens voel ik alleen maar mijn harte zeer. Wat is pijn?

Bad things happen to good people too!

Ja, dat is echt waar. Nare dingen overkomt ook goede mensen.


Heeft u dat ook wel eens meegemaakt? Er gebeurt iets en u heeft per direct hulp nodig. Dit had u niet kunnen voorzien, hierop kunnen plannen of goed op voorbereiden. En dan- zomaar- staat er iemand voor u klaar om juist datgene te doen, waar u dringend hulp bij nodig heeft.


Ik geloof niet in toeval. Dan zou je kunnen vragen - geloof je dan dat alles voorbestemd is?


Ik heb hier zo vaak over liggen dubben, lopen denken en bewust mee bezig geweest dat ik hier geen duidelijk antwoord op kan geven. Want hoewel ik wel geloof dat voor mijn leven een bepaalde weg is uitgestippeld - is het juist dat. Alleen maar een stippel lijntje. Geen strakke lijn waarop ik wandel en zelf geen invloed op kan hebben. Dan zou ik een robot zijn- geprogrammeerd om links om, rechts om en soms gewoon rechtdoor te gaan. Wie weet is ook  er geen 'achteruit' versnelling. Gevoeloos en gewetenloos, zonder hart.


Nu moet ik keuzes maken. Ik denk na over wat ik doe. Eigen belang - algemeen belang! Talenten ontwikkelen - of niet - en op safe spelen. Uitdagingen aan gaan - of 'alles voor de lieve vree'. Of op z'n Engels zegt " Don't rock the boot."


En dan die titel boven aan. Zo'n rechte lijn zou dan ook kunnen betekenen dat sommige mensen een vinkje naast hun naam hebben om iets ' naars'  te beleven en anderen niet. Dus nee, ik geloof niet dat mijn levensloop vast staat. Ik geloof dat ik keuzes heb. Net als allen die mijn leven delen.


Nog een paar dagen en dan komt de geboortedag van mijn kleinzoon Mitchell weer voorbij. Bij een verjaardag VIERT men de geboorte van iemand. Ik probeer dat die dag ook te doen. Maar ik weet - Mitchell zal nooit ouder worden dan 17. Hoe vaak vier ik dan een 17de verjaardag? Elk jaar zit ik ermee. Zonde zo'n jong leven- weg! Over! Tot hier en niet verder!


Bad things happen to good people. Echt waar! Ook schijnt weer de zon. Ook gebeuren er weer mooie dingen. Ook blijft het 'houden van'  bestaan. Verdriet en pijn kan iedereen treffen - maar gelukkig weet ik wat ik kan doen. Ik bid- en ik ben blij dat ik dat kan.

  Mitchell  26-8-1992  - 11-6-2010