Veranderingen #7. Het slot. Hiep hiep hoera - 90 jaar!

Toen ik eerst weer terug in Nederland was, maakten ik de rit naar Leeuwarden fluitend en vaak. Dan logeerde ik bij mijn oom en tante en bracht het weekend daar door. Erg gezellig.

Die tijd was voorbij toen ik weer een relatie kreeg. Mijn weekende vulde zich op andere wijze- toch vonden wij samen of ik alleen de weg nog naar het vertrouwde adres.

De jaren zijn verstreken en het leven heeft definitieve veranderingen op gang gezet. Mijn tante is een paar weken geleden overleden en mijn oom woont niet meer op het 'oude vertrouwde' adres. Mijn bezoeken werden ook minder vaak. Toch maakte ik die rit ongeveer 4 @5 keer per jaar.

Het leek wel een greep op de oude tijd. Door de ziekte van tante en haar overlijden ben ik weer vaak op pad richting Leeuwarden. Nu is de herfst echt zichtbaar. De wolken spreeuwen dansen in de lucht en over de wegen. De bomen worden kaler en de boerenakkers leger. Het was nog wel lekker even om op het bankje te zitten bij de 'Coffee to go' van Hajé, Almere. Een medium cappuccino en een kaasbroodje. Vaste prik. Nou ja, meestal als ik beperkte tijd hebt. Een andere stop die ik graag maak is in Lemmer. Dat geeft meer een vakantie gevoel.

Zondagmiddag reed ik dus weer richting Fryslân. Maar nu met tussenstop in Belt-Schutsloot. Daar op de camping staat de caravan van vrienden. Die waren die dag net even niet aanwezig en kon ik gebruik maken van deze plek. Zo kon ik met wat rust en ruimte op tijd in Leeuwarden zijn maandagochtend voor de verjaardag van oom. Hij zou 90 worden en dat, ondanks de verdrietige periode, zouden wij als familie toch vieren. Op maat dat wel.

De zon scheen, de bootjes schommelde wat op het water. Er waren redelijk veel gezinnen aanwezig op deze mooie dag. De camping beheerders wuifde mij toe, blijkt dat we toch wat vaker hier komen dan we denken. Ze herkende mij en de auto 😂 .

Na alle drukte van de afgelopen weken was ik opeens in een hele andere stemming. Om mij heen rust, leegte, stilte. Natuur omhelsde mij. Veel energie had ik niet - en dat was ook fijn. Anders was ik aan de wandel gegaan of iets ondernomen. Dat wilde ik nou juist dus NIET. Ik had verder niets nodig.


Na een korte rit van 1 uurtje zat ik aan de koffie samen met mijn nicht, mijn oom en een achterneef. Herinneringen, verhalen, en uiteraard de veranderingen die plaats hadden gevonden in de 90 jaar dat mijn oom op deze wereld verblijft. Nostalgie. Na de koffie en de heren hun borrel werd het tijd om te lunchen. Mijn nicht en ik zouden samen met oom naar zijn favourite Chinees restaurant gaan. Daar waar hij jaren lang regelmatig met tante aan tafel schoof voor een lekkere maaltijd. We zaten aan die een zelfde tafel. En ondanks de emoties en herinneringen, hebben wij van een bijzondere, lekkere en gezellige maaltijd genoten.

Teruglopend naar huis vertelde oom nog een anecdote, wees vergane glorie zaken aan en ratelde namen van bedrijven af die gekomen en gegaan waren op de Voorstreek. Ik kende er ook heel wat - de veranderingen hier zijn ook merkbaar. De glans van wat de Voorstreek was, is nu niet meer.

Het is dinsdag, ik ben thuis, beetje vlak en zeker moe. Ik neem het ervan vandaag - na de was opgehangen te hebben, keuken een beurt gegeven en slaapkamer netjes. Ik ga op balkon genieten van de middagzon en hopelijk even weg dutten.

Hier het SLOT van de serie - Veranderingen. Dagelijks veranderd het leven. Het is maar hoe we ermee omgaan. Erin meegaan of tegen vechten. GA voor het geluk! Geniet en wees dankbaar!

Veranderingen #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #5 . Het afscheid

Verandering #6. Een nieuwe dag 

Goedemorgen

Na een zeer rustige nacht en ongeveer 7 uur geslapen te hebben sla ik mijn ogen open. Ik ben meteen HELEMAAL wakker.

Niet van dat sluimer gedrag. Niet nog even omdraaien en wegzakken. Niet nog even mijn  hoofd onder het zacht en warm dekbed verstoppen. Ik ben van de type - wakker is WAKKER en gaan met die banaan.

Ik grijp naar mijn bril die zowat elke avond op de zelfde plek op het nachtkastje beland. Met een grote boog en het langzaam zakken van mijn arm - heb ik meteen beet! Hebbes. Mijn ogen kunnen weer optimaal functioneren. Van alle veranderingen in mijn lijf die mij al 63 jaar na redelijk tevredenheid dient, is dit een teleurstelling van groot formaat. Ik kan  niet meer zonder bril.

Nou klinkt dat ondankbaar- want laat eerlijk wezen, waar zou ik en vele anderen zijn als er geen brillen waren? Toch is dit voor mij, zelfs na 12 jaar, nog steeds een DING! Ik houd niet van een bril op mijn neus. Het werd tijd dat ik dit loslaat en mij erbij neer leg want beter worden gaat mijn zicht niet dus niet meer treuren om wat was en zeuren om wat is!

Op blote voeten loop ik naar de badkamer- slokje water, plens op mijn gezicht en even een vitamine pill ( voor 50+ers) innemen. Ik sjok naar de keuken en maak een kop thee. Terwijl dat staat de dampen verruil ik mijn ochtendjas voor wat kleding- gewoon iets makkelijks en comfortables. De krant moet gehaald worden beneden. Maar voordat ik dat ga doen - stap ik eerst even op balkon en kijk met bewondering naar mijn uitzicht. De dag begint langzaam samen met mij op gang te komen. In de verte zie ik autos rijden, ik hoor wat vroege vogels twitteren- ja ook vogels twitteren tegenwoordig. Ik zeg een gebed uit dankbaarheid dat ik weer gezond en wel deze dag mag gaan ervaren, invullen en gebruiken.  Dat ik de afgelopen nacht goed hebt geslapen en dat ik veilig en wel weer aan de slag mag. Zal het vandaag een verrassingsdag worden of volg ik een plan?

Soms heb ik een plan. Die is al ontstaan voordat ik mijn thee op heb. Dan groeien de ideeën vanuit de aantekeningen op mijn kalender of met kennis van afspraken. Soms heb ik niks staan - geen verplichtingen of bezigheden. Dan kan ik zelf mijn activiteiten invullen naar wens en, niet onbelangrijk,  energie niveau. Ik kies vandaag voor iets rustigs. Gisteren heb ik veel gedaan en was druk in de weer- de hele dag. Vandaag mag de rem er een beetje op. Wat meer zit spul zeg maar!

Recepten - vandaag ga ik at recepten opzoeken en filmpjes kijken op YouTube. Zo leer ik allerlei verschillende technieken en welke smaak combinaties ook mogelijk zijn. Ik experimenteer graag maar het moet wel een kans van slagen hebben en eetbaar zijn. Zonde om eten in de prullenbak to moeten deponeren.

Mijn ochtend berichten heb ik ook al nagekeken. Mijn Down Under kids laten vaak wat horen terwijl ik slaap. Logisch- het heet  niet voor niets Down Under.

Na mijn kopje thee, bel ik naar mijn schoondochter. Ze is jarig vandaag. De 3 kleinkinderen nemen het gesprek al gauw over. Oma dit en oma dat..geweldig. Mijn dag kan niet meer stuk. Ze zijn dan wel erg ver weg- maar met de technologie van vandaag kom ik steeds dichterbij.

De zon begint al zachtjes door te breken. Echt warm zal het niet worden maar de aanwezigheid is al genoeg om mij te doen glimlachen. De stadsbus rijdt langs ons appartementengebouw. De passagiers worden vervoerd naar hun werk, winkels, scholen en andere bestemmingen. Het is dinsdag en het gevoel bekruipt mij dat het weer een geweldige dag gaat worden.

Altijd feest

Het is 5 mei 1950 en mijn zus Elie ziet het daglicht. Ze is het tweede kind van mijn ouders Jan en Johanna. Mijn broer Peter is 16 juni 1949 geboren dus reken maar uit. Twee kindjes onder 1 jaar. Wat zal mijn moeder lichamelijk moe geweest zijn. Mijn zus was een piep klein babytje die in de hand van mijn vader paste. De handgemaakte hempjes pasten onze poppen later. Ik heb de ene die ik nog had een poos geleden opgestuurd naar haar zoon. Dacht het grappig dat haar kleinkinderen konden zien hoe klein hun oma was bij  haar geboorte.

Ellie met grote broer Peter

Mijn zus woont, zoals vele familieleden, in New Zealand. Jaren geleden is er onenigheid ontstaan en jammer genoeg is het contact sindsdien niet meer goed gekomen. Ik betreur dat nog steeds en vooral op dagen zoals deze. Ik wens haar alleen maar goeds toe en respecteer ( met moeite) dat ze geen contact wil. Toch houd ik haar geboortedag in ere. Ze is, en zal tenslotte altijd, mijn zus zijn. En ik houd van haar.

Bevrijdingsdag. Wat zullen mijn ouders al die jaren geleden een dubbel vreugde gevierd hebben. Vijf jaar na de bevrijding ook nog eens hun tweede kind in de armen kunnen nemen. De eerste drie ( ik dus ook) kinderen zijn in het huis van mijn opa en oma ( moeders kant) geboren. Zoals ik mijn oma en opa herinner zullen ze dol blij geweest zijn met de komst van dit nieuw leven.

Vandaag ga ik geen lange blog schrijven - ik wilde gewoon even stilstaan bij deze twee geweldige, gezegende momenten in tijd- die mij raken.

Fijne BEVRIJDINGSDAG allen.

Bad things happen to good people too!

Ja, dat is echt waar. Nare dingen overkomt ook goede mensen.


Heeft u dat ook wel eens meegemaakt? Er gebeurt iets en u heeft per direct hulp nodig. Dit had u niet kunnen voorzien, hierop kunnen plannen of goed op voorbereiden. En dan- zomaar- staat er iemand voor u klaar om juist datgene te doen, waar u dringend hulp bij nodig heeft.


Ik geloof niet in toeval. Dan zou je kunnen vragen - geloof je dan dat alles voorbestemd is?


Ik heb hier zo vaak over liggen dubben, lopen denken en bewust mee bezig geweest dat ik hier geen duidelijk antwoord op kan geven. Want hoewel ik wel geloof dat voor mijn leven een bepaalde weg is uitgestippeld - is het juist dat. Alleen maar een stippel lijntje. Geen strakke lijn waarop ik wandel en zelf geen invloed op kan hebben. Dan zou ik een robot zijn- geprogrammeerd om links om, rechts om en soms gewoon rechtdoor te gaan. Wie weet is ook  er geen 'achteruit' versnelling. Gevoeloos en gewetenloos, zonder hart.


Nu moet ik keuzes maken. Ik denk na over wat ik doe. Eigen belang - algemeen belang! Talenten ontwikkelen - of niet - en op safe spelen. Uitdagingen aan gaan - of 'alles voor de lieve vree'. Of op z'n Engels zegt " Don't rock the boot."


En dan die titel boven aan. Zo'n rechte lijn zou dan ook kunnen betekenen dat sommige mensen een vinkje naast hun naam hebben om iets ' naars'  te beleven en anderen niet. Dus nee, ik geloof niet dat mijn levensloop vast staat. Ik geloof dat ik keuzes heb. Net als allen die mijn leven delen.


Nog een paar dagen en dan komt de geboortedag van mijn kleinzoon Mitchell weer voorbij. Bij een verjaardag VIERT men de geboorte van iemand. Ik probeer dat die dag ook te doen. Maar ik weet - Mitchell zal nooit ouder worden dan 17. Hoe vaak vier ik dan een 17de verjaardag? Elk jaar zit ik ermee. Zonde zo'n jong leven- weg! Over! Tot hier en niet verder!


Bad things happen to good people. Echt waar! Ook schijnt weer de zon. Ook gebeuren er weer mooie dingen. Ook blijft het 'houden van'  bestaan. Verdriet en pijn kan iedereen treffen - maar gelukkig weet ik wat ik kan doen. Ik bid- en ik ben blij dat ik dat kan.

  Mitchell  26-8-1992  - 11-6-2010