Nog even......

Het begint al een beetje op het voorjaar te lijken. Langzaam schieten er groene kopjes en sprieten uit de grond. De sneeuwklokjes knikkebollen in de lichte bries en geleidelijk aan ontwaakt het leven in de grond na maanden koude lucht, regen, sneeuw en vorst grotendeels aanwezig te zijn geweest.

Ik was het niet van plan, maar ben vandaag toch onverwachts bezig geweest de dorre bladeren en winterse onkruid uit de tuin te verwijderen. Eigenlijk was ik blij dat het begon te spetteren. Om al de bedjes in een keer schoon te maken was net iets teveel - maar ik wilde niet stoppen.  Ik wist dat ik er morgen voor zou boeten als ik door was gegaan. Gelukkig hielp Moeder Natuur een handje en kon ik zonder schuldgevoel de laatste emmer leeg maken en het werk voor 85% klaar achter me laten. Ik trok de handschoenen uit, maakte het gereedschap schoon en ging als beloning aan de koffie. Dat laatste stukje komt later wel.

De afgelopen paar maanden heb ik dat vaker, dan werk ik ergens aan - en net dat laatste stukje energie om de klus te klaren ontbreekt. Nooit echt ( langdurig) last van gehad. Ik vraag me wel eens af,  waarom ik nu steeds vaker ' dat  gevoel' ervaar?

Dat geldt niet alleen voor lichamelijke klusjes zoals tuinieren, de keuken, strijken- maar ook lezen, bidden, mediteren, zelfs aan mijn crea- dagboeken werken.

Toen ik in de tuin was vanmiddag en de knopjes van de kleine bolletjes boven de grond zag staan kon ik me opeens voorstellen hoe die bolletjes zich moesten voelen. Ze moeten nog even geduld hebben, nog even volhouden, nog niet opgeven. Zo af en toe komt er een dun lichtstrookje van zon door de dikke laag wolken heen. Net genoeg om een sprankeltje energie van te krijgen - maar net niet genoeg om het knopje ' om te zetten'. Open te gaan- te laten stralen van schoonheid - iets wat van binnen schuil gaat.

Nog even, dan krijg ik ook misschien wat meer zon, wat meer licht en maak ik mijn klusjes weer in een keer af. Ik ben van natuur wel een 4 seizoenen mens en houd ontzettend veel van de wintermaanden - toch is het spannend nu - de belofte van warm, kleur, vernieuwing. Ik heb er zin in.

Zondag- een rust dag

Het is KOUD buiten. Tenminste hier op de dijk wel. Prettig als je nu lekker warm dicht bij een kachel kan zitten. Een warm kopje chocomelk dichtbij de hand.

Kleine vlokjes sneeuw dwarrelen langs mijn raam. Het waait. De temperatuur ligt tegen de nul aan en als je op de sneeuw van  gisteravond loopt knispert het onder je voeten. Het is dag en nacht verschil met gisteren.

Ieder beleeft het op zijn/haar eigen manier. Zondag rust! Zo hebben wij ook ons ritueel. Zondagochtend ging het zo: Lekker lui ontbijt met zacht gekookt ei, uitgebreid lang getreuzeld en tijd voor elkaar. Onder het genot van licht ' zondag' muziek genieten en langzaam wakker worden.

Daarna wat lezen, bladen, boeken- tijd om over dingen na te denken. Het zonnetje nodigde uit om naar buiten te gaan. Er lag een ligt laagje sneeuw- maar wij wilde een dikke deken. Dus in de auto en richting Utrecht- Utrechtse Heuvelrug om precies te zijn. Wat een mooie witte wereld. Wat heeft Hij toch een prachtige wereld gemaakt voor ons. En nu op een van de rust dagen mogen wij ervan genieten.

We kwamen aan op de parkeerplaats bij de Pyramide van Austerlitz in Woudenberg. Nooit eerder geweest. Het was inderdaad mooi wandel weer.

Vol bewondering liepen wij door het bos. Glinsterende sneeuwvlokjes op bladeren. De wind blies wat losse sneeuw van de takken. Het was sprookjesachtig. Er waren meer die dachten zoals wij en het was gezellig druk. Een mooie wandeling, een stevige kom snert en een lekker warm kopje thee. Wat een middag.

Om de dag nog een extra sterretje te kunnen geven zijn wij binnendoor naar huis gereden, de snelweg vermijdend. Heerlijk.

Bij thuiskomst eerst de kachel maar eens opkrikken, kaasje, paté en crackers. Een glas port kon er ook wel bij. Wat een prachtige manier om van onze rust dag te genieten.

De wereld voor ons gemaakt, voor ons om voor te zorgen en van te genieten- wat een zegen om een rust dag gekregen te hebben om die op deze manier te kunnen benutten.

Amen!

Vol ongeloof- en toch??

Gisteren schreef ik over het gevonden lijk van een 13 jarige jongen. Vermoedelijk ( en dat dacht ik ook) vermoord. Hij heeft een naam gekregen - Anass Aouragh

Nu staan de kranten bol van een aangepast verhaal - Zelfdoding. Dat dit ventje, die een nogal uitgesproken kleding stijl op na hield, lief karakter had en hoogst waarschijnlijk geen voetbal hooligan ooit zou worden - gepest werd en daarom zichzelf van het leven heeft beroofd. Zo gaan de vermelde geruchten, niet ontkent of bevestigd door politie.

HET ZAL JE KIND MAAR ZIJN!

Misselijk werd ik van  het verhaal. Net zoals de twee voorafgaande zelfdoding' s gevallen. Toen was ik nog niet aan het erover schrijven toe - kon het niet! Nu borrelt het in mijn lijf. Ik ben onrustig - voel zoveel verdriet.

Wat ik weet van pesten, is uit eigen ervaring. Aan de kant van de ontvanger dan hé. En ja, ik werd er ook ontzettend onzeker van, verdrietig van, voelde me afgewezen en minderwaardig. Mijn vriendinnen kring van eigen leeftijd was niet groot. Ik zocht het meer bij volwassen en de oudere  kinderen/jeugd. Voelde veiliger. Achteraf blijkt dat te zijn omdat de jeugdleeftijdsgroep waarin ik me veilig voelde het 'pestgedrag' achter zich hadden gelaten. Ontgroeid zou je kunnen zeggen.

Dat wil niet zeggen dat alleen jonge kinderen pesten- en dat het leeftijd gebonden is - want dat is het zeker  niet!! Misschien moet men een zekere gevoeligheid hebben om het pesten ook als pesten te voelen, te ervaren. Sommige mensen kunnen dingen van zich af zetten. Blijkbaar kon dat jongetje dat niet - ik ook niet.

Zelfs als volwassen vrouw ken ik die ervaring. Gepest worden komt niet alleen voor op het schoolplein. Volwassen kunnen er ook wat van. Venijnig te werk gaan - zo was mijn ervaring.

Dit gaat trouwens niet over mij - alleen wilde ik duidelijk maken dat ik niet alleen ONTZETTEND bedroeft ben dat dit jongetje het leven niet meer zag zitten, maar dat ik me kan inleven in zijn situatie. Niet dat ik zijn middel van oplossen steun maar wel inzie dat het voor hem een uitweg bleek te zijn.

Ik bid, voor alle betrokkenen. Ik vermoedde dat hij vermoord was - en het voelt ook zo!

HET ZAL JE KIND MAAR ZIJN!

Rust zacht lieve Anass - je verdient het om met de engelen te zingen maar niet om er op deze manier terecht te zijn gekomen.

Het zal je kind maar zijn

Het wil niet zo vlotten- een BLOG schrijven. Niet dat ik nergens over te schrijven heb, misschien te veel. Maar ik val ook steeds terug op het overlijden van pa.

Ja, logisch zegt men. Toch wil ik het niet ' overdrijven'  want het leven is meer dan dat. Ouders overlijden nou eenmaal en dat is het ritme van het leven. Tenminste als je het over ' gewoon'  kan spreken.

Want net verscheen op mijn schermpje een bericht wat je niet wilt weten of lezen " Amber Alert ingetrokken, 13 jarig vermiste jongen vermoedelijk gevonden - ja zijn lichaam dan he! Niet levend en  wel - NEE, DOOD! Het zal je kind maar zijn. Gruwelijk.

Een kind, die nog ALLES leren moet, die nog van alles mee had mogen maken. Verliefd worden, rijbewijs halen, 18 worden, kinderen krijgen, afstuderen om maar een paar ervaringen te noemen. Die ervaringen die veel mensen voor lief nemen zijn hem afgepakt. Het zal je kind maar zijn.

Om verdrietig van te worden.

Er is een engeltje bij gekomen- maar wie wil dat? Ik ben wel blij dat er een hemel is waar hij zich nu bevindt in veiligheid en tussen de engeltjes maar vind het zo vreselijk dat hij er door deze gebeurtenis te zo terecht is gekomen.

Er stond in het bericht " zijn moeder is geïnformeerd en moet rekening houden met het feit dat haar zoon misschien niet meer leeft". Ga er maar aanstaan. Het zal je kind maar zijn.

Het zal allemaal wel goed begeleid worden, dat snap ik ook wel - en ga ik zelfs vanuit dat het ook zo is.

Weten doe ik niet, hoe dit manneke om het leven is gekomen. Mijn eerste opwelling is te denken dat iemand hem van zijn leven heeft beroofd. Dat gebeurt nogal vaker in onze wereld. Het kan zijn dat hij een ongeluk heeft gehad.... dat kan. Maar gek genoeg twijfel ik eraan. Raar he, want ik weet van niets en denk het ergste.

Ik zal bidden. Vooral voor de familie en alle betrokkenen. Ja, alle! Want iedereen die hierbij betrokken is heeft dat nodig.

Het zal je kind maar zijn.