Het is vrijdag vandaag- hier rust elders verdriet!

Vrijdagochtend 23 februari 2018. Buiten ijskoud. Het vriest dat het kraakt. Binnen, heerlijk warm en de kachel zorgt voor een aangenaam gevoel waar het heerlijk vertoeven is, naar buiten kijkend naar de zon en de witte daken rondom. Het weermannetje/vrouwtje zegt, " de wind zal erg koud aanvoelen. Het komt uit de Siberische hoek en zal de komende dagen voor veel lage temperaturen zorgen". Nou dat weten we dus alvast. Plannen maken de komende dagen die ervoor zorgen dat wij daar minst last van hebben.

Vanmiddag rond een uur of 3 ga ik naar het Bezoekerscentrum van Hollands Biesbosch in Dordrecht. Daar vindt een Beverzoektocht plaats. Ik ga mee als stagegids. Hoewel ik wel al gids in de vooraf genoemde Biesbosch, ga ik nu ook schoolgroepen begeleiden. Dan is het belangrijk dat ik mij op andere aspecten van gidsen concentreer. Mijn Cultuur Historisch verhaal moet meer een verhaal over sporen, plant eigenschappen en kinderverhalen worden. Kan ik wel hoor, maar er is veel wat ik zelf erbij leer van mijn collega schoolgidsen. Wat vandaag belangrijk is, is dat ik genoeg laagjes isolerende kleding aantrek. BBrrrr.....!

Verder vandaag, wat voorbereidingen voor maandag. Wij gaan een paar daagjes naar Zeeland. Zomaar, omdat het kan. Vrienden hebben ons uitgenodigd. Het zal ook daar Siberisch koud zijn, maar ik ben wel van plan om te wandelen en genieten van dit onverwachts tussendoortje. Heerlijk 2 dagen uitwaaien ( letterlijk) en alles los laten.

Het jaar is in volle gang. Januari vloog voorbij. Het is niet anders in februari. Wel veel gedaan. Misschien volle dagen dus geen tijd om te vervelen. Nog 40 dagen en dan komt mijn kleinzoon uit Australië 8 weken op bezoek. Hopelijk dan wel al wat warmere temperaturen.... het zal anders wel afzien zijn. Uit de Australische zomer naar de Nederlandse Siberië van nu.

Het zijn allemaal tuttebel dingetjes waar ik over schrijf. En dat doe ik vandaag in ieder geval bewust. Want de woede en onmacht die ik voel voor de studenten in America rijst bij mij de pan uit. Ik probeer op allerlei andere gedachten te blijven zodat ik mijn bloeddruk in de gaten hou. Wat een verschrikkelijke wereld waarin zij leven. Met een president die zijn "thoughts en prayers" stuurt. Laffe man toch. BAH! Kijk, het is niet gelukt. Toch weer boos. Ik treur van binnen. Ik stuur ook geen "denk aan jullie" omdat ik zoveel verdriet voel dat ik denk dat het ook niets gaat helpen. Zelfs het aansteken van een kaars voelt minder dan een druppel. Ik ben van de kaarsen en hoop gevende gedachten. Dit groot gevaar overtreft alles. Wat een vreselijke toestanden. Een gun lobby, die de zwakke president in de slappe was ( 30 miljoen dollar maar liefst) houd en geen stappen onderneemt om deze gekkigheid te ontkrachten.
Mijn held is vandaag toch Emma Gonzalez. 

Wat een krachtig persoon. Laat haar de woordvoerder zijn van duizenden. Geef haar de kracht om verder te knokken voor een vredevol en vooral veilig bestaan. Oh Heer sta hun bij! Voor haar en haar lotgenoten is de kaars wel wat waard!

Even dit: Met alle respect

Respect voor elkaar!

Het kwam op mijn scherm van Facebook. Een post gedeeld door een nicht van mij. Door alle media aandacht en mijn persoonlijke verwarring trok dit artikel mijn aandacht.

Dit MOET even tussen alle 'gewone' berichten door.

Veel wat hier geschreven is kan ik mij in vinden. Vanuit een persoonlijk geloofsovertuiging, ik ben katholiek opgevoed en geloof onvoorwaardelijk in God, in de 3-eenheid en in het bestaan hierna op deze aarde. De ziel, het hiernamaals en hoe 'het' eruitziet is een mysterie en zal zo blijven totdat ik het persoonlijk mee zal maken.

Een van de vele aspecten die mij raakten was de vraag van de schrijfster, " waarom zijn wij zo bang om te sterven?" Ik vraag mij dan ook af, waarom gebruiken wij zoveel energie in het verijdelen van het onvermijdelijke?  Is het niet het enige in het leven waar wij zekerheid in hebben?

Los van alle emotionele reacties vind ik deze breed uitgemeten en inhoudelijk opengelegde blog nog de meest oprecht. Ook de reacties erop zijn verhelderend. Niet iedereen is het met de schrijfster eens, en dat hoeft ook niet. Zo mogen wij gelukkig allemaal voor onszelf bepalen waar wij voor kiezen.

Vanaf het begin van de discussie heb ik mij verzet tegen de wetgeving die voorgesteld werd. Niet omdat ik mensen het leven niet gun, maar omdat ik dit weer zo'n opgelegde regel is waar Nederland zo bekend om staat. Eigenlijk beroemd om is kan je wel zeggen.

Ik had mij, jaren geleden, opgegeven als donor. Niet uit medeleven van de medemens, maar uit schuldgevoel. Ach, doe het nou, je 'hoort' mensen te helpen. Na een periode begon ik me toch zeer ongemakkelijk bij te voelen. Dierbaren waren overleden. Ik stond bij hun bed. Ik had de ruimte en tijd om afscheid te nemen. Nog even te blijven zitten. Ze waren overleden. Geen hartslag, niet meer ademen. Niets. Niet hersendood, maar echt 'weg uit de wereld die wij kennen'. Nog een aai over de bol, nog een kus op de wang. Dit was NIET mogelijk geweest als die betreffende personen donoren waren geweest.

Diep in mijn hart ben ik overtuigd dat NEE, ik wil geen donor zijn, toch mijn beslissing is geworden. Ik zie al online allemaal reacties van 'mensen raken in paniek, geen reden voor'. En, "het zal je kind maar zijn aan de dialyse". Dat, is wat ik bedoel met schuldgevoel. Emotionele chantage. Je bent dankbaar dat jij een gezond kind hebt, maar je MOET ervoor zorgen dat het kind van een ander ook gezond blijft?? Bloed doneren heb ik jaren gedaan. Voelde alsof ik iemand erbij hielp beter te worden. Een niertransplantatie - dus doneren bij het in leven zijn, wel anders denk ik dan organen verwijderen net voor het laatste hartslag geslagen heeft. Ook daar zet ik mijn vraagtekens bij. Omdat ik die keus nooit hebt moeten maken.

Enfin, hier het artikel. Lees het en denk het het jouwe over. Ieder zijn keus. Nee, ik ben geen harteloos mens. Maar wel een met eigen gedachten en wensen. Ik zou dus ook geen orgaan willen ontvangen....! Dan hoor ik de stemmen al opgaan met, "wacht maar totdat...."!

Met volle teugen genieten

Na mijn vorig stukje over een soort van 'Identiteitscrisis' moet ik benadrukken dat ik niet in de put zit of in een donker gat ben gevallen. In tegendeel. Mijn gedachten staan niet stil. Ze groeien, passen zich aan en gaan hun eigen weg. Net als ik.

Terwijl een weekje in Portugal heb ik mijn gedachten dus ook 'op papier' gezet alleen ik heb de blogs niet gepost. Dat heb ik bewaart tot thuis zijn. Nu dus.

En van het leven: Geniet ik zo goed mogelijk! Dit waren mijn 'vervolg' gedachten.

Het leven!

Je bent kind. De wereld ligt aan je voeten. Alles is mogelijk. Alles is zelfs zo groot dat je niet eens weet wat dat betekend. ALLES. Je doet wat er mogelijk is, of wordt aangedragen. Hebben je ouders al een voorgevormd idee welk pad zij willen die jij belopen zal, dan zijn de keuzes toch meer die van je ouders dan die van jou. Soms werkt dat - en soms ook niet! Wiens droom ben jij aan het leven? Je wordt volwassen en bewandelt je leven zo goed mogelijk.

Mag jij zelf je pad bepalen, dan is er wel al een soort vastberadenheid en liefde voor ‘iets’ aanwezig in je hart. Je volgt jouw droom, jouw BLISS! Met vallen, falen, overwinnen en opstaan bereik jij je doel. Het loopt niet allemaal van een leien dakje maar toch, doorzetten is jouw kracht. Jij leeft jouw droom. Je wordt volwassen en bewandelt je leven zo goed mogelijk.

Dan is er die tussenweg. Je hebt talenten in bepaalde vakgebieden maar toch ligt jouw droom daar niet. Je bent doelgericht maar met tegenzin. Op een of andere manier voelt het als moeten, want, dierenkennis, mensen verzorgen, onderzoeken, daar ben je goed in. Maar eigenlijk wil jij schilderen. Portretten en uitzichten. Je ziet de details van het leven en wil dit vastleggen op een doek. Fotograferen...uitbeelden. Je vecht tegen logica en gevoel. Welke zal zegevieren? Leef jij toch nog je droom? Je wordt volwassen en bewadeld het leven zo goed mogelijk.

Er zijn diverse ‘ALLES is mogelijk’ patronen des leven. Teveel om individueel te beschrijven. Jij, de mens, bewandelt het leven zo goed mogelijk binnen jouw mogelijkheden! Je wordt volwassen.

Het is een mooie zomerachtig dag, als deze gedachten in mijn gedachten voorkomen. Ik zit op een zonovergoten balkon, met de brom van de airconditioning op de achtergrond. Mijn uitzicht is op nog meer van hetzelfde. Appartementen, nieuwbouw in progress en op de achtergrond, de zee. De Atlantische Oceaan. De meeuwen roepen, de merel zingt en een kat ligt languit op de rode, warme dakpannen op het gebouw tegenover ons. Idyllisch plaatje. Tijd om alles los te laten en tot rust te komen.

Mijn hersenen krijgen nu volop de ruimte. Niet dat ik daar bewust voor kies maar zo werken mijn hersenen nou eenmaal. Sta ik stil, dan galopperen mijn gedachten, als vrije paarden, alle kanten op. Soms, maar heel soms, stoort het mij. Dan denk ik,”waarom gebeurt dit nou? Waarom kan ik niet eens helemaal leeg zijn, daar in die bovenkamer”? Het lukt anderen wel. Als ik mijn man bv vraag, “waar denk jij aan?” Dan kijkt hij verbaasd en zegt,”hoezo, niks hoor. Moet dat dan, is er wat?”

Mijn leven is alles behalve saai geweest tot nu nog toe. Ik denk dat ik een beetje van alles wat ik beschreven hebt wel mee hebt gemaakt op een of andere manier. Ik was jong volwassen. Ik wilde graag plezieren dus volgde vaak de droom van een ander. Het loslaten en mijn eigen weg bewandelen ging inderdaad met vallen en opstaan. Zeker doorzetten en angsten overwinnen. Ook gaf en geef ik regelmatig toe aan de grillen of wensen van anderen die mij dierbaar waren en zijn. Juist daarom! Mensen blij maken. Dat leek en lijkt nog een mooi doel in mijn leven. Toch maakt het mij niet altijd blij. Soms zeg ik 'ja' met tegenzin. En daar ga ik aan werken. Wat iemand plezier doen en zelf het blij gevoel missen, dat moet anders.

Er staan nog zoveel dromen te verwezenlijken. Ook voor mij. Samen met manlief, zullen wij de komende jaren die ons gegund zijn, met plezier, aandacht voor elkaar en wat op ons pad komt, beleven.

Ik was kind, ik ben volwassen, geniet van het oma zijn en bewandel het leven zo goed mogelijk! Ik ben echt een dankbaar en gezegend mens.

Ben ik nu echt 'klaar'.

Klus geklaard?

Wij, manlief en ik, zijn onlangs een weekje naar Portugal geweest. Door goed te zoeken, achter alle puntjes de ‘i’ goed te bekijken, lukte het om heel voordelig een 8 daagse reis te organiseren. Dit is een kracht van mijn man. Hij vindt dit een sport. Alles napluizen, opzoeken, afwijzen en doorploeteren. Geef mij maar een ingewikkeld recept! 

Portugal. Een land waar ik nog nooit was geweest. Sinds mijn terugkeer uit Nieuw Zeeland kom ik wat vaker ergens over de grens buiten Nederland. De afstanden zelf voor grotendeels aan te rijden. Van Portugal kon ik mij weinig voorstellen behalve dan de vooringenomen ideeën. Warm, stranden, beetje tropisch paradijs-achtig. Na twee bezoeken naar Tenerife gemaakt te hebben zat dat ‘zuidelijk warm tintje' wel wat meer verhelderend in mijn verbeelding.

Tot voor kort had mijn man een baan. Door reorganisatie is daar een eind aan gekomen. De afronding fase is ingetreden. De laatste afspraken zijn gemaakt. Ik werk al een tijdje niet meer dus zijn we eigenlijk met vroeg pensioen. Uiteraard hebben we plichten. Die komen wij ook na. Nog 2 jaar en 6 maanden en dan treed de AOW en pensioen in voor hem. Ik ben eerder aan de beurt. Dus even riem strakker zetten...en goed alle koopjes af. Deden wij al maar nu even wat keener de krenten uit de pap halen. Alvast wennen aan andere indelingen geven aan onze uren die ons gegeven zijn!

De vlucht was prima geregeld. De, door mij ingeschatte leeftijd van de mede passagiers, was toch in de 60+ categorie. Door allerlei fratsen niet meegenomen te hebben, zaten wij niet naast elkaar, hadden we een beperkt gewicht limiet en door online in te checken nog minder kosten. Eigenlijk alles zelf regelen. Kost effectief. Dit geeft weer inzicht in waar wij voorheen wel geld in hebben gestopt.

Ik vind zelf de belofte van een 8- daagse reis als je om 21:30 ergens aankomt wel te belachelijk voor woorden. Dan nog je auto opzoeken, route naar je slaap bestemming en rond 23:30 aankomen toch wel iets waar naar gekeken mag worden. Enfin, ik klaag niet, constateer alleen maar.

Na een wen nacht ( eerste nacht onwennig geslapen), naar de supermarkt om wat inkopen te doen. Prijzen vielen ontzettend mee en we waren meteen zelfvoorzienend van ontbijt en fruit. Ook wat proviand om makkelijke maaltijden te koken. Uitjes, aardappeltjes, tomaat. Gezien we thuis ook moeten eten is dit dus geen extra kostenpost. Ik kook graag, ook op vakantie, en hebben wij dus vandaar dat wij wat spullen ingeslagen. Natuurlijk gaan we uit eten, maar niet voor elke maaltijd.

Het is bij mij binnengedrongen. Dat wij, manlief en ik, tot de ‘grijze golf’ behoren. Dan bedoel ik niet alleen de haarkleur. Het voelt ‘raar’ en ik weet niet wat ik met deze gewaarwording moet. Ben ik dus ‘klaar’ met moeder zijn? Met dochter zijn? Mijn positie in het leven zoals ik het ken is dus weer veranderd. Kind, vrouw, moeder, oma en nu ‘grijze golf’! Wij kunnen buiten het drukke seizoen op vakanties. Binnenkort kan ik een buskaart aanschaffen voor €12,50 waarmee ik verder het hele jaar op de stadsbus kan reizen zonder dat ik telkens geld op de kaart hoef te storten. Allemaal plusjes hoor ik je denken. Helemaal waar.

Toch ervaar ik een stukje ‘verlies’.  Is mijn doel alleen nog lang genoeg te blijven leven......! Tijd vullen met 'nuttige' dingen?

Ben ik nu echt klaar?