De kracht van vriendschap

Wat is uw definitie van vriendschap?

In deze ongewone en stressvolle tijden, waarin niets meer zeker is, of eigenlijk nooit was maar dat dachten we, is er tijd in mijn/onze dag gekomen om meer over dit soort onderwerpen te denken.

Voor mij, en nog een aantal mensen in mijn omgeving wel, in ieder geval. De agenda's zijn minder vol. Het 'ik had nu al ergens moeten zijn' en 'dat kan er ook wel bij pff' is even niet van toepassing. We zijn meer thuis, we lopen vaker rondjes en we hebben meer tijd voor die serie op Netflix. We hebben ruimte gekregen om stil te staan, hoewel we daar niet om hebben gevraagd, toch gekregen. Wat ik merk is dat er veel zijn die dit niet kunnen waarderen. Er bang voor zijn. Bang de regie los te laten. Zich neer te leggen bij het onvermijdelijke. Er niet om hebben gevraagd en dus er zich hand en tand tegen te verzetten.

Tijd om na te denken over levensvragen is niet altijd even makkelijk. Soms komt het plotseling op je pad doordat iemand in de directe omgeving een slecht gezondheid bericht krijgt. Een groot impact van een verandering aan omstandigheden. Het raakt allen op verschillende manieren die dichtbij staan. Confrontatie met de onverwachte dood, een te vroege dood vaak, is niet te bevatten. Oneerlijk dat hij of zij dit mee moet maken en anderen van de zijlijn toe moeten kijken. En uiteraard, komen de vragen. De persoonlijke vragen. "Hoe sta ik in het leven? Wat als mij dat zou overkomen? Durf ik als mede wandelaar deze vriend/vriendin wel te steunen en mee te lopen? Kan ik dit?"

Momenteel heerst de Corona virus door de wereld. Het is een besmettelijk en vaak fatale virus die honderdduizenden slachtoffers heeft gemaakt en de strijd hiertegen is nog niet voorbij. Deze virus zorgt er ook voor dat wij, met z'n allen, geroepen worden om afstand te houden. Niet van 'zomaar' iets of iemand, nee van iedereen die niet onder het zelfde dak woont. Familie, vrienden, bekenden. Ook die ziek zijn met levensbedreigende ziektes zoals kanker, zware hart patiënten en mensen met COPD en dergelijke. We worden gevraagd om 'opgelegde' regels na te leven. Niet zomaar verzonnen regels, nee beschermende regels. Moeilijk soms maar niet onmogelijk. Wel lastig voor velen blijkt het.

Ik vroeg u, wat is uw definitie van vriendschap?

Is vriendschap alleen een gevoel bij een relatie die u heeft met iemand die geen familie is maar wel 'iets' heeft waardoor u bent aangetrokken door deze persoon/personen? Iemand die raad, steun, plezier, blijheid geeft? Of is het meer dan dat? Is het misschien een gevoel van verbondenheid, van intimiteit die leid tot het delen van angsten, hopen, dromen, verhalen, geheimen en dat kostbare, tijd met elkaar? Geeft het een gevoel dat je die persoon/personen ook kan/moet delen in hun geluk, raad geven, beschermen, behoeden voor kwaad en verdriet? Kan steunen, inspireren, aanmoedigen en lief te hebben? Kan je moeder, broer, zus, vader, oom of tante ook je beste vriend/vriendin zijn? Of kan een familielid geen vriend zijn omdat het al familie is? Zijn er graden van vriendschap? Tot in hoeverre ben je iemand's vriend/vriendin? Wat heb je er voor over zodat de vriendschap blijft? 

Hoe zwaar weegt die vriendschap, of weegt het niets maar voegt het vreugde en een onbetaalbare waarde aan uw leven toe? Wat heeft u over voor uw vriendschap? Zomaar een vraag, op deze ietwat grijze maandagochtend- dan wel met belofte van wat zon later op de dag. Er gloort dus wat licht op de horizon. Ik wens u een heel mooi en plezierige week toe, zonder pijn, verdriet en verlies van welke vriendschap dan ook.

Nog even volhouden

 

Ik kwam een prachtig stukje schrijven tegen vanochtend. 

Het is zo mooi en raakte mij dat ik dacht, dit moet ik delen.

Wat jou situatie ook mag zijn, op een of andere manier is er hulp voor jou. Vraag erom als je deze nieuwe lockdown niet ziet zitten.

Voor diegene die het niet willen: Denk even niet aan jezelf maar een ander.

Het is een ongezien vijand waar wij tegen vechten. Er vallen geen bommen, er staan geen scherpschutters klaar op elke hoek. De supermarkten zijn open en we kunnen nog veel. 

Wij kunnen dit samen doen- als iedereen het maar WIL.

EEN RAKE COLUMN VAN STINE JENSEN

Uit het hart gegrepen.

Kwetsbaren.

De tweede lockdown is een test van beschaving.

Een flink aantal jaren terug ging ik met een groep's wandelreis mee naar IJsland. Ik had er obsessief naar uitgezien, mijn droom kwam uit! Zoals wel vaker bij wandelvakanties splitste de groep zich al snel op in drie groepen: de fanatieke koplopers, vaak lange, lenige mensen voor wie de sportieve uitdaging vooropstaat; de middenmoters – daar behoorde ik toe – met gemiddelde lichamen en gemiddelde snelheden; en de achterblijvers. Die laatste groep bestond uit wat oudere vrouwen, en ze hielden de boel op, want twee hadden hoogtevrees, de derde een blessure aan haar been en de vierde leek niet vooruit te branden. Je móést in dit onherbergzame landschap op elkaar wachten, en dat wij al een halfuur zaten te pauzeren en het koud kregen deed er niet toe: ook de traagsten hebben recht op een pauze.

Ik ergerde me kapot. Dit schoot niet op zo, met dat gemekker over hoogtevrees, en dat allemaal tijdens míjn droomreis, waarvan ik geen seconde onbenut wilde laten. Ik probeerde de irritatie uit mijn lijf te benen.

Op dag drie werd ik wakker met pijn in mijn knie. Ik kon nauwelijks een stap zetten. Een vrouw uit de trage groep bood me meteen haar wandelstok aan. Ik geneerde me, zei dat ik er zelf een zou kopen. De aardige IJslandse buschauffeur die ons een stuk reed naar een volgend verblijf, regelde met een bevriende andere chauffeur dat die twee stokken mee zou nemen van weer een bevriende collega met een sportzaak uit een klein IJsland dorp. In een besneeuwd landschap in the middle of nowhere stopten twee bussen, de ramen gingen open, de stokken werden aangereikt. Ze waren voor mij. De hele groep sloeg het tafereel gade, terwijl het schaamrood me naar de kaken steeg.

De dagen erna liep ik achteraan. De trage groep was ontstellend lief voor me. Ze wachtten op me, hadden het goed met elkaar en ik mocht erbij horen. De een vertelde dat ze kanker had overleefd; IJsland was haar cadeau. De ander had haar man net verloren; IJsland was helende grond. Schaamte, geluk, liefde, dankbaarheid – ik voelde veel tegelijkertijd.

Ik nam me voor deze levensles nooit meer te vergeten. Na de aankondiging van de tweede lockdown dacht ik eraan terug. Jort Kelder zei op televisie: ‘We zijn een kleine, zeer kwetsbare groep nu aan het beschermen, ten koste van al het andere.’ Zeker, dacht ik, en dat is precies de kern van beschaving en de test ervan: hoe je met de aller-kwetsbaarsten omgaat. Soms betekent het: wachten op een ander, soms betekent het: je bekommeren om het verhaal van de ander. De kwetsbaren kunnen jong zijn, of oud. Het kan je vader of je moeder zijn. Of, op een dag, jijzelf.

Liefde, liefde voor elkaar is een kostbaar geschenk

 

Medeleven, zorgen voor elkaar, begrip hebben voor een ander, aandacht en steun.

Ik ben in een wereld opgegroeid waar dit soort woorden geen woorden maar daden waren. Als ik terug kijk op de periode dat ik mijn kinderen opvoedde, denk ik ook dat ik deze begrippen hebt uitgeleefd. Voorgedaan en doorgegeven. 

De wereld waar mijn kleinkinderen in opgroeien zie ik steeds minder hiervan om mij heen. Het beangstigd mij. Een verharde maatschappij die wel zelf zal kiezen hoe die zich gedraagt. Een veel voorkomende uitspraak die ik hoor en lees is, Ik bepaal zelf wel of ik ....! en, Ik laat me de les niet voorlezen!

Er heerst niet alleen een virus die ons lichaam aanvalt maar ook een die in ons hart is gaan zitten. Als ik een mening hebt, dan wordt die afgeschoten door iemand die mij wel eventjes fijntjes uit zal leggen waarom ik " als een domme schaap" mij alles voor laat liegen. In plaats van een gesprek wordt het een woordenwisseling waarin ik wel haar fijntjes wordt verteld dat ik de domme schaap ben die alles maar slikt en gelooft. Opeens is de wereld bezet met experts op alle gebieden. Men weet het allemaal zo goed.

De pandemie heeft zeker wat bloot gelegd. En dan heb ik het niet over de aantal bedden dat onze ziekenhuizen rijk zijn, of dat er te weinig mondkapjes waren voor zorgpersoneel. Waar wij, de mensheid, hadden kunnen schitteren samen, is het oorlog geworden. In families, buurten en gemeenschappen.

Wie heeft de wijsheid in pacht? Ik niet. Ik heb houvast aan mijn geloof. Nee, ik denk niet dat ik alles over moet laten aan een God die alles weer glad trekt. En over God gesproken, persoonlijk denk ik dat die weent. Weent om de stelligheid waarmee men vast houdt aan hun eigen gelijk. Er zijn kuddes ontstaan, tegenover elkaar. Niks geen samenhorigheid. Niks geen medeleven. Niks geen begrip of zorg voor elkaar. Beschuldigen, schreeuwen, ontkennen, eigen gelijk willen hebben. Mijn gebed is voor de onverschilligheid in de maatschappij, de schreeuwers, de 'self-righteous' die de regels aan hun laars lappen omdat ze het wel beter weten. Dat is een pandemie waar geen vaccine voor gemaakt hoeft te worden. Wij zijn de oplossing. Het zaaien van onmin en angst komt niet van een klein minuscuul virusdeeltje maar via de onrustzaaiers.

Nou is dit allemaal wel geschreven in zijn algemeenheid. Gelukkig gaat dit niet over iedereen. Met dank aan mensen in de zorg die zich ontfermen over de zieken en de kwetsbaren. Gelukkig zijn er medelevende mensen die voor anderen zorgen die in deze periode veel leed hebben. Die hebben hun handen vol. Zijn overstelpt door aanvragen voor hulp. Zij hebben geen tijd om te schreeuwen, te protesteren of te negeren. Je ziet ze amper want ze werken dag en nacht in stilte en met liefde en begrip voor anderen. Vaak overbelast en met te weinig ondersteuning van de gemeenschap waar zij een deel van uitmaken. 

Er wordt men man en macht gewerkt aan het bedwingen van deze virus die ziekte en dood veroorzaakt door mensen die gevoelsmatig zich inzetten en hun medeleven, zorg voor elkaar en steun bieden. Als onze regering leiders, die wij zelf hebben aangesteld om ons land te leiden, iets van ons vragen of ons hulp of aanwijzingen aanbieden, dan zijn wij eigenlijk geroepen om te gehoorzamen. Het tegenwerken een misdaad juist tegen die democratie die ons dierbaar is. In Romeinen 13 staat heel duidelijk: Iedereen moet gehoorzaam zijn aan de overheid. Want de overheid is door God ingesteld. Want als je ongehoorzaam bent aan de overheid ben je eigenlijk ongehoorzaam aan god. De overheid vraagt niet of u iemand wil doden maar juist door die doden te vermijden. De overheid vraagt niemand de wetten van god te negeren, juist vraagt zij voor gehoorzaamheid en veiligheid. 

Laat hopen dat de komende tijd wat meer inzicht, rust en vrede in onze wereld komt. Zoals het nu gaat hou ik mijn hart vast voor de toekomst van mijn kleinkinderen.

Gelukkig Nieuw Jaar?

 Een bijzondere wens eigenlijk.

Het is 1 januari 2021. Ik heb al bijna anderhalf jaar geen blog geschreven. Het paste even niet bij mij. Toch werd ik soms overrompeld door gedachten en emoties die ik niet kwijt kon en wist dat ik mijn hoofd beter leeg kon maken door de woorden op papier te zetten. Dus hier ben ik weer!

Gelukkig Nieuw Jaar:

Wat maakt een Nieuw Jaar nou gelukkig? Ik begrijp de motivatie wel, achter het benoemen van 1 speciale dag als het aankondigen van een nieuw tijdperk. Het schept orde en geeft mensen een doel voor een nieuw begin. Maar krijgen wij die elke dag niet? 

Als ik uitgeslapen ben, wakker word en een nieuwe dag omhels, is dat niet mijn nieuw begin? Zelfs de datum op de kalender veranderd. Dit was stof voor een pittig gesprek aan tafel een week of zo geleden. Ik respecteer en zoals ik al zei, snap dat er een soort van structuur in het leven wordt geroepen door 1 speciale dag aan te wijzen als het begin van iets nieuws. Wat ik mis, is het besef in mensen, dat deze wens elke dag uitgesproken mag worden. Misschien is dat een van de redenen dat men steeds meer en meer in een soort ik mentaliteit terecht is gekomen.

Dat in zijn algemeenheid geen moment komt, geen gewaarwording van bij het ontwaken een nieuw jaar begint. De eerste dag van de rest van ons leven. Nu moeten we weer een heel jaar wachten, totdat wij elkaar weer het beste wensen.

De beste wensen voor 2021. Dat we het beter gaan doen dan in 2020. Want van 2020 kunnen we nog wat leren!