Zijn wij de weg kwijt?

Zijn wij, de maatschappij, de mensheid, zijn wij de weg kwijt?

En dan bedoel ik de ethische, moralistische en respectvolle weg. De weg die leid tot verdraagzaamheid, acceptatie, vieren van verschillen en toelaten van andere gedachten.

NIET IEDEREEN DENKT HETZELFDE - DAAROM ZIJN WIJ UNIEK!

Daarom lijk ik een beetje op mijn moeder, op mijn vader. Heb ik stukjes mee van beide kanten van de familie. Herkenbare trekjes die alleen neven en nichten of ooms en tantes als 'EIGEN' herkennen.

UNIEK! Met eigen gedachten. Opgevoed door ouders die hun invloed hebben gehad op mijn denkwijze - er mee eens of niet, en aangenomen of niet, hun invloed is wel aanwezig in mijn doen en laten.

Ik maak mij  niet druk om anderen - en toch laat de ontwikkeling van de laatste weken mij niet onberoerd. Want ook ik raak hierdoor beschadigd. De 'ik' mentaliteit om te zeggen - WAT IK DENK OF DOE IS BELANGRIJKER DAN WAT JIJ DENKT OF DOET - is een sprookje.

WANT ANDERS DENKEN - IS EEN NATUURLIJK PROCESS.

Behalve wanneer men gaat klonen - als de mensheid tot zover gezakt is - dat er geen waarde meer gehecht wordt aan INDIVIDUALITEIT of PERSOONLIJKHEID.

Mijn vriendenkring bestaat uit een ZEER divers denkend groep mensen. Gelukkig maar. Zo krijg ik een andere beeld van gebeurtenissen, belevingen en ervaringen waarvan ik kan leren. Een ander kijk op het leven krijgen. En die hoef ik niet zozeer te omarmen- maar ik krijg dan wel begrip ( of niet) op zaken hoe een ander die beleeft.

Bij mijn terugkeer naar Nederland moest ik erg wennen aan het ' zeg het hoe het is' cultuur. Ik vond men vaak erg bot. Geen nuances in het gesprek. Ideeën en mensen werden 'afgeserveerd' zonder enig terughoudendheid. Gewoon BOTWEG alles eruit gooien. Mijn kijk daarop is anders. Er zijn manieren om je gedachten en meningen over te brengen zonder mensen de grond in te boren. Niet iedereen kan het aan - de grove manier van toespreken verwerken. En in mijn boekje- kunnen die harde randen best wel wat minder scherp zijn en toch dezelfde boodschap over brengen.

Ergens niet mee eens zijn - is iedereens recht - maar schofferen - dat vind ik een schending van de veiligheid van een mens. Negatief advies of reacties kunnen heel anders overgebracht worden. En dat geldt ook voor mensen die hoge posities bekleden. 

De NORMEN EN WAARDEN herpakken - of zal ik het anders zeggen - RESPECTVOL omgaan met je medemens. Wat een mooie rustige en vreedzame wereld zouden wij dan hebben.

Ik lees wel eens lange 'gesprekken' over een onderwerp op Facebook. De uiteenlopende meningen- op verschillende niveaus - met respect of totaal respectloos voor de ander en de situatie of gebeurtenis - zijn soms bizar te lezen. IPV respect te tonen voor een 'anders denkende' wordt men geschoffeerd, uitgescholden en verwensingen toegewenst waar je misselijk van wordt. Waarom niet gewoon - accepteren van de verschillen? 

Mensen HOEVEN JOUW mening niet aan te nemen- 

Die is van JOU! 

Deel het, omschrijf het - en laat het daarbij.

Ik haak vaak af hoor- lees niet alles en geef 98% van de momenten ook geen reactie - of het moet mij echt raken dat ik het gevoel krijg dat ik er iets van mag denken.

Grote monden schreeuwen het hardst - JA die horen wij het meest. De stille meerderheid vindt het niet interessant om mee te schreeuwen. Iemand zoals Wilders roept wat hij wil - en dan eist bescherming - dan moet je als weldenkend mens toch door hebben dat je te ver bent gegaan? 

Dat is geen vrijheid meer. 

Daar is geen respect.

Het is kwetsend en totaal ONNODIG!

Mijn mening

(zie eerdere blog)

Ik begin weer wakker te worden

Goedemorgen!

Het heeft even geduurd en nu is het toch zover. Ik voel dat ik begin te ontwaken. Niet uit een winter slaap - ik houd van het winter weer. Mijn hoofd zat vol, vol van verdrietige dingen, vol van dagelijkse dingen, vol van gisteren en morgen. Ik ben aan het opruimen geweest. Alles een beetje op een rijtje gezet, lijstjes gemaakt ( bij wijze van spreken dan) en langzamerhand kwam er ruimte, licht, verlichting ook.

Ik denk dat er maar weinig mensen zullen zijn die geen ' rugzakje'  met zich mee dragen. Hoeft niet altijd diep ingrijpende dingen geweest te zijn - de ervaringen hoeven niet altijd zwaar te zijn om er iets van aan over te houden. Zelfs de apostelen hadden wel het een en ander meegemaakt stel ik me zo voor. Ze waren niet voor niets ' gekozen'  om met Jesus mee te lopen, te leren, te delen en groeien. Jesus kon in hun harten kijken- wist precies wie ze waren en waartoe ze in staat waren.

Even als tussendoortje - Zelfs Judas was een van de uitverkorene. Ik ben daar nog niet uit - hoe ik daar over denk. Jesus wist waartoe Judas in staat was. En toch koos Hij hem om een van zijn volgelingen te zijn. Waar hoopte Hij op dat Judas zou doen - hem niet aangeven? Was hij gekozen juist omdat Judas dat WEL zou doen? Of was het een test? Net zoals wij in het leven keuzes hebben - doe je het wel / doe je het niet! Enfin, ik ga weer terug naar mijn stukje!

Ik heb het gevoel dat ik ook gekozen ben als apostel, als metgezel in het leven van Jesus. En dat vergeet ik wel eens. Niet dat ik me verloren voel- toch verlies ik wel eens het gevoel van ' erbij horen'. Dan wordt ik ietwat ontmoedigd over dingen die in mijn leven zich voordoen. Weet ik even niet waar ik de energie vandaan moet halen om me door iets heen te slaan of te werken! Welke kant moet ik op, wat wordt er verwacht/gevraagd van mij? Het bidden wordt dan zo ' gewoontjes'  omdat ik het 'toch doe'. Ik verdwaal dan een beetje, ben de weg even kwijt.

Mijn lijstje in mijn hoofd is behoorlijk afgewerkt. Ik heb de ontbrekende energie weer opgespoord en mijn accu is goed opgeladen. Wat ik geleerd heb is dat ik wat meer op moet letten - op die accu! Want leeg is leeg en dan kan er van alles mis gaan. Mijn leven zit vol kansen, vol mogelijkheden en die ga ik benutten- volop inzetten om de weg te bewandelen die voor mij te bewandelen is.

Ik wandel niet alleen. Dat is een heerlijk gevoel. Ik kan al pratend of in stilte genieten en wetend dat Jesus mee loopt. Hij weet waar ik toe in staat ben.

Vol goede moed ;-) Ja, echt wel hoor!