De tijd is voorbij gevlogen

We zijn een maandje verder. Ongelooflijk hoe snel en bijna onbewust de dagen voorbij glijden. Zachtjes, bijna onopgemerkt. Ze vloeide ineen door alle activiteiten, genot, gelach, praatjes en fotomomenten.

De aankomst zo uitbundig en overweldigend.
De kennismaking van mijn kleinkinderen met het leven van 'omaverweg' in haar eigen omgeving.
De ontdekking van mijn dochter van ' mam zit hier inderdaad echt op haar plekje, thuis waar ze behoort te zijn'. Dat straalde ze uit, sprak ze uit en kwam als een opgeluchte realisatie. Dit had ze nodig na al die jaren ( 15) te weten ' mam is inderdaad naar haar thuis gegaan'.

Die eerste dagen: onze omgeving en bekende bezigheden delen. Naar de Biesbosch, naar Kinderdijk, naar een pannenkoek restaurant en onze 'favourite Greeks restaurant met geweldige gastheer en gastvrouw en rest van het personeel, die ons een onvergetelijke avond bezorgde.

Gewoon lekker op balkon zitten met een glaasje bubbles en een olijfje, genieten van de herfst pracht en praal. De opgewekte kinderstemmen en vreugdevolle gezichten. Het horen van 'oma mag ik...?'

De eerste paar dagen vlogen om - en wat hebben we ze volop benut met leuke dingen. Ook een 'meidenavond' waarin mijn dochter een aantal vriendinnen ontmoette want, het is toch leuk om te weten met wie je moeder omgaat? Wat een leuke avond was dat. Samen op de fiets - tja er zou wel een wijntje gedronken worden.

Mijn dochter en haar man vertrokken na 3 dagen naar London. Daar hadden zij verplichtingen en ook wat vertier. De kinderen zouden 10 dagen logeren bij oma en opa. Wat geweldig. Wat een zegen.

Ik had een kleine verwachting van beteuterde gezichtjes en even wat tranen bij het afscheid van mam en pap maar niks ervan. Zwaaien en gewoon doen. Heerlijk en wat voelde ik me trots. Ja, wij waren geen vreemden. Ja, ik had vaker opgepast - daar in Nieuw Zeeland, maar dit was hier, de andere kant van de wereld. Een wereld waar ze de taal niet van kende, de omgeving nieuw en vreemd was. Ver van huis en haard zeg maar. Vol vertrouwen gingen wij de komende dagen tegemoet.

OMA DICHT BIJ!

Rond, vierkant, rechthoekig, laag, hoog!

Tafels

Deze blog gaat over tafels

Ik doe mee met een bloghop.

Dwz dat er een thema is aangeboden, dat je een blog kan schrijven en deze plaatst op een plek waar de aanbieder zijn blog heeft staan. ( hhmmmm klinkt ingewikkeld)

Enfin, dan gebruik je de aangeboden thema - in dit geval TAFEL en schrijf je iets waarmee je de lezer kan bekoren en de gastheer/vrouw imponeert zodat jouw blogpost als 'beste' uitgeroepen zou kunnen worden.

Ik dacht eerst: tafel=eten=gesprekken=meubel! Wat kan ik daar  nou over schrijven dat een ander niet verzint.

Nou, dat kon ik dus niet echt.

Ik zit wel graag aan tafel..met koffie en een vriendin ofzo. Lekker eventjes kletsen. Genieten van elkaars gezelschap. Voelt informeler dan in de huiskamer op de bank- stijfjes soms.

Wat ik ook heel graag doe - dat is samen een maaltijd delen met bezoek. Er is niets zo intiem als met anderen je lichaam voeden en ervoor zorgen. Proeven van allerlei lekkernijen die met liefde bereid zijn. Het voldaan gevoel - de warmte en het gezelschap die samen met mij van het voorgeschotelde eten geniet.

Waar ik ook van kan genieten is het natafelen. De gesprekken die komen na het eten. Soms diep en bijzonder, soms luchtig en grappig.

Maar waar dit thema mij nu even voor aanspreekt zijn de momenten dat ik 'rond de tafel' mag zitten met een vriendin die in moeilijkheden verkeerd en haar verhaal kwijt wil. Of met iemand die net een zwaar verdriet te verwerken heeft en mij uitnodigt om mijn oor te gebruiken om het verhaal te kunnen vertellen. Het zijn ook niet altijd zware verhalen. Ik luister ook graag naar een blij verhaal over kleinkinderen of mooie vakantie ervaring.

Maar toch is het meest bijzondere wel mijn herinnering: De maaltijd aan het altar. Communie.

Ik was 8 jaar oud en werd in een prachtig wit jurkje naar de kerk begeleid door mijn ouders en mijn broers en zus. Mijn vriendin Mieke die voor mij in de rij liep en naast mij zat. Dat tante Riek en oom Henk er bij waren ( vrienden van mijn ouders) Mijn grootouders woonden te ver weg om dit groot evenement ( voor mij althans) bij te wonen. Ik was eventjes echt 'een bruidje' iets wat als kind ik heel bijzonder vond. Het hoogte punt van een H Mis- het ontvangen van het lichaam van Jesus. Je lichaam dus letterlijk en figuurlijk voeden op het meest bijzondere en mooie manier mogelijk.

De tafel = oftewel = Tabernacle!

Dit was dus mijn bloghop met als thema : Tafel.

Het was toch eventjes diep graven en creatief denken om hier een verhaal met respect neer te zetten.