Het is zaterdag! Mijn verhaal.

Het is zaterdag 8 oktober 2016. Vandaag is mijn tante Riek 90 jaar geworden. Haar wens- een dag met kinderen en kleinkinderen iets leuks te doen! De familie een beetje kennende is dat goed gelukt. Ik kreeg wel een super leuk video filmpje vanochtend van haar. 

De herfst is er nu echt. Na een lange aftocht van onze zomer, begint de dag met een kille ochtend die toch geleidelijk aan iets van warmte krijg. Het zonnetje heeft ons nog niet helemaal verlaten. Zoals velen zaterdagen, ging ik vandaag ook weer naar 'de keet' in de Hollandse Biesbosch. Samen met nog een viertal vrijwilligers zorgen wij voor het nodige onderhoud, vertellen verhalen en delen een gemoedelijke dag met elkaar. 

In 2000 adopteerde Leen Fijnekam dit stukje van Staatsbosbeheer om de cultuur historie leven in te blazen en een eerbetoon aan de griendwerkers van toen te creëren. Hij werd bijgestaan door anderen die ook de liefde voor de griendwerker, kennis en inzicht deelden. Na verloop van tijd kwamen en gingen leden van de groep. Deze heeft nu weer een nieuwe vorm gekregen door de verhuizing van twee vrijwilligers en het bijkomen van enthousiastelingen die onze groep weer verrijken en versterken. 

 Bezoek aan de keet, oftewel een wandeling over het Griendmuseumpad (GMP) kan door bij het bezoekerscentrum Dordrecht een pontje te nemen en op een van de eilandjes gezet te worden. Door de aanwijzingen en het pad te volgen ( rechts aanhouden bij de hoge brug) treft men 3 verschillende keten. Denk maar een het "Drie biggetjes sprookje". Een van riet, een van hout en de laatste van steen. Hier, op de zaterdagen dat wij bezig zijn, brand de haard.

De ochtend begint al goed. Er komen drie vrouwen aanlopen. Terwijl ik de haard aansteek wordt er door iemand wat verteld over vroeger, wat een griend nou eigenlijk is en dan valt de opmerking, "goh wat leuk hier zeg!" Na te horen hoe het leven was voor de griendwerkers waren de vrouwen nog steeds onder de indruk maar wel beter geïnformeerd. Terwijl de vrouwen toekeken, legde ik wat in aluminium folie gewikkelde pakjes in de haard naast het vuur. Het was mijn bedoeling vandaag om aardappelen, bieten, ui en pompoen te garen. Iets was ik al een hele tijd wil doen maar er nooit aan toe kwam. Ik wilde experimenteren. Pannenkoeken bakken deden we al, stoofpotje en soep koken ook, maar gepofte aardappelen... Nou ja nu was het er eindelijk van gekomen. 

De afgelopen voorjaar en zomer hebben wij ook veel bezoekers uit België mogen ontvangen en zo ook weer vandaag. Terwijl mijn groente langzaam gaarde vertelde ik het binnengelopen echtpaar iets over de cultuurhistorie van het gebied. Gaf ze een kijkje in het leven van een griendwerker en uitleg over wat grienden nu eigenlijk waren. We hadden het over wilgensoorten en waterstanden. Over zinkstukken en hoepen, over geulen en aanmodderen. Een compliment kwam 'ons' toe dat Nederlanders toch de helden van het waterbeheer waren. Mooi om te horen. Als toegift kwam de oorlog en de Biesbosch in het gesprek terecht. Om het verhaal wat tastbaars te geven heb ik ze meegenomen naar het crosser bootje. Door de liggen van het bootje en de 'geborgenheid' van de plek snapten mijn luisteraars waarom dit gebied zo vijandig geweest was voor de Duitse soldaten. Bij aankomst bij het bootje, en mijn verhaal, merkte mevrouw op dat zij de rillingen en kippenvel kreeg van wat zij te horen kreeg en het vermogen had om daar een beeld bij te vormen. 

De volgende paar uurtjes waren 'druk' met korte en wat uitgebreider gesprekken. Gezinnen, familiegroepjes en koppels kwamen en gingen. Sommigen te voet en anderen in bootjes die zij aanlegden en dapper in en uit klommen om een blik in de keet te werpen. Ja, toen was het toch tijd om wat te eten. Van al dat vertellen krijgt men toch honger. Ik heb de kooktijd niet echt bijgehouden - maar wel zo af en toe de pakketjes omgedraaid en het vuur aangewakkerd. Met een tang legde ik de aardappel, bietjes, ui en pompoen op een bord. Voor het geval dat mijn poging zou lukken had ik zure room meegenomen. Nou, en of het was gelukt. Een feestmaal had ik op m' n bord. Er waren een paar nieuwsgierige monden die wel mee wilde proeven. Zooooooo, dat is voor herhaling vatbaar. De knoflook bij de pompoen, de tijm en olie bij de aardappelen en olie ook bij de bieten hadden hun werk goed gedaan. Smeuïg, zacht, vol smaal. Elke hap een feest. 

Wat een super leuke zaterdag weer. We hebben een drukke dag achter de rug. Er is onderhoud gepleegd aan de schrankkeet, grasgemaaid en gewied, aangemodderd ( ja de geulen waren wat dichtgeslibd) en uiteraard ook koffie gedronken, anekdotes uitgewisseld en mensen te woord gestaan door middel van verhalen vertellen.

Wordt vervolgd- volgende week is het weer zaterdag!

Het is hier ( ook) zo mooi.

Zoals velen van mijn lezers al weten - heb ik zo'n 30+ jaren in Nieuw Zeeland gewoond.

Het is niet mijn geboorteland maar wel dat van mijn kinderen.

Over de schoonheid van het land valt niet te twisten.

Het noorder eiland is mij redelijk goed bekend - het zuidereiland heb ik maar eenmalig bezocht en dan maar een allerkleinste stukje van kunnen genieten. Misschien komt dat ooit nog wel.

Nu woon ik alweer bijna 16 jaar terug in Nederland.

Nog steeds krijg ik reacties van - ach wat doe jij hier in dit koude kikkerlandje? Het is daar toch prachtig?

Ja, dat is het. Maar dat is Nederland ook.

Als tweemalig emigrant heb ik zo mijn eigen idee over waar mijn 'thuis' is.

Al 12 jaar ben ik Biesbosch gids - in de Hollands Biesbosch. Ik vertel over de cultuur historie omdat ik het juist belangrijk vond dat dit verhaal doorgegeven wordt. Ja, er is een Hollands Biesbosch en een Brabantse Biesbosch. Heeft u ze ooit bezocht?

Heeft u gezien hoe prachtig het is? Hoe beeldschoon en integrerend de natuur daar is? De hoge rietstelen, de grillige takken van de bomen, de kleine kreekjes en ja, misschien een bever nog gespot?
Weet u van de geschiedenis van de Biesbosch, van het harde werken, van de oogsten van wilgen, dat de dijken zonder de wilgen niet de veiligheid en succes zou behalen zonder de wilg?

Wist u dat het gebied enorm veranderd is sinds de afsluiting van het Haringvlietkanaal? En nu dat er gewerkt wordt aan Ruimte voor de Rivier, dat het getij in dit gebied weer aan het veranderen is?

Wist u dat in de oorlog de Biesbosch een veilig haven was voor onderduikers en anderen die in veiligheid gebracht moesten worden zoals Engelse piloten en joodse gezinnen?

In de afgelopen 2 jaar zijn mijn man, een close bevriend stel en ik bezig geweest Nederland eens goed te verkennen. Toerist spelen in eigen land zeg maar.

Om de 6-8 weken wordt  er een nachtje in een hotel geboekt, meestal in een kleine plaats ergens in Nederland. Geeft niet waar. Dan rijden wij op één dag, via de 'kleine weggetjes' naar onze slaapbestemming. Onderweg genieten wij van het landschap, de dorpjes en kleine stadjes waar wij langs of doorheen rijden. Hier en daar even stoppen om onze benen te strekken. Rond snuffelen en genieten van 'andere' etalages en gevels. De kinderkopjes, de smalle straatjes, het dorpsplein. En niet te vergeten de lokale 'lekkernijen' voor bij de koffie. Weer of geen weer - bij ons schijnt dan elke dag de zon.

Na een lekker ontbijt, heerlijk ontspannen, uitgerust en vol verwachting van wat komen gaat, reizen wij huiswaard via andere kleine weggetjes, dorpjes en stadjes. Zo leren wij Nederland, (mijn) ons thuisland nog beter kennen. Omdat het kan - en omdat wij trots op Nederland zijn en deze 'uitstapjes' als spannende ontdekkingstochten ervaren. Het gevoel die overblijft is dat van een week vakantie - toerist in eigen land en trots op hoe een klein land zo divers en mooi kan zijn. Wij zijn nog lang niet uitgekeken. In dit klein kikkerlandje.

Zo af en toe kijk ik naar het programma - Ik vertrek. Dan hoor ik de mensen zeggen - 'we zoeken de rust en ruimte', meer tijd voor onszelf. Het is zo'n mooi land'. Vervolgens werken zij zich te pletter aan het opbouwen van hun droom. Prima hoor- niks op tegen, maar het enige wat in velen hun situatie is wat veranderd is dat ze NOG harder moeten werken, minder vrije tijd hebben en ver van familie, vrienden en hun eigen cultuur zitten.

Mijn jaren in Nieuw Zeeland hebben mij veel gegeven. Het waren geen saaie of verloren jaren. Gewoon anders. Met veel mooie herinneringen en een aangepaste levensinzicht geniet ik nu weer van het 'thuis zijn' in Nederland en ben dankbaar dat ik mijn leven heb mogen verrijken door de ervaringen daar.

Aan allen die elders wonen dan 'thuis'. Geniet - leer, ontdek en weet - Thuis zijn is voor iedereen een begrip die er anders uit ziet. Vrijwillig vertrekken is een andere beleving dan moeten vluchten. Ergens weer opnieuw wortel schieten is een langdurig en energie verbrandende belevenis.

Waar u ook maar woont, hoe mooi uw thuisland is - ga het ontdekken - de kleine plekjes, dichtbij en ver van -uw woonplek. Geniet van elke zonsopgang, vogel geluid en weersomstandigheid. Het zijn allemaal de kersen op de taart van het leven.

De tijd is voorbij gevlogen

We zijn een maandje verder. Ongelooflijk hoe snel en bijna onbewust de dagen voorbij glijden. Zachtjes, bijna onopgemerkt. Ze vloeide ineen door alle activiteiten, genot, gelach, praatjes en fotomomenten.

De aankomst zo uitbundig en overweldigend.
De kennismaking van mijn kleinkinderen met het leven van 'omaverweg' in haar eigen omgeving.
De ontdekking van mijn dochter van ' mam zit hier inderdaad echt op haar plekje, thuis waar ze behoort te zijn'. Dat straalde ze uit, sprak ze uit en kwam als een opgeluchte realisatie. Dit had ze nodig na al die jaren ( 15) te weten ' mam is inderdaad naar haar thuis gegaan'.

Die eerste dagen: onze omgeving en bekende bezigheden delen. Naar de Biesbosch, naar Kinderdijk, naar een pannenkoek restaurant en onze 'favourite Greeks restaurant met geweldige gastheer en gastvrouw en rest van het personeel, die ons een onvergetelijke avond bezorgde.

Gewoon lekker op balkon zitten met een glaasje bubbles en een olijfje, genieten van de herfst pracht en praal. De opgewekte kinderstemmen en vreugdevolle gezichten. Het horen van 'oma mag ik...?'

De eerste paar dagen vlogen om - en wat hebben we ze volop benut met leuke dingen. Ook een 'meidenavond' waarin mijn dochter een aantal vriendinnen ontmoette want, het is toch leuk om te weten met wie je moeder omgaat? Wat een leuke avond was dat. Samen op de fiets - tja er zou wel een wijntje gedronken worden.

Mijn dochter en haar man vertrokken na 3 dagen naar London. Daar hadden zij verplichtingen en ook wat vertier. De kinderen zouden 10 dagen logeren bij oma en opa. Wat geweldig. Wat een zegen.

Ik had een kleine verwachting van beteuterde gezichtjes en even wat tranen bij het afscheid van mam en pap maar niks ervan. Zwaaien en gewoon doen. Heerlijk en wat voelde ik me trots. Ja, wij waren geen vreemden. Ja, ik had vaker opgepast - daar in Nieuw Zeeland, maar dit was hier, de andere kant van de wereld. Een wereld waar ze de taal niet van kende, de omgeving nieuw en vreemd was. Ver van huis en haard zeg maar. Vol vertrouwen gingen wij de komende dagen tegemoet.

OMA DICHT BIJ!

God schiep de aarde-

Ik weet het. Zo af en toe druipt de verslagenheid of frustratie van mijn blogs af. Toch wil ik even laten weten, mij/ ons leven is niet altijd zuur of vervelend. Over het algemeen neemt genieten en inzetten wel de voortouw. Elke dag zijn er mooi dingen om van te genieten, te ervaren, van te groeien of te delen.

En dat doe ik vandaag bij deze met een poster reclame voor een Historisch Dag in de Hollandse Biesbosch. Dat is aan de Dordrechtse kant. Hier zet een groepje vrijwilligers zich in van de VVHB om het cultuur historisch verhaal levend te houden. Om verhalen over de griend-werkers en hun leven in de grienden te vertellen.

Laatst hoorden ik een opmerking die terecht was ( volgens mij). Een van de gidsen had net een klein groepje volwassen toegesproken er verteld over de zinkstukken, die van wilgenhout zijn gemaakt en waar ze voor dienen - o.a. de opbouw en versteviging van onze dijken. 

Een van de mannen reageerde met een opmerking " waarom hebben wij daar op school niets van mee gekregen maar wel over wanneer Titus Brandsma vermoord was. Ook belangrijk maar de opbouw, design en vakkundigheid waarmee onze dijken zijn gebouwd niet onbelangrijk!"

Ik heb jaren Down Under gewoond. Het is daar, wat natuur betreft, schitterend. Vaak vragen mensen mij, "waarom ben je terug gekomen naar ons koud kikker landje?" Nou, sorry hoor. Maar Nederland mag er best zijn. Ik ben vaak in het buitenland geconfronteerd met de myth - Toen God de aarde schiep vergat Hij Nederland- dus hebben de Nederlanders zelf voor hun eigen land gezorgd. Nou weet ik dat dit een volksverhaaltje is- maar Nederlanders hebben wel veel land erbij gewonnen. En dat ging niet zomaar.

Wat zijn wij bevoorrecht in Nederland om zo mooi te wonen. Wat een gevarieerd land is dit toch. Vrijdag een bezoek gebracht aan Park de Hoge Veluwe. Ook zo'n adembenemende omgeving om het maar niet over Posbank te hebben. Wij nemen elk jaar een jaarkaart ( met auto) om dit gebeid zo financieel te steunen en ook regelmatig te bezoeken. Ook dan kijk ik mijn ogen uit naar het landschap zo prachtig en wijds, kleurrijk en divers. Dan weet ik ook hier eventjes niet goed onder woorden te brengen hoe dit mij raakt.

Ontdek je eigen land- het is PRACHTIG. Niks ervan dat het een vergeten hoekje op aarde is. Hier is goed over nagedacht. En ik mag hier wonen!

In welke provincie je ook maar woont- er is iets moois te ontdekken, te koesteren, te bewonderen en om voor te zorgen. Let wel, we waren gevraagd, of eerlijk gezegd op gedragen om voor deze aarde te zorgen. Ontdek wat we hebben en doe dan mee met het behouden van deze prachtige schepping die ons toevertrouwd is.