Over talent gesproken

Wanneer is het tijd om een nieuwe weg in te slaan? Is het iets dat aan leeftijd is gebonden?

Je bent klaar met je studie. Misschien heb je de liefde van je leven al ontmoet of wil je voordat je een vast bestaan op gaat bouwen eerst nog wat van de wereld zien! Je zoekt en vindt de ideale baan. Trouwen, kinderen en huisje, boompje beestje. Er is veel veranderd sinds jij je beroep en studie hebt gekozen. Je hebt nog vele jaren in het vooruitzicht ( hoewel niemand weet hoeveel jaren gaan we toch maar vanuit dat het zo is) en je bent redelijk jong genoeg om opnieuw de studie boeken in te duiken en een een andere carrière keuze te maken.

Stel, je hebt een liefhebberij, hobby, tijdverdrijf waar je veel plezier aan beleeft. Zingen bijvoorbeeld- Je denkt - ach hou het maar bij een hobby want echt doorbreken en hier mijn brood mee verdienen lukt toch niet. Niemand zit op mij te wachten.

Toch wel. Het heeft lef nodig om je gegeven talenten te ontwikkelen en gebruiken. Zo kwam ik deze video tegen van iemand die toch nog, op latere leeftijd haar moment pakte en iets bereikte wat zij nooit  had kunnen dromen.

Ik heb met kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen gekeken en nog eens gekeken. Wat voelde ik een trots in die vrouw die duizenden mensen wist te plezieren met haar talent.

Ik heb haar daarna gegoogled, zoals dat tegenwoordig zo makkelijk kan..... een groot gezin groot gebracht, kleinkinderen en achterkleinkinderen... en een nieuwe weg ingeslagen!!

Ik ben op mijn 59ste een nieuwe weg ingeslagen. Ik voel me een beginneling. Maak fouten en ben mijn weg al zoekende aan het ontdekken. Het is nooit te laat of te vroeg. Als de wegwijzer opeens een andere richting aangeeft - wees dapper en ga de uitdaging aan!

http://www.jarsons.nl/

Slapen- of niet!

Het gebeurt een enkele keer dat ik weinig tot geen slaap nodig blijk te hebben. Of het nou komt door een soort tevredenheids-gevoel of gewoon teveel aan mijn hoofd weet ik niet. Ik tob niet over grote zaken- dat heeft geen zin. Ik bid wel over moeilijke dingen in het leven maar tobben - dat heeft nog nooit iets opgelost. Voor mij niet in ieder geval. Natuurlijk passeert er van alles in mijn gedachten. Zou niet logisch zijn als dat niet zo was, maar er liggen geen beren op de weg ( voor zover ik dat kan constateren). Ik heb genoeg beweging en fysieke werkzaamheden waardoor ik niet als een ingezakte pudding op de bank blijf hangen. Ik heb geen trek en voel me prima. Toch komt de slaap maar niet aankloppen.

Ik weet nog wel dat ik vandaag op een gegeven moment heb gedacht - ik kom uren te kort op een dag. Er is zoveel dat nodig is om te doen, dat ik hoor te doen en dat ik zou zou willen doen. Ik heb een aantal projecten waar ik meer tijd voor zou moeten reserveren, oftewel inzetten. Leuke projecten. Iets waar ik energie van krijg, niet alleen inzet. Er zijn ook een paar dingen waar ik niet zozeer tegenaan hic maar omdat ze minder aantrekkelijk zijn - minder snel kies om in te duiken, te klaren.

Misschien dat ik daarom niet slaap. Ik moet alles in mijn hoofd eens goed onder de loep nemen. Ordenen en een plan maken om, in orde van belang, dingen aan te pakken en af te werken. Lijstje bijwerken en klusjes afstrepen. Geeft een heerlijk gevoel- net als wanneer je een kast of kamer ordent. Opgeruimd staat netjes.

Heel lang geleden toen ik ook zo'n 'volle' periode had heb ik een leuke list bedacht om alle klusjes, leuk en minder leuk, uit de weg te ruimen. Dat komt nu weer naar boven drijven. Op stroken papier taken schrijven - geen grote klussen zoals 'keukenkasten opruimen en uitsoppen', maar meer kleine stappen zoals, 'pannenkast onder handen nemen'. Of, 'linnenkast opruimen'. Zo maakte ik alle taken klein en te behappen. Maar niet alleen huishoudelijke taken. Ook bezoek aan een familielid, verre vriend, wandeling in een bepaald gebied - dingen die je vooruit schuift tot het 'gelegen moment' zich aankondigt. Wat nooit gebeurt natuurlijk want een gelegen moment 'gebeurt niet' maar daar wordt tijd voor genomen.

Elke ochtend was er een grabbelton moment. Dan pakten ik blindelings een briefje. Daarna was er geen terugkeer. Bellen naar die tante of oom, soppen die kast, wieden dat stukje tuin, wandelschoenen ( en regenjas) aan. Er waren ook dagen dat ik er 2 of 3 briefjes af werkte. Heerlijk zo'n verrassing. Geen gelegenheid om ergens tegenop te zien. Ja, dat ga ik weer doen. Ik ga nu briefjes maken....... wat een rust. Ik voel me al stukken beter en opgelucht. Dit had ik nou net even nodig.

Levensloop- verhalen doorvertellen

Ik ben bezig met foto's uit ' de oude doos'. Foto's van mensen, familieleden en vrienden uit mijn verleden. Wat brengt dat toch veel emoties met zich mee. Veel herinneringen borrelen naar boven. Met een zoete smaak en ook sommigen met een wrang gevoel. Beetje van alles. Maar ja. Zo gaat het in een mensen leven toch? Niet alles loopt als gesmeerd - hoe zuiver mijn voornemens ook maar zijn. Toch loopt alles niet zoals ik het had gedacht.

Toen ik klein was - liep ik regelmatig bij een buurvrouw binnen. Ik mocht dan helpen met de afwas- of was binnen halen. Dan vroeg ze - ' wil je niet liever buiten spelen?". Ik hielp haar graag - leuke babbeltjes maken.

Bij tante Riek op bezoek - gezellig- mee naar de winkel, helpen thee en koffie inschenken. Leuk vond ik dat. Toen ik eenmaal mocht koken en bakken, was ik regelmatig in de keuken. Dus het was geen grote omslag om een huishouden te runnen. Ik was er ' vroeg'   klaar voor. Op mijn 19de was ik al moeder.

Nu, 59 jaar oud, ben ik meerdere malen oma. Op afstand wel te verstaan. Mijn kinderen en kleinkinderen wonen " down under". Ik heb geen kinder- logeerkamer zoals een aantal van mijn vrienden. Ik ben geen oppas oma - behalve dan als ik op bezoek ga.

Nu dat ik bezig ben met de foto's, uit ' de oude doos'  denk ik " hoe zullen mijn kinderen en kleinkinderen terugkijken op hun oma" ? Op hun ' vroeger'. Ik zie mijn ooms en tantes voorbij schuiven ( op de scanner dan) en het is opmerkelijk hoe anders mijn leven was - zo anders is het leven voor mijn (klein)kinderen nu.

Het zal nog wel even duren voordat ik klaar ben met scannen. Dan ga ik een boek maken - met herinneringen en verhalen - mijn verhalen. Dan hebben al die foto's nog nut gehad - dan is het de moeite waard geweest om ze te bewaren. Ik wil mijn verhaal wel graag aan mijn (klein)kinderen kwijt. Daar ga ik me voor inzetten- ik ben de bovenste laag.

Al sinds mensenheugenis worden verhalen geschreven - over hoe het ' toen'  was. Vanochtend las ik ook uit een boek - van heeeel lang geleden. Wat was het toen ' anders' maar toch ook weer niet. Ik ben blij dat men die verhalen ook op heeft geschreven en dat het als een gebundeld boek voor mij beschikbaar is. Dat men het toen ook belangrijk vond om verhalen door te vertellen - zodat ik een klein kijkje in de tijd van toen kan nemen. Hopelijk leer ik er nog wat van. Misschien is er wel een boodschap in mijn boek waar mijn (klein)kinderen wat van kunnen opsteken. Wie zal het zeggen!

Dag pa Broekema

Afscheid nemen. Ja weer! Wat zal het raar zijn om pa Broekema niet meer tegen te komen bij Harry en Hinriette. Wat zal het moeilijk zijn voor zijn vrouw om te wennen om alleen te zijn na meer dan 60 jaar getrouwd te zijn geweest. Wat ging het snel. Wat kwam de dood onverwachts.  Moeten we blij zijn dat pa Broekema geen lange lijdensweg gehad heeft - of moeten we het betreuren dat hij geen afscheid van al zijn geliefde heeft kunnen nemen? Hoe dan ook, we mogen blij zijn dat pa Broekema nu het eeuwig leven heeft. Dat hij zijn plek in heeft mogen nemen bij zijn God. Want daar geloofde pa Broekema wel in. Nu het afscheid zelf nog - van deze aarde, van zijn aardse lichaam. Daarna zal ook voor de familie het daadwerkelijke gemis meer voelbaar zijn. Hadden ze nog wat willen vragen? Weten ze alles wat er te weten viel?

Ik kom nu nog, na het overlijden van mijn vader op 4  nov 1999, nog steeds kleine dingetjes tegen waarvan ik denk - ach had ik maar..... of, kon ik maar! Hoe komt het dat we achteraf zien hoeveel wijsheid en liefde 'in' zo'n vader zit! Ik hield ontzettend veel van mijn vader- doe ik nog. Mijn gedachten en herinneringen aan hem zijn vol liefde, troost, vrolijkheid en een ongelooflijk trots dat hij, Jan Schoffelmeer, mijn vader was.

Pa Broekema, ik voel me bevoorrecht u te heb mogen leren kennen, met u heb mogen lachen, kletsen en gewoon samenzijn in dezelfde ruimte. Ik zal uw naam blijven noemen - u leeft voort in uw zonen en kleinkinderen. U mag daar trots op zijn. Ook zij, zullen u ENORM missen maar ik weet zeker, dat ze terug kunnen kijken op een mooi en liefdevolle relatie met u. Pa Broekema, rust zacht.

Een mening hebben

Ik begin maar meteen met iets waar ik elke dag mee geconfronteerd word.

Ik lees de krant -  en ik heb een mening
Ik luister naar het nieuws-  en ik vorm een mening
Ik rijd in mijn auto, ik analyseer mijn mede weggebruikers - en heb daar een mening over
Ik loop door de stad, observeer - en ik vorm een mening

Toch doe ik mijn uiterste best om iemand niet te beoordelen. Wanneer wordt een mening een beoordeling over iemand of iets? Daar denk ik vaak over na.

Het is de gewoonste zaak van de wereld dat individuen hun leven en de gebeurtenissen eromheen op hun eigen manier ervaren, verwerken en over beslissen. Ook is het logisch dat allen dit ook op hun eigen manier doen - daarom zijn we allemaal EIGEN AARDIG gemaakt. Wel in Zijn gelijkenis maar wel elk ieder, anders.

Toch hoor ik mezelf opmerkingen plaatsen, of ik ervaar een gedachten met meteen daarop volgend het gevoel - oh dat had ik niet mogen zeggen/denken, of wel??

Ik vind het een lastig iets, om het maar zachtjes uit te drukken. Ik ga nog sterker proberen mijn 'meningen' een draai te geven- en mijn focus richten op de positieve dingen die ik uit berichtgevingen, observaties, gebeurtenissen en ervaringen kan halen. Dus geen beoordelingen meer maar complimenten.

Maar ja, is dat ook niet beoordelen?? Ik gooi het onderwerp in de groep!

1Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. 2Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden. 3Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt? 4Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter uit je oog verwijderen,” zolang je nog een balk in je eigen oog hebt? 5Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen.

Ach die visdagen.....dat we er nog lang van mogen genieten.

Het is weer woensdag. Elke woensdag komt mijn schoonvader om de middag maaltijd met ons te delen. Wij zorgen ervoor dat er een lekkere hap klaar staat. Traditioneel gezien is het visdag. En dat lukt aardig moet ik zeggen. Ik maak er wel wat van.


Gebakken Mosselen    
                              Kip die vis heet!

Vorige week was het noodweer. Het stortregende en de wind was guur en hard. Dinsdagavond had ik al een telefoontje gehad van mijn zwager. Ging de vis maaltijd wel door ( mijn man was een paar dagen weg) want pa zat een beetje in een dipje.


Mijn schoonvader is 84. Ja, dat betekend dat veel van zijn bekenden en ook familieleden ook in de leeftijdscategorie zitten. En geleidelijk aan wordt het groepje kleiner. In één week had pa twee metgezellen, van op zijn favourite plek aan het water, verloren.   Pa zit graag aan de rivier en ziet de boten voorbij varen. Prachtig vind hij dat. En zo reden er diverse auto's vaak op een zonnige middag richting de rivier. Daar zaten de mannen dan soms in stilte soms te kletsen 'over alles en nog wat' zei pa dan. Ook is hij nu de langste ( oudste) bewoner van het complex waar hij al sinds 1975 woont. Vorige week kreeg hij te horen dat zijn goede buurman en zijn vrouw niet terug zouden keren. Hij - te ziek, zij - vergeetachtig!

Vandaag, na het eten zei pa, "ik denk dat ik maar eens op huis aan ga. De rivier dat wordt niks". Dat doet pijn. Hij zal wel op een andere zonnige dag van gedachten veranderen maar nu had hij er even geen zin in.

Pa zegt dat hij niet bang is voor de dood. Hij is er nog niet aan toe zegt hij erna, maar bang is hij niet. Ik probeer me daar wat van bij voor te stellen. Al je vrienden verlaten dit leven in ruil voor het eeuwig leven - en je doet zelf niets anders dan afscheid nemen. Het boeit mij op een of andere manier. Macabre lijkt het wel. Maar dat bedoel ik niet zo.

Zo hoort het wel. Oud worden en dan sterven. Het is niet altijd zo- dat weet ik maar al te goed. Ik ga pa voorlopig wat scherper in de gaten houden. Vaker bellen en even langs. Zijn groepje met vrienden wordt als maar kleiner....

Oud worden. Mooi als iedereen ook oud met je wordt. Ik heb altijd gezegd ( als klein kind al) ik word 107. Nou, ik ga zorgen dat ik jongere vrienden om me heen verzamel - ja, alleen is ook maar alleen. Of niet soms?

Vergeven, doe ik dat wel genoeg?

Hoe zit dat nou? Er is onenigheid. Er ontstaat ruzie. Na een 'pauze' komen de twee ( of  meer) ruziemakers bij-elkaar en bieden ze elkaar hun excuses aan. Samen weer verder, schone lei. Heerlijk toch?

Zo zou het moeten gaan. Ieder mens heeft wel een eigen mening, een ander inzicht over iets. Dit leid vaak tot discussie en soms tot ruzie. Of het gaat over een vermeende onrecht, een gevoel van oneerlijke behandeling. Niet gehoord worden. Maakt niet uit. Ruzie is ruzie. Ik geloof dat IEDEREEN wel eens ruzie heeft meegemaakt in welke vorm dan ook. En ik heb ook mijn portie wel gehad. Dan is en blijft de vraag, hoe los ik het op?

Het antwoord staat hier.

Er is een regel voor. Die geldt al eeuwen lang. Die luidt zo: 

Matteüs 18: 2:

Daarop kwam Petrus bij hem staan en vroeg: 'Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?' Jezus antwoordde: 'Niet tot zevenmaal toe, zeg ik je, maar tot zeventig maal zeven.

Ja, echt. Elke keer weer. Totdat men weer in evenwicht is. Totdat de relatie weer hersteld is.

Ik heb al jaren een gebroken relatie met iemand die mij dierbaar is. Het doet pijn. Ik heb van alles geprobeerd om het weer goed te krijgen. Nu, en als ik eraan herinnert word, dan bid ik. Ik bid om vrede, ik bid om vergeving, ik bid om herstel in deze relatie.

Ook ik heb natuurlijk gezondigd dus het is twee richting verkeer van vergeving dat gebeuren moet hier. 

Ik weet niet hoe de ander hier tegenover staat. Maar dat geeft niet. Als ik maar blijf bidden en hopen. Want dat wordt van mij gevraagd, verwacht zelfs. Wat ik heb gemerkt de afgelopen jaren, is dat de pijn steeds minder wordt. Dat ik er rustiger onder word als ik vergeving geef. Ik vergeef de pijn die ik ervaar doordat we er niet kunnen zijn voor elkaar. Ik vergeef de gemiste gesprekken, de leegte in mijn leven. Ik vergeef mijn verdriet. Ik vergeef het dat mijn kinderen hier ook een groot gemis onder ervaren. Want door ons is ook die relatie verstoord.

Het onderwerp doet er niet eens meer aan toe. Want het beeld van de gebeurtenis is door de jaren heen behoorlijk aangetast. Ik weet de kern nog wel terug te halen, maar de nasleep - ach, die zit in ons hoofd en zal er voor ons allebei anders uit zien.

Vergeving, een GROOTS cadeau. Het mooiste wat je iemand kan geven. Als er iemand in jouw omgeving is die vergeving nodig heeft - durf het aan! Ik raad het ten zeerste aan. Het geeft rust, het geneest. En het allermooist is natuurlijk - weer samen zijn.

Ode aan oom Piet

Het is vandaag een eeuw geleden dat U het daglicht zag

U werd geboren in het gezin Zwaga nu was er meer kind-gelach

De jaren brachten vreugde en verdriet

Ook u werd niet gespaard oom Piet

Samen met tante Hedwig liepen de tranen van smart

Samen droegen jullie het pijn van het verlies van Tonny in uwer hart

Toch was er ook een tijd van vreugde

Wanneer de dagelijkse dingen wel deugde

Bezoeken aan familie en vrienden

Door het hele land was u te vinden

Door het vernieuwde Zwaga contact via internet

Komen vele dingen weer in het vizier en hebben we vaak dikke pret

Ik kan me vele momenten herinneren

Zoals ik dat doe over mijn eigen jeugd en dat van mijn kinderen

Oom Piet ik hield toen en houd nu nog van U

En groet u deze dag special en stuur u een wens toe

Dat u met allen die u dierbaar waren in uw leven

Eeuwig rust  in de hemel als beloning mag beleven

Voor wij hier achtergelaten weten niet - Hoe was nou die ECHTE oom Piet?

Ik draag u voor altijd diep in mijn hart, lieve oom Piet rust zacht!

Anita xx