#3. Alleen verder

"Het is alweer een tijdje geleden. Ik wilde je even bijpraten. Er is zoveel gebeurt. Ik ben niet meer alleen! Tenminste, we zijn nog een gezin. We leven als gezin, in ieder geval in een huis, samen - of ben ik dan toch alleen? Het lijkt wel of zijn gevoel verdwenen is- emotieloos komt hij over.  Wel is hij lief voor de kinderen, is vaker met ze bezig.  We doen wat we kunnen - overleven, elke dag is er een.

Ik ben gegroeid. Nou ja, metaforisch dan want ik ben kilo's afgevallen de afgelopen maanden. Maar zelf voel ik me sterker. Dat, ALS ik weer alleen zou komen te staan ( dan bedoel ik - alleen met de kinderen dan he?) dan val ik niet meer uit elkaar. Dan sta ik er anders in.

Volgende maand begin ik een nieuwe baan. Na jaren thuis voor gezin en huis te zorgen, ga ik weer   werken. Spannend hoor! Soms voel ik alsof ik vleugeltjes heb gekregen. Dan stijg ik boven mezelf en zie ik een ander mens. Natuurlijk heb ik nog huilbuien, natuurlijk voel ik me nog onzeker en vertrouw ik het (nog?) niet allemaal. Maar ik voel me wel anders. Ook al halen we misschien de eindstreep niet! Ik weet niet hoe lang dit zo door kan gaan zoals het is. Of ik het wel vol houd! Maar we doen wat we kunnen."

Ik bewonder dit koppel ten zeerste. Het is een ware strijd om aan te zien. Ze doen er ALLES aan om het gezin als een geheel te behouden. Liefde voor de kinderen, realiseren wat 'ze' hadden en hebben en wat op het spel staat als 'ze' uit elkaar gaan- hoe anders hun leven en toekomst dan zou zijn, het blijft vechten voor 'hun' bestaan.

Ik bid, en als u dit leest en ook een bidder bent - bidt u dan mee? Voor steun, voor liefde, voor kracht, voor inzicht, voor wijsheid, voor het vermogen om het leven te zien in zijn (hun) realiteit en de waarheden die daaraan gekoppeld zijn - aan te kunnen?

Bid u mee voor gezinnen in nood, tegen verdriet en pijn. Tegen dat wat gezinnen uit elkaar scheurt?

Dank u. Amen!

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet!

Door de ogen van kinderen



Ik wil jullie graag voorstellen aan Kermit en Fabiola.

Ik heb Fabiola al sinds mijn 5de. Het was een super bijzonder verjaardag's cadeau. Ze kwam met een garderobe die door mijn moeder was gemaakt. Ik was DOL op mijn pop. Het jurkje wat ze op deze foto aanheeft is nog een ' uit de oude doos' en zo heb ik nog een aantal, zelfs het originale regenkeepje die ze om had toen ik haar in mijn armen kreeg. Geweldig. Wel heeft ze nieuwe ogen moeten hebben maar verder is ze helemaal authentiek.

Naast Fabiola zit Kermit. Hij wijkt nooit ver van haar zijde. Ze zijn onafscheidelijk geworden over de jaren. Fabiola en Kermit kijken toe terwijl ik aan mijn bureau zit te werken. Ze zijn vooral actief als ik ga Skypen. Dan willen ze erbij zijn. Er is een speciale zitplek voor gemaakt. Op mijn printer. Dan hebben ze goed zicht op het scherm en kunnen ze mee praten. Ja, Fabiola en Kermit Skypen. Met twee van mijn kleinkinderen Summah en Archie. Vooral Summah is helemaal weg van Kermit. Soms zingt hij voor haar het liedje " It's not easy being Green". Ooit naar geluisterd?? Prachtige tekst. Daar kunnen we nog veel van leren. Dat is weer een ander verhaal trouwens- daar kom ik vast nog wel eens op terug!

Enfin, Kermit en Fabiola waren aan het Skypen met Summah. Dat heeft ze aan haar begeleiders ook verteld op de peuterspeelzaal. Helemaal in HAMILTON, New Zealand. De begeleiders vonden dat geweldig en vroegen Summah, kan je Kermit en Fabiola tekenen dan? Nou dat hoefde geen twee keer gezegd te worden. Summah pakten en kwast en begon aan een meester werkje.

Een paar weken gingen voorbij. De post kwam met een dikke envelop aanlopen. Leuk, dacht ik nog. Ik maakte het open en daar kwam het kunstwerk van Summah uit. Toevallig zag ik dat zij online waren een paar uur later - ( toen 10 uur tijdsvershil  nu 12 vanwege zomer/wintertijd). Na wat geklets liet ik Summah zien dat de postbode geweest was en hield haar werkje voor de camera.

De herkenning en blijdschap om te zien dat oma haar ' cadeautje'  had ontvangen was overweldigend. Ze riep heel hard " Hee Kermit 'nd Fabola". GEWELDIG!! De wereld door kinder ogen - hoe mooi is dat!!

gemaakt door Summah - leeftijd: 20 maanden!

Het is maar hoe je het bekijkt!

"Mijn leven, ik had het me zo anders voorgesteld. Niets loopt zoals ik had verwacht of gedacht, bah".

Zoals wel vaker gebeurt hoor ik een verhaal aan van iemand die even zijn/haar ei kwijt wil. Ik voel me ook zeer gevleid dat mensen zich veilig voelen om hun hart bij mij uit te storten, levensvragen willen stellen of gewoon hun verhaal kwijt willen zonder dat ik daar altijd iets aan toe hoef te voegen. Ik vind dat bijzonder, mooi of soms ook wel merkwaardig!

De uitdaging voor mij is om te weten hoe, wanneer en of ik wel of niet moet reageren. Daar bid ik voor. Voor begeleiding, wijsheid, woorden die van toepassing zijn. Inzicht en niet onbelangrijk, wat vrolijkheid. Lichte humor en zonnestralen. Warmte. Het befaamde 'licht aan het eind van de tunnel'. Nee, ik maak het niet mooier dan het is. Vanuit mijn positie als positieve realist ( zoals ik mezelf beschrijf) vind ik altijd wel iets positiefs  in de zware momenten die mensen met mij delen.

Moet het leven 'lopen zoals ik had verwacht of bedacht had?' Waar doen we het voor - het leven? Voor gelovigen en niet gelovigen is dit een veel voorkomende vraag. Ik hoorde kort geleden van een nog tamelijk jong persoon ( op mijn leeftijd is iedereen die jonger is dan ik - jong!) dat hij zeer kort na zijn diagnose in een hospice belandde. Zijn opmerking over de snelle gang van zaken bracht deze uitspraak voort, "ja, ik had nog graag wat lange reizen gemaakt". Ik dacht toen ik dat hoorde - wat voor een verschil hadden die reizen nou gemaakt aan zijn (korter dan mijn ) leven ? Wat neem je mee naar de Hemelse Poort - de kennis en beelden van die verre landen?

Om terug te komen op de eerste zin van deze Blog, ik hoorde het relaas aan. Het ging alleen maar over de dingen die 'niet gelukt' of 'teleurstellend' af waren gelopen. En ik begon hierover na te denken. Want de lijst die bij mij opkwam - over mijn kennis van zaken over deze persoon - was veel langer en heel anders. Ik kon in korte tijd wel twee keer zoveel zegeningen tellen dan teleurstellingen. Ik had inzicht in vele talenten en ervaringen die als bijzonder en zeer waardevol waren geweest en door anderen ervaren. Door het doem denken en bezwaard voelen kwamen deze mooie herinneringen en tastbaar waardevolle momenten niet eens aan bod. Bedolven onder de teleurstellingen. Zo jammer.

Ik dacht "hoe zou Jesus zijn dagen/jaren wel niet geëvalueerd hebben?" Hoe vaak moest Hij zich wel niet afgevraagd hebben of wat Hij deed wel zin had, of Hij het bij het goede eind had. Ik denk dat Jesus vaker zijn zegeningen en overwinningen herdacht dan de teleurstellingen die Hij meerdere malen mee moest maken.
De apostelen steeds weer dezelfde lessen geven, de zondaars vergeven keer op keer, de kennis hebben dat een van zijn vrienden ( Judas) hem verraden zou. Ik denk echt niet dat Hij stond te popelen om aan het kruis te sterven. Hij riep op het allerlaatst toch nog naar de Vader en vroeg toch "Waarom?" en toen het duidelijk was dat het niet anders kon 'laat Uw wil geschiedde". En nog mooier, "vergeef hen Vader".

Teleurgesteld omdat het leven anders loopt. Misschien voor diegene de boodschap 'het gaat niet om wat NIET is, maar wat WEL is'. Tevredenheid- daar hoor  ik weinig over.

Moeder zijn- al 40 jaar!

Wat het is om moeder te zijn?

Ik voel me zeer bevoorrecht dat ik moeder mag zijn - en ook ben! Al 40 jaar lang....Het wordt beschouwd als een van de zwaarste taken in het leven- en toch een die (voor velen en zeer zeker geldt dat voor mij) een gevoel van trots, voldoening en tevredenheid oproept.

Kan je slagen als moeder? En wat is dat.....?

Dat weet ik niet. Wel weet ik dat ik op het moment dat ik beslissingen moest nemen, dat ik op dat moment gehandeld hebt zoals ik dacht dat ik handelen moest. Ik heb, hopelijk, de juiste houdingen, levensopvattingen en begeleiding gegeven die het nu mogelijk maakt dat mijn kinderen ook goede ouders kunnen zijn. Het is nu aan hen om ook, net zoals ik, de juiste keuzes te maken. De juiste richtlijnen te volgen. Om op de momenten dat zij beslissingen moeten nemen ook goed nadenken, raadplegen en handelen om het goede voorbeeld, wijsheid of steun te kunnen geven.

Ik ben dankbaar dat ik ook zo begeleid ben geweest. Dat mijn ouders mij vóór hebben gedaan hoe het ook kan. Dat mijn ouders hun beslissingen hebben genomen om het beste voor ons (mij) uit het leven te halen zodat wij op konden groeien en ontwikkelden tot de personen die wij geworden zijn - elk anders, elk uniek - zoals ook God onze Vader dat bepaald heeft. Eigen -Aardig!

Ik denk dat Maria het erg moeilijk heeft gehad. Ze moest zoveel verwerken, accepteren en dragen. Toch denk ik dat ze een trotse moeder was - trots omdat ze een zoon had die een doorzetter was. Dat hij zijn taken in het leven oppakte en er voor ging. Kan niet makkelijk geweest zijn om al dat kritiek aan te horen, om te zien hoe haar zoon afgerammeld werd, gekruisigd nota-bene. Vreselijk.

Ik kijk toe terwijl mijn dochter streeft naar perfectie en totale inzet voor haar 3 kinderen terwijl ze soms zichzelf uit het oog verliest. Ik kijk toe en zie hoe verdrietig de ogen van mijn zoon en schoondochter staan na het verlies van Mitchell. Ze hebben het leven wel opgepakt en genieten nog van veel wat er op hun pad komt - maar het verdriet is altijd aanwezig! Ik kijk toe terwijl mijn jongste zoon zich ontplooid als een heuze vader met twee kleine dochter- hummels. Wie had dat ooit kunnen bedenken.......

Ik bewonder hen en ben trots dat ik hun moeder mag zijn. Raad kunnen ze altijd nog vragen maar mijn grootste taak zit erop. Ik blijf moeder - altijd! Daar ben ik trots op.

Van harte gefeliciteerd Toni. Je bent nu 40 geworden................ Ik saluut jou en wens jou een mooi en gezegend leven toe!