Stapje voor stapje groeien

Vannacht werd ik, na een korte slaap periode, wakker. Ik weet niet waardoor of waarom - het was gewoon zo. Gebeurt wel eens vaker. Meestal ga ik er na een poosje toch maar uit. Benijd het mijn man dat hij zo lekker door kan slapen. Ja, dat benijd ik hem- toch zou ik niet willen dat hij, door mij, ook komt te woelen. Dus laat ik hem lekker door sudderen en ga ik naar de huiskamer. Dik vest aan, warme sokken en met een mok warme melk met anijs- leg ik me neer op de bank met een plaid over me heen. Eigenlijk best wel knus. Niet ideaal maar wel knus.

Gisteravond was ik wat onrustiger. Wilde even niet dutten dus pakte ik een boek(je). Nou ja, de inhoud is BOEK en deze is verpakt in  BOEKJE formaat. De titel van het boek(je) is My neighbour's house van Marja Meijers. Het is één in een reeks boeken van Marja, die gaan over de 10 geboden. Helaas is er maar een van vertaald in het Nederlands - Levensadem/ A breath of Life, dus is het Engels lezen geblazen als men niet op de vertalingen wachten wil.

Ik heb het boek al een tijdje in huis. De afgelopen maanden zoals eerder over geschreven, waren wat onstuimig en kwam er niet van om het boek uit te lezen- dus ben ik opnieuw begonnen.

Waar gaat het over? Het gaat over het 10de gebod - "blijf van de spullen van een ander af en wees tevreden met wat je hebt" om het in makkelijke taal uit te leggen.

Na elk hoofdstuk staan er vragen- om over na te denken en eerlijk onderzoek doen. Nou, daar lag ik op de bank met vragen zoals - ben ik wel eens jaloers geweest?
Eerste reactie, "nee natuurlijk niet! Kom nou zeg, ik ben hardstikke tevreden met mijn leven. Het interesseert me niet wat voor auto de buren hebben, dat een huis van een kennis net een metamorfose heeft ondergaan, dat vrienden 3x per jaar naar een zonnig plekje verdwijnen, dat ik kennis heb aan iemand die als hobby heeft "eten in  sterren restaurants". Nou zeg, zo ben ik niet groot gebracht hoor Ik jaloers? Natuurlijk is het wel eens voorgekomen dat ik dacht - he, dat zou ik nou ook eens willen...." U niet dan?

Ik leg het boekje neer na een poosje want toch worden mijn oogleden wat zwaar. Denken kan ook met je ogen dicht. 

Wat ik wel mooi vind aan dit en de andere boekjes van Marja is niet wat ik NIET moet doen of denken, maar wat ik WEL kan. Blij zijn met 3 prachtige kinderen en (bijna) 9 kleinkinderen, blij zijn met mijn gezondheid, blij zijn dat ik geloof, blij zijn dat ik anderen kan helpen, iets delen, samen genieten, groeien in geloof, zwakheden overwinnen en twijfel gedachten kan delen. Dat ik nu de kans krijg om als zzper mijn geld te verdienen. Wat meer tijd heb om in te springen als iemand mij nodig heeft.

Ik hoor vaak om me heen dat we in een moeilijke periode leven. Dat 'vroeger' alles anders was. Gelukkig wel. Stel dat het altijd zo zou blijven, dat de wereld stil zou staan, dat mensen niet ontwikkelen, dat talenten zich niet konden ontplooien. Stel dat we nog op petrolie stelletjes kookte. Nou is dat niet het ergste wat men kan overkomen, maar u begrijpt me wel denk ik.

Elke stap is er een.

Vroeger...wanneer dat ook maar geweest mocht zijn, tobde men ook met jaloezie, afgunst, ontevredenheid. Maar er waren toen ook mensen zoals Marja die hun inzichten deelde met anderen, die aanspoorde tot zelf inzicht en openbaring gaf via het schrijven van boeken. Ik ben blij dat ik NU leef. dat ik kansen heb die me NU aangeboden worden.

Vanavond ga ik weer verder lezen. Kijken waar ik dan mee geconfronteerd wordt en hoe ik daar tegenover sta. Ik ben blij dat mijn buren een auto hebben die aan hun wensen voldoet, ik verheug me op de culinaire verhalen uit de sterren keukens, ik kijk met bewondering naar de mooie kleuren aan de muren en ben blij dat de metamorfose gelukt is. En straks als het hier weer najaar wordt- dan gaan mijn man en ik ook een warmer plekje opzoeken. Bij mijn kinderen om een bezoek te brengen. Daar alleen wordt ik al warm van.

Vriendschappen in het leven.

Sinds mijn terugkeer thuis in Nederland heb ik nieuwe vriendschappen om de heen ' verzameld'. Sommige vriendschappen zijn ontstaan door mijn relatie met Leen, anderen heb ik onderweg ontmoet in mijn levensloop van de afgelopen 13 jaar.

Bij mijn terugkeer voelde ik mij meteen thuis en op mijn plek in het dagelijks bestaan. Maar niet wat mijn geloofsleven betrof. Ik schreef mij in bij mijn lokale kerk maar kreeg daar geen reactie op. Geen welkom, geen bezoek geen schrijven. Ik bezocht de kerkdiensten een aantal keren maar voelde me als een vreemde - zelfs niet als een bezoeker. Oh, wat was dat een eenzaam gevoel. Iets wat ik toch al was wat betreft mensen maar nu ook in mijn geloofsleven. Mijn leven in Nieuw Zeeland was alles behalve dat. Daar was ik omringd door gelijkdenkende het geloof- mensen die elkaar steunde en begrepen. Nu voelde ik me verdwaald.

Het was niet zo dat ik daardoor mijn geloof kwijt raakte. Het bleef bij mij - als vertrouwd en eigen. Het groeide niet maar hield me wel gezelschap. Ik had een bid-hoekje ingericht. Niet groots en opvallend maar sober toch spannend. Het veranderde met het seizoen mee en stimuleerde mij.

De afgelopen jaren is er verandering gekomen in mijn vriendenkring. Ik ben nog steeds niet gebonden aan een kerkgemeenschap maar ben wel blij en tevreden met mijn wekelijkse bid/praat groep en de vriendschappen die daar uit voort bloeien en groeien.

Waarom nu dit onderwerp? Een poosje geleden las ik een bericht waarin stond - "mijn man en ik zijn begonnen aan een pilgrim tocht en we zijn er nog niet". Mooi is dat. Het deed mijn deed mij denken aan mijn reis en waar ik me nu bevind.

Ik ben veel stations gepasseerd zonder te stoppen. Er waren er wel veel waar ik wel even uitstapte - sommige leerzaam, emotioneel, verdrietig, sommige uitdagend en ook weer belonend dat ik er moed uit putte. Ik geloof dat voor eenieder zijn/haar levensweg anders is. Sommigen ' lijken'  continu zware beproevingen te ondergaan en anderen ' lijken'  gladde wegen te bewandelen.

Wat mij betreft - ik ben een veel en vaak gezegend mens,  bewandel mijn weg en neem de tijd om rond te kijken. Tracht te worden en zijn wie ik hoor te zijn - zoals de bedoeling was van de Heer die mij geschapen heeft.

Ik begin weer wakker te worden

Goedemorgen!

Het heeft even geduurd en nu is het toch zover. Ik voel dat ik begin te ontwaken. Niet uit een winter slaap - ik houd van het winter weer. Mijn hoofd zat vol, vol van verdrietige dingen, vol van dagelijkse dingen, vol van gisteren en morgen. Ik ben aan het opruimen geweest. Alles een beetje op een rijtje gezet, lijstjes gemaakt ( bij wijze van spreken dan) en langzamerhand kwam er ruimte, licht, verlichting ook.

Ik denk dat er maar weinig mensen zullen zijn die geen ' rugzakje'  met zich mee dragen. Hoeft niet altijd diep ingrijpende dingen geweest te zijn - de ervaringen hoeven niet altijd zwaar te zijn om er iets van aan over te houden. Zelfs de apostelen hadden wel het een en ander meegemaakt stel ik me zo voor. Ze waren niet voor niets ' gekozen'  om met Jesus mee te lopen, te leren, te delen en groeien. Jesus kon in hun harten kijken- wist precies wie ze waren en waartoe ze in staat waren.

Even als tussendoortje - Zelfs Judas was een van de uitverkorene. Ik ben daar nog niet uit - hoe ik daar over denk. Jesus wist waartoe Judas in staat was. En toch koos Hij hem om een van zijn volgelingen te zijn. Waar hoopte Hij op dat Judas zou doen - hem niet aangeven? Was hij gekozen juist omdat Judas dat WEL zou doen? Of was het een test? Net zoals wij in het leven keuzes hebben - doe je het wel / doe je het niet! Enfin, ik ga weer terug naar mijn stukje!

Ik heb het gevoel dat ik ook gekozen ben als apostel, als metgezel in het leven van Jesus. En dat vergeet ik wel eens. Niet dat ik me verloren voel- toch verlies ik wel eens het gevoel van ' erbij horen'. Dan wordt ik ietwat ontmoedigd over dingen die in mijn leven zich voordoen. Weet ik even niet waar ik de energie vandaan moet halen om me door iets heen te slaan of te werken! Welke kant moet ik op, wat wordt er verwacht/gevraagd van mij? Het bidden wordt dan zo ' gewoontjes'  omdat ik het 'toch doe'. Ik verdwaal dan een beetje, ben de weg even kwijt.

Mijn lijstje in mijn hoofd is behoorlijk afgewerkt. Ik heb de ontbrekende energie weer opgespoord en mijn accu is goed opgeladen. Wat ik geleerd heb is dat ik wat meer op moet letten - op die accu! Want leeg is leeg en dan kan er van alles mis gaan. Mijn leven zit vol kansen, vol mogelijkheden en die ga ik benutten- volop inzetten om de weg te bewandelen die voor mij te bewandelen is.

Ik wandel niet alleen. Dat is een heerlijk gevoel. Ik kan al pratend of in stilte genieten en wetend dat Jesus mee loopt. Hij weet waar ik toe in staat ben.

Vol goede moed ;-) Ja, echt wel hoor!