Herkenning

Het was een geweldige week - nou ja ik heb wel vaker geweldige weken maar sommige ervaringen steigen overal boven uit.

Weerspiegelende ogen

Het is dinsdagmiddag en ik ben in volle verwachting- mijn nicht en haar man komen op bezoek, uit Zweden. Ik heb haar voor het laatst gezien in 1961 en daarna verder op foto's en later op SKYPE. We houden tegenwoordig regelmatig contact en zijn erachter gekomen dat we elkaar heel graag mogen. We liggen elkaar.

Tegen etenstijd gaat de deurbel. Daar zal je ze hebben. We vliegen elkaar in de armen. Wat raar eigenlijk en toch weer niet. Onze ogen vinden elkaar- we KENNEN elkaar. Innig zelfs. Haar man lacht hartelijk. Hij zag iets bijzonders gebeuren vertelde hij mij later. Iets heel moois. Ja, dat ' zie' je dan niet want  zelf ben je het plaatje.

Het voelt feestelijk en we besluiten om uit te gaan eten. Mijn man en ik stellen een paar mogelijkheden voor en er wordt voor Grieks gekozen. Zeker van de kwaliteit van het eten zijn wij - en ook van de gezellige ambiance. De avond kan niet meer stuk.

Samen naar Kinderdijk!

Mijn nicht en ik zijn allebei leerkracht en onze ervaringen lopen gelijk op, we zijn allebei een beetje
' gadget freaks'  en houden allebei ook van koken. Genoeg gesprekstof zou je zeggen. Maar er is meer, veel meer. We hebben ook familie connecties in Nieuw Zeeland en ik weet dat zij al een tijdje oprecht met mij kan meeleven als moeder wat betreft afstand en kinderen. Haar dochter woont nu al een tijdje in Nieuw Zeeland en het zou wel eens kunnen zijn dat dit haar permanente woonplaats wordt. Ze begrijpt mij zonder teveel woorden te hoeven gebruiken

Plannen worden gemaakt voor de komende dagen. Kinderdijk, Park de Hoge Veluwe, de Hollandse Biesbosch. Thuis koken en kletsen, heel veel kletsen. Het waren SUPER dagen. Veel te snel moesten wij afscheid nemen. De mannen hadden ook op diverse draagvlakken veel gemeen. Dat is ook fijn want anders kan het wat stroef gaan - zo met z'n viertjes.

Deze ervaring heb ik eerder gehad, die van herkenning met iemand van de familie die ik in geen 40 jaar gezien had

Even de plantjes bekijken.

- weer dat zelfde met een ogenblikkelijk gevoel van herkenning en intense gevoel van weten en samenhorigheid. Elkaar niets hoeven zeggen toch weten wat er in iemand omgaat.

Terwijl ik in Nieuw Zeeland woonde had ik dat ook als ik Nederlanders in de stad tegen kwam. Dat ZAG je gewoon. Ik heb dat ook met mensen die in God geloven. Dat ZIE je gewoon.


Ik heb het een paar maanden geleden met iemand over gehad - over het geloof! Nee, ze was geen christen, nee hoor ze ging niet naar een kerk of zo. Terwijl wij elkaar beter leerde kennen en ik inzicht kreeg in haar leven en levensopvatting kwamen er dingen aan het licht waarvan ik zou zeggen - daar kunnen veel kerkgangers van leren. Om zo te leven, zo te denken en zo te handelen. Geweldig. Ik herkende een goed mens die veel voor anderen betekent en zich geeft voor het welzijn van anderen. Mooi!


Ik zag liefde voor de mensheid in haar ogen. Herkenbaar, vertrouwd en sprankelend. In haar handelen doet zij ZIJN werk.

Wat ik ook zo mooi vind van zo'n gesprek is het ontdekken wat mensen denken wat christen zijn betekend voor hun. Dat ze een beeld van iemand hebben met een hemelse blik, ongelooflijk veel geduld, wijsheid en die rust uitstraalt. Dat ze de wijsheid in pacht hebben en gezien worden als wereld verbeteraars. Dat een christen zo stevig in de schoenen staat dat ze zelf geen hinder of problemen in hun leven ervaren. Dat alle problemen opgelost worden door op de knieën te gaan en te bidden.

Ik hoop dat ik haar een ander beeld heb gegeven - een meer realistisch en evenwichtig beeld in ieder geval.

Ik leer elke dag meer

Het is me een dagje wel geweest hoor. En het is pas 15:14. Vanochtend was ik bij iemand om haar op weg te helpen met haar BLOG op haar iPad. Zelf gebruik ik mijn IPad er niet voor omdat het niet hoeft.

Om het makkelijker te maken had ik gewoon meteen de App moeten installeren net als die van Facebook. Dat is achteraf gepraat - en tegelijkertijd de oplossing voor de frustratie van vanochtend.

We kwamen wat strubbelingen tegen. Ik beloofde thuis wat onderzoek te doen en kwam er ( zoals gewoonlijk als je iets rustig doet) als snel achter wat ik anders had kunnen doen.

Morgen ( hoop ik) de oplossing voor te doen....! Ik ben ook een ervaring en kennis rijker.

Mijn dag verloopt gestaag. Ik heb me bezig gehouden met computer lessen, bezoek gepleegd en eentje gehad, lunch, huishoudelijke functies en emails. Straks ga ik koken voor mijn man en zijn broer ( ja ik eet ook mee) en samen gaan wij beginnen om honderden LP's door te spitten. Er moet geruimd worden in beide woningen. Met z'n druk programma zal de avond ook wel snel voorbij zijn. Niet genoeg vooruitgang geboekt...dan vrijdag verder.

Ondertussen vraag ik me af hoe wij alles regelde toen ik nog 4 dagen werkte. Ik werk nu ook, maar vanuit huis. Mijn uren maak ik wel, maar het mooie is, ik bepaal wanneer! Heerlijk. Maar soms ook verleidelijk om afgeleid te worden door- even een ditje of een datje. Toch vind ik dat ik qua kwaliteit en toewijding veel voor elkaar krijg.

Ik ben tevreden over vandaag. Wat een heerlijk gevoel is dat zeg!

Het is niet zeuren maar constateren dat......toch?

Nederlanders staan bekend dat ze nogal makkelijk zeuren. Beetje ontevreden overkomen. Ik moet zeggen dat ik dat sterk merkte toen ik na 30 jaar terug kwam in Nederland. Ik heb zo'n gevoel dat ik langzamerhand meegezogen wordt met de trend. Ik probeer er goed op te letten maar ach, ik  ben ook maar een mens.

Van de 4 seizoenen is zomer mij het minst geliefd. Begrijp me niet verkeerd, ik houd echt wel van een zonnetje - maximaal 24 graden en dan geen 5 dagen achter elkaar. Gewoon gedoseerd lekker warm. Ik prefereer ook regen boven wind. Je kan soms nog leuk wandelen in een zomerse bui, maar als het waait slaan alle deuren tegen elkaar dicht, je waait van de weg en troep zoekt allerlei plekjes tussen struiken en hekken om neer te strijken.

Ja, zo hebben we allemaal onze voorkeuren voor dingen. De een eet liever stampot en de ander zit aan rauwkost. Dus, wat is zeuren nou eigenlijk?

Ontevreden zijn misschien. Ik sprak laatst iemand over een wandel route. Ze moest iets omlopen om naar de honden uitlaatplek te komen. Haar vraag, "waarom kan er geen toegangspaadje tussen mijn pad en de uitlaatplek komen?" Dan hoefde ze niet om te lopen? Kijk, dan denk ik: Omlopen met een hond kan niet verkeerd zijn. Goed voor de conditie voor baasje en hond.

Terwijl in een wachtkamer recentelijk hoorden ik: " Ja zeg, ik moet zelf de nieuwe rollator kopen - snap je dat nou? Ik kan anders niet uit de voeten. Dan ben ik aan huis gekluisterd". De mevrouw aan wie de uitspraak gericht was keek ietwat schuchter en antwoordde niet. Nadat de oudere vrouw weg was, werd het woord aan mij gericht. " Wat denk u hiervan mevrouw? Als ik een fiets wil kopen moet ik het toch ook betalen. Waarom zou iemand zijn/haar eigen rollator niet betalen? Maar ik durfde dat niet tegen haar te zeggen. Ze is een lief mens hoor, ik ken haar al jaren maar ze kan best een rollator veroorloven- een goede ook nog. Moeten wij daar dan aan mee betalen?"

Zo zijn er talloze voorbeelden van ongenoegen die dag in dag uit geuit worden door mensen in hun onvree of frustratie om gelijk te krijgen. 'We' schijnen over recht op te hebben! Op uitkeringen, op (financieel) steun, op korting, op bijstand. En de troep die op straat ligt moet een ander opruimen want
"  dat heb ik niet gedaan."

Zijn we nog met iets blij?? We krijgen toe wat we uitstralen. Ik merk dat zelf ook wel. Als ik chagrijnig ben, wat hangerig gedraag- of als ik fluitend de dag aan ga dan gebeuren er dingen om me heen en met me die bepaald worden door mijn houding.

Nu blijft de zon zich ietwat schuil in mijn wereldse leven. Ik denk dat ik vandaag gewoon blijf glimlachen en de mensen groeten die ik tegen kom. Volgens mij gaat het zonnetje dan vanzelf schijnen. En die mevrouw van de rollator, misschien kan ze ook een ander een rollator schenken- wat zou dat een verschil maken in het leven voor beide personen. Iets verder wandelen met de hond zorgt voor wat meer energie en tijd in de frisse lucht. En als u gaat wandelen in het zonnetje, die vast komen gaat, neem dan een plastic zak mee en raap wat papiertjes en blikjes op die u onderweg tegenkomt. Zo schijnt ook het zonnetje weer op dat schone plekje waar u voor gezorgd heeft!

Nu dat ik toch bezig ben....

Het gaat nog even over normen en waarden.

Gisteren zat ik aan mijn bureau - voor mijn computer - en keek even naar buiten. Een vrachtwagen van de Technische Unie, en ik schrijf met een gerust hart de naam van het bedrijf, kwam redelijk snel aanrijden. Wij wonen aan een dijk en hebben een parkeervak aan de overkant van de huizen.
De chauffeur had kennelijk haast. Hj stopte met piepende banden, sprong uit de cabine en stond TE PLASSEN!! in de luwte van zijn vrachtwagen met de deur als bescherming. Pal voor  mijn huis - zomaar langs de weg.

Nou weet ik wel, mensen die als chauffeur moeten rijden hebben geen mobile wc aan boord. Ons leefgebied grenst aan een industrie terrein, dus ik vermoed dat hij óf net een levering had gedaan, of op weg was naar een adres. Haastige spoed komt zelden goed!

Zo plots als hij was gekomen, zo snel vertrok hij weer, een grote natte donkere plek achterlatend. GATVERDARRIE nog aan toe!!!!!!!!!

Kijk, gisteren had ik het over ouders die hun kinderen niet tot orde riepen. Dat ouders vandaag en de dag minder grenzen stellen en dan zich afvragen waarom hun kinderen zo druk, onhandelbaar of ondeugend zijn.

Vandaag heb ik het over normen en waarden bij volwassenen. Ik heb het bedrijf gebeld. Wilde het eerst niet doen- maar toch gedaan. Na het verhaal aan de telefoniste gedaan te hebben werd ik doorverbonden. Er zou over gesproken worden - " Nee mevrouw dat hoort inderdaad niet te gebeuren. Mijn excuses".

Meneer de wildplasser, er waren huizen waar u aan had kunnen bellen, er waren bedrijven met toiletten waar u bestellingen moest leveren. Graag voortaan wat meer respect voor  u en uw medemens.

Geen gezeik op de dijk!

Het voorjaar laat op zich wachten....

... en mijn energie niveau is net zo onvoorspelbaar. Ik krabbelde op, net als een paar weken geleden dat wij in Nederland allemaal dachten " hee, het voorjaar komt eraan". Niet dus. Ook mijn herwonnen levenslust daalde. Met pieken en dalen. Enfin, ik heb me, net als bij het weer, erbij neergelegd dat het zo is en niet anders.




Vandaag schijnt mijn zonnetje weer. Na twee dagen low is er weer een high. Geweldig. Ik heb ook bergen werk verzet. Het voelt als nieuw, alles om me heen. Misschien ook te danken aan het groot feest van afgelopen weekend. Pasen. Vernieuwing. Ik heb Pasen heel hoog staan op mijn lijst met belangrijke gebeurtenissen. Altijd al zo geweest. Vind de kerst gezellig en warm, vol belofte. Maar Pasen- dat is niet te vergelijken.




In Nieuw Zeeland stond Paasweek in teken van allerlei kerk vieringen. Nu, bestaat het uit een rustige en respectvolle Goede Vrijdag, een voorbereidende zaterdag en een viering met vrienden op Paaszondag in Zeeland. We genieten met zijn 6-en van een rijkelijk gedekte tafel, vriendschap en samenhorigheid. Elk jaar weer. Mooi is dat.

Om even in beweging te zijn, reden wij met z'n 5-en naar de kust. De jongste telg wilde ' thuis'  op de camping blijven. Even uitwaaien en het ontbijt laten zakken. Er waren meer die zo dachten. Hoewel koud en winderig liepen er velen op strand. Een parkeerplek vinden was een missie maar we hadden er maar een nodig en die hebben we gevonden.

Boven op de duin, waar we een mooi overzicht hadden van alle bezigheden- werden we gestoord
(letterlijk) door een groepje van 3 kinderen. Nou vind ik het een genot om te zien dat kinderen buiten lekker kunnen ravotten, vergis je niet. Maar nu werd ik geïrriteerd door hun gedrag, of eigenlijk door het uitblijven van het gezag en leiderschap van hun ouders.

Op over een hekwerk klommen ze, de duinen in en naar beneden glijden. Door het duingras wat gepland was om het duinzand tegen te houden. Kinderachtig van mij om hier aan te storen? Nou ik stoorde me aan het feit dat de ouders stonden te lachen en toejuichen. De kinderen van geen kwaad bewust. Bovenaan de duinen stond een bord met uitleg over het duingebied. Wat voor werk er verricht moest worden om ' onze' duinen te redden. Het zou een mooi leermoment kunnen zijn.

Ja, ik was even mijn goed gevoel voor Pasen kwijt. Wij maakte opmerkingen over dit gebeuren met elkaar en een van de kinderen had blijkbaar iets gehoord- keek schuw onze kant op en klom ietwat verlegen toch maar over het hekwerk. We hebben het hierbij gelaten..... we hadden de ouders erover aan kunnen spreken maar lieten het toch los. Mopperend liepen we naar de auto. Vervelend zoiets.

Mijn pleidooi! Ouders, u bent verantwoordelijk voor het gedrag en opvoeding van uw kinderen. Zij weten niet beter dan dat wat u voordoet. Wees een goed voorbeeld. Help hen ook als verantwoordelijke volwassen in het leven staan. Ja, misschien is het de ' juf'  in mij maar ik blijf zulk gedrag afkeuren en leg de verantwoordelijkheid bij de ouders neer.