6. Schoolgidsen cursus: Stage lopen

De schoolgidsen cursus is voorbij- nu is het aan mij en de andere aspirante schoolgidsen om met zoveel mogelijk tochten mee te lopen om verdere kennis te vergaren. Meer bekendheid met materialen en routes op te doen en met andere collega gidsen kennis te maken. Stage lopen dus.

Mijn laatste ervaring met stage lopen - was als mentor op school met Pabo leerlingen. De insteek was ( en is) dat een stagiaire de opgezogen kennis en instructies die zij/hij gevolgd en hopelijk van geleerd heeft, gebruikt in de praktijk om de vaardigheden en kennis al wat eigen te maken.

Toen mijn (ex) man en ik een eigen bedrijf hadden- liepen er ook stagiaires om ervaring op te doen in het gekozen vak - en door (onze) begeleiding meer inzicht, vertrouwen en kennis van zaken kregen.

Nu loop ik, na vele jaren zelf stage - en hoe leuk is dat. Na weken 'in de schoolbanken' gezeten te hebben - om nu de verhalen, anecdotes, kennis en weetjes ook te kunnen delen met anderen. Wat een extra waardevol iets is, is dat de ervaren gidsen op hun manier, met hun kennis, weetjes en ideeën ook nieuwe informatie aan mij ( en de andere stagiaires) overdragen.

Ik loop mee, maar wordt ook zo af en toe in de gelegenheid gesteld door de 'leidende gids' om iets van mijn verhaal te doen. En dat wil niet zeggen dat ik de tocht begeleid of leid - maar dat ik deel uit maak van een team mensen die kinderen graag willen enthousiasmeren over de omgeving, natuur, en de belevingen buiten de school muren.

'Elastiekjes'

Lekker banjeren in de modder, blaadjes determineren, plantennamen proberen te onthouden, durven aanraken, plukken, ruiken, proeven. Luisteren naar vogelgeluiden en sporen ontdekken.

Onder het wandelen door lopen er wel eens kinderen naast mij - en vragen zij mij over een plantje of bloemetje. Waarom zit er een gaatje onderin de bloem van de smeerwortel? Hoeveel kleuren bloemetjes zijn er- want ik zie ook een witte naast een paarse? Op dat takje zit schuim, wat is dat? Ik buk, pluk een blad van een weegbree en laat de 'elastiekjes' zien! Waar een beverspoor loopt, kijken wij of het nou echt een muizen holletje is of misschien wel een RAT!! YAKKES. We ruiken aan de blaadjes van de Look zonder Look en de gids laat zien en ervaren hoe je de brandnetel aan kan raken zonder geprikt te worden.

'Lego - plantje'

Bij het horen van de naam - LEGO willen de kinderen allemaal wel zo'n holle pijp uit elkaar trekken en opnieuw 'stapelen'.

Ik probeer met diverse gidsen mee te lopen om zo andere verhalen en verschillende manier van verhalen vertellen te ervaren. Uiteraard zal ik mijn eigen stijl wel verder ontwikkelen- ik heb al een bepaalde voorkeur en stijl en weet als leerkracht ( in ruste) dat elke groep een ander dynamiek met zich mee brengt. Ik weet dat de weersomstandigheden het verloop zal bij-invloeden. En snap ook dat de ene groep zich meer thuis voelt in de natuur dan de ander. Voorkennis en interesse spelen ook een rol. Vanochtend merkte ik dat een van de jongens een voorliefde voor vogels had en zich iets terug trok van de groep en stilletjes naar de lucht en bomen zat te turen door de verrekijker, zonder afgeleid te worden.

Het is bijna juni. Midden Nederland begint als eerste met de zomervakantie. Veel tochten zal ik niet mee maken omdat ik ook al plannen heb voor de komende maand - maar die ik nog mee kan lopen - die pik ik mee. Ik heb er zin in. Weer of geen weer.

Ik ga nu mijn fleece, schoenen en body warmer ophangen om te drogen. Het was toch een natte ochtend......! Maar heb wel met veel plezier alles beleefd. Morgen weer meelopen, daarna is het eventjes pauze.

5. Schoolgidsen cursus: De finale

In het verleden als ik een tijdje niet aan bloggen toegekomen was- dan verontschuldigde ik mij. Raar eigenlijk, of netjes, wat je wil. Maar ik blog voor mijn plezier en als het even niet kan- dan is dat zo. Toch bekruipt mij dan dat 'schuldgevoel'.

Dus, na een weggeweest van 18 dagen op deze blog- opnieuw een bericht van mij.

De schoolgidsen cursus die ik net hebt gevolgd was redelijk intensief. Gelukkig was een deel voor mij herhaling wat betreft omgang kinderen ( Ik heb mijn BEd/DipT ( Bachelor of Education and Diploma of Teaching) en mijn 'voor de klas' ervaringen helpen mijn om snel op mijn gemak te voelen met een groepje kinderen, de begeleiders en leerkrachten.

Ik snap de organisatorische chaos die soms ontstaat wanneer er niet genoeg ouders bij kunnen zijn- bij zo'n uitstapje. Of dat het weer niet mee zit, of ... nou ja talloze hindernissen die zo'n dag spannender kan maken dan de leerkracht verwacht. Als gids is het belangrijk om dit eventjes in je achterhoofd te hebben. Maar ik loop vooruit op mijn eigen opzet van schrijven! ;-)

Een van de bijeenkomsten moest ik laten schieten. Kan gebeuren. De laatste bijeenkomst als groep was een praktijk moment.

Wij werden gevraagd om een groepje van 3 te vormen en als opdracht - een gidsmoment te realiseren om met kinderen 'de grienden' in te duiken. De inhoud zou dan bestaan uit de 3 onderwerpen waarover wij geïnformeerd en ondergedompeld waren gedurende de afgelopen weken; cultuur historie, plantjes en beestjes. Gezien de leeftijd van de kinderen en de tijd waarin wij onze kennis konden overdragen - hoefden we niet in detail te gaan over de St Elizabeth vloed, het ontstaan en uitsterven van het leven van een griendwerker, maar meer een beeld te schetsen hoe het leven eruit gezien zou hebben en wat voor werk waar een griendwerker mee bezig was geweest. Dito van de plantjes en dieren.

Mijn twee collega aspirante gidsen en ik hadden een programma gemaakt waarin alle drie onderwerpen prima tot hun recht zouden komen. Ook waren wij van de 'doe' brigade. Niet informatie verstrekken door alleen te praten maar ervaringen geven waarvan wij dachten- hier hebben zij wat aan en hopelijk door die activiteiten blijft iets van de ochtend 'hangen'.

Behalve de aanwezigheid van regen- die zou de pret niet drukken - was het een zeer leuke ervaring. Klein groepje ( daar droom je alleen maar van want klein is toch wel leuk om wat meer individueel contact met de kinderen te kunnen hebben).

Zintuigen - horen, zien, ruiken! Vragen stellen, leuke weetjes delen - zoals hoe een bij zijn honing uit de bloem van de smeerwortel haalt. En dat brandnetel wel aangeraakt kan worden- als je maar weet hoe- zodat je geen brandende hand krijgt- en zo ja, dat je weegbree gebruiken kan om van die brand af te komen. En bij toeval dat de meester een wondje aan zijn hand had. Ja daar konden we dan de smeerwortel goed voor gebruiken.

En zo liep onze 6de bijeenkomst te einde. De kinderen hebben een evaluatie gedaan - hun ervaring uitgesproken na afloop van de wandeltocht. De leiders van de cursus komen nog met tips en tops - en nu aan ons om zoveel mogelijk stage uren te maken zodat wij een voor een klaar gestoomd kunnen worden om volledig 'af te studeren'.

Ik zal mij nog wat verder in de plantjes verdiepen- en de kruipertjes zullen ook onder d
e loop genomen worden. Het waren volle bijeenkomsten, snel op elkaar afgestemde leermomenten - en nu zal ik de gewonnen nieuwe inzichten even laten landen.

Alle dank aan het team die deze cursus hebben voorbereid, geleid en mij hebben gesteund.

Hoe heet hij/zij ook al weer?

Herken je dat? De naam kwijt zijn van iemand?

Het gezicht dat herken je wel. Maar die naam - waarom komt het niet naar boven drijven?

" Ik kan mijn bibliotheekboek nergens vinden? Weet jij waar het is mam?"


"Heeft iemand mijn autosleutels gezien. Ik weet zeker dat ik ze op tafel hebt laten liggen. Nu zijn ze weg."

"Wat, morgen al? Ik dacht dat ik volgende week pas naar de tandarts moest! Weet jij het zeker?"

Vragen, vragen en nog eens vragen. Wie stelt ze niet? Het kan overal over gaan- van sokken tot paraplu, van afspraken tot trouwdatum.

Ze zijn van elke leeftijd, geslacht, opleiding en milieu.

En toch, toch erger ik mij aan de reacties als iemand de 50 jaar gepasseerd is - ik doe maar een greep naar een leeftijd, en er wordt verwezen naar 'de afgang'!

"Oh dat krijg je he, met jou leeftijd!"

Hoezo??????

Betekend dat als je even iets niet weet dat je aan het dementeren bent?
Natuurlijk niet.

Maar zo langzamerhand worden wij dit wel aangepraat. Ongewenst gaat een mens er wel steeds meer aandacht aan besteden. Is er iets mis in mijn hoofd?

Dit wil ik er even over kwijt -

Ik begrijp wel dat dementie en de ziekte van alzheimer verschrikkelijke toestanden zijn. Dat er veel verdriet, zorg en pijn mee gemoeid is. Het is verschrikkelijk als dit voorkomt in jouw directe omgeving.

Maar waarom moet elke vergissing, 'gaatje in je herinnering' of moment van niet wetendheid!' gelinkt worden aan deze nare en pijnlijke aandoeningen.

Als een scholier zijn/haar gymkleren niet mee heeft en zegt deze 'vergeten' te zijn zeggen wij toch ook niet -' dat komt door de leeftijd'.

Enfin, ik kan hier uren over doorgaan. Jullie snappen waar ik naartoe wil.

Als jij, je moeder, vader, tante, oma, buurvrouw/man of wie dan ook iets is vergeten - leg dan niet meteen de link naar de voorgenoemde ingrijpende aandoeningen. Maar realiseer je gewoon dat mensen soms te veel aan (in) hun hoofd hebben dat het even zoeken is naar het juiste antwoord op de vraag.

Ik weet dat er mensen zijn die zich zodanig zorgen (gaan) maken - dat elke vergissing onder de loep genomen wordt - en de angst gaat huishouden in de al te drukke hoofden vol informatie.  De zenuwen slaan toe... oh nu al? Is er iets met mij aan de hand?

Hoe heet hij/zij ook al weer? oh ja, Piet, hallo, was even je naam kwijt.

Jouw sleutels, ja die zag ik liggen- heb ze in de la gelegd!

Oh joh, wat gaan de dagen toch snel- morgen dan maar naar de tandarts.

Oh ja, en dat boek - die had ik al terug gebracht- gisteren weet je nog? Jij was er toch ook bij mam. Geen wonder dat ik het niet vinden kan.

Snap je het!!

Ode aan - Johanna Zwaga

Het is 1 mei. 

Op deze dag in 1923 in Amstelveen werd mijn moeder geboren. Misschien zelfs op het uur dat ik dit schrijf. Want de exacte tijd weet ik niet meer. Het is mij wel verteld maar is niet blijven hangen- helaas. Dochter van Jan en Elizabeth Zwaga. De 'Benjamin' van de familie. Mijn moeder sloot de rij.

In die tijd waren gezinnen best wel groot. Ook in dit huishouden liepen veel kindervoetjes rond. En wat ook van alle tijden is - waren er kindjes die volwassenheid niet haalde. Mijn opa en oma hadden hun deel van verlies en verdriet wel gehad.

De verhalen die mijn moeder met mij deelde over haar jeugdjaren waren van een liefdevolle en ook drukke tijd. Toen mijn moeder 11 jaar was werd ze tante. Daar was ze trots op. Als jonge meid en zusje ging zij vaak naar haar oudste zus om te helpen met de kinderen die in korte tijd in dat huishouden werden geboren. "Ik heb destijds heel veel luiers gevouwen," zei ze daarover. Maar wel met een glimlach. Volgens mij zag ze die stapels weer voor zich liggen.

Mijn opa Zwaga hield van het water. Hij was zomers te vinden op het water. Een liefde die hij met mijn moeder deelde.

Mam heeft voor kleuterleidster gestudeerd- ze heeft het beroep niet uitgeoefend maar had wel genoten van de inhoud van de opleiding. Ik heb haar schriftje nog met vouw opdrachten erin. Prachtig. Met trots en weemoed blader ik er wel eens in. Mooi om in mijn handen te houden.

Mam kon ook verschrikkelijk goed naaien. Daar heeft ze ook de nodige centen mee verdient. Ook wij als kinderen hadden daar voordeel aan. Trots was ze toen zij, mijn zus en ik een 'zomer outfit' hadden uit het zelfde materiaal. Doet me nu denken aan 'The Sound of Music'.


Uit de keuken kwamen heerlijke Hollandse maaltijden. Wat elke kind had waren voorkeuren. Ook de 'vind ik niet lekker' momenten was mam wel rechtlijnig. Een lepel doppertjes, 3 spruitjes, paar stukjes wortel. Proeven zou je het want je wist maar nooit- misschien was het toch lekker.

Net als haar moeder kreeg mam haar 'Benjamin' op 'latere' leeftijd. Ze was toen 43 jaar en haar kinderwens ging voor de laatste keer  in vervulling. Wat was ze trots en blij. Hoewel er meer zorg bij kwam kijken dan ze had kunnen vermoeden- eind goed al goed. Ook mijn broer(tje) heeft haar gezegend met 3 kleinkinderen waar zij dol op was.

Ik kan zo wel een legioen pagina's vullen - ik krijg geen nieuwe verhaaltjes erbij. Op 1 januari 2011 is ze overleden. Maar in  mijn gedachten, in wij, haar kinderen en in haar kleinkinderen leeft zij voort.

Vandaag de geboorte dag van mijn moeder- ze is voorop in mijn gedachten vandaag. Meer dan ooit.

In 2013 schreef ik een stukje in het engels - In memory of my mum - zodat ook mijn kinderen en kleinkinderen weer konden lezen over wie mijn moeder was voor mij als haar dochter.  Dagelijks komt ze in mijn gedachten voor- en vooral op deze speciale dagen zijn de dagelijks herinneringen die mij bezig houden. En het zou best wel zo zijn dat ik in 2017 WEER over mijn moeder wat schrijf. Dan voelt ze toch dichter bij.