Vrijwillig is niet vrijblijvend

Al een tijdje loop ik rond met deze zin in mijn gedachten. Dat komt door het werk dat mijn man doet. Hij is een regio co-ordinator voor een stichting. Zijn taak is om vrijwilligers te steunen, informeren, enthousiasmeren en begeleiden in hun functie. Hij krijgt berichten via een bureau van mensen die zich hebben aangemeld als vrijwilliger om iets te betekenen voor deze stichting. Vrijwillig dus- zelf aanmelden en een handreiking doen naar en voor mensen die steun kunnen gebruiken.

Dan komt puntje bij paaltje- de tijdstip waarop deze mensen nodig zijn- ingezet zullen worden om hun bijdrage te leveren. Zo teleurstellend vaak zijn de telefoontjes die binnenkomen. De excuses zijn soms echt oprecht - zoals het leven wel eens voor grote ingrijpende verrassingen zorgt. De verhalen waar ik zo moedeloos van wordt zijn de uit de lucht gegrepen ' noodsituaties'  die voorgedragen worden.

Hier een paar voorbeelden:
- Sorry hoor, ik heb het druk want over twee weken is mijn dochter jarig en ik ben nu al met de voorbereidingen bezig!
- Oh ik was vergeten het in mijn agenda te zetten maar dan ben ik een weekje op vakantie!
- Ik heb nu geen tijd!
- Kan het op een ander moment- deze week komt me niet uit!

Nou, ik weet het wel, er kunnen onverwachte omstandigheden zich voordoen- er kan ' iets'  tussen komen waardoor een planning even niet loopt zoals het hoort. Dat snap ik best.

Toch heeft het mij aan het denken gezet over mijn eigen gedrag. Ik heb mezelf ook wel eens schuldig gemaakt aan het excuus- Nu even iet want......! En daar schaam ik me wel voor.

Want: Vrijwillig is NIET vrijblijvend.

Iemand rekent op mij op het moment dat ik mijn hulp aanbiedt. Dat betekend dat ik een belofte heb gemaakt die ik na hoor te komen. Als het mij ' niet uitkomt'  zal dat andere even uitgesteld moeten worden totdat ik weer beschikbaar ben. Mijn vrijwillig aanbod komt EERST! Heeft voorrang.

Vanochtend zat ik te luisteren naar een van de online preken van Jan Verschoor waar ik vaker naar luister. Hij had het niet over vrijwillig hoor maar wel over de onvoorwaardelijke liefde, het altijd voor mij klaar staan van Jesus die graag mijn dag mee wil maken samen met mij. Elke dag- en niet alleen wanneer ik het moeilijk heb, het (leven) even niet ziet zitten, verdrietig ben of pijn hebt. Hij wil graag elke dag meelopen. Een deel uitmaken van mijn leven -punt!

Geloof is een keus- een vrijwillige keus. Je mag geloven- niks moet. God heeft zijn Zoon mens gemaakt zodat wij Hem beter leren kennen, dat wij ons zelf in Hem herkennen, zijn worstelingen, zijn goede daden, zijn liefde voor de zwakke, zieke, arme. Het is aan mij om deze vrijwillige keuze na te komen- en te realiseren dat ik een verantwoordelijkheid heb- dat vrijwillig niet vrijblijvend is. Dat door Jesus in mijn leven te hebben betekend dat ik dat ook laat blijken door Zijn voorbeeld te volgen, door Zijn werk voort te zetten. Door te laten zien hoe geloven een verschil maakt in mijn leven- en dat doe ik nog niet genoeg!

Ik ben eigenlijk de mensen dankbaar die dit jaar zich hebben 'afgemeld'  dat dit onderwerp diep is aangekomen bij mij. Dat ik meer bewust ben geraakt van mijn verantwoordelijkheid. Ik ga hier aan werken en met God's zegen zal ik trachten zijn werk voort te zetten.

Wie staat naast jou?

Wees gerust - het is geen zwakheid om steun nodig te hebben, daarin ben je niet alleen. 

Wees gerust en vertrouw op Diegene die zijn hulp aanbiedt.

Wees gerust, en leg uw zorgen bij Hem neer.

Vandaag even dit, voor allen die in deze woorden steun zullen vinden.

Als Jezus met je meeloopt

(Deut. 31:8)

Als Jezus met je meeloopt, dan gaat Hij aan je zij.

Wat er ook gebeuren mag, de Here is erbij.

Als Jezus met je meeloopt, in vreugde en verdriet,

in de grootste eenzaamheid, met Hem verdwaal je niet.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat Iemand met je mee.

Als Jezus met je meeloopt, laat Hij je nooit alleen.

Zijn trouwe Vaderarmen zijn altijd om je heen.

Als Jezus met je meeloopt, helpt Hij je er wel door,

over bergen en door dalen, de Heer gaat je voor.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat Iemand met je mee.

Als Jezus met je meeloopt, hoef je niets te vragen.

Is de weg te moeilijk soms, Hij zal je wel dragen.

Als Jezus met je meeloopt, neemt Hij je bij de hand,

en leid je door dit leven heen, naar Zijn Hemels land.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat iemand met u mee.

Altijd fijn om te weten dat we niet alleen zijn!

Even stilstaan

Het is maandag. Mooi weer zelfs, niet verwacht- toch gekregen! Wat een cadeau. Dank u God voor het zonnetje wat schijnt, voor de blauwe plekken in de lucht en de vrolijke stemming die hiermee gepaard gaat.

Wat zit mijn leven toch vol familie, vrienden, gebeurtenissen, leuke dingen, activiteiten, verrassingen en ook verplichtingen. Echt niet erg en vast en zeker voor miljoenen mensen precies hetzelfde. Ik zal niet de enige zijn met een druk en soms (te) volle agenda.
Een gezegend mens ben ik.

Er zijn klusjes die NU moeten, er zijn klusjes die AF moeten en zijn klusjes die mogen en er zijn klusjes die ik zou willen doen! Hoe zit dat met prioriteiten stellen? Doe ik dat wel zorgvuldig genoeg?

Jaren geleden had ik voorgenomen om niet verder dan twee weken van te voren afspraken in te
plannen. Het gevoel van geleefd te worden was erg aanwezig en ik wilde de regie weer in eigen handen hebben. Dat was wel even wennen, aanpassen en soms ook erg lastig- met als gevolg, ik kreeg ruimte om van alles wat op mijn pad kwam extra te genieten. Ik heb het ook een jaar volgehouden. Daarna gewoon losgelaten.... en waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat ik het in mijn hoofd had gehaald het een jaartje te proberen.

Tijd voor reflectie is belangrijk, tijd om na te genieten is ook van belang. Om even in het moment te zitten en de emoties en van het gevoel te kunnen genieten. Ook in de zwaardere dingen van het leven zitten leer momenten verborgen en als we de tijd niet nemen- dan zijn wij de verliezers. Want elke ervaring, gebeurtenis of activiteit waardoor wij het leven ervaren- zijn leer momenten. Tenminste zo zie ik dat. En zo heeft vooral mijn vader, met wie ik een speciale band had vooral op het gebied van geloof en levensgesprekken, mij dat zo uitgelegd.

Er zijn taken die momenteel van belang zijn om op tijd af te krijgen. Er is ook een bezoek aan de kinderen en kleinkinderen om voor te bereiden. Voordat we weggaan wil ik de tuin opgeruimd hebben- zomer overblijfselen opruimen enzo. Graag zou ik alle kinderfoto's gescand hebben dat ik de foto's zelf mee kan nemen en uitdelen aan de kinderen. Dat zal opruimen zeg- een hele grote mand vol in mijn kantoortje leeg, weg! Zo'n klus vergt veel tijd en concentratie. Het zijn ook klusjes waarvan ik kan en wil genieten. Tuinieren is een genot en oude foto's bekijken neemt me terug in de tijd toen de kinderen klein waren en mijn leven er HEEL anders uitzag.

Enfin, ik ga weer die afspraak met mezelf maken- niet te ver vooruit inplannen, tijd vrijhouden ipv vrij maken. Tijd om even bij te komen, tot bezinning en de mogelijkheid om nog meer te genieten van mijn prachtig leven. Want als een moment voorbij gaat zonder er echt ingestaan te hebben - dan heb ik dat moment niet verdient.

Krijten voor kinderen

De bedenker van deze actie, Manon met
Tijger en juffrouw Krijt.

Gisteren was een merkwaardige dag- voor mij. Ik had mezelf opgegeven om te helpen bij een geld inzamel actie voor kinderen. Twee organisaties - of doelen voor kinderen waar ik nog nooit van had gehoord. Krijt voor Kinderen en De Regenboogboom.

Op een plein in Dordrecht kwamen honderden kinderen om een krijttekening te maken. Circus spelletjes te doen, springen in een springkussen, geschminkt te worden, in een draaimolen te zweven, suikerspin te eten en leuke dieren ballonen te maken. Een leuke bezigheid op een woensdagmiddag.

Medewerkers even bijkletsen

Om 11:15 pakten ik mijn fiets en ging op weg naar een vriendin via wie ik over deze activiteit had gehoord. Samen zouden wij als helpende handjes meedoen deze actie te laten doen slagen. De donkere wolken dreigde open te breken en ik bad voor een droge overtocht. Dat voelde erg egoistisch dus bad ik nog verder en vroeg voor een droge middag- want om buiten te krijten moet je wel droog weer hebben- en om deelnemers te krijgen moet je ook droog weer hebben, en om een geslaagd buiten evenement te hebben is het ook heel plezierig om droog weer te hebben. Dus al fietsend bad ik voor droog weer- in het algemeen.

Laat de pret beginnen

Aangekomen in de stad waren de voorbereidingen op volle gang. De Rotary was bezig met het opzetten van alle tenten en speelplekken... mensen liepen heen en weer om alles op tijd klaar te zetten. Ik werd op het jureren van de tekeningen gezet. Spannend. Er zouden drie prijzen uitgereikt worden met als deelnemende leeftijd tussen 5 en 11 jaar. Ik kon tussen 100 en 700 tekeningen verwachten werd verteld. Er waren nog twee mensen die op deze taak werden gezet. Gelukkig!!


Wat een middag. DROOG! Ach, bijna iedereen die ik sprak keek steeds naar de lucht en verwachtte heftige buien - en ik ze maar geruststellen dat het niet ging gebeuren! Prachtig.

Geweldige opkomst

Wat een mensen, wat een kinderen. En wat een sfeer. Ik snap dat veel mensen in een financieel krappe positie verkeren- toch was er hier op het plein weinig van te merken. Mensen waren gul, kinderen vrolijk en enthousiast en de stemming super positief. Geweldig! Ik doe volgend jaar weer mee.

Wat een kunstwerken...!

Er werden net iets meer dan 400 tekeningen in ontvangst genomen om beoordeeld te worden. Een giga taak- die ons wel even wat spanning bezorgde. De tekeningen konden ook door de ouders, oma's of opa's opgekocht worden- en er gingen collecte bussen rond voor losse donaties. Aan het eind van dit geweldig evenement waren de bussen behoorlijk gevuld en een groot aantal tekeningen opgekocht.

De stichting die dit geld krijgt om hun goede werk voort te zetten heet De Regenboogboom. Kijk op hun website voor meer informatie.

God schiep de aarde-

Ik weet het. Zo af en toe druipt de verslagenheid of frustratie van mijn blogs af. Toch wil ik even laten weten, mij/ ons leven is niet altijd zuur of vervelend. Over het algemeen neemt genieten en inzetten wel de voortouw. Elke dag zijn er mooi dingen om van te genieten, te ervaren, van te groeien of te delen.

En dat doe ik vandaag bij deze met een poster reclame voor een Historisch Dag in de Hollandse Biesbosch. Dat is aan de Dordrechtse kant. Hier zet een groepje vrijwilligers zich in van de VVHB om het cultuur historisch verhaal levend te houden. Om verhalen over de griend-werkers en hun leven in de grienden te vertellen.

Laatst hoorden ik een opmerking die terecht was ( volgens mij). Een van de gidsen had net een klein groepje volwassen toegesproken er verteld over de zinkstukken, die van wilgenhout zijn gemaakt en waar ze voor dienen - o.a. de opbouw en versteviging van onze dijken. 

Een van de mannen reageerde met een opmerking " waarom hebben wij daar op school niets van mee gekregen maar wel over wanneer Titus Brandsma vermoord was. Ook belangrijk maar de opbouw, design en vakkundigheid waarmee onze dijken zijn gebouwd niet onbelangrijk!"

Ik heb jaren Down Under gewoond. Het is daar, wat natuur betreft, schitterend. Vaak vragen mensen mij, "waarom ben je terug gekomen naar ons koud kikker landje?" Nou, sorry hoor. Maar Nederland mag er best zijn. Ik ben vaak in het buitenland geconfronteerd met de myth - Toen God de aarde schiep vergat Hij Nederland- dus hebben de Nederlanders zelf voor hun eigen land gezorgd. Nou weet ik dat dit een volksverhaaltje is- maar Nederlanders hebben wel veel land erbij gewonnen. En dat ging niet zomaar.

Wat zijn wij bevoorrecht in Nederland om zo mooi te wonen. Wat een gevarieerd land is dit toch. Vrijdag een bezoek gebracht aan Park de Hoge Veluwe. Ook zo'n adembenemende omgeving om het maar niet over Posbank te hebben. Wij nemen elk jaar een jaarkaart ( met auto) om dit gebeid zo financieel te steunen en ook regelmatig te bezoeken. Ook dan kijk ik mijn ogen uit naar het landschap zo prachtig en wijds, kleurrijk en divers. Dan weet ik ook hier eventjes niet goed onder woorden te brengen hoe dit mij raakt.

Ontdek je eigen land- het is PRACHTIG. Niks ervan dat het een vergeten hoekje op aarde is. Hier is goed over nagedacht. En ik mag hier wonen!

In welke provincie je ook maar woont- er is iets moois te ontdekken, te koesteren, te bewonderen en om voor te zorgen. Let wel, we waren gevraagd, of eerlijk gezegd op gedragen om voor deze aarde te zorgen. Ontdek wat we hebben en doe dan mee met het behouden van deze prachtige schepping die ons toevertrouwd is.

Mijn leven brengt ongelooflijke ervaringen met zich mee

Ik geloof! Ja, dat zit in mij. Soms probeer ik me in te denken hoe het zou zijn als ik geen geloof zou hebben - en dat lukt niet! Net als ik het me niet kan voorstellen hoe het zou zijn om niet te kunnen zien, of geen benen te hebben. Maar hoe zeker ik ook weet dat ik geloof wil niet zeggen dat ik alles zomaar los kan laten, of geen angsten en onzekerheden hebt- tegenwoordig even niet in ieder geval!.

De afgelopen paar maanden zit het leven ons niet mee. Er zijn allerlei dingen gaande waarvan ik wakker van kan liggen, af kan vallen, gefrustreerd door raak en verdrietig van wordt. Gemeende echte vriendschappen die vals bleken te zijn, werk tegenslagen, constant oplossingen voor dingen te moeten zoeken- en in de late middag gisteren reed mijn man zijn auto total loss. De grootste zegen was dat hij ( en de andere partij) geen letsel hadden. Helemaal geen schrammetje- niets! Wat hij en ik wel hadden als gevolg- was de SCHRIK die vrij kwam. Allebei op ons eigen manier en voor eigen redenen. Ik BLIJ dat ik hem kon omarmen en vast houden- en dat ik niet naast een ziekenhuisbed (of erger) zat. Hij, omdat hij in zijn hele rij-ervaring ( 40 jaar) nooit zoiets heeft meegemaakt, blik en schade vrij gereden- altijd! De onmacht, klap en aanzien van zijn in elkaar gedeukte auto maakte zo'n indruk op hem dat dit zijn gemoedstoestand wel aantastte. Logisch.

Mijn geloof wordt, heb ik het idee, op de proef gesteld. En ik ben daar door in de war. Want, ik GELOOF, dus waarom mij op de proef stellen, denk ik dan. Ik vertrouw op God en de goedheid van de mens. Ik weet ook dat mensen ook niet allemaal denken zoals ik- dat er ook mensen zijn die op een hele andere manier in het leven staan en er andere normen erop na houden. Toch komen dan, in de donkere ( maar soms ook de lichte ) uren de twijfel zijn kop op steken. Een Vader wil toch niet dat Zijn kind verdrietig is? Dat zijn kind verward en ongelukkig is? Waarom- zoveel, zo vaak en waarom wij?
Ik ben mijn rust kwijt-

En dat is wat mij nu even bezig houd. Ik heb al zoveel mee gemaakt in mijn leven waarin ik de steun, raad en verborgenheid heb kunnen vinden- en nu ben ik even wankel, niet in het geloof maar wel in de rust en zekerheid die ik altijd heb mogen ervaren.

Ik ben op zoek naar die stevigheid, die betrouwbaarheid en ondersteuning.

God, kom weer dichterbij mij.... ik mis dat gevoel!