Dag 2013 - en bedankt voor alle dagen waar ik van heb genoten

Nog twee dagen, dan begint het jaar 2014.

Ik kijk met nieuwsgierigheid en vertrouwen uit naar 2014

Wat een jaartal..... tweeduizend en veertien en wat ziet de wereld er anders uit dan 100 jaar geleden in 1914.

Ik kan me voorstellen dat mensen elkaar op 31 december 1913 om 00:00 - een gezond en gelukkig Nieuw Jaar wenste! Toch werden het 4 jaar oorlog! Vrede, geluk en gezondheid liet 4 jaar op zich wachten.

Nu staan wij als mensheid weer op de drempel van een jaarwisseling. Weer zullen miljoenen elkaar een gelukkig, gezond, vredig en veilig Nieuw Jaar wensen!

Ik wens jullie allen een;

Gezond,

Gelukkig,

Vredig,

en

Veilig

2014 toe

Gezond- door juiste keuzes te maken, wel of niet roken, gezond eten, met mate drinken en regelmatig te bewegen. Dat we verantwoordelijkheid nemen voor ons lichamelijke en geestelijke welzijn.

Gelukkig- omdat we de afgelopen jaar veel hebben zien veranderen in onze stabiele wereld op gebied van financiële zekerheid en stabiliteit en werkgelegenheid. En dat we leren blij zullen zijn met wat we hebben- niet treuren omdat we iets denken te moeten missen.

Vredig - en die vrede begint thuis tussen man en vrouw, broer en zus, in de familie, in gemeenschappen, in dorpen en steden. Net als men een steen in een poel water gooit en de kringen zich verspreiden - zo ook kan de vrede verspreid worden. Klein beginnen- een hand uitreiken in vriendschap en/of vergiffenis.

Veilig- omdat vandaag en de dag veel wordt gesproken en gecommuniceerd over vuurwerk en de gevaren hiervan. Omdat er veel gevaren op de loer liggen die zo onschuldig lijken.

Ik blik met dankbaarheid terug op een vol en rijk jaar. Ook waren er verdrietige dingen want het leven is nou eenmaal een mengelmoes van geluk, verdriet, leermomenten, nieuwe uitdagingen en vernieuwingen. Ik kijk vol verwachting uit op het komend jaar- bid voor wijsheid zodat ik alle uitdagingen en mogelijkheden op de juiste manier aanpak. Dat de lessen van de afgelopen jaren mij veel hebben geleerd en mij zullen bijstaan in wat komen gaat.

Een datum om nooit te vergeten

Het is zover: Vandaag 1 jaar geleden omstreeks 9:00 verliet pa Fijnekam dit leven. Daar stonden wij dan, Leen Arie en ik- in en in verdrietig om verder te moeten zonder onze pa- toch voor pa opgelucht dat zijn lichaam de strijd opgaf om te blijven. Zijn hart, nieren en longen trokken het niet meer. Zijn hoofd was nog glas helder- " ik had nog graag langer bij jullie willen blijven" zei hij, " maar ik heb zo'n slaap".

Ons laatste weekendje weg - Woudrichem!

Lieve lieve lieve pa, wat is het een moeilijk jaar geweest ondanks de mooie dingen. Wat hebben wij moeite met die lege stoel, de stille telefoon en de gemiste uitstapjes. Volwassen genoeg zijn wij om te weten dat uw heengaan onvermijdelijk was - en ook een soort logisch. U had een mooie leeftijd bereikt - en ja, er waren gezondheid's issues die knaagde aan uw lichaam. Maar toch zo lang zo zelfstandig, tot de dag zich aan kondigde dat ' het niet meer ging' heeft u nog gekookt voor u en Arie en uzelf verzorgd.

Uw lichaam was op en u was moe!

Pa, die drie weken in het ziekenhuis waren zwaar. Opeens moest u alles inleveren. Geleidelijk aan besefte en aanvaarde u dat u alles uit handen moest geven. U was dankbaar voor de goede zorg van al het personeel- waarvan twee nu goede vriendinnen zijn geworden. U werd ook met liefde behandeld - maar dat kon niet anders- want dat straalde u zelf uit.

Hoe trots waren wij op u dat u zich zo kranig hield- tot de laatste dag toe. Ook wij werden daardoor geholpen. Samen met Leen en Arie wisselde wij van de wacht- naast uw bed benutten wij elk mogelijk moment om zoveel van uw nabijheid hier nog te mogen genieten. Uw warme glimlach en vriendelijk woord te mogen ontvangen.

Deze naderende datum viel ons zwaar pa, steeds meer kwamen de herinneringen naar boven- steeds helderder kwam u in beeld en in ons gesprek. Het afgelopen jaar bent u eigenlijk nog aanwezig geweest - er moest zoveel geregeld worden dat het bijna voelde alsof u er nog was- maar vandaag, ja vandaag komt het hard aan- u bent van ons heengegaan. En wij missen u nog HEEL VEEL.

Lieve pa, wat een bevoorrecht om u als pa gehad te hebben - om samen met u een familie te zijn. 

Lieve pa, rust zacht. Wij zullen u ten alle tijden in ons hart mee dragen.

Lieve pa, bedankt!

Zoveel liefde- zoveel mensen die u missen!

Rest in Peace Lucia

Lucia Everdina Maria Zwaga

Geboren 26 januari 1948

Zo herinner ik mij jou, lieve nicht,  een gezicht uit mijn kinderjaren nu voorgoed verdwenen uit het aardse leven

R I P

Overleden 

10 december 2013

Een heel dun maar sterk draadje

Vanochtend werd ik wakker met een zwaar hoofd. 'Te diep geslapen' dacht ik ' kan er nog bij. Heup doet ook al zo zeer'. Dus nou niet echt zo'n Wow moment en - van Goedemorgen en dankjewel God voor mijn rust en dat ik weer een nieuwe dag beleven mag!

Ik bid al een paar weken voor mijn heup/knie en been wat dan ook wat mij veel last bezorgt en eerlijk is eerlijk, dat dit ongemak een beetje de glans van de dag eraf haalt. Dan denk ik ' hoe lang moet ik hiervoor blijven bidden? of ben ik nu aan het zeuren want kinderen die vragen worden overgeslagen!' En dan komt er nog bij dat in mijn directe vriendenkring ergere dingen aan de hand zijn- dus ja waar heb je het over Anita?

Op zulke momenten merk ik wel dat ik sneller de moed laat zakken dan dat ik optimistisch bent- maar ook een soort 'ach dit ( ik dus) is onbelangrijk' gevoel over me heen krijg, en vanochtend was dat even zo.

Nadat ik de houten luiken open had gemaakt (die sluiten wij om de warmte binnen te houden en de kou buiten) zag ik een prachtig tafereel van witte daken en grasvelden, heldere lucht zo winters blauw, een groepje poetsende eenden en twee geiten die naar hun bevroren voedselvoorraad keken. Nou dat was een oppeppertje. Ik vergat even mijn zere heup/knie/been en mijn hoofd voelde minder zwaar.

Zoiets moois, voor mij te aanschouwen en van te genieten van mijn cadeau. Daar kan geen paracetamol tegenop toch? Na een poosje ging ik mijn mail nakijken en mijn blogs lezen- toen kwam ik een prachtig verhaal tegen van Jedidja, waarin een veertje centraal stond, en moest ik meteen aan mijn overbuurvrouw denken een een veertje die zij ook vastlegde met haar camera. Wat ben ik blij met deze samenloop van omstandigheden. Want toeval- bestaat niet!

Kijk - dit veertje 'lijkt' in de lucht te zweven, door een lichte bries gegrepen misschien. Maar niets is minder waar. Dit veertje wordt vastgehouden door een super dun maar oersterk zijden draadje- een draadje van een spinnenweb. Zo super dun dat het bijna niet te detecteren is maar sterk genoeg om dit veertje vast te houden en te behoeden van een val. Dat dit veertje omhoog wordt gehouden- net als ik omhoog wordt gehouden, niet in de steek gelaten word om te vallen.

Toen ik voor het eerst deze foto zag kreeg ik kippenvel- ik voelde meteen dat dit veertje een symbool was voor mij om me eraan te herinneren dat hoewel onzichtbaar- dat God mij nooit los zou laten, dat zijn liefde voor mij oersterk is en mij behoudt van neerdalen en verloren te zullen gaan. De foto heeft ook een tijdje aan mijn muur gehangen- op A4 formaat. Misschien is het tijd om het weer tevoorschijn te halen.

Mijn overbuurvrouw heeft een oog voor detail, ze ziet in de allerkleinste dingen iets moois, iets kwetsbaars of super prachtigs. Zelf beseft ze niet wat een gave ze heeft, wat een talent en rijkdom. Ze is erg terughoudend, bescheiden en privé over haar foto reeks die ik, gelukkig, mag bewonderen en soms ook ontvangen. Ik ga haar foto's weer bekijken. Te bewonderen en mezelf eraan te herinneren dat ook in de kleine dingen grote waarheden schuilen.

Dankjewel Jedidja en jouw veertje. De glans is weer terug en mijn dag vonkelt net als de druppels op het veertje. Mijn voetstappen zekerder geworden wetend dat ik vast word gehouden door een oersterk draadje van liefde- door God gegeven.

En aan mijn overbuurvrouw- dank, dank voor haar scherpe ogen en het vastleggen van mooie dingen.

Even iets HEEL anders- passend onderwijs?

Mijn onderwerpen voor mijn BLOG komen te ontstaan als ik door iets geraakt word wat ik bv belangrijk vind of waar ik een mening over of gevoel voor heb. Ik ben, op beroepsgebied, leerkracht.

Mijn ervaringen zijn rijk aan diversiteit omdat ik zowel in Nederland als in New Zealand les hebt gegeven. Omdat ik ook alle leeftijden voor me hebt gehad. Omdat ik ook op openbare zowel als katholieke scholen hebt gewerkt.

Ik heb om diverse redenen ervoor gekozen om mijn schoolwerkzaamheden neer te leggen. Dat wil niet zeggen dat het onderwerp Onderwijs mij in de koude kleren laat staan. Ik voel me nog steeds betrokken. Hoe mooi is het om kinderen te helpen informatie te ontdekken, nieuwe talenten te ontwikkelen en bij te staan als zij iets nieuws leren. Een bevoorrechte positie had ik en daar ben ik trots op, nog steeds.

Door mijn diversiteit en andere ervaringen heb ik ideeën die misschien wat anders zijn dan de leerkracht die al 35 jaar op dezelfde school en in dezelfde groep werkzaam is. Dat wil niet zeggen dat na 35 jaar dezelfde groep en school fout is- want je leert als leerkracht wel nieuwe technieken en lesmethodes bij. Dat ben je ook verplicht tegenover je leerlingen.

Het onderwijs is niet statisch. Het is constant aan het ontwikkelen en wordt door experts in de politiek  aangepast, verandert en meer passend  gemaakt. Of in ieder geval is dat de bedoeling van de genomen veranderingen en aanpassingen. Passend onderwijs voor al onze kinderen zodat de meisjes en jongens als goed opgeleide volwassenen plaats kunnen nemen in onze maatschappij. Passend onderwijs om elk individuele kind te laten uitblinken in hun veld van expertise. Om te werken, geld te verdienen, het land te dienen en ondertussen hun kinderen naar een crèche of andere opvang te sturen.

Ook daar ( crèche/opvang) wordt aan de kwaliteit gesleuteld. Ook daar moeten kinderen al de mogelijkheid krijgen om alvast te leren zodat de overgang naar school soepeler verloopt. Dat kinderen met taalachterstanden vroeger gesignaleerd en geholpen kunnen worden. Als het gebakje nog niet klaar is haal je het toch ook niet vroeg uit de oven en zet je het onder een gloeilamp?!

Aan de andere kant heb je die groep mensen die zeggen- kinderen moeten tijd hebben om te ontwikkelen, meer te spelen en veilig voelen. Dat ze thuis en in eigen omgeving mogen zijn. Dat ouders DE rol hebben als opvoeder en zorgt voor de voorschoolse ervaringen en taalontwikkeling. Er stond zelfs gisteren een stukje in de krant (AD 3-12-2013) over een moeder die had gekozen om thuis te blijven om voor haar jonge kinderen te zorgen. Ze voelde dat zij zich voor de buitenwereld moest verontschuldigen notabene! Het moet niet gekker worden denk ik dan!

Kind ziet ouder stofzuigen en vraagt-
Kind: " wat is dat?"
Ouder: " een stofzuiger".
Kind: " wat is een slofzluiger?"
Ouder: " STofzUIger- zeg me na sTofzUIger" T T T net alsof je een beetje moet spugen T T T.
Kind: ST T ST T STofzuiger"
Ouder: Knap van jou - goed zo. Een stofzuiger kan stof zuigen. Net als jij uit de fles melk kon zuigen zuigt de stofzuiger stof. Houdt je hand maar voor deze buis. Kijk zo."
Kind: " Oh dat kriebelt" Kind lacht en trek hand terug en doet het weer voor de buis van de stofzuiger. " dat is zuigen he?"
Ouder: Ja dat is zuigen. Zo wordt de vloer schoon. Straks ga ik dweilen, dan moet je even op het kleed blijven want dan is de vloer nat."
Kind: Wat is dweilen?"

Kijk, dat is nou passend onderwijs- Taal ontwikkeling, ouder is opvoeder en leerkracht tegelijker tijd. Kind is in een veilige omgeving en communiceert met ouder. Klinkt herkenbaar? Ik hoop dat deze manier van opvoeden, onderwijs en gezinsleven niet helemaal verdwijnt!

Enfin, dat wilde ik even kwijt......

Het is alweer december

3 december 2012 - wat een dag. Ik was bij  mijn schoonvader. Wij wachten samen op de huisarts. Ik kan die dag nog zo voor de geest halen. Ingrijpende dingen maken toch een diepere indruk denk ik. De dokter kwam, zag en belde. Binnen een half uur zat ik naast de chauffeur voorin de ambulance met mijn schoonvader achterin. Hij zou nooit meer thuiskomen. Op 19 december 2012 omstreeks 9:00 in de ochtend verliet hij het leven- met ons naast zijn bed- totaal aangeslagen, verdrietig en toch opgelucht dat zijn strijd gestreden was.

Hij Ruste In Vrede!

Terschelling - weekendje weg met pa!

De naderende dagen en pa zijn overlijdensdag brengen allerlei herinneringen met zich mee- niet alleen verdrietig momenten, ook mooie momenten, lach momenten en samenhorigheid tussen Leen ( mijn man, Arie (zijn broer) en ik. Ergens in al deze emotie ligt ook de werkelijkheid van het seizoen- Kerst, Oud en Nieuw- de feestdagen van de decembermaand.

Kerst is voor mij een periode van blijheid, van vrolijk zijn, van geboorte, vol belofte en hoop. Vorig jaar was die vrolijkheid ver te zoeken- nu bekruipt mij dat gevoel weer zachtjes aan. Het voelt wel dubbel maar ook weer een stap naar verzoening met de werkelijkheid dat wij door moeten zonder pa. Dat het ook kan, dat wij het ook 'goed' doen. Dat het ook zo hoort te gaan.

Door mijn geloof - wat mij steun biedt  - vind ik vrede in tijden van verdriet en ben dankbaar voor het leven wat ik mag leiden. Ik ben daar ZO dankbaar voor. Hoewel ik, net als meeste mensen, mijn emoties niet altijd onder controle hebt, komt mijn rust toch weer terug via gebed. Zo dankbaar ben ik dat ik kan bidden- en ik kan het me niet voorstellen om het niet in mijn leven te hebben. Ik snap ook dat er mensen zijn die daar moeite mee hebben of dit niet begrijpen. Als je iets niet gehad hebt, mis je het ook niet! - of toch wel?

Bidden betekent niet dat je geen zorgen of tegenslag in je leven zult ervaren, " bad things happen to good people too!"  Het betekend ook niet dat alles van een leien dakje zal gaan. Het betekend wel dat je geestelijke steun krijgt, rust in je hoofd in je denken- en daardoor heldere beslissingen kan nemen en de gevolgen daarvan aankan, rustiger na kan denken over je eigen wel en wee in het leven. Nadenken of dat je op de juiste manier in het leven staat, je talenten goed inzet, klaar staat om anderen te helpen, steun te bieden of beschikbaar bent in tijden van nood en ook in tijd van vreugde mee te vieren in dankbaarheid.

December, voor velen een donkere maand wat licht betreft- ik wil licht laten schijnen in de harten van diegene dit als zwaar ervaren. Mijn gebed voor de komende maand zal zijn voor samenhorigheid, voor steun in moeilijke tijden en voor vreugde in harten van allen die geen vreugde voelen.

Het is december - de maand van VREUGDE en mag ik hopen - VREDE en LICHT!

Light shine your light!
Dit liedje is te beluisteren-samen met de tekst.
Klik op de optie
- listen while you read!