De buurvrouw

Koffie bezoek

Op zich niet echt bijzonder. Koffie bezoek is zo ie zo wel leuk. Tijd om bij te kletsen, elkaars verhaal aan te horen. De wereld verbeteren - dat begint uiteraard aan tafel (hahaha) en ook tijd om je band te versterken met elkaar. Mijn persoonlijke mening is dat het 'aan tafel zitten' met iemand een intiem gebeuren is. Je voed niet alleen je lichaam maar ook je innerlijke zelf door de gesprekken die gevoerd worden en de zorg de je aan je gast(en) besteed.

Bijbels gezien komt het breken van brood ( eten dus) vaak voor bij de ontmoetingen die Jesus had samen met zijn vrienden, dorpelingen en mensen die op zijn pad kwamen. Het eten werd vergezeld met gesprekken - leer en momenten. De geest zowel als het lichaam werd verzorgd.

Geven en nemen

Soms brengt men ook een cadeau mee - iets voor de gastheer/vrouw om respect, dankbaarheid en vriendschap mee aan te tonen. En dat was vandaag ook zo. Ons bezoek bracht een geweldig cadeau mee in de vorm van een grote schaal walnoten van eigen boom.  Voor mij net zo kostbaar als de cadeaus de Drie Koningen brachten bij hun kraambezoek aan de baby Jesus. Onze gasten wisten hoe zeer ik dit op prijs zou stellen. Ik kook en bak nogal graag en walnoten komen dan zeer goed van pas.

Oude buren - nieuwe vrienden

Op ons oud adres zaten wij regelmatig aan tafel bij een van onze buren. We kwamen dan in een gezellige woonkeuken, pluche tafelkleed en genoten van 'opgiet  koffie'. In de winter staat de kachel aan en zomers de ramen open. Dan liepen wij binnen, ik nam regelmatig wat eigen baksel mee, en we begroeten onze gastvrouw met ' goedemorgen buurvrouw.' We konden elke dag komen als we daar de ruimte voor hadden - een deur die altijd open staat - nou ja, bij wijze van dan he!

Wij zitten nu op een nieuw adres en onze buurvrouw is onze buurvrouw niet meer. Nu kwam zij kijken waar wij terecht gekomen zijn. Nu kwam onze 'buurvrouw' binnen als gast. Niet als buurvrouw maar als iemand die al jaren een deel uitmaakt van je leven. Iemand waarmee je al talloze gesprekken hebt gevoerd over het wel en wee, wereld zaken, privé zaken en andere interesses die ter tafel kwamen.

Op een of andere manier merkte ik wel dat er een verschil in onze relatie was gekropen. Het vertrouwen is er gewoon, dat ben ik niet kwijt, toch voelde het anders. Mooi, secuur en vertrouwd. Nu kom je samen omdat je er moeite voor doet... je wilt het contact hebben met elkaar. De vanzelfsprekendheid is weg - het willen is aanwezig. We zullen 'moeite'  moeten doen om deze vriendschap te behouden en niet te laten versloffen. We willen samen zijn..... ongeacht waar we wonen.

Geloven

Zo zie ik ook mijn geloof. Ik ben gedoopt, heb als volwassene ook gekozen om God in mijn leven te hebben en houden. Als kind hoefde ik er geen moeite voor te doen, want we gingen toch naar de kerk, baden aan tafel en voor het slapen gaan. Op school werd er ook 'aan gesleuteld' zeg maar.

Nu als volwassene moet ik zelf de moeite doen om 'op bezoek'  te komen en God uitnodigen om bij mij te zijn. Om te zorgen dat de relatie niet verwaterd. Nu kies ik voor Zijn nabijheid. Het is niet meer vanzelfsprekend. Ik ben verantwoordelijk.

Tevreden

Wat een heerlijke dag. De geur van vers gebakken appelcake hangt nog in de lucht. De kopjes en bordjes zijn opgeruimd, het is weer stil in huis. Ik ga zoeken naar een lekker walnoten recept - dan neem ik volgende keer een walnoten verrassing mee. Geen moeite.....

Zegeningen

Zegeningen: wie heeft ze niet.

Maar hoe vaak staan we er bij stil? Tellen we ze wel?  Uren veranderen in dagen, dagen veranderen in weken en weken in jaren. Elk uur, elke dag, elke week gebeuren er wel wonderen waar we misschien niet genoeg aandacht aan besteden.

Ik wil hier een stukje van mijn leven met u delen. Een wonder boven wonder. En eerlijk is eerlijk, ook al beschouwde ik de gebeurtenissen op zich als een zegen. Ik heb het totaal plaatje eigenlijk pas als een puzzel die net in elkaar is gezet, bekeken met grote bewondering.

De eerste puzzel stukjes.

Het was 1997. Telefoontje uit Australië. Mam, je wordt oma!! Het was Reece ( 22 jaar en had zich gesetteld in Australië om te gaan boeren).

Hij had Ros leren kennen...ze is 4 jaar ouder en had twee kleine hummels. De vader van de jongens bleek niet bepaald levenslang partner materiaal te zijn voor haar, ze heeft het erg moeilijk gehad.

Ik werd oma van Kirk en Mitchell. Wat een droppies. Kirk rust zelve en leek in karakter en omgang - met z'n blonde haren en blauwe ogen zelfs op Reece. Paste mooi, Mitchell wat levendiger, druk ventje. Kon goed leren, altijd een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Leek meer in uiterlijk op zijn moeder. Pittig en lief.

Mooi plaatje werd mooier maar wel met een zwart randje

In 1999 kreeg ik weer een telefoontje: mam je word weer oma! Kon mijn geluk niet op. Het was geen rustige zwangerschap- het begon wankel, ging uiteindelijk beter. De gezondheid van mijn vader was in die periode erg broos. Reece wilde zo graag dat opa zijn hand op de buik van Ros legde en zo zijn eerste achterkleinkind het bekende (en door de kids begeerde) 'kruis op de voorhoofd' gaf. Een teken van mijn vader voor ons kinderen maar ook al zijn kleinkinderen van zijn liefde voor zijn geloof en voor hen.

Op het moment van hun aankomst (4-11-1999) op het vliegveld in Auckland overleed mijn vader.

Reece was zeer aangeslagen. Zijn verdriet kende geen grenzen. Geen 'zegen' voor zijn kindje van opa. Geen persoonlijke ontmoeting met Ros. Reece had een sterke band met mijn ouders. Hield echt en oprecht van hen. Wat een verdriet. Oma ( mijn moeder) in al haar misere ving het stel goed op, met liefde omarmde zij Reece en met zorg en vol het prille geluk gleden haar handen over de buik van Ros.

Oma op afstand

Bij terugkeer naar huis ging het fout. Ros moest daarna bed rust nemen en vanwege hun woonsituatie ( ver van de bewoonde wereld) werd ze opgenomen. Reece legde elke dag na avond melken de anderhalf uur durende reis af, om s nachts thuis te komen en na een zeer korte slaap de ochtend melk te gaan doen. De jongens werden door omliggende buren opgevangen - voor het gemak logeerde ze soms bij vriendjes. Ze waren wel thuis bij Reece in het weekend ( die had Reece vrij gekregen vanwege de thuis situatie.)

Toen was er nog geen email zoals wij het nu kennen en gebruiken. Ik had wel een fax en stuurde Ros elke dag een bericht. Haar hele muur werd beplakt door het personeel. Ik heb ze later ontmoet ( na komst Max) en ze waren er nog vol van....! Vonden het geweldig.

De geboorte van Max was ietwat spannend maar alles liep goed af. Max wordt op 8 maart 15 jaar. Een schat.

Voor herhaling vatbaar

Inmiddels zoals sommige van jullie weten is Mitchell overleden ( 11-6-2010) op 17 jarige leeftijd. Nog steeds een groot gat in het gezin, onze harten maar nooit uit gedachten.

Kirk, de oudste van Ros, kreeg een jaar of twee geleden een relatie, met een meisje wat jaartjes ouder. Ook 4 net als bij Reece en Ros. Zij had twee jonge kindjes.......... ik werd omaoma.

Wat een verhaal he? Volgens Carly is Kirk de meest geweldige stiefvader haar kinderen had kunnen krijgen...haar woorden ' hij heeft de beste training en voorbeeld gehad. Ik wil u daarvoor danken.' Ja, ik in traantjes van dankbaarheid hoor.

Ik wordt overal van op de hoogte gehouden, krijg updates en leuke meldingen. Foto's ed. Jaja, ik wordt dus (weer) overgrootmoeder. Daar heeft leeftijd schijnbaar niets mee te maken.

Wat een zegeningen, wat een vreugde, wat een wonder en wat een vooruitzicht.

Nieuwe uitdagingen

We zijn verhuisd. Overmorgen is de overdracht. Er staan nog wat spulletjes die donderdag weggehaald zullen worden. Dan is het over – ons leven in een dijkhuis in het dorp waar ik nu 12 jaar gewoond hebt.

Twaalf jaar – klinkt niet echt lang he? Nee, is het ook niet. Ze zijn voorbij gevlogen. Niet onopgemerkt hoor. Zeker vol belevenissen – waar ik blij mee ben, verdriet van had, lessen van hebt geleerd, vrienden en herinneringen aan over hebt gehouden. Zoete en minder zoet momenten heb beleefd.

Een nieuw begin – alweer! Of is het gewoon een verlenging van – hoe moet ik dat zien? Een nieuw begin betekend voor mij, alles opnieuw. Schone lei. Dat zou kunnen betekenen nieuwe vrienden, ander werk, andere bezigheden. Nieuwe haarkleur misschien. Andere weg inslaan.

Of is het een verlenging van het oude? Nieuwe kansen dat wel, maar meer van het oude met een frisse blik. Het oude ( testament) vervangen met een vernieuwde versie. Zo van – "je deed het wel goed maar ik bedoelde het toch net anders" - het kan nog beter.

Liggen hier nieuwe uitdagingen? Andere mensen die ik hoor te leren kennen die ik anders niet tegen was gekomen? Heb ik hun nodig of zij mij?

Wij zijn zo blij met ons nieuw 'stekkie'. Echt de droom van manlief en zeker

met volmondig steun en toezegging van mij. Gezegend zijn we , hoe het allemaal gelopen is. Niet alleen voor ons maar ook de hele keten van betrokken mensen – want als wij verkopen, koopt iemand die dan ook weer verkoopt enz enz. Het verliep zo voorspoedig dat het zo heeft moeten zijn. Mijn gebed, en geloof me, er werd VEEL en VAAK gebeden, werd gehoord in alle toonaarden. 

Het liep allemaal zo goed dat we zelfs de overdracht datum twee weken eerder ingezet hebben. Wie 'crisis' zegt, moet niet bij ons zijn. En ook niet bij al die mensen die een nieuw leven starten op een nieuw adres, voor welke reden dan ook en blij zijn als ze een sleutel in ontvangst nemen. 

Of bij de aannemers en winkeliers die baat hebben bij deze stap naar een ander adres.

Leven, iets wat we doen, elke dag weer. Wakker worden, opstaan en de dag ingaan - vol verwachtingen, oplossingen, mogelijkheden en uitdagingen. Waar, dat is niet altijd zeker - maar dat de dag veranderd in nacht en nacht in dag - dat is een zekerheid.

Dus, vanaf vrijdag – een vaste andere plek, zelfde leven maar dan toch anders. Spannend.

2015 de tweede dag

Het is 7:38. Ik ben er al een tijdje uit en heb mijn kopje thee en twee sneetjes toast met plezier verorbert.

Nieuwjaarsdag is weer voorbij. Al 13 keer vieren mijn man en ik die samen. Allebei aan een 'tweede leven" begonnen. Nu ook weer grote veranderingen meegemaakt. Wij zijn net op de valreep van 2014 verhuisd naar een appartement. Hoewel wij ( niemand trouwens) weten hoe ons leven verder zal lopen, is het ons plan in ieder geval om hier te blijven wonen, tot in de ......

Oudjaar achtergelaten en het nieuwe ingeluid bij ons 'oude' buren. Nu geen buren meer maar vrienden. Trouwens we waren al allebei - een vriendschap zo mooi die vind je niet overal. Na het overlijden van pa twee jaar geleden doet mijn zwager mee met alle feestelijkheden...dus met de feestdagen zijn we samen - waar wij gaan en wat wij doen, daar doet hij aan mee. Zo gezellig en vertrouwd.

Gisteren stond in het teken van familie, zoals elke NJs dag. Eerst bezoek bij oud tante aan de (schoonvaders) kant. Koffie met wat erbij, wijntje, met wat erbij. Bij vertrek krijgen wij de vis salades and zalm mee naar huis. Mijn zwager een bak salade zodat hij wat eten in huis heeft. Al jaren gaat dat zo. En het blijft gezellig. We lachen daar wat af.

Daarna naar schoonmoeder - moeder van man zijn overleden vrouw - waarmee wij een warme band hebben. Thee, wat erbij, hebben WCS wedstrijd gekeken. indrukwekkend wat een mooi sport. Rest van familie komt binnen en het rumoer wordt luider. De gezelligheid moeten wij geleidelijk aan verlaten want er is nog een adresje waar mensen op ons rekenen dat we aankomen.

Tante ( aan moeders kant man) wordt volgende maand 88. "Als ik het mee mag maken" zegt ze erbij. De kamer zit mutje vol. Haar drie kinderen, daar weer kinderen van en ook daar weer klein grut die de volwassenen bezig houden. Tante zegt weinig want ze heeft het druk met observeren.... Haar ogen glanzen van trots en vermoeidheid. Ze zou dit voor geen goud willen missen. De praatjes zijn kort, grappig, serieus, opvullend, bijpratend en gewoon - dagelijks van inhoud. Het vloeibare is in hoeveelheid en soorten aanwezig, de oliebollen en appelflappen gebakken door dochter bezetten de tafel, zowel als de nootjes en ander hartige lekkernijen.

We stappen in de auto na een lange dag, vol liefde, vreugde en familie. Zo'n dag houden wij erin. In ieder geval de allereerste dag van het jaar. Want ik heb altijd geleerd - een goed begin is het halve werk. Familie en vriendenbanden zijn goud waard.

Lezers, ik wens jullie allen een mooi, gezegend en gezond 2015. Leesplezier kan ik niet beloven want dat komt vanuit jullie beleving. Ik zal mijn best doen de onderwerpen, gedachten en bijzonderheden 'op papier' regelmatig en zorgvuldig 'op papier' te zetten. Tot de volgende keer.