Vertrouwen of Wantrouwen

"Heb jij dat programma gezien waarin ze vertelden hoe onveilig het is om dingen te doen via internet? Ik ben blij dat ik daar nooit aan begonnen bent." Zo begon het gesprek tussen een groep vrienden die in dezelfde eetgelegenheid zaten waar ik ook aanwezig was. Er werd van alles geroepen. Het gebabbel was makkelijk te volgen omdat het redelijk rustig was en het muziek op een gemoedelijk laag volume werd afgespeeld.

Mijn tafelgenoot pakte het gesprek ook op en deelde mee dat ook zij never nooit op internet aankopen deed, Internet bankieren niet aandurfde en zelfs had ze nooit of te nimmer een Facebook pagina opgezet. Ik vroeg of ze nog wel gebruik maakte van haar email ( een Google account) en of zij nog berichten verstuurde met haar telefoon. Ook daar heeft zij een internet verbinding op. Nou ja, dat was dus wel het geval. Een ZORGELIJK blik gleed over haar gezicht- ja, misschien moest ze al haar Internet dingen maar 'weg doen'?

Het WANTROUWEN heerst. Zullen wij naar de kerstmarkt gaan? Naar Turkije of Spanje of waar dan ook voor een weekje warmte? Durf jij nog met de metro? Trein, Vliegtuig? Begroet iemand nog mensen op straat met een vriendelijke hoofdkik of 'goedemorgen'? Maakt men nog een praatje met een onbekende mede passagier in de bus of trein?

VERTROUWEN. Het schijnt weg te ebben. Langzaam maar zeker glipt dit begrip, levenswijze of norm uit het beeld lijkt het wel. We trekken onze schouders op bij elk negatief geluid en zeggen, " zie je wel, OOK hij/ zij is niet te VERTROUWEN? Doet toch waar hij/zij zelf zin in heeft." En dat gaat dan over politici, mensen met hogere functies en leidinggevende om maar een paar groeperingen te noemen. Het geldt natuurlijk ook voor de 'gewone' mens. En geleidelijk aan met het beschadigde VERTROUWEN wordt ook RESPECT een 'vies' woord. Want als je baas, premier of invloedrijk persoon 'lak' heeft aan de meningen en het welzijn van de mensen aan wie hij/zij verantwoordelijkheid voor draagt - vervalt ook het RESPECT niet alleen voor de functie die gehouden wordt maar ook dat van de persoon.

Wanneer bent u voor het laatst een afspraak niet nagekomen of een 'draaikont' geweest en tegen een wens in gegaan en eigen zin doorgedraaid terwijl je een ander afspraak had gemaakt?

Ik zie, hoor en beleef wat u beleefd. Ik sla een krant open, zie nieuwsberichten op internet en hoor de mensen om mij heen reageren op berichten en niet al te verrast reageren met, " Dat zei ik al. Dacht ik het niet - zo zie je maar weer." Eigenlijk zijn wij als publiek meer verbaasd als iets gaat zoals we wensen of afgesproken hebben. Dan is die persoon opeens een held, een buitenbeentje, een waaghals.

Omgekeerde wereld. En hoe kunnen wij dit herstellen, tegengaan, opnieuw leven in blazen?

Zoals alle veranderingen die gebracht horen te worden in het leven- is bij jezelf beginnen.

Een blog collega vroeg op haar pagina, " met welk woord ga jij/ gaan jullie werken om iets positiefs van 2017 maken?" Na WEER een bijzonder berichtgeving gelezen te hebben over een persoon die anders is gaan DENKEN over haar toekomstige activiteiten de komende 4 jaar, heb ik besloten om het woord VERTROUWEN te eren. Om harder te werken om het VERTROUWEN van allen om mij heen steviger en waardevoller te maken. Om minder vaak tegen te vallen, om minder vaak teleur te stellen, om vaker waar te maken waar ik mijn jawoord of MEDEWERKING aan heb gegeven. Zodat ik eind 2017 met oprechtheid kan zeggen- ik heb vorderingen gemaakt. Het is mij gelukt om meer VERTROUWEN te geven maar ook te ontvangen!

Welk woord kiest u?

De kerstsfeer in huis brengen

Vandaag is het dan zover. Ik ga de kerstboom 'zetten' en de sfeer van de kerst in huis halen. Het is toch een hele klus waar ik dit jaar echt tegen op zag. Het is hoog tijd, anders hoeft het niet meer. De tweede zondag van Advent is al aangebroken.

Het is de 2de zondag van Advent vandaag

Vorig jaar heb ik alle kerstspullen op een rijtje gezet- nou ik mag wel RIJ zeggen. Een heel bont assortiment van stijlen, kleuren en 'leeftijd'. Wij hadden uit allerlei hoeken kerstversiering ge-erft zeg maar. Een oudtante die geen boom meer wilde hebben, van mijn overleden schoonvader, wat ik zelf meebracht toen ik een nieuw leven ging opbouwen en wat al in bezit was nog van mijn man uit vroegere jaren. Een bij-een geraapte verzameling. Maar ja, we zetten maar 1 boom, dus zoveel versiering is er ook weer niet nodig.

Meer dan de helft is al weg en dit jaar heb ik besloten om het aantal weer heel bewust te bekijken. Er mag meer weg. En ook mijn man is het daar grondig mee eens. Die vind dat een doosje al meer dan genoeg is. En zoals andere jaren, is hij vandaag niet thuis. Ik 'mag' het zelf doen. Ook al was hij aanwezig, dan zette hij de koffie, last hij de krant of liep hij een rondje, maar de boom versieren, dat is mijn klus.

Ik ben al begonnen, de boom zit nog in de doos maar op de kast staat al een leuk tafereeltje, in de wc heb ik voor het eerst zelfs een kerstsfeer gecreëerd. Er staan ook al 'afdankertjes' in een hoek. Het process vordert traag moet ik zeggen. Nu ben ik helemaal niet eens met de boom bezig 😂. Ik moet er blijkbaar nog een beetje inkomen.

De zon schijnt weer na een paar dagen afwezigheid, het is erg rustig buiten! Mijn taak zit er nog niet op dus ga ik maar even verder. Ik weet wel waarom ik zo af en toe afleiding nodig hebt- en dat is elk jaar zo. Ik denk veel aan mijn kinderen en kleinkinderen die de kerst zonder mij vieren - en ik zonder hen. Dat leidt af en ik moet me daar weer eventjes overheen zetten.

Ook weet ik dat ik de enige niet ben in deze situatie. Er zijn zoveel mensen die ver van hun geliefden zullen zijn in deze, wat voornamelijk gezien wordt als een 'familiefeest periode'. Ik heb de doos met kerst cd's gevonden. Even een muziekje opzetten om de stilte te doen verdwijnen. Dan komt er vast weer schot in de taak.

Een lach moment met kiespijn!

Tandartsen - er staan waarschijnlijk met zoveel mensen te bibberen bij de gedachten van een bezoek aan de tandarts dan dat er mensen zijn die er niets om geven.

Ik ben een die er geen moment angst voor heeft maar mijn man is wat minder enthousiast. Niet dat hij zijn afspraken niet na komt, of telkens verzet ( dit allemaal ook voor een aantal bekenden van mij gewoonte is 😉) maar echt enthousiast erop af is nou ook iets teveel gezegd.

Afgelopen donderdag was het zover. Een 'reguliere beurt'. Eerst de mondhygiënist om te controleren, eventueel tandplaque verwijderen en onregelmatigheden vaststellen en doorgeven aan de tandarts. Allebei aardige mannen trouwens volgens manlief 😁.

Een maand of 4-5 geleden terwijl nootjes aan het knabbelen beet manlief op iets hards. Zei er niets van maar ondervond de afgelopen tijd wat ongemak. Hij dacht ( vertelde hij mij afgelopen donderdag) , laat ik maar wachten tot mijn controle. Is vast niet echt erg.

tJa, dat doen niet enthousiaste tandartsbezoekers. Hij dacht echt, het is niks ernstigs. En dat was ook zo anders had hij wel anders gepiept.

Ik zet hem af bij de tandarts op de afgesproken tijdstip en ga gezellig bij een vriendin koffie drinken. Wij zouden na zijn bezoek nog wat boodschappen doen. Wij spraken af- hij zou bellen als hij klaar was en alvast lopend mijn richting komen. Had nl dan ook wel zin in een bakje koffie.

Terwijl ik net begon aan mijn tweede kopje koffie ging mijn telefoon. Ik til het klepje op en zie zijn naam. Als grap zet ik hem op speaker en zeg, " he bah, ben je nou al klaar. Ik zit nog aan de koffie!"
Het was even stil aan de andere kant. Toen hoorden ik een vreemde stem zeggen. "Mw ik heb uw man hier in de praktijk en heb net een kies getrokken. Wilt u hem op komen halen aub!"
Gênant is zachtjes uitgedrukt. Ik dacht dat de tandarts mijn rode kaken kon HOREN en ZIEN. Weet die man veel. Hij kent mij niet en zal mijn gevoel van humor waarschijnlijk ook niet begrijpen.
Ik stotterde en vroeg hoe het met manlief ging en beloofde dat ik meteen komen zou.

Volgende keer als iemand belt en ik zie een naam en foto, wacht ik toch eerst af of ik wel diegene aan de telefoon hebt wiens naam op het schermpje staat voordat ik mijn mond open doe. Je zou dit ook als een KIESPIJN moment kunnen beschouwen.

Zomaar wat plaatjes

Het zelfde en toch anders.

Voor bijna 12 jaar mocht ik genieten van het wonen in een dijkhuis. Geweldig. Zo echt oer Hollands met luiken voor de ramen, een kippenhok en appelbomen in de tuin en, wat het nog meer bijzonder maakte, was de waterwiel die wij in onze achtertuin hadden. Deze was ontstaan door een dijkdoorbraak van rond 1600 ongeveer. Ik heb het nooit onderzocht, dat was wel handig geweest uiteraard. Enfin, wij hadden een prachtig stuk natuurgebied binnen handbereik.
Mijn trots is toch wel deze foto van een ijsvogel. Vanaf het balkon boven genomen en door het glas. Ik was bang dat als ik de schuifpui zou openen dat hij weg zou vliegen.

zonsondergang rivier

zonsondergang dijkhuis

Het huis was gezellig om in te wonen, we hadden super lieve buren die wij als vrienden beschouwen en regelmatig  staat onze auto toch weer op de dijk geparkeerd. Niet omdat wij heiwee hebben naar het huis maar het zo geweldig een rijkdom is om zulke lieve vrienden te hebben die ook van ons gezelschap genieten.

En nu- 2 jaar geleden zijn wij verhuisd en hebben weer een prachtige plek om te wonen, buren die ons hartelijk hebben omarmd ( en wij hun uiteraard ). En net zoals op de dijk, kijken wij uit op water. Alleen nu een rivier. Prachtig. Elke dag anders, elk moment verschillend. De luchten, het water en ook de bezetting van vogels veranderd continue. Het boeit ons enorm en verveelt nog geen minuut.

Zoals onze woonplek schitterend is, het uitzicht veranderd maar toch hetzelfde is, veranderd ook het weer. Ik kwam deze foto van 4 december 2010 tegen vanochtend en keek naar buiten. Ik greep naar mijn telefoon en legde vandaag, ook weer 4 december, vast.

Zoals het toen al sneeuwde die dag- zo schitterend mooi was het vandaag met de vorst en oogverblindende zon. Ik voel mij zeer bevoorrecht dat ik op zulke mooie plekken heb en mag wonen.
Genieten doe ik elke dag...weer of geen weer. Want alles heeft zo zijn bekoring.

Dit wilde ik gewoon even met jullie delen. Geniet mee van het mooie. Er is genoeg voor iedereen.

De touwtjes hingen toen uit de brievenbus

Vandaag loopt als een typisch voorbeeld van de vele dagen het afgelopen jaar. Totaal niet hoe de planning was. Dus laat ik dat maar eventjes los.

De dag begon goed. Vroeg een groentesoep opgezet zodat de smaak lekker kan ontwikkelen voor onze avondmaal.

Op tijd de deur uit, manlief naar zijn tandarts afspraak brengen. Ondertussen een bakje koffie drinken bij een vriendin die ik in tijden niet had gesproken. Na ongeveer 40 minuten ging mijn telefoon. "oh daar zal je hem hebben!" zei ik. En als 'grap' druk ik op 'opnemen' en zeg, " he wat jammer, ben je nou al klaar 😉." En tot mijn stomme verbazing hoor ik een hele andere stem aan de lijn. Is het de tandarts zelf! 😏 . Dat was schrikken. "Mw, uw man is hier bij mij, kunt u hem ophalen? Ik heb net een kies bij hem getrokken!!!

Met spoed race ik naar de praktijk en zie ik een ietwat wit getrokken gezicht van mijn man. Ach zielig. Weg plan, weg routine, weg klusjes lijst. We hadden een lijst gemaakt van 'dingen' te doen na zijn controle- die dus geen controle meer was maar daadwerkelijk een ingreep.

De volgende paar uur waren rommelig, onnodig heen en weer gerij ( want ik was naar het verkeerde winkelcentrum gegaan) en van alles liep anders dan anders. Nu ben ik ook anders bezig. Wel nuttig maar anders.

Zo kwam ik een bericht tegen die meerdere FB vrienden en familieleden hadden gedeeld. Laat ik nou gisteren geen DWDD gekeken hebben.

Ik heb met ontroering zitten luisteren naar Jan Terlouw. Een integere man van 85 jaar die zich zorgen maakt om onze maatschappij, het land en de wereld in het algemeen. Ik hing aan zijn lippen zeg maar. Wat een pleidooi voor de normen en waarden die ver te zoeken zijn in onze samenleving.

Dus, geluk bij een ongeluk zeg maar.

Gedurende het gesprek zat ik zo 'in' de boodschap dat toen Jan Terlouw uitgesproken was, begon het publiek te klappen en heel spontaan deed ik mee.

Hierbij deel ik zijn boodschap ( onder zijn foto) voor het geval dat u het gemist heeft en nieuwsgierig bent naar de inhoud van het gesprek. Hopelijk raakt u dit ook- en als gevolg- gebeurt er het gewenste. Dat er een kentering komt in onze maatschappij op alle vlakken niet alleen in de politiek maar IN mensen.

Hopelijk raakt het u ook, net als het deed mij en ga ik onderzoeken hoe ik een verschil kan maken. Mijn ogen prikte en mijn hart ging uit naar die man. Hij maakt zich zorgen om mij, om ons, om onze wereld en de toekomst. Ik mag daar best ook aan meewerken.

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/367395

SAMEN STAAN WIJ STERK, toch?