Wat en leuke week was dat!

Afgelopen week zat vol met leuke gebeurtenissen die nu mooie herinneringen zijn geworden. Na een volle zaterdag van de afgelopen week had ik zondag echt nodig om bij te komen. En terwijl ik op de bank hing, weinig in beweging kwam maar wel voor het eten heb gezorgd, reisden twee van mijn favorite Schotse dames vanuit Edinburgh naar Schiphol. Ik baalde dat ik niet rijden kon om ze op te halen...zelfs niet van het station hier in Dordrecht, dat ik ze naar hun bestemming in Sliedrecht kon brengen. Manlief was de hele dag weg, dus daar hadden de dames ook niets aan.

Enfin, eind goed al goed. De reis ging zonder slag of stoot en hun aankomst op hun logeer adres was wat later dan ze hadden verwacht maar toch stonden er twee zeer comfortable bedden klaar. Alleen het idee dat ze in het land waren maakten mij al blij.

Maandag was een fysio dag. Mijn afspraak was deze keer met een collega van 'mijn' fysiotherapeut, gezien hij ook een vakantie verdiende. Aardige jonge vrouw. Ook vakkundig en klant gericht. Ik had daar veel aan. Mijn man kwam mee, zo hoort hij ook wat er gezegd en aangeraden wordt. Blijft hij ook op de hoogte en kan hij zijn vragen ook stellen. Veel meer doe ik niet op zo'n dag. Wat boodschappen, ik moest knikkers hebben om oefeningen te doen met mijn duim/hand, bezoekje aan onze schoonmoeder en naar huis.

Dinsdag hadden we met een zus afgesproken om die naar een zeer ziek familielid in Arnhem te brengen. Scheelt 3 treinen. Ik had al een tijdje op mijn wenslijst staan dat ik naar Dieren wilde. Daar woonde ik als kind. Daar woont nu nog mijn 'tante' Riek. Mijn vader was spoorman. Het station daar is een vertrouwd gezicht hoewel er ook daar veel verandert is in de laatste paar jaar. Het bezoek aan het familielid ging niet door. Hij is ernstig ziek en zijn Schotse schoonzus was verkouden geworden. Te riskant. Toch zijn manlief en ik wel gegaan. Ik wilde tante Riek niet teleurstellen. Over een dag of 10 wordt tante Riek 92. Ze staat nog volop in het leven. Geniet elke dag dat ze weer 'mee mag doen'. Oh wat was dat heerlijk. Zij is mijn laatste link met mijn baby jaren, met mijn ouders als jong getrouwd stel. Als vriendin van mijn moeder. Iemand die vaak aan huis kwam. Waar wij in vroege jaren van televisie naar Pipo de Clown keken. Een parel van een dag. Zij en oom Henk, inmiddels al 7 jaar niet meer bij ons, hebben zelfs een bezoek gebracht aan Nieuw Zeeland terwijl ik daar woonde.

Woensdag, meiden dag naar Rotterdam. Met de Waterbus want die hebben ze in Edinburgh niet. Koffie aan de kade, wandelend naar de Markthal. We kwamen een bijzonder innovatieve jonge man tegen. Hij heeft een klein bedrijfje opgestart. Een bakfiets met gerechten die hij als lunch aan de man op straat aanbiedt. Lokie, Streetfood in Rotterdam heet zijn bedrijf. Hij fietst rond en mensen houden hem aan. GEWELDIG. Hij kwam met ons een praatje maken toen wij hem toewuifde. Uitleg gekregen. Leuke foto gemaakt. Als je daar in de buurt bent- zoek hem op. Kijk op Facebook, daar heeft hij een pagina. Zo leuk. Wij gunnen hem alle succes.

Ach die Markthal. Leuk hoor, al die mensen, kleuren, geuren en geluiden. De zussen waren ook een beetje op onderzoek uit. Volgend jaar wordt een van de dochters 50. Zou Rotterdam een leuke plek zijn voor een vrouwen weekendje? Denk het wel toch?

Wij kwamen wat vroeg aan bij de Waterbus dus dan toch maar even een wijntje nemen als afsluiter van deze dag. Wij namen de water route weer terug naar Dordrecht waarna de zussen terug naar hun verblijf gingen. Ze hadden genoeg gedaan voor een dag. Ik werd getrakteerd op eten. Mijn zwager 'kookt' zo af en to als dank voor de maaltijden die hij bij ons nuttigt. OP naar restaurant A15 vlak in de buurt. Ik had naast de Waterbus, alleen de benenwagen gebruikt (21,400 stappen) - toch liepen wij naar ons eetadresje. Kon er nog wel even bij.

Donderdag en vrijdag waren 'thuis dagen'. Het weer sloeg om en de regen kwam met bakken uit de hemel. Wel jammer voor de visite maar die zijn wel wat gewend. Zaterdagavond was het afscheidsetentje. Of ze sushi lusten? Nou JA dus. Wij naar Sliedrecht waar een vorige bank filiaal omgetoverd is tot een op en top restaurant Oishi Fusion genaamd. Wat hebben wij genoten. Bij het afscheid nog wat cadeautjes gekregen in de vorm van Schotse shortbread en kaas. Zo lekker.

De week was rond. Genoten hebben wij allemaal. Wat is het leven toch geweldig. Ik sluit af met een uitspraak van tante Riek. Tegen haar dochter zei ze onlangs, " Ik wil helemaal niet dood. Het leven is zo mooi, ik maak zoveel mee. Als ik in de hemel ben krijg ik vast heimwee naar jullie". Volgende maand viert ze haar 92ste verjaardag en bakt ze nog een appeltaart voor de kinderen. GEWELDIG!

Ik ga weer verder met mijn leermomenten met iMovie en YouTube. Een mens is nooit te oud om te leren,. Kijk maar gerust wat ik er van bak! En ik email tante Riek zo ook even met die leuke foto...jaja!

Ik ben niet zielig, maar wel ongeduldig!

Soms zit het leven mee, soms zit het tegen.

Iedereen heeft wel zulke momenten, daar ben ik zeker van. Zelfs de gelukkigste, meest succesvolle personen zullen minder leuke vrolijke en blije momenten ervaren in hun leven. De zon schijnt wel elke dag maar ook de wolken zijn in aanwezigheid, soms meer dan anders. De hemel is niet altijd blauw.

Ik denk ook dat ik de mindere momenten gebruik om de mooiere meer te waarderen. Dat werkt ook anders om. Momenteel klim ik uit een lastig parket van ongemak, pijn en frustratie. Ook teleurstelling en onzekerheid.

Na jaren lang opbouwende krachtvermindering en pijn in mijn twee duim-gewrichten, en na het constateren van 'zware' artrose koos ik voor een operatie. Ik wist wel dat het 3 maanden even hard werken zou zijn en geen pretje. Wat ik mezelf verwijt is dat ik weinig informatie had, wel wat de ingreep inhield- botje eruit, pees erin en revalideren. Verder heb ik mij er niet in verdiept. Had alle vertrouwen in de procedure en chirurg.

Door een vervroegde oproep was er ook geen tijd voor een voorgesprek met de behandelende fysio afdeling. Dat zou ietwat meer verhelderend zijn geweest. Misschien had het gesprek de niets vermoedende eventuele tegenslag aan het licht gebracht. De lymfevaten blijken beschadigd te zijn. De vochthuishouding is ontregeld. Mijn vingers, waar niets mee gedaan is, hebben roet in het herstelprogramma gegooid. BALEN!

Nu, 8 weken na de operatie kan ik nog steeds geen vuist maken, lijken mijn vingers gekke worsten en begin ik steeds meer trucjes te leren om enkel-handig een aantal klussen te klaren waar ik twee handen voor nodig heb. De extra druk op mijn 'slechte' duim-gewricht zorgt uiteraard voor wat meer ongemak.

Na weken zuchten, kreunen, tegensputteren en behoorlijk wat angsttranen, ben ik het 'patient zijn' zat! IK BEN NIET ZIELIG. Ja, het beperkt veel wat ik graag doe, wil doen en ook hoor te doen om het huishouden en privé leven leuk te houden. Koken is mijn passie, de resultaten zij nu 'gewoon' ok. Het huishouden draait wel maar de kwaliteit is voor mijn doen- prut! Ik voel me al een hele poos geen goed gezelschap en kies veel voor 'alleen' dingen doen. Meer omdat ik het niet over mijn situatie wil hebben. Mijn energie niveau is behoorlijk laag - en uithoudingsvermogen ook. Om het maar niet te hebben over het 'geen auto rijden' te hebben.


Wat ik ook onder ogen heb moeten zien is, dat mijn geduld, wat betreft het wachten op iets, erg tekort schiet. Er staan 12 weken voor deze ingreep. Ik heb er 8 op zitten. Mijn 'worstjes' zullen zich snel moeten omtoveren tot chipolata formaat ( veel dunner dan een worst) zodat ik verder kan met mijn oefeningen om mijn hand weer in gebruik te kunnen nemen.

Ik praat tegen mijn hand. Ik bid voor mijn hand. Ik heb mijn nagels laten verzorgen en lakken door lieve Natasha, ik streel, masseer en liefkoos mijn hand. De rest moet echt vanuit de hand zelf komen.  En oh, wat mist mijn Rechterhand haar maatje Links. Wat een samenwerking is dat zonder dat ik er erg in had. Dat ze zoveel samen deden. Daar stond ik nooit zo bij stil. Dat 'doe' je gewoon.

Morgen weer naar de fysio. Ik blijf optimistisch dat het goed komt, en meer realistisch dat ik er rustiger onder moet zijn. Het is wat het is. Vandaag weer veel geoefend...morgen kijken 'hoe verder'. Wat een zegen dat dit ongemak voor mij tijdelijk al zijn.... hoewel de tijd zelf onbekend is.

Er zijn inderdaad ergere dingen in het leven, maar voor mij, nu op dit moment, is het allerbelangrijkste dat mijn hand zich volledig hersteld. En of ik straks de moed heb voor nog een ingreep aan de rechterhand????? Moet er even niet aan denken.

Tweestrijd en keuzes maken!

Zoals dagelijks in het leven, moet men keuzes maken. Of het over werk, gezinsleven, activiteiten, dagindeling, maaltijd of zelfs kleding. Dit jaar een een aaneenschakeling aan keuzes geweest tot nu toe.

Zoals vermeld in mijn laatste blog die ik hier heb geplaatst, kreeg ik bezoek van mijn kleinzoon uit Australië. Ik heb, vanwege de drukte gekozen om alleen op mijn 'OmaFarAway' blog te schrijven en videos te plaatsen op mijn nieuw avontuur- YouTube. Daardoor had ik geen of zeer weinig ruimte om hier verder wat te plaatsen. Onze dagen waren rijkelijk gevuld met activiteiten, samen zijn en ook wat ruimte te hebben om alles in rust op te nemen in ons geheugen om het even te laten bezinken.

Na zijn vertrek waren de 3 weken zo maar om en arriveerde mijn vriendin uit Nieuw Zeeland. Wij hebben genoten van het weerzien en na 8 dagen vertrokken zij en ik naar Wales. Ook daarvan staan videos op YouTube. We dachten dat dat wel handig zou zijn, omdat we misschien later wat vergeetachtig zouden kunnen worden. Een geheugensteuntje kan men altijd gebruiken nietwaar? 😁

Een paar dagen na terugkeer werd ik opgeroepen voor een hand operatie. Dat was 18 juli. Ik tob hier nog mee. Komt vast goed. Na 7 weken met een actieve hand en eentje die er een beetje bij hangt- ben ik wel toe aan wat vorderingen. Ook dat heeft betrekking gehad op mijn activiteiten en prioriteiten stellen.

Toen in eerst begon met mijn blog ( 2012) schreef ik alleen in het Engels. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn de Nederlandse taal niet machtig. Verder zijn mijn Nederlandse vrienden niet allemaal vertrouwd met de Engelse taal dat ik er een Nederlandse versie bij hebt gedaan. Veel om bij te houden dus. Het is mijn streven om 1 keer per week iets te schrijven over iets wat mijn leven heeft bij-invloed, getekend, geamuseerd,  verrijkt of indruk heeft gemaakt. En dat ging best goed. Ik hield ook mijn onderwerpen apart. Een keuken blog, een oma blog, een geloof blog en uiteraard mijn Engelstalige blog. En nu dus de YouTube erbij. Veel dus.

Dus moet ik keuzes maken. De eerste stap was het stoppen met mijn geloof blog. Niet dat ik met mijn geloof ben gestopt. Integendeel. Juist door de verandering ben ik mij bewust geworden van het gevaar dat dit onderwerp op de achtergrond zou kunnen raken. Nee, de reden was dat ik niet meer naar het lees/praat/bid groepje ging. Daar kwamen vaak de gedachten vandaan voor mijn discussies.

Door het bezoek van mijn gasten- viel de keuken blog ook weg. Ik was weinig thuis. Koken werd even iets automatisch, minder spannend en snelle maaltijden. Nu ik ook maar 1 hand hebt die dienst doet- komen er ook alleen maar 'snelle makkelijke' dingen uit de keuken. Wel smaakvol. Dat wel. Maar het stoort mij dat ik niet kan doen waar ik goed in ben en graag doe. Komt wel weer- hopelijk voor de kerst. Beetje cynisch maar dat krijg je als iets tegen zit. 😏

Het is tijd om weer actief te zijn met de dingen waar ik van houd. Koken, bakken, schrijven, foto's en filmpjes maken. Zelf denk ik ook dat ik die afleiding nodig hebt om te ontspannen en niet te focussen op mijn hand in de zin van, SCHIET OP HAND! Maar met wat meer geduld en positieve energie.

Dus, trouwe lezers. Hier ben ik weer en hopelijk word het weer een leuke periode van gedachten delen. Ik blijf actief op YouTube omdat ik meer wil leren om de korte reisjes die wij maken, toerist in eigen lad enzo, te kunnen delen. Dus wil je dat volgen- be my guest en word abonnee. Kost niks, alleen even 'inschrijven'.

Groetjes en tot de volgende keer.