De voorbereidingen zijn begonnen

"Mam, we hebben een verrassing voor je. Het is wel wat vroeg, maar we ( mijn drie kinderen) hebben besloten wat wij je willen geven voor je 60ste verjaardag. Dus, alvast gefeliciteerd en we zien je zodra jij twee tickets hebt geboekt- wij betalen." Dat was in februari. Ik was pas in mei jarig- maar ze wilde weten wanneer het uit zou komen voor mijn man en mij om een vakantie Down Under te kunnen regelen. Daar sta je dan, met de telefoon in je handen, trilend van vreugde en emoties.

Het is geregeld. Een van de drie woont in Australië. Hij komt met het gezin naar Nieuw Zeeland toe. Allemaal SAMEN. In een stad, een wijk, zelfs zo af en toe in een huis aan een tafel...allemaal!!! Oh het wordt met de dag spannender. Eerst kropen de dagen voorbij. Het liefst hadden mij kinderen ons daar voor mijn verjaardag, maar met boer zoon moest het óók passen in zijn programma. Dat was belangrijk. Die tickets zijn ook geboekt- en zonder dat hij het wist, komen wij met een half uur verschil aan in Auckland! Geweldig.

Ik ben nu bezig met het afstrepen van klusjes en voorbereidingen. Wat nemen we mee? Gezien ik de reis al meerdere keren heb gemaakt weet ik wat me te wachten staat. Ook ben ik niet bezig om vooraf cadeautjes te kopen, behalve echte HOLLANDSE dingetjes. Nee, geen klompjes enzo of Delfts blauw, maar kinder- tuttebel dingen. Slingers zijn ze ook gek op. De koffer is zomaar vol.

Daar zal het voorjaar zijn. Misschien net als hier laat het warme weer op zich wachten en krijgen we het koud. Maar het kan ook anders - opeens erg warm. Ik zie het wel. Een truitje of korte broek is zo aangeschaft. De armpjes van het kleine grut zullen me wel warm  houden. Oh wat heb ik DAAR zin in.

Het klinkt vast heel sjiek en decadent dat ik regelmatig ( ong. 2 tot 3 jaar) naar mijn kinderen geweest ben  de afgelopen jaren. Tegenwoordig zijn er zulke leuke aanbiedingen als je niet aan een jaargetij vast zit- anders is het inderdaad NIET te doen. Ik voel me zeer gezegend dat ik tot nu toe dit heb kunnen realiseren. Met dit cadeau ben ik helemaal geholpen. Anders was het er niet van gekomen. Misschien had ik dan ook bij Robert ten Brink aan moeten kloppen.

Ik ga mijn lijstje nu na lopen, kijken wat ik vandaag nog kan realiseren. Elke dag is er een. Er is werk aan de winkel. Ik verheug me nu al- de voorpret maakt al deel uit van het avontuur. Wat gebeuren er toch bijzondere dingen in mijn leven......! Genieten gewoon. Elke dag, van alle grote en kleine wonderen. Maakt de minder leuke ervaringen en gebeurtenissen makkelijker te dragen.

Nog even een tip voor iemand die misschien op verre reis gaat- neem geen shampoo of douche gels enzo mee. Op plaats van bestemming te kopen en het scheelt heel veel wat gewicht in je koffer betreft. Tandpasta, zeep e.d koop ik op plek van bestemming wel- als we ergens naar toe vliegen! In het vliegtuig is zeep en tandpasta aanwezig dus dat is geen probleem.

Reis je alleen en wil je ruim zitten zonder bij te moeten betalen. Nog een handigheidje - vond ik zelf dan.

Om je stoel te reserveren kan je al van te voren inchecken online. Ik hoef niet zo zeer naast het raam te zitten. De vliegtuigen waarmee ik reis zijn 10 stoelen breed, drie,vier, drie. Ik zoek een gangpad stoel in het midden ( dus 4 stoelen breed). Dan kijk ik naar een rij waar al twee mensen aan het andere gangpad zitten. Ik klik mijn stoel aan. Vliegtuig niet vol, dan komt er meest waarschijnlijk niemand naast je zitten.

raam xxx  gangpad  xxxx  gangpad  xxx raam

raam  xxx gangpad  xxxx  gangpad   xxx raam

Heerlijk omdat ik mijn benen kan strekken... niemand hoeft over mij heen te klimmen en ik kan makkelijk opstaan. Zijlings liggen is ook nog mogelijk vooral handig op een lange vlucht.

Reis je samen is het omgekeerde ook handig- heel vaak wordt dat enkele plekje dan vrij gehouden. GA niet te dicht op de WC zitten- een wandelingetje er naar toe is gezond om de benen te strekken en de meurende geur kan storend zijn - op een lange vlucht dan he!

raam   xxx gangpad  xxxx  gangpad  xxx raam

  raam  xxx gangpad xxxx  gangpad  xxx raam

Nou, dat was het zo'n beetje vandaag. Ik was hier zo mee bezig dat ik me gemotiveerd voelde om erover te schrijven zodat jullie mijn lezers, alvast mee kunnen genieten met de voorbereidingen.

Een nieuwe fase kondigt zich aan

Wij, mijn man en ik, zitten in een (leeftijds)fase van ons leven die ons aan het denken heeft gezet.

Met het verband om de knie- dat ben ik!
Dat waren nou gelukkige tijden!
Opa en oma komen op bezoek

Als kind kon ik met bewondering kijken naar mijn oma- de moeder van mijn moeder. Haar knotje achter op haar hoofd, zilver grijs. Haar rond brilletje op haar neus, vaak ietwat naar voren alsof het eraf zou glijden. De rimpels in haar gezicht die zo heerlijk zacht aanvoelde als je haar een kusje gaf- handen op haar wangen. Haar schort, wit of met bloementjes en soms ook met een leuk gerimpeld kantje eraan die ze standaard aan had de hele dag. Klein van stuk was ze- ja zelfs als kind dacht ik ' wat is oma toch klein'.

Ze was 47 jaar oud toen ze mijn moeder kreeg. Haar laatste baby. Mijn moeder was 30 toen ze mij kreeg. Moet je nagaan- 77 en oma worden. Zo was het toen, in die tijd. Wat leek ( en lijkt) het leven toen zo ongecompliceerd vergeleken bij de mogelijkheden, keuzes en verwachtingen van vandaag.

Ik was 44 denk ik, toen mijn zoon verkering kreeg met een schat van een meid die al veel verdriet mee had gemaakt in haar leven. Ze had twee jongetjes. Heerlijke bengels. Ik was plotsklaps oma. Vond het geweldig om uit hun engelse mondjes 'auma' te horen zeggen. Een van die twee is 3 jaar geleden overleden- er zijn meer kleinkinderen bij gekomen over de jaren. Ik ben 60 en heb nu 9 kleinkinderen (1 in mijn hart en 8 om te knuffelen).

Geen knotje achter op mijn hoofd, wel grijsachtig! Geen schort met kantjes of bloemetjes maar wel met strepen die ik alleen draag als ik kook. Ik heb SKYPE, smsjes en digitale foto's die heen en weer vliegen door de ruimte ipv de blauwe luchtpost velletjes die wij gebruikte om haar wekelijks op de hoogte te stellen van ons leven ' Down Under'.

Dus, levensfase. Wij zijn nog geen 77. Maar we beginnen wel al na te denken over onze nieuwe fase. Willen wij in een groot huis blijven? Willen wij meer ruimte om andere dingen te doen ipv concentreren op werk en onderhoud? Willen wij 'makkelijker'  gaan wonen waar wij de deur achter ons dicht kunnen trekken en niet een week nodig hebben om alles weer netjes te maken na terugkeer van een weekje met weg de caravan? Willen wij meer tijd voor onze vrienden, hobby's en vrijwilligers activiteiten hebben? Willen wij gelijkvloers wonen zodat ik het hele huis in een keer schoon kan maken, netjes houden en van alle ruimte tegelijk kan genieten?

Picknick in het bos

Mijn oma concentreerde zich op huis, koken en opa verzorgen in een kleine 'bejaarde woning'. We waren altijd welkom en het was altijd feest. Mijn kleinkinderen wonen allemaal Down Under. Zij komen niet hier maar ik ga ongeveer om de 2 jaar daarheen. Het leven vandaag ziet er zo anders uit. De rol van man vrouw, de manier waarop wij leven, auto's, internet, werken. Langere levensverwachtingen. Mijn oma is 83 geworden!! Voor toen (de '60-er jaren) was dat STOK oud! Een vakantie was vaak één dag ergens naartoe, picknick in het bos - of een fiets dag in de natuur. IJsjes eten bij Jamin. Nu pretparken, uitgebreid eten op terras en betaald parkeren bij het strand. Treinreizen door het hele land of een camping voor 3 weken in zuid Frankrijk!

Wij hoeven geen villa, we heb geen zin in een grote tuin die we niet zelf kunnen onderhouden, we hebben geen behoefte aan een zomerhuisje op de camping of een grote toering caravan of camper. Ja, we houden van redelijk comfort en mooie plekjes bezoeken- het hoeft niet allemaal GROOT. Wij genieten van alles wat op ons pad komt. Samen!

Wij hebben knopen doorgehakt. Wij gaan verhuizen! Makkelijker wonen- meer tijd voor onszelf en de dingen waar wij veel waarde aan hechten. Ja, ook nog werken want daar hebben we nog wel zin in en energie voor- maar ook dat, met mate! Wat een grote stap- wat een avontuur. Ik bid nu voor begeleiding, wijsheid met verdere beslissingen nemen en uiteraard- een goede verloop van zaken rondom de ver- en aankoop van onze huidige en toekomstige woonplek.

Spannende tijden!

Ver weg en toch dichtbij!

Daar is hij dan- Mijn nieuwste kleinzoon. Bax heet hij. En dan op z'n engels uitgesproken. Nu heb ik een Max en een Bax. Toch leuk. Mijn andere kleinzoon Archie die heel dichtbij woont is ook echt blij. Hij heeft twee zussen en twee nichtjes. Nu EINDELIJK een neefje om mee te spelen.
Het is een kanjer van een baby. Zijn velletje goed gevuld om het zomaar te zeggen. Blozende bolle wangen, donker haar en stevige armpjes en beentjes. Alles erop en eraan. Ik kan niet wachten om hem in mijn armen te sluiten- en dat gaat ook gauw gebeuren.

Op zulke tedere en ontroerende momenten ben ik even uit evenwicht. Dan is de afstand naar Down Under wel even HEEL ver. Dat ik niet even binnen kan wippen voor een knuffeltje ofzo. Dat is moeilijk. Toch heb ik geleerd om daarmee om te gaan. Ik waardeer zo de weken die ik WEL bij hen allen mag zijn. Straks allemaal bij-elkaar- Alle drie kinderen met aanhang. Dat is sinds 2001 niet meer gebeurt. Wij wonen misschien ver van elkaar af maar hebben een hechte band. We weten wat we aan elkaar hebben en het contact is goed. Liefde, trouw en medeleven is niet aan afstand gebonden.

Deze wetenschap heeft mij de afgelopen weken op de been gehouden. Soms wankel, soms met meer vertrouwen- maar wel in goede getrouw. Mijn geloof is de afgelopen weken zeer op proef gesteld door een aantal gebeurtenissen en gedrag tegen ons van mensen waarvan wij dachten- dit zijn vrienden. Dit zijn mensen waar je wat aan hebt, waar je vertrouwelijk mee om gaat en kan gaan. Niets bleek minder waar. Weer een levensles- weer een deuk in je vertrouwen oplopen, weer wantrouwend kijken naar ieder en alles om je heen. BAH BAH BAH!! Maar God is zo dicht bij als ik Hem naar me toe haal. Toch heb ik mezelf weer betrapt dat ik het gevoel had Hem ver weg te moeten zoeken. Terwijl Hij dichtbij was, in mijn ellende om mijn te steunen, te helpen, te troosten.

Net zoals ik met SKYPE mezelf in de kamer van mijn kinderen en kleinkinderen kan bevinden en het gevoel te krijgen/hebben om iets van dichtbij mee te mogen maken. Om een deel uit te maken van iets wonderbaarlijks - zo is God ook binnen handbereik. In mijn hart, in dezelfde ruimte waar ik me op dat moment bevind.

Mijn kinderen kunnen dan wel ver weg wonen maar leven voort in mijn hart en in mijn hoofd. Zo word ik ook gezelschap gehouden door mijn God en is mijn geloof mijn houvast in het leven.

Hehe, de zomerstop die ik niet in had gepland is opgeheven- de routines kunnen weer op gang komen.

Wat een mooie zomerweer, wat een vreugde en vrijheid geeft die zon.
Ik ben een dankbaar en gezegend mens.