Van 1966 - tot 2014

De Flavia ( Italiaans schip)
Ons 'thuis' voor 6 weken

Het was eind schooljaar 1966.

Wij woonden toen nog in Nieuw Zeeland. Nog maar net - want eind december zijn wij, mijn ouders, zus, jongere broer en baby broertje terug gegaan naar Nederland. Mijn baby broertje moest geopereerd worden. Hij had Spina Bifida EN open rugje. Maar wel een dun vliesje erover. Dat ( vliesje) op zich was al heel bijzonder. Medici in Nieuw Zeeland waren het met elkaar niet echt over eens wat de juiste behandeling moest worden. Mijn ouders miste hun vertrouwde taal- steun van familie en vrienden en de vertrouwde en herkenbare ( toen nog wel) medische ondersteuning en voorzieningen die Nederland zijn bewoners bood.

De beslissing om terug te keren heeft zijn voordelen en ook zijn nadelen gebracht. 

Overwegend moet gezegd worden - een geslaagde missie. Broertje is nu vader van 3 kinderen.

Mijn jongere broer en ik waren leerling op de katholieke basisschool St Theresa's. Hij twee jaar jonger en in een lagere groep. Mijn eerste leerkracht daar was Zuster Lucia. Wat een SCHAT van een vrouw
( non). Ik heb haar JAREN later een keer weer gezien op een reünie. Prachtig mens.

Het waren 3 leuke jaren - duurde wel even voordat ik maar ook mijn mede leerlingen aan elkaar gewend waren. Plagerijen waren toen niet gezien als pesten. Het is erg moeilijk om als buitenstaander je plekje te veroveren als je van natuur jezelf niet echt 'promoot', en dat deed ik niet. Ik was wat schuw en stilletjes. Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik dat anders moet doen - een overlevingstactiek aanleren. Toch ben ik liever in de keuken dan in de feestzaal - altijd al zo geweest.

Ons heen en weer gedoe tussen Nederland en Nieuw Zeeland heeft ervoor gezorgd dat ik scholen in beide landen heb meegemaakt - vriendschappen ook. Ik heb vriendschappen uit mijn basisschool jaren in Nieuw Zeeland en uit mijn Nederlandse jaren jeugdvrienden in mijn 'vriendenboekje' staan. Op latere leeftijd weer een nieuwe vriendengroep opgebouwd na mijn terugkeer naar Nieuw Zeeland. Daar heb ik nog steeds veel en goed contact mee. En eerlijk is eerlijk, met Facebook, Skype en dergelijke mogelijkheden is het contact houden wel makkelijker gemaakt.

1966 - St Theresa's in Three Kings,
Auckland, New Zealand

In mijn vriendenlijst staan namen van een paar vriendinnen van mijn schooltijd op St Theresa's school. En als het eventjes goed uitpakt ga ik een klasgenootje uit die tijd in oktober voor het eerst sinds 1966 weerzien! In het ECHT - LEVENDE LIJVE! Hier, in Nederland. Oh wat is dat GAAF. Gaaf is niet meer hip - maar zegt wel hoe ik er over denk!

Een paar dagen geleden hebben we dit besproken. En wat dat allemaal met je DOET! Ik was weer eventje 12 jaar oud. Met paardenstaart en school uniform aan. Een bruin tuniek met licht gele bloes.

NU maar duimen dat haar zakelijke reis allemaal doorgaat zoals besproken, want dit wil ik voor geen GOUD missen.

My Neighbour's House - volle bak!

Ja, dat is snel he? Ik dacht " laat ik er nou geen week overheen gaan. Doe wat je moet doen - schrijf er meteen over". Dus, bij deze.

Het was volle bak gisteravond - allen aanwezig. Het weer leende zich ook om buiten te kunnen zitten. Gezellig, knus een beetje fris maar dan val je ook niet zo makkelijk eventje 'weg'. Niet dat het mogelijk is met de gaande discussies.

Eerst een 'verzamel half uurtje'. Koffie, thee praatjes. Even bijkletsen. Om 20:00 beginnen we met gebed. Dit wordt meestal door Jan uitgesproken. Een soort stille afspraak en als gastheer ook zijn voorrecht dat te doen. Jan vraagt voor wijsheid, begeleiding van de H. Geest. Hij bid dat wij open staan voor de aanwijzingen die in het boek staan en de gesprekken die erop volgen - dat wij ervan kunnen leren en groeien in de kennis die wij nodig hebben, om dichter bij God en zijn Wil voor ons leven te komen.

Dan beginnen we te lezen - een voor een. De schrijfster Marja begint en geeft het stokje door aan diegene die zich geroepen voelen om ook voor te lezen. Je moet dat ook zelf willen uiteraard. Het boek is in  het engels geschreven - en als jij je daar niet bij op je gemak voelt, net als hardop voor anderen bidden of spreken - dan is het je goed recht om te luisteren. Ik houd erg veel van voorlezen - een van mijn favourite taken als juf dus laat ik de kans niet voorbij gaan.

Er komen gesprek/vraag momenten. Er zijn passages waarin er veel  'uit te pluizen' valt . Die komen zonder er over na te hoeven denken, automatisch aan bod. Er staan woorden in de teksten die uitleg vergen. Er staan uitspraken en beschrijvingen die discussies opwerpen.

Gisteren draaide het om - KEUZES MAKEN!

Klinkt helder, makkelijk misschien en iets wat we elke dag doen. 

Juist. 

Maar vanuit welk perspectief?

Wij staan in een wereld met wereldse attracties en mogelijkheden.
Als gelovigen staan wij in een goddelijke wereld met spirituele mogelijkheden.

Kiezen wij om mee te doen aan wereldse dingen of kiezen wij voor God in onze wereld?
De gezegde dat men "geen twee meesters tegelijk kan dienen" is hier van toepassing!

TIJD: We hebben 24 uur per dag om bezig te zijn om deze wereld te behoeden, behouden en laten schitteren. We hebben de mogelijkheid om er te ZIJN voor anderen en ons bezig te houden met de verzorging, samenzijn en wel zijn van allen en alles om ons heen.

Toch komen wij TIJD TE KORT.

Waarom? 

Waar houden wij ons mee bezig?

Een persoonlijk voorbeeld: Huishouden, drie opgroeiende kinderen, werken en studie. Om het maar niet te zeggen over privé leven, familie en vrienden. Druk druk druk. Ik las graag en veel ( vergeleken bij anderen in mijn omgeving). Ik besefte dat 'iets' ruimte moest gaan bieden voor andere dingen die belangrijk waren - toch was mijn liefde voor lezen niet 'slecht' of dat het 'weg' moest.

Ik gaf mijn dilemma over. Ik bad en vroeg om 'discernment' - 'inzicht'. Laat mijn interesse in een boek, verhaal of blad mij voorbij gaan als het iets is waar ik niet van groei, leer of nodig hebt, of mij zelfs negatief zou beïnvloeden. En binnen een korte periode liet ik 'begeerde' publicaties links liggen. De drang, interesse of nieuwsgierigheid was ECHT weg. Er kwamen belangrijke dingen voor in plaats waar mijn aandacht en energie voor nodig was.

En lezen - dat doe ik nog steeds, met inzicht!

Als ter afsluiting: Romeinen 8:5 ( Het Boek)

Wie zijn eigen zin doet, denkt en leeft alleen op natuurlijke vlak. Maar wie zich door de Heilige Geest laat leiden, denkt en leeft geestelijk.

Aan mij de keus

My Neighbours House - continued

Waar was ik ook al weer gebleven?

Het is een tijdje geleden dat ik verslag hebt gedaan van het boek waar ons woensdagavond groepje zich mee bezig houdt momenteel. Niet bewust hoor- maar de dagen zijn momenteel zo vol en druk dat ik er niet aantoe kwam om mijn gedachten erover 'op papier' te zetten. En wat schets mijn verbazing - het is woensdag vandaag en we zullen vanavond weer verder moeten met ons gesprek- oftewel - discussie.

Toch wil ik dit nog even kwijt voor dat ik me verder meng in de discussie.

Heeft iemand wel eens een boek her-lezen? Dat er een periode voorbij is gegaan en je pakt het boek weer op om je er weer in te verdiepen? Het overkomt mij niet vaak - maar er zijn verhalen, en dan zijn er verhalen. De ene raakt je meer dan een ander. Maakt je nieuwsgierig, laat een gevoel van bewondering in je achter of welk emotie dan ook.

Dit boek is zo'n boek voor mij. Ik heb het al in huis sinds de uitgave. Heb het helemaal gelezen, en ook weer meerdere stukken her-lezen. Nu weer. Er blijven onderwerpen of zinnen die mij op een of andere manier telkens anders raken. Misschien omdat er over gediscussieerd wordt dat er nieuwe inzichten of vragen komen. Het blijft een interessant onderwerp - begeerte! Het graag WILLEN hebben van iets denkend dat het iets aan je geluk zal toevoegen!

Gaat het over GROTE dingen - zoals een auto of huis of wereld reis! Of gaat het over iets meer persoonlijks - een baan, kinderwens, overbuurvrouw, slank lichaam. Is het fout om iemand te bewonderen en meer gelijk in zijn of haar evenbeeld te willen zijn?

Moeten we het daar over hebben - of klinkt het allemaal zo kinderachtig en minimalistisch?

Ik denk dat het onderwerp zelf ons iets laat onderzoeken wat in elk mens schuilt - ontevredenheid - met wie we zijn, wat we hebben of niet en hoe wij daardoor in het leven staan of tegenaan kijken.

Zelf denk ik, het gaat niet om hoe groot een 'iets'  dat wij 'willen' of 'begeren' maar het gaat om het gedrag en emoties die daaraan kleven.

Tenminste - tot nu toe is dat mijn theorie. Zal mij benieuwen hoe ik er na vanavond over denk!

Het is .....dag zondag!

Er is een hele lijst van 'dagen' die wij in onze maatschappij in ere houden.Tenminste, dagen zoals Hemelvaart, 1ste en 2de Pinksterdag, 1ste en de Kerst, Oud en Nieuw, verjaardagen, herdenkingen om maar een paar te noemen worden. Die dagen worden blij geaccepteerd als - vrije dagen - hoewel de achterliggende reden voor die dagen is tegenwoordig niet bij iedereen bekend. Wel worden ze gebruikt om leuke dingen te doen, toch?

Mijn vader en mijn opa met mij rond 1956-7.

Of je het mee eens bent met DE DAG of niet, wij ( mensen) hebben waarschijnlijk een drang om actualiteiten zoals verjaardagen, feestdagen en bijzonderheden een label 'VIEREN' te geven. De mensheid heeft belang bij rituelen. Het schept orde aan de dag en ook zo het ritme van een jaar.

Denkt u even aan uw ochtend 'ritueel' - uw dagelijkse routines en gewoontes. De rangorde van het opstaan, gereedmaken voor uw dagbesteding, de maaltijd rituelen. Het is goed om die te hebben - wij herkennen zo de dingen die voor ons belangrijk zijn.

Zondag is het VADERDAG! Down Under is het de 2de zondag in September ( terwijl Moederdag daar wel op de zelfde dag ( 2de zondag in mei) wordt gevierd.

En je kan het er mee eens zijn of niet - toch is het een eerbetoon aan de rol VADER. Wie vindt het nou niet leuk om een pluim te krijgen, bedankt te worden voor inzet, energie, 'er zijn' en gewoon gewaardeerd te worden. Leuk om dat zo af en toe te belichten. Hoe je dat doet is aan ieder overgelaten.

Met een eigengemaakte kaart van een 3 jarige, of een dure horloge van een kind (gekocht door een vermogend moeder). Het commerciële druipt er tegenwoordig wel een beetje veel af. Dat is mijn mening- en iedereen kan daar het zijne/haare van denken.
Ontbijt op bed: Geeft niet dat de jus orange nu in het matras is getrokken - gaat om de gedachten!
Uit eten met het hele gezin: Dus ook een beetje moederdag want dan hoeft mam niet te koken.
Bezoek aan je ouders: Toch even extra aandacht geven aan je ouders vandaag - want ja, ze zijn er nog!

Op vaderdag, net als vele dagen denk ik ook in het bijzonder aan mijn vader en schoonvader.
Ook denk ik aan mijn 2 zoons en 1 schoonzoon die ook vader zijn.
Ik denk over het AARDSE VADERSCHAP.
Aan de mannen voor die de rol VADER is weggelegd!

Ik zet mijn petje af voor de mannen die, binnen hun eigen mogelijkheden, zo goed mogelijk voor hun gezinnen proberen te zorgen. Op welk gebied dan ook.

Vaderdag - dat de zon mag schijn en dat geeft al een feestelijk tintje aan deze dag  - geniet en maak, op welke manier dan ook - een symbolisch gebaar richting VADERS!

Volendam 2009 - Weekendje weg. Mijn schoonvader en ik.

Zondag - een bloem leggen bij het graf, een bezoek brengen om eventjes stil te staan bij zijn bestaan.

VADERS, ik mis jullie aanwezigheid - allebei!

Na regen komt......

Al een paar dagen is uw dochter/zoonlief beetje 'uit zijn/haar doen. U weet niet waarom of wat er aan de hand is.

Drie dagen later, verschijnen er allemaal rode vlekjes op de huid van uw 'kribbig'  kindje. U weet nu wat er aan de hand is. Duurde even maar de verschijnselen zijn nu te verklaren. Uw kind heeft mazelen, waterpokken.... ik noem maar wat.

Gisteren liep het niet zo lekker- zeker niet naar tevredenheid voor mijn gevoel. 

En net als met het gedrag van uw kind- ik kon er even geen naam aan geven.

Maar ik weet het. Wist het laat gisteravond opeens - en nu weet ik het zeker.

Het was Mitchell

april 2000 Mitchell en oma.
Een hele vroege ochtend groet en knuffel voordat Mitchell met de schoolbus naar school gaat.

Mitchell 11-6-2010 

Rust zacht lieverd, rust zacht. Ik houd van jou.

Het overkomt ons allemaal wel eens....

Discouraged - vertaald vanuit het Engels is o.a. ;

Terneergeslagen, mismoedig, verdrietig, neerslachtig, mistroostig, moedeloos.

Ach, vandaag even zo'n dag. Kan iedereen overkomen en zal veel mensen wel bekend voorkomen. Ik ben alles behalve ZIELIG, maar had even gewoon mijn dagje niet. En dat gebeurt wel eens vaker. Niets mis mee, alleen, ik baal zo dat het zich herhaalt terwijl ik er juist hard aan werk om HET me niet te laten overvallen en mijn dag of stemming te laten bederven.

Ik heb heel wat klusjes opgestapeld die echt AF moeten. Er zijn andere taken waar ik me ook bezig mee wil en GA houden. Best wel belangrijk. Alleen, dan moet ik rust hebben, en niet constant afgeleid worden. Want zo zit ik wel in elkaar. Als de dagelijkse taken zich opstapelen heb ik geen rust. Die wimpel ik regelmatig gewoon af- geen gedoe, geen poespas. Gewoon, net als miljarden huisvrouwen overal.

Maar soms, soms zit het tegen. Dan komen er dingen tussen of lukt het niet en loopt alles in het honderd en komt er MEER bij ipv MINDER!

Ik weet het, HOE BELANGRIJK IS DIT! Doe normaal zeg! Waar zeur ik over.

Het is niet mijn bedoeling te zeuren. Alleen nu even mijn hart uit storten, alles weer op de rit krijgen. Schoon schip maken.Vol goede moed verder. 

Wat ik eigenlijk hiermee ook wil bereiken is om te laten weten;

HET is OK - HET overkomt IEDEREEN wel eens. En meer dan een keer in een mensenleven. Het MAG! 

Het is een menselijke emotie.

Heb jij ook wel eens zo'n dag? Dat alles wat je aanpakt scheef gaat? Dat je de dag even helemaal weg ziet glijden in het NIETS en het gevoel krijgt niets gepresteerd hebben. 

En de tijd vliegt al zo snel. Dan heb je nog zo'n baaldag erbij - tjonge jonge. 

Wees getroost - want morgen is weer een dag. Een mogelijkheid tot verbetering, tot succes behalen. Tot tevredenheid bereiken. 

Kijk, de zon komt weer tevoorschijn - achter die wolken daar blijft het schijnen! 

ALTIJD.

Prachtig toch!

Hoofdstuk 1. My Neighbour's House

U mag geen verlangend oog laten vallen op de vrouw van een andere man, noch hem benijden om zijn huis, land, dienaren, ossen, ezels, noch om iets anders dat hij bezit. ( Deut:5:21- Het Boek)

Even terug denken- Gisteravond zaten we met 9 leergierige om samen het eerste hoofdstuk te bespreken van het boek van Marja Meijers. Er waren 2 nieuwe groepsleden - en er ontbraken er 3 van de 'reguliere' deelnemers. Dus dat zal elke week wel een volle bak zijn- en verschillende reacties en inzichten opleveren. Gaaf!

Zoals gewoonlijk gebruikt Marja het eerste hoofdstuk om haar intentie van het boek duidelijk te maken. Dat zij haar gedachten en inzichten over de Tien Geboden wil blootleggen en ter discussie stellen. Het is niet haar bedoeling om de Tien Geboden af te schrijven als oude koek- nee, juist niet. Maar wel uitleggen hoe wij deze regels toe kunnen passen in het leven - na de Verrijzenis van Jesus- die op aarde is gekomen om ons de weg te wijzen hoe wij ons leven horen te leiden. Hoe wij God's naam kunnen eren en eer aan doen. De weg vinden die wij kunnen bewandelen naar het eeuwige leven dat ons belooft is en te wachten staat.

Als kind, in een katholiek gezin en op een katholieke school, leerde ik de Tien Geboden 'opdreunen'. Ook werd 'getoetst' of ik ze wel allemaal goed wist- dus werd er een soort verhoor test gedaan - Willekeurig: Nummer 3, nummer 8, nummer 2 enz. En dan moest je woord voor woord het bijbehorend gebod opzeggen. Ze staan dus niet alleen op die stenen gegrift maar ook op mijn hart en in mijn geheugen. Als ik 'goed wil doen'  hoor ik me aan die regels te houden. Zo heb ik dat als kind geleerd.

Ook al was dit ' de leer' van toen en met  de kennis die men had - de 'gewone man/vrouw' las niet in de bijbel - is het mijn wel degelijk duidelijk geworden dat de intentie misschien goed was- maar  dat deze leer toch iets te kort schiet. Om aan het einde van een mensenleven te kunnen zeggen- nee, ik heb niemand gedood, niet gestolen, niet vreemd gegaan- dus, geslaagd! Voor mij is het leven meer dan dat. Voor mij is de vreugde die ik ervaar als iemand (vreemde of niet) glimlacht als ik die groet, iemand helpen die hulp nodig heeft, mijn talenten en inzichten kan delen met anderen, mijn steun kan verlenen waar het gevraagd wordt. Zorgen dat anderen het goed hebben. Ik ervaar dit niet als een last- maar als een gunst die mij verleent is. Er is nog werk aan de winkel- want er is vast meer wat ik kan doen om deze wereld een mooier en aardiger plek te maken voor een ander. Dat is mijn levenswerk. Zo zie ik dat.

De Tien Geboden werden aan Moses gegeven in het Oude Testament aan een volk die zichtbaar de weg kwijt waren. Op deze manier wilde God dat zij de weg naar hem terug konden vinden.

NIET GELUKT: En daarom kwam Jesus, Zijn zoon, om ons voor te doen wat God wél bedoelde. De regels niet blindelings aannemen maar UITLEVEN! De Tien Geboden zijn ' de wet' waarin wij horen te leven- de regel waar wij ons aan moeten houden is de regel van de LIEFDE.

Ik lees graag de vertaling van de Bijbel in Het Boek. Dat is voor mij een taal die ik kan begrijpen en eigen kan maken. In het eerste hoofdstuk van Marja verwijst zij naar Romeinen 13:10. In Het Boek lees ik Rom 13:9-10 en krijg ik de boodschap zoals die bedoelt is voor mijn leven- voor vandaag- voor alle dagen die mij gegeven zijn. De TIEN GEBODEN zijn de wet en LIEFDE is DE WEG!

Rom 13:9-10. Alle voorschriften die God aan Moses heeft gegeven, zoals: U mag geen overspel plegen, u mag niemand doodslaan, u mag niet stelen, u mag iets niet begeren wat van een ander is,' worden in DIT ene gebod vervuld: 'HEB UW NAASTEN NET ZO LIEF ALS UZELF.' Wie van zijn medemens houd, doet hem geen kwaad. Als er werkelijk LIEFDE is, worden de andere voorschriften overbodig.

De volgende vraag is natuurlijk: Kan ik mezelf liefhebben? 

Want als ik dat niet kan - is het andere ook onmogelijk. 

Als God mij belangrijk vindt, waarom zou ik dat dan ook niet doen?

Jesus preekte niet- hij DEED! Hij luisterde, Hij hield boeiende gesprekken, vertelde verhalen met boodschappen, Hij genas, Hij bad, hij brak brood met zijn vrienden, Hij gaf steun aan en leidde mensen in nood. Hij kwam als voorbeeld - dat was zijn missie. Om de nieuwe weg in te slaan en als 'voorganger' ons de weg te wijzen naar God.

wordt vervolgt.....

Nog even.....

Ik hoor het geluid van de visdief die over het water scheert, ik zie moeder eend met haar jong aan de waterkant. Ergens moet een meerkoet zitten want ook die kan ik horen maar niet zien. Aan de overkant van het water klinkt een herrie van jewelste- de zwaan die daar zo elegant over het water glijdt wil eigenlijk weg, haar vleugels klappen op het water. Een, twee, drie meter verder en ze verandert van gedachten en blijft toch op het stille water, de strakke spiegellaag nu even gestoord door haar gedrag.

Er is een aller-lichtst zuchtje wind. Niet genoeg om de spiegelend water te storen maar wel om op mijn gezicht zachtjes te strelen. De zon klimt met de minuut hoger de blauw hemel in. Een lichte kleur, bijna grijsblauw maar ook, net als het water, puur en helder. Het is oorverdovend stil. Ik durf bijna niet te bewegen- het lijkt alsof ik dan de magie van het moment kwijt zal raken. Toch wil ik dit weer vastleggen met een foto.

Als ik opsta om de foto te nemen en mij even omdraai huppelt een jong konijntje vrolijk over het pad. -zich van geen kwaad bewust. Hij en zijn soortgenootjes zijn hier in een aantal aanwezig, toch storen ze niet. Ik vind het wel prettig als ik die witte bobbeltjes op en neer zie hobbelen, hun oortjes strak op hun hoofd en ogen alert.

Een vliegtuig, die ik niet kan zien doordat het zo hoog vliegt, stoort de ochtend rust. Langzaam verdwijnt het geluid de verte in. Weer die mooie stilte waar ik zo van kan genieten.

Ik merk dat de zon steeds iets meer warmte uitstraalt, langzaam worden nu ook mijn voeten geraakt door de stralen. Mijn zonnebril was meteen al nodig om mijn ogen te beschermen. Oh, wat kan ik genieten van zulke momenten- van het opstarten van de dag.

Het is maandagochtend. De dag na Hemelvaart-weekend. De camping is grotendeels verlaten. Er is nog maar een klein groepje vakantiegangers aanwezig. Die slapen nog- en zijn zich niet bewust van dit alles wat ik ervaar. De stilte, de vogels, het spiegelend water, de lucht, de ochtend zon, het natte gras en de dauwdruppels die langs het raam van de caravan langzaam naar beneden glijden.

Over een paar uurtjes gaan wij, mijn man en ik, ook naar huis. Dan zit het er weer op. Onze mini vakantie. Het waren heerlijke dagen- samen met vrienden. Elk jaar opnieuw op Hemelvaartsdag. Elk jaar lukt het weer om er iets moois van te maken. Ieder persoon iets van zichzelf meebrengen waardoor de groep een bijzonder dynamiek heeft. Bijzonder, net als mijn ochtend tafereel. Je moet ervoor gaan zitten om het te bewonderen. Om ervan te kunnen genieten - met al haar facetten.

Het is weer voorbij. Het water is niet meer spiegelglad. De bries is iets meer aangewakkerd. Moeder eend heeft haar jong weggeleid en de zwaan... Tja, die is toch maar weggevlogen. De sluis verderop heeft de eerste boten weer doorgelaten. Er begint leven in de brouwerij te komen. Mijn stilte moment is voorbij.

Ik ga de caravan maar gereed maken voor de reis naar huis! Het is mooi geweest.