Zaterdag, de dag na vrijdag!

Ik kan me afgelopen zaterdag nog zo goed herinneren dat ik het gevoel hebt dat het gisteren was.

Maar gisteren was vrijdag. En wat een dag.

Was opgehangen, huishoudelijke klusjes gedaan. Nieuwe printer geïnstalleerd.

Hulp gehad bij het maken van een levensgrote VOGELVERSCHRIKKER. 

Nee hoor, niet voor op mijn balkon maar voor een 60ste verjaardag.

Er zit een hele reeks

 verjaardagen aan te komen.

Vorig jaar was ik de eerste in onze 'vriendenploeg'. Weet je wel, zo'n groepje mensen waar je een bijzondere band mee hebt. Wij hebben een grote vriendenkring- ieder een zo in hun eigen waarde en door bepaalde situaties ontstaan. Collega's, buren die vrienden worden, sport of andere verenigingsverband - nou ja, je kent het wel.

De vriendenkring waar ik het nu over hebt zijn mensen die al meer dan 40-45 jaar de rol van vriend in het leven van mijn man spelen. Ik ben erbij gekomen zeg maar - eind 2002. Toch voelt het alsof ik er altijd bij bent geweest. Als een warm bad.

De afgelopen jaren, vooral in de gezinnen waar kinderen waren en die nu bijna volwassen zijn, is er ruimte ontstaan om andere dingen to doen samen. Het begon met WADLOPEN- ja dat moesten we gedaan hebben voordat wij het niet meer zouden kunnen

opbrengen! Het werd een weekendje weg. Dit werd en wordt elk jaar herhaald- nee, niet het WADLOPEN, daar zijn we 'overheen'. Elk jaar, en afwisselend van organisatie, (per koppel wisselt dat per jaar) gaan we weg van vrijdag tot zondagavond. Ergens in Nederland spelen we toerist. We nemen een betaalbaar hotelletje, maken waarschijnlijk teveel lawaai met z'n allen, bezoeken diverse terrasjes, gebruiken een dag om de omgeving te verkennen met de fiets ( die we ter plekke huren) en wandelen, winkelen, luieren we ook een dag. Tot slot eten we samen zondagavond en keren we weer huiswaarts. Moe, blij, goedlachs en met zin in het volgend avontuur.

De groep is niet elk jaar helemaal compleet maar dat mag de pret niet drukken- wel jammer, maar begrijpelijk. Er zijn meer afspraken, verplichtingen en liefhebberijen die soms in de weg staan. Iedereen is vrij daarin. Dat is het mooie van zo'n vriendenkring. Iedereen in hun eigenwaarde laten - vrij! Op zo'n weekend is dat ook zo! Allemaal verschillend, allemaal het zelfde.

We zijn nu allemaal al een poosje de Abraham en Sarah tijdperk voorbij. Deze bijzondere dagen werden ook met veel hilariteit en plezier gevierd. Er zijn 11 gegadigden waarvan er nu al 3 de 60 zijn gepasseerd -  8 te gaan waarvan nog 2 dit jaar. We maken er grappen over, gejuich als er ergens 60+ korting wordt aangeboden en leven mee met de werkelijkheid van langzaam aankomende gebreken die onze lichamen vertonen.

Desondanks - maken wij veel plezier samen- genieten wij van de mogelijkheden en benutten wij kansen. Wij vieren het leven. Hoe mooi is dat?

Ik heb de stroo opgeveegd, de versieringen liggen klaar voor de volgende JARIGE JOB en de brein is al bezig met het bedenken van een 'thema' die past, haalbaar is en in die mogelijk in de smaak zal vallen. Deze ideeën zullen in de planning avond besproken en over besloten worden. Wat een geweldig vooruitzicht.

Het is zaterdag, de dag na vrijdag! Wat leuk om eventjes tijd genomen te hebben om weer van VRIDAG te genieten.

Hup, de klok tikt - voordat ik het weet zal zondag zich aankondigen.

Fijn weekend verder!

Teleurstellingen- hoe ga ik er mee om?

Vaak heb ik geschreven over hoe een bevoorrecht mens ik ben. Gezegend in zoveel aspecten van mijn leven. En dat ben ik ook, besef ik ook en ben ik dankbaar voor.

Hoe krom het ook klinkt - struikel ik toch over het 'teleurgesteld zijn' van dingen die anders uitpakken dan verwacht/gewenst.

Ik probeer te relativeren. Er zijn zoveel nare dingen die en mens meemaakt - daar ben ik me echt wel van bewust. ervaringen genoeg zelf om daar over mee te kunnen praten. Dat alles zijn 'belang' heeft! Dat er gebeurtenissen die te betreuren zijn, verdrietig zijn, pijn veroorzaken.

Mijn nuchtere ik WEET dat wel.

Maar het gevoelsmens in mij - die zit met "Hoe ga ik met teleurstellingen om? Mag ik überhaupt teleurgesteld zijn?" Moet ik overal maar 'genoegen' mee nemen of mag ik BALEN?'

Het zijn geen levensbedreigende, wereldschokkende aanpassingen die ik moet maken. We zijn net verhuisd- ja alles ging niet echt verkeerd maar ook niet van een leien dakje.

•  De deur van de wasmachine zou 'aan de goede kant' openen. Dat werd mij beloofd. Nee dus! Ach dit went ook wel maar toch........!

• De deur van de koelkast opent ook anders dan gevraagd en beloofd. Moet ik daar om huilen? Nee, maar het is wel iets waar ik een knop ( ja die knop) weer om moet zetten. Andere hand gebruiken. Een levenslange gewoonte omzetten. Dat kan hoor. Maar toch.....!

• Ik kan niet bij het 'lintbakje' van de wasmachine - er zit een plint van 2 en 1/2 meter voor. "Ja mevrouw, die trekt u gewoon weg. Anders kan ik niet verzinnen, daar moet u het mee doen." Oh? Nou dat werd een lastige klus afgelopen woensdag. Water, plint, bakjes, Ik moet er wat anders op verzinnen... er mee 'leren omgaan'. Maar toch....!

• Tegels aan de wand in de keuken- oh jee, ik houd niet van krakelee. Maar ja, het zit er wel in. Om dit op te lossen is bijna niet te doen. Natuurlijk kan de hele tegelwand eraf gehaald worden - maar wil ik dat? Vandaag overleg gehad met de aannemer en de tegelleverancier. Ik heb de handdoek in de ring gegooid. Ik voelde alsof ik geen kant op kon. De tegels blijven en ik ga mijn best doen de 'scheuren in het glazuur' te negeren. Het gekke is - er is maar een kleur tegel die echt veel krakelee verschijnselen vertoont ( Gelukkig denk ik dan)! Was ik er attent op gemaakt, had ik van het verschijnsel 'krakelee' geweten had ik deze tegels NOOIT gekozen. Deze keuken en ik moeten toch de komende jaren er samen ervoor zorgen dat er met plezier gekookt wordt. Ik zal het doen, maar toch....!

Dit zijn even de paar dingen waar ik 'tegenaan loop'. Natuurlijk weet ik dat allerlei dingen 'anders' kunnen. Natuurlijk ben ik flexibel wat betreft keuzes en ik prijs mezelf gelukkig dat ik het niet vervelend vind om compromissen te sluiten. De eerste 3 ergernissen kan ik echt mee omgaan. De laatste doet pijn. 

Met tranen in mijn ogen heb ik gezegd - dat ik er een poosje verdrietig om zal zijn - dan ga ik me inzetten om de tegels te negeren. Het is niet anders. Toch voel ik dat ik me als een verwend kind gedraag...! 

Ik ben TELEURGESTELD - niet alleen in de tegels maar ook in mezelf.

Ik moet de AAN knop maar weer gaan zoeken!

Aan en -uitknoppen

Jaren geleden had ik het bevoorrecht om naar een personal coach te mogen gaan. Dit aanbevolen ( en betaald) door mijn toenmalige werkgever.

Tot de dag van vandaag ben ik daar dankbaar voor en heb ik het voordeel er NOG steeds van.

Na 30 jaar Down Under had ik even ondersteuning nodig om aan mijn nieuwe leven te wennen. Ik had er moeite mee dat ik me zo ontzettend thuis voelde. Nee, dat is niet helemaal waar. Ik had het ontzettend naar mijn zin - en anderen hadden daar moeite mee.

Er was de gedachten dat ik me alleen happy mocht voelen als ik in de nabijheid van mijn kinderen zou wonen. Mijn analyse was - men denkt over mij dat ik een slecht mens ben, een slechte moeder. Dit ontwrichtte mij. Hoewel het dus niet mijn probleem was  - werd het mijn probleem. Trok ik dit naar me toe en had er enorm last van. Ik kwam in een neerdalende spiraal terecht. Een tegenstrijdig gevoel - en iets wat botste met mijn persoonlijke instelling van wat 'goed' was en 'slecht' zou zijn.

Deze situatie begon een grote rol te spelen met mijn 'her' inburgeren in mijn geboorteland. Mijn identiteit en persoonlijk gevoel was beschadigd en aangetast door iets waar ik me geen raad mee wist.

Na een aantal ingrijpende gesprekken en diep 'soul searching' kwamen er incidenten tevoorschijn die als Aan en -uitknoppen werkte. Ik reageerde uit het verleden. Aangeleerd gedrag. Als het aangeleerd was - zou ik het ook af kunnen leren.

Terwijl ik in Nieuw Zeeland studeerde had ik hierover gelezen, geleerd, gesproken. Dit gold niet voor mij - nee hoor! Opeens gelde alles wat ik eigenlijk al wist - op mij. Dat een vorige (merkwaardige) ervaring en gevolg daarvan als knoppen in je geheugen bleven. Dus een vergelijkbare ervaring riep vergelijkbare reacties op.

Ik ga even niet in op de AAN en UIT stand, maar geloof me, iedereen bezit deze twee knoppen. Het gebruik ervan verschilt van persoon tot persoon. Ik liet me elke keer uitschakelen- door mij.

Ik schoot constant in de verdediging en mijn knop schoot steeds naar UIT!

Dit werkte mijn inburgeren tegen. Mijn engelse taal kwam steeds vaker voor in mijn gesprekken en ik moest constant zoeken naar Nederlandse uitspraken en vertalingen. Blijkbaar was mijn AAN/UIT gedrag al eerder aangetast. Ik raakte de weg kwijt.

De gesprekken en oefeningen die de revu passeerden helpen mij nu nog. Mijn bezoeken aan mijn coach duurden net iets meer dan anderhalf jaar met de frequentie steeds verder uitgerekt. Totdat ik sterk genoeg was om op mijn eigen benen te staan. (Een paar jaar later heb ik wel eventjes een herhalingscursus gehad. Mijn coach was weer super geweldig om mij op een manier die het beste bij mij paste weer te ondersteunen en begeleiden.)

Nou ja, eigen benen. Door alle gebeurtenissen te bespreken, mijn levensmotto weer helder in beeld te krijgen en weten waar ik voor ga en sta, werd ook mijn geloofsovertuiging weer hersteld. Mijn bid gedrag aangescherpt en mijn gesprekken met God intenser en veel vaker voorkomend. Ook op het gebied van geloof was ik dusdanig afgeweken dat ik me slecht, alleen en verlaten voelde.

Als moeder ver van mijn kinderen, als kind ver van God mijn Vader.

Ezelsbruggetjes werden geslagen- ik stond met een voet in Nederland en de ander in Nieuw Zeeland. En zo zal het altijd zijn -met een verschil. Ik verdedig mijn situatie niet meer- het is zoals het is. Niemand hoeft mij te begrijpen.

Ik heb onlangs genoten van een bezoek aan mijn ander leven - aan mijn kinderen, kleinkinderen, mijn voormalige echtgenoot en vader van mijn kinderen, en al mijn vrienden die mij trouw zijn gebleven.

Twee levens - een mens. Dubbel gezegend.

Stemrecht- of stemplicht

Afgelopen woensdag (18 maart 2015) was het weer zover.

We werden uitgenodigd om te stemmen.

Gevraagd om een mening te geven - een signaal aan de politiek, hoe wij over het beleid, de koers en lokale politieke zaken denken en hoe wij het willen.

Nogal een grote vraag - want je zou toch behoorlijk wat kennis in huis moeten hebben, niet alleen over de mogelijkheden, maar ook de mensen, de partij en de werkwijze van de politieke machine om een weloverwogen keuze te kunnen maken. Of hoeft dat nou juist niet!?

Is het zo dat je alleen hoeft te kijken naar wat JIJ zelf wil? Voor jou en jouw situatie?

Of ben je verantwoordelijk voor je medemens - moet je kijken naar wat goed is voor ALLEN?
Is dat mogelijk om zo breed te kiezen?

Het enige wat ik hier verder over wil zeggen - is dat het WEL een verantwoordelijkheid waar men HOORT gehoor aan te geven. Want we zijn met z'n allen verantwoordelijk voor onze samenleving. Thuisblijven is voor mij in ieder geval geen optie. Ik maak misschien niet de keus die mijn buurman of overbuurvrouw zou nemen. Maar ik kies wel... met intuïtie, wat speurwerk en het zoutkorrel groot politieke inzicht dat ik bezit.

Mijn geloofsovertuiging zegt dat ik die verantwoordelijk MOET nemen. Zonder dat denk ik, dat ik misschien meer moeite gehad zou hebben om deze stap te zetten. Ik zeg misschien want niet iedereen werd gemotiveerd door hun geloofsovertuiging. Maar voor mij speelt dat wel een grote rol.

Niet alleen heb ik de opdracht om voor dit planeet te zorgen, om mijn naasten lief te hebben maar ook te zorgen dat het land bestuurd wordt door mensen die inzicht hebben. En daarom is het stemmen een serieuze zaak - op welk niveau dan ook.

Wij wonen in een VRIJ land. Er staan geen soldaten bij elk stembureau. Wij worden niet gedwongen om te stemmen tegen onze wil en op de enige kandidaat die een dictatuur ons voor zou dragen. Wij zijn VRIJ - en dat geeft ons nog meer verantwoordelijkheid en ook rechten en plichten.

Ik maak deel uit van een groepje die een van de stembureaus in dit land - beman! Ik zit er dus bovenop, zeg maar. En de observaties die ik maak van de diverse mensen die komen stemmen loopt sterk uiteen.

Sommigen geloven niet dat hun stem iets zal bereiken, anderen overtuigd dat HUN keuze de ENIGE keuze is - en dan weer diegene die dwars liggen om een teleurstelling te verwerken. De ' zo stemde mijn opa zo stem ik ook' stemmer. Er is ook de ontgoochelde stemmer - die komt wel en laat een bericht achter op het stembiljet. Van frustratie, van boosheid en teleurstelling. Ook die stemmer laat zijn stem horen.

Goed of kwaad, zinvol of zinloos - een oproep naar de stembus brengt veel emoties met zich mee. Meningen lopen uiteen, gesprekken worden heftiger en eventuele uitslagen worden 'voorspeld' door experts.

Het zit er weer op, de kiezer heeft gesproken en de regering gaat zich beraden.

Het enige wat ik wel weet - als ik niet had gestemd, heb ik geen recht van spreken als er iets is wat me tegenstaat. Net als de veel gebruikte stelling - de beste bestuurders zitten aan de wal, geldt vooral in dit geval.

Waarom BLOG jij?

"Waarom blog jij?" vroeg een vriendin onlangs. " Waarom laat jij wild vreemden dingen lezen waar jij over denkt, wat je overkomt of waar je mee bezig bent? Ik zou het gênant vinden als mensen over mijn leven konden lezen".

Gênant? Daar had ik nog nooit over nagedacht. Dat ik me zou moeten te schamen of in ieder geval verlegen hoorde te voelen als mensen iets over mij en mijn levensinstelling/overtuiging te weten zouden komen.

Het werd een heel gesprek - over schrijven, openbaar delen, over privacy en het delen van persoonlijke ervaringen.

Ik werd erop gewezen dat er mensen zouden zijn die het misschien niet konden waarderen dat ik over mijn geloof zou schrijven. Dat ik als 'beter weten' - en moralistisch over zou komen. Ik hoorde alleen maar negatieve bezwaren en opmerkingen waarom ik hiermee zou moeten stoppen. En ik snapte het niet.......! Ik voelde me niet gekwetst maar verward. Want laat eerlijk zijn, ik ben niet de enige blogger in de wereld!!!

Zonder mezelf te verdedigen liet ik dit gesprek voortgaan. Ik dacht " als ze doorpraat kom ik er misschien achter waarom ze zo denkt. Er moet iets gebeurt zijn in haar leven waardoor ze zo vel was in dit gesprek - en zo tegen het Bloggen is".

En toen kwam de aap uit de mouw. Ik schijn ooit iets geschreven te hebben over de donkere maanden en de komst van het voorjaar- dat mensen die moeite hadden met de wintermaanden nu weer met goede moed de zomer tegemoet konden. Dat ik daar blij om was ( voor hen). En zonder dat ik het wist had zij last van winter depressie. Ik had haar moeten vragen voor 'expert' advies en inzicht was haar mening. Ik schreef ' zomaar wat' net als 'alle' bloggers zomaar wat schreven. Ze was toen gaan zoeken naar meer van dit soort berichten. Ze kwam allerlei meningen en verschillende gedachten tegen in haar speurtocht.

En nu, nu leest ze ' die onzin'  niet meer. Ik kon eigenlijk niet veel met dit gesprek. Als ik me had verdedigd ( wat ik niet nodig vond) had ik weer een ander soort gesprek op gang gezet.

Ik liet het voor wat het was - we zaten tenslotte in een openbare plek - zouden gezellig koffie drinken.

Terwijl we op ons tweede kopje koffie zaten te wachten pakte mijn vriendin een weekblad op en zei " oh heb jij het vervolg van Anne Wil al gelezen? Oh, wat kan die goed schrijven zeg.........!!

Ik onderdrukte een lach! Lees maar lekker Anne Wil, zij kan er wat van.

Dit leven - dat leven!

Het is me niet gelukt om gedurende mijn verblijf bij mijn kinderen om meer dan 3 blogs te schrijven. Achteraf denk ik, jeetje 3 zelfs.

Twee terwijl ik in Australië was en 1 in Nieuw Zeeland.

Het kriebelde wel hoor. Ik wilde het wel maar de energie ontbrak. En geen wonder hoor want ik heb niet op mn handen gezeten.

Ik heb voor 7 kleinkinderen oma mogen zijn. Voor mijn 3 kinderen - moeder. Dan nog eens 'moeder' voor mijn twee schoondochters wiens moeders al overleden zijn. Het zijn schatten van meiden, echt waar. Dan is liefhebben niet moeilijk.

Als ik op bezoek ben bij de kinderen- dan zit ik midden in hun leven. In de was, de maaltijden, school activiteiten, ruzietjes aan tafel, kinderen laat naar bed en niet vroeg eruit voor school, gehaast, gehuil, gelach, gedoe en plezier. Het is de rauwe werkelijkheid van HUN dagelijks leven. Precies zoals dat zou gaan als ik er niet was. ( want opgepoetst, aardig, netjes en beleefd blijven is maar van korte duur ;-)  ) Mooi, boeiend, indrukwekkend, vermoeiend en toch ook vermakelijk.

Wat ik er zo mooi aan vind is het met eigen ogen zien, met aanwezigheid meemaken en met een dankbaar hart genieten. Genieten van mijn kinderen die OUDER zijn geworden. Genieten van de herkenbare frustraties die ik herken, genieten van de opvoed technieken die zijn blijven hangen- dus toch doen als.....! Ik geniet van de strijd, de overwinning, de kameraderie tussen de kinderen, de successen en de minder geslaagde ouderschap pogingen. Gelach en gehuil, vreugde en verdriet.

Dat ik een gezegend mens ben weet ik al een hele poos. Dat ik er dagelijks aan herinnert wordt geeft mij plezier - ook in de wat zwaardere tijden.

Vrienden vragen wel eens- zou je de kinderen niet dichterbij willen hebben? En dan denk ik, 'dichterbij'? Hoezo, ze wonen in  mij. In mijn hart, in mijn hoofd en in alles wat ik doe. We houden nauw contact- ik ben aan de andere kant van hun toetsenbord, scherm of telefoon.

En dan, sinds 1 juli 2000 - weer een prachtig en mooi leven in Nederland - mijn thuis land. Waar ik ook geniet van de liefde van de aanwezigheid van familie, vrienden en mijn verleden. Helemaal compleet.

Ik heb twee levens. Een vol en prachtig  Down Under bij mijn kinderen, kleinkinderen verdere family en vrienden. Ik vraag me wel af wat de bedoeling hiervoor is - en telkens als zich iets voordoet in mijn leven, weet ik, ik 'zit' op het moment van gebeuren op de juiste plek. Of hier- of daar.


Hoe gezegend kan een mens zijn?

Ganzenbord - lekker Hollands in Nieuw Zeeland

Nog NET geen 15 - wat een geweldige vent wordt hij!
Om trots op te zijn... en dat ben ik ook.

Dit kan zomaar in Nederland zijn- maar is het niet

Zo geweldig hoe dit gezinnetje van de kleine dingen geniet!

Op de muur - drie gezin's silhouetten- deze van mijn jongste zoon bij pa langs de oprijlaan

..en dan nog even een spelletje Rummikup