Het grote verdriet

De zon schijnt

De lucht kleurt blauw

Maar toch huilen vele mensen vandaag

OVERAL waar oorlog heerst

Daar hangt een zwarte wolken laag

Er is zoveel pijn en verdriet

Dat het leven gekoesterd hoort te worden

Maar dat ziet men nu even niet

Ik kijk met ongeloof naar de beelden op het scherm

Hoe kan een mens dit een ander aandoen

en jubelen om de wrede daden

Het westen wordt veracht - door een wrede groep mensen

Toch vluchten er miljoenen naar toe

Voor de veiligheid die niet meer te vinden is in hun land

Waar geborgenheid en vrede bedolven is onderhand

Ik snap de gedachten achter het slachten niet

Van kinderen, vrouwen en mannen

Want het enige wat de wereld ziet

Is verscheurde rouwende mensheid in zoveel landen

Wanneer houd deze gekte op

En slaan wij onze handen ineen

Want de wereld is niet van een bepaalde groep

Maar gemaakt voor IEDEREEN.

Tijden veranderen- wij moeten daarin mee!

Veel wordt er momenteel gesproken en geschreven over hoe 'wij' onze tijd vullen. Teveel bezig met Social Media en hebben het 'zo goed' met alle automatisering.

Het zitten wordt het nieuwe roken genoemd- Ja, wij zitten teveel.

Ouderen ( en ik ken een paar echte oudjes ) die schudden met hun hoofd als ik het heb over een 'volle week' met drukte en bezigheden. Want, ja toen zij jonger waren.....!

Het is van alle tijden denk ik. Dat een generatie eerder het merendeels moeilijker had of zwaarder dan de nieuwe generatie.

'Wij' hebben het zoveel makkelijker. Automatisch dit automatisch dat. Autos tot onze beschikking - fietsen doen we voor 'plezier'. Een gestroomlijnd Openbaar Vervoer. Kortere routes, betere wegen meer mogelijkheden. Jaja, het was 'vroeger' moeilijker dan nu.

Onlangs zat ik een kopje koffie te drinken in de stad- even zitten, niet staan of lopen maar zitten. Om tot rust te komen. Een gesprek van een stel jongeren was gaande. Ik kon niets anders doen dan meeluisteren. Het is ook nu 'trendy' om iedereen mee te laten luisteren. Zachte stemmen zijn niet van deze tijd!

Wat hebben zij het toch moeilijk. Studie mogelijkheden- keuzes maken. Wel een baan vinden of niet - in hun geprefereerde vak. Solliciteren en afgewezen te worden omdat ze 'te oud' waren, of niet genoeg ervaring hadden. Vast contract- wat is dat? Gebeurt dat nog? Jonge lui, ik schat zo mid tot laat 20. Moedeloos waren ze. Binnen dit groepje was er een die het wel 'gemaakt' had. Hij was afgestudeerd en had een baan kunnen bemachtigen. De vragenvuur die hij moest ondergaan, de tips die hij gaf. Het klonk allemaal in en in triest. Deze jongelui waren nu al ontmoedigd, uitgeblust en hun (volwassen) leven moest nog beginnen.

Ik vraag mij af: Is het ooit de sprookjes wereld geweest die wij denken recht op te hebben? Of is het een natuurlijk gang van zaken. Alles wat men in het leven beleeft heeft energie, kracht, doorzettingsvermogen en inzicht nodig.

Alle generaties hebben hun weg moeten banen door het leven om te zorgen dat resultaten werden behaald, problemen overwonnen en successen te kunnen boeken.

Wij hebben het niet makkelijker of moeilijker lijkt mij- alleen anders. Het zijn de oplossingen en mogelijkheden die veranderen.

Nou heb ik het niet over de oorlog en extra strenge winters. Ik heb het nu 'gewoon' over het dagelijks leven, de levensloop vanaf kind, na educatie en de periode naar ontwikkelende volwassen zijn. Hebben jongeren het moeilijker? Ik denk dat ' ze het anders hebben'. De wereld stond ook op z'n kop bij de Industriële revolutie. Ik denk dat er nu ook een grote omkeer is en daar zit deze generatie net tussen. Net als de 60+-ers nu in de omzet fase zitten van het met pensioen gaan. Na 40+jaar als werknemer wil je toch wel eventjes met je benen omhoog- toch? Onvrede leeft ook in deze leeftijdsgroep.

Er zullen wel velen zijn met een andere mening of inzicht- maar ik moest dit even kwijt. 

Help elkaar- heb begrip ipv kritiek en probeer je in te leven in de situatie van een ander. 

Afgunst en onbegrip zijn twee kwaden waar we wel zonder kunnen.

Toerist in eigen land

Ik kijk graag naar reis programma's van verschillende formats.

Poosje geleden een series gevolgd - De Gevaarlijkste wegen van de wereld. Niet gezien? Nou dan raad ik het aan als je van spannend en spanningen houd. Wat een trektochten maakten die BN'ers toch. Maar wat leuk ook die gesprekken, de zelfkennis, de angst en de bravoure. Zelf had ik NOOIT of te nimmer meegedaan aan zo een avontuur. Petje af voor diegene die zich daar wel op waagden. Prachtige beelden- adembenemende landschappen. Uitgestrekte gebieden- de kou, nattigheid, slecht zicht en heldere hemelen. Onbekend terrein - uitdagend.

Ja, ik weet het ook wel, er zit een camera volg auto bij- ze zijn niet echt 'alleen'. Toch stoer.

Ik vertrek: Ook zo'n avontuur maar dan anders. Vaak onvoorbereid, richting onbekend. Over stoer durf ik niet te schrijven eigenlijk - maar durf wel! Want dat moet je hebben als je zo'n toekomst aangaat. Geen garantie op succes. Ik lees net dat een van de deelnemers aan het programma- plots is komen te overlijden. De avontuur die zij aangingen is wel een succes geworden- wat tragisch dat het dan zo afloopt. Het leven is voor niemand oneindig- daar hoef je niet voor te immigreren.

Zo zijn er vele programma's die een kijkje nemen in andere landen- laat andere culturen en gewoontes zien- kleding verschillen, voedsel, landschappen, dans enz enz.

Zo genieten mijn man, een koppel zeer goede vrienden en ik van Nederland- ons thuis land. Ken je het programma nog "Weg van de snelweg'? Nou dat 'doen' wij. Er wordt gezocht naar een 'leuke aanbieding' voor een liefst kleinschalig hotel - maar groot is ook goed, en dan boeken wij meestal 1 nacht met ontbijt en eten erbij.


Mijn man verdiept zich over de kaart - en bepaald de route - ik rij. De mannen achter in - terwijl wij vrouwen de babbel een beetje gaande houden. Er wordt ook veel, veel gelachen.

Kleine plaatsjes staan aangemerkt voor koffie, broodje en colaatje. Tenslotte, na een leuke en ook beweeglijke dag komen wij op onze bestemming aan. We vullen de tijd samen en ook even met ruimte voor een privé pauze- om vervolgens samen te tafel te gaan.

Ontbijt is ook weer een gezellige boel - met overleg - hoe verder.

Een nieuwe route- weg van de snel weg... en doen er de hele dag over om weer thuis te komen. Het gaat niet om hoe ver van huis - want ook rondom zijn er plaatsen te ontdekken die al gauw voorbij gereden worden.


Ik zou zeggen- ga erop uit. Wees toerist in eigen land ( waar je ook maar woont) en ontdek hoe mooi een (klein) land kan zijn.

De ontdekkingen zijn GROOT!

TEVREDENHEID

Ik heb voor 2016 het woord TEVREDEN(HEID) gekozen om mij op te concentreren en meer laten gelden.

En dat gaat niet alleen over wat er op 'de dag zelf' gebeurt maar ook wat er in het verleden heeft afgespeeld.

Tevreden zijn met wie ik ben. 

Hoe ik in mijn vel zit

Wat ik belangrijk vind

Waar ik door geraakt wordt

Wat speelt in mijn dagelijks leven

Hoe ervaringen mij veranderd hebben

Welke mensen mijn leven beïnvloed hebben

Waar ik geweest ben

En waar ik naartoe groei

Wat ik heb en wat ik had

Om maar een paar dingen te noemen.

Ik moet ook bekennen dat ik deze gedachten dagelijks zou onderzoeken en beamen. Dat er een soort 'onderzoek' naar de goede en slechte momenten zou komen en ik er meer mee bezig zou zijn.

Toch weet ik dat ik het thema voor 2016 naleef.

Want ik BEN tevreden met veel minder dan voorheen.

Ik mis eigenlijk niks

Mijn dagen zijn gevuld met momenten om in te lijsten

De focus is meer op het TEVREDEN ZIJN met hoe iets loopt dan de mopper momenten omdat iets anders is dan gedacht.

Weten dat ik ergens mijn best voor hebt gedaan - geeft een tevreden gevoel - want iets kan altijd misschien wel beter - maar op dat moment is het; 

HET BESTE WAT IK HEB KUNNEN DOEN!

Morgen- 14 maart. 

De trouwdatum van mijn ouders.

Gek, ik heb iets met datums. Kan de raarste dingen aan een datum koppelen. Namen, nou dat is een ander verhaal ;-).

Mijn ouders, de mensen die mij groot hebben gebracht, lief hebben gehad, gesteund. Nog altijd kan ik met oprecht hart zeggen dat ik van mijn ouders hield. Ook al waren wij het niet altijd met elkaar eens. Maar echt oneens ook weer niet. Ik had ze niet alleen lief- ik respecteerde ze ook. Dat zijn wel twee verschillende dingen. Respect en liefde.

Met trots spreek ik nog over ze - en missen doe ik ze ook nog. Mijn vader die op 4 november 1999 overleed en de geboorte van zijn eerste achterkleinkind niet meer mee heeft gemaakt. (Hij werd op 8 maart 2000 geboren).

Mijn moeder die insliep 1 uur na het jaar 2011 begon die al die jaren zonder haar levenspartner er het beste van maakte maar ook op 87 jarige leeftijd dacht - ' het is goed geweest'.

Tevreden ben ik - met mijn ouders en hun liefde voor mij. Met hun invloed, het streven naar een goed leven voor hun gezin, het harde werken en de keuzes die zij maakten. Ik laat de gedachten van 'achteraf' weg. Want het is zo gelopen, het is zo geweest en om de woorden van mijn moeder te herhalen 'het is goed geweest'.

Even dit- kort maar krachtig

Ik ben blij

TEVREDEN!

De zon schijnt

De volgels zijn druk in de weer

Mijn aanrecht staat vol bakjes

Mijn fornuis beladen met pannen

Ik ben aan het koken

Want er komen vrienden eten vanavond

Zomaar- op een woensdagavond

DE geur is om op te eten

De kamer glimt

De tafel staat klaar

Ik ga mij omkleden

De feeststemming zit er behoorlijk in.

Ben jij ook zo blij

Laat het even weten

Geniet van elk moment

Bijzonder moment 'opname'.

Een poos geleden werd ik benaderd door een dj van RTLHolland- een radiozender die 24 uur online is en vooral de aandacht heeft voor Nederlanders buiten Nederland. Of in ieder geval voor Nederlanders in en buiten Nederland.

tJa, een interview, ik wist niet wat ik mij ervan moest voorstellen - en tot welk doel? Wat wilde ik ermee bereiken? Ik had 'A' gezegd dus... het gevolg was de 'B'.

Afgelopen vrijdag was het zover. Rond een uur of 3 werd er contact gelegd en  John DJ DJ legde uit dat het vooral ook ging om de verschillen tussen - het nieuwe en oude. Wat had ik ervaren als een Nederlander in mijn toen nieuw thuisland Nieuw Zeeland- wat was anders. Het gesprek ging om de verschillen tussen de twee culturen. Wat lieten ik/ we achter en wat vonden wij daar - hoe gingen wij ( ik dus) daar mee om. Ik kan niet voor mijn ouders, broers en zus spreken. Dit gesprek was vanuit mijn ervaring en beleving daarvan.

Nou is ons gezinsverhaal wel ietsjes anders dan de grote menigte emigranten. Door de gezondheidstoestand van mijn jongste broer(tje) zijn wij na 5 jaar Nieuw Zeeland 'even' terug geweest naar Nederland - niet wetende dat wij ook weer naar Nieuw Zeeland zouden wederkeren.

Dus een jojo effect. En zoals de spreuk al zegt: Hier laat je wat daar vind je wat. Nou dat hebben wij zeker gedaan.

Als jong kind- ga je mee met een heel ander beeld dan een volwassene. Mijn ouders wilde 'beter' voor hun gezin. Wat weet een kind nou van hoe 'beter' eruit ziet. Ik miste niets.

Als jong volwassene koos ik er voor om op 18 jarig leeftijd wel weer terug te gaan - en wij belande allemaal weer terug in Nieuw Zeeland - in diverse stadium en gelegenheid. Twee van ons zijn weer in Nederland.

Sinds 1 juli 2000 ben ik weer 'thuisgekomen'. Het bevalt meer dan prima - maar dan de angel he. Die hebben wij emigranten allemaal wel. Familie. Het 'hier vind je wat daar laat je wat' - is buiten de familie banden om. Want dat is niet niks.


Natuurlijk mis ik veel van de ontwikkelingen van mijn kleinkinderen. Uiteraard ben ik geen oppas oma, geen opvang moeder voor mijn kinderen als ze een extra handje hulp kunnen gebruiken. Maar dat zijn veel ouders niet wiens kinderen of andere familieleden besluiten te immigreren.

Mijn leven was daar mooi en hier mooi - hier zijn mijn roots- hoe banaal dat misschien klinkt voor sommigen. Voor mij is en blijft dat van belang. Zo mag ieder het zijne over denken, voelen en ervaren.



Ik ben een gezegend mens met zoveel vrienden en familie overal in mijn twee 'thuislanden'.

De Amygdala en de diaspora

Jaren geleden - gedurende mijn studie periode, heb ik veel geleerd over het brein en onze manier van doen en laten.

Dit heeft mij enorm geholpen om mensen en hun reacties te begrijpen, mee om te gaan en zelfs daarop te kunnen reageren op passende wijze.

Het 'vecht vlucht en bevries systeem' ( zal ik het maar even noemen) zit stevig ingebakken. Het is het meest oud en bestaande deel van onze hersenen. Het overlevingsmechanisme - voordat 'wij' wat meer mogelijkheden tot denken en beramen hadden ontwikkeld.

Dit gedrag kan als een oer instinkt genoemd worden. Hierdoor kunnen wij onszelf behoeden voor kwaad, letsel en kunnen mogelijk gevaar ontwijken. Stel je komt oog in oog met een leeuw of tijger te staan!

Nou lopen er in Nederland geen leeuwen en tijgers rond- maar dit als voorbeeld hoe vroeger men blootgesteld was aan allerlei gevaren waar ze geen fysieke bescherming voor hadden - maar wel het Vlucht en Vecht 'systeem' inzetten.

Vandaag zijn er andere gevaren- en het gevolg zien wij nu dagelijks op tv en lezen wij over in de kranten.

De vluchtelingen - die mensen die het geweld van oorlog willen ontwijken, vanuit willen ontsnappen, willen overleven. In duizenden vluchten zij uit het gebeid en vanaf het gevaar dat voor hen dreigt

De Amygdala

De amygdala, in het oudste deel van onze hersenen, is verantwoordelijk voor ons oerinstinct van overleven: vechten, vluchten of bevriezen. Je kunt dit zien als een alarmsysteem, dat ons vertelt of het veilig is of niet. Van oorsprong was deze functie van de amygdala erg nuttig in geval van gevaar, bijvoorbeeld als er een tijger op de loer lag. Op zo’n moment van dreiging is het wel zo handig dat je direct reageert in plaats van er eerst over na te gaan denken wat je nu het beste kunt doen, want dan zou het wel eens te laat kunnen zijn. Zonder dit zeer belangrijke deel van onze hersenen zouden we in die tijd niet hebben kunnen overleven. Maar zelfs vandaag de dag ervaren heel veel mensen deze vecht, vlucht of bevries reacties nog zeer regelmatig en sommigen zelfs meerdere keren per dag. Maar zelden is dat in reactie op iets wat werkelijk een bedreiging is voor ons overleven. In de amygdala kunnen stress, angst en andere emoties in ons dagelijks leven worden opgeslagen en vastgehouden. Een belangrijke beperking van hoe onze hersenen werken is dat de reactie ook kan worden opgeroepen door een vervelende herinnering, die inclusief het gevoel dat je er toen bij had, in de hersenen is opgeslagen. We noemen dit ook wel een blokkade. En zonder het te beseffen wordt deze herinnering soms getriggerd door iets waar je tegen aan loopt, of door iets wat een overeenkomst kan hebben met een vervelende herinnering.

En dan zijn er anderen die hun land verlaten - omdat zij geen waardig bestaan op kunnen bouwen door de aanwezige corruptie of voedsel en onderdak tekort. Dit kan je ook als levensbedreigend beschouwen. Sterven van honger, ziekte en te kort aan leven's bestendige omstandigheden.

Hoewel er gezegd wordt dat 'gelukzoekers' geen vluchtelingen zijn - is dat natuurlijk een kwestie van opvatting. Er is wel een andere oplossing maar het 'vluchten' is een van de eerste die in ons als mens, opkomt.

De prefrontale cortex is betrokken bij cognitieve en emotionele functies als beslissingen nemen, plannen, sociaal gedrag en impuls beheersing

Het inzetten van plannen - doordenken en voor oplossingen zoeken wordt in sommige gevallen niet ingezet doordat men moedeloos is geworden - strijdmoe zeg maar. Het inzetten van een meer ontwikkeld onderdeel van de hersenen ( de prefrontale cortext genoemd) is een plekje met wat meer rust en ruimte, waar wij als mens de tijd nemen om even door te denken om mogelijke oplossingen te ontdekken. En vaak zijn de bedachte oplossingen tijdrovend, moeilijk haalbaar en ook niet altijd succesvol in het bereiken van een gewenst eindresultaat.

Ik ben steeds meer over dit onderwerp denken en informatie borrelt steeds meer naar 'boven' naarmate het massale en niet meer te overzien probleem van 'displaced persons' (Diaspora) zich steeds verder ontwikkeld.

Het is een zorgelijke situatie- dat zoveel mensen hun eigen leefomgeving 'moeten' verlaten om veilig te voelen. En eenmaal aangekomen 'ergens' zijn ze dat dan wel?

Want ze nemen niet alleen de nodige emoties mee maar ook de ervaringen en levensgewoontes die aangepast zijn aan hun voormalige woonsituatie en leefwereld. Ik moet er niet aan denken hoe moeilijk dat voor ze zal zijn. Om het maar niet te hebben over de bevolkingsgroepen die opeens overvallen worden door deze massale 'invasie'.