Veranderingen #1: Op bezoek bij mijn tante

Een lichtblauwe lucht hangt boven de rijksweg. Een paar uitgestrekte flinterdunne wolkenlaagjes zorgen voor wat kleur. Rechts van mij zie ik kinderachtig getekende bomen. Je weet wel, rechte balk en rondje erop. Ze staan keurig recht in een lange rij, daar op de polder, als soldaten in de wacht. De velden zijn hier en daar kaal. Het rooien van aardappelen en, ik dacht uien, is nog in volle gang. Dit gaat vast snel gebeuren denk ik. Het zomer seizoen ligt achter ons, en de regen zal niet lang op zich laten wachten. Veranderingen van seizoenen - we gaan iets nieuws tegemoet.

Zoef, zoef. Ik rij een matige snelheid van 100-110 km. Je mag hier 130 rijden. Mag, hoeft niet! Toch scheuren er auto's voorbij die er nog een tandje bovenop zetten. Ze verdwijnen na bochten of voorbij de horizon voordat ik zelfs de kentekens kan aflezen. Sommige vrachtwagen chauffeurs hebben ook haast. De een wil de ander inhalen. Maakt niet uit dat er dan 20+ auto's op de remmen moeten gaan staan.

Ik baan mijn weg naar Leeuwarden. Al is er een schema en wil ik op tijd zijn, ik wil ook graag heelhuids aankomen. Risico's nemen wil ik niet. Er zijn genoeg die dat al vóór mij doen. Ik kijk goed uit en let op. Mijn gedachten houd ik zo goed als ik kan, bij mijn rijden en andere weggebruikers. Toch gaan mijn gedachten al naar mijn doel - m'n tante en oom en mijn broer. Daar ga ik heen. Het gaat niet goed met mijn tante haar gezondheid. Zelf heb ik het al 'zorgelijk' bestempeld. Eigenlijk weet ik diep in m'n hart dat haar tijd in ons midden zeer beperkt is. Dit bezoek aan haar zou mijn laatste kunnen zijn.

Ook al weet ik dat het einde nadert, dat het goed is, en dat de rust, vrede, pijnvrij zijn het meest belangrijke voor tante zal zijn. Zelf wil ik er nog niet aan. Zonder m'n tante verder te moeten. Voor haar man, kinderen en kleinkinderen uiteraard nog moeilijker. Toch is het ook voor mij erg pijnlijk en mag ik het ook best wel benoemen. Mijn verdriet zal diep gaan - ondanks dat ik weet, " het is goed zo"! Alleen het idee al zorgt voor traanogen. Ik druk ze weg. Veilig blijven rijden.

Net op het nippertje kom ik aan. Ik had beloofd de mis in het kapel bij te wonen samen met mijn oom en tante. Mijn stoel stond klaar. Met 3 minuten ruimte kon ik even op adem komen, kusjes geven, krijgen en een groet uitbrengen. De pastoor kwam binnen. De mis is begonnen. Wij zingen, bidden en zijn stil met onze gedachten. Wat fijn dat het gelukt is om hier te zijn.

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #5 . Het afscheid

Verandering #6. Een nieuwe dag 

Even bij-kletsen

Vorig jaar eind juni zijn 2 vriendinnen en ik begonnen aan een 'gezonder leven' idee. Wat meer bewegen, minder eten - maar ook gezonder eten. Graag wilden wij in een maatje kleiner kleding kunnen passen. De kast waar meer 'te krap geworden' kleding hing zou geleidelijk aan omgetoverd

worden in een kast met allemaal - passende kleding.

- Deels gelukt. Ik kan weer mijn afritsbroeken aan. Ook een lichte zomerbroek waar ik gehecht aan was. De gewenste maat is er nog net niet, dus ik zet nog even door. Gewoon doen. Geen gekke dieet fratsen. Minder, anders en toch nog leuk! De stappenteller is niet meer heilig, maar ik houd het wel in de gaten. De maximum heb ik van 10,000 naar 8,000 gezet. Dat lukt mij veel vaker, dus het gevoel van succes boven valen is heerlijk!

Ik ging dit jaar wat meer aandacht besteden aan het hebben van VERTROUWEN. Vertrouwen vooral in de goedheid van de mens. Mijn focus meer richten op het GOEDE nieuws. Het uitstralen van VERTROUWEN. Ook wilde ik meer VERTROUWEN geven. Dat men op mij kon rekenen.

- Gelukkig heb ik nog een paar maanden om mijn aandacht weer opnieuw strakker hierop te richten. Niet dat ik het helemaal uit oog was verloren, toch verwateren die dingen zo af en toe. een herinnering is nooit weg!

Ook had ik mij voorgenomen om de mensen om mij heen wat meer aandacht te schenken. De doelgroep ouderen maar ook neven en nichten. Het is wel familie. De mijne, zoals in velen huishoudens tegenwoordig, niet naast de deur. Mijn vader afkomstig uit Fryslân, mijn moeder uit Amsterdam. Emigratie speelt een groot role in het verspreiden van allen aan beide kanten, hoewel de "Friesche tak' dichterbij is gebleven dan de Hollandse. Het is niet dat ik elke week op de koffie hoef, maar tijd en aandacht voor elkaar, is mijn idee van familie zijn.

- Dit probeer ik te doen door verjaardagen niet te vergeten, door berichtjes te sturen en ook, als de mogelijkheid er is of gecreëerd kan worden, een bezoek brengen. Er zijn nog enkele oud-tantes ook van mijn man. Die gaan wij deze week bezoeken. Gebeurt ook niet elke maand. Een kaart in de bus met 'zomaar!' wordt met vreugde ontvangen heb ik begrepen. Ik heb een broer(tje) in Leeuwarden die niet erg mobiel is. Ik wil maandelijks even bij hem op bezoek en een babbeltje maken. Maakt mij echt  niet uit dat ik er 450 km voor moet rijden. Zijn vreugd een mijn gevoel zijn het waard.

Onlangs schreef ik over vermoeidheid omdat ik mijn dagen te vol propten. Ik had weinig structuur in mijn week - dus alles kon. Nee zeggen is een lastig iets bij mij. Ik wil per se weten welke dag ik groet als ik mijn ogen open doe. De afgelopen maanden tast ik in het duister. Wat heb ik gisteren gedaan ( zodat ik weet welke dag het vandaag is).

- Het is nog kort dat ik hiermee aan de slag ben gegaan. Ik heb nog geen 'nee' hoeven verkopen om mijn dagen wat rustiger te krijgen. Komt misschien doordat ik nu wel wat meer duidelijkheid hebt over het invullen van mijn dagen. Alles hoeft niet helemaal vastgenageld te worden. Als ik maar een herkenbaar structuur creëer zodat ik meer ritme in mijn week krijg. Tot nu toe gaat het goed. 

Ach, wat zijn het toch kleine dingetjes waar ik mee bezig ben. Toch zit hier dus de kern van voldoening en tevredenheid in verborgen. Mopperen is zo'n waardeloze tijdsverspilling. Als iets niet goed is- dan kijk ik wat ik er aan kan veranderen. Kan dat niet is het aan mij om een houding aan te
nemen die voor geen stres of ongemak zorgt. Zo kan ik anders reageren op weggebruikers die geen respect voor de regels hebben, vervuilers die de prullenbak niet zien staan of pratende mede reizigers die hun hele leven bloot geven met openbare telefoongesprekken.

Het is maar hoe je met zulke dingen omgaat. Ik wil liever een positief gestemd, ontspannen en vrolijk mens blijven. Lijkt mij een goede voornemen.

Ik denk het er mijne van...u vast ook wel!

De zon schijnt- dan hoor ik iemand zeggen, " nou dat mag wel eens een keer. Het is tenslotte zomer. Wat een waardeloze zomer hebben wij gehad zeg!" Volgens mij hebben wij al maanden mooi weer met zo af en toe het hoog nodige natte om te zorgen dat rivieren blijven stromen, bomen en planten blijven groeien en ons stukje wereld niet vergaat van droogte. Ik dacht het er mijn van.

Ik merk dat de drukte op de wegen weer oploopt. Dan hoor ik, " Jeetje wat een toestanden. Moest weer wachten in de file. Ik was 5 minuten later thuis vandaag!" Vijf minuten maar- ik dacht het er mijne van.

"Poeh poeh de eerste week heb ik er al op zitten. Bah, mijn vakantie is nu al voorbij. Gelukkig kunnen wij eind september nog een weekje weg"! " Hoe lang ben je dan weggeweest?" werd gevraagd. "Oh maar 3 weken naar zuid-Frankrijk. Was zo maar om." Ik dacht het er mijne van.

De afgelopen paar weken ben ik wat vaker dan gebruikelijk met de bus de stad in geweest. Het is geen rustige plek meer om even bij te komen. Als ik de bus neem hoef ik niet op het verkeer te letten en kan ik even wegdromen- nou ja, kan, nee was dat maar waar! Telefoongesprekken, vrienden die samen reizen... alles word tegenwoordig zonder gene in het openbaar luidkeels besproken. Ik heb gehoord dat het in de trein idem dito is.

Zo was ik ook ongewilde luisteraar van een gesprek tussen een jonge dame en ?! Eigelijk kon ik niet uitmaken of het nou een zij of hij gesprekspartner was. Zo van, "hoezo, je gaat niet meer? Waarom niet?" ... " kan jou wat schelen wat iedereen daarvan denkt joh." ..... "Heb daar toch schijt aan die lul. Kan jou toch niks maken"! Daar zit je dan- op weg naar een wat je hoopt gezellig kopje koffie op een terras met een vriendin. Ik dacht het er mijne van.

Zo ook de gesprekken door nieuwe Nederlanders. Allemaal in eigen taal. Soms twee of drie verschillende tegelijk. Ik weet het, die kan ik toch niet verstaan. Toch vind ik het een inbreuk om mijn 'space'. Ik kan er niet echt veel begrip voor op brengen eigenlijk. Privé gesprekken horen in mijn denkplaatje niet in het openbaar. Ik denk er het mijne van! U vast ook.

Opruimen

Nee, het is geen voorjaar. Toch kriebelt het bij mij een beetje- alsof het voorjaar is. Ze wat hogere temperaturen van zomer zijn eventjes voorbij- toch schijnt de zon en hoor ik vrolijke geluiden buiten. Blijkbaar zit mijn lichaam in een soort 'voorjaarsgevoel' en daar maak ik gebruik van. Opruimen dus.

Misschien heeft het ook te maken met de klussen die ik de afgelopen maanden bij mijn zwager hebt gedaan. Hij is verhuisd. En daar kwam heel wat bij kijken. Als vrijgezel ziet hij zijn kasteninhoud toch anders dan een vrouw die meeleeft in zo'n huishouden. Nu dat hij buurman in ons gebouw is geworden kan ik een wat strakkere oog op zijn huishouden houden. Alles glimt en is nieuw. Houden zo denk ik dan. En dat kan hij erg waarderen. Gisteren nog kreeg ik een nood Whatsappje. Waar is......? Dan moet ik ontzettend lachen.

Dus nu kijk ik ook met andere ogen naar mijn kasten, laden en kamers. Wij zijn 2 en 1/2 jaar geleden verhuisd. Wat gaat dat snel- alles was bij ons ook strak en opgeruimd. Toch slipt het allemaal niet zozeer dicht maar ik merk dat ik wat minder strak alles opruim. Ingrijpen- nu dus.

De vakantie periode is voorbij. Rust in het huishouden is iets wedergekeerd. Routines worden weer opgepakt. Afgelopen weken ben ik wat kritischer naar mezelf en mijn tijdsbesteding gaan kijken. Het komt allemaal weer op z'n pootjes terecht. Ik blijk toch een soort routine en structuur nodig te hebben. Niet te strak maar wel herkenbaar. Ik wist vaak niet op welke ochtenden ik wakker werd.

Het is maandag- ik ga dit echt mijn 'van achter naar voren' huishoudschoonmaakdag maken. Misschien pak ik het meteen na het ontbijt aan- of in de middag. Maar vandaag is dus 'voor het huis' dag.

Ik gids - niet regelmatig nog maar wanneer ik het toepas in mijn agenda. Ook daar wil ik wat meer structuur in brengen. Dat ik op bepaalde dagen beschikbaar ben. Alleen in nood invallen waar nodig. Dan weet ik wanneer ik 'vrij' hebt. Of in ieder geval op 'vrij' kan rekenen. En zo ben ik ook in mijn agenda aan het opruimen.

Foto's, bestanden, plaatjes en computer gerelateerde zaken. Ook die hebben zo af en toe nodig om te kijken wat blijft en wat gaat weg. Tegenwoordig kunnen wij oneindig veel bewaren. Ik heb gemerkt dat ik dat ook bezwaarlijk ben gaan vinden. Teveel. Ook te log om dingen weer terug te vinden. Omdat het kan wil niet zeggen dat het moet. Vandaag heb ik ook mijn leeslijst van mijn blogs nagekeken. er stonden Blogs op die niet langer beschikbaar waren- de bloggers zijn of gestopt of nieuwe blogs begonnen. Of overgegaan op een ander Blog site. tJa dan verlies je ze uit het oog.

Vandaag is maandag, huis en 'opruim' dag. Heerlijk. In mijn nopjes. Nu een bakje koffie, op balkon in de frisse, lichtblauwe zonnige lucht. Ik ben een tevreden en blij mens.

Het was me wel een volle week zeg!

Soms gaat de tijd zo snel dat ik niet bij kan houden welke dag het is. Toch verbaasd het mij telkens weer hoeveel ik zo af en toe in een week kan stoppen. Neem als voorbeeld afgelopen week.

Maandag: Verrassingsontbijt bij een vriendin- die ik verzorgde. Wat de verrassing was, was dat haar zoon en zijn gezin uit Noorwegen op vakantie kwam en ook aan zou schuiven aan tafel. Daar had ze geen weet van. GESLAAGD!

Dinsdag: Klussen bij mijn zwager: Het huis is voor 95% af. Toch blijven er steeds wat klusjes tevoorschijn komen. Ook werden er een rolluik bij ons en een huiskamer rolgordijn bij hem geplaatst. Weg dag- maar wel mooi en allemaal tevreden. De jongens van van Dam Zonwering kregen voor hun werk verse scones bij de koffie.

Woensdag: Een paar weken geleden een diner afspraak gemaakt. Er werd een verjaardagcadeaubon ingeleverd. Die geven wij als cadeau tegenwoordig. Liever een wijntje bij ons komen drinken dan een fles weggeven. Aan tafel gezellig babbelen gedurende een 3-4 gangen menu. Erg leuk en lekker.

Donderdag: Op naar Zeeuws-Vlaanderen. Met droevig hart reden wij met z'n drietjes richting een bezoek aan dierbare vrienden. " De dokter informeerde ons dat er geen behandeling meer mogelijk is," was het bericht. De noodzaak om op bezoek te gaan was dringend. Hoewel de reden een verdrietige was, hebben wij met z'n allen er toch een mooie dag van gemaakt. Uitgeput en toch blij dat we gegaan zijn- rolde we erg laat ons bed in.

Vrijdag: Het is de tijd van cadeaubonnen innen. Boodschappen, huishoudelijke klussen en een paar tegenvallende taken eindelijk de keuken in. Zo gezellig en vrolijk. Genieten van vriendschap, lekker eten en mooie herinneringen en grappige verhalen uit de oude doos.

Zaterdag: Koken en gerechten voorbereiden voor een ander. Zo leuk, spannend en creatief bezig zijn. Ik hou daar wel van. Was wel eventjes veel 'keuken' deze week, hoewel we toch moeten eten en koken doe ik graag. De ochtend was ingenomen met voorbereidingen en andere taken, s'middags aan de slag. Ook tussendoor een bezoek aan een buurman (94) die zich in het ziekenhuis bevind.Was chauffeur voor zijn partner (87). Eenmaal weer thuis de draad oppakken en afmaken die hapjes.

Zondag: Begon vroeg. Lemon Meringue Tarts afbakken en naar feestje brengen. Ook nog even bij vrienden met cafe bezoek gebracht. Naar huis, even uitblazen. Eierkoeken gebakken voor oude buurman. Hij kan even niet kauwen. Ligt in ziekenhuis. Krijgt allerlei papjes en zo. Wilde zo graag iets anders eten dan vloeibaar maar het moest 'op kunnen lossen' zonder kauwen. Terwijl ik bij hem op bezoek was met zijn partner- at hij er twee op met zoveel vreugde dat ik er stil van werd.

En nu is de dag ten einde. De week begint morgen weer opnieuw. ( nou ja, soms is zondag dag 1- en nu eventjes maandag).

Ik geniet van elke dag en wat die dag met zich mee brengt. Ze komen geen tweede keer langs.

Het nieuwe werken.

Nou, mijn geïrriteerde bui van een paar dagen geleden is verleden tijd. Duurt nooit lang hoor. Gelukkig kan ik relativeren en van mij afschrijven. Dat helpt om stoom af te blazen zonder brokken te maken. Ook heb ik al van jongs af aan geleerd om ook te kunnen lachen om mezelf. Want soms is mijn 'druk maken om' ook om te lachen.

Nu heel andere koek. Er is al zoveel aan het veranderen in onze wereld- zeker zoals ik mijn wereld het ken. School, leren, werken, huisje, boompje beestje! Feest na 30 jaar want de hypotheek is afbetaald. Feest want met 60-65 met pensioen gaan. Feest omdat men 50 jaar getrouwd is. Dat waren redelijk 'normale' zaken.

Anno 2017 ziet deze wereld er anders uit. School, afstuderen- of niet, reizen, werken, reizen...! Relaties die vaker dan niet komen en gaan. Zorgt voor veel verdriet. Kinderen die tussen twee 'thuizen' wonen. Weekje hier weekje daar. Geen vast contract, thuis werken, doorwerken.

Nou schets ik wel een heel breed negatief beeld hoor, en ik weet wel dat het niet 'OVERAL' en ALTIJD' zo is, net als mijn wereld er ook niet voor IEDEREEN gelukkig of zelfs na tevredenheid was. Wat ook nuttig kan zijn, zijn aanpassingen in het leven. Dat de levensstijlen veranderen, de wensen, de mogelijkheden. Thuis hadden wij geen telefoon of auto. Probeer dat maar in te denken. Paar uur per avond tv.

Ik voel me wel bevoorrecht om zoveel vernieuwingen mee te mogen maken, te zien gebeuren en ontwikkelen. In alle omstandigheden zullen er wel verbeteringen kunnen komen. Problemen, onrechtvaardigheden en onrust, oneerlijkheid en jaloezie zijn niet nieuw. Of die verdwijnen ooit? Ah, wat een geweldige gedachten.

Een van de meest opvallende ontwikkelingen is het reizen. De wereld is toegankelijker geworden. Uithoeken bestaan bijna niet meer. Ik heb het niet over de vluchtige steden trips of 'even' in 4 weken Down Under reizen en in 3 weken proberen zo'n land ( Continent) te zien. Ik heb het over langere termijn reizen. Nee, ook geen immigratie. Het grote avontuur. Het bekende achterlaten en verdiepen in de wijde wereld.

En dat hebben twee mensen in mijn omgeving gedaan. Op 11 september 2016 vertrokken zij, na uitvoerig en zorgvuldig een plan hadden gemaakt, hun banen opgezegd te hebben, werden zij uitgezwaaid door familie en vrienden en begon het reisavontuur echt.

Maar ja, dan wil je reizen. Dat kost geld. Je hebt ook passie voor je werk. Hoe moet dat? Deze twee avontuurlijke mensen hebben goed het voorwerk gedaan. Veel informatie gewonnen, bedachtzaam aan de slag gegaan en nu al werkend reizen zij onder de naam Dutch Nomad Couple. Het afgelopen jaar hebben ze Mexico onder de loep genomen. Hun belevenissen leggen zij vast op film. Een vooraf geregelde Youtube kanaal zorgt ervoor dat er (bijna) wekelijks, afhankelijk van internet bereik uiteraard, een informatief, leuk en mooi filmpje komt te staan. Zo kunnen vrienden, familie maar ook geïnteresseerde mensen meeliften op reis.

Ik zeg, petje af. Zo mooi en ja, toch wel vanuit mijn optiek, dapper!

Wil je ook mee reizen? Wil je weten wat ze nog meer hebben gedaan- behalve Mexico ontdekken?

Dat kan... De Dutch Nomad couple zijn via deze links te volgen. Bon voyage! En Tino en Angela, "dat jullie nog veel mogen zien, talloze avonturen mogen beleven en met voorspoed jullie verhalen mogen blijven vertellen".

Dutch Nomad Couple - join their Youtube channel here

Dutch Nomad Couple - join their Facebook page here

Geïrriteerd- nou ja best wel behoorlijk!

Ik blijk een overgevoelige rechtvaardigheidsgen in mijn DNA te hebben. Grootvaders aan beide kanten waren actief op dit gebeid. Voor mensenrechten opkomen en hulp bieden. Mijn erfenis. Ik ben er ook trots op. Toch kan mijn humeur zo af en toe behoorlijk op de proef gesteld worden.

Gisteren was weer zo'n moment.

HET IS ONZE SCHULD DAT DIEVEN STELEN!! JA, u leest het goed. Dat zegt een ex-inbreker. Stond pontificaal zo in de krant. WIJ MAKEN HET HEN ZO MAKKELIJK. Want als wij thuis zijn en wij onze achterdeur niet op slot doen... ja jezelf opsluiten in je eigen huis, dan MAG de inbreker gewoon pakken wat ie pakken kan. Want het is ONS EIGEN SCHULD! Moeten we de ramen, deuren en schuren maar dicht doen! 😡

De stoom kwam uit mijn oren. 😖

Ik heb geleerd dat als iets niet van mij was dan moest ik er met mijn handen vanaf blijven. Zelf gaan werken, geld verdienen om 'het' te kopen als ik het zo graag wilde hebben. Als ik het geld niet bij elkaar kon krijgen- jammer dan! De optie ' pak maar die van een ander' werd nooit aangeraden.

Maar nu, volgens meneer Jansen, moeten wij alles vastschroeven, op slot doen en bij diefstal toch maar aangifte doen want, "anders veranderd er niets.

Dus, nu weet u dat. Sloten kopen, camera's installeren, alarmsystemen plaatsen en maak van uw woning een bunker...want het is uw en mijn schuld dat er dieven zijn.

Meneer Jansen, voor uw informatie, er zijn dieven omdat die hun handen ( en dan blijf ik netjes) niet van anderman's spullen kunnen houden. Laten we DAAR verandering in brengen! Meneer Jansen geeft advies om diefstal tegen te gaan. Laat hij een groep oprichten en de dieven zelf eens een lesje leren.


AD: Hartje zomer inbrekers vrij spel. Als u dit leest en denkt dat ik diegene ben die het verkeerd ziet, dan hoor ik het graag! In mijn beleving is het een omgekeerde wereld. Alles vastspijkeren om zoveel diefstal te voorkomen- ipv, dieven her-opvoeden. Niet alleen met straffen maar maatschappelijke werkzaamheden waarin men leert over en een beter zicht krijgt op mensenleed en verdriet.

Een rust dag....

... oh wat heb ik daar zin in, behoefte aan, mogelijkheid toe!

Vandaag, zaterdag. Prachtig weer. Warm maar geen strakblauwe hemel. De zon schuilt zich achter een dunne laag watten die uitgestrekt in de lucht blijven hangen als een vers gestreken laken. Er is een zachte bries die de lucht verschoont en fris houd. Heerlijk om in te ademen. Tegelijkertijd wordt mijn was gedroogd die op het balkon staat. Vanuit mijn bureau kijk ik naar buiten niet over, maar de diepte in, van een rivier die langs ons appartement gebouw vloeit. Bootjesliefhebbers pruttelen voorbij. De ene schuit kan mij meer bekoren dan de ander. Leuk dat wij net een mini bootvakantie achter de rug hebben. Nu kan ik mij veel beter inleven in de situatie op het water in zo'n vaartuig.

Net in een bocht, vlak onder een overhangende boom schuilt een visser in een kayak. Prachtig ding- die kayak bedoel ik dan. De visser kan met zijn voeten trappen- en de kayak stil houden of door laten varen...en nog steeds met hengel in hand zijn hobby uitvoeren. Ik heb van dichtbij zo'n kayak gezien. Mijn zoon in Australië heeft er een. Wat een innovatie toch. Die ontwikkelingen om gebruiksvoorwerpen steeds handiger en gebruikersvriendelijk te maken.

De zaterdag krant heb ik van kaft tot kaft gelezen. Ja, ik sla wel wat over- zoals de sport pagina's of sommige berichtgevingen waar ik geen interesse voor hebt. Mooi oprecht interview met Henny Huisman. Ook het artikel over de nieuwe rage DNA onderzoeken, weer wat bijgeleerd. Ik wist wel van het bestaan van deze nieuwe rage. Schijnt erg in trek te zijn- ook in Nieuw Zeeland waar een vriendin ook een 'kreeg' als verjaardagcadeau. Grappig. Een familielid heeft er ook in een bezit. Kwamen verrassende dingetjes uit. Als je het allemaal moet geloven denk ik maar.

Omdat er wat 'restjes' in de koelkast staan hoef ik vandaag niet uitgebreid te koken. Dat heb ik 3 keer gedaan deze week. Drie keer bezoek gehad en gezelligheid aan tafel. Telkens weer wat leuks en lekkers bedenken. Dat ( samen eten)  is zo'n geweldige manier om met vrienden om te gaan, better leren kennen en te lachen, te genieten.

Het is stil in huis, geen radio of andere geluiden. Vandaag schijn ik een groot en bijna dwangmatige behoefte te hebben aan stilte.....! Geen lange gesprekken, muziek of andere geluiden. Hier horen wij alleen maar verkeer ver op de achtergrond, zachtjes met zo af en toe een dreun van een vrachtwagen die op een richel over de brug dendert. Het enige storende geluid is het gepiep in mijn oren. Al jaren aanwezig en schijnt erger te zijn als ik moe ben. Of misschien dan schenk ik het dan meer aandacht. Dat kan ook!

Ik moest dit even 'uit mijn hoofd' schrijven. Nu tijd om eventjes languit op de bank op balkon in te dutten- een 'oma slaapje' te doen. Daarna zie ik wel verder... of misschien ook niet!

Fijn weekend allemaal.

Water, uit de kraan of uit een fles?

Water. Een levensbehoefte. We kunnen niet zonder.

De afgelopen maanden ( nou ja achter de schermen en in sommige situaties is eigenlijk al jaren gerommel) horen wij bewoners steeds meer over de problemen met het water in de provincie Zuid-Holland en de schuldige zou met name het bedrijf Du Pont/Chemours in Dordrecht zijn.

Twee en half jaar geleden zijn mijn man en ik verhuisd van Papendrecht naar Dordrecht. Wat ons na twee maanden al opviel was de kwaliteit van het water- zo anders was dan we gewend waren. Onze nieuwe apparaten zoals koffiezet apparaat en waterkoker waren al snel 'verkalkt'. Ik  moest ze al na enkele weken schoon maken. Ook de gootsteen en wasbakken zaten per dag vol met opgedroogde waterspetters die grijzig van kleur waren. Kalk volgens mij.

Wij hebben contact opgenomen met ons waterprovider, Evides. De medewerkster verzekerde ons dat het bedrijf schoon water leverde en alle 'normen', die door de regering gesteld werden, gehonoreerd werden. Aan het niveau van de kwaliteit viel dus niet te tornen. Daar kon ik het mee doen.

tJa, en wat krijgen we nu? Er zit iets in het water wat er niet in hoort te zitten. Niet iedereen is het er over eens dat all drinkwater bronnen schoon zijn. Het bedrijf van Du Pont/Chemours blijkt al jaar en dag de gifstoffen to lozen in de rivier de Merwede. Schijnbaar met toestemming omdat ik lees dat er nu opeens geen vergunning voor komt voordat er meer onderzoek gedaan moet worden....! WAT zeg je me nou? Nu pas, na al die jaren?

Ik ben geen specialist op dit gebied. HELEMAAL niet. Maar zuivere koek is dit verhaal allerminst.

Ga ik nou flessen water kopen- waar ik ook mijn bedenking bij hebt- alleen al omdat water uit de hemel valt, in meren en rivieren aanwezig is- en door derde in flessen word gegoten zodat wij het kunnen kopen??!! Rare wereld eigenlijk. Dat, is een ander verhaal uiteraard. Nu gaat het erom, geloof ik het artikel in de krant - dat het water wel veilig is omdat het 'uit een andere bron komt'? Of loop ik meteen naar de supermarkt en spek ik de kas van een bedrijf die water in flessen doet en ik niet weet welke bron daarvoor gebruikt word?

Ik stond met een glas in mijn hand om water te drinken. Mijn hand bleef over de gootsteen steken. Het glas bleef leeg. Ik ga eventjes nadenken hoe verder!

Overdrijf ik? Het zal allemaal wel weer 'meevallen' en de voor- en tegenpartijen zullen van alles wel uit de kast halen om mij en anderen te overtuigen van hun 'waarheid'. Ik ben eventjes van water af! Gewoon, vandaag. Morgen een nieuwe dag.

Dag 2 in Oostenrijk

Na alles thuis netjes achter gelaten te hebben en vrienden ingezet om ons huis te gebruiken genieten wij van een leuk arrangement via de ANWB. Erg leuk om je huis als vakantie optrekje in te zetten voor familie en vrienden die ergens anders in het land wonen als je huis even leeg staat!

Wij, en heel veel andere gelukkige Nederlanders hebben gebruik gemaakt van een arrangement via de ANWB. Drie dagen Oostenrijk en 6 in Italië waarvan die zes ook in tweeën zijn verdeeld. Zo zie je nog eens wat van mooi Europa.

Ongewis, waren de vakanties in Duitsland al begonnen en troffen wij volle wegen aan richting Fieberbrunn, Tirol. Lesje geleerd. Volgende keer in twee etappes rijden.

De eerste avond hier in ons hotel, een oud kasteel erg zinnig verbouwd en het interieur creatief ontworpen, waren we te moe om de omgeving nog te verkennen. Eten en naar bed.

Het streven en thema van deze reis is Bergen en Meren ontdekken en bezichtigen. In een klap gisteren al geslaagd. Een pittige wandeling, vergezeld door een hoog gelegen zon, kwamen wij stapvoets dichter bij ons einddoel. Op het wenslijstje voor maandag stond, Wildseeloder - 2117m. We zouden bij aankomst op de top, een meer zien liggen in een wonderschone setting. Nou dat was het ook. Hoewel wij meerdere keren onze tocht moesten onderbreken ( zo fit waren we dus niet) was dit het doorzetten waard. Schitterend! Ja, bloedheet ook, strakke blauwe luchten. Veel wandelaars jong en oud. Sommigen dartelde langs ons heen, anderen passeerde wij terwijl zij ook even op adem moesten komen. Wat handig was, was om even het uitzicht te aanschouwen! Mooie smoes en nog waar ook. Want je kan wel doorlopen maar dan zie je de omgeving niet waarin je bent.

Het deed pijn. Ja eerlijk is eerlijk. Ik dacht echt dat ik wat meer in m'n mars had maar nee, ik had het even zwaar. Kon het eindpunt zien dus het was geen optie om te stoppen. Na een kort gesprek met een dalende Nederlands stel, die een schatting van 45 minuten deed om ons doel te bereiken, moest ik wel even slikken. Kom op, we gaan ervoor dacht ik!

We gingen. En ooooooh wat mooi. Na een poosje genoten te hebben van het uitzicht en de overwinning zijn we neergedaald. Nu 2/3 van de afstand. We hadden omhoog twee ski liften genomen. Nu liepen we de steile helling af en liepen door naar de eerste lift. Erg steil maar wel prachtig. En tussen bomen....schaduw! Oooh heerlijk, schaduw. Het dalen was ook heftig. Maar er zat een vaart in......... 😄!

Terug bij het hotel even half uurtje voeten omhoog, gedoucht en van mijn massage genoten. Buiten het hotel gegeten...een leuk Italiaans tentje. Heerlijk gegeten.

Wat zal dag 2 brengen? Ik ben benieuwd.

Vakantie gedrag

Na een hele drukke, voldaan maar rommelige periode hebben manlief en ik even tijd nodig om bij te tanken. We zijn afgereisd naar de bergen. Zitten nu in Fieberbrunn en gaan hierna paar dagen het berggedeelte Italie bezoeken. Ons huis wordt door vrienden gebruikt, dus mn plantjes zullen alle zorg krijgen.

Heerlijk. Niks hoeft, alles mag - en er is geen tijdlijn of schema. Nou ja, we willen wel van alle momenten mooie momenten maken maar niks 'vast'. Toch heb ik nu een afspraak staan voor een fullbody massage. Ik geniet nu al.

Ontwaken hier met uitzicht op een strak blauwe lucht en bergachtoge tafrelen doet mij goed.

Op naar ontbijt. Heerlijk. Wel kijk ik uit dat ik niet overdadig eet. Die 5 kg die ik kwijt ben morten eraf blijven.

Wat mij ( weer) opvalt is het 'vakantiegedrag' in zo'n eetzaal. Borden vol eten, tafels bestrooid met afval. Extra borden en kopjes rommelig achtergelaten.... en als ergenis op ergenis - het overschot aan eten wat meegebracht is naar de tafel, er als oud vuil is blijven liggen.

Mensen, ik snap dat niet!! Loop liever 3 keer, dan alles op te scheppen om erachter te komen dat je het niet allemaal bergen kan in je overvolle maag. Het personeel loopt met afgeladen dienbladen de keuken in. De afvalbakken puilen uit. Het stemt mij droevig.

Dit eventjes uit mn hoofd gezet nu. Wij gaan de bergen in. De ski lift nemen en wandelen. Die massage zal ik wel goed kunnen gebruiken straks. 

Terug van weggeweest

Begin april ben ik naar mijn kinderen en kleinkinderen afgereisd. Ze wonen allen in Australië en Nieuw Zeeland. En hoewel het leven overal gewoon door gaat- zorgt het bij mij wel voor een verdeeldheid in activiteiten en belevenissen. Mijn Nederlands bestaan houd dan even op - en ik ben opnieuw een dutch/kiwi, die zich weer bevind in haar vorige leven.

In Nieuw Zeeland heb ik kinderen, kleinkinderen, graf van ouders, oom, neven nichten en andere familie. Ook talloze vrienden en bekenden van Nederlands en uiteraard Nieuw Zeelandse nationaliteit en ook heb ik daar wel duizenden voetstappen liggen.

In Australië woont een van mijn twee zoons. Hij en zijn gezin zorgen ervoor dat ik ook daar wat bekend wordt met het dagelijks leven- hun vrienden en bezigheden.

Terwijl Down Under heb ik alleen wat geschreven op mijn 'Omaverweg' blog. Dat leek mij het meest logisch en toepasselijke om te doen. Bij thuiskomst weer in Nederland werd mijn dagelijks bestaan bepaald door het assisteren bij de verhuizing van mijn zwager.  De drukte is nu wat voorbij. Mijn man en ik zijn aan wat vertier toe en gaan een paar weken genieten van een auto vakantie. Hoog tijd om eventjes wat aandacht aan elkaar en de omgeving te schenken.

Misschien lukt het me wel om zo af en toe iets te delen over ons avontuur. Met de nieuwe iPad op zak- voor mijn relax momenten, kan ik ook mijn familie Down Under op de hoogte houden van onze belevenissen.

Het bloggen over wat serieuzere onderwerpen komt later vast weer op gang 😂  .

Ik ga strijken, koffer inpakken en eten klaar maken. De langste dag is al voorbij- maar deze zal niet minder gevuld of korter zijn!