Dag 2013 - en bedankt voor alle dagen waar ik van heb genoten

Nog twee dagen, dan begint het jaar 2014.

Ik kijk met nieuwsgierigheid en vertrouwen uit naar 2014

Wat een jaartal..... tweeduizend en veertien en wat ziet de wereld er anders uit dan 100 jaar geleden in 1914.

Ik kan me voorstellen dat mensen elkaar op 31 december 1913 om 00:00 - een gezond en gelukkig Nieuw Jaar wenste! Toch werden het 4 jaar oorlog! Vrede, geluk en gezondheid liet 4 jaar op zich wachten.

Nu staan wij als mensheid weer op de drempel van een jaarwisseling. Weer zullen miljoenen elkaar een gelukkig, gezond, vredig en veilig Nieuw Jaar wensen!

Ik wens jullie allen een;

Gezond,

Gelukkig,

Vredig,

en

Veilig

2014 toe

Gezond- door juiste keuzes te maken, wel of niet roken, gezond eten, met mate drinken en regelmatig te bewegen. Dat we verantwoordelijkheid nemen voor ons lichamelijke en geestelijke welzijn.

Gelukkig- omdat we de afgelopen jaar veel hebben zien veranderen in onze stabiele wereld op gebied van financiële zekerheid en stabiliteit en werkgelegenheid. En dat we leren blij zullen zijn met wat we hebben- niet treuren omdat we iets denken te moeten missen.

Vredig - en die vrede begint thuis tussen man en vrouw, broer en zus, in de familie, in gemeenschappen, in dorpen en steden. Net als men een steen in een poel water gooit en de kringen zich verspreiden - zo ook kan de vrede verspreid worden. Klein beginnen- een hand uitreiken in vriendschap en/of vergiffenis.

Veilig- omdat vandaag en de dag veel wordt gesproken en gecommuniceerd over vuurwerk en de gevaren hiervan. Omdat er veel gevaren op de loer liggen die zo onschuldig lijken.

Ik blik met dankbaarheid terug op een vol en rijk jaar. Ook waren er verdrietige dingen want het leven is nou eenmaal een mengelmoes van geluk, verdriet, leermomenten, nieuwe uitdagingen en vernieuwingen. Ik kijk vol verwachting uit op het komend jaar- bid voor wijsheid zodat ik alle uitdagingen en mogelijkheden op de juiste manier aanpak. Dat de lessen van de afgelopen jaren mij veel hebben geleerd en mij zullen bijstaan in wat komen gaat.

Een datum om nooit te vergeten

Het is zover: Vandaag 1 jaar geleden omstreeks 9:00 verliet pa Fijnekam dit leven. Daar stonden wij dan, Leen Arie en ik- in en in verdrietig om verder te moeten zonder onze pa- toch voor pa opgelucht dat zijn lichaam de strijd opgaf om te blijven. Zijn hart, nieren en longen trokken het niet meer. Zijn hoofd was nog glas helder- " ik had nog graag langer bij jullie willen blijven" zei hij, " maar ik heb zo'n slaap".

Ons laatste weekendje weg - Woudrichem!

Lieve lieve lieve pa, wat is het een moeilijk jaar geweest ondanks de mooie dingen. Wat hebben wij moeite met die lege stoel, de stille telefoon en de gemiste uitstapjes. Volwassen genoeg zijn wij om te weten dat uw heengaan onvermijdelijk was - en ook een soort logisch. U had een mooie leeftijd bereikt - en ja, er waren gezondheid's issues die knaagde aan uw lichaam. Maar toch zo lang zo zelfstandig, tot de dag zich aan kondigde dat ' het niet meer ging' heeft u nog gekookt voor u en Arie en uzelf verzorgd.

Uw lichaam was op en u was moe!

Pa, die drie weken in het ziekenhuis waren zwaar. Opeens moest u alles inleveren. Geleidelijk aan besefte en aanvaarde u dat u alles uit handen moest geven. U was dankbaar voor de goede zorg van al het personeel- waarvan twee nu goede vriendinnen zijn geworden. U werd ook met liefde behandeld - maar dat kon niet anders- want dat straalde u zelf uit.

Hoe trots waren wij op u dat u zich zo kranig hield- tot de laatste dag toe. Ook wij werden daardoor geholpen. Samen met Leen en Arie wisselde wij van de wacht- naast uw bed benutten wij elk mogelijk moment om zoveel van uw nabijheid hier nog te mogen genieten. Uw warme glimlach en vriendelijk woord te mogen ontvangen.

Deze naderende datum viel ons zwaar pa, steeds meer kwamen de herinneringen naar boven- steeds helderder kwam u in beeld en in ons gesprek. Het afgelopen jaar bent u eigenlijk nog aanwezig geweest - er moest zoveel geregeld worden dat het bijna voelde alsof u er nog was- maar vandaag, ja vandaag komt het hard aan- u bent van ons heengegaan. En wij missen u nog HEEL VEEL.

Lieve pa, wat een bevoorrecht om u als pa gehad te hebben - om samen met u een familie te zijn. 

Lieve pa, rust zacht. Wij zullen u ten alle tijden in ons hart mee dragen.

Lieve pa, bedankt!

Zoveel liefde- zoveel mensen die u missen!

Rest in Peace Lucia

Lucia Everdina Maria Zwaga

Geboren 26 januari 1948

Zo herinner ik mij jou, lieve nicht,  een gezicht uit mijn kinderjaren nu voorgoed verdwenen uit het aardse leven

R I P

Overleden 

10 december 2013

Een heel dun maar sterk draadje

Vanochtend werd ik wakker met een zwaar hoofd. 'Te diep geslapen' dacht ik ' kan er nog bij. Heup doet ook al zo zeer'. Dus nou niet echt zo'n Wow moment en - van Goedemorgen en dankjewel God voor mijn rust en dat ik weer een nieuwe dag beleven mag!

Ik bid al een paar weken voor mijn heup/knie en been wat dan ook wat mij veel last bezorgt en eerlijk is eerlijk, dat dit ongemak een beetje de glans van de dag eraf haalt. Dan denk ik ' hoe lang moet ik hiervoor blijven bidden? of ben ik nu aan het zeuren want kinderen die vragen worden overgeslagen!' En dan komt er nog bij dat in mijn directe vriendenkring ergere dingen aan de hand zijn- dus ja waar heb je het over Anita?

Op zulke momenten merk ik wel dat ik sneller de moed laat zakken dan dat ik optimistisch bent- maar ook een soort 'ach dit ( ik dus) is onbelangrijk' gevoel over me heen krijg, en vanochtend was dat even zo.

Nadat ik de houten luiken open had gemaakt (die sluiten wij om de warmte binnen te houden en de kou buiten) zag ik een prachtig tafereel van witte daken en grasvelden, heldere lucht zo winters blauw, een groepje poetsende eenden en twee geiten die naar hun bevroren voedselvoorraad keken. Nou dat was een oppeppertje. Ik vergat even mijn zere heup/knie/been en mijn hoofd voelde minder zwaar.

Zoiets moois, voor mij te aanschouwen en van te genieten van mijn cadeau. Daar kan geen paracetamol tegenop toch? Na een poosje ging ik mijn mail nakijken en mijn blogs lezen- toen kwam ik een prachtig verhaal tegen van Jedidja, waarin een veertje centraal stond, en moest ik meteen aan mijn overbuurvrouw denken een een veertje die zij ook vastlegde met haar camera. Wat ben ik blij met deze samenloop van omstandigheden. Want toeval- bestaat niet!

Kijk - dit veertje 'lijkt' in de lucht te zweven, door een lichte bries gegrepen misschien. Maar niets is minder waar. Dit veertje wordt vastgehouden door een super dun maar oersterk zijden draadje- een draadje van een spinnenweb. Zo super dun dat het bijna niet te detecteren is maar sterk genoeg om dit veertje vast te houden en te behoeden van een val. Dat dit veertje omhoog wordt gehouden- net als ik omhoog wordt gehouden, niet in de steek gelaten word om te vallen.

Toen ik voor het eerst deze foto zag kreeg ik kippenvel- ik voelde meteen dat dit veertje een symbool was voor mij om me eraan te herinneren dat hoewel onzichtbaar- dat God mij nooit los zou laten, dat zijn liefde voor mij oersterk is en mij behoudt van neerdalen en verloren te zullen gaan. De foto heeft ook een tijdje aan mijn muur gehangen- op A4 formaat. Misschien is het tijd om het weer tevoorschijn te halen.

Mijn overbuurvrouw heeft een oog voor detail, ze ziet in de allerkleinste dingen iets moois, iets kwetsbaars of super prachtigs. Zelf beseft ze niet wat een gave ze heeft, wat een talent en rijkdom. Ze is erg terughoudend, bescheiden en privé over haar foto reeks die ik, gelukkig, mag bewonderen en soms ook ontvangen. Ik ga haar foto's weer bekijken. Te bewonderen en mezelf eraan te herinneren dat ook in de kleine dingen grote waarheden schuilen.

Dankjewel Jedidja en jouw veertje. De glans is weer terug en mijn dag vonkelt net als de druppels op het veertje. Mijn voetstappen zekerder geworden wetend dat ik vast word gehouden door een oersterk draadje van liefde- door God gegeven.

En aan mijn overbuurvrouw- dank, dank voor haar scherpe ogen en het vastleggen van mooie dingen.

Even iets HEEL anders- passend onderwijs?

Mijn onderwerpen voor mijn BLOG komen te ontstaan als ik door iets geraakt word wat ik bv belangrijk vind of waar ik een mening over of gevoel voor heb. Ik ben, op beroepsgebied, leerkracht.

Mijn ervaringen zijn rijk aan diversiteit omdat ik zowel in Nederland als in New Zealand les hebt gegeven. Omdat ik ook alle leeftijden voor me hebt gehad. Omdat ik ook op openbare zowel als katholieke scholen hebt gewerkt.

Ik heb om diverse redenen ervoor gekozen om mijn schoolwerkzaamheden neer te leggen. Dat wil niet zeggen dat het onderwerp Onderwijs mij in de koude kleren laat staan. Ik voel me nog steeds betrokken. Hoe mooi is het om kinderen te helpen informatie te ontdekken, nieuwe talenten te ontwikkelen en bij te staan als zij iets nieuws leren. Een bevoorrechte positie had ik en daar ben ik trots op, nog steeds.

Door mijn diversiteit en andere ervaringen heb ik ideeën die misschien wat anders zijn dan de leerkracht die al 35 jaar op dezelfde school en in dezelfde groep werkzaam is. Dat wil niet zeggen dat na 35 jaar dezelfde groep en school fout is- want je leert als leerkracht wel nieuwe technieken en lesmethodes bij. Dat ben je ook verplicht tegenover je leerlingen.

Het onderwijs is niet statisch. Het is constant aan het ontwikkelen en wordt door experts in de politiek  aangepast, verandert en meer passend  gemaakt. Of in ieder geval is dat de bedoeling van de genomen veranderingen en aanpassingen. Passend onderwijs voor al onze kinderen zodat de meisjes en jongens als goed opgeleide volwassenen plaats kunnen nemen in onze maatschappij. Passend onderwijs om elk individuele kind te laten uitblinken in hun veld van expertise. Om te werken, geld te verdienen, het land te dienen en ondertussen hun kinderen naar een crèche of andere opvang te sturen.

Ook daar ( crèche/opvang) wordt aan de kwaliteit gesleuteld. Ook daar moeten kinderen al de mogelijkheid krijgen om alvast te leren zodat de overgang naar school soepeler verloopt. Dat kinderen met taalachterstanden vroeger gesignaleerd en geholpen kunnen worden. Als het gebakje nog niet klaar is haal je het toch ook niet vroeg uit de oven en zet je het onder een gloeilamp?!

Aan de andere kant heb je die groep mensen die zeggen- kinderen moeten tijd hebben om te ontwikkelen, meer te spelen en veilig voelen. Dat ze thuis en in eigen omgeving mogen zijn. Dat ouders DE rol hebben als opvoeder en zorgt voor de voorschoolse ervaringen en taalontwikkeling. Er stond zelfs gisteren een stukje in de krant (AD 3-12-2013) over een moeder die had gekozen om thuis te blijven om voor haar jonge kinderen te zorgen. Ze voelde dat zij zich voor de buitenwereld moest verontschuldigen notabene! Het moet niet gekker worden denk ik dan!

Kind ziet ouder stofzuigen en vraagt-
Kind: " wat is dat?"
Ouder: " een stofzuiger".
Kind: " wat is een slofzluiger?"
Ouder: " STofzUIger- zeg me na sTofzUIger" T T T net alsof je een beetje moet spugen T T T.
Kind: ST T ST T STofzuiger"
Ouder: Knap van jou - goed zo. Een stofzuiger kan stof zuigen. Net als jij uit de fles melk kon zuigen zuigt de stofzuiger stof. Houdt je hand maar voor deze buis. Kijk zo."
Kind: " Oh dat kriebelt" Kind lacht en trek hand terug en doet het weer voor de buis van de stofzuiger. " dat is zuigen he?"
Ouder: Ja dat is zuigen. Zo wordt de vloer schoon. Straks ga ik dweilen, dan moet je even op het kleed blijven want dan is de vloer nat."
Kind: Wat is dweilen?"

Kijk, dat is nou passend onderwijs- Taal ontwikkeling, ouder is opvoeder en leerkracht tegelijker tijd. Kind is in een veilige omgeving en communiceert met ouder. Klinkt herkenbaar? Ik hoop dat deze manier van opvoeden, onderwijs en gezinsleven niet helemaal verdwijnt!

Enfin, dat wilde ik even kwijt......

Het is alweer december

3 december 2012 - wat een dag. Ik was bij  mijn schoonvader. Wij wachten samen op de huisarts. Ik kan die dag nog zo voor de geest halen. Ingrijpende dingen maken toch een diepere indruk denk ik. De dokter kwam, zag en belde. Binnen een half uur zat ik naast de chauffeur voorin de ambulance met mijn schoonvader achterin. Hij zou nooit meer thuiskomen. Op 19 december 2012 omstreeks 9:00 in de ochtend verliet hij het leven- met ons naast zijn bed- totaal aangeslagen, verdrietig en toch opgelucht dat zijn strijd gestreden was.

Hij Ruste In Vrede!

Terschelling - weekendje weg met pa!

De naderende dagen en pa zijn overlijdensdag brengen allerlei herinneringen met zich mee- niet alleen verdrietig momenten, ook mooie momenten, lach momenten en samenhorigheid tussen Leen ( mijn man, Arie (zijn broer) en ik. Ergens in al deze emotie ligt ook de werkelijkheid van het seizoen- Kerst, Oud en Nieuw- de feestdagen van de decembermaand.

Kerst is voor mij een periode van blijheid, van vrolijk zijn, van geboorte, vol belofte en hoop. Vorig jaar was die vrolijkheid ver te zoeken- nu bekruipt mij dat gevoel weer zachtjes aan. Het voelt wel dubbel maar ook weer een stap naar verzoening met de werkelijkheid dat wij door moeten zonder pa. Dat het ook kan, dat wij het ook 'goed' doen. Dat het ook zo hoort te gaan.

Door mijn geloof - wat mij steun biedt  - vind ik vrede in tijden van verdriet en ben dankbaar voor het leven wat ik mag leiden. Ik ben daar ZO dankbaar voor. Hoewel ik, net als meeste mensen, mijn emoties niet altijd onder controle hebt, komt mijn rust toch weer terug via gebed. Zo dankbaar ben ik dat ik kan bidden- en ik kan het me niet voorstellen om het niet in mijn leven te hebben. Ik snap ook dat er mensen zijn die daar moeite mee hebben of dit niet begrijpen. Als je iets niet gehad hebt, mis je het ook niet! - of toch wel?

Bidden betekent niet dat je geen zorgen of tegenslag in je leven zult ervaren, " bad things happen to good people too!"  Het betekend ook niet dat alles van een leien dakje zal gaan. Het betekend wel dat je geestelijke steun krijgt, rust in je hoofd in je denken- en daardoor heldere beslissingen kan nemen en de gevolgen daarvan aankan, rustiger na kan denken over je eigen wel en wee in het leven. Nadenken of dat je op de juiste manier in het leven staat, je talenten goed inzet, klaar staat om anderen te helpen, steun te bieden of beschikbaar bent in tijden van nood en ook in tijd van vreugde mee te vieren in dankbaarheid.

December, voor velen een donkere maand wat licht betreft- ik wil licht laten schijnen in de harten van diegene dit als zwaar ervaren. Mijn gebed voor de komende maand zal zijn voor samenhorigheid, voor steun in moeilijke tijden en voor vreugde in harten van allen die geen vreugde voelen.

Het is december - de maand van VREUGDE en mag ik hopen - VREDE en LICHT!

Light shine your light!
Dit liedje is te beluisteren-samen met de tekst.
Klik op de optie
- listen while you read!

Een momentje onoplettendheid?

De koffers zijn opgeborgen, het wasgoed droog en opgevouwen, nu het strijken nog. De foto's staan op de computer en de paspoorten liggen weer veilig opgeborgen.

Toch is er wat mis.

Vanochtend moest ik met een zachte tandenborstel mijn tanden poetsen. Dat doe ik nu al vanaf dat we thuis zijn gekomen. Ik weet niet hoe lang ik nog foto's met mijn camera's kan maken omdat ik niet weet hoeveel stroom er nog in de batterijen en accu zit. Leen kan zijn mobiel niet gebruiken. Gelukkig heb ik een reserve Apple oplader zodat mijn iPad en iPhone wel opgeladen kunnen worden.

Het is nat en koud buiten. Wij gidsen samen in National Park Hollands Biesbosch. Met koud weer hebben wij allebei een mooie warme fleece om aan te trekken. Ik ben blij dat ik even niet naar buiten hoef, anders zou ik het erg koud hebben. Voor de komende zomer had ik nieuwe teenslippers- sjieke dan wel te verstaan- gekocht. Gelukkig is het nog geen zomer.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. We zijn helaas een tas kwijt geraakt.

Ik heb vanochtend een lijst gemaakt met alles dat erin zat, tenminste wat ik me nog kon herinneren. Bij aankomst thuis was het al snel duidelijk, die tas ( een klein trek/wieltjes koffer) ontbrak. Meteen Schiphol bellen, formulier invullen online en maar hopen dat een eerlijke vinder de tas inlevert. Dat is nog niet gebeurt. Helaas!

Wij zijn dankbaar voor alles wat we gezien, gedaan en meegemaakt hebben. Wij zijn dankbaar heelhuids thuis gekomen te zijn, wij zijn dankbaar voor vrienden en familie die ons liefhebben. Er is geen man overboord maar toch laat het een nare smaak achter dat nu dit juist op het laatste nippertje toch fout is gegaan.

Misschien heeft de 'vinder' het koud en kan hij/zij de fleece goed gebruiken, misschien heeft hij of zij geen tandenborstel. De toilettassen en opladers kunnen ook van nut zijn- helaas zouden wij ze zelf ook graag terug hebben.

Ik heb nog elke dag gebeld naar Schiphol Afdeling: gevonden voorwerpen tevergeefs! Het formulier voor de verzekering ligt klaar. Ik wacht nog tot woensdag, dan als er nog geen goed nieuws is, zal ik de claim indienen en kijken wat er van komt.

He, wat jammer nou!

Thuiskomst- helemaal geweldig

Onze vakantie reis naar Nieuw Zeeland zit erop. En wat hebben wij genoten. Voor diegene die de BLOG hebben gevolgd- de rest komt nog. We zijn dan wel thuis maar ik heb nog verhalen en foto's genoeg om toe te voegen. Ik maak het verhaal wel volledig af- dus..... even geduld, het zit eraan te komen.

Bij aankomst in Nieuw Zeeland werden wij overal warm onthaald. Mensen waren oprecht blij ons te zien. Zeker voor Leen was dit leuk- het is alweer 8 jaar geleden dat hij meekwam. Echt mooi, warm, ontroerend. We hebben het zo leuk gehad, verwend geweest en zijn ervaringen rijker. Wat een zegen, wat een rijkdom.

Terug in Nederland- een warm onthaal op Schiphol door Hinriette en zoon (18) Joey. Tulpen- en een warme auto om in naar huis te rijden. Er waren vrienden in huis geweest om het huis te versieren- wederzijds op de aardbol dus- mensen blij ons te zien, te omarmen, te begroeten en met zoveel vreugde ons welkom heten! Weer een zegen.

Ik voel me zeer bevoorrecht om dit mee te mogen maken.

De komende tijd zal ik weer tijd maken om deze BLOG weer op te starten- ik heb een belofte gedaan aan mijn kleinzoon (13)  in Australië- mijn Nederlandse BLOG ga ik vertalen- hij wil ook lezen waar ik over geschreven hebt. "Want", zei hij, "het was ook mijn vakantie oma"! En terecht- dat was het ook.

Deze ervaring zal lang, heel lang, in mijn geheugen gegrift blijven. Een bron van warme herinneringen.
Ik ben een dankbaar mens.

We zijn er....... oh wat fijn dat we er zijn!

Ja, het is ervan gekomen. We zijn ' Down Under".

Al een paar dagen en het was meteen spannend. Een onverwachte dag voor mijn dochter die al maanden bezig was met plannen. Zelf kon ze niet naar het vliegveld komen - omdat ze in het ziekenhuis lag. Spoed operatie blindedarm. En, wat een zegen, alles is goed gegaan- en nu herstellen maar.

Ik ga hier nu niet verder op in. Ik ben een aparte BLOG over onze vakantie gestart voor diegene die mee willen liften op onze vakantie. Het kan zo zijn dat ik deze even verwaarloos. Want ja, ik ben nu bij de kinderen en kleinkinderen- en ga niet uren lang voor dit scherm zitten.

De naam van de BLOG is happysixtiethbirthday! Want het was tenslotte het cadeau van mijn kinderen voor mijn verjaardag.

Na een veilige reis- geland in het land waar ik 30 jaar heb gewoond- ik kijk uit met genoegen na alles wat ons te wachten staat.

www.happysixtiethbirthday.blogspot.co.nz

Vrijwillig is niet vrijblijvend

Al een tijdje loop ik rond met deze zin in mijn gedachten. Dat komt door het werk dat mijn man doet. Hij is een regio co-ordinator voor een stichting. Zijn taak is om vrijwilligers te steunen, informeren, enthousiasmeren en begeleiden in hun functie. Hij krijgt berichten via een bureau van mensen die zich hebben aangemeld als vrijwilliger om iets te betekenen voor deze stichting. Vrijwillig dus- zelf aanmelden en een handreiking doen naar en voor mensen die steun kunnen gebruiken.

Dan komt puntje bij paaltje- de tijdstip waarop deze mensen nodig zijn- ingezet zullen worden om hun bijdrage te leveren. Zo teleurstellend vaak zijn de telefoontjes die binnenkomen. De excuses zijn soms echt oprecht - zoals het leven wel eens voor grote ingrijpende verrassingen zorgt. De verhalen waar ik zo moedeloos van wordt zijn de uit de lucht gegrepen ' noodsituaties'  die voorgedragen worden.

Hier een paar voorbeelden:
- Sorry hoor, ik heb het druk want over twee weken is mijn dochter jarig en ik ben nu al met de voorbereidingen bezig!
- Oh ik was vergeten het in mijn agenda te zetten maar dan ben ik een weekje op vakantie!
- Ik heb nu geen tijd!
- Kan het op een ander moment- deze week komt me niet uit!

Nou, ik weet het wel, er kunnen onverwachte omstandigheden zich voordoen- er kan ' iets'  tussen komen waardoor een planning even niet loopt zoals het hoort. Dat snap ik best.

Toch heeft het mij aan het denken gezet over mijn eigen gedrag. Ik heb mezelf ook wel eens schuldig gemaakt aan het excuus- Nu even iet want......! En daar schaam ik me wel voor.

Want: Vrijwillig is NIET vrijblijvend.

Iemand rekent op mij op het moment dat ik mijn hulp aanbiedt. Dat betekend dat ik een belofte heb gemaakt die ik na hoor te komen. Als het mij ' niet uitkomt'  zal dat andere even uitgesteld moeten worden totdat ik weer beschikbaar ben. Mijn vrijwillig aanbod komt EERST! Heeft voorrang.

Vanochtend zat ik te luisteren naar een van de online preken van Jan Verschoor waar ik vaker naar luister. Hij had het niet over vrijwillig hoor maar wel over de onvoorwaardelijke liefde, het altijd voor mij klaar staan van Jesus die graag mijn dag mee wil maken samen met mij. Elke dag- en niet alleen wanneer ik het moeilijk heb, het (leven) even niet ziet zitten, verdrietig ben of pijn hebt. Hij wil graag elke dag meelopen. Een deel uitmaken van mijn leven -punt!

Geloof is een keus- een vrijwillige keus. Je mag geloven- niks moet. God heeft zijn Zoon mens gemaakt zodat wij Hem beter leren kennen, dat wij ons zelf in Hem herkennen, zijn worstelingen, zijn goede daden, zijn liefde voor de zwakke, zieke, arme. Het is aan mij om deze vrijwillige keuze na te komen- en te realiseren dat ik een verantwoordelijkheid heb- dat vrijwillig niet vrijblijvend is. Dat door Jesus in mijn leven te hebben betekend dat ik dat ook laat blijken door Zijn voorbeeld te volgen, door Zijn werk voort te zetten. Door te laten zien hoe geloven een verschil maakt in mijn leven- en dat doe ik nog niet genoeg!

Ik ben eigenlijk de mensen dankbaar die dit jaar zich hebben 'afgemeld'  dat dit onderwerp diep is aangekomen bij mij. Dat ik meer bewust ben geraakt van mijn verantwoordelijkheid. Ik ga hier aan werken en met God's zegen zal ik trachten zijn werk voort te zetten.

Wie staat naast jou?

Wees gerust - het is geen zwakheid om steun nodig te hebben, daarin ben je niet alleen. 

Wees gerust en vertrouw op Diegene die zijn hulp aanbiedt.

Wees gerust, en leg uw zorgen bij Hem neer.

Vandaag even dit, voor allen die in deze woorden steun zullen vinden.

Als Jezus met je meeloopt

(Deut. 31:8)

Als Jezus met je meeloopt, dan gaat Hij aan je zij.

Wat er ook gebeuren mag, de Here is erbij.

Als Jezus met je meeloopt, in vreugde en verdriet,

in de grootste eenzaamheid, met Hem verdwaal je niet.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat Iemand met je mee.

Als Jezus met je meeloopt, laat Hij je nooit alleen.

Zijn trouwe Vaderarmen zijn altijd om je heen.

Als Jezus met je meeloopt, helpt Hij je er wel door,

over bergen en door dalen, de Heer gaat je voor.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat Iemand met je mee.

Als Jezus met je meeloopt, hoef je niets te vragen.

Is de weg te moeilijk soms, Hij zal je wel dragen.

Als Jezus met je meeloopt, neemt Hij je bij de hand,

en leid je door dit leven heen, naar Zijn Hemels land.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat iemand met u mee.

Altijd fijn om te weten dat we niet alleen zijn!

Even stilstaan

Het is maandag. Mooi weer zelfs, niet verwacht- toch gekregen! Wat een cadeau. Dank u God voor het zonnetje wat schijnt, voor de blauwe plekken in de lucht en de vrolijke stemming die hiermee gepaard gaat.

Wat zit mijn leven toch vol familie, vrienden, gebeurtenissen, leuke dingen, activiteiten, verrassingen en ook verplichtingen. Echt niet erg en vast en zeker voor miljoenen mensen precies hetzelfde. Ik zal niet de enige zijn met een druk en soms (te) volle agenda.
Een gezegend mens ben ik.

Er zijn klusjes die NU moeten, er zijn klusjes die AF moeten en zijn klusjes die mogen en er zijn klusjes die ik zou willen doen! Hoe zit dat met prioriteiten stellen? Doe ik dat wel zorgvuldig genoeg?

Jaren geleden had ik voorgenomen om niet verder dan twee weken van te voren afspraken in te
plannen. Het gevoel van geleefd te worden was erg aanwezig en ik wilde de regie weer in eigen handen hebben. Dat was wel even wennen, aanpassen en soms ook erg lastig- met als gevolg, ik kreeg ruimte om van alles wat op mijn pad kwam extra te genieten. Ik heb het ook een jaar volgehouden. Daarna gewoon losgelaten.... en waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat ik het in mijn hoofd had gehaald het een jaartje te proberen.

Tijd voor reflectie is belangrijk, tijd om na te genieten is ook van belang. Om even in het moment te zitten en de emoties en van het gevoel te kunnen genieten. Ook in de zwaardere dingen van het leven zitten leer momenten verborgen en als we de tijd niet nemen- dan zijn wij de verliezers. Want elke ervaring, gebeurtenis of activiteit waardoor wij het leven ervaren- zijn leer momenten. Tenminste zo zie ik dat. En zo heeft vooral mijn vader, met wie ik een speciale band had vooral op het gebied van geloof en levensgesprekken, mij dat zo uitgelegd.

Er zijn taken die momenteel van belang zijn om op tijd af te krijgen. Er is ook een bezoek aan de kinderen en kleinkinderen om voor te bereiden. Voordat we weggaan wil ik de tuin opgeruimd hebben- zomer overblijfselen opruimen enzo. Graag zou ik alle kinderfoto's gescand hebben dat ik de foto's zelf mee kan nemen en uitdelen aan de kinderen. Dat zal opruimen zeg- een hele grote mand vol in mijn kantoortje leeg, weg! Zo'n klus vergt veel tijd en concentratie. Het zijn ook klusjes waarvan ik kan en wil genieten. Tuinieren is een genot en oude foto's bekijken neemt me terug in de tijd toen de kinderen klein waren en mijn leven er HEEL anders uitzag.

Enfin, ik ga weer die afspraak met mezelf maken- niet te ver vooruit inplannen, tijd vrijhouden ipv vrij maken. Tijd om even bij te komen, tot bezinning en de mogelijkheid om nog meer te genieten van mijn prachtig leven. Want als een moment voorbij gaat zonder er echt ingestaan te hebben - dan heb ik dat moment niet verdient.