Een bijzondere relatie

"Ja, mijn schoondochter is mee met de auto. Een matras kan ik moeilijk op de fiets meenemen". Ik wordt voorgesteld aan twee mensen waarvan ik de relatie tussen ma en hun niet ken.

Ma, maar niet mijn eigen moeder. Trouwens die noemde ik nooit ma, dat was mam! Ik zal het uitleggen. Want deze relatie is wel heel bijzonder en ik voel me zeer bevoorrecht deze vrouw 'Ma' te mogen noemen.

Ik ben voor de tweede keer getrouwd. Mijn huidige man was weduwnaar. Zijn vrouw overleed op jonge leeftijd (45) aan slokdarm kanker. De dochter van Ma. Wij leerden elkaar 2 jaar daarna kennen. Het duurde even voordat wij de voornemen hadden om onze relatie bekend te maken aan zijn schoonmoeder, die al zelf weduwe was, zodat zij tijd zou hebben om te wennen aan het idee dat er een andere vrouw in het huis aanwezig zou zijn. Toch een plek die haar dochter jaren had ingenomen. Dat moet vreemd voelen - pijn doen misschien. Wij waren er in ieder geval gevoelig voor om de ontmoeting zo zorgvuldig en op een bedachtzame manier te laten gebeuren.

Op een dag kwam Ma op bezoek. Ik was bezig met planten in potten te zetten. Het was voorjaar. Ma was vroeger dan gepland. Dat kwam zo uit- zoals veel dingen in  het leven heb je niet altijd alles in handen. Heel formeel werd ik aan Ma voorgesteld. Ma stelde zich stijfjes en waarschijnlijk ongemakkelijk op- dat ongemakkelijke had ik ook. Niets aan te doen. De kogel was door de kerk en wij allen moesten er zo goed en kwaad als we konden er maar mee leren omgaan.

Langzaam maar zeker werd onze band wat soepeler. We hadden gesprekstof. Ik was ook moeder en oma. Ook Ma had een kleindochter, van haar zoon en het tweede kleinkind op komst.

Toen wij besloten om te trouwen hebben wij Ma vroeg ingelicht. Wij wilde haar overal wel bij betrekken maar ook bij haar wensen neerleggen als zij zich buiten beschouwing wilde houden.

Bij het aankondigen van ons bericht kwamen er tranen. Maar niet van verdriet - ze was oprecht blij voor ons. Haar dochter mag dan wel overleden zijn, er was geen reden dat wij niet samen gelukkig mochten of konden zijn. Dat waren haar woorden. Alleen is ook maar alleen.

Op de grote dag ( die wij heel kleintjes hebben gehouden) was Ma, samen met mijn schoonvader - getuige op ons huwelijk. Ik voelde me zo bevoorrecht. Wat een bijzondere relatie hebben wij de afgelopen jaren opgebouwd. Verjaardagen, cadeautjes bij geboortes van mijn kleinkinderen, kerstmaaltijden, Nieuwjaarsdag borrel, zo af en toe een etentje of uitstapje samen. Ze weet het - ze kan me altijd bellen!

Vandaag een telefoontje " Anita, heb jij even tijd om met mij te gaan kijken voor een nieuw matras?" A.s. vrijdag moet ze naar het ziekenhuis voor een oog behandeling. Ik rijd.

Nieuwsgierig worden na het verleden als je ouder aan het worden bent. Delven in het verleden. Ik ben daar ook mee bezig- ik doe mee. Sommige vragen zullen altijd onbeantwoord blijven. De mensen met de kennis zijn er niet meer.

Er is al een boek. Heel veel uren op zoektocht, onderzoek en nagaan of de feiten wel kloppen zijn er al ingestoken. Dankzij een neef. Nu komt er waarschijnlijk een vervolg. Meer informatie erbij- van vroeger maar ook van nu. Want er zijn meer familieleden bij gekomen - ook een aantal uit het leven vertrokken. Verhalen worden verteld over persoonlijke herinneringen Het op bezoek gaan bij opa en oma. De verjaardagen of feestjes. Wie kwam wel en wie niet. De neven hebben het er maar druk mee. Met kleine bijdragen doe ik mee.

Mijn broers, zus en ik zijn ' de bovenste laag' geworden samen met alle neven en nichten uit onze " lichting". We hebben aan de kant van moeder geen ooms en tantes meer. Er wordt hard aan gewerkt om de onderste steen boven te krijgen. Wie woonde waar en is verbonden met wie. Mooi. Met herinneringen ophalen doe ik mee.

Vanochtend las ik uit een ander boek. Ook samengesteld door mensen die het belangrijk vonden dat de informatie niet verloren mocht gaan. Waar ook geschreven staat dat het niet goed is voor een mens om alleen te zijn - een familie behoort te hebben en een plek te hebben. Eigenlijk is dit boek een samenstelling van meer boeken. Klinkt herkenbaar - een boek dat groter gaat worden. Meer informatie gaat houden. Meer inhoud en verhalen gaat krijgen.

Ook in dit andere boek staan namen en plaatsen in die veranderd zijn - of er zelfs niet meer zijn. De mensen zelf zijn er al lang niet meer, maar hun verhalen zijn er nog. Er staat in wie waar woonde en door en met wie ze verbonden zijn. De verhalen in dit boek zijn ook nog steeds interessant om te lezen Ik lees en probeer me in te leven in de toen en neem het mee naar de nu.

Als we de verhalen weer naar boven halen van 'toen' kunnen we sommige situaties  niet meer indenken. Grote gezinnen, kleine huisjes, lage uurloon, moestuin, gestopte sokken en hergebruikte kleding. Ik waardeer wat ik heb en ben trots op diegene die mij voor zijn gegaan - gewoonweg inspirerend. Ik ben blij met mijn -nu!

In het boek van vanochtend las ik over de samenhorigheid van groepjes mensen, van twijfel and angsten, van ongeloof en ook van doorzettingsvermogen en vertrouwen. Ik neem mee wat ik kan, wat ik nodig heb om mij te helpen met vandaag. Blij met de verhalen, de inspiratie.

Ik geloof dat boeken van en over gisteren erg waardevol zijn voor morgen en overmorgen...... ik doe mee. Leest u ook wel eens uit dat boek? Geschiedenis. Inspiratie. Familie.

Rijden zonder dak.....

"Kijk," zei Leen' " als we nou zo rijden en daar een hoteltje pakken kunnen we de volgende dag verder naar Koblenz. Daar kunnen we dan op bezoek bij Daan en Anita. Ik zal wel een tussenstop hotel regelen. Ik heb er echt zin in, jij ook?" Nou dat konden wij wel eens nodig hebben. Even een paar dagen weg.

Wat een zomer. Het weer is helemaal van slag ( tenminste- dat zijn wij) het weer is anders dan verwacht in een zomer periode. Leen heeft zoveel werk op zijn bord dat er weinig ruimte inzit om pauze te nemen en oom Teun zijn begrafenis zit eraan te komen. Allemaal factoren waardoor het ' vakantiegevoel' er bij mij even uitblijft.

De weermannen en vrouwen zijn het allemaal met elkaar eens. We krijgen een week mooi weer - dus heeft Leen het voorstel gedaan om toch maar een paar dagen er tussenuit te gaan. We hebben sinds een jaar een MG cabrio. Daar wil Leen graag mee rijden en omgevingen verkennen. Toch anders dan in een gewone auto of gaan kamperen met de caravan. We maken plannen en organiseren ons om voor te bereiden op vertrek.

Prachtig was het landschap en ongekend warm was het weer. De gezelligheid bij Daan en Anita was op en top leuk en het rijden met de cabrio een leuke ervaring. Toch bleef ik 'bij' nicht Hennie en de familie. Wat die allemaal moesten regelen, aan wennen, verwerken en beseffen. Ik herleefde die periode van het overlijden van mij vader weer opnieuw- wat er allemaal afspeelde bij de familie was zo herkenbaar.

Ik schrijf iets wat ik op mijn hart heb - over oom en stuur het naar Hennie. We hebben ook telefonisch contact. Hoewel we altijd goed met elkaar konden vinden is het contact opeens veel intiemer geworden. Hechter.

Donderdagavond, we komen thuis en binnen 30 minuten heb ik al 2 telefoontjes gehad - die over leven en dood gaan. Nog een jong iemand (45) die vecht voor zijn leven - vol optimisme dat het wel goed zal komen maar zijn moeder ziet het somber in. Een gesprek met Hennie die vraagt of ik het stukje wat ik stuurde wil voordragen morgen op de begrafenis. Wat een eer!

We hebben 4 dagen gereden zonder dak - de wind door mijn haren, zon op mijn gezicht, geur en geluiden aanwezig. Alles gaat door - alles lijkt het zelfde. Toch is vandaag- een dag na de begrafenis -  anders.

Gebed beantwoord, God luistert echt

Vanochtend onder het ontbijt gaat mijn mobiel. Ik hoorde het pas laat want het lag op mijn bureau en de deur van mijn werkkamer was dicht.

Op mijn scherm zag ik de naam van tante Bertha. Meteen wist ik waar het gesprek over zou gaan. Ik dankte God mijn gebed en dat van vele gehoord te hebben. Ik belde terug en ja hoor, nicht Hennie bevestigde dat haar vader vroeg in de ochtend was overleden. Een verlossing was het zei ze nog - maar wel een groot gemis.

We praatte nog even wat en toen vroeg ze of ze mijn schoonvader zou bellen. " Hij zit daar maar alleen," zei ze bezorgd. De afspraak die we maakte was, dat zij zelf zou bellen - en wij direct daarna. We belde pa - ik hoorde zijn verdriet in zijn stem. Weer iemand weg uit zijn hechte kring. " We komen zo even op de koffie pa, is dat goed?" Ja dat vond hij erg fijn. Ik zou ook Leen zijn broer bellen. Dat kon pa even niet. Met zijn 4tjes zaten we aan de koffie.

" We moeten er rekening mee houden", zei pa, " dat het zomaar kan gebeuren met het groepje oudjes waar ik ook bij hoor. We zijn allemaal in de 80. Vandaag ga ik met tante Jaantje ( zus van tante Bertha) mosselen eten, ze wil toch dat we gewoon doorgaan met alles. Wat we nog kunnen beleven en doen moeten we gewoon blijven doen. Niet bang op een bankje blijven zitten."

Weer een ontmoeting met het wonder van het leven! Dag oom Teun, met veel liefs, Anita

Tevreden of ontevreden #2

Het moet zo'n 25 jaar geleden geweest zijn dat ik in een blad deze tekst tegen kwam.

Hoe langer ik leef, hoe meer ik besef van de impact van de houding op het leven. Attitude, voor mij, is belangrijker dan feiten. Het is belangrijker dan het verleden, het onderwijs, het geld, dan de omstandigheden, dan falen, dan successen, dan wat andere mensen denken of zeggen of doen. Het is belangrijker dan uiterlijk, hoogbegaafdheid of vaardigheid. Het zal een bedrijf maken of breken ... een kerk ... een relatie. Het opmerkelijke is dat we een keuze kunnen maken elke dag met betrekking tot ons verleden de houding die we zullen omarmen . We kunnen ons verleden niet veranderen ... kunnen we niets veranderen aan het feit dat mensen handelen op een bepaalde manier. We kunnen niets veranderen aan het onvermijdelijke. Het enige wat we kunnen doen is spelen op de ene snaar die we hebben, en dat is onze houding (Attitude). Ik ben ervan overtuigd dat het leven 10% bedraagt wat gebeurt er met mij en 90% van hoe ik erop reageer. En zo is het met jou ... we zijn zelf  verantwoordelijk voor onze houding ( Attitude). " van Charles R Swindoll, Grace Notes - in de Anglican Digest.

Ik heb het papiertje nog waarop ik het overgeschreven hebt. Dan moet je wel veel waarde hechten aan iets. Ik heb het hier vertaald. Ik heb het weer meerdere malen gelezen. Er zit zoveel waarheid in dat ik het met mijn lezers wilde delen.

Bij het verlies van dierbare, bij rampen en ongelukken wordt al snel met vinger gewezen naar een onbarmhartige God. Hoe heeft Hij dit kunnen laten gebeuren? We zijn geen marionetten. Er wordt niet aan touwtjes getrokken zodat wij dansen naar de wensen van....

Wij hebben het leven gekregen- een kostbaar geschenk. Bij de geboorte van een kind staan we met bewondering te kijken naar het wonder van het leven - op welk punt laten we dat dan los?

Tevreden of ontevreden #1

"Was het leuk?" vroeg ik aan een vriendin. Ze keek me aan. Wat ik vermoedde zag ik op haar gezicht afgetekend. Nee, het groepje mensen waarmee ze weg was geweest, de natuur in op het water was één grote teleurstelling en janboel geweest. Ik vroeg " Ok, jij vond het niets maar wat vonden de mensen zelf, die zich hadden opgegeven voor de tocht, vonden die het wat?" "Mm, nee ik denk het niet. Weet het eigenlijk niet", was haar antwoord en ze nam nog een slok van haar thee.

Gek genoeg ben ik dit soort gesprekken met en van haar gewend. Toch irriteert het mij ook al had ik niets anders verwacht. Maakt niet uit wat ze gedaan heeft, waar ze geweest is of met wie, er mankeert altijd wat aan. Om moedeloos van te worden.

Wij kennen elkaar al zo'n 10 jaar. Ik dacht eerst dat ze even in een ' niet leuk' periode zat. Soms zit het even wel eens tegen nietwaar? Bij mij gaat het ook niet altijd over een bedje rozen ( nou ja- die prikkels, daar krijgen we allemaal wel eens mee te maken.) Maar de langer dat wij met elkaar omgaan de meer dat ik me realiseer dat zij zo 'is'. Niet ogenblikkelijk kan genieten van iets. Eerst moet al dat negatieve eruit. Terwijl alle punten van aandacht besproken worden, ja het is een hele klus en vergt veel energie, dan pas beginnen er wat kleine minuscule geniet opmerkingen te komen. Eigenlijk lijkt ze daar niet eens blij mee - het herstellen van een beeld die zo goed als in cement vastgelegd is.

Hoe kan dat, denk ik dan. Een gezonde jonge vrouw. Buitenmens, maar ook puzzelaar, muziekliefhebber, en weet veel van de natuur. Ook een perfectionist in alles wat zij zich oplegt. Niet zomaar een gerecht koken - nee tot in de puntjes met alle toeters en bellen. Dan als je aan het eind van de maaltijd haar complimenteert dan rammelt het gerecht ( volgens haar) aan alle kanten.

Waar komt die zwaarmoedigheid vandaan? Mijn vader zou zeggen, hoe kom je er vanaf? Dat is een veel betere vraag. Ik mag haar graag, kan genieten van haar gezelschap- het zijn dit soort  gesprekken die mij opbreken! dan word ik verdrietig - voor haar. Wat een gemis, denk ik dan. Van zoveel vreugde. Van een tevredenheid van het leven. Dat kan je niet kopen. Opslaan en later ophalen. De hier en nu! Hoe je dat beleeft, wat je ermee doet en mee omgaat. Ik zie dat zo.....!

Oud en Nieuw- jong en oud

Het wonder van het leven. Vorige maand is er een kindje geboren. Mijn zoon en zijn partner kregen een tweede dochter. De eerste is nog maar net 19 maanden oud. Summah. Ze vond het wel leuk hoor, even- de eerste dagen. Een poppetje wat geluid maakte. Maar daar was het ook mee gezegd. Na een paar dagen vond Summah dat het huilende poppetje maar eens weg moest wezen. Alle aandacht ging daar heen. Niet leuk als je zelf alle aandacht gehad hebt de eerste 19 maanden van je leven.

Ze is het nu wel gewend hoor en Summah is best wel trots op haar kleine zusje Indi. Maar, ze wil wel nog de aandacht aub. 

Op de foto hier bovenaan dit schrijven ziet u een stoere, trotse vader met dochter. Daarnaast een nicht.

Deze foto heb ik van mijn computer scherm genomen terwijl ik 'op kraam bezoek was' via SKYPE. Alle 3 mijn kinderen wonen 'Down Under'. Dus even bij het kraambed op bezoek zit er behalve via SKYPE niet in. Maar ik ben wel op kraam bezoek. De iPad is in handen van mijn schoondochter. Ik ben zo dichtbij als ik kan zijn in deze omstandigheden. 

Mijn kinderen hebben kinderen, alle drie zijn ze nu ook ouders, mijn dochter en 2 zoons. Ik ben oma. Zelf hebben mijn kinderen geen oma's of opa's meer. Nog niet zo lang trouwens. Ik moet nog wennen dat ik geen moeder heb - geen ouders meer.

Ik ben dankbaar voor dit mooie nieuwe leventje. Dit is mooi - het wonder van het leven.

Het wonder van het leven. Wij gaan op bezoek. De oom van mijn man is aan zijn laatste dagen toe, of is het weken, of maanden? Wie zal het zeggen. Hij ziet er slecht uit. Nee, hij heeft geen kanker maar wel is zijn lichaam helemaal 'op'. Hij heeft al een paar jaar erg veel pijn in zijn rug. ERUG veel pijn. Het is nu bijna niet meer om uit te houden. Behalve zijn hart mankeert er van alles aan zijn oude lichaam.

Wij mogen in zijn kamer komen. Hij is thuis. Er is 24uur hulp. Tante kan het niet meer alleen aan. Ook zij is al boven de 80. De hulp is een vriendelijke vrolijke vrouw. Ze weet goed met oom om te gaan. Wij gaan naast zijn bed staan.

Oom is behalve in heel veel pijn, goed aanspreekbaar. Ik denk zelfs dat hij het fijn vond dat wij er waren. Toch kan hij weinig hebben. Snel geïrriteerd, toch zachtmoedig kan hij fel reageren als zijn kussen niet goed ligt of hij opeens zo moe is dat hij iedereen het liefst eigenhandig de kamer uitwerkt. Ik begrijp het een beetje. Pijn doet rare dingen met een mens.

Het gesprek is kort maar goed te volgen en verstaan. Oom is moe, hij wil niet meer. Hij is op zoals hij dat zelf benoemde. Ook tante en dochter beamen deze uitspraak. Ze hebben met hem te doen. Toch ook klinkt het als een soort wens, een liefdes wens noem ik het maar want zo hoorde ik dat aan. Dat hij  maar kort zal lijden, dat hij al lang genoeg dit allemaal heeft moeten dragen. Oom heeft al zo lang geleden, die rugpijn, het gaat maar door - dit is toch niet om aan te zien. De pillen werken niet, zegt de verzorgster. Ze heeft zwaardere besteld via de dokter.

Nadat wij zijn kamer verlaten komt ook een zoon en gezin even aan bij pa en ma. Wij gaan. Wij hebben afscheid genomen van oom. Ik bid voor oom. Neem hem naar huis God bid ik. Neem hem mee. Ik sta stil bij het wonder van het leven.

Om me heen kijken

Samen met een vriendin even naar de buurtsuper lopen. Lekker de wind in de haren, redelijk temperatuur en GEEN regenspetters te bekennen. Heerlijk zo. Al babbelend lopen we door een landelijk gebied achter ons huis. Moestuinen, kleine boomgaard, sloten oh zo oer-Hollands en gezellig.

Van dit soort taferelen kan ik zo genieten. Als ik alleen loop ga ik helemaal op in de omgeving. Dan hoor ik de fietser niet die achter mij aan komt. De eenden en zwanen zie ik wel hun jong strak bij zich houden. Ook de meerkoeten zijn nu bezig hun jong zelfstandigheid aan te leren. Eigen voedsel zoeken maar toch een oogje in het zeil houden. Tegenwoordig lopen er ook wat meer jonge jongens met vishengels en netten. Hopen op een goede vangst. Geweldig.

Ik voel me bevoorrecht om op zo'n mooie plek te mogen wonen. Wat is onze wereld toch schitterend. Ik vraag me af of ik er echt wel vaak genoeg echt naar kijk, het genoeg bewonder, waardeer zelfs en of ik er wel goed genoeg voor zorg.

Voordat ik het weet ben ik ook op mijn bestemming. Zo kan ik opgaan in deze omgeving.

Dan moet ik oversteken en echt oppassen voor de chauffeurs in autos die te hard rijden en niet willen stoppen voor het overstekende publiek. Ze hebben haast. Langs een tuintje van de gemeente loop ik en zie dat die vol ligt met troep achtergelaten door onbevangen jeugd. Vaak zie ik ze op muurtjes zitten, blikjes energiedrank en zakken chips in handen. Ze hebben het gezellig, ze praten en lachen met elkaar. Niks mis mee, totdat ze de drankjes en chips op hebben. De  verpakking beland in de tuin tussen de struiken. Ze druipen af om elders hun samenzijn door te zetten. Hier is het toch maar een zooitje, toch?

Ik moet uitkijken op de stoep niet voor honden uitwerpselen maar voor glas. Ook voor fietsers die, hoewel er een fietspad aan de overkant is, toch het trottoir gebruiken om hun weg te banen naar weet ik veel waar.... met haast vliegen ze onverwachts om de hoek. Dat is schrikken- voor mij. Zelf schijnen ze niet te merken dat ik daar last van heb - ze zijn al voorbij.

Het verschil in omgeving is maar een paar meter en toch een wereld van verschil. Het paradijs en de snelle wereld. Hoe verschillend de omgeving is, zo verschillend zijn ook mensen en hun gevoel van verantwoordelijkheid en betrokkenheid binnen hun eigen woongebied. Jammer van de troep in de tuin. Maar ach, 'iemand'  zal het wel op komen ruimen - ooit!

De eerste stap is gezet

Ik begin maar met een foto. Genomen door mij (met mijn iPhone) bij Kinderdijk afgelopen vrijdagmiddag! In de gezelschap van een vriendin - die op bezoek was uit Nieuw Zeeland- en mijn man. Ik sta bij dit soort beelden echt even stil. Er is weinig dat meer Nederlands is dan dit!




Nu het echte werk.


Welkom op mijn BLOG: Ik zie dat zo.

Waar kan een mens zich al druk om maken, mee bemoeien, gewoon negeren of 'gewoon' ervaren.

Als ik de krant lees bijvoorbeeld dan doe ik dat omdat ik wil weten wat er 'speelt'. Liever zie ik een krant met positieve koppen boven de berichtgeving. Want in iedere situatie is er wel wat positiefs te vinden. Begin daar dan mee, of verwerk het in ieder geval in het verhaal. Begraaf het niet in alle ellende want dat gebeurt maar al te vaak.

Ik ben een gelovig mens. Dwz ik geloof in een God. Ik geloof in de Hemel. Ik geloof dat ik (wij) hier zijn met een doel. Ik geloof dat ik (wij) keuzes maken - die soms niet de resultaten geven die ik (wij) willen. Ik geloof ook dat ik goed na moet denken en bidden zodat ik weloverwogen besluiten kan nemen. En door dat te zeggen zijn er al mensen die nu afhaken bij het lezen van deze woorden. Jammer he?!

Voor diegene die er nog zijn, gelovig of niet, zal ik proberen over dingen te schrijven waar ik BLIJ van word, die mij raken, frustreren of vragen bij mij oproepen. Misschien raak ik er u mee. Wie zal het zeggen. De afgelopen maanden heb ik steeds meer het gevoel dat ik aan het schrijven moet gaan. Dat doe ik dus nu. Schrijven en zien waar dat toe lijdt.