Werken met computers en het leven: deel II- de bruggen

Wat een dag gisteren zeg. Wat een dag. Alsof door het onderwerp van mijn blog mij eventjes wilde achtervolgen.

Recht hebben op...en problemen met ICT. Dwz de computer.

Nu was het niet mijn computer maar die van Rijkswaterstaat en een brug! En het recht hebben op- veilig zijn op de weg! Ja een van de 'eisen' of rechten die wij mogen verlangen van een instantie die daar de verantwoordelijkheid voor draagt. Waar belastinggeld naartoe wordt gesluisd om wegen en bruggen veilig en in bruikbare staat te houden.

Dat lukt momenteel niet zo erg goed.

En dat kan gebeuren... onderhoud en aanpassingen zijn nodig en dat snap ik, en iedereen wel denk ik. Maar de problemen die zich nu steeds vaker doen voorkomen zorgen voor wat onrust, onvrede en een onveilig gevoel.

Kijk, hogere lonen en minder uren eisen - dat is onwerkelijk. Er worden zoveel 'eisen' gesteld mbt waar men denkt 'recht' op te hebben dat het een beetje uit de hand loopt. De maatschappij klinkt als een verwend kind, "ik wil ik wil ik wil". Wat wel een geven mag zijn is veiligheid die gewaarborgd hoort te zijn door de overheidsinstanties in kwestie.

De bruggen in de regio Zuid Holland staan momenteel in de schijnwerpers. Niet vanwege hun mooie vormgeving maar door hun gebreken. Dit heeft als gevolg dat andere bruggen op de nu ingenomen omleidingen, ook meer onder druk komen te staan. En dat is logisch. Want als er nu wordt gezegd, " die bruggen zijn al ... jaren oud en niet berekend op zoveel zwaar verkeer" dan moet het toch niet verrassend zijn dat die druk nu op andere bruggen komen te staan waar ook geen rekening mee is gehouden met de aantallen, het gewicht en frequentie waarop de brug hieraan wordt blootgesteld.

De Merwedebrug in Gorinchem op de A27 is er een van. Kuren die verholpen moeten worden en andere oplossingen op lange termijn. Ook op de N3 in Dordrecht is het kommer en kwel. De Papendrechtse brug en de brug over 'tWantij verkeren al een tijdje in zwaar weer. Slagbomen die niet meer omhoog willen, een brug die 'open' staat, soms zelfs onnodig vanwege gebrek aan bootverkeer, en tegenwoordig steeds vaker ongelooflijk lang, vanwege die gebreken. Verkeer die stil komt te staan- sommigen met ronkende motoren - zeer slecht voor het milieu. En om het maar niet over het publiek te hebben die op weg zijn naar- ik noem maar wat - begrafenis, werk, vergadering, overleg, kinderen ophalen, doktor's afspraak, om maar een kleine greep in de mogelijkheden te doen.

Gisteren stonden wij dus meer dan 1 uur vast- op de N3 richting Papendrecht. Wij en 100den anderen die op weg waren- ergens naartoe. Weer. De vorige keer stonden wij richting Dordrecht en kwamen wij uit Papendrecht. Ook weer meer dan een uur. Elke keer is het een 'storing' van technische aard.

Tijd voor de brugwachter een herintrede te doen. Haal de techniek er even af. Zoek het uit en zet er iemand op die de brug kan bedienen. Zet in ieder geval een technisch iemand op deze plekken des onheils. Het mag wat kosten maar verkeer meer dan een uur stil laten staan kost ook wat.

Weggebruikers en omwonenden hebben recht op veiligheid - en daar hoort een werkend systeem bij. Niet in 2021, niet op 'lange termijn' niet een opgelapt 'tussendoortje' maar een zorgvuldig, weloverwogen oplossing. Rijkswaterstaat, politiek, publiek... doe hier wat mee!

Krant artikelen
http://dordtcentraal.nl/actueel/weer-storing-papendrechtse-brug/

http://www.rijnmond.nl/nieuws/139477/Storing-Papendrechtse-brug-na-uur-verholpen

http://www.ad.nl/dossier-dordrecht/papendrechtse-brug-verroest~a79b75e4/

https://www.vid.nl/Nieuws/article/VID.2016.257.03

Werken met computers en het leven

Hehe, wat een onstuimige periode heb ik achter de rug wat ICT betreft. En zo merk ik wel hoe deze frustrerende frustraties een effect hebben op mij als persoon.

Ik ben dan afhankelijk van anderen. Ik moet mij overgeven aan de beperkingen en de tekortkomingen van mijn (on)kunde. En dat valt niet mee.

Mijn iMac toonde kuren, mijn laptop ook - en mijn iPad is van 2011 dus verouderd en niet 'zwaar' genoeg om alle veranderingen en aanpassingen aan te kunnen. Trouwens mijn iMac is even oud als de iPad dus ik snap wel, dat dit apparaat in een periode gemaakt is waar nu al zoveel aan 'verbeterd' is ( ik noem het verbeteringen maar die aanpassingen zijn soms toch erger dan de kwaal) dat het een klus is om dit allemaal technisch te kunnen verwerken.

Ik heb twee muizen op non-actief staan. Geen batterijtje die ze weer aan de praat krijgen en ik werk met tegenzin met een pad. Dat veroorzaakt ook de nodige 'grrrr' momenten.

Want, zoals velen wel zullen herkennen - de computer MOET HET GEWOON DOEN! Ja toch? Want hoe verder zonder? Rekeningen staan 'online'. Betaling worden online gedaan, informatie is te vinden online. Gemeenten proberen zonder stadskaarten te doen- minder kosten en 'iedereen heeft toch een telefoon op zak'. Parkeren met mobiel betalen, foto's druk je niet meer af maar sla je op. Kookboeken hoeft niet- want je kunt recepten online vinden- minder boeken op de plank. Afspraken, overleg, contact met familie ver weg- kan allemaal 'online'. Ja, dan moet het wel goed werken. Wij gebruikers hebben 'recht' op goede verbindingen, werkende sites en een goed werkende computer systeem. Ja toch?

Nou, net als alles in het leven- recht hebben op... is toch anders. Dat er een service is, dat kan ik me nog indenken. En als je gebruik van iets wil maken- verwacht men ook een soepel en ongehinderd verloop. Maar dat is niet altijd voor de hand liggend. En zo is het leven ook.

Niet alles in het leven loopt zoals wij het van het leven verwachten. Zo stellen mensen ons wel eens teleur. Zo werkt een systeem niet zoals wij van het systeem verwachten. Zo loopt wel eens een goed plan helemaal mis. En dan komen de frustraties, soms het het schelden op een systeem. Het EISEN van 'het recht hebben op'. De bloeddruk loopt op, de ergernissen stapelen zich op en een goede nachtrust is ver te zoeken.

Het hebben van een 'recht' lijkt standaard voor deze tijd. In ieder geval hier in Nederland. Want ik hoor niets anders. Ik ervaar veel opmerkingen en 'verwachtingen' niet echt als positief. Men klinkt ontevreden, hebzuchtig en verwend. Nederlanders hebben het echt GOED mensen, echt waar. Dat betekend niet dat alles perfect loopt. Maar de zogenoemde 'recht hebben op' schiet echt een beetje door. Dat is MIJN ervaring. Mijn gedachten en mijn visie op het leven zoals ik het om mij heen zie.

Ik kom hier nog op terug- anders wordt het zo'n lange zit. Geniet van je moment, je dag en het aangepaste programma als iets anders loop dan verwacht.

Tot later!

Goedemorgen

Na een zeer rustige nacht en ongeveer 7 uur geslapen te hebben sla ik mijn ogen open. Ik ben meteen HELEMAAL wakker.

Niet van dat sluimer gedrag. Niet nog even omdraaien en wegzakken. Niet nog even mijn  hoofd onder het zacht en warm dekbed verstoppen. Ik ben van de type - wakker is WAKKER en gaan met die banaan.

Ik grijp naar mijn bril die zowat elke avond op de zelfde plek op het nachtkastje beland. Met een grote boog en het langzaam zakken van mijn arm - heb ik meteen beet! Hebbes. Mijn ogen kunnen weer optimaal functioneren. Van alle veranderingen in mijn lijf die mij al 63 jaar na redelijk tevredenheid dient, is dit een teleurstelling van groot formaat. Ik kan  niet meer zonder bril.

Nou klinkt dat ondankbaar- want laat eerlijk wezen, waar zou ik en vele anderen zijn als er geen brillen waren? Toch is dit voor mij, zelfs na 12 jaar, nog steeds een DING! Ik houd niet van een bril op mijn neus. Het werd tijd dat ik dit loslaat en mij erbij neer leg want beter worden gaat mijn zicht niet dus niet meer treuren om wat was en zeuren om wat is!

Op blote voeten loop ik naar de badkamer- slokje water, plens op mijn gezicht en even een vitamine pill ( voor 50+ers) innemen. Ik sjok naar de keuken en maak een kop thee. Terwijl dat staat de dampen verruil ik mijn ochtendjas voor wat kleding- gewoon iets makkelijks en comfortables. De krant moet gehaald worden beneden. Maar voordat ik dat ga doen - stap ik eerst even op balkon en kijk met bewondering naar mijn uitzicht. De dag begint langzaam samen met mij op gang te komen. In de verte zie ik autos rijden, ik hoor wat vroege vogels twitteren- ja ook vogels twitteren tegenwoordig. Ik zeg een gebed uit dankbaarheid dat ik weer gezond en wel deze dag mag gaan ervaren, invullen en gebruiken.  Dat ik de afgelopen nacht goed hebt geslapen en dat ik veilig en wel weer aan de slag mag. Zal het vandaag een verrassingsdag worden of volg ik een plan?

Soms heb ik een plan. Die is al ontstaan voordat ik mijn thee op heb. Dan groeien de ideeën vanuit de aantekeningen op mijn kalender of met kennis van afspraken. Soms heb ik niks staan - geen verplichtingen of bezigheden. Dan kan ik zelf mijn activiteiten invullen naar wens en, niet onbelangrijk,  energie niveau. Ik kies vandaag voor iets rustigs. Gisteren heb ik veel gedaan en was druk in de weer- de hele dag. Vandaag mag de rem er een beetje op. Wat meer zit spul zeg maar!

Recepten - vandaag ga ik at recepten opzoeken en filmpjes kijken op YouTube. Zo leer ik allerlei verschillende technieken en welke smaak combinaties ook mogelijk zijn. Ik experimenteer graag maar het moet wel een kans van slagen hebben en eetbaar zijn. Zonde om eten in de prullenbak to moeten deponeren.

Mijn ochtend berichten heb ik ook al nagekeken. Mijn Down Under kids laten vaak wat horen terwijl ik slaap. Logisch- het heet  niet voor niets Down Under.

Na mijn kopje thee, bel ik naar mijn schoondochter. Ze is jarig vandaag. De 3 kleinkinderen nemen het gesprek al gauw over. Oma dit en oma dat..geweldig. Mijn dag kan niet meer stuk. Ze zijn dan wel erg ver weg- maar met de technologie van vandaag kom ik steeds dichterbij.

De zon begint al zachtjes door te breken. Echt warm zal het niet worden maar de aanwezigheid is al genoeg om mij te doen glimlachen. De stadsbus rijdt langs ons appartementengebouw. De passagiers worden vervoerd naar hun werk, winkels, scholen en andere bestemmingen. Het is dinsdag en het gevoel bekruipt mij dat het weer een geweldige dag gaat worden.

Het is zaterdag! Mijn verhaal.

Het is zaterdag 8 oktober 2016. Vandaag is mijn tante Riek 90 jaar geworden. Haar wens- een dag met kinderen en kleinkinderen iets leuks te doen! De familie een beetje kennende is dat goed gelukt. Ik kreeg wel een super leuk video filmpje vanochtend van haar. 

De herfst is er nu echt. Na een lange aftocht van onze zomer, begint de dag met een kille ochtend die toch geleidelijk aan iets van warmte krijg. Het zonnetje heeft ons nog niet helemaal verlaten. Zoals velen zaterdagen, ging ik vandaag ook weer naar 'de keet' in de Hollandse Biesbosch. Samen met nog een viertal vrijwilligers zorgen wij voor het nodige onderhoud, vertellen verhalen en delen een gemoedelijke dag met elkaar. 

In 2000 adopteerde Leen Fijnekam dit stukje van Staatsbosbeheer om de cultuur historie leven in te blazen en een eerbetoon aan de griendwerkers van toen te creëren. Hij werd bijgestaan door anderen die ook de liefde voor de griendwerker, kennis en inzicht deelden. Na verloop van tijd kwamen en gingen leden van de groep. Deze heeft nu weer een nieuwe vorm gekregen door de verhuizing van twee vrijwilligers en het bijkomen van enthousiastelingen die onze groep weer verrijken en versterken. 

 Bezoek aan de keet, oftewel een wandeling over het Griendmuseumpad (GMP) kan door bij het bezoekerscentrum Dordrecht een pontje te nemen en op een van de eilandjes gezet te worden. Door de aanwijzingen en het pad te volgen ( rechts aanhouden bij de hoge brug) treft men 3 verschillende keten. Denk maar een het "Drie biggetjes sprookje". Een van riet, een van hout en de laatste van steen. Hier, op de zaterdagen dat wij bezig zijn, brand de haard.

De ochtend begint al goed. Er komen drie vrouwen aanlopen. Terwijl ik de haard aansteek wordt er door iemand wat verteld over vroeger, wat een griend nou eigenlijk is en dan valt de opmerking, "goh wat leuk hier zeg!" Na te horen hoe het leven was voor de griendwerkers waren de vrouwen nog steeds onder de indruk maar wel beter geïnformeerd. Terwijl de vrouwen toekeken, legde ik wat in aluminium folie gewikkelde pakjes in de haard naast het vuur. Het was mijn bedoeling vandaag om aardappelen, bieten, ui en pompoen te garen. Iets was ik al een hele tijd wil doen maar er nooit aan toe kwam. Ik wilde experimenteren. Pannenkoeken bakken deden we al, stoofpotje en soep koken ook, maar gepofte aardappelen... Nou ja nu was het er eindelijk van gekomen. 

De afgelopen voorjaar en zomer hebben wij ook veel bezoekers uit België mogen ontvangen en zo ook weer vandaag. Terwijl mijn groente langzaam gaarde vertelde ik het binnengelopen echtpaar iets over de cultuurhistorie van het gebied. Gaf ze een kijkje in het leven van een griendwerker en uitleg over wat grienden nu eigenlijk waren. We hadden het over wilgensoorten en waterstanden. Over zinkstukken en hoepen, over geulen en aanmodderen. Een compliment kwam 'ons' toe dat Nederlanders toch de helden van het waterbeheer waren. Mooi om te horen. Als toegift kwam de oorlog en de Biesbosch in het gesprek terecht. Om het verhaal wat tastbaars te geven heb ik ze meegenomen naar het crosser bootje. Door de liggen van het bootje en de 'geborgenheid' van de plek snapten mijn luisteraars waarom dit gebied zo vijandig geweest was voor de Duitse soldaten. Bij aankomst bij het bootje, en mijn verhaal, merkte mevrouw op dat zij de rillingen en kippenvel kreeg van wat zij te horen kreeg en het vermogen had om daar een beeld bij te vormen. 

De volgende paar uurtjes waren 'druk' met korte en wat uitgebreider gesprekken. Gezinnen, familiegroepjes en koppels kwamen en gingen. Sommigen te voet en anderen in bootjes die zij aanlegden en dapper in en uit klommen om een blik in de keet te werpen. Ja, toen was het toch tijd om wat te eten. Van al dat vertellen krijgt men toch honger. Ik heb de kooktijd niet echt bijgehouden - maar wel zo af en toe de pakketjes omgedraaid en het vuur aangewakkerd. Met een tang legde ik de aardappel, bietjes, ui en pompoen op een bord. Voor het geval dat mijn poging zou lukken had ik zure room meegenomen. Nou, en of het was gelukt. Een feestmaal had ik op m' n bord. Er waren een paar nieuwsgierige monden die wel mee wilde proeven. Zooooooo, dat is voor herhaling vatbaar. De knoflook bij de pompoen, de tijm en olie bij de aardappelen en olie ook bij de bieten hadden hun werk goed gedaan. Smeuïg, zacht, vol smaal. Elke hap een feest. 

Wat een super leuke zaterdag weer. We hebben een drukke dag achter de rug. Er is onderhoud gepleegd aan de schrankkeet, grasgemaaid en gewied, aangemodderd ( ja de geulen waren wat dichtgeslibd) en uiteraard ook koffie gedronken, anekdotes uitgewisseld en mensen te woord gestaan door middel van verhalen vertellen.

Wordt vervolgd- volgende week is het weer zaterdag!

Veel om dankbaar voor te zijn.

Hoewel de ellende die zich in de wereld zich afspeelt - en zoals al eens eerder gezegd/geschreven dat ik daar hulpeloos bij voel, wil ik toch even benadrukken dat er ook nog steeds mooie dingen zijn om van te genieten. Ik heb het schuldgevoel grotendeels van mij af geduwd. Want waarom zou ik mij schuldig moeten voelen wanneer anderen een heel ander leven hebben dan ik? Ik ben vooral dankbaar voor mijn leven... en probeer zo goed mogelijk een integer en oprecht mens te zijn.

Ik ben dankbaar dat ik over straat kan zonder mijn toevlucht naar veiligheid te moeten zoeken vanwege scherpschutters in mijn wijk.

Ik ben dankbaar dat ik genoeg inkomsten hebt om elke avond lekker te kunnen eten.

Ik ben dankbaar dat ik kleren aan mijn lijf heb en ze kan vervangen wanneer nodig.

Ik ben dankbaar dat ik mag zeggen dat ik geloof en bidden kan als ik buiten de deur eet zonder gevaar.

Ik ben dankbaar dat ik in een warm, mooi en comfortabele woning mag wonen.

Ik ben dankbaar voor mijn valen en successen.

Ik ben dankbaar dat ik s avonds naast mijn man veilig in bed lig te slapen.

Ik ben dankbaar voor een lange lijst vrienden in mijn adressenboekje.

Ik ben mijn ouders dankbaar voor de manier waarop ik ben opgevoed.

Ik ben dankbaar dat ik broers en een zus heb die mijn leven hebben verrijkt.

Ik ben dankbaar dat ik 3 kinderen heb mogen grootbrengen.

Ik ben dankbaar voor mijn kleinkinderen, groot en klein.

Ik ben dankbaar voor mijn gezondheid.

Ik ben dankbaar dat ik kan genieten van elk seizoen.

Ik ben dankbaar voor neven, nichten, ooms en tantes en allen die mijn leven aanwezig zijn ( en geweest).

Ik ben dankbaar voor de jaren die ik voor de klas heb mogen staan.

Ik ben dankbaar dat ik de tijd kan nemen en in alle veiligheid, mijn gedachten 'op papier' te kunnen zetten.

Ik ben dankbaar dat ik mijn kook hobby uit kan oefenen en anderen het resultaat ervan te kunnen laten proeven.

Ik ben dankbaar voor de diverse talenten en activiteiten die ik heb mogen uitoefenen en nog steeds in groei.

Ik ben dankbaar dat ik diegene kan vergeven die mij welwillend of onbewust hebben gekwetst en verdriet hebben gebracht in mijn leven.

Ik ben dankbaar dat ik adem.

Ik ben dankbaar dat ik op dit schitterend planeet mag wonen en van mag genieten.

Ik ben dankbaar dat ik gaan en staan mag waar ik wil.

Ik ben dankbaar voor mijn gevoel voor humor.

Ik ben dankbaar voor mijn tranen.

Ik ben dankbaar voor mijn emoties.

Ik ben dankbaar voor mijn ervaringen - allemaal lessen die mij sterk hebben gemaakt.

Ik ben DANKBAAR voor zoveel dat ik niet uitgepraat kom.

Elke dag zegeningen tellen - ik doe mijn uiterste om dit elke dag opnieuw te doen- want soms, ja soms, ben ik er eventjes niet mee bezig.

Ik beleef elke dag opnieuw als een geschenk en ben dankbaar dat ik die dag tot mijn beschikking hebt om er iets waardevols van te maken.

Waar ben jij dankbaar voor?

Grabbelton

Even dit:
Genieten doe ik van het langdurig afscheid nemen van onze zomer. Herfst heeft haar intrede op een mooie en rustige manier gedaan. Het is langzaam aan wennen aan de lagere temperaturen en nog steeds prachtige luchten vroeg op de ochtend en laat op de avond. Moeder natuur lacht mij in ieder geval toe. Dankjewel daarvoor.

Ook nog even dit:
Vriendschappen- wat ben ik rijk wat betreft lieve mensen in mijn leven. Afgelopen zaterdag mogen koken voor vrienden die ik al bijna een halve eeuw ken. We zien elkaar heel weinig, hebben sporadisch contact en toch is het 'gewoon de draad oppakken' alsof we elkaar wekelijks zien. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.


Oh ja, en dat nog even dit: Ik geniet van een redelijk gezond lijf- alleen wil ik zo graag wat pondjes eraf hebben. Hoe ik het ook maar aanpak, niks helpt. Ik kom niet aan- dat is een plus natuurlijk. De wat mindere tem
peraturen komen eraan en die broeken die ik dan draag- nou ja, die zitten iets krapper dan ik graag zou willen. Gelukkig heb ik ondersteuning van een paar dames die met hetzelfde 'probleem' kampen. Samen staan wij sterk- het afvallen is geen MOETEN maar WILLEN. Nu maar weer sporten want met het inkorten van de licht uurtjes buiten kom ik minder in beweging. Wat fijn om niet alleen in mijn 'strijd' te zijn.


En dan ook nog even dit: Wat is er toch in vredesnaam aan de hand met mensen. Ik las net het ongelooflijk storend bericht over de situatie rondom voetbal supporters. Hoe idioot kan een mens toch zijn. Bewust uitdagen van mensen om een confrontatie aan te gaan. Anderen in gevaar brengen. Kinderen bang maken. Ouders afschrikken. Wat een voorbeeld is dat- ZEG NOU ZELF! En dat in de naam van SPORT. Ophouden met mensen handen boven het hoofd houden. Geen supporters bij de wedstrijden- jammer dan! Als de vredestichters de losbandige niet in toom kunnen houden- kappen ermee. Wie betaald voor de politie? De M.E? de extra beveiliging? Wie betaald de zorg toeslagen voor de gewonden? En dan worden de voetballers nog een kapitalen betaald om te 'spelen'! Even een jaar lang GEEN VOETBAL!



En dan, op een nog verdrietiger onderwerp- nog even dit: In en in triest zijn de slachtoffers van oorlog en geweld. Ik sta versteld van het feit dat mensen elkaar zoveel leed en verdriet aan kunnen doen. Ik voel mij vaak machteloos - en te bedenken dat menig 'leider' en 'volgers' de naam van God in de mond durven nemen- Alsof God dit goed zou keuren zeg! Schei toch uit! God creëerde het leven! Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zulke afgrijselijke dingen aan kunnen doen? Nee, het is aan de mens zelf om hier verandering in te brengen... ook ik moet hieraan mee werken. Wat ik wel in mijn hart hebt is dat ik weet dat LIEFDE de grootste vijand is van oorlog en geweld. Ik vraag alleen dat ieder die het in zich heeft om elke dag iets te doen wat moeite kost om een ander te laten weten dat hij/zij geliefd is.

Dat was het even voor vandaag! Meer dan genoeg denk ik!

Sluit vriendschappen, vergeef elkaar, accepteer verschillen- wees behulpzaam ipv beoordelend.