We zijn een maand verder

 

Wat is dat snel gegaan! Ik had dit niet verwacht. Per maand zou ik 2-3 posts schrijven. Waar blijft de tijd? Hoe zou dit komen?

Afgelopen maand werden de restricties bijna allemaal verwijderd door de regering. Er kon weer van alles. We konden 'helemaal los'! Zijn mijn dagen nu weer helemaal gevuld met uitstapjes, bezigheden buitenshuis en een drukke agenda? Daar lijkt het wel op. Want terwijl de wereld op slot ging, had ik meer tijd voor dit soort dingen. Ben ik anders bezig? Ben ik 'los' geslagen en aan het inhalen?

Nou nee hoor. Wel begeef ik mij vaker 'in de buiten wereld". Ik ben weer gespot in de supermarkt. Wel op hele rustige periodes. Tussen de middag is het minder druk als menig een 'aan de boterham' zit. Ook net rond 9 uur. Door mijn echtgenoot zijn afwezigheid, was ik genoodzaakt de boodschappen weer te gaan doen. En het begint weer te wennen.

Ook ben ik met een vriendin in de trein geweest, naar Den Bosch. Het was daar niet druk. Ook in de trein hadden we alle ruimte. Heerlijk. We hebben gewinkeld. Kleding gekocht. Allebei een beetje uitgekeken op wat in onze kast hing. Doordat ik best veel foto's neem en filmpjes maak kan ik zien hoeveel jaar ik bepaalde kleding al draag. Niet dat dit erg is, want sommige dingen wil je nooit weg doen, maar het ging om de stukken die afgedankt op een hangertje achter in de kast terecht waren gekomen.

Onlangs ook uit eten geweest. Jawel. In een heuse restaurant. Het personeel droeg nog mondkapjes wat ik erg kon waarderen. En we hadden en digitaal menu pad. We konden zelf alles bestellen. Inclusief de drankjes.

Ik heb een stadswandeling gemaakt. Een Street Art wandeling die al een tijdje op mijn lijstje stond. En, niet onbelangrijk, we hebben onze eerste eet gasten thuis ontvangen. Dat was zo geweldig. Een verademing.

Mijn gebrek aan schrijven was meer een wennen aan 'normaal' en ook wat interestante ervaringen op doen. Kijken hoe ik mij daarin kon hervinden. Armen om iemand heen slaan of een kus op de wang is er nog niet van gekomen. Afstand houden, doe ik nog steeds. Handen wassen, voorzichtig zijn. Thuis de boel schoonhouden en alert blijven. Ik denk dat dit er wel behoorlijk in zit nu.

De afgelopen 18+ maanden zijn moeilijk geweest. Moeilijk in de zin van ons leven overhoop gegooid. Nee, niet door velen in onze kring corona gehad te hebben. De opgelegde maar zeer verstandig en onontkoombare maatregelen hadden impact op mijn mentale weerbaarheid. Een uitdagende situatie die nog eventjes voort dendert vanwege de restricties en het niet naar mijn kinderen kunnen. Dat hakt er in. Best wel hard eigenlijk. Nog even volhouden. Het zijn niet alleen de jeugd die beperkt geweest zijn in hun doen en laten. Alle groepen hebben op hun manier last gehad en nog. Geduld, dat moeten we nog even hebben. Geduld om te ontdekken hoe onze wereld er uit gaat zien. Geduld om te gevolgen van de afgelopen maanden te verwerken. Geduld om ons veilig te voelen wanneer we ons weer onder de mensen begeven. Groepen, groot en klein. Onwennig voor velen. Heb geduld! Iedereen, met elkaar!

Gaat u ook helemaal 'los'?

Het is maar hoe je het bekijkt

 WE MOGEN WEER! Ja, we mochten altijd al hoor. Met beperkingen weliswaar, maar we mochten wel, als men zich maar aanpaste aan de situatie. Dat doen we ook als het sneeuwt, regent of noodweer van andere orde is. 

De afgelopen 18 maanden zweefde er een virus rond, nou ja zweefde, is er nog hoor. Alleen is wat beperkt geworden. Die virus wil je niet krijgen. Ik niet in ieder geval, en ik wil het ook niet doorgeven aan een ander.

Blijkbaar, en als ik de berichten lees, en sites bekijk en verhalen hoor, is er toch wat ruimte om ons weer wat 'normaler' te kunnen gedragen. Geen mondkapjes in de winkels, we mogen weer in groepen bij-elkaar komen en veel, neen, bijna alle beperkingen worden afgelast. Er komen wel weer wat regels bij om dit 'nieuwe normaal' veilig te laten verlopen zodat we in de herfst niet weer in een lockdown terecht komen. Tenminste, dat is het plan.

Ik blijf voorlopig nog voorzichtig. Het hoeft niet allemaal zo snel en meteen helmaal 'los'. Zelf merk ik dat ik het prettiger vind als de straten minder vol lopen, de winkels minder klanten tegelijk hebben en de tafels wat uit elkaar staan. Niet omdat ik bang ben. Maar omdat de wereld om ons heen zo vol raakt dat een beetje ruimte toch een meer bevrijdend gevoel geeft. Wat meer lucht om mij heen.

Waar ik wel naar uitkijk is een vriendelijker samenleving. Dat vind ik persoonlijk belangrijker dan die mondkapjes, met of zonder. Dat wij wat toleranter naast elkaar staan ipv tegenover. Groet elkaar wat hartelijker. Een glimlach kost niks maar is goud waard. Vooral voor diegene die weinig te lachen hebben. Het staat niet op voorhoofden gegrift wat voor dag of leven iemand heeft. Dus wees vriendelijk. Laat uw ogen de handuitreiking zijn. De knuffel, de steun.

Ondanks het loslaten van de beperkingen, voel ik mij nog opgesloten. Ik mag en kan nog niet naar mijn kinderen en kleinkinderen. Al 18 maanden niet. Dat is benauwend en weegt zwaar. Ik probeer er 'luchtig' en 'logisch' mee om te gaan. Zo van, " jammer het is niet anders" maar zoals vandaag deed mijn kleinzoon zijn Eerste Heilige Communie en dan doet het weer zeer. Eind April 2019 heb ik ze voor het laatst gezien en geknuffeld. Dat is lang in een kinderleven. Voor een oma ook.

Dus, die virus moeten we hoe dan ook verslaan. Voor alle oma's opa's en kleinkinderen. Ik popel om ze in mijn armen te sluiten.

    Stay safe everyone.

           Live, love and laugh

        Lots 

Het zal wennen worden- het nieuwe nu!

 

Het zal wel wennen worden, dacht ik, nu er zoveel meer mag, kan en wordt toegestaan. Nog wel regels blijven naleven. Mondkapjes, handen wassen, afstand houden. Niet iedereen zal dat belangrijk vinden en eerder loslaten dan iemand zoals ik die denkt, "voorkomen is beter dan genezen". Waarschijnlijk laat ik sommige dingen nooit meer los, of nog beter gezegd, sommige dingen zal ik niet meer oppakken. Zoals het willekeurige begroeten met zoenen, iedereen z'n hand schudden, knuffelen en begroeten en laten begroeten alsof het mijn geliefden zijn. Dat is wel een verademing.

Nou ben ik wel een knuffelaar hoor, vergis je niet. Toch weet ik dat er een aantal mensen zijn die blij zullen zijn dat ik minder 'intiem' begroeten zal. Juist omdat zij minder 'knuffelerig' zijn, zeg maar. Ook zullen de knuffel-zoeners genoegen moeten nemen met meer afstand van mij hierin. Iedereen blij toch?

Vandaag gaf ik mezelf de ruimte en tijd om eens eventjes de reacties te lezen op een bericht op Facebook. Gewoon omdat ik nieuwsgierig ben naar WAT men schrijft ivm oordelen over wel en niet vaccineren. De discussie over de voor- en nadelen. Het wel en niet 'mee mogen doen' in de maatschappij. De gevolgen van hun besluit om wel of niet te vaccineren en de gevolgen om wel of niet deel te mogen nemen ergens aan. Ohohoh! Normaal gesproken, en nu heb ik wel m'n buik er vol van gehad,  laat ik deze discussies aan mij voorbij gaan en kijk ik er niet naar. Of de eerste meningen staan open en bloot op zo'n bericht en geef ik het een snelle blik. Meer niet. Nu was ik erg nieuwsgierig en ik had alle tijd. Het kwam doordat ik vanochtend zelf een opmerkelijke gedachten door mijn hoofd kreeg, zomaar uit het niets, over het maken van beslissingen en de gevolgen hier van. Beslissingen in m'n leven. Dit stond totaal los van de Covid-discussie, of misschien ook weer niet.

Conclusie: Wat als alle gelijk gestemde, bv vóór vaccinatie, alleen op een vóór vaccinatie berichten reageerde, en alle tegenstanders op de tégen berichten. Dan zouden er minder ruzies, gescheld, maagzuur en irritaties in de samenleving zijn. Ik merkte ook, dat veel reacties geschreven waren die niets met het oorspronkelijk persbericht te maken hadden. Eigenlijk wisten velen niet eens waarop hij/zij antwoorden. Het waren ook geen directe antwoorden, maar meer een ventileren van eigen hete lucht ballonen. Grappig eigenlijk, maar ook zielig tegelijkertijd. En wat een vreselijke verwensingen! 

Dat we een land zijn van experts op gebied van gezondheid, virussen, vaccinaties en het immuunsysteem van ons menselijk lichaam is bijzonder. Zoveel kennis, zoveel inzichten, zoveel on+waarheden. Het is opmerkelijk dat wij als land zo hard zijn getroffen door deze pandemie gezien wij toch zo'n 'enlightend' volk zijn. Enfin, zoals mijn plaatje zegt: Het is maar hoe je het bekijkt.

Ik mijmerde vanochtend over de gevolgen van beslissingen die ik hebt genomen in mijn levensfase tot nu toe. Dat alles wat ik heb besloten niet alleen voor mij gevolgen had maar ook voor allen die op welke manier dan ook verbonden zijn/waren met mij. En dat doen wij mensen dagelijks. Beslissingen nemen. Goed of kwaad, juist of onjuist. Met de kennis van nu en niet achteraf. Meer kan je niet van een mens verwachten.

Soms zit het mee, soms zit het tegen!

 

Dit plaatje, die ik al een tijdje gebruik, dankzij een onbekende creatieveling, zegt veel. Soms komt het zelfs meerdere keren op een dag voor in mijn gedachten. Want zo zie ik het leven, de maatschappij en de situatie waarin ikzelf soms verkeer.

Zoals nu. Ik kijk naar buiten en ik zie blauwe lucht, zonneschijn, de bomen, nou ja de takken dan, bewegen in de wind. Je zou kunnen zeggen, "goh wat een mooie dag toch. Heerlijk zonnetje".

Als ik weer kijk, nog geen 2 minuten later, verzamelen de wolken zich in rap tempo. Die wind, die de takken heen en weer lieten wiegen, zorgen nu voor een heel ander beeld, Je zou kunnen denken, " nee toch, niet nog meer regen"! Of blijf ik bij de gedachten dat het toch nog een mooie dag is?

De afgelopen maanden, ik tel ze maar niet, sta ik vaak een beetje tussen die twee meisjes in. Ik WIL heel graag altijd dat meisje in de gele jurk zijn, en ben dat ook wel vaak. Toch lonkt het meisje met de blauwe jurk ook wel degelijk. Terwijl ik eigenlijk liever met die rode laarsjes in een plas water stamp, door het hoge gras loop en het wandelpad betreed.

De afgelopen dagen was er toch wel wat getouwtrek tussen die twee. De wind waaide net niet hard genoeg dat alles tegen zat, maar er kwam ook niets positiefs uit m'n handen en er verscheen geen glimlach op mijn gezicht. Ik noem ze verloren dagen.

Ik denk dat ik niet de enige ben die dit ervaart. Dat geschommel tussen welles en nietes. Vooral vanaf maart 2020 denk ik zo. Wat een tijd. Wat een welles/nietes momenten, gedachten, ideeën, meningen en opinies. Zucht! Om moe van te worden. En dat is het ook hé? We worden moe. Moe van tussen de twee meiden in staan en elke keer moeten kiezen. 

Over een paar weken ga ik voor mijn tweede prik. YIPPEE, denk ik dan. Terwijl ik weet dat er velen zijn die daar andere gedachten over hebben. Ik ga mij daar niet mee bezig houden. Is niet mijn taak, mijn verantwoordelijkheid of mijn keus. Ik meng mij niet in de discussie, hoewel het soms moeilijk te vermijden is. Ik stap dan maar eventjes met mijn rode laarzen in een plas met, " ik doe niet mee aan die discussie dankjewel" en ga over op een ander onderwerp. Wat een ander denkt en doet, prima. Ik denk voor mezelf. Neem mijn verantwoordelijkheid in mijn gele jurk en ga met mijn gezicht de frisse lucht inademen en van het zonnetje genieten.

Vrijheid: Voor velen een moeilijk begrip

 

Het is 5 mei. Vandaag viert ook mijn zus haar 71ste verjaardag. Gefeliciteerd zus. Dat was vroeger dubbel feest. Nu zij niet in Nederland woont is het toch anders voor haar. In Nieuw Zeeland is 25 April de herdenkingsdag. ANZAC day (Australia New Zealand Army Corpse)  of ook wel Poppy Day genoemd. Zelfde maar anders. Lest we Forget, is de spreuk! Het vieren van de vrijheid die zoveel levens heeft gekost. 

Toch blijven we oorlog voeren. Zucht! Diepe zucht! Langzamerhand heb ik steeds meer moeite met de term 'vrijheid'. Dit was en is toch het recht voor iedereen? Om in vrijheid te kunnen leven. Waarom zijn er staatshoofden die daar zo anders in staan? Die denken de wijsheid in pacht te hebben over hoe mensen moeten leven? Aan welke regels ze zouden moeten houden? Enfin, daar heb ik geen antwoord op en laat ik het daar maar eventjes bij.

Vrijheid voor mij. Wat betekend het in mijn inzicht?

Vrij(heid) - niet gebonden. Eigen verantwoordelijkheid voor zelf en ook mijn omgeving. Keuzes maken ten opzichten van eigen belang, groei, welzijn. Zorgen dat mijn 'vrije keuzes' anderen niet schaden of benadelen.

Ik heb 'heid' opgezocht. Er zijn 3718 woorden die op 'heid' eindigen. Heid is een 'achtervoegsel' oftewel een 'suffix' zoals het in het engels staat beschreven.

Zelfs het woord vrij moet er iets achter hebben. Vrijheid- iets zijn dus.

Dit is niet zonder verantwoordelijkheid. Dat is mijn gedachten, mijn mening over mijn vrijheid. Als ik mijn vrijheid waardeer en koester, is het dan ook niet aan mij om te zorgen dat ik de vrijheid van anderen niet nadelig beïnvloed? Vrijheid is geen ander woord voor egoïsme.

Pfff...diepe gedachten en inzichten. Ik moest het even uit mijn hoofd kwijt. Mogen zijn wie ik ben en mogen vieren dat ik er ben.

Vandaag een bijzondere dag. Mijn man heeft samen met een andere schrijver een boek geschreven. Vandaag, aan onze burgervader overhandigd. Bij het bevrijdingsmonument in een prachtig park die ik nog nooit had betreden. Ik zag de vlag omhoog gaan, heb het Wilhelmus gehoord en nieuwe kennissen ontmoet. Een bijzondere bevrijdingsdag. Mooi om mee gemaakt te hebben. 

Ik vier mijn vrijheid. Jij ook?

Even de spiegel oppoetsen

 

Wij zijn weer toegesproken door de premier, Mark Rutte. Wat ziet die man er moe uit. Ook minister de Jong oogt minder fit dan 15 maanden geleden. En dat is geen verrassing.

Nou vergis je niet. Ik ben ook gefrustreerd en soms wanhopig. Ook ik snap alles niet wat er speelt, gaande is of niet loopt zoals het loopt, maar ja, ik zit hier, thuis en heb de vrijheid om te luisteren en regels opvolgen of niet. En daar zit het 'm in he? Wel of niet volgen wat er van ons gevraagd wordt.

Als juf in ruste weet ik maar al te goed hoe het voelt wanneer je de hele dag bezig bent met het lesgeven, orde- en ook een beetje 'leuk' houden van, een group leerlingen. De hele dag zitten een paar je dwars. Nou niet persoonlijk, maar de les, de pauzes, de leerlingen. Gewoon, DWARSliggers. Kunnen zich moeilijk aan regels houden, afspraken nakomen of gewoon meedoen.

De afgelopen 15 maanden heb ik dat gedrag zien groeien in onze samenleving. De 'goedzakken' zijn, zoals ook op school in de klas, de dupe van de dwarsliggers. De ongehoorzame paar die zichzelf boven alles zetten. Die alles al weten of de informatie die ze moeten beheersen, onzin vinden. Proberen die te ontkrachten met allemaal onzinnige uitingen en eigenzinnige meningen.

Nou is het ieder zijn goed recht om een eigen mening te hebben. Nog wel. In onze wereld in ieder geval. Je hoeft geen Einstein te zijn om te weten in wat voor ander wereld sommige mensen leven die deze vrijheid niet hebben. Die, als ze hun mond opentrekken met een uiting van tegen gas, zo in de gevangenis terecht komen. Sommigen verdwijnen voor goed.

Enfin, dat is niet zo in Nederland, en dat maakt het wonen hier toch wat prettiger.

Terug naar de tegen gas gevers. Aan jullie adres horen de cafe en restaurant eigenaren hun conflict en ongenoegen te leggen. Niet bij de politiek. Ik zie met leden ogen aan elke dag hoe hoog de besmettingscijfers zijn. Ik luister en lees hoe vol de ziekenhuizen liggen. Dat komt niet door Mark Rutte, of de Jonge maar door jullie.

Ik verlang naar de vrijheid om naar de supermarkt te gaan zonder mondkapje en hand reiniger. Ik verlang ernaar om naar mijn kinderen te kunnen reizen zonder prik, zonder test, zonder angst. Ik verlang er naar om bij vrienden en familie op bezoek te kunnen zonder dat ik bang ben hen ziek te maken. En zo verlang ik wel naar meer dingen die nu niet kunnen. En ik wil jullie bedanken voor jullie koppigheid, egoïstische instellingen en niet bereid te willen zijn om anderen wel veilig te houden ongeacht je mening. Vindt het maar onzin, die onzin heeft wel gevolgen. Was het maar een griepje! Van dichtbij weet ik dat het niet zo is.

Kom op Nederland. Wij kunnen dit. Zet je beste beentje voor en houd nog even vol. Laat de moed niet zakken. Laat de tegen gas gevers deze strijd niet winnen.

April doet wat het wil

 

Wat vindt jij van die uitspraak: April doet wat het wil? Doet elke maand toch? Ik denk dat het ook uit de 'oude tijd' komt. Een tijdperk waar dingen op vaste datums, water- en maanstanden gebeurde. Volgens het weermannetje van afgelopen woensdag was het helemaal niet zo vaak 'wit en sneeuwachtig' in Nederland in april.

Zoals velen, is mijn vermoeden, snak ik ook naar een beetje herkenbaarheid, vastigheid en stabiliteit. Er zijn zoveel veranderingen gaande. Op korte termijn ook. Wakker worden en zien of lezen of horen dat alles opeens weer veranderd is, geeft geen rust,

Maar wij (manlief en ik) hebben weinig te klagen. Hoewel dat wel voorkomt. We zitten droog, warm, hebben genoeg ( teveel 😉) eten, kleding, vaste inkomsten, een mooi huis, prachtig uitzicht en onze families zijn ook gezond en wel. Als al die dingen goed zijn, ga je toch verder kijken he? Aard van het beestje. We kunnen ons bewegen door het land: MAAR we kunnen nergens naartoe. Vul het maar in. Het troostende deel is, we zitten allemaal in het zelfde schuitje. Dus..

...kijk ik liever naar wat wel lukt. Mijn man doet al vanaf maart 2020 de boodschappen. Dat kwam zo. Ik was ziek de eerste week van maart. Best wel eventjes uit de running. Omdat de wereld om ons heen toen zo drastisch veranderde, bleef hij de boodschappen doen. Hij, omdat het binnen zitten hem teveel werd, zij, " omdat ik het eerst niet aan durfde."

We zijn twee keer weggeweest naar een huisje van Landal. Oh wat fijn. Huisjes staan ver uit elkaar, je komt niemand tegen in de supermarkt op het terrein en je wandelt eventjes een andere route. Zie video link onder aan.

Manlief heeft zijn kookkunsten weer opgepoetst en bijgewerkt. Hoe leuk is dat. Soms moet ik nu gewoon mijn kook momenten boeken. We hebben er plezier in- en omdat hij toch de boodschappen doet, bepaalt manlief vaak het menu. Prima. Ik kook heel graag, maar heb geen voorplanning nodig behalve voor 'echte geplande' etentjes. Ik kook voornamelijk " wat de kast en koelkast beidt".

Schoenen: Tegenwoordig kunnen we een winkel afspraak maken. Ik vond het uiterste spannend. Ja, ik ben wezen winkelen bij Van Laren. Mijn schoenen, na al dat gedwongen ge-wandel, waren echt aan vervanging toe. In 20 minuten was ik klaar. Twee paar maar liefst. Met geheugen zolen. Dan weet ik tenminste waar ik geweest ben of naartoe wil. 😂😂😂!

Tuincentrum: Dit jaar wel pluk sla, tomaatjes en aardbeien. Ik greep er echt naast vorig seizoen toen de tuincentra open gingen en iedereen als een gek de tuinen om wilde bouwen, groente tuintjes aanlegde etc. Door mijn terughoudende houding toen, waren wij te laat. Alles was uitverkocht. Jammer. Nu, in een 30 minuten koop moment alles netjes voor elkaar. Je kon een kanon afschieten bij Intratuin. Ik had s'morgens op de site gekeken en er konden nog 18 mensen komen op een tijdstip die mij beviel. Geen 4 uur wacht tijd. Wees slim mensen. Als er een tijdstip vrij is- boeken maar. Komt goed.

Kleed: Op naar de showroom van Volero. Een leuke, nou ja, spannende rit in hagel en sneeuw. Zoiets koop je niet online. Wat een leuk uitje. We kregen ook koffie. Net als vanouds. En we maakten er een uitje van. Rond rit. Niet de zelfde route naar huis. Zo kwamen wij de dag door.

Shoppen is NIET mijn lieveling's activiteit. Toch moet het soms gebeuren. Nee, dit waren geen afspraken allemaal dicht op elkaar. Zo ben ik dan ook weer niet. De afgelopen weken deze 3 momenten met minimaal 1 week ertussen. Dat geeft ook rust. Als er wat verkeerd gegaan zou zijn, dan merk je dat wel na 5-7 dagen. Ik ben toch voorzichtig wat dat betreft. 

Dus ja, veel kan. Het is niet de vrijheid die ik gewend ben maar ook niet de bedrukking die mij tot huisarrest en vervolging drijven. Ik ben vrij en veilig. Dat alles niet loopt zoals ik wens is een ander verhaal. April, je kan doen wat je wil, daar heb je mijn toestemming niet voor nodig. Ik blijf gezond en leef ook zoals ik wil om door deze bizarre tijd door te komen.

Landal Aalden in december 2020.

Landal Beekbergen in februari 2021

Hoe gaat het met je?

 

tJa, wat een veelzijdige vraag eigenlijk. Ik krijg de vraag steeds vaker en vaker naarmate onze lockdown duurt. Nou nee, iets genuanceerder, ik krijg, "How are you doing? You keeping ok?" Vanuit de UK/VK en New Zealand.

In New Zealand is de vaccine wel al aangekomen, nog niet gebruikt maar ze hebben wel genoeg om iedereen te kunnen prikken. Het is nu strategisch weten wanneer dat een goed plan is. Ik krijg de vraag ook van vrienden in Engeland. Daar gaat het vaccineren als een trein. De meesten zijn jonger dan ik..sommigen stukken jonger. Dan zie ik een berichtje met een foto van hun inentingsbewijs. Al geprikt dus. Nou is dat niet zalig makend want ik ben niet ziek, mijn man ook niet en behalve een lieve vriend die overleden is aan Covid19 en niet in Nederland woonachtig was, is er niemand in mijn dichte omgeving ernstig ziek geworden met Covid19. Dus die corona virus is voor ons nog op afstand. Dat we nog geen vaccinatie gehad hebben maakt het nog steeds spannend om de straat op te gaan en doen alsof er niets aan de hand is.

Dus, How am I? Nou, gezond en ongeduldig. Ongeduldig omdat ik zit te trappelen om naar mijn kinderen te mogen gaan, voorzichtig omdat ik tot nu toe de virus hebt weten te ontwijken en dat zo wil houden.

Hoe ziet mijn leven er dan uit? How am I doing? I am doing ok. Meeste dagen zijn best wel goed gevuld, plezierig en om van te genieten. Natuurlijk heb ik ook baaldagen. Wil ik ook terug naar het voormalige 'Normaal' toch zie ik ook voordelen van sommige maatregelen. Gelukkig ben ik nu af van al dat gezoen en handgeschut op verjaardagen. Ik heb wel vrienden en vriendinnen die ik een kus of hug gun vanwege een hechte vriendschap maar daar hoort niet iedereen bij. En de jarige wil ik best feliciteren inclusief partner maar de rest van het gezelschap krijgt een algemene zwaai in de lucht en felicitatie op afstand zonder dat ik me daar voor hoef te schamen of uitzonderlijk hoef te voelen. Dus deze periode heeft wel zijn voordelen omdat het veel heeft blootgelegd waar niet alleen ik tegenaan hikte of ongemakkelijk vond.

Ook mis ik de stad niet echt. Ik ben geen shopper in de zin van de hele dag struinen en winkels in en uit draven. Als ik naar de stad ga heb ik een route gepland. Dan vink ik de plekken af waar ik iets nodig hebt en desnoods neem ik een bakje koffie ergens- dan meteen weer naar huis. Voor mij is dus dagje shoppen geen uitje maar een noodzaak.

Dat hygiene onder de loep wordt genomen is alleen maar een groot goed. We schijnen als mensheid toch daar wat slordig in zijn geworden. Ik dacht wel dat ik daar redelijk strak in was, nu nog meer zo. Kan alleen maar goed zijn. Dat ervaar ik niet als negatief. 

Wel vind ik het jammer dat mijn nieuwe 'hobby' net van start ging en nu stil ligt. Treinen! Gewoon op de trein stappen en ergens naartoe gaan om te verkennen. Zomaar een dagje uit. Had er twee opzitten toen Corona dat in de ban deed. Jammer hoor, die bewegingsvrijheid zo beperkt is momenteel. Snap het wel en houd me er redelijk aan. Geen onnodige uitstapjes op plekken die te druk kunnen zijn.

Nee, zielig ben ik niet. Er kan nog zoveel. Merk wel dat mensen nu klagen omdat iets niet kan- niet omdat ze dat zo op prijs stelden maar gewoon omdat het 'opgelegd' wordt. Jeetje, doe eens normaal. Het komt wel weer goed- ALS men zich even in kan houden en doorzet. 

Conclusie: Adem in adem uit, adem in adem uit. Wees tevreden met wat je hebt, je weet nooit wanneer het er niet meer is. Gezondheid boven alles. Fijne dag verder!

We willen zoveel maar dan allemaal anders

 

We willen zoveel. Dat op zich is geen probleem, want, waar een wil is, is een weg. Alleen, wij willen eigenlijk het zelfde maar dan anders, en die weg is zo moeilijk te bepalen. Wij, dat zijn u en ik, hebben er elk een andere beeld bij hoe we iets kunnen realiseren. Hoe de weg ernaartoe uit zou moeten zien. Wordt het een toeristische route- of recht toe recht aan? Persoonlijk ben ik van de landelijke weggetjes en uitzichten, rust en ruimte en minder vaart, met uit noodzaak, zo af en toe een stuk Rijksweg.

Onze verkiezingen staan voor de deur. Er staan maar liefst 37 partijen op de verkies lijst. ZEVENENDERTIG! Hoe moet een mens daar nou wijzer uit worden? Zijn er nou ECHT 37 wijze dames en heren die ons 'Het Beste' kunnen leveren waar we ALLEMAAL blij van zullen worden? Hebben zij DE weg gevonden? De mooiste, beste of kortste route?

Ik snap ook wel dat niet één partij, gedachtengoed of ideaal, 'HET' antwoord heeft op de zaken die in ons land spelen. Veel dingen zijn helaas fout gegaan. En niet door de ene partij of de ander maar het hele clubje is laks geweest. Ik kan alleen spreken over de wanboel van het UWV. Van de toeslagen affaire of andere missers heb ik geen ervaring. Alleen van horen zeggen. Dat er dingen fout zijn gegaan en waarschijnlijk in de toekomst ook fout zullen gaan is zeker. Het is wat, een heel land met al die meningen en wensen, om ze tevreden te houden. Het is niet te realiseren iedereen, altijd en alles goed te doen. Want: Iedereen, Altijd en Alles is een dwaze gedachten alleen al. We zijn allemaal anders en " we ALL matter".

Ik weet wel op wie en welke partij ik ga stemmen. Niet omdat ik denk, 'Die hebben ALLES op een rijtje zoals IK dat wil. Het gaat om een gevoel en 'the big picture'. Het kunnen overzien en de klappen kunnen ontvangen. Voor mijn gevoel zijn er meer partijen die klappen uitdelen dan effectief iets toevoegen aan het welzijn van ons allen. Kritiek mag en moet. Kom dan ook met oplossingen.

Het zijn rare tijden. Het zijn onzekere tijden. Het zijn onbekende tijden. Koffie dik kijken, plannen maken en uitvoeren en maar hopen dat mensen zich voor 100% inzetten. Enfin, we weten wel dat dit een lastig pakket is met zoveel uiteenlopende meningen dat we blij mogen zijn met 75%.

Ga jij stemmen?

We schaatsen en genieten van de vroege lente zon.

Oh wat was Nederland eventjes Samen Wit. Natuurlijk zullen er wel mensen geweest zijn die sneeuw en ijs niet leuk vinden. Toch, denk ik dan, zal de sfeer iedereen wel eventjes geraakt hebben. Blije gezichten. Dat doet wat met een mens. Als ik wandel hoef ik niet iedereen vocaal te begroeten maar een glimlach zegt ook al veel. Nou ja, meestal. Ik zie wel eens wat brompotten voorbij schuiven hoor, dat ik dan denk, 'Ach wat sneu. Die is niet blij vandaag. Jammer'  Hoewel dat mijn pret niet drukt, is er wel een seconde van 'jakkes jammer nou!'

Het liedje van Willy en Willeke Alberti heet, "Een glimlach van een kind". Die zin alleen al maakt blij toch? En al dat ijs, sneeuw en het zonnetje erbij zorgende voor een glimlach op veel gezichten. Voelde u de sfeer veranderen? De sfeer van moedeloosheid en vermoeidheid? De negatieve spiraal waarin wij als land in waren verzonken? Ik wel. De vogels zongen nog mooier. De bomen leken nog hoger en het glimmende water opervlakte lonkte naar de schaatsende menigte. Winter op z'n mooist. We waren eventjes SAMEN.

De dooi zette in. Tegelijkertijd was er weer, of nog, een gevecht bezig. Die van de avondklok. Iedereen mag er wat van vinden. U, en ik ook. Of het wel of niet werkt zullen we nooit weten. Wat we wel weten is dat er genoeg mensen zijn die alles aan zouden vechten, of het nou nut heeft of nutteloos is. Gewoon, om het gevecht. Een tussen pauze van samen zijn. De split in de samenleving dreigde weer op gang te komen. 

Moeder Natuur keek er naar en schudde haar hoofd. Wij werden, net als de onverwachte winterse buien, in een vroege lente bedolven. Kan niet waar zijn, dachten we allemaal. Voor de mensen met winterse klachten zoals depressie in de donkere maanden was dit een verlossing van hun kwaad.

Samen de parken in, strand op, picknick kleedjes, fietspaden. Vrolijk. De krokussen hadden de sneeuwlaag overleeft. Geel en paars. Overal kleur. De sneeuwklokjes knikte vrolijk in de bries. De zon, ja die kwam ook kijken. En hoe. Bij ons appartementen complex kwamen de bewoners massaal op gang. Balkons werden opgeruimd, ramen gezeemd, stoelen uit de berging gehaald. Er klonk gelach. Er werd wijn geschonken, gegeten buiten. Er werd gezwaaid naar de buren die al maanden binnen zaten. Samen. Genieten.

De komende weken, minimaal 2 heb ik gezien op Buienradar, lijkt het sombere weer zelf even op vakantie. We mogen even benen strekken en ons voorzien van een licht tintje om de winterse wangen weg te werken. Ook komt er morgen weer een Premier TV Conference. Wat gaat hij zeggen? Wat is nog niet gelekt? Zijn er grote of kleine stapjes gepland? Reikhalzend kijken 'we' samen hier naar uit. Hopelijk zijn we het er mee eens, met de beslissingen en gaan we niet weer als experts reageren, van hoe het beter kan. Het is al moeilijk genoeg.

Even lijkt de winter ons verlaten te hebben. Schijn bedriegt. Er kan nog van alles gebeuren de komende maanden maar dit pakt niemand ons meer af. Even samen op de schaats en samen op het picknick kleed. Dit hebben we alvast binnen.

Begrip en onbegrip

Wat leven wij in een moeilijk tijd. Eigenlijk is deze tijd niet anders dan anderen. We worden nu geconfronteerd met een virus van lichamelijke aard. Deze discrimineert niet. Pakt jong en oud. Sterk en zwak. Er wordt gewerkt aan vaccins en aan medicijnen om dit virus onder controle te krijgen en mogelijk zelfs uit te bannen. Een wapen om infecties en ziekte erdoor te voorkomen.

Er zijn maatregelen nodig ondertussen zodat de schade aan de gezondheid beperkt kunnen blijven. Dat niet de hele bevolking aan dit virus ten onder gaat. Ondertussen moeten bedrijven hun deuren sluiten. Er is leed, veel leed. Er is zelfs een avond klok. Iets wat sinds de oorlog jaren niet meer is voorgekomen. Nu hoeven we niet bang te zijn dat er bommen vallen of dat we op de hoek opgepakt worden door een groep vijandige soldaten, maar we zullen wel aangehouden worden door politie of stadswacht als wij buiten de aangekondigde tijden buiten zijn zonder goede reden. Dat vallen en bekeuringen, maar geen kogels.

Toch heeft deze pandemie veel bloot gelegd. Veel van onze jeugd weet zich niet te vermaken zonder dat ze in groepen buiten verzamelen. Het 'thuis blijven' lijkt een straf. Onze ouderen worden verweten dat ze een 'last' leeftijdsgroep' zijn. Want omdat de ziekenhuizen veel ouderen in de bedden hebben liggen, moeten de jongeren het bekopen met restricties. Met het 'afpakken' van hun jeugd. Er is onbegrip, er zijn beschuldigingen, er wordt de regering veel verweten, er is veel onbegrip en er zijn nog steeds mensen die denken aan complot theorieën en de virus ontkenners komen met geen bewijs alleen veel geroep en geschreeuw. Dit komt ook uit een angst- iets wat ongezien zoveel leed veroorzaakt. Dat snap ik. Heb ik begrip voor. Maar geen begrip voor de rellen, schade en schofterig gedrag tegen politie en andere zoals de gezondheidsmedewerkers of beveiliging.

Hoewel er begrijpelijk aan een vaccine en medicijnen wordt gewerkt, zou er ook naar de mens en de maatschappij gekeken mogen worden. Ook merk ik, dat er maar kleine dingen hoeven gebeuren of ik word of boos, verdrietig, onzeker of rusteloos. Veel meer voorkomend dan ik me ooit kan herinneren. Hoe komt dat toch denk ik dan? Misschien toch door de onbegrip en onmacht om mij heen. Door de beschuldigers en betweters die van alles roepen maar alleen maar tegengas geven en niets toevoegen aan de oplossingen.

Ik leef ontzettend mee met de eigenaren van bedrijven groot en klein die onder dit virus veel te lijden hebben. Ik begrijp hun frustratie als ze horen dat online verkoop van producten die zij zelf ook in hun assortiment hebben, met man en macht geleverd worden door een overbelast PostNL of andere bezorg instelling. Dat doet vast veel pijn. Ook heb ik begrip voor de reden dat de winkels dicht moesten. We bewegen veel te veel. Hoewel er gevraagd wordt maar met 1 persoon te komen winkelen, gaan mensen toch samen, want, ja je wil toch wat gezelligheid in deze moeilijke period. Ik snap het maar heb daar geen begrip voor. Dat willen we allemaal wel. Ik heb begrip voor de jeugd die graag naar een feestje wil. Ik heb geen begrip voor het idee dat 'ouderen' dat niet willen. Een 65ste of 80-90ste verjaardag vieren is net zo'n mijlpaal als iemand die 18 of 5 of 30 wordt. Je wil toch dat iedereen dat kan?

Vol bewondering kijk ik naar de mensen die in de front linie het werk moeten doen. Wat een helden. Ik doe het ze niet na, toch hoop ik dat wat ik wel doe, meedraagt aan het vechten tegen deze pandemie. Tegen het onwel zijn van onze samenleving. Tegen onverdraagzaamheid en onbegrip. Diegene die veel te roepen hebben in negativiteit, ik begrijp dat het uit frustratie is, toch heb ik onbegrip voor opstand en onverdraagzaamheid.

Momenteel zit mijn 'bubbel' in een vakantiehuisje in het bos in de sneeuw. Als een van ons nu naar de supermarkt hier gaat voor broodjes, lopen er misschien 2-3 mensen in de supermarkt. Geen 50 of 60 en zeker niet samen. Als wij de deur uit gaan te wandelen, komen we op afstand een enkeling tegen. Als wij thuis wandelen, moeten we constant uitwijken voor groepjes mensen die hetzelfde idee hebben, even naar buiten.

Ook hier, het gaan naar deze plek, heeft bij een enkeling onbegrip aangewakkerd. Wij zijn de reden dat de virus nog rond dwaalt. Wij zijn egoïsten. Wij zijn de Ikke ikke ikke generatie. Daar heb ik totaal geen begrip voor. Ik vind het zelfs zielig. Vanaf de rit in de auto, het aankomen op bestemming en het in gebruik nemen van ons plekje zijn wij met niemand in aanraking gekomen. We houden ons aan de regels. Wij behoeden voor 'in gevaar' brengen van anderen. Door uit de drukke omgeving te gaan- brengen wij niemand in gevaar. We zijn zelf voorziend, behalve dan die lekkere croissantjes 's morgens

Ik begon met het zeggen dat we geconfronteerd zijn met een virus van lichamelijke aard. Dit heeft een andere virus bloot gelegd. Die van ONBEGRIP. Die van het ontbreken van medeleven en zelf ingenomenheid in de maatschappij. Ik probeer, op mijn manier, goed te doen voor de samenleving en mijn gezondheid. Er zijn mensen in mijn omgeving waar ik de zorg en ook liefde voor hebt. Die mensen wil ik beschermen, steunen, hulp bieden, er voor zijn. Dan ga ik en mijn bubbel dit toch niet in gevaar brengen?

Zodra er wat verlichting komt in deze wereldse situatie wat betreft de Corona virus wil ik weer naar mijn kinderen gaan. Die heb ik in 20 maanden niet gezien. Dan ga ik toch voorzichtig om met het leven in het algemeen?

De spreuk, " Dit moeten we samen doen" blijkt toch moeilijk. Dat 'samen' is gesplitst in groepjes. Laten we een medicijnen vinden om deze virus in te dammen. Dat moet toch kunnen. 

Kies een middel: Begrip, inlevingsvermogen, samenhorigheid, medeleven. Wij mensen kunnen dit. Willen we het wel?

Lange adem, hoop doet leven!

 Nou daar gaan we dan, de 12de maand in van de pandemie. NOOIT maar dan ook NOOIT gedacht dat zoiets zo ingrijpend zou kunnen worden. Ja, ik herinner mij wel eerdere calamiteiten en angsten vanwege toe onbekende oprukkende ziektes en besmettingen, toch waren die sneller 'onder controle'. Ze ontwrichten de maatschappij niet zo erg als deze. Ik heb het over virussen en aandoeningen van 'deze tijd'. Nee ik ga niet terug naar middeleeuwse omstandigheden. Ook niet naar de oorlog. Dat zijn geen vergelijkingen die men kan en zou moeten willen maken. Echt appels met citroenen vergelijken. Ik zou de peer niet willen beledigen. Te lekker en zoet.

Waar ik denk dat veel weerstand en onrust vandaan komt bij de maatregelen die genomen worden ter bescherming van ons allen. Dat men veel te ongeduldig is. Dat de reporters al een antwoord op een vraag van overmorgen, vandaag als kop in de krant willen hebben. Dat men meer en meer gewend raakt aan 'oploskoffie' dus ook snelle oplossingen voor dingen waar ze geen grip op hebben. Geduld is en was altijd een 'schone zaak'. De gezegde "Rome was niet in een dag gebouwd" lijkt een vergeten spreuk.

Geeft ingezette maatregelen, nieuw opgezette plannen en processen een KANS om ingewerkt te worden en mensen te laten inwerken. Maar nee, er moet vanaf dat de aankondiging " we gaan vaccineren' een heksenjacht geopend worden. Voor de eerste prik waren de berichten en interviews al zo aangescherpt dat wat men ook zei, ze zouden het waarschijnlijk nooit goed doen.

Er is GEEN 1-2-3 oplossing of glad programma om deze virus ten onder te krijgen. Ook ben ik Corona nieuws moe. Ook wil ik weer naar mijn kinderen, ook wil ik weer een avondje uit eten, een dagje winkelen, treinreisje maken, boodschappen doen buren op bezoek hebben, etentjes organiseren, verjaardagen vieren met vrienden etc etc etc. NIE-MAND vindt dit leuk.

Geduld, regels in acht nemen, thuis blijven of in ieder geval geen groepen vormen- ook al is demonstreren je recht. Omdat iets mag wil niet zeggen dat het moet. Ik kan, als ik het in beweging zou zetten, naar mijn kinderen in Nieuw Zeeland. Het KAN. Maar, zo zei mijn dochter, is dat een reden om het te doen? De reis alleen al is gevaarlijk. Ik weet niet wat voor gezondheid de mensen hebben die ook in dat vliegtuig zitten. En het zijn er twee he. Een lange zit. Alle besmettingen daar momenteel zijn 'import'. Wil ik me daar aan wagen. Wil ik het risico nemen om 'iets' mee te brengen terwijl ik zelf misschien alleen maar drager ben?

We zouden ook kunnen schommelen tussen maatregelen, versoepelingen, maatregelen, versoepelingen. Zoals het er nu uitziet is dat ook de werkelijkheid. Omdat men het GEDULD niet op kan brengen en de druk op iedereen gezet wordt die maar enig betrokken is bij de maatregelen, willen WIJ de MENS het laatst woord hebben. De gevolgen, nee die verantwoordelijkheid wil niemand.

GEDULD is een schone zaak. Niet altijd gezellig, leuk of een lolletje, maar NOODZAKELIJK. Laten we de maatregelen nog een maand vast houden. Je KAN het! Echt waar. En als jij het kan kan ik het ook. Nog even....GEDULD!

De kracht van vriendschap

Wat is uw definitie van vriendschap?

In deze ongewone en stressvolle tijden, waarin niets meer zeker is, of eigenlijk nooit was maar dat dachten we, is er tijd in mijn/onze dag gekomen om meer over dit soort onderwerpen te denken.

Voor mij, en nog een aantal mensen in mijn omgeving wel, in ieder geval. De agenda's zijn minder vol. Het 'ik had nu al ergens moeten zijn' en 'dat kan er ook wel bij pff' is even niet van toepassing. We zijn meer thuis, we lopen vaker rondjes en we hebben meer tijd voor die serie op Netflix. We hebben ruimte gekregen om stil te staan, hoewel we daar niet om hebben gevraagd, toch gekregen. Wat ik merk is dat er veel zijn die dit niet kunnen waarderen. Er bang voor zijn. Bang de regie los te laten. Zich neer te leggen bij het onvermijdelijke. Er niet om hebben gevraagd en dus er zich hand en tand tegen te verzetten.

Tijd om na te denken over levensvragen is niet altijd even makkelijk. Soms komt het plotseling op je pad doordat iemand in de directe omgeving een slecht gezondheid bericht krijgt. Een groot impact van een verandering aan omstandigheden. Het raakt allen op verschillende manieren die dichtbij staan. Confrontatie met de onverwachte dood, een te vroege dood vaak, is niet te bevatten. Oneerlijk dat hij of zij dit mee moet maken en anderen van de zijlijn toe moeten kijken. En uiteraard, komen de vragen. De persoonlijke vragen. "Hoe sta ik in het leven? Wat als mij dat zou overkomen? Durf ik als mede wandelaar deze vriend/vriendin wel te steunen en mee te lopen? Kan ik dit?"

Momenteel heerst de Corona virus door de wereld. Het is een besmettelijk en vaak fatale virus die honderdduizenden slachtoffers heeft gemaakt en de strijd hiertegen is nog niet voorbij. Deze virus zorgt er ook voor dat wij, met z'n allen, geroepen worden om afstand te houden. Niet van 'zomaar' iets of iemand, nee van iedereen die niet onder het zelfde dak woont. Familie, vrienden, bekenden. Ook die ziek zijn met levensbedreigende ziektes zoals kanker, zware hart patiënten en mensen met COPD en dergelijke. We worden gevraagd om 'opgelegde' regels na te leven. Niet zomaar verzonnen regels, nee beschermende regels. Moeilijk soms maar niet onmogelijk. Wel lastig voor velen blijkt het.

Ik vroeg u, wat is uw definitie van vriendschap?

Is vriendschap alleen een gevoel bij een relatie die u heeft met iemand die geen familie is maar wel 'iets' heeft waardoor u bent aangetrokken door deze persoon/personen? Iemand die raad, steun, plezier, blijheid geeft? Of is het meer dan dat? Is het misschien een gevoel van verbondenheid, van intimiteit die leid tot het delen van angsten, hopen, dromen, verhalen, geheimen en dat kostbare, tijd met elkaar? Geeft het een gevoel dat je die persoon/personen ook kan/moet delen in hun geluk, raad geven, beschermen, behoeden voor kwaad en verdriet? Kan steunen, inspireren, aanmoedigen en lief te hebben? Kan je moeder, broer, zus, vader, oom of tante ook je beste vriend/vriendin zijn? Of kan een familielid geen vriend zijn omdat het al familie is? Zijn er graden van vriendschap? Tot in hoeverre ben je iemand's vriend/vriendin? Wat heb je er voor over zodat de vriendschap blijft? 

Hoe zwaar weegt die vriendschap, of weegt het niets maar voegt het vreugde en een onbetaalbare waarde aan uw leven toe? Wat heeft u over voor uw vriendschap? Zomaar een vraag, op deze ietwat grijze maandagochtend- dan wel met belofte van wat zon later op de dag. Er gloort dus wat licht op de horizon. Ik wens u een heel mooi en plezierige week toe, zonder pijn, verdriet en verlies van welke vriendschap dan ook.

Nog even volhouden

 

Ik kwam een prachtig stukje schrijven tegen vanochtend. 

Het is zo mooi en raakte mij dat ik dacht, dit moet ik delen.

Wat jou situatie ook mag zijn, op een of andere manier is er hulp voor jou. Vraag erom als je deze nieuwe lockdown niet ziet zitten.

Voor diegene die het niet willen: Denk even niet aan jezelf maar een ander.

Het is een ongezien vijand waar wij tegen vechten. Er vallen geen bommen, er staan geen scherpschutters klaar op elke hoek. De supermarkten zijn open en we kunnen nog veel. 

Wij kunnen dit samen doen- als iedereen het maar WIL.

EEN RAKE COLUMN VAN STINE JENSEN

Uit het hart gegrepen.

Kwetsbaren.

De tweede lockdown is een test van beschaving.

Een flink aantal jaren terug ging ik met een groep's wandelreis mee naar IJsland. Ik had er obsessief naar uitgezien, mijn droom kwam uit! Zoals wel vaker bij wandelvakanties splitste de groep zich al snel op in drie groepen: de fanatieke koplopers, vaak lange, lenige mensen voor wie de sportieve uitdaging vooropstaat; de middenmoters – daar behoorde ik toe – met gemiddelde lichamen en gemiddelde snelheden; en de achterblijvers. Die laatste groep bestond uit wat oudere vrouwen, en ze hielden de boel op, want twee hadden hoogtevrees, de derde een blessure aan haar been en de vierde leek niet vooruit te branden. Je móést in dit onherbergzame landschap op elkaar wachten, en dat wij al een halfuur zaten te pauzeren en het koud kregen deed er niet toe: ook de traagsten hebben recht op een pauze.

Ik ergerde me kapot. Dit schoot niet op zo, met dat gemekker over hoogtevrees, en dat allemaal tijdens míjn droomreis, waarvan ik geen seconde onbenut wilde laten. Ik probeerde de irritatie uit mijn lijf te benen.

Op dag drie werd ik wakker met pijn in mijn knie. Ik kon nauwelijks een stap zetten. Een vrouw uit de trage groep bood me meteen haar wandelstok aan. Ik geneerde me, zei dat ik er zelf een zou kopen. De aardige IJslandse buschauffeur die ons een stuk reed naar een volgend verblijf, regelde met een bevriende andere chauffeur dat die twee stokken mee zou nemen van weer een bevriende collega met een sportzaak uit een klein IJsland dorp. In een besneeuwd landschap in the middle of nowhere stopten twee bussen, de ramen gingen open, de stokken werden aangereikt. Ze waren voor mij. De hele groep sloeg het tafereel gade, terwijl het schaamrood me naar de kaken steeg.

De dagen erna liep ik achteraan. De trage groep was ontstellend lief voor me. Ze wachtten op me, hadden het goed met elkaar en ik mocht erbij horen. De een vertelde dat ze kanker had overleefd; IJsland was haar cadeau. De ander had haar man net verloren; IJsland was helende grond. Schaamte, geluk, liefde, dankbaarheid – ik voelde veel tegelijkertijd.

Ik nam me voor deze levensles nooit meer te vergeten. Na de aankondiging van de tweede lockdown dacht ik eraan terug. Jort Kelder zei op televisie: ‘We zijn een kleine, zeer kwetsbare groep nu aan het beschermen, ten koste van al het andere.’ Zeker, dacht ik, en dat is precies de kern van beschaving en de test ervan: hoe je met de aller-kwetsbaarsten omgaat. Soms betekent het: wachten op een ander, soms betekent het: je bekommeren om het verhaal van de ander. De kwetsbaren kunnen jong zijn, of oud. Het kan je vader of je moeder zijn. Of, op een dag, jijzelf.

Liefde, liefde voor elkaar is een kostbaar geschenk

 

Medeleven, zorgen voor elkaar, begrip hebben voor een ander, aandacht en steun.

Ik ben in een wereld opgegroeid waar dit soort woorden geen woorden maar daden waren. Als ik terug kijk op de periode dat ik mijn kinderen opvoedde, denk ik ook dat ik deze begrippen hebt uitgeleefd. Voorgedaan en doorgegeven. 

De wereld waar mijn kleinkinderen in opgroeien zie ik steeds minder hiervan om mij heen. Het beangstigd mij. Een verharde maatschappij die wel zelf zal kiezen hoe die zich gedraagt. Een veel voorkomende uitspraak die ik hoor en lees is, Ik bepaal zelf wel of ik ....! en, Ik laat me de les niet voorlezen!

Er heerst niet alleen een virus die ons lichaam aanvalt maar ook een die in ons hart is gaan zitten. Als ik een mening hebt, dan wordt die afgeschoten door iemand die mij wel eventjes fijntjes uit zal leggen waarom ik " als een domme schaap" mij alles voor laat liegen. In plaats van een gesprek wordt het een woordenwisseling waarin ik wel haar fijntjes wordt verteld dat ik de domme schaap ben die alles maar slikt en gelooft. Opeens is de wereld bezet met experts op alle gebieden. Men weet het allemaal zo goed.

De pandemie heeft zeker wat bloot gelegd. En dan heb ik het niet over de aantal bedden dat onze ziekenhuizen rijk zijn, of dat er te weinig mondkapjes waren voor zorgpersoneel. Waar wij, de mensheid, hadden kunnen schitteren samen, is het oorlog geworden. In families, buurten en gemeenschappen.

Wie heeft de wijsheid in pacht? Ik niet. Ik heb houvast aan mijn geloof. Nee, ik denk niet dat ik alles over moet laten aan een God die alles weer glad trekt. En over God gesproken, persoonlijk denk ik dat die weent. Weent om de stelligheid waarmee men vast houdt aan hun eigen gelijk. Er zijn kuddes ontstaan, tegenover elkaar. Niks geen samenhorigheid. Niks geen medeleven. Niks geen begrip of zorg voor elkaar. Beschuldigen, schreeuwen, ontkennen, eigen gelijk willen hebben. Mijn gebed is voor de onverschilligheid in de maatschappij, de schreeuwers, de 'self-righteous' die de regels aan hun laars lappen omdat ze het wel beter weten. Dat is een pandemie waar geen vaccine voor gemaakt hoeft te worden. Wij zijn de oplossing. Het zaaien van onmin en angst komt niet van een klein minuscuul virusdeeltje maar via de onrustzaaiers.

Nou is dit allemaal wel geschreven in zijn algemeenheid. Gelukkig gaat dit niet over iedereen. Met dank aan mensen in de zorg die zich ontfermen over de zieken en de kwetsbaren. Gelukkig zijn er medelevende mensen die voor anderen zorgen die in deze periode veel leed hebben. Die hebben hun handen vol. Zijn overstelpt door aanvragen voor hulp. Zij hebben geen tijd om te schreeuwen, te protesteren of te negeren. Je ziet ze amper want ze werken dag en nacht in stilte en met liefde en begrip voor anderen. Vaak overbelast en met te weinig ondersteuning van de gemeenschap waar zij een deel van uitmaken. 

Er wordt men man en macht gewerkt aan het bedwingen van deze virus die ziekte en dood veroorzaakt door mensen die gevoelsmatig zich inzetten en hun medeleven, zorg voor elkaar en steun bieden. Als onze regering leiders, die wij zelf hebben aangesteld om ons land te leiden, iets van ons vragen of ons hulp of aanwijzingen aanbieden, dan zijn wij eigenlijk geroepen om te gehoorzamen. Het tegenwerken een misdaad juist tegen die democratie die ons dierbaar is. In Romeinen 13 staat heel duidelijk: Iedereen moet gehoorzaam zijn aan de overheid. Want de overheid is door God ingesteld. Want als je ongehoorzaam bent aan de overheid ben je eigenlijk ongehoorzaam aan god. De overheid vraagt niet of u iemand wil doden maar juist door die doden te vermijden. De overheid vraagt niemand de wetten van god te negeren, juist vraagt zij voor gehoorzaamheid en veiligheid. 

Laat hopen dat de komende tijd wat meer inzicht, rust en vrede in onze wereld komt. Zoals het nu gaat hou ik mijn hart vast voor de toekomst van mijn kleinkinderen.

Gelukkig Nieuw Jaar?

 Een bijzondere wens eigenlijk.

Het is 1 januari 2021. Ik heb al bijna anderhalf jaar geen blog geschreven. Het paste even niet bij mij. Toch werd ik soms overrompeld door gedachten en emoties die ik niet kwijt kon en wist dat ik mijn hoofd beter leeg kon maken door de woorden op papier te zetten. Dus hier ben ik weer!

Gelukkig Nieuw Jaar:

Wat maakt een Nieuw Jaar nou gelukkig? Ik begrijp de motivatie wel, achter het benoemen van 1 speciale dag als het aankondigen van een nieuw tijdperk. Het schept orde en geeft mensen een doel voor een nieuw begin. Maar krijgen wij die elke dag niet? 

Als ik uitgeslapen ben, wakker word en een nieuwe dag omhels, is dat niet mijn nieuw begin? Zelfs de datum op de kalender veranderd. Dit was stof voor een pittig gesprek aan tafel een week of zo geleden. Ik respecteer en zoals ik al zei, snap dat er een soort van structuur in het leven wordt geroepen door 1 speciale dag aan te wijzen als het begin van iets nieuws. Wat ik mis, is het besef in mensen, dat deze wens elke dag uitgesproken mag worden. Misschien is dat een van de redenen dat men steeds meer en meer in een soort ik mentaliteit terecht is gekomen.

Dat in zijn algemeenheid geen moment komt, geen gewaarwording van bij het ontwaken een nieuw jaar begint. De eerste dag van de rest van ons leven. Nu moeten we weer een heel jaar wachten, totdat wij elkaar weer het beste wensen.

De beste wensen voor 2021. Dat we het beter gaan doen dan in 2020. Want van 2020 kunnen we nog wat leren!