Pa, our farewell. ( English)

Leen(dert) Fijnekam

09-05-1928    ~    20-12-2012

Dearest pa

How unreal these past few weeks have been.

What an experience this has been for us all.

The end, although in sight, came quickly and almost unexpected.

At that moment together we were able to farewell you, say our goodbyes. Many tears were shed. Proud we are of you pa - how dignified you were right to the end.

With the three of us at your side, you peacefully left this world. It was a noble fight. On one hand you were at peace knowing your life neared it's end - on the other you had so much to live for. How you would have loved to have spent more time with us.

For months now you barely slept and ate little. You were tired. Your body was letting you down and the discomfort took it's toll. Still, you managed to hang in there, waiting for Leen and I to return from holiday. Once we arrived home you said " ah that's good we are complete again".  You even left a welcome home gift on our table the day before. Once we were home you allowed yourself the space to be unwell.

Don't be a bother to others: your motto. You didn't want to bother anyone with your worries and pain. You still wanted to drive your car, do your own shopping, visit tante Jaantje, keep our Wednesday Fish lunch in your routine, cook delicious meals for you and Arie, listen to your favourite music. And, if possible next spring have a 5 day break in Hotel de Distel in Zoutelande. To enjoy the coast, preferably with rough seas please, smoked eel on a bun, watching the boats sail by, the breakfast buffet.

Pa, tomorrow, along with family and friends we will farewell you permanently. But NEVER will you be forgotten. ALWAYS will your name be on our lips and in our hearts, We will tell about your genuine love and care for others. Your unselfishness, putting others first always.

Pa, we love you. Rest in peace.

Lieve pa: Bericht met een zwart randje

Leen(dert) Fijnekam      

09-05-1928   ~    20-12-2012

Lieve pa

Wat een ongelooflijke weken zijn het geweest.

Wat hebben we samen veel meegemaakt.

Wat kwam het eind, ook al verwacht, toch plots zo snel.

Afscheid hebben wij kunnen nemen. Tranen hebben wij gelaten. Trots zijn wij op u - hoe waardig u zich gedroeg - tot aan het einde toe.


Met ons drietjes aan uw zijde verliet u rustig het leven. Het was een waardige strijd. Aan de ene kant had u er vrede mee - maar door uw levenslust was u ook nog graag bij ons gebleven.

Al maanden sliep en at u haast niet meer, u was zo moe geworden. Het ongemak van uw lichaam nam zijn tol. Toch hield u het vol totdat wij weer, zoals u dat zo mooi zei " compleet waren". Leen en ik kwamen terug van vakantie, er stond nog een welkomst mandje op de salon tafel door u gekocht en gebracht,  en u gaf uzelf toestemming om toe te geven aan uw valend hart!

Niemand tot last zijn - uw levensinstelling. U wilde niemand tot last zijn door aan te geven dat het niet meer ging. U wilde nog kilometers met uw auto maken, boodschappen doen, bezoeken brengen aan tante Jaantje, woensdag visdag bij ons in ere houden. Lekkere maaltijden voor u en Arie klaarmaken. Muziek luisteren. En als het er nog in zat - in het voorjaar weer naar Zoutelande, naar Hotel de Distel om 5 daagjes te genieten van de zee- hoe ruig hoe beter, boten kijken, broodje paling eten en de verwennerij van het ontbijt buffet.

Pa, morgen, samen met familie en vrienden nemen we definitief afscheid van u hier in ons midden. Maar NOOIT zal uw naam vergeten worden. NOOIT zullen wij zwijgen over uw liefde en trouw. In ons hart dragen wij u mee, voor altijd!

Pa we hebben u lief. Rust zacht.

Lieve pa

Wat bent u moe. Wat gedraagt u zich dapper. Wat is het, ondanks uw situatie, toch nog gezellig als wij bij u op bezoek zijn. Wat is het heerlijk om uw handed in de mijne te kunnen nemen en ze warm te vrijven. Hoe grappig is het, dat wij de stoelendans spelen zodat we alle drie naast u kunnen zitten. Wat fijn dat u nog heeft genoten van die paar schijfjes banaan waar u zin in had. Wat trots ben ik dat u mijn soepjes helemaal op eet en iedereen die luisteren wilt verteld hoe lekker ze zijn. Wat is het huis leeg zonder u. Wat was woensdag een saaie dag zonder onze visdag. Wat fijn dat u niet door die koude wind hoefde voor uw boodschappen. Wat is het personeel op de afdeling toch geweldig, professioneel en meelevend. Wat voel ik me onzeker omdat het nu niet goed gaat. Wat fijn dat zoveel mensen u en ons steunen met hun wensen en luisterende oren naar ons verhaal. Wat duurt het lang voordat we weer naast uw bed kunnen zitten. Wat fijn dat op uw prikbord zoveel e-cards hangen. Wat zorgelijk dat uw nieren zich niet gedragen. Wat duren nachten toch lang......!

Wat een cadeau dat ik u PA mag noemen!

Lieve pa

Ik wilde dit even kwijt- ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader. Hij is zorgzaam, eigenwijs, zelfredzaam, goedlachs, eigenwijs, zelfstandig, behulpzaam, eigenwijs, vrolijk, bedachtzaam, eigenwijs, lief, zacht, en HEEL WIJS!!

Pa is 84 en verkeerd qua gezondheid in zwaar weer. Hij ligt op de hartbewaking. Krijgt morfine en hele goede zorg. Natuurlijk willen wij hem niet missen - maar zijn ook heel realistisch. Afscheid nemen is niet iets waar we het graag over hebben - toch sluipt/ kruipt die gedachten steeds vaker naar boven. Is dit nu de tijd dat we ons daarvoor klaar moeten maken? Het kan ook zijn dat we hem weer heerlijk thuis krijgen om langer van zijn aanwezigheid te kunnen genieten.......... Wie zal het zeggen!!

Mijn kinderen hebben allemaal foto's gestuurd met lachebekjes erop. Het kleine grut waar pa trots over verteld aan zijn hulpjes. Soms vergist hij zich en zegt hij dat ze in Amerika wonen. Dan zegt hij - "in ieder geval wonen ze erg ver weg!! Aan de andere kant van de wereld waar ik nooit ben geweest". Nu ga ik deze nieuwe foto's op zijn kastje zetten - dat hij weet dat ze aan hem denken en liefs sturen.

Zoals gewoonlijk in zulke situaties worden familieleden op de hoogte gesteld. De vaker dat je het verhaal verteld, des te moeilijker wordt het om vrolijk te blijven. Hoop hebben we - we nemen elke dag zoals het komt en bidden voor steun voor pa.

Nou, dit wilde ik even kwijt. Ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader, en ik houd van hem!

#4 Alleen verder

"Wat kan er veel in een dag veranderen. Het is moeilijker dan we dachten. Hij werkt hard aan wat hij denkt dat mis is - ik doe het op mijn manier maar we komen elkaar niet nader. Op een of andere manier elke poging lijdt tot meer frustratie. Ik snap hem niet en hij mij niet! Wat nu???"

De afgelopen weken heb ik het idee dat dit gezinnetje meer nodig heeft dan alleen maar elkaar en een luisterend oor. Na een lang gesprek blijkt het duidelijk dat er goede wil is bij allebei. Dat ze allebei zielsveel van de kinderen houden. Dat ze allebei ook niet alleen verder willen maar samen, alleen de 'hoe' verder komen ze niet uit!

"Als ik een onderwerp aankaart - dan kruipt ze in haar schulp, en als ze dat doet dan kan ik wel eens uit de bocht vliegen".
"Als hij zo boos wordt dan trek ik me terug want ik kan daar niet tegen. Dan kan ik mijn verhaal niet doen".

Tegenwoordig lijkt het alsof communiceren steeds lastiger wordt. Iets niet durven zeggen of toegeven aan elkaar. In de mom van "dat weet ie toch", of van "wil haar niet kwetsen",  worden veel gevoelige onderwerpen aan de kant geschoven totdat er een keer grote schoonmaak gehouden moet worden. En dan is het hek van de dam want dan vloeit er van alles. Zijn wij als koppels vergeten of niet goed voorbereid op gesprek voeren of hoe zit dat? Waarom zijn we bang van elkaar - want daar lijkt het vaak op als ik verschillende verhalen aan hoor? Of is het dat we niet weten 'hoe' we een boodschap moeten overbrengen. Dat met de zogenaamde 'vrijheid van meningsuiting' we doorgeslagen zijn. Want alles kan/mag maar zodra het om privé zaken gaat- ho eens even! Daar wil ik niet op in gaan.

Hoe ging dat 'vroeger'. Héél vroeger? Stel dat Josef en Mary een verschil van mening hadden.... hoe zouden zij dat opgelost hebben? Laat eerlijk wezen, hun taak was ook zwaar en er zal wel het een en ander besproken zijn wat moeilijk te bevatten was. Waar halen we tegenwoordig de wijsheden vandaan?

Vannacht had ik een gedachten- die zo duidelijk was dat het zelfs nu nog helder in mijn hoofd zit. Is iets wat ik al lang weet hoor, maar in de wereld van nu schijnt het niet zo wereldkundig meer te zijn.
Het gaat niet om "wat iemand moet doen om mij gelukkig te maken- maar wat kan ik doen om iemand gelukkig te maken'. Pas deze regel toe in het leven- wees voor een ander zorgzaam. Stel dat wij dat ALLEMAAL deden. Dan liep er geen ongelukkig mens op deze aardbol.

Alleluia!!

#3. Alleen verder

"Het is alweer een tijdje geleden. Ik wilde je even bijpraten. Er is zoveel gebeurt. Ik ben niet meer alleen! Tenminste, we zijn nog een gezin. We leven als gezin, in ieder geval in een huis, samen - of ben ik dan toch alleen? Het lijkt wel of zijn gevoel verdwenen is- emotieloos komt hij over.  Wel is hij lief voor de kinderen, is vaker met ze bezig.  We doen wat we kunnen - overleven, elke dag is er een.

Ik ben gegroeid. Nou ja, metaforisch dan want ik ben kilo's afgevallen de afgelopen maanden. Maar zelf voel ik me sterker. Dat, ALS ik weer alleen zou komen te staan ( dan bedoel ik - alleen met de kinderen dan he?) dan val ik niet meer uit elkaar. Dan sta ik er anders in.

Volgende maand begin ik een nieuwe baan. Na jaren thuis voor gezin en huis te zorgen, ga ik weer   werken. Spannend hoor! Soms voel ik alsof ik vleugeltjes heb gekregen. Dan stijg ik boven mezelf en zie ik een ander mens. Natuurlijk heb ik nog huilbuien, natuurlijk voel ik me nog onzeker en vertrouw ik het (nog?) niet allemaal. Maar ik voel me wel anders. Ook al halen we misschien de eindstreep niet! Ik weet niet hoe lang dit zo door kan gaan zoals het is. Of ik het wel vol houd! Maar we doen wat we kunnen."

Ik bewonder dit koppel ten zeerste. Het is een ware strijd om aan te zien. Ze doen er ALLES aan om het gezin als een geheel te behouden. Liefde voor de kinderen, realiseren wat 'ze' hadden en hebben en wat op het spel staat als 'ze' uit elkaar gaan- hoe anders hun leven en toekomst dan zou zijn, het blijft vechten voor 'hun' bestaan.

Ik bid, en als u dit leest en ook een bidder bent - bidt u dan mee? Voor steun, voor liefde, voor kracht, voor inzicht, voor wijsheid, voor het vermogen om het leven te zien in zijn (hun) realiteit en de waarheden die daaraan gekoppeld zijn - aan te kunnen?

Bid u mee voor gezinnen in nood, tegen verdriet en pijn. Tegen dat wat gezinnen uit elkaar scheurt?

Dank u. Amen!

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet!

Door de ogen van kinderen



Ik wil jullie graag voorstellen aan Kermit en Fabiola.

Ik heb Fabiola al sinds mijn 5de. Het was een super bijzonder verjaardag's cadeau. Ze kwam met een garderobe die door mijn moeder was gemaakt. Ik was DOL op mijn pop. Het jurkje wat ze op deze foto aanheeft is nog een ' uit de oude doos' en zo heb ik nog een aantal, zelfs het originale regenkeepje die ze om had toen ik haar in mijn armen kreeg. Geweldig. Wel heeft ze nieuwe ogen moeten hebben maar verder is ze helemaal authentiek.

Naast Fabiola zit Kermit. Hij wijkt nooit ver van haar zijde. Ze zijn onafscheidelijk geworden over de jaren. Fabiola en Kermit kijken toe terwijl ik aan mijn bureau zit te werken. Ze zijn vooral actief als ik ga Skypen. Dan willen ze erbij zijn. Er is een speciale zitplek voor gemaakt. Op mijn printer. Dan hebben ze goed zicht op het scherm en kunnen ze mee praten. Ja, Fabiola en Kermit Skypen. Met twee van mijn kleinkinderen Summah en Archie. Vooral Summah is helemaal weg van Kermit. Soms zingt hij voor haar het liedje " It's not easy being Green". Ooit naar geluisterd?? Prachtige tekst. Daar kunnen we nog veel van leren. Dat is weer een ander verhaal trouwens- daar kom ik vast nog wel eens op terug!

Enfin, Kermit en Fabiola waren aan het Skypen met Summah. Dat heeft ze aan haar begeleiders ook verteld op de peuterspeelzaal. Helemaal in HAMILTON, New Zealand. De begeleiders vonden dat geweldig en vroegen Summah, kan je Kermit en Fabiola tekenen dan? Nou dat hoefde geen twee keer gezegd te worden. Summah pakten en kwast en begon aan een meester werkje.

Een paar weken gingen voorbij. De post kwam met een dikke envelop aanlopen. Leuk, dacht ik nog. Ik maakte het open en daar kwam het kunstwerk van Summah uit. Toevallig zag ik dat zij online waren een paar uur later - ( toen 10 uur tijdsvershil  nu 12 vanwege zomer/wintertijd). Na wat geklets liet ik Summah zien dat de postbode geweest was en hield haar werkje voor de camera.

De herkenning en blijdschap om te zien dat oma haar ' cadeautje'  had ontvangen was overweldigend. Ze riep heel hard " Hee Kermit 'nd Fabola". GEWELDIG!! De wereld door kinder ogen - hoe mooi is dat!!

gemaakt door Summah - leeftijd: 20 maanden!

Het is maar hoe je het bekijkt!

"Mijn leven, ik had het me zo anders voorgesteld. Niets loopt zoals ik had verwacht of gedacht, bah".

Zoals wel vaker gebeurt hoor ik een verhaal aan van iemand die even zijn/haar ei kwijt wil. Ik voel me ook zeer gevleid dat mensen zich veilig voelen om hun hart bij mij uit te storten, levensvragen willen stellen of gewoon hun verhaal kwijt willen zonder dat ik daar altijd iets aan toe hoef te voegen. Ik vind dat bijzonder, mooi of soms ook wel merkwaardig!

De uitdaging voor mij is om te weten hoe, wanneer en of ik wel of niet moet reageren. Daar bid ik voor. Voor begeleiding, wijsheid, woorden die van toepassing zijn. Inzicht en niet onbelangrijk, wat vrolijkheid. Lichte humor en zonnestralen. Warmte. Het befaamde 'licht aan het eind van de tunnel'. Nee, ik maak het niet mooier dan het is. Vanuit mijn positie als positieve realist ( zoals ik mezelf beschrijf) vind ik altijd wel iets positiefs  in de zware momenten die mensen met mij delen.

Moet het leven 'lopen zoals ik had verwacht of bedacht had?' Waar doen we het voor - het leven? Voor gelovigen en niet gelovigen is dit een veel voorkomende vraag. Ik hoorde kort geleden van een nog tamelijk jong persoon ( op mijn leeftijd is iedereen die jonger is dan ik - jong!) dat hij zeer kort na zijn diagnose in een hospice belandde. Zijn opmerking over de snelle gang van zaken bracht deze uitspraak voort, "ja, ik had nog graag wat lange reizen gemaakt". Ik dacht toen ik dat hoorde - wat voor een verschil hadden die reizen nou gemaakt aan zijn (korter dan mijn ) leven ? Wat neem je mee naar de Hemelse Poort - de kennis en beelden van die verre landen?

Om terug te komen op de eerste zin van deze Blog, ik hoorde het relaas aan. Het ging alleen maar over de dingen die 'niet gelukt' of 'teleurstellend' af waren gelopen. En ik begon hierover na te denken. Want de lijst die bij mij opkwam - over mijn kennis van zaken over deze persoon - was veel langer en heel anders. Ik kon in korte tijd wel twee keer zoveel zegeningen tellen dan teleurstellingen. Ik had inzicht in vele talenten en ervaringen die als bijzonder en zeer waardevol waren geweest en door anderen ervaren. Door het doem denken en bezwaard voelen kwamen deze mooie herinneringen en tastbaar waardevolle momenten niet eens aan bod. Bedolven onder de teleurstellingen. Zo jammer.

Ik dacht "hoe zou Jesus zijn dagen/jaren wel niet geëvalueerd hebben?" Hoe vaak moest Hij zich wel niet afgevraagd hebben of wat Hij deed wel zin had, of Hij het bij het goede eind had. Ik denk dat Jesus vaker zijn zegeningen en overwinningen herdacht dan de teleurstellingen die Hij meerdere malen mee moest maken.
De apostelen steeds weer dezelfde lessen geven, de zondaars vergeven keer op keer, de kennis hebben dat een van zijn vrienden ( Judas) hem verraden zou. Ik denk echt niet dat Hij stond te popelen om aan het kruis te sterven. Hij riep op het allerlaatst toch nog naar de Vader en vroeg toch "Waarom?" en toen het duidelijk was dat het niet anders kon 'laat Uw wil geschiedde". En nog mooier, "vergeef hen Vader".

Teleurgesteld omdat het leven anders loopt. Misschien voor diegene de boodschap 'het gaat niet om wat NIET is, maar wat WEL is'. Tevredenheid- daar hoor  ik weinig over.

Moeder zijn- al 40 jaar!

Wat het is om moeder te zijn?

Ik voel me zeer bevoorrecht dat ik moeder mag zijn - en ook ben! Al 40 jaar lang....Het wordt beschouwd als een van de zwaarste taken in het leven- en toch een die (voor velen en zeer zeker geldt dat voor mij) een gevoel van trots, voldoening en tevredenheid oproept.

Kan je slagen als moeder? En wat is dat.....?

Dat weet ik niet. Wel weet ik dat ik op het moment dat ik beslissingen moest nemen, dat ik op dat moment gehandeld hebt zoals ik dacht dat ik handelen moest. Ik heb, hopelijk, de juiste houdingen, levensopvattingen en begeleiding gegeven die het nu mogelijk maakt dat mijn kinderen ook goede ouders kunnen zijn. Het is nu aan hen om ook, net zoals ik, de juiste keuzes te maken. De juiste richtlijnen te volgen. Om op de momenten dat zij beslissingen moeten nemen ook goed nadenken, raadplegen en handelen om het goede voorbeeld, wijsheid of steun te kunnen geven.

Ik ben dankbaar dat ik ook zo begeleid ben geweest. Dat mijn ouders mij vóór hebben gedaan hoe het ook kan. Dat mijn ouders hun beslissingen hebben genomen om het beste voor ons (mij) uit het leven te halen zodat wij op konden groeien en ontwikkelden tot de personen die wij geworden zijn - elk anders, elk uniek - zoals ook God onze Vader dat bepaald heeft. Eigen -Aardig!

Ik denk dat Maria het erg moeilijk heeft gehad. Ze moest zoveel verwerken, accepteren en dragen. Toch denk ik dat ze een trotse moeder was - trots omdat ze een zoon had die een doorzetter was. Dat hij zijn taken in het leven oppakte en er voor ging. Kan niet makkelijk geweest zijn om al dat kritiek aan te horen, om te zien hoe haar zoon afgerammeld werd, gekruisigd nota-bene. Vreselijk.

Ik kijk toe terwijl mijn dochter streeft naar perfectie en totale inzet voor haar 3 kinderen terwijl ze soms zichzelf uit het oog verliest. Ik kijk toe en zie hoe verdrietig de ogen van mijn zoon en schoondochter staan na het verlies van Mitchell. Ze hebben het leven wel opgepakt en genieten nog van veel wat er op hun pad komt - maar het verdriet is altijd aanwezig! Ik kijk toe terwijl mijn jongste zoon zich ontplooid als een heuze vader met twee kleine dochter- hummels. Wie had dat ooit kunnen bedenken.......

Ik bewonder hen en ben trots dat ik hun moeder mag zijn. Raad kunnen ze altijd nog vragen maar mijn grootste taak zit erop. Ik blijf moeder - altijd! Daar ben ik trots op.

Van harte gefeliciteerd Toni. Je bent nu 40 geworden................ Ik saluut jou en wens jou een mooi en gezegend leven toe!

Over talent gesproken

Wanneer is het tijd om een nieuwe weg in te slaan? Is het iets dat aan leeftijd is gebonden?

Je bent klaar met je studie. Misschien heb je de liefde van je leven al ontmoet of wil je voordat je een vast bestaan op gaat bouwen eerst nog wat van de wereld zien! Je zoekt en vindt de ideale baan. Trouwen, kinderen en huisje, boompje beestje. Er is veel veranderd sinds jij je beroep en studie hebt gekozen. Je hebt nog vele jaren in het vooruitzicht ( hoewel niemand weet hoeveel jaren gaan we toch maar vanuit dat het zo is) en je bent redelijk jong genoeg om opnieuw de studie boeken in te duiken en een een andere carrière keuze te maken.

Stel, je hebt een liefhebberij, hobby, tijdverdrijf waar je veel plezier aan beleeft. Zingen bijvoorbeeld- Je denkt - ach hou het maar bij een hobby want echt doorbreken en hier mijn brood mee verdienen lukt toch niet. Niemand zit op mij te wachten.

Toch wel. Het heeft lef nodig om je gegeven talenten te ontwikkelen en gebruiken. Zo kwam ik deze video tegen van iemand die toch nog, op latere leeftijd haar moment pakte en iets bereikte wat zij nooit  had kunnen dromen.

Ik heb met kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen gekeken en nog eens gekeken. Wat voelde ik een trots in die vrouw die duizenden mensen wist te plezieren met haar talent.

Ik heb haar daarna gegoogled, zoals dat tegenwoordig zo makkelijk kan..... een groot gezin groot gebracht, kleinkinderen en achterkleinkinderen... en een nieuwe weg ingeslagen!!

Ik ben op mijn 59ste een nieuwe weg ingeslagen. Ik voel me een beginneling. Maak fouten en ben mijn weg al zoekende aan het ontdekken. Het is nooit te laat of te vroeg. Als de wegwijzer opeens een andere richting aangeeft - wees dapper en ga de uitdaging aan!

http://www.jarsons.nl/

Slapen- of niet!

Het gebeurt een enkele keer dat ik weinig tot geen slaap nodig blijk te hebben. Of het nou komt door een soort tevredenheids-gevoel of gewoon teveel aan mijn hoofd weet ik niet. Ik tob niet over grote zaken- dat heeft geen zin. Ik bid wel over moeilijke dingen in het leven maar tobben - dat heeft nog nooit iets opgelost. Voor mij niet in ieder geval. Natuurlijk passeert er van alles in mijn gedachten. Zou niet logisch zijn als dat niet zo was, maar er liggen geen beren op de weg ( voor zover ik dat kan constateren). Ik heb genoeg beweging en fysieke werkzaamheden waardoor ik niet als een ingezakte pudding op de bank blijf hangen. Ik heb geen trek en voel me prima. Toch komt de slaap maar niet aankloppen.

Ik weet nog wel dat ik vandaag op een gegeven moment heb gedacht - ik kom uren te kort op een dag. Er is zoveel dat nodig is om te doen, dat ik hoor te doen en dat ik zou zou willen doen. Ik heb een aantal projecten waar ik meer tijd voor zou moeten reserveren, oftewel inzetten. Leuke projecten. Iets waar ik energie van krijg, niet alleen inzet. Er zijn ook een paar dingen waar ik niet zozeer tegenaan hic maar omdat ze minder aantrekkelijk zijn - minder snel kies om in te duiken, te klaren.

Misschien dat ik daarom niet slaap. Ik moet alles in mijn hoofd eens goed onder de loep nemen. Ordenen en een plan maken om, in orde van belang, dingen aan te pakken en af te werken. Lijstje bijwerken en klusjes afstrepen. Geeft een heerlijk gevoel- net als wanneer je een kast of kamer ordent. Opgeruimd staat netjes.

Heel lang geleden toen ik ook zo'n 'volle' periode had heb ik een leuke list bedacht om alle klusjes, leuk en minder leuk, uit de weg te ruimen. Dat komt nu weer naar boven drijven. Op stroken papier taken schrijven - geen grote klussen zoals 'keukenkasten opruimen en uitsoppen', maar meer kleine stappen zoals, 'pannenkast onder handen nemen'. Of, 'linnenkast opruimen'. Zo maakte ik alle taken klein en te behappen. Maar niet alleen huishoudelijke taken. Ook bezoek aan een familielid, verre vriend, wandeling in een bepaald gebied - dingen die je vooruit schuift tot het 'gelegen moment' zich aankondigt. Wat nooit gebeurt natuurlijk want een gelegen moment 'gebeurt niet' maar daar wordt tijd voor genomen.

Elke ochtend was er een grabbelton moment. Dan pakten ik blindelings een briefje. Daarna was er geen terugkeer. Bellen naar die tante of oom, soppen die kast, wieden dat stukje tuin, wandelschoenen ( en regenjas) aan. Er waren ook dagen dat ik er 2 of 3 briefjes af werkte. Heerlijk zo'n verrassing. Geen gelegenheid om ergens tegenop te zien. Ja, dat ga ik weer doen. Ik ga nu briefjes maken....... wat een rust. Ik voel me al stukken beter en opgelucht. Dit had ik nou net even nodig.

Levensloop- verhalen doorvertellen

Ik ben bezig met foto's uit ' de oude doos'. Foto's van mensen, familieleden en vrienden uit mijn verleden. Wat brengt dat toch veel emoties met zich mee. Veel herinneringen borrelen naar boven. Met een zoete smaak en ook sommigen met een wrang gevoel. Beetje van alles. Maar ja. Zo gaat het in een mensen leven toch? Niet alles loopt als gesmeerd - hoe zuiver mijn voornemens ook maar zijn. Toch loopt alles niet zoals ik het had gedacht.

Toen ik klein was - liep ik regelmatig bij een buurvrouw binnen. Ik mocht dan helpen met de afwas- of was binnen halen. Dan vroeg ze - ' wil je niet liever buiten spelen?". Ik hielp haar graag - leuke babbeltjes maken.

Bij tante Riek op bezoek - gezellig- mee naar de winkel, helpen thee en koffie inschenken. Leuk vond ik dat. Toen ik eenmaal mocht koken en bakken, was ik regelmatig in de keuken. Dus het was geen grote omslag om een huishouden te runnen. Ik was er ' vroeg'   klaar voor. Op mijn 19de was ik al moeder.

Nu, 59 jaar oud, ben ik meerdere malen oma. Op afstand wel te verstaan. Mijn kinderen en kleinkinderen wonen " down under". Ik heb geen kinder- logeerkamer zoals een aantal van mijn vrienden. Ik ben geen oppas oma - behalve dan als ik op bezoek ga.

Nu dat ik bezig ben met de foto's, uit ' de oude doos'  denk ik " hoe zullen mijn kinderen en kleinkinderen terugkijken op hun oma" ? Op hun ' vroeger'. Ik zie mijn ooms en tantes voorbij schuiven ( op de scanner dan) en het is opmerkelijk hoe anders mijn leven was - zo anders is het leven voor mijn (klein)kinderen nu.

Het zal nog wel even duren voordat ik klaar ben met scannen. Dan ga ik een boek maken - met herinneringen en verhalen - mijn verhalen. Dan hebben al die foto's nog nut gehad - dan is het de moeite waard geweest om ze te bewaren. Ik wil mijn verhaal wel graag aan mijn (klein)kinderen kwijt. Daar ga ik me voor inzetten- ik ben de bovenste laag.

Al sinds mensenheugenis worden verhalen geschreven - over hoe het ' toen'  was. Vanochtend las ik ook uit een boek - van heeeel lang geleden. Wat was het toen ' anders' maar toch ook weer niet. Ik ben blij dat men die verhalen ook op heeft geschreven en dat het als een gebundeld boek voor mij beschikbaar is. Dat men het toen ook belangrijk vond om verhalen door te vertellen - zodat ik een klein kijkje in de tijd van toen kan nemen. Hopelijk leer ik er nog wat van. Misschien is er wel een boodschap in mijn boek waar mijn (klein)kinderen wat van kunnen opsteken. Wie zal het zeggen!