Het zal je kind maar zijn

Het wil niet zo vlotten- een BLOG schrijven. Niet dat ik nergens over te schrijven heb, misschien te veel. Maar ik val ook steeds terug op het overlijden van pa.

Ja, logisch zegt men. Toch wil ik het niet ' overdrijven'  want het leven is meer dan dat. Ouders overlijden nou eenmaal en dat is het ritme van het leven. Tenminste als je het over ' gewoon'  kan spreken.

Want net verscheen op mijn schermpje een bericht wat je niet wilt weten of lezen " Amber Alert ingetrokken, 13 jarig vermiste jongen vermoedelijk gevonden - ja zijn lichaam dan he! Niet levend en  wel - NEE, DOOD! Het zal je kind maar zijn. Gruwelijk.

Een kind, die nog ALLES leren moet, die nog van alles mee had mogen maken. Verliefd worden, rijbewijs halen, 18 worden, kinderen krijgen, afstuderen om maar een paar ervaringen te noemen. Die ervaringen die veel mensen voor lief nemen zijn hem afgepakt. Het zal je kind maar zijn.

Om verdrietig van te worden.

Er is een engeltje bij gekomen- maar wie wil dat? Ik ben wel blij dat er een hemel is waar hij zich nu bevindt in veiligheid en tussen de engeltjes maar vind het zo vreselijk dat hij er door deze gebeurtenis te zo terecht is gekomen.

Er stond in het bericht " zijn moeder is geïnformeerd en moet rekening houden met het feit dat haar zoon misschien niet meer leeft". Ga er maar aanstaan. Het zal je kind maar zijn.

Het zal allemaal wel goed begeleid worden, dat snap ik ook wel - en ga ik zelfs vanuit dat het ook zo is.

Weten doe ik niet, hoe dit manneke om het leven is gekomen. Mijn eerste opwelling is te denken dat iemand hem van zijn leven heeft beroofd. Dat gebeurt nogal vaker in onze wereld. Het kan zijn dat hij een ongeluk heeft gehad.... dat kan. Maar gek genoeg twijfel ik eraan. Raar he, want ik weet van niets en denk het ergste.

Ik zal bidden. Vooral voor de familie en alle betrokkenen. Ja, alle! Want iedereen die hierbij betrokken is heeft dat nodig.

Het zal je kind maar zijn.

Wanneer is goed - bijzonder?

tJa, daar staat het dan.

Mijn vraag! Wanneer is iets 'goed' bijzonder?

In mijn beleving had ik de allerliefste oma die iemand OOIT hebben kon. Nou, dat was wel mijn gedachten als kind uiteraard, want ik besef wel dat anderen dat van hun oma denken, en dat is terecht. Ik wilde ooit als ik groot werd ' net als oma worden'. Zo lief, ik zou het nog moeilijk krijgen maar ik ging het proberen.

Toen ik 8 jaar oud was heb ik mijn oma beloofd 'goed'  te zijn voor mijn moeder ( ook vader natuurlijk maar dat werd aangenomen dat ik dat zou doen). Wij gingen emigreren. Mijn oma zou ons ontzettend missen- en ze dacht ook, ' mijn dochter heeft dan geen achterban om op terug te vallen. Ik hoop dat ze in dat verre land gelukkig mag worden' . Dus, afscheidskus en de vraag- zal je lief zijn en goed voor je moeder zorgen? Natuurlijk oma, dat zal ik doen.

Volgens mijn geweten en geheugen heb ik die belofte waar gemaakt. En natuurlijk zijn er momenten of gebeurtenissen geweest die anders aangepakt hadden kunnen worden, maar wie heeft dat niet! Met de kennis van het moment heb ik gedaan wat ik achtte noodzakelijk of wenselijk. Ik hield van mijn ouders en dus ook van mijn moeder.

En zo sta ik in het leven. Ik doe de dingen die ik aanvoel, denk nodig te zijn of op mijn pad komen niet omdat het MOET maar omdat ik daar een gevoel bij heb. De noodzaak of bewustwording voor heb.

En dat lijdt tot mijn vraag: Wanneer wordt 'iets gewoons'  in mijn beleving- als bijzonder beschouwd?
En waarom heb ik daar dan moeite mee als het gezegd wordt? Want dat is wat er met mij gebeurt. en gebeurt nog steeds.

Voorbeeld: Ik besefte terwijl ik ziek was, anderhalf jaar geleden, dat ik niet meer voor de klas wilde staan. Daar waren meerdere redenen voor en die wogen best wel zwaar en belemmerde mijn welzijn. Maar ja, ik was ziek, ik kreeg gewoon doorbetaald. Mijn baas nam zijn verantwoordelijkheid en had ik ook een verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn, om snel beter te worden om mijn functie weer op te pakken.

In overleg met mijn echtgenoot heb ik ontslag genomen. Na 3 gesprekken met mijn werkgever, om zeker te zijn dat dit een vrijwillig besluit was, nam hij uiteindelijk mijn ontslag aan met de woorden, " Wat bijzonder dat jij dit doet. Het komt (bijna) nooit voor. Ik heb alle respect voor jou dat jij deze stap onderneemt".

Met alle respect, ik vond het niet bijzonder, ik vond het mijn verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn. Nee, daar was het potje ziekenkosten niet voor. Alleen voor mensen die terug gaan naar hun functie. Zo zie ik dat.

En zo waren er de afgelopen jaren wel wat meer keren dat mij verteld werd dat men vindt dat ik soms ' bijzondere dingen'  doe of bijzonder bezig ben.

Ik las net in de krant over de sjaals die gratis uitgegeven waren bij een voetbal wedstrijd- voor elke bezoeker dus één. Er stond geschreven dat sommige mensen dachten dat het hun voorrecht was om van de naastgelegen stoelen ook de sjaals mee te pakken. Daardoor liepen meerdere mensen dit cadeautje mis.

Nou, dat vind ik BIJZONDER!

2013: Dat het een jaar vol liefde en vreugde mag zijn

Ik zit in mijn kamertje/kantoortje en probeer me to concentreren op de taken de ik mezelf voor hebt gehouden om te doen vandaag. Ik ben al een heel eind. Nu begint het wat rommelig te worden. Afgeleid ben ik omdat het buiten licht sneeuwt. SUPER! Het wordt wat donker en ik was redelijk vroeg uit de veren. Er komt even een 'rust moment'  aan.

Ja, dan ga ik denken. Denken over dingen die mij bezig houden in het leven. Familie, werk, agenda afspraken, FB checken. Ik heb net een pakje ingepakt voor Nieuw Zeeland. Die had ik eigenlijk begin december al op de post willen doen. Kerst/zomer jurkjes voor de 4 kleindochters. Niet van gekomen. Ik dacht nog even, het kan nog voor Oud en Nieuw- nee dus. Alles draaide om pa, zijn ziek zijn, overlijden en afscheid. Nu zijn de jongens ( mijn man en zijn broer) vandaag in het huis bezig. Ik heb me ' afgemeld'  voelde even dat ik thuis moest blijven. Even hier wat ' gewone'  dingen doen. En dat is gelukt. Huiskamer afgestoft, wat boodschapjes, even naar de ING, in mijn uppie een kop koffie gedronken. Even ' mezelf zijn'.

Ik voel me niet treurig hoor. Integendeel. Ik denk dat ik goed in mijn vel zit, heb energie om een aantal zaken weer op te gaan pakken en heb ideeën in overvloed om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Misschien wel teveel ideeën.

Het jaar 2011 begon met het overlijden van mijn moeder. Meteen al, om 01:05, net na het overgaan van het ene jaar naar het andere. Het duurde even voordat ik in mijn ritme kwam in 2011. Nu is het met de kerst in 2012 treurig ipv vrolijk geweest. Toch snap ik het allemaal goed. Het hoort zo. Het jaar 2013 ga ik volop in de start blokken. Ik ga keihard werken, inzetten voor het gene dat ik belangrijk vind. Aandacht voor mijn geloof, familie en vrienden, mijn bedrijf A-plus Products en hopelijk kan ik op een gezonde manier ook nog genoeg uren apart zetten om een nieuw idee uit te werken.

Er is altijd wat nieuws te leren. Dat is al een uitdaging op zich. Mijn man gebruikt de computer omdat het moet. Ik, omdat ik het leuk vind. Graag wil ik wat meer zelfstandigheid door meer kennis op te doen. Door te doen- kom ik al een heel eind. Door te vragen nog een stapje verder.

Ik voel me een gezegend mens. De talenten/aanleg die ik heb wil ik niet alleen benutten maar ook ' volwassen' maken. Delen, verder ontwikkelen. Ik heb zin in 2013! Januari is al halverwege. Tijd staat voor  niemand stil ook al voelt dat wel eens zo.

Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven. Ik heb er zin in!

Bezittingen en herinneringen.

De afgelopen weken zijn wij, mijn man, zwager en ik bezig met ruimen. Dat wil zeggen, alles wat er in pa zijn huis bevond op het moment van zijn overlijden hebben wij inmiddels in handen gehad. Naar gekeken, besproken, om gelachen - of niet, heeft herinneringen naar boven gehaald - of niet. En dan?

Op onze salontafel thuis op een rond blad liggen 2 paar baby-schoentjes met 2 geboortekaartjes, twee trouwringen op een verlovingsaankondiging en een trouw-echtpaar beeldje. Schatten 'uit de oude doos'. Er staan fotoalbums en twee dozen losse foto's in een hoek. Ik heb een klein gietijzeren koeken-pannetje toe-geëigend. Niet alleen omdat pa daar jaar in- jaar uit in gebakken had, maar ook omdat het zo'n handig maatje is. Echt veel spullen zullen wij niet zelf meer gebruiken. We hebben 'alles' al.

Vandaag was het zover. Ik voelde echt een leegte in me opwellen. Alle 'kleingoed' zoals bestek, pannen, servies en glas, linnen en beddengoed zelfs de magnetron en een drietal paraplu's  zijn op weg naar nieuwe gebruikers hiervan.

Een huis wordt pas echt een 'thuis', in ieder geval zo ervaar ik dat, als de keuken ingericht is om de bewoners te voorzien van hun dagelijks eet behoeften. Een kopje thee, koffie, boterham, gebakken of gekookt eitje, stamppot, sneetje koek. Over het algemeen komt dat 'uit de keuken'. Ik heb afgelopen dinsdag onze laatste maal gekookt 'thuis'. Gezellig met 'n drietjes om de tafel. Wijntje erbij- heerlijke geur door het hele huis. We hebben dit heel bewust meegemaakt en van genoten. Wel wetend dat dit de laatste keer zou zijn, in het ouderlijk huis.

Vanaf vandaag is het een huis die wij verder leeg moeten halen. De nieuwe bewoners zijn al bekend.  Over 2 maanden zal 'het huis' weer een thuis worden. Voor een jong gezin met twee kinderen, net als 52 jaar geleden. Het leven gaat door.

Het leven in het kippenhok

Onderaan in de tuin ( wij wonen binnendijks) staat een royaal kippen paleis. Een riante woning voor onze vier kippen. 

We hebben twee soorten, en ben ik nou even de ras namen kwijt ! heeft vast iets met de leeftijd te maken!

Enfin, daar ging mijn verhaal niet over, of toch wel?   Ik ga door.

Ze kwamen uit een gezamenlijk 'hok- ruimte' dus gingen wij ervan uit dat ze elkaar ook kende. Zoals alleen kippen elkaar kunnen kennen. Mijn man Leen koos twee dezelfde en ik idem dito! Dus 2x2.

Het was al snel duidelijk dat deze kippies toch niet zo harmonieus om gingen met elkaar. Dat was in een grote ruimte niet opgevallen. Er moet altijd ? een baas zijn! Een leider. Eentje die zegt, "toe maar, ga maar eten, ik heb het lekkerste eruit gehaald, nu mogen jullie". Zo gaat het toch, in een kippenhok? Nou, we keken dat even aan. De eerste weken moest wennen zijn, aan een nieuwe omgeving. Hoogst waarschijnlijk aan net iets ander voer. Wel veel ruimte en liefdevolle verzorging.

We zijn nu iets meer dan een jaar verder. Wat heb ik ze vaak staan observeren. De 'baas' hoewel een kip, is eigenlijk een haantje de voorste. Deel II van dit soort is, door pesterijen en intimidatie, de kleinste gebleven en is ook al ( en ik snap dat volkomen) een paar keer ontsnapt. Ik voer haar op een andere plek, stiekem, heel zachtjes dat die andere het graan niet hoort vallen. Ja, echt waar! Ze weet het ook he, gaat al richting het plekje als ik eraan kom. Ze moet dan stiekem langs die 'baas' lopen alsof er niets aan de hand is- vliegt het loop plankje op en trilt op haar klein dunne pootjes van angst.

Het andere setje trok zich nergens wat van aan. Nou, dat is niet helemaal waar, ze gaan met een boog om de 'baas' heen maar blijven wel dooreten met een oog gericht op mogelijk onheil.

Het vervelende is, de 'baas' is de enige die momenteel een eitje legt. Ik heb duistere neigingen naar de 'baas' toe. Dat siert mij niet, dat snap ik. Toch kom ik op voor de kwetsbare - zo is het nou eenmaal. Zelfs de soeppan is misschien te goed voor de 'baas'. Zal vast niet smaken!

Een paar dagen geleden merkte wij dat ons 'kleintje' wat mank was. Ze liep niet zo makkelijk en zag er miserabel uit. Ze staat nu apart - in ieder geval uit bereik van de 'baas'. Ze krijgt haar eten vlak voor haar snavel en de drinkbak is ook binnen nekrek bereik.

En wat schetst mijn verbazing - de 'baas' heeft zich nu gericht op een van het andere setje. Ja, een vervanging want blijkbaar kan de 'baas' het niet verkroppen dat ze geen kip kan intimideren. Een aangeboren afwijking? Aangeleerd gedrag? Erfelijk?

Ik sta voor een dilemma. Moet de 'baas' het veld ruimen? Ik weet zeker dat als we kleintje weer terug in het groepje zetten dat ze weer doelwit gaat worden. Ervan uitgaande dat ze beter wordt uiteraard.

Nou gaat dit verhaal over een kippenhok met 4 kippen. Toch klinkt het mij bekend in de oren. Niet als haantjes gedrag maar mensen die haantjes gedrag tonen. Die anderen het licht niet in de ogen gunnen. Alles 'eruit pikken' en overal bovenop zitten. Er ontgaat hen niets- en als een ander een beetje slim is geweest komen er represailles/ vergelding. En voor welke reden dan ook komt 'het haantje' niet in de soeppan terecht!

Ik wil vrede in het kippenhok. Er is ruimte ZAT, eten meer dan voldoende, plek om terug te trekken voor privacy is er ook en samenscholing kan ook met gemak. Er zijn aparte slaap plekken maar samen knus kan ook. Met vrede komen er ook meer eitjes waar ik blij van zou worden, maar is niet mijn prioriteit. Ook zonder eieren zou ik blij zijn - VREDE op AARDE.

Het is 3- Koningen vandaag! Het kerstverhaal is net begonnen. Laten we het vuurtje niet uit gaan. Maar juist opstoken en van verre is te bezichtigen. De kracht van de vlam mensen naar zich toe trekken - samen!

Meldpunt- Positieve ervaringen

Ja, even dit! Wil er toch wat over kwijt.

Ik heb wat te melden: De trend is vorig jaar gezet - zodra er iets is wat mis is komt er vanuit een hoge toren een BEVEL: Start een meldpunt! Dan hebben mensen een plek om hun ongenoegen te uitten en worden de mailtjes, telefoontjes en brieven daar naartoe gestuurd en verzameld. Dan kunnen we altijd nog kijken of we er wat mee doen, maar zijn de mensen wel hun frustraties kwijt!!
Meldpunt Anti Polen, anti Vuurwerk, anti Ziekenhuizen om maar een paar te noemen.

Door onze recente ervaring met ziekenhuis personeel en verzorging hadden wij ook wat te melden: Een ZEER positief verslag. Er kon niet meer voor pa of ons gedaan worden. Echt fantastisch. Natuurlijk waren er een paar dingetjes waarvan wij eerst dachten, nou nou, dat had anders gekund. Maar echt hoor 99% tevredenheid is toch de moeite om het melden waard! Dan kan je alleen terecht bij de Meldpunt ontevredenheid - daar kan je dan je verhaal vertellen hopen dat de weegschaal misschien toch niet zo hard en snel zakt.

Ik zou in 2013 wel wat Meldpunten zien waar men positieve opmerkingen zou kunnen plaatsen. Iets wat ook op de voorpagina van de krant mag komen ipv een verhaal over een scheiding of andere persoonlijke toestanden die verder geen mens aangaan.

Meldpunt: Ik houd van/luister naar/ breng tijd door met mijn kinderen - ipv Personeel Jeugdzorg komt om in het werk.
Meldpunt: Ik zorg voor mijn ouders- ipv  Uren huishoudelijk hulp ingekort, familieleden verontwaardigd - wie moet het huis stofzuigen? Ik niet ik heb het te druk, daar is de Overheid toch voor?!
Meldpunt: Onze buurt is Toppie, wij wonen hier met plezier en zorgen voor elkaar- ipv Raddraaiers vernielen abri vanwege verveling,  straat ligt vol troep, voortuintjes gebruikt als stortplaats voor oud vuil!
Meldpunt: Gebed gehoord/gevraagd/ samen bidden- respect voor geloofsbeleving ipv onbegrip en discriminatie.
Meldpunt: Ik wil/ga eenzame mensen bezoeken- ipv Verzorgingstehuis bewoners krijgen geen/weinig bezoek, man ongemerkt 3 weken dood in bed.
Meldpunt: Ik wil wat voor de medemens betekenen- ipv ik heb het te druk met mijn eigen leven.
Meldpunt: Wie kan een extra maaltijd gebruiken- ipv Nederlander gooit ?? ton eten weg per week.

Zou het aanslaan denk je? Zouden mensen hier oor voor hebben? Zou het onderwerp van gesprek worden? Zou het verschil maken?

Er is ooit een krant begonnen die alleen positief nieuws wilde melden- waar is die gebleven?

Eigenlijk zouden die bovengenoemde meldpunten een deel uit moeten maken van ons dagelijks leven en niet eens nodig moeten zijn. Iemand de hand toereiken om hem/haar te steunen. Delen met elkaar- het goede! Daar wordt een mens pas vrolijk van.

Wanneer heb ik eigenlijk voor het laatst een nieuwe jas weg gegeven ipv die afgedankte? Mmmmm.... ik ga de lijst eens na om te kijken waar ik een verschil zou kunnen maken.

Aan allen voor het jaar: 2013

Aan alle lezers van mijn blog!

Het is alweer 3 januari en het jaar 2013 is begonnen. Voor sommigen een vrolijk en positief begin, voor anderen een moeizaam en vreugdeloos vooruitzicht. Een wereld van verschil in ervaring, verwachtingen en vooruitzichten.

Waar ligt dat aan, denk ik dan? Is het omdat het jaar ervoor slechte, verdrietige of teleurstellende ervaringen bevatte? Of is er een uitzichtloos negatief iets wat mogelijk in het vooruitzicht licht. Is de tunnel zo lang geworden dat het jaar er uitzichtloos uitziet voor u?

We kunnen niets voorspellen. Het weer niet, wat op ons pad komt niet, hoe wij met een gebeurtenis om zullen gaan niet. Hooguit kunnen wij speculeren! Een veronderstelling! Een poging om voorbereidingen te treffen zou dit of dat op ons pad komen. Druk maken om 'iets'- waar we veel energie in stoppen en achteraf realiseren dat het toch anders loopt of is dan verwacht.

Hoewel ik voor al het bovengenoemde waakzaam ben om elke dag te ervaren zoals het komt val ik ook wel eens in de ban van 'voorbereidend denken' zoals ik dat noem. Zo hebben mijn man, zwager en ik de afgelopen maand allerlei 'voorbereidingen' - eventuele scenario's - doorlopen. Tot drie keer toe tot in de puntjes geprobeerd om in ons hoofd een beeld en plan te formuleren hoe we pa op zouden kunnen opvangen  en voorbereiden voor een nieuwe woonsituatie zodra hij uit het ziekenhuis ontslagen zou worden.

Na een week van wikken en wegen zijn we daarmee gestopt. Pa zijn wijze woorden waren daar de oorzaak van. "We zijn dagjes mensen". En daar hebben wij VEEL aan gehad de afgelopen weken. Elke dag ervaren met alles wat erbij hoorde- dichter bij-elkaar komen. Bewuster worden van elk moment. Er niets 'bijhalen' wat toch achteraf anders bleek te zijn of niet mogelijk was zelfs. Gewoon doen.

Ik wil jullie allen een zeer mooi, gezegend en rijk 2013 toewensen. Dagjes mensen, dat zijn wij. En laten wij dan ook elke dag die ons geschonken wordt tot in de puntjes zo ervaren.

Dat is in ieder geval mijn voornemen van 2013.

Pa, our farewell. ( English)

Leen(dert) Fijnekam

09-05-1928    ~    20-12-2012

Dearest pa

How unreal these past few weeks have been.

What an experience this has been for us all.

The end, although in sight, came quickly and almost unexpected.

At that moment together we were able to farewell you, say our goodbyes. Many tears were shed. Proud we are of you pa - how dignified you were right to the end.

With the three of us at your side, you peacefully left this world. It was a noble fight. On one hand you were at peace knowing your life neared it's end - on the other you had so much to live for. How you would have loved to have spent more time with us.

For months now you barely slept and ate little. You were tired. Your body was letting you down and the discomfort took it's toll. Still, you managed to hang in there, waiting for Leen and I to return from holiday. Once we arrived home you said " ah that's good we are complete again".  You even left a welcome home gift on our table the day before. Once we were home you allowed yourself the space to be unwell.

Don't be a bother to others: your motto. You didn't want to bother anyone with your worries and pain. You still wanted to drive your car, do your own shopping, visit tante Jaantje, keep our Wednesday Fish lunch in your routine, cook delicious meals for you and Arie, listen to your favourite music. And, if possible next spring have a 5 day break in Hotel de Distel in Zoutelande. To enjoy the coast, preferably with rough seas please, smoked eel on a bun, watching the boats sail by, the breakfast buffet.

Pa, tomorrow, along with family and friends we will farewell you permanently. But NEVER will you be forgotten. ALWAYS will your name be on our lips and in our hearts, We will tell about your genuine love and care for others. Your unselfishness, putting others first always.

Pa, we love you. Rest in peace.

Lieve pa: Bericht met een zwart randje

Leen(dert) Fijnekam      

09-05-1928   ~    20-12-2012

Lieve pa

Wat een ongelooflijke weken zijn het geweest.

Wat hebben we samen veel meegemaakt.

Wat kwam het eind, ook al verwacht, toch plots zo snel.

Afscheid hebben wij kunnen nemen. Tranen hebben wij gelaten. Trots zijn wij op u - hoe waardig u zich gedroeg - tot aan het einde toe.


Met ons drietjes aan uw zijde verliet u rustig het leven. Het was een waardige strijd. Aan de ene kant had u er vrede mee - maar door uw levenslust was u ook nog graag bij ons gebleven.

Al maanden sliep en at u haast niet meer, u was zo moe geworden. Het ongemak van uw lichaam nam zijn tol. Toch hield u het vol totdat wij weer, zoals u dat zo mooi zei " compleet waren". Leen en ik kwamen terug van vakantie, er stond nog een welkomst mandje op de salon tafel door u gekocht en gebracht,  en u gaf uzelf toestemming om toe te geven aan uw valend hart!

Niemand tot last zijn - uw levensinstelling. U wilde niemand tot last zijn door aan te geven dat het niet meer ging. U wilde nog kilometers met uw auto maken, boodschappen doen, bezoeken brengen aan tante Jaantje, woensdag visdag bij ons in ere houden. Lekkere maaltijden voor u en Arie klaarmaken. Muziek luisteren. En als het er nog in zat - in het voorjaar weer naar Zoutelande, naar Hotel de Distel om 5 daagjes te genieten van de zee- hoe ruig hoe beter, boten kijken, broodje paling eten en de verwennerij van het ontbijt buffet.

Pa, morgen, samen met familie en vrienden nemen we definitief afscheid van u hier in ons midden. Maar NOOIT zal uw naam vergeten worden. NOOIT zullen wij zwijgen over uw liefde en trouw. In ons hart dragen wij u mee, voor altijd!

Pa we hebben u lief. Rust zacht.

Lieve pa

Wat bent u moe. Wat gedraagt u zich dapper. Wat is het, ondanks uw situatie, toch nog gezellig als wij bij u op bezoek zijn. Wat is het heerlijk om uw handed in de mijne te kunnen nemen en ze warm te vrijven. Hoe grappig is het, dat wij de stoelendans spelen zodat we alle drie naast u kunnen zitten. Wat fijn dat u nog heeft genoten van die paar schijfjes banaan waar u zin in had. Wat trots ben ik dat u mijn soepjes helemaal op eet en iedereen die luisteren wilt verteld hoe lekker ze zijn. Wat is het huis leeg zonder u. Wat was woensdag een saaie dag zonder onze visdag. Wat fijn dat u niet door die koude wind hoefde voor uw boodschappen. Wat is het personeel op de afdeling toch geweldig, professioneel en meelevend. Wat voel ik me onzeker omdat het nu niet goed gaat. Wat fijn dat zoveel mensen u en ons steunen met hun wensen en luisterende oren naar ons verhaal. Wat duurt het lang voordat we weer naast uw bed kunnen zitten. Wat fijn dat op uw prikbord zoveel e-cards hangen. Wat zorgelijk dat uw nieren zich niet gedragen. Wat duren nachten toch lang......!

Wat een cadeau dat ik u PA mag noemen!

Lieve pa

Ik wilde dit even kwijt- ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader. Hij is zorgzaam, eigenwijs, zelfredzaam, goedlachs, eigenwijs, zelfstandig, behulpzaam, eigenwijs, vrolijk, bedachtzaam, eigenwijs, lief, zacht, en HEEL WIJS!!

Pa is 84 en verkeerd qua gezondheid in zwaar weer. Hij ligt op de hartbewaking. Krijgt morfine en hele goede zorg. Natuurlijk willen wij hem niet missen - maar zijn ook heel realistisch. Afscheid nemen is niet iets waar we het graag over hebben - toch sluipt/ kruipt die gedachten steeds vaker naar boven. Is dit nu de tijd dat we ons daarvoor klaar moeten maken? Het kan ook zijn dat we hem weer heerlijk thuis krijgen om langer van zijn aanwezigheid te kunnen genieten.......... Wie zal het zeggen!!

Mijn kinderen hebben allemaal foto's gestuurd met lachebekjes erop. Het kleine grut waar pa trots over verteld aan zijn hulpjes. Soms vergist hij zich en zegt hij dat ze in Amerika wonen. Dan zegt hij - "in ieder geval wonen ze erg ver weg!! Aan de andere kant van de wereld waar ik nooit ben geweest". Nu ga ik deze nieuwe foto's op zijn kastje zetten - dat hij weet dat ze aan hem denken en liefs sturen.

Zoals gewoonlijk in zulke situaties worden familieleden op de hoogte gesteld. De vaker dat je het verhaal verteld, des te moeilijker wordt het om vrolijk te blijven. Hoop hebben we - we nemen elke dag zoals het komt en bidden voor steun voor pa.

Nou, dit wilde ik even kwijt. Ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader, en ik houd van hem!

#4 Alleen verder

"Wat kan er veel in een dag veranderen. Het is moeilijker dan we dachten. Hij werkt hard aan wat hij denkt dat mis is - ik doe het op mijn manier maar we komen elkaar niet nader. Op een of andere manier elke poging lijdt tot meer frustratie. Ik snap hem niet en hij mij niet! Wat nu???"

De afgelopen weken heb ik het idee dat dit gezinnetje meer nodig heeft dan alleen maar elkaar en een luisterend oor. Na een lang gesprek blijkt het duidelijk dat er goede wil is bij allebei. Dat ze allebei zielsveel van de kinderen houden. Dat ze allebei ook niet alleen verder willen maar samen, alleen de 'hoe' verder komen ze niet uit!

"Als ik een onderwerp aankaart - dan kruipt ze in haar schulp, en als ze dat doet dan kan ik wel eens uit de bocht vliegen".
"Als hij zo boos wordt dan trek ik me terug want ik kan daar niet tegen. Dan kan ik mijn verhaal niet doen".

Tegenwoordig lijkt het alsof communiceren steeds lastiger wordt. Iets niet durven zeggen of toegeven aan elkaar. In de mom van "dat weet ie toch", of van "wil haar niet kwetsen",  worden veel gevoelige onderwerpen aan de kant geschoven totdat er een keer grote schoonmaak gehouden moet worden. En dan is het hek van de dam want dan vloeit er van alles. Zijn wij als koppels vergeten of niet goed voorbereid op gesprek voeren of hoe zit dat? Waarom zijn we bang van elkaar - want daar lijkt het vaak op als ik verschillende verhalen aan hoor? Of is het dat we niet weten 'hoe' we een boodschap moeten overbrengen. Dat met de zogenaamde 'vrijheid van meningsuiting' we doorgeslagen zijn. Want alles kan/mag maar zodra het om privé zaken gaat- ho eens even! Daar wil ik niet op in gaan.

Hoe ging dat 'vroeger'. Héél vroeger? Stel dat Josef en Mary een verschil van mening hadden.... hoe zouden zij dat opgelost hebben? Laat eerlijk wezen, hun taak was ook zwaar en er zal wel het een en ander besproken zijn wat moeilijk te bevatten was. Waar halen we tegenwoordig de wijsheden vandaan?

Vannacht had ik een gedachten- die zo duidelijk was dat het zelfs nu nog helder in mijn hoofd zit. Is iets wat ik al lang weet hoor, maar in de wereld van nu schijnt het niet zo wereldkundig meer te zijn.
Het gaat niet om "wat iemand moet doen om mij gelukkig te maken- maar wat kan ik doen om iemand gelukkig te maken'. Pas deze regel toe in het leven- wees voor een ander zorgzaam. Stel dat wij dat ALLEMAAL deden. Dan liep er geen ongelukkig mens op deze aardbol.

Alleluia!!