Tevredenheid - hoe gaat het ermee?

Bij het lezen op een blog van een andere blogster, Tracy, heb ik haar idee overgenomen en een woord gekozen waar ik dit jaar in mijn doen en laten meer op zou gaan letten.

TEVREDENHEID

( hier de link voor het geval dat je deze post gemist hebt of opnieuw wil lezen)

Ik moest zelf ook weer eventjes mijn oude blog nalezen - wat had ik ook al weer over geschreven?

Dat ik minder wilde mopperen over de gewonen dagelijkse dingen.

Dat ik minder afgeleid wilde zijn en taken afmaakten ipv uitstelden

Dat ik tevreden mocht zijn met de taken die ik had geklaard- dat gewoon GOED best wel GOED was.

Dus, hoe staat het ermee?

het weer doet wat het wil
(luister maar) 

Ik weet dat het weer voor veel teleurgestelde blikken zorgt bij velen. Daar heb ik minder moeite mee. De dag brengt wat het brengt en daarmee moet ik het doen. Dat valt best wel mee en brengt soms de leukste 'aanpassingen' met zich mee.

Is er meer 'doorzettingsvermogen? Nou dat kan beter maar er wordt aan gewerkt - nog niet helemaal tevreden - toch ook wel het een en ander moeten loslaten. Soms is overmacht de boosdoener en moet ik mezelf wat minder streng 'afstraffen'. De 'andere' zaken zijn niet altijd minder belangrijk. Zelfs die gedachten is een overwinning.

Mopperen - volgens mij kan dat nog minder. Als iets even tegen zit val ik nog wel terug in de 'gemopper mode' zo van ' tjonge jonge moet dat nou- hoe irritant is DAT. Dit komt meer voor in de auto. Het schijnt dat ik automobilisten toch wel zwaar bekritiseer door hun vertoond gedrag. Heb nu voorgenomen daar wat minder over te uiten en ergeren. Als ze mij maar niet in gevaar brengen ga ik proberen er minder op te letten. Misschien als ik niet zo snel in de woorden schiet dat ook mijn gedachten dan minder snel negatief worden.

Verder- ja, ik ben best wel tevreden over 2016 wat mijn persoonlijke situatie betreft. Kan altijd beter.

Vraag mij maar niet hoe ik over de wereld in het algemeen denk - want daar ben ik nog niet uit. 

TEVREDEN in ieder geval niet

Bezorgd wel.

( mijn gedachten hierover in mijn Engelse blog)

Het is eigenlijk wel een goede oefening om wat vaker stil te staan bij hoe ik/wij in het leven staan. Waar loop ik/ lopen wij spaak? 

Wat kan beter of anders?

Ik ben benieuwd hoe TEVREDEN ik zal zijn aan het eind van het jaar?

Ik ben er mee bezig - en houd die gedachten even vast.

TEVREDEN ? - tot nu toe redelijk.

Jubel de jubel- het is gelukt

Ja, wat ben ik trots en blij. Zo gek dat ik als 60-plusser over zoiets zo blij kan worden.

Er is meer aan het licht gekomen over mijn gewicht en gezondheid euvel.

Ik slaap VEEL TE WEINIG.

Dit zal ook bijdragen aan mijn overgewicht - en die is - ik durf het te zeggen - 10 kg te veel.
Ja, ik vind dat heel veel- vooral omdat ik het kwijt wil ( en moet van mezelf)

Dit avontuur begon vorige week terwijl ik 5 keer uit zou eten de komende periode. Ook zat daar een weekendje weg bij met vrienden. Iets wat we jaarlijks doen- vrijdag tot zondagavond- na het eten natuurlijk. Maandagochtend verjaardag bezoek om het nog eventjes spannender te maken.

Mijn gevoel zei-' oh meid, daar ga je weer'! Maar mijn hoofd zei ' dit moet je goed aanpakken.' En dat heb ik gedaan.

Op de weegschaal de dag van vertrek ( en na twee dineetjes). Geregistreerd en vastbesloten om in ieder geval niet aan te komen. Dat betekende niet dat ik minder zou genieten. Maar meer opletten.

Het door ons gekozen hotel serveerde prachtig en smaakvolle 3-gangen menus. De ontbijtzaal was een 'food heaven'. De terrasjes gezellig en de snacks bij het middag wijntje super heerlijk. In mijn achterhoofd was de belofte aan mezelf. Aan alles heb ik gedoseerd meegedaan.

Uiteraard op zo'n weekend blijf je niet de hele dag zitten. Wij trekken erop uit en wandelen ook veel. Je beweegt anders dan thuis. Vanwege een wisselvallige zaterdag - zat een fietstocht er niet in - maar wel een stadswandeling en aan het eind van de dag maar liefst 11784 stappen gezet. Zondag wat minder. Wel veel gelopen en gedaan.

Maandagochtend, het moment van de waarheid. Ik had mijn doel bereikt. NIETS aangekomen en zelfs een ietsje pietsje eraf.

Zie, het kan dus wel. Ik heb twee nachten heerlijk geslapen - een nacht zelfs de 8 uur magisch bereikt. Ook afgelopen nacht zelfs 9 uur geslapen. Daar ga ik ook aan werken.

Het is nog maar vroeg in het programma- de spaarpot is weer gevuld met mijn wekelijkse bijdrage. Met goede moed en daadkracht ga ik ervoor. Ik geloof dat ik het kan. En die wetenschap ontbrak nogal in het verleden.

Wij willen ons levensstijl verbeteren!

" Ik ben mijn taille kwijt. Kan een paar rokken niet meer dicht krijgen - toch ben ik niet aangekomen. Het lijkt wel of ik een heel ander lijf hebt gekregen. Nou ja vorm dan." We zaten aan de koffie- met plakje ontbijtkoek erbij. Een ochtend ritueel- Ontbijtkoek bij de koffie. Heerlijk.

" Het is ook niet alleen mijn lijf," zegt ze, " maar ik slaap ook zo slecht. Krijg niet meer dan 4-5 uur slaap, daarna is het zucht, dommel, zucht, dommel en dan maar eruit. Het is wel leuk om die verschillende vogels te horen voordat het dagelijks verkeer de luchtruim verstoord met geluiden. Maar ja, elke ochtend? Elk voordeel heeft zijn nadeel zal ik maar zeggen."

Dit is een gesprek die ik een paar maanden geleden ook al hebt gevoerd met een andere vriendin. Ik begon mezelf er steeds meer en meer in te herkennen. Vooral dat slapen- of weinig dan. Ik probeer weer op die aanbevolen aantal uren (8) te komen. Een hele enkele keer is het mij gelukt- maar dat is echt uitzonderlijk. Het wakker zijn en naar de vogels luisteren doe ik ook - te vaak voor mijn gevoel. Mijn taille is er nog alleen wat daarboven zit aan zwembanden - tja, dat heb ik wel aan mezelf te danken.

Ik wil weer een meer voor mijn lichaam gaan zorgen- want dat ben ik een beetje gaan verwaarlozen. Er kan makkelijk 10 kg af. Nu ja makkelijk - ik bedoel eigenlijk dat ik er wel 10 kan missen- maar dat makkelijk, ho maar! Het betekend dat ik/wij ons levensstijl aan zullen moeten passen. Vooral de denkwijze.

Alleen is ook maar alleen. Op een of andere manier heb ik toch mensen nodig om mij te steunen een aanmoedigen- en zelf vind ik het ook prettig om iemand bij te staan. Ik verkeer in een leeftijdsgroep waar wij vrouwen veel veranderingen ondervinden - inclusief de vorm van ons lijf. Het voelt alsof het een eigen leven aan het leiden is.

Afgelopen week hebben wij (3) vrouwen een eigen groepje gestart. Een weeg moment- een doel en een dagboek. Elke dag iets schrijven- of elke dag alles schrijven- waar je kracht uit haalt, is de bedoeling. Misschien helpt het als je alles opschrijft wat je eet- en wordt het zo duidelijk waar je knel punten zitten. Dan komt erbij dat bewegen erg belangrijk is. Nee, niet dat je thuis al trappen loopt- want daar is je lichaam aan gewend. Maar de fiets nemen ipv de auto, meer buk en rek bewegingen. Parkeer de auto verder weg van de ingang van het winkelcentrum bv. Beetje extra lopen kan geen kwaad.

Het is geen zwaar programma - we gaan onszelf niet gek maken- een koekje, chocolaatje of wijntje mag best. Doe de volgende dag dan even wat extras om er weer van af te komen.

We hebben alle 3 ook een spaarpotje in gebruik genomen. Wekelijks een bijdrage van €2,00. Met misschien een shop dag in 12 maanden voor een nieuwe broek, jurk of bloes. Of een make over. Iets waar wij naar uit kunnen kijken als 'beloning' dat wij goed bezig zijn en voor ons lichaam willen zorgen.

Ons doel - om niet gek te doen. Het is geen wedstrijd en als we maar 1 kilo per maand 'minderen' vinden wij het al goed. Het is er geleidelijk aan bijgekomen - dus kan het er ook geleidelijk aan weer af.

Ik heb 28 juni 2017 al in mijn agenda gezet - om hierop terug te komen. Ik ben erg benieuwd.

Schrijven wanneer het uitkomt

Op mijn 59ste verjaardag besloot ik te gaan bloggen. Ik zou elke dag iets plaatsen - zodat ik mijn 60ste jaar vast zou leggen en op terug kijken. Nou, was dat haalbaar- nee hoor. ECHT niet.

En niet omdat ik niets had te vermelden zo af en toe - want elke dag heeft wel iets moois, bijzonders of waardevols om over te meimeren. Het lukte gewoon niet.

Nu heb ik inmiddels 5 Blogs- allemaal andere themas om zo mijn onderwerpen te scheiden- want niet iedereen is geïnteresseerd in koken, Oma verhalen, geloofs gedachten, wil engels lezen of wil alleen graag mijn 'algemene' blog lezen. Voor mij ook makkelijker eigenlijk. Zo kan ik mijn gedachten en schrijven 'ordenen' in mijn hoofd.

Stel je nou voor dat ik elke dag iets op al die blogs zou plaatsen- een volledige dagtaak denk ik wel. Dat zou niet erg zijn als het mijn werk was -  dat is het niet -  ik gedoseerd en gericht ' te werk' gaan wat schrijven betreft. Het duurt soms nl best wel een poos voordat ik wat 'op papier' heb en door de keuring komt, zeg maar!

Wij ( manlief, zwager en ik) zijn net 8 dagen weg geweest- en daarvoor had ik een vriendin op bezoek uit Nieuw Zeeland, drukke tijden. Ik probeer nu weer de draad op te pakken en de blogs bij te werken - want ideeën heb ik wel, Stof om te over te hebben ook.

Vanmiddag ga ik bakken - voor ong. 26 personen iets bij de koffie morgen- het is ons jaarlijks familiedag. En ik bak. Vind ik leuk om te doen. Maar ja, dat vergt ook tijd - zoals de was die ik gisteren gedraaid hebt na thuiskomst- en ga zo maar door.

Het leuke van Bloggen is - is dat ik het zelf in handen hebt. Ik kan en mag schrijven. Onderwerpen aankaarten, ervaringen delen, recepten uitdelen en meimeren over het leven. Heerlijk.

Zoals mijn agenda er nu uit ziet heb ik zondag pas weer de ruime mogelijkheid tot schrijven.

Mijn andere bezigheid met de computer is foto albums maken - en ik heb daar een pauze in gehad - die nu gelukkig voorbij is - want ik sta te popelen om mijn achterstallige klusjes af te maken. Mensen blij te maken- zoals mijn kleinkinderen en anderen die op een boek zitten te wachten. Wat hebben die een geduld gehad met mij zeg! Komt goed- werk in uitvoering.

Ik ga bakken- de ingrediënten staan klaar- nu ik nog. De zon schijnt- de regen is gevallen, de lucht kleurt blauw. Het gras ademt weer en de bladeren aan de bomen zijn glanzend schoon. Er varen wat bootjes heen en weer, het zomerse gevoel kriebelt en ik heb de hele dag al een glimlach op mijn gelaat. Het leven is GOED en lacht ons toe.

Geniet ook allemaal en tot de volgende keer.

#1. Schotland Het was lastig maar wel te doen. Leven met alleen wifi zo af en toe!

Ja daar ben ik weer. Acht dagen op stap met echtgenoot en zwager. Met z'n drietjes hebben wij heel wat kilometers afgereden in de Schotse Highlands - en Lowlands. Het was wel even slikken dat ik niet dagelijks de kans had om wat te schrijven- want tja, nawerken is toch anders dan 'hot off the press'. Toch is het prettig om terug te blikken- al is het maar even - om opnieuw de indrukken, belevingen en mooie momenten terug te halen naar het heden.

Mijn zwager is alleenstaand- en omdat hij en zijn broer (mijn echtgenoot dus) beste vrienden zijn, allebei van kastelen en fantasy achtige verhalen ( Lord of The Rings en Harry Potter) om maar wat de benoemen, houden zijn wij drietjes op een Schots avontuur geweest van 8 dagen.

Dit is de tweede keer dat wij deze reis ondernemen - dan wel nu met een andere bestemming wat plaats betreft. Auto mee, benodigdheden voor 'huisje' mee ( etenswaren enzo) en een cadeautje van huis mee voor een familielid die ons onderdak heeft aangeboden voor 3 nachten ( 2 heenweg, 1 terugweg). Wij hebben een cabin voor 3 nachten in een natuurgebied vlak bij Inverness... nou ja, voor dit land en de afstanden - vlak bij.

Boot in IJmuiden op en in met eigen auto, een voorspoedige overtocht- heerlijk weer. Bij aankomst even stoeien met het verkeer- was drukke ochtend spits. Eenmaal buiten Newcastle was het rustiger en lekker rijden. Wij nemen onze Tomtom wel mee- scheelt onnodige ommetjes maken. Zelf ben ik 30 jaar links rijden gewend dus dat leverde geen problemen op.

Bij ons laatst bezoek kwamen wij in tijdsnood om het kasteel in Alnwick ( Harry Potter) te bezoeken. Niet alleen voor de film hoor, maar ook de historische waarde was voor ons van belang.

Een kommetje soep ging er toen wel even in- lichaam aan het 'omzetten' naar UK tijden. NA ons bezoek door op landweggetjes en 'grotere' wegen richting Edinburgh waar wij opgewacht werden door familie.

Tassen uitgeladen- even bijkomen en een lekkere maaltijd- we waren helemaal klaar voor wat ons te wachten stond deze vakantie week.

Vertrek IJmuiden- Alnwick Castle en aankomst Edinburgh

Edinburgh bezoeken- The Elephant House Cafe
een bijzondere plek onverwachts bezocht.

De stad verder in lopend- bekende weggetjes en plekken bezocht
ook het Indiaas restaurant terug gevonden- De moeite waard.

#1. Schotland Het was lastig maar wel te doen. Leven met alleen wifi zo af en toe!

Ja daar ben ik weer. Acht dagen op stap met echtgenoot en zwager. Met z'n drietjes hebben wij heel wat kilometers afgereden in de Schotse Highlands - en Lowlands. Het was wel even slikken dat ik niet dagelijks de kans had om wat te schrijven- want tja, nawerken is toch anders dan 'hot off the press'. Toch is het prettig om terug te blikken- al is het maar even - om opnieuw de indrukken, belevingen en mooie momenten terug te halen naar het heden.

Mijn zwager is alleenstaand- en omdat hij en zijn broer (mijn echtgenoot dus) beste vrienden zijn, allebei van kastelen en fantasy achtige verhalen ( Lord of The Rings en Harry Potter) om maar wat de benoemen, houden zijn wij drietjes op een Schots avontuur geweest van 8 dagen.

Dit is de tweede keer dat wij deze reis ondernemen - dan wel nu met een andere bestemming wat plaats betreft. Auto mee, benodigdheden voor 'huisje' mee ( etenswaren enzo) en een cadeautje van huis mee voor een familielid die ons onderdak heeft aangeboden voor 3 nachten ( 2 heenweg, 1 terugweg). Wij hebben een cabin voor 3 nachten in een natuurgebied vlak bij Inverness... nou ja, voor dit land en de afstanden - vlak bij.

Boot in IJmuiden op en in met eigen auto, een voorspoedige overtocht- heerlijk weer. Bij aankomst even stoeien met het verkeer- was drukke ochtend spits. Eenmaal buiten Newcastle was het rustiger en lekker rijden. Wij nemen onze Tomtom wel mee- scheelt onnodige ommetjes maken. Zelf ben ik 30 jaar links rijden gewend dus dat leverde geen problemen op.

Bij ons laatst bezoek kwamen wij in tijdsnood om het kasteel in Alnwick ( Harry Potter) te bezoeken. Niet alleen voor de film hoor, maar ook de historische waarde was voor ons van belang.

Een kommetje soep ging er toen wel even in- lichaam aan het 'omzetten' naar UK tijden. NA ons bezoek door op landweggetjes en 'grotere' wegen richting Edinburgh waar wij opgewacht werden door familie.

Tassen uitgeladen- even bijkomen en een lekkere maaltijd- we waren helemaal klaar voor wat ons te wachten stond deze vakantie week.

Vertrek IJmuiden- Alnwick Castle en aankomst Edinburgh

Edinburgh bezoeken- The Elephant House Cafe
een bijzondere plek onverwachts bezocht.

De stad verder in lopend- bekende weggetjes en plekken bezocht
ook het Indiaas restaurant terug gevonden- De moeite waard.

Hoe belangrijk is Wifi?

Ik ben een weekje afhankelijk van WiFi, Dat betekend dat ik een welles nietes weekje ga beleven wat Bloggen betreft.

Ik blijf blogs schrijven- maar weet niet wanneer ik ze online kan zetten.

Blijkt dat de Schotse Hooglanden- wat minder toegankelijk zijn voor Internet gebruikers.

Ik hoop nog wat leuke anekdotes te vertellen over mijn gast van afgelopen week en onze belevenissen

Uiteraard ook over wat ik meemaak en zie in Schotland- het land van de Kilt, de barbaren en de doedelzak. Het is mijn 3de bezoek in 16 jaar. Ik hou van dit land- en zo af en toe is het leuk om er een stukje van te ontdekken.

Tot de volgende Blog....

#1. Bezoek van Down Under

De rit naar Schiphol verliep voorspoedig. Ik had meer dan genoeg 'ruimte' voor het onverwachte ingelast. Je weet maar nooit wat er gebeuren kan op onze wegen tegenwoordig.

Terwijl ik doorliep naar de aankomsthal - wat is Schiphol toch weer groter geworden - hoorden ik een pingetje. De nicht van mijn vriendin vanuit Engeland stuurde een berichtje- was ik al op Schiphol? Ja dus. Spannend. Volgende week zou ik hier weer lopen- maar dan om Annette weer af te zwaaien. Dan zou zij naar Engeland gaan naar familie die zij nog nooit had ontmoet. De nicht waar ik nu contact mee had. Zij ( haar man, zoon en zij) hebben een vliegtuig App om vluchten te volgen. Als hobby zijn het "spotters'. Ze zouden het vliegtuig in de gaten houden voor mij. Spannend hoor.

Na wat heen en weer geschommel wat aankomsttijd betrof, was het eindelijk zo ver. We sloten elkaar in de armen en het leven lachten ons toe. Heerlijk. Wat een geweldig gevoel was dat. Een vriendschap die de afstand heeft overleeft doordat ik 16 jaar geleden terug naar huis ging. Terug naar Nederland en alles waar ik mij in herken. Nu, hier, op Schiphol kwam mijn andere leven mij ontmoeten. Ik kon eindelijk meer van mezelf laten zien. Mijn land, mijn cultuur en mijn taal. Geweldig.

We snappen het hoor!

In Breukelen een kopje koffie gedronken- in een gebouw dat niks op iets Nederlands lijkt ( van de Valk in Japanse stijl) met een molen in zicht.

Wij reden 'weg van de snelweg' door het Groene Hart- dwars door prachtig landschap waar ik zoveel van hou. En er waren molens. Veel molens en rieten daken op boerderijen en koeien in de wei. Bij Schoonhoven oversteken op de pont- een nieuwe ervaring voor mijn gast. Over de dijk, langs de Lek en dan naar beneden langs nog meer molens.

Patat met, dat wist ze nog. Doe vond ze in '83 zo lekker. Vlak bij huis staat een patatkraam. Nostalgisch en gezellig. Wat een aankomst. De zon scheen, een lichte bries en patat met , samen met een van ( heb er meer hoor - boffert die ik ben) je beste vriendinnen - ach mijn dag kon niet meer stuk.

Het was een lange vlucht, een vermoeiende reis. Een kort dutje op balkon en ze kon er weer tegenaan. Ik had aangeraden pas na 21:00 naar bed te gaan- proberen de dagritme op orde te krijgen.

Wat een dag, wat een mooie nee PRACHTIGE dag. Het feest kon beginnen. We hadden een week en die gingen wij maar eventjes vullen met bijzondere dingen.

Een week.... die moesten we goed benutten.

De dag begon goed en eindigde met een prachtige lucht!

6. Schoolgidsen cursus: Stage lopen

De schoolgidsen cursus is voorbij- nu is het aan mij en de andere aspirante schoolgidsen om met zoveel mogelijk tochten mee te lopen om verdere kennis te vergaren. Meer bekendheid met materialen en routes op te doen en met andere collega gidsen kennis te maken. Stage lopen dus.

Mijn laatste ervaring met stage lopen - was als mentor op school met Pabo leerlingen. De insteek was ( en is) dat een stagiaire de opgezogen kennis en instructies die zij/hij gevolgd en hopelijk van geleerd heeft, gebruikt in de praktijk om de vaardigheden en kennis al wat eigen te maken.

Toen mijn (ex) man en ik een eigen bedrijf hadden- liepen er ook stagiaires om ervaring op te doen in het gekozen vak - en door (onze) begeleiding meer inzicht, vertrouwen en kennis van zaken kregen.

Nu loop ik, na vele jaren zelf stage - en hoe leuk is dat. Na weken 'in de schoolbanken' gezeten te hebben - om nu de verhalen, anecdotes, kennis en weetjes ook te kunnen delen met anderen. Wat een extra waardevol iets is, is dat de ervaren gidsen op hun manier, met hun kennis, weetjes en ideeën ook nieuwe informatie aan mij ( en de andere stagiaires) overdragen.

Ik loop mee, maar wordt ook zo af en toe in de gelegenheid gesteld door de 'leidende gids' om iets van mijn verhaal te doen. En dat wil niet zeggen dat ik de tocht begeleid of leid - maar dat ik deel uit maak van een team mensen die kinderen graag willen enthousiasmeren over de omgeving, natuur, en de belevingen buiten de school muren.

'Elastiekjes'

Lekker banjeren in de modder, blaadjes determineren, plantennamen proberen te onthouden, durven aanraken, plukken, ruiken, proeven. Luisteren naar vogelgeluiden en sporen ontdekken.

Onder het wandelen door lopen er wel eens kinderen naast mij - en vragen zij mij over een plantje of bloemetje. Waarom zit er een gaatje onderin de bloem van de smeerwortel? Hoeveel kleuren bloemetjes zijn er- want ik zie ook een witte naast een paarse? Op dat takje zit schuim, wat is dat? Ik buk, pluk een blad van een weegbree en laat de 'elastiekjes' zien! Waar een beverspoor loopt, kijken wij of het nou echt een muizen holletje is of misschien wel een RAT!! YAKKES. We ruiken aan de blaadjes van de Look zonder Look en de gids laat zien en ervaren hoe je de brandnetel aan kan raken zonder geprikt te worden.

'Lego - plantje'

Bij het horen van de naam - LEGO willen de kinderen allemaal wel zo'n holle pijp uit elkaar trekken en opnieuw 'stapelen'.

Ik probeer met diverse gidsen mee te lopen om zo andere verhalen en verschillende manier van verhalen vertellen te ervaren. Uiteraard zal ik mijn eigen stijl wel verder ontwikkelen- ik heb al een bepaalde voorkeur en stijl en weet als leerkracht ( in ruste) dat elke groep een ander dynamiek met zich mee brengt. Ik weet dat de weersomstandigheden het verloop zal bij-invloeden. En snap ook dat de ene groep zich meer thuis voelt in de natuur dan de ander. Voorkennis en interesse spelen ook een rol. Vanochtend merkte ik dat een van de jongens een voorliefde voor vogels had en zich iets terug trok van de groep en stilletjes naar de lucht en bomen zat te turen door de verrekijker, zonder afgeleid te worden.

Het is bijna juni. Midden Nederland begint als eerste met de zomervakantie. Veel tochten zal ik niet mee maken omdat ik ook al plannen heb voor de komende maand - maar die ik nog mee kan lopen - die pik ik mee. Ik heb er zin in. Weer of geen weer.

Ik ga nu mijn fleece, schoenen en body warmer ophangen om te drogen. Het was toch een natte ochtend......! Maar heb wel met veel plezier alles beleefd. Morgen weer meelopen, daarna is het eventjes pauze.

5. Schoolgidsen cursus: De finale

In het verleden als ik een tijdje niet aan bloggen toegekomen was- dan verontschuldigde ik mij. Raar eigenlijk, of netjes, wat je wil. Maar ik blog voor mijn plezier en als het even niet kan- dan is dat zo. Toch bekruipt mij dan dat 'schuldgevoel'.

Dus, na een weggeweest van 18 dagen op deze blog- opnieuw een bericht van mij.

De schoolgidsen cursus die ik net hebt gevolgd was redelijk intensief. Gelukkig was een deel voor mij herhaling wat betreft omgang kinderen ( Ik heb mijn BEd/DipT ( Bachelor of Education and Diploma of Teaching) en mijn 'voor de klas' ervaringen helpen mijn om snel op mijn gemak te voelen met een groepje kinderen, de begeleiders en leerkrachten.

Ik snap de organisatorische chaos die soms ontstaat wanneer er niet genoeg ouders bij kunnen zijn- bij zo'n uitstapje. Of dat het weer niet mee zit, of ... nou ja talloze hindernissen die zo'n dag spannender kan maken dan de leerkracht verwacht. Als gids is het belangrijk om dit eventjes in je achterhoofd te hebben. Maar ik loop vooruit op mijn eigen opzet van schrijven! ;-)

Een van de bijeenkomsten moest ik laten schieten. Kan gebeuren. De laatste bijeenkomst als groep was een praktijk moment.

Wij werden gevraagd om een groepje van 3 te vormen en als opdracht - een gidsmoment te realiseren om met kinderen 'de grienden' in te duiken. De inhoud zou dan bestaan uit de 3 onderwerpen waarover wij geïnformeerd en ondergedompeld waren gedurende de afgelopen weken; cultuur historie, plantjes en beestjes. Gezien de leeftijd van de kinderen en de tijd waarin wij onze kennis konden overdragen - hoefden we niet in detail te gaan over de St Elizabeth vloed, het ontstaan en uitsterven van het leven van een griendwerker, maar meer een beeld te schetsen hoe het leven eruit gezien zou hebben en wat voor werk waar een griendwerker mee bezig was geweest. Dito van de plantjes en dieren.

Mijn twee collega aspirante gidsen en ik hadden een programma gemaakt waarin alle drie onderwerpen prima tot hun recht zouden komen. Ook waren wij van de 'doe' brigade. Niet informatie verstrekken door alleen te praten maar ervaringen geven waarvan wij dachten- hier hebben zij wat aan en hopelijk door die activiteiten blijft iets van de ochtend 'hangen'.

Behalve de aanwezigheid van regen- die zou de pret niet drukken - was het een zeer leuke ervaring. Klein groepje ( daar droom je alleen maar van want klein is toch wel leuk om wat meer individueel contact met de kinderen te kunnen hebben).

Zintuigen - horen, zien, ruiken! Vragen stellen, leuke weetjes delen - zoals hoe een bij zijn honing uit de bloem van de smeerwortel haalt. En dat brandnetel wel aangeraakt kan worden- als je maar weet hoe- zodat je geen brandende hand krijgt- en zo ja, dat je weegbree gebruiken kan om van die brand af te komen. En bij toeval dat de meester een wondje aan zijn hand had. Ja daar konden we dan de smeerwortel goed voor gebruiken.

En zo liep onze 6de bijeenkomst te einde. De kinderen hebben een evaluatie gedaan - hun ervaring uitgesproken na afloop van de wandeltocht. De leiders van de cursus komen nog met tips en tops - en nu aan ons om zoveel mogelijk stage uren te maken zodat wij een voor een klaar gestoomd kunnen worden om volledig 'af te studeren'.

Ik zal mij nog wat verder in de plantjes verdiepen- en de kruipertjes zullen ook onder d
e loop genomen worden. Het waren volle bijeenkomsten, snel op elkaar afgestemde leermomenten - en nu zal ik de gewonnen nieuwe inzichten even laten landen.

Alle dank aan het team die deze cursus hebben voorbereid, geleid en mij hebben gesteund.

Hoe heet hij/zij ook al weer?

Herken je dat? De naam kwijt zijn van iemand?

Het gezicht dat herken je wel. Maar die naam - waarom komt het niet naar boven drijven?

" Ik kan mijn bibliotheekboek nergens vinden? Weet jij waar het is mam?"


"Heeft iemand mijn autosleutels gezien. Ik weet zeker dat ik ze op tafel hebt laten liggen. Nu zijn ze weg."

"Wat, morgen al? Ik dacht dat ik volgende week pas naar de tandarts moest! Weet jij het zeker?"

Vragen, vragen en nog eens vragen. Wie stelt ze niet? Het kan overal over gaan- van sokken tot paraplu, van afspraken tot trouwdatum.

Ze zijn van elke leeftijd, geslacht, opleiding en milieu.

En toch, toch erger ik mij aan de reacties als iemand de 50 jaar gepasseerd is - ik doe maar een greep naar een leeftijd, en er wordt verwezen naar 'de afgang'!

"Oh dat krijg je he, met jou leeftijd!"

Hoezo??????

Betekend dat als je even iets niet weet dat je aan het dementeren bent?
Natuurlijk niet.

Maar zo langzamerhand worden wij dit wel aangepraat. Ongewenst gaat een mens er wel steeds meer aandacht aan besteden. Is er iets mis in mijn hoofd?

Dit wil ik er even over kwijt -

Ik begrijp wel dat dementie en de ziekte van alzheimer verschrikkelijke toestanden zijn. Dat er veel verdriet, zorg en pijn mee gemoeid is. Het is verschrikkelijk als dit voorkomt in jouw directe omgeving.

Maar waarom moet elke vergissing, 'gaatje in je herinnering' of moment van niet wetendheid!' gelinkt worden aan deze nare en pijnlijke aandoeningen.

Als een scholier zijn/haar gymkleren niet mee heeft en zegt deze 'vergeten' te zijn zeggen wij toch ook niet -' dat komt door de leeftijd'.

Enfin, ik kan hier uren over doorgaan. Jullie snappen waar ik naartoe wil.

Als jij, je moeder, vader, tante, oma, buurvrouw/man of wie dan ook iets is vergeten - leg dan niet meteen de link naar de voorgenoemde ingrijpende aandoeningen. Maar realiseer je gewoon dat mensen soms te veel aan (in) hun hoofd hebben dat het even zoeken is naar het juiste antwoord op de vraag.

Ik weet dat er mensen zijn die zich zodanig zorgen (gaan) maken - dat elke vergissing onder de loep genomen wordt - en de angst gaat huishouden in de al te drukke hoofden vol informatie.  De zenuwen slaan toe... oh nu al? Is er iets met mij aan de hand?

Hoe heet hij/zij ook al weer? oh ja, Piet, hallo, was even je naam kwijt.

Jouw sleutels, ja die zag ik liggen- heb ze in de la gelegd!

Oh joh, wat gaan de dagen toch snel- morgen dan maar naar de tandarts.

Oh ja, en dat boek - die had ik al terug gebracht- gisteren weet je nog? Jij was er toch ook bij mam. Geen wonder dat ik het niet vinden kan.

Snap je het!!

Ode aan - Johanna Zwaga

Het is 1 mei. 

Op deze dag in 1923 in Amstelveen werd mijn moeder geboren. Misschien zelfs op het uur dat ik dit schrijf. Want de exacte tijd weet ik niet meer. Het is mij wel verteld maar is niet blijven hangen- helaas. Dochter van Jan en Elizabeth Zwaga. De 'Benjamin' van de familie. Mijn moeder sloot de rij.

In die tijd waren gezinnen best wel groot. Ook in dit huishouden liepen veel kindervoetjes rond. En wat ook van alle tijden is - waren er kindjes die volwassenheid niet haalde. Mijn opa en oma hadden hun deel van verlies en verdriet wel gehad.

De verhalen die mijn moeder met mij deelde over haar jeugdjaren waren van een liefdevolle en ook drukke tijd. Toen mijn moeder 11 jaar was werd ze tante. Daar was ze trots op. Als jonge meid en zusje ging zij vaak naar haar oudste zus om te helpen met de kinderen die in korte tijd in dat huishouden werden geboren. "Ik heb destijds heel veel luiers gevouwen," zei ze daarover. Maar wel met een glimlach. Volgens mij zag ze die stapels weer voor zich liggen.

Mijn opa Zwaga hield van het water. Hij was zomers te vinden op het water. Een liefde die hij met mijn moeder deelde.

Mam heeft voor kleuterleidster gestudeerd- ze heeft het beroep niet uitgeoefend maar had wel genoten van de inhoud van de opleiding. Ik heb haar schriftje nog met vouw opdrachten erin. Prachtig. Met trots en weemoed blader ik er wel eens in. Mooi om in mijn handen te houden.

Mam kon ook verschrikkelijk goed naaien. Daar heeft ze ook de nodige centen mee verdient. Ook wij als kinderen hadden daar voordeel aan. Trots was ze toen zij, mijn zus en ik een 'zomer outfit' hadden uit het zelfde materiaal. Doet me nu denken aan 'The Sound of Music'.


Uit de keuken kwamen heerlijke Hollandse maaltijden. Wat elke kind had waren voorkeuren. Ook de 'vind ik niet lekker' momenten was mam wel rechtlijnig. Een lepel doppertjes, 3 spruitjes, paar stukjes wortel. Proeven zou je het want je wist maar nooit- misschien was het toch lekker.

Net als haar moeder kreeg mam haar 'Benjamin' op 'latere' leeftijd. Ze was toen 43 jaar en haar kinderwens ging voor de laatste keer  in vervulling. Wat was ze trots en blij. Hoewel er meer zorg bij kwam kijken dan ze had kunnen vermoeden- eind goed al goed. Ook mijn broer(tje) heeft haar gezegend met 3 kleinkinderen waar zij dol op was.

Ik kan zo wel een legioen pagina's vullen - ik krijg geen nieuwe verhaaltjes erbij. Op 1 januari 2011 is ze overleden. Maar in  mijn gedachten, in wij, haar kinderen en in haar kleinkinderen leeft zij voort.

Vandaag de geboorte dag van mijn moeder- ze is voorop in mijn gedachten vandaag. Meer dan ooit.

In 2013 schreef ik een stukje in het engels - In memory of my mum - zodat ook mijn kinderen en kleinkinderen weer konden lezen over wie mijn moeder was voor mij als haar dochter.  Dagelijks komt ze in mijn gedachten voor- en vooral op deze speciale dagen zijn de dagelijks herinneringen die mij bezig houden. En het zou best wel zo zijn dat ik in 2017 WEER over mijn moeder wat schrijf. Dan voelt ze toch dichter bij.