Over nieuw leven en oma mogen zijn.

Rara wat zal het worden...??

Het is een gezonde spanning die ik in mijn lichaam mee draag. Ik wordt weer oma.  Het blijft spannend en de vreugde groeit bij elk kindje die ik mijn kleinkind mag noemen. Vanaf het moment dat mijn zoon - de middelste- mij belde en vertelde dat ik oma WAS- nee, niet zou worden- maar was, veranderde mijn wereld. Hij had een relatie met een schat van een vrouw die al twee jongetjes had uit haar vorige relatie. Er is daarna nog eentje bij gekomen- toen waren er 3. Ik was zo trots als een oma maar kan zijn.
Niet alleen worden kleinkinderen als geschenk toegevoegd aan het leven - maar ook ontnomen.
Verdriet en geluk liggen naast elkaar!

Mijn dochter ( de oudste) heeft het ook druk met drie prachtige kinderen- waar ik ook ontzettend trots op ben. Ze zijn alle drie op hun eigen manier een reflectie van hun moeder die ik herken in hun doen en laten.

Mijn jongste zoon en schoondochter verwachten elk moment hun derde kindje. Het is pas 14 maanden geleden dat ze hun tweede dochter in hun armen sloten. Toen was kindje nummer 1 net 19 maanden. Dus u kunt het misschien een beetje voorstellen- Een jong gezin met alle bezigheden, geluk, vermoeidheid en plezier van dien.

Doordat mijn drie kinderen zelf nu gezinnen hebben is onze relatie in dieptegang versterkt. Mijn rol als moeder en het omgaan met hun als kinderen nu vanuit een andere hoek bekeken. Logisch ook eigenlijk. Als je ergens geen ervaring mee hebt- kan je er niet over mee praten. Hooguit kan je begrip tonen voor iets maar zeggen " ja ik weet wat je bedoelt" - nou echt niet. Dus...

Ik heb ook drie kinderen groot mogen brengen- begeleiden tot aan zelfstandigheid en daarna loslaten om op eigen benen verder te mogen. Doordat er een groot aantal jaren tussen de oudste en jongste waren, werd de baby/peuter/kleuter periode verlicht. De oudste twee zaten op school- en ik had tijd en energie om te genieten van de kleine cadeautjes- de glimlach, de slaap pauzes, de kroel momenten. Ook was er gelegenheid om toch bezig te zijn met de oudste twee- ik bofte aan alle fronten.

Voor mijn jongste zoon en schoondochter wordt het een drukte van ongekende proporties na de geboorte. De derde verjaardag van de oudste zal gevierd worden drie maanden na de komst van jongste telg. En wij, mijn man en ik, zullen er bij zijn. Bij die verjaardag - voor de eerste keer. Ook zullen we erbij zijn als de twee jongste gedoopt worden- een zeer heugelijke feit en viering waar ik naar vooruit kijk.

Zelf voel ik me hulpeloos- ik ben op afstand en kan geen praktische hulp verlenen. Geen hand en span diensten. Wat ik wel kan doen en ook doe, is bidden. Elke dag en meerdere keren op een dag. Mijn gebed is voor een gezonde baby, een veilige bevalling, dat hulp wel aanwezig is, dat vader en moeder rust momenten krijgen, dat de baby 'makkelijk'  in omgaan is en geen slaap en eet problemen zal ondervinden. Dat de twee zussen het nieuw familielid met open armen en veel liefde zullen aanvaarden. Dat het geduld en liefde van de ouders ten aller tijden in grote voorraad aanwezig mag zijn. Niet alleen voor hun kindertjes maar ook voor elkaar.

De telefoon is constant binnen hand bereik en opgeladen. Het zal (hopelijk) niet al te lang meer
duren voordat het verlossende bericht mijn oren zal bereiken. Spannend hoor!

Vriendschap - tijdelijk of voor altijd!

Ware vriendschap als een blad goud- 

Oprechte mensen- waar ik van houd

Sommige vriendschappen komen en gaan - net als de zon ruimte maakt voor de maan!

Vriendschap, waar je blij van wordt!

Vele jaren geleden heb ik een vader- dochter gesprek gehad over het leven, normen en waarden en vriendschappen. Dat waren gouden momenten. Mijn vader was een nuchtere man met een helder en ongecompliceerde kijk op het leven. En WIJS.... nou ja dat vond ik. Pap, ik heb je wijsheid nog steeds nodig hoor, ik mis je!


Zoals in eerdere BLOGS geschreven ben ik een gezegend mens wat vriendschap betreft. Als ik erover terugblik dan raak ik de tel kwijt hoeveel mensen mijn pad hebben gekruist en wie ik als vriend(in) heb mogen aanspreken. Voorheen waren er heel wat momenten waarin ik me onzeker voelde als ik iemand uit het oog verloor voor welke reden dan ook. Ik maakte me daar zorgen over. Wat had ik gedaan/gezegd-of niet/ gelaten waardoor de persoon geleidelijk aan uit beeld verdween? Hoe had ik meer of anders kunnen zijn? Een gevoel van falen zou je het kunnen noemen. Dus, vandaar dat ik, terwijl mijn ouders een poosje kwamen logeren, de tijd nam om met mijn vader hierover te praten.

"Pap, kan jij je Sabrina nog herinneren? Die jonge vrouw met een zoontje die ook op de BBQ was vorige keer dat jullie hier waren. Ze kwam altijd zo vrolijk binnen, onverwacht vaak maar altijd welkom. Ja, toen jullie hier vorige keer waren bracht ze nog wat aardbeien mee..ja die! Nou, we hebben heel wat af gelachen en gehuild de afgelopen jaren. Ik snap er niets van. Ja, ze is part time gaan werken en ik snap wel dat ze minder tijd heeft - maar we zien elkaar HELEMAAL niet meer. Ik prakkiseer me suf of ik iets gedaan zou hebben om haar te kwetsen of  zo. Ik kom er niet uit pap! Snap je?"


Ik kon de hersenen van mijn vader horen kraken- nou ja zo leek het wel. Hij zat met een blik op zijn gezicht alsof hij mijlen ver weg was. Bij vriendschappen van vervlogen jaren. Hij keek niet verdrietig of peinzend, gewoon in gedachten en tevreden. En kort en bondig en niet erg poëtisch zei hij dat mensen komen en gaan in en uit je leven wanneer jij je nodig hebt of zij jou. Dat vriendschappen soms een houdbaarheid datum hebben. Dat er vriendschappen zijn die levenslang stand houden, dat sommige vriendschappen eenzijdig zijn en dat er vriendschappen van korte duur zijn. Er zijn ook die merkwaardige vriendschappen waarbij je iemand misschien 10 jaar niet ziet of spreekt en bij weerzien alsof er maar een paar dagen tussen de laatste ontmoeting zit. ( en dat kan want zo heb ik er een of twee). Ach wat een wijsheid! Ik hield van deze momenten met mijn vader.

Er zal altijd een reden zijn
Waarom je iemand ontmoet
Of je hebt hen nodig om je leven te doen veranderen
of jij bent diegene die zij nodig hebben om te veranderen!

Naderhand toen ik even tijd voor mezelf had, ben ik herover na gaan denken. En ja hoor, hij had gelijk ( natuurlijk had hij gelijk) ik kon me een aantal vriendschappen met diverse mensen voor de geest halen die heel bijzonder waren geweest en waarvan ik nu niets meer van vernam. Ik kon ook uitrekenen hoe lang ik met anderen bevriend was (en nog ben). Hun deelname aan mijn leven hadden mijn leven verrijkt, niet beschadigd- ook door hun vertrek uit mijn leven had ik geen negatief gevoel aan overgehouden. Ik was blij en opgelucht met mijn ontdekking en nieuwe inzichten.

Recentelijk had ik reden om dit gesprek weer eens naar voren te halen. Iemand die ik een poosje geleden goed heb leren kennen maakte een abrupt einde aan onze vriendschap. Ik was even perplext. Hoe,wat,waarom was dit nou gebeurt? We konden het zo goed vinden met elkaar. Ik had begrepen uit haar gesprekken dat zij een ongelukkige relatie had gehad. Een waarin zij steeds meer en meer aan zichzelf twijfelde, zich gekwetst en niet begrepen voelde. Minderwaardig en onnozel. En geloof me dat was ze beslist niet. Hoog opgeleid, goede komaf zoals dat zo theatraal heet. Ze had geleerd om zichzelf af te sluiten als iemand dichtbij kwam- om zichzelf te beschermen voor teleurstellingen en niet meer gekwetst wilde worden.

Ik had het door. Ze voelde zich steeds meer op haar gemak- en juist dat veroorzaakte ongemak. Ze dacht deze vriendschap te verbreken zodat ze niet gekwetst of ontgoocheld zou worden. Ze was bang. Oh wat jammer, oh wat moeilijk voor haar. Jammer dat ik die onzekerheid niet weg heb kunnen halen. Of was dat wat er aan het gebeuren was en durfde ze niet verder? Ik zal het (misschien) nooit weten.

Ik wens voor haar veel wijsheid, rust en nog meer bijzondere vriendschappen om te laten ervaren dat het ook goed kan gaan. Ik hoop voor haar dat zij de moed ooit zal hebben om die muur neer te halen en mensen weer toe te laten in haar leven. Ik wens haar GELUK!

Het is zomer

Ja, het is zomer. En nog eens vakantie tijd. Scholen zijn dicht, vakantie parken draaien op volle toeren en mensen hebben over het algemeen andere dingen aan hun hoofd dan gedurende het dagelijks (normale) leven. Vrij zijn van routines die opgelegd zijn, vrij zijn van patronen van - zelfde vandaag, morgen en overmorgen.

Hoewel ik vanuit huis mijn bezigheden heb, en mijn echtgenoot ook, lopen ook onze dagen anders dan 'gewoon'. We nemen wel eens een snipperdag, of maken het bont om een luie dag te nemen. Vooral met dit super bijzonder warm weer. Dan heb ik wel wat moeite om energie in te zetten in wat zwaardere taken. Dus doe ik minder.

Toch vind ik het leuk om sommige bezigheden aan te houden, zoals mijn BLOG. Niet dat het elke keer van die aarde verschuivende mededelingen zijn, maar soms gewoon ook klein en luchtig- gewoon, omdat het kan.

Het schijnt dat een van mijn kleindochters ook een schrijfknobbel aan het ontwikkelen is. Van kleins af aan ( en ze is nog geen 10) had ze iets met woorden. Ze kon vroeg duidelijk praten en op school vloog ze door haar boeken en schrijfopdrachten heen.

Vanochtend werd ik getrakteerd op een stukje poëzie die zij had geschreven na een dagjes bezoek in hun vakantie week aan een dierbare oom en ook als afsluiter een graag bezocht eet gelegenheid ( nee- geen McDonalds ofzo).

Ik heb het recht niet om het gedicht te plaatsen- laat ik aan haar moeder over- maar waarom ik erover schrijf, heeft te maken met waarom ik schrijf.

Om dingen die mij raken een plek te geven, om dingen die mij bezighouden en waarvan ik denk dat anderen daar ook een mening over hebben, te delen en misschien wat gedachten elders wakker te maken. Om leuke, prettige, gevoelige en soms verdrietige dingen van me af te schrijven, buiten mij te zetten zodat ik ze 'dragen'  kan of bekijken op afstand. Het lucht op, bevrijdt en geeft ruimte in mijn lichaam.

Het lezen van mijn gedachten ' op papier'  danwel scherm, heeft het effect een soort gesprek te hebben met mezelf. Vaak als men iets hardop bespreekt dan verheldert dat de gedachten. Mijn BLOGS hebben regelmatig ook zo'n effect op mij.

Ik vind het leuk dat mijn kleindochter aan het schrijven is- dat schept toch een bijzondere band. Haar zusje houdt van tuinieren, dat heeft ze ' mee gekregen'  van mijn vader. Zo komen familie trekjes toch mooi naar buiten en zijn wij herkenbaar voor elkaar.

Ik ga een rust dag nemen. Genieten van de kleine dingen. Ik wens u ook een fijne dag toe- welke dat ook maar mag zijn, want deze BLOG kan ten alle tijden gelezen worden, net alsof ze voor het eerst verschijnen. Mooi is dat he!?

Uit de oude doos

De vorige BLOG ging over bezittingen, over 'hebbes dingen'  over of wij ons geld wel of niet uitgeven aan de nodige dingen. Aan het eind had ik geschreven dat ik mijn kasten ging opruimen.

Soms kom je iets tegen waar je een glimlach op je gelaat van krijgt en een warm gevoel op je hart.

Vandaag had ik zo'n moment! Een gedicht geschreven door mijn oma in 1960 aan de vriendin van mijn moeder. Oma was ZO blij met de geboorte van dit zo gewenst kind dat ze het liet blijken door deze woorden zo zorgvuldig gekozen en recht uit het hart op papier te zetten. Ik kreeg deze kaart, met het bibber handschrift van mijn oma, om te bewaren- te koesteren, van die vriendin van mijn moeder, die nu inmiddels ruim in haar 80-er jaren zit.

De tijd van het wachten is voorbij,

't Leven roept nu, mooi en blij.

Een grote schat is U door God gegeven

Waarvoor u zamen nu moogt leven:

En al Uw liefde en zorgt zult geven.

De gelukzon is gaan schijnen

En deed alle zorg verdwijnen

Moge 't geluk nu groeien iedere dag

Door een blije kinderlach.

Oma

Ik zou het aan beide kanten willen inlijsten- en dan nog is het kiezen of delen - welke kant naar voren!

Frisse kijk- een vernieuwend blik

Frisse Kijk, geschreven door Marja Verschoor- Meijers is de titel van een werkboek- een prikkelend en praktisch werkboek over het christelijk geloof- zo staat het beschreven op de kaft.

Elke woensdagavond ( waar mogelijk) samen met een aantal geïnteresseerden discussiëren wij de punten, vragen, opmerkingen en onderwerpen die in dit werkboek staan beschreven. Het is een zeer geëmailleerd gezelschap, van mannen en vrouwen uit allerlei geloofsovertuigingen en van alle leeftijden.  Een 10-tal personen als ik goed optel. We zijn niet allemaal aanwezig elke week, maar over het algemeen is dit een vast groepje. We komen al een aantal jaren bij-een om boeken te bespreken. Christelijke boeken waarin wij onderwerpen ter discussie stellen, van gedachten wisselen en op een andere manier kunnen kijken naar meningen en opvattingen van anderen. Ik vind het een waardevol aanvulling op mijn geloofsreis en ben blij om hieraan mee te kunnen doen.

Gisteravond, achter in de tuin genieten van de warmte, waren wij bezig met hoofdstuk 6: Bezit van de zaak! Het ging over hebbes dingen, over (on)tevredenheid, over wensen en dromen, over nodig of overbodig. Het ging over onze consumptie-en wegwerpmaatschappij. Maar vooral ging het over een leegte vullen.

Een vraag was: Zou jij jezelf bezitterig noemen? Waar besteed je het meeste tijd en geld aan en haal je voldoening uit die dingen?

Ga daar maar eens over nadenken! Zijn wij tevreden met weinig? Ik stel die vraag bewust want het boeit mij hoe mensen anders denken! Zo divers als onze maatschappij is- zo divers ook de denkwijze en levensopvattingen die er op na gehouden worden.

Hoe makkelijk of moeilijk is het om heel analytisch naar zelf te kijken. De spiegel voor te houden. Ik de kasten te kijken en analyseren, waarom heb ik dit of dat gekocht? Wat is nodig? Ik kan meestal wel uitleggen waarom ik iets gekocht heb- maar aantonen dat het een NOODZAAK was? Dan schiet ik weleens tekort.

Mijn vader zei " als je het mee mocht nemen ( naar de hemel) dan had God binnenzakken gemaakt in ons lichaam". Toen een groot deel van de bevolking nog naar de kerk ging ( geeft niet welke denominatie) hield men zich aan giften. Ja, 10% werd er gevraagd. Tien procent van je inkomsten afgeven aan de kerk zodat men daar goed werk mee kon verrichten. Je hoeft me niet te overtuigen dat het altijd goed of niet goed ging. Het was gewoon zo.

Tegenwoordig, niet alleen door de krimpende aantal kerkgangers, is het geven van 10% van je loon gezien als een last, als een onmogelijkheid. We ' kunnen het niet missen'. Alles is zo duur geworden.

Nogmaals, we geven ons geld uit aan wat we denken nodig te hebben. Hoeveel % geven we uit aan dingen die, na het aanschaffen ervan, eigenlijk er niet meer toe doen? Die achterin de kast of la terecht zijn gekomen omdat ze toch niet dat ' voldaan gevoel' hebben afgegeven toen we het nog 'begeerde'? Hebben we echt bij elk stuk kleding bijpassende schoenen nodig, tasje en sierraden? Hoeveel 'thema's van sierspullen'  staan opgeborgen in de kast, kelder of zolder?

Hoeveel zouden wij maandelijks overhouden als we nog kritischer keken naar ons koopgedrag. Zouden wij meer in staat zijn om wat boodschappen bij de voedselbank te brengen?

Deze BLOG is net als het boek, bedoelt om te prikkelen. Om een Frisse Kijk te nemen in ons hart en in de kasten en laatjes. Kijken of er iemand is, die net als ik, hierdoor wat eerlijker voor de spiegel kan staan. Zonder schuldgevoel kan zeggen- hee, het kan ook anders. Wat is GELUKKIG zijn eigenlijk en hoe doen we dat?

Ik ga mijn kasten eens goed nakijken, ontruimen en opruimen. Misschien kan ik wat geld terug verdienen en toch nog een gift geven aan een goed doel. Beter besteed en een meer voldaan gevoel aan overhouden.

Heeft u een plekje nodig voor een paar extra €'s? klik hier! Ik verzeker u dat ze goed gebruikt zullen worden.

Bedankt voor het lezen. Veel kijk plezier.....!

Een frisse kijk op het leven!

...en er komen andere tijden!

Samen verder? Kan dat na veel pain en verdriet, verwijten en wederwoorden. Om me heen zie en hoor ik over veel problemen in relaties. Waar ik kan- biedt ik wanneer er naar wordt gevraagd, een luisterend oor. Soms spreek ik (hopelijk) bemoedigende woorden uit. De verhalen en ervaringen van de kinderen worden vaak niet gehoord. Durven zij iemand hierover aan te spreken? Hebben zij, net als hun ouders, ook vertrouwelingen waar ze naartoe kunnen met hun angsten, onmacht, woede and onzekerheid?Thuis bid ik voor gezinnen, relaties en gebroken harten.

Bericht: Al twee jaar getrouwd, het is voorbij gevolgen. Ik houd van mijn man'! Alleluja-
Bericht in de krant: 60 jaar getrouwd en nog steeds verliefd! Alleluja-
Uitnodiging: 25 jaar getrouwd, vieren jullie met ons mee? Alleluja-
Geboortekaart: Gezegend zijn wij met ons derde kindje! Alleluja-
Uitnodiging: Wij zijn verhuisd! Nieuwsgierig, kom dan kijken op.......!
Ik bid in dank voor de mooie dingen in het leven. Voor blijdschap en zegeningen.

Heb je al gehoord? Is er al iets bekend over de uitslag? Meer en meer om me heen zijn er mensen die lichamelijk tobben. Hun gezondheid laat te wensen over. Eigenlijk beangstigend want soms komt het wel erg dichtbij. Toch maakt het me niet ongerust voor mezelf maar voor de naasten. Zo vaak heb ik die pijn zien weerspiegelen in de ogen van ouders, partners en kinderen. Afscheid nemen doet zo'n pijn. Ook al weten velen dat het afscheid maar tijdelijk is, en anderen dit ervaren als definitief. Los laten, daar zijn wij mensen vaak niet goed in- ook al weten wij dat dit onvermijdelijk is. Ik bid voor mensen die op punt staan afscheid te moeten nemen.

' Hij is al 3 jaar -schoon- oh wat een opluchting wat een geschenk. Hij heeft alle doktoren verbaasd'.
' De transplantatie is geslaagd. Geen dialyse meer. Nog meer van het leven  genieten'.
Hartklep gerepareerd  in de baarmoeder, is dat een wonder of voor God spelen? Ik denk dat God dit nooit had toegestaan als het 'slecht'  was geweest. Die kennis en vaardigheden zijn talenten geven aan diegene die er goed werk mee kunnen doen.
' Ja, het is alweer 9 jaar geleden dat hij die hartaanval overleefde. Hoewel hij veel beperkingen heeft hebben wij het toch nog goed samen. Ik probeer er elke dag wat moois van te maken. We zijn nog samen'.
Ik bid in dank voor het leven. Voor elke dag die gegeven wordt- voor de mogelijkheden.

De banken staan op hun strepen en zijn minder gemoedelijk bij het opeisen van hun betalingen. Jaja, het is (weer) zover. Nederland verkeerd in een geldnood situatie. Niet voor de eerste keer. Banen staan op de tocht zoals dat zo poetisch wordt omschreven. Op de tocht?? Hoezo op de tocht. Er wordt gesjoemeld in de werkwereld. Geen vaste contracten zodat de werkgevers minder verantwoordelijkheden hoeven te dragen, geen binding meer hebben met hun werknemers. Onzekerheid kweken lijkt dat wel. Ja, het idee is wel naar buiten gekomen dat 'wij'  in Nederland boven onze middelen hebben geleefd. We hadden het ZO goed financieel dat alles kon. De rek is eruit en 'we'  moeten de riemen aantrekken. Een paar gaatjes minder. Vanochtend nog een bericht in de krant - meer ontslagen in het onderwijs. Daar kan ik van mee praten. Nee, ik ben niet ontslagen, maar ben wel al twee jaar uit het onderwijs. Kom er ook niet meer in.
Ik bid voor werkgevers, dat ze  eerlijk zijn tegenover hun werknemers. Ik bid voor eerlijke loon voor eerlijk werk. Ik bid voor diegene die hun baan kwijt zijn, die hun huis moeten verkopen, die zich verloren voelen, uitzichtloos. Ik bid dat hun ogen worden geopend-dat ze inzicht krijgen in hun situatie en antwoorden op - hoe verder? Ik bid voor rust in harten.

'Piet is geslaagd en heeft ook al een baan aangeboden met alvast een jaar vast, gaaf he? Oh wat zijn we blij voor hem. Hij heeft er hard voor gewerkt'.
' Zag je dat, al weer twee huizen met  verkocht stickers op de borden'.
'Wat leuk, heeft ze een zomerbaantje bij de supermarkt?' Nou dat is echt fijn.
' Opa helpt de kleinkinderen met een moestuin deze zomervakantie. We gaan dit jaar niet naar Frankrijk maar blijven thuis- dag dingetjes doen. Ook leuk toch? Deden we vroeger ook toen ik jong was. Ik ben ook niets te kort gekomen'.
' De spelletjes computer hebben we thuis gelaten. Internet in het buitenland is te duur. We hebben gezelschapspelletjes en zomerboeken mee voor de eerste keer. We gaan dingen samen doen, meer praten met elkaar'.

Ik bid voor zelfredzaamheid, voor helder denken, voor nuchter denken en doen. Ik bid voor realiteit en samenhorigheid. Ik bid voor tevredenheid en moed. Ik bid dat mensheid dankbaar zijn voor wat ze hebben ipv hangen in het verdriet van want niet meer kan.

Ik zocht op ' tevreden'  voor een afbeelding op Google- en kreeg een scherm vol van......





Dus ik wens allen- tevredenheid, blijheid, geluk en succes in de weg ernaartoe!!

Het is een korte reis- kijk naar binnen niet naar buiten!! Het gras is thuis ook groen.

Een fijne week gewenst!!

Deze BLOG is voor Linda

Linda, voor jou- ik  hoop dat het je een steun kan zijn......!!!!

Lang gewacht- toch gekregen!

De zon schijnt- nou ja, de zon schijnt dus elke dag. Dat weet toch iedereen, of niet soms??
Dat er soms/vaak wolken tussen ons en de zon zijn, dat is een ander verhaal.
Vandaag is de hemel boven mijn hoofd blauw en voel ik de zon op mijn huid.
Ook ervaar is de koele bries terwijl ik op ons balkon zit, even bij de computer vandaan.
Het wasgoed wappert aan de waslijn. Wat zal het lekker ruiken, die frisse hand- en theedoeken.
Ik geniet er nu al van.

In het kippenhok van een vriendin zijn er twee kuikentjes geboren. Zaterdag de eerste en nu zijn er twee kleine piepertjes lekker knus onder de vleugels van hun moeder. Zo teer, zacht en donzig. Nieuw leven in de brouwerij.

Vanochtend begon mijn dag ietwat te laat om nog het grote grasveld bij de sta caravan te maaien- dan morgen maar vroeger opstaan.
Dat betekende wel dat ik thuis wat klusjes heb kunnen doen in de tuin.
Alles even weer netjes.
Met blote voeten op de kiezelsteentjes. Dat voelde lekker aan, alsof ik een massage kreeg. Heerlijk!

De viooltjes in mijn hangmanden hebben het heel lang uitgehouden. Maar nu zijn ze toch ' op'. Tijd om iets anders vrolijks langs het balkon te hangen. Wat hebben we daar veel plezier van gehad. De gele waren sterker dan de blauwe, weet niet waarom. Wat was het een prachtig gezicht, ik werd er telkens weer blij van.

Wat een schitterende maandag! Ik hou van maandag.

Ik ben een gezegend mens.... dank u!

Vier het leven.....

'Vier het leven', zo begon de spreker gisteren op een vrouwenochtend waar ik naartoe was gegaan. De spiegeltent, die voor deze gelegenheid opgezet was zat tot de knok toe vol  met vrouwen van alle leeftijden, maten en kleuren. Als een bonte verzameling zou je ons hebben kunnen beschrijven. Ik ben niet zo'n grote groep bijeenkomst bezoeker. Ik houd het graag klein, maar dit was anders. Dit kwam ook heel bijzonder tot stand, dat ik hiernaartoe ben gegaan. Ook uit nieuwsgierigheid, was uitgenodigd en voelde dat ik zoiets misschien wel kon gebruiken op dat moment.

Vier het leven. Mooie woorden. Doen we het wel genoeg, vroeg zij aan ons maar ik ook aan mezelf? Vieren, wat is dat eigenlijk? Verjaardagen vieren, Kerst en Oud en Nieuw, het slagen van examens en het behalen van een rijbewijs. Vakantie vieren... even weg van de dagelijkse routines and omgeving!  Het werd ons uitgelegd dat vieren niet alleen een feest is maar ook kan betekenen los laten. Het touw later vieren bij het aanmeren...ruimte geven! En als ouder is dat aan de orde als we onze kinderen meer ruimte geven bij het volwassen worden. Moeilijke periode voor velen.

Ik kan me voorstellen dat er veel mensen zijn die zeggen, hoezo vieren? ' Ik ben net mijn baan kwijt, mijn kind ligt in het ziekenhuis, iemand heeft schade aan mijn auto gebracht en ik kan het niet betalen om te laten repareren. Mijn zus heeft net gehoord dat de medicijnen niet aanslaan. Mijn vrouw/man wil scheiden. Ik zie het leven NIET zitten. VIEREN, ben je nou helemaal gek geworden. Het leven is geen lolletje'.

Toen mijn kleinzoon overleed, dat was ook geen feest, mijn scheiding ook niet. Wonen op giga afstand van mijn kinderen is ook niet om over te juichen. In het ziekenhuis terecht komen geen pretje. Geen betaald werk hebben ook niet. Toch, terwijl ik deze woorden en de toespraak aanhoorde, dacht ik, ja ik moet vaker niet alleen de lichtpuntjes eruit halen maar ook dankbaar zijn voor alles in het leven want ik BEN er wel. Ik overleef al die dramas wel. Ik word elke ochtend wakker- of het nou regent, sneeuwt of de zon schijnt, zoals het vandaag uitbundig doet.

Ik lees soms eerst de krant - en daar word ik niet even vrolijk van. Mijn oude gewoonte van eerst danken en bidden had ik los gelaten- dat zou ik dan in de loop van de dag doen als ik even rust time-out- wilde. Nou, jullie weten waarschijnlijk wel dat als je die tijd niet pakt  dan komt het  niet zomaar vrij. Nu ik weer wakker geschud ben, en deze toespraak vers in mijn geheugen zit- en ik naar een preek van Jan Verschoor heb geluisterd, ben ik weer opnieuw opgeladen en geënthousiasmeerd blij dat er een boodschap in mijn dag zat gisteren die heel duidelijk binnen kwam. Er is altijd wel een boodschap maar hoor ik die wel?

Ik ga vandaag (weer) mijn leven vieren. Mijn zegeningen tellen.
Ik probeer in praktijk te brengen waarvoor ik hier ben....

Vieren jullie ook??

Gisteren- Een dag in het leven van- op zoektocht naar familie geschiedenis!

Een jaar of tien geleden werd een een prachtig Familie Stamboek geschreven, gedrukt en gepresenteerd over onze familie. Je zou het als een levenswerk kunnen beschouwen. Een neef heeft hier veel tijd, energie, zoekuren en liefde ingestopt. Het werd in het Nederlands en Engels aangeboden gezien er meerdere familieleden in het buitenland wonen en Engelstalig zijn. Het boek gaat een aantal generaties terug in de tijd en is veel omvattend wat informatie betreft.

Vorig jaar werd er door een andere neef verder onderzoek gedaan, vooral naar de verhalen, herinneringen en gebeurtenissen binnen de familie en over de familie. Wij, de neven en nichten zijn nu ' de bovenste laag' om het zo maar uit te drukken. Wij hebben van al onze ouders inmiddels afscheid moeten nemen en als laatste mijn moeder. De vragen die we nu hebben - of eigenlijk de antwoorden die we zoeken, moeten nu gezocht worden in ons geheugen en generatie.

Door zoveel mogelijk informatie te kunnen vergaren is er een FB pagina gestart waar familieleden voor uitgenodigd worden om foto's en verhalen te delen om zo aan aanvullende anekdotes, connecties en geschiedenis te komen. Ik, zowel als vele anderen doe hier graag aan mee. Ik ben 30 jaar weg geweest uit Nederland en nu alweer 13 jaar terug 'thuis'. Door deze activiteiten ben ik familieleden weer tegengekomen en anderen voor het eerst kennis mee gemaakt. Geweldig vind ik dat.

De eerste immigranten hadden het moeilijker dan wij vandaag wat betreft contact hebben en houden met de thuisfront. Tegenwoordig wordt er gebruik gemaakt van SKYPE, email, Internet en dergelijke. Heen en weer vliegen ' kan'  tegenwoordig makkelijker dan in de jaren '40-50 en '60. Familiebanden kunnen, waar gewenst, makkelijker aangehouden worden en kleinkinderen ' kennen'  hun grootouders ook met de afstanden die met immigratie gemoeid gaan.

Ik heb de mogelijkheid om ook de interesse om iets actiever mee te doen dan anderen. Zodoende kwam het dat ik met neef Ad gisteren naar Oudenbosch ben geweest en een bezoek heb gebracht aan het Zouavenmuseum. Dit, omdat we wisten dat de beide opa's van onze opa én oma als zouave actief geweest waren. Er zouden ook persoonlijke spullen in het museum aanwezig zijn- en wij wilde dit graag met eigen ogen zien, aanraken en beleven. En dat was toch een ervaring waarmee ik blij ben dat

ik dat heb mee mogen maken.

We hebben, doordat wij een super enthousiaste vrijwilliger in het museum hebben getroffen, veel informatie kunnen vinden, kopietjes van mee hebben gekregen ( tegen betaling dan wel) en attributen gezien een aangeraakt wat dit een bijzondere ervaring maakte.

Maar er waren niet alleen antwoorden- we hebben nu een nieuwe uitdaging.

De persoonlijke kist die geschonken is aan het museum bevatte spullen van BEIDE opa's. En om zo te zien maar EEN foto.

Wij dachten te weten welke opa we voor hadden - maar nu de hamvraag? Is dit de opa van oma of is dit de opa van opa??????

Ja, je begint wel ergens aan...... maar je weet niet wat je tegen gaat komen. De speurtocht gaat door.

Taal- met een knipoog

Zoals velen die mijn blog regelmatig lezen al weten, ben ik twee-talig. Zo niet, lees mijn introductie en eerdere Blogs om kennis te maken met mij.

Door 30 jaar in het buitenland gewoond te hebben, moest ik, 13 jaar geleden, mijn Nederlands bijspijkeren. Ja, huis, tuin en keuken Nederlands ging wel. Maar al die ' nieuwe' woorden zoals de magnetron/ microwave, koppeling/ clutch, aanhangwagen/ trailer, trekhaak/ tow bar, en ga zo maar door. Ik was 18 toen ik vertrok- en had toen de taalvermogen/ woordenschat van een 18 jarige in 1971 in Nederland. In het Nederlands worden ook veel woorden aan elkaar gekoppeld. Dat is in het Engels wel anders.

Nu, terug in Nederland en als ik mensen hoor praten, vallen dingen mij op die een ander niet (meer?) hoort. Ook kan ik me soms ergeren aan de uitspraak van woorden of het weglaten van de letter 'n'.
We lope, winkele, ete, kijke en hore! Ja-ja, geen wonder dat spelling op school geen sterk vak is.

Ook de manier van spreken " ik weet van een lekker restaurant joh!" Volgens mij gaat het over het eten want ik heb nog nooit een restaurant als gerecht op mijn bord gehad. Om het maar niet over ' die gevaarlijke weg'  te hebben, ipv het rijgedrag van de weggebruikers. Er zijn diverse mensen om me heen die vinden dat ik te kritisch ben op dat gebied. Toch staan de kranten vol met berichten over de taalontwikkeling en het lage taalniveau van onze leerlingen. Hoe zou dat komen?


De reden dat ik dit onderwerp even aankaart is dat ik soms met de verschillen in termen zit. Nu even op een heel ander gebied- bv lak, beits en verf! Ik heb als voornemen om ons balkon opnieuw te verven- nee in de lak zetten, nee te beitsen!!!! Dit als voorbeeld he? Op zijn engels zou ik zeggen " I am going to re- paint the balcony - of - I am going to re-stain the balcony". Ligt aan wat ik ga gebruiken - verf of beits ( of is het lak?)

LABELS: Het komt mij ook ter oren deze uitspraak ' hij/zij IS dyslexies'  Ik zou zeggen - hij/zij HEEFT dyslexie. Want volgens mij is het een persoon - mannelijk/ vrouwelijk dan nog wel te verstaan en HEEFT het probleem dat hij/zij de letters niet kan ontcijferen om te kunnen lezen zoals velen van ons die dit probleem niet HEBBEN. Toch? Labels zijn zo snel op mensen hun voorhoofd geplakt waardoor het gezicht ( persoon) erachter verdwijnt.

De afgelopen jaren is het Nederlands ook sterk aan het ' ver-Engelsen' om een nieuw woord te creëren. Misschien komt het wel in de Van Dale ( of is het van Dalen? ;-) ). We zijn niet alleen onze gulden kwijt, we dreigen ons Nederlandse autonomie kwijt te raken vanwege bemoeienissen vanuit Brussel in de vorm van de EU ( met als bedoeling ons allen in één mal te gieten??)  en ook onze taal lijkt niet veilig of heilig!

Kinderen uitten vaak een opmerking ipv een vraag te stellen, zoals: ' ik moet plassen' ipv te zeggen ' ik moet naar /mag ik naar de wc?'  en ' mijn veter is los' ipv 'wil je mijn veter strikken?' ' Mijn jas wil niet dicht' ipv ' ik kan mijn knopen/rits niet dicht krijgen'. Ik vraag me af, hoe dat komt?

Als het om normen en waarden gaat, wordt er beweerd door ' gedragsdeskundigen'
dat volwassenen een voorbeeld functie hebben om kinderen aan te leren hoe ze in de maatschappij met de verschillende groeperingen om kunnen gaan. Dat we de verschillen accepteren en elkaar respecteren. Dat kinderen hun ouders als voorbeeld hebben om te leren ' hoe het moet'. Dus, geen papiertjes uit het autoraam gooien, niet oversteken bij rood licht, niet vloeken/telefoneren in de auto. Niet te hard rijden- ' wees een heer in het verkeer'  zal ik maar zeggen! (sorry dames dat rijmt niet)

Nu doe ik een poging om aandacht te vestigen op ons taalgebruik. Ik ben geen taalkundig expert. Er valt nogal wat te verbeteren wat betreft mijn zinsbouw en vooral de, die en het om het maar niet te hebben over de d's en dt's. Toch wil ik vragen - luister eens heel zorgvuldig naar de gesprekken om u heen, naar de vragen die worden gesteld en de informatie die u ontvangt. Hoe gaat het bij u in uw omgeving wat betreft onze taal? En, die knipoog- ach ik vond dit even een leuk onderwerp die aandacht verdient.

Vies weer - het regent water!

1 juli 2000 - 1 juli 2013

Afgelopen weekend was ik met een stel vrienden in Valkenburg. Jaarlijks trekken wij er met z'n 8-en of 10-en eropuit om Nederland te verkennen. Bijna altijd de laatste weekend in juni en dit jaar ook weer.

Elk jaar weer ben ik in mijn hoofd bezig met - toen was het.....!

Op 1 juli 2000 kwam ik aan op Schiphol en wist " ik ben thuis'. Na 30 jaar in het buitenland gewoond te hebben, mn Down Under, was ik ervan overtuigt dat ik nu thuis was gekomen. Mijn plannen waren oorspronkelijk om 1 jaar hier te zijn. Om bij te komen, om herkenbare landschappen te her ontdekken, om vrienden en familie weer in de armen te kunnen sluiten. In het vliegtuig voordat ik opsteeg kwam het gevoel al- je gaat naar huis!

Ik weet het, je kan je overal thuis voelen, het is een relatief begrip. Voor mij was het zo! Als een warm bad was mijn ervaring bij mijn terug keer. Herkenbare gewoontes, de winkels, fietsen, de trein pakken, gevels en marktpleinen, FEBO!! Ja, gek genoeg was het als een thuiskomen na een lange vakantie.







Ik werd liefdevol opgewacht en opgevangen door twee lieve mensen. Een stukje uit mijn verleden, Ben en Cisca. Ze stonden vroeg in de ochtend op Schiphol en daarna meteen door naar hun thuis, waar ik een weekje bij mocht komen en even stil kon staan bij wat was en nu ging worden.

Met een tussenstop om de tocht te onderbreken in een tuincentrum waarna ik binnen de kortste keren met mijn blote voeten in de tuin stond ...plantjes zetten. GEWELDIG!

Ik werd zo liefdevol en zorgzaam opgevangen dat ik daar tot vandaag en de dag nog steeds dankbaar voor ben en met een goed gevoel aan terug denk.

Ik bracht daarna de eerste weken van mijn terugkeer in Fryslân door. Simmer 2000 was in volle gang. Met mijn friese roots was ik daar helemaal op mijn plek. Door familiebanden belande ik in het midden van het land waar ik nu nog woon. Fryslân blijft mijn 'warm gevoel'  plekje en ik bezoek het graag.

Als ik terugkijk op mijn her- intreden als 'Nederlander weer thuis' dan heb ik de afgelopen jaren (13) een leven aan gebeurtenissen en belevenissen meegemaakt. In mijn vorige leven of bestaan, zoals ik dan soms benoem, heb ik nog steeds sterke contacten met familie en vrienden. We skypen, mailen en bellen. Ik ga nog op bezoek bij vrienden als ik daar ben om mijn familie te bezoeken.

En nu, hier, 13 jaar na dato, heb ik weer een prachtige groep mensen om mij heen. Ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn, en dat ben ik ook. Ik kijk terug op een tijd vol rijkdom van allerlei soorten, lief en leed met een wetenschap dat ik sterker ben dan ik dacht, dat ik meer kan dan ik voor mogelijk hield en dat ik rijker ben dan de rijkste sjiek ter wereld.

Ik ben een dankbaar en gezegend mens!