6. Schoolgidsen cursus: Stage lopen

De schoolgidsen cursus is voorbij- nu is het aan mij en de andere aspirante schoolgidsen om met zoveel mogelijk tochten mee te lopen om verdere kennis te vergaren. Meer bekendheid met materialen en routes op te doen en met andere collega gidsen kennis te maken. Stage lopen dus.

Mijn laatste ervaring met stage lopen - was als mentor op school met Pabo leerlingen. De insteek was ( en is) dat een stagiaire de opgezogen kennis en instructies die zij/hij gevolgd en hopelijk van geleerd heeft, gebruikt in de praktijk om de vaardigheden en kennis al wat eigen te maken.

Toen mijn (ex) man en ik een eigen bedrijf hadden- liepen er ook stagiaires om ervaring op te doen in het gekozen vak - en door (onze) begeleiding meer inzicht, vertrouwen en kennis van zaken kregen.

Nu loop ik, na vele jaren zelf stage - en hoe leuk is dat. Na weken 'in de schoolbanken' gezeten te hebben - om nu de verhalen, anecdotes, kennis en weetjes ook te kunnen delen met anderen. Wat een extra waardevol iets is, is dat de ervaren gidsen op hun manier, met hun kennis, weetjes en ideeën ook nieuwe informatie aan mij ( en de andere stagiaires) overdragen.

Ik loop mee, maar wordt ook zo af en toe in de gelegenheid gesteld door de 'leidende gids' om iets van mijn verhaal te doen. En dat wil niet zeggen dat ik de tocht begeleid of leid - maar dat ik deel uit maak van een team mensen die kinderen graag willen enthousiasmeren over de omgeving, natuur, en de belevingen buiten de school muren.

'Elastiekjes'

Lekker banjeren in de modder, blaadjes determineren, plantennamen proberen te onthouden, durven aanraken, plukken, ruiken, proeven. Luisteren naar vogelgeluiden en sporen ontdekken.

Onder het wandelen door lopen er wel eens kinderen naast mij - en vragen zij mij over een plantje of bloemetje. Waarom zit er een gaatje onderin de bloem van de smeerwortel? Hoeveel kleuren bloemetjes zijn er- want ik zie ook een witte naast een paarse? Op dat takje zit schuim, wat is dat? Ik buk, pluk een blad van een weegbree en laat de 'elastiekjes' zien! Waar een beverspoor loopt, kijken wij of het nou echt een muizen holletje is of misschien wel een RAT!! YAKKES. We ruiken aan de blaadjes van de Look zonder Look en de gids laat zien en ervaren hoe je de brandnetel aan kan raken zonder geprikt te worden.

'Lego - plantje'

Bij het horen van de naam - LEGO willen de kinderen allemaal wel zo'n holle pijp uit elkaar trekken en opnieuw 'stapelen'.

Ik probeer met diverse gidsen mee te lopen om zo andere verhalen en verschillende manier van verhalen vertellen te ervaren. Uiteraard zal ik mijn eigen stijl wel verder ontwikkelen- ik heb al een bepaalde voorkeur en stijl en weet als leerkracht ( in ruste) dat elke groep een ander dynamiek met zich mee brengt. Ik weet dat de weersomstandigheden het verloop zal bij-invloeden. En snap ook dat de ene groep zich meer thuis voelt in de natuur dan de ander. Voorkennis en interesse spelen ook een rol. Vanochtend merkte ik dat een van de jongens een voorliefde voor vogels had en zich iets terug trok van de groep en stilletjes naar de lucht en bomen zat te turen door de verrekijker, zonder afgeleid te worden.

Het is bijna juni. Midden Nederland begint als eerste met de zomervakantie. Veel tochten zal ik niet mee maken omdat ik ook al plannen heb voor de komende maand - maar die ik nog mee kan lopen - die pik ik mee. Ik heb er zin in. Weer of geen weer.

Ik ga nu mijn fleece, schoenen en body warmer ophangen om te drogen. Het was toch een natte ochtend......! Maar heb wel met veel plezier alles beleefd. Morgen weer meelopen, daarna is het eventjes pauze.

5. Schoolgidsen cursus: De finale

In het verleden als ik een tijdje niet aan bloggen toegekomen was- dan verontschuldigde ik mij. Raar eigenlijk, of netjes, wat je wil. Maar ik blog voor mijn plezier en als het even niet kan- dan is dat zo. Toch bekruipt mij dan dat 'schuldgevoel'.

Dus, na een weggeweest van 18 dagen op deze blog- opnieuw een bericht van mij.

De schoolgidsen cursus die ik net hebt gevolgd was redelijk intensief. Gelukkig was een deel voor mij herhaling wat betreft omgang kinderen ( Ik heb mijn BEd/DipT ( Bachelor of Education and Diploma of Teaching) en mijn 'voor de klas' ervaringen helpen mijn om snel op mijn gemak te voelen met een groepje kinderen, de begeleiders en leerkrachten.

Ik snap de organisatorische chaos die soms ontstaat wanneer er niet genoeg ouders bij kunnen zijn- bij zo'n uitstapje. Of dat het weer niet mee zit, of ... nou ja talloze hindernissen die zo'n dag spannender kan maken dan de leerkracht verwacht. Als gids is het belangrijk om dit eventjes in je achterhoofd te hebben. Maar ik loop vooruit op mijn eigen opzet van schrijven! ;-)

Een van de bijeenkomsten moest ik laten schieten. Kan gebeuren. De laatste bijeenkomst als groep was een praktijk moment.

Wij werden gevraagd om een groepje van 3 te vormen en als opdracht - een gidsmoment te realiseren om met kinderen 'de grienden' in te duiken. De inhoud zou dan bestaan uit de 3 onderwerpen waarover wij geïnformeerd en ondergedompeld waren gedurende de afgelopen weken; cultuur historie, plantjes en beestjes. Gezien de leeftijd van de kinderen en de tijd waarin wij onze kennis konden overdragen - hoefden we niet in detail te gaan over de St Elizabeth vloed, het ontstaan en uitsterven van het leven van een griendwerker, maar meer een beeld te schetsen hoe het leven eruit gezien zou hebben en wat voor werk waar een griendwerker mee bezig was geweest. Dito van de plantjes en dieren.

Mijn twee collega aspirante gidsen en ik hadden een programma gemaakt waarin alle drie onderwerpen prima tot hun recht zouden komen. Ook waren wij van de 'doe' brigade. Niet informatie verstrekken door alleen te praten maar ervaringen geven waarvan wij dachten- hier hebben zij wat aan en hopelijk door die activiteiten blijft iets van de ochtend 'hangen'.

Behalve de aanwezigheid van regen- die zou de pret niet drukken - was het een zeer leuke ervaring. Klein groepje ( daar droom je alleen maar van want klein is toch wel leuk om wat meer individueel contact met de kinderen te kunnen hebben).

Zintuigen - horen, zien, ruiken! Vragen stellen, leuke weetjes delen - zoals hoe een bij zijn honing uit de bloem van de smeerwortel haalt. En dat brandnetel wel aangeraakt kan worden- als je maar weet hoe- zodat je geen brandende hand krijgt- en zo ja, dat je weegbree gebruiken kan om van die brand af te komen. En bij toeval dat de meester een wondje aan zijn hand had. Ja daar konden we dan de smeerwortel goed voor gebruiken.

En zo liep onze 6de bijeenkomst te einde. De kinderen hebben een evaluatie gedaan - hun ervaring uitgesproken na afloop van de wandeltocht. De leiders van de cursus komen nog met tips en tops - en nu aan ons om zoveel mogelijk stage uren te maken zodat wij een voor een klaar gestoomd kunnen worden om volledig 'af te studeren'.

Ik zal mij nog wat verder in de plantjes verdiepen- en de kruipertjes zullen ook onder d
e loop genomen worden. Het waren volle bijeenkomsten, snel op elkaar afgestemde leermomenten - en nu zal ik de gewonnen nieuwe inzichten even laten landen.

Alle dank aan het team die deze cursus hebben voorbereid, geleid en mij hebben gesteund.

Hoe heet hij/zij ook al weer?

Herken je dat? De naam kwijt zijn van iemand?

Het gezicht dat herken je wel. Maar die naam - waarom komt het niet naar boven drijven?

" Ik kan mijn bibliotheekboek nergens vinden? Weet jij waar het is mam?"


"Heeft iemand mijn autosleutels gezien. Ik weet zeker dat ik ze op tafel hebt laten liggen. Nu zijn ze weg."

"Wat, morgen al? Ik dacht dat ik volgende week pas naar de tandarts moest! Weet jij het zeker?"

Vragen, vragen en nog eens vragen. Wie stelt ze niet? Het kan overal over gaan- van sokken tot paraplu, van afspraken tot trouwdatum.

Ze zijn van elke leeftijd, geslacht, opleiding en milieu.

En toch, toch erger ik mij aan de reacties als iemand de 50 jaar gepasseerd is - ik doe maar een greep naar een leeftijd, en er wordt verwezen naar 'de afgang'!

"Oh dat krijg je he, met jou leeftijd!"

Hoezo??????

Betekend dat als je even iets niet weet dat je aan het dementeren bent?
Natuurlijk niet.

Maar zo langzamerhand worden wij dit wel aangepraat. Ongewenst gaat een mens er wel steeds meer aandacht aan besteden. Is er iets mis in mijn hoofd?

Dit wil ik er even over kwijt -

Ik begrijp wel dat dementie en de ziekte van alzheimer verschrikkelijke toestanden zijn. Dat er veel verdriet, zorg en pijn mee gemoeid is. Het is verschrikkelijk als dit voorkomt in jouw directe omgeving.

Maar waarom moet elke vergissing, 'gaatje in je herinnering' of moment van niet wetendheid!' gelinkt worden aan deze nare en pijnlijke aandoeningen.

Als een scholier zijn/haar gymkleren niet mee heeft en zegt deze 'vergeten' te zijn zeggen wij toch ook niet -' dat komt door de leeftijd'.

Enfin, ik kan hier uren over doorgaan. Jullie snappen waar ik naartoe wil.

Als jij, je moeder, vader, tante, oma, buurvrouw/man of wie dan ook iets is vergeten - leg dan niet meteen de link naar de voorgenoemde ingrijpende aandoeningen. Maar realiseer je gewoon dat mensen soms te veel aan (in) hun hoofd hebben dat het even zoeken is naar het juiste antwoord op de vraag.

Ik weet dat er mensen zijn die zich zodanig zorgen (gaan) maken - dat elke vergissing onder de loep genomen wordt - en de angst gaat huishouden in de al te drukke hoofden vol informatie.  De zenuwen slaan toe... oh nu al? Is er iets met mij aan de hand?

Hoe heet hij/zij ook al weer? oh ja, Piet, hallo, was even je naam kwijt.

Jouw sleutels, ja die zag ik liggen- heb ze in de la gelegd!

Oh joh, wat gaan de dagen toch snel- morgen dan maar naar de tandarts.

Oh ja, en dat boek - die had ik al terug gebracht- gisteren weet je nog? Jij was er toch ook bij mam. Geen wonder dat ik het niet vinden kan.

Snap je het!!

Ode aan - Johanna Zwaga

Het is 1 mei. 

Op deze dag in 1923 in Amstelveen werd mijn moeder geboren. Misschien zelfs op het uur dat ik dit schrijf. Want de exacte tijd weet ik niet meer. Het is mij wel verteld maar is niet blijven hangen- helaas. Dochter van Jan en Elizabeth Zwaga. De 'Benjamin' van de familie. Mijn moeder sloot de rij.

In die tijd waren gezinnen best wel groot. Ook in dit huishouden liepen veel kindervoetjes rond. En wat ook van alle tijden is - waren er kindjes die volwassenheid niet haalde. Mijn opa en oma hadden hun deel van verlies en verdriet wel gehad.

De verhalen die mijn moeder met mij deelde over haar jeugdjaren waren van een liefdevolle en ook drukke tijd. Toen mijn moeder 11 jaar was werd ze tante. Daar was ze trots op. Als jonge meid en zusje ging zij vaak naar haar oudste zus om te helpen met de kinderen die in korte tijd in dat huishouden werden geboren. "Ik heb destijds heel veel luiers gevouwen," zei ze daarover. Maar wel met een glimlach. Volgens mij zag ze die stapels weer voor zich liggen.

Mijn opa Zwaga hield van het water. Hij was zomers te vinden op het water. Een liefde die hij met mijn moeder deelde.

Mam heeft voor kleuterleidster gestudeerd- ze heeft het beroep niet uitgeoefend maar had wel genoten van de inhoud van de opleiding. Ik heb haar schriftje nog met vouw opdrachten erin. Prachtig. Met trots en weemoed blader ik er wel eens in. Mooi om in mijn handen te houden.

Mam kon ook verschrikkelijk goed naaien. Daar heeft ze ook de nodige centen mee verdient. Ook wij als kinderen hadden daar voordeel aan. Trots was ze toen zij, mijn zus en ik een 'zomer outfit' hadden uit het zelfde materiaal. Doet me nu denken aan 'The Sound of Music'.


Uit de keuken kwamen heerlijke Hollandse maaltijden. Wat elke kind had waren voorkeuren. Ook de 'vind ik niet lekker' momenten was mam wel rechtlijnig. Een lepel doppertjes, 3 spruitjes, paar stukjes wortel. Proeven zou je het want je wist maar nooit- misschien was het toch lekker.

Net als haar moeder kreeg mam haar 'Benjamin' op 'latere' leeftijd. Ze was toen 43 jaar en haar kinderwens ging voor de laatste keer  in vervulling. Wat was ze trots en blij. Hoewel er meer zorg bij kwam kijken dan ze had kunnen vermoeden- eind goed al goed. Ook mijn broer(tje) heeft haar gezegend met 3 kleinkinderen waar zij dol op was.

Ik kan zo wel een legioen pagina's vullen - ik krijg geen nieuwe verhaaltjes erbij. Op 1 januari 2011 is ze overleden. Maar in  mijn gedachten, in wij, haar kinderen en in haar kleinkinderen leeft zij voort.

Vandaag de geboorte dag van mijn moeder- ze is voorop in mijn gedachten vandaag. Meer dan ooit.

In 2013 schreef ik een stukje in het engels - In memory of my mum - zodat ook mijn kinderen en kleinkinderen weer konden lezen over wie mijn moeder was voor mij als haar dochter.  Dagelijks komt ze in mijn gedachten voor- en vooral op deze speciale dagen zijn de dagelijks herinneringen die mij bezig houden. En het zou best wel zo zijn dat ik in 2017 WEER over mijn moeder wat schrijf. Dan voelt ze toch dichter bij.

Zijn wij de weg kwijt?

Zijn wij, de maatschappij, de mensheid, zijn wij de weg kwijt?

En dan bedoel ik de ethische, moralistische en respectvolle weg. De weg die leid tot verdraagzaamheid, acceptatie, vieren van verschillen en toelaten van andere gedachten.

NIET IEDEREEN DENKT HETZELFDE - DAAROM ZIJN WIJ UNIEK!

Daarom lijk ik een beetje op mijn moeder, op mijn vader. Heb ik stukjes mee van beide kanten van de familie. Herkenbare trekjes die alleen neven en nichten of ooms en tantes als 'EIGEN' herkennen.

UNIEK! Met eigen gedachten. Opgevoed door ouders die hun invloed hebben gehad op mijn denkwijze - er mee eens of niet, en aangenomen of niet, hun invloed is wel aanwezig in mijn doen en laten.

Ik maak mij  niet druk om anderen - en toch laat de ontwikkeling van de laatste weken mij niet onberoerd. Want ook ik raak hierdoor beschadigd. De 'ik' mentaliteit om te zeggen - WAT IK DENK OF DOE IS BELANGRIJKER DAN WAT JIJ DENKT OF DOET - is een sprookje.

WANT ANDERS DENKEN - IS EEN NATUURLIJK PROCESS.

Behalve wanneer men gaat klonen - als de mensheid tot zover gezakt is - dat er geen waarde meer gehecht wordt aan INDIVIDUALITEIT of PERSOONLIJKHEID.

Mijn vriendenkring bestaat uit een ZEER divers denkend groep mensen. Gelukkig maar. Zo krijg ik een andere beeld van gebeurtenissen, belevingen en ervaringen waarvan ik kan leren. Een ander kijk op het leven krijgen. En die hoef ik niet zozeer te omarmen- maar ik krijg dan wel begrip ( of niet) op zaken hoe een ander die beleeft.

Bij mijn terugkeer naar Nederland moest ik erg wennen aan het ' zeg het hoe het is' cultuur. Ik vond men vaak erg bot. Geen nuances in het gesprek. Ideeën en mensen werden 'afgeserveerd' zonder enig terughoudendheid. Gewoon BOTWEG alles eruit gooien. Mijn kijk daarop is anders. Er zijn manieren om je gedachten en meningen over te brengen zonder mensen de grond in te boren. Niet iedereen kan het aan - de grove manier van toespreken verwerken. En in mijn boekje- kunnen die harde randen best wel wat minder scherp zijn en toch dezelfde boodschap over brengen.

Ergens niet mee eens zijn - is iedereens recht - maar schofferen - dat vind ik een schending van de veiligheid van een mens. Negatief advies of reacties kunnen heel anders overgebracht worden. En dat geldt ook voor mensen die hoge posities bekleden. 

De NORMEN EN WAARDEN herpakken - of zal ik het anders zeggen - RESPECTVOL omgaan met je medemens. Wat een mooie rustige en vreedzame wereld zouden wij dan hebben.

Ik lees wel eens lange 'gesprekken' over een onderwerp op Facebook. De uiteenlopende meningen- op verschillende niveaus - met respect of totaal respectloos voor de ander en de situatie of gebeurtenis - zijn soms bizar te lezen. IPV respect te tonen voor een 'anders denkende' wordt men geschoffeerd, uitgescholden en verwensingen toegewenst waar je misselijk van wordt. Waarom niet gewoon - accepteren van de verschillen? 

Mensen HOEVEN JOUW mening niet aan te nemen- 

Die is van JOU! 

Deel het, omschrijf het - en laat het daarbij.

Ik haak vaak af hoor- lees niet alles en geef 98% van de momenten ook geen reactie - of het moet mij echt raken dat ik het gevoel krijg dat ik er iets van mag denken.

Grote monden schreeuwen het hardst - JA die horen wij het meest. De stille meerderheid vindt het niet interessant om mee te schreeuwen. Iemand zoals Wilders roept wat hij wil - en dan eist bescherming - dan moet je als weldenkend mens toch door hebben dat je te ver bent gegaan? 

Dat is geen vrijheid meer. 

Daar is geen respect.

Het is kwetsend en totaal ONNODIG!

Mijn mening

(zie eerdere blog)

4. Schoolgidsen cursus: We gaan weer naar buiten

We zitten in een andere zaal - de lucht was ietwat benauwd- geen ramen enzo en dan nog deuren dicht. Ik heb het al gauw te warm- dus verder had waarschijnlijk niemand er last van. Die mooie tafel in de bibliotheek had wel wat- nu beetje 'onpersoonlijk' in rijen in de filmzaal. Maar ach, een klein detail maar hoor- ik schrijf gewoon vanuit mijn beleving. Verder was het gewoon weer gezellig. Ik merk ook dat de groep wat meer vertrouwd raakt met elkaar. Er wordt wat meer gelachen en van ideeën verwisseld. We babbelden gezellig vond ik.

Koffie op, iedereen een plekje genomen en Wim onze educatieve begeleider had zijn praatje klaar- wij begonnen aan het serieuze werk.

De verschillende leeftijden en hun beleving en leermogelijkheden. Interessant altijd. Ook al heb ik mijn Bachelor en een aantal jaren in het onderwijs gehad- is het toch fijn om even opnieuw die informatie tot mij te nemen. Ik ben er ook al een jaartje of 4 uit. Was wel allemaal herkenbaar hoor- de spinnenwebben moesten alleen eventjes verwijderd worden.

Twee boeken waar ik veel aan had over de jaren waren van Howard Garner en Edward de Bono. Trouwens er zijn zoveel boeken die nu in mij op komen- er komt altijd wel wat nieuws bij. Op mijn boekenplanken staan er nog wel een paar die ik niet kwijt wil en soms nog eventjes erbij pak.

Enfin, terug naar donderdag: Stil zitten is niet alleen lastig voor kinderen maar sommige volwassene kunnen/willen dat ook niet lang volhouden. Op naar buiten en wat 'oefeningen' doen. Ideeën opdoen in hoe wij als gids kinderen kunnen verleiden om vragen te stellen, nieuwsgierig te worden en activiteiten te verzinnen " wat en hoe wil ik aan de slag."

Wij hebben zelf een aantal praktische oefeningen gedaan - en dit leverde voor mij weer alternatieven op met eigen inbreng. Leuk om jezelf kwijt te kunnen in de speelse mogelijkheden om kinderen te informeren, enthousiasmeren en ( hopelijk) actief te krijgen in de natuur.

Van het opdoen aan ideeën kwamen er bij mij ook creatieve aanvullingen te boven. De afgelopen 18 maanden heb ik heel wat eigen spullen die ik in de klas gebruikten, weg gedaan, en nu zit ik weer het een en ander te verzinnen om te maken, verzamelen en dergelijks om goed voorbereid te zijn voor de periode die komen gaat. Ik weet het wel, er zijn kisten met attributen en leerstof - toch is het ook leuk om andere dingetjes achter de hand te hebben. Ik ben er nog niet helemaal uit- en dat zal tzt wel duidelijker worden- wat wel en niet beschikbaar is- en wat ik zelf toe wil voegen aan een gids moment. 

Er komt een rust periode aan - wij komen pas 10 mei weer samen. Vorige week ben ik een keer mee geweest met een schoolgroepje. Ook toen was het leuk om te zien wat de mogelijkheden waren met de kinderen. 

Bestuderen ( gidshand)

Beleven (kinderhand)

Zelf doen- activiteit

Voorheen stond ik aan de andere kant van het verhaal - als leerkracht naar 'iets'. Nu ben ik aan het voorbereiden om een andere rol aan te nemen. Fascinerend eigenlijk.

3. Schoolgidsen cursus: Lekker naar buiten

De tweede cursus dag stond in het teken van," naar buiten de natuur in!" Maar eerst- het huiswerk behandelen.

Het was ons gevraagd om 1 plant en 1 dier te selecteren, informatie te verzamelen en ons in de materie te verdiepen.

Om op activiteiten ideeën te komen - om de kinderen te stimuleren, werd ons een 'dating game' activiteit uitgelegd. Wij gingen als een, door ons gekozen dier of plant, speed daten met elkaar. Dat ging dus als volgt:

1. Zoek een partner

2. Geef informatie- mbt je gekozen onderwerp.

3 Zeg NIET wat je bent

4. Omschrijf persoonlijke 'trekjes'

( dit mocht amper 1 minuut duren)

Wissel - en herhaal proces.

Na een poos hadden wij meerdere speed-date mogelijkheden gehad. De bedoeling was om te kunnen matchen met een plant of dier. Doe je voordeel - of herken je nadeel. Een muis wil niet vriendjes worden met een uil, maar wil wel schuilen onder de ruime bladeren van een Grote Klis. Ik noem maar wat.

Koffie, koekjes, mooie ruimte, gezellige mensen- een leuk spelletje. Wat wil je nog meer op een dinsdagochtend?

Na het serieuze werk, net als voor alle leerlingen op school - was het tijd om buiten te spelen. Daar konden wij ons wel in vinden- de boswachter ook.

Heerlijk die voorjaarszon. Ik heb mijn fleece om mijn taille gebonden en voelde de warmte op mijn armen. Zalig.

Vogel geluiden, water, zacht ondergrond, beversporen, plantensoorten, licht briesje, gebabbel en gelach. Heerlijk. Wat was dat? Nou dat had ik dus helemaal niet verwacht- twee fietsende gasten op het pad- we moesten uitwijken. Nou zeg!! Pfff, zo kan het dus ook.

Na een informatieve relaxte wandeling, een spel  'zoek het plantje' en het uitwisselen van ideeën en informatie was onze ochtend sessie zomaar weer voorbij. Waar blijft de tijd?

Geen huiswerk, maar wel werd aanbevolen wat vaker in 'het gebeid' wat rondjes te lopen, boeken in te duiken en verder zelf te verdiepen in alles wat met de Biesbosch, het bijbehorende gebeid en historie te maken heeft.

Het is wel waar wat 'men' zegt. Zodra een onderwerp wat meer aandacht krijgt - vallen er meer dingen van op. Ik 'zie' meer in de lucht en op de grond dan voorheen - en ik dacht dat ik best wel attend was daarop. Wonderen zijn de wereld nog niet uit!

Op  naar volgende week ( donderdag) en ondertussen meer informatie vergaren.

2. Schoolgidsen cursus - Huiswerk maken

Jaaa, dat was even een opkijkertje. "Voor volgende week krijgen jullie een huiswerk opdracht!" Ik moest wel even een lach onderdrukken. Schijnt onlangs een bericht in de krant te hebben staan dat huiswerk niet 'gezond' is. Als juf in ruste- heb ik daar zo mijn gedachten over..maar enfin!

Ik kom uit mijn eerste cursusdag en ben nog enthousiast wanneer ik thuiskom. Strijken en stofzuigen trekken mij nu even niet aan. Ik ga er lekker voor zitten- pak het 'leesvoer' erbij en ga mij eens verdiepen in de paperassen die wij mee hebben gekregen. Bij elk onderwerp zit een informatiepakket zeg maar. Bladzijdes met tekst waarin allerlei gegevens instaan over de onderwerpen die behandeld worden om voor te bereiden om een schoolgids te kunnen worden.

Het eerste wat mij opvalt is dat ik mijn hoofd leeg moet maken met al opgeslagen informatie. Want ik ga vergelijken. Ik probeer een blanco vel in mijn geheugen te plaatsen. Gewapend met een markeerstift lees ik verder. De dingen die ik denk die van belang zijn- of die voor mij interessant zijn- die markeer ik in vel geel. Zo vallen ze meer op als ik later weer terug ga lezen.

Dat was dinsdag- we zijn een aantal dagen verder!

Ik sla dingen op in 3 stadia. Instructie - samen doen - na doen. Zoiets. Met tekst opslaan- al lezend leren dus, moet ik dingen opschrijven. Ik lees, ik lees hard op en ik schrijf op. Na een zware hersenschudding in de winter van 1986-87 als gevolg van een val op een bevroren brug, is dit mijn leer methode geworden. Ik ben meer van het tactile - hands on - het doen! Dat is ook mijn kracht. Als zeg ik het zelf. Laat mijn handen maar wapperen.

En zo stond ik ook in het onderwijs. De kinderen dingen laten ervaren. Instructie geven in het hoe en waar opzoeken- en dan de vragen stellen. Enthousiast maken over iets nieuws. Niet zeggen, niet 'opleggen' maar enthousiasmeren om iets uit te vinden, ontdekken, beleven.

Nu moet ik mijzelf enthousiasmeren om mijn huiswerk te gaan doen. De informatie heb ik al- nu de uitwerking daarvan. Morgen is het weer zover, dan ga ik weer meer luisteren, opslaan en onthouden. Tenminste- daar ga ik voor.

1. Schoolgidsen cursus - Introductie en stukje cultuurgeschiedenis Biesbosch

Griend langs het museumpad in de Hollands Biesbosch

Vandaag was ik een van velen die begonnen waren aan een cursus om Schoolgids te worden in de Biesbosch. Ik weet al jaren dat de Biesbosch uit twee delen bestaat. De Hollandse Biesbosch en Brabantse Biesbosch. En ja, er zijn zowel overeenkomsten als verschillen.

Als lid van de VVHB ( Vrijwilligers voor het Hollandse Biesbosch) ben ik al actief - aan de Dordtse kant, en dan mn op het GMP (GriendMuseumPad). Ik heb mij, sinds 2003 verdiept in de cultuur historische materie en maak deel uit van een groepje van 5 personen die dit gebied een extra warm hart toedragen.

Er werd een oproep gedaan vanuit het bezoekerscentrum voor schoolgidsen. Mensen die zich geroepen voelden om als gids, jonge kinderen- leerlingen, te begeleiden bij de bezoeken die via school geregeld worden, om wat te leren over de natuur en cultuur van dit gebied. Gezien ik als leerkracht (nu ' in ruste' ) het leuk vond om met kinderen te werken - leek het mij leuk om nu deze activiteit toe te voegen aan mijn agenda.

Vandaag dus de introductie, kennismaking en eerste praktische 'kennisoverdracht' die gehouden werd vanuit het Biesbosch Museum in Werkendam.

De groep cursisten bestaat uit een zeer gemêleerd groep mensen die allemaal voor eigen redenen deze stap hebben gemaakt om mee te doen. De leidraad wel- het overbrengen van de liefde voor de natuur, de drang om kinderen enthousiast te maken voor ' de buitenwereld' en het delen van ieders eigen passie.

Vandaag- een wandeling in de griend begeleid door een bevlogen 'verhalenverteller' over de griendwerkers en hun leven. Uitleg over diverse bezigheden, gereedschap en uiteraard ook wat 'lokale' tongval en grappige anekdotes.

Het was een prettige ochtend geweest en met weer wat nieuwe informatie opgestoken te hebben- ging ik met een tevreden gevoel huiswaarts. Volgende week verder- nu eerst huiswerk maken! Ja, dat hoort er ook bij.

Het grote verdriet

De zon schijnt

De lucht kleurt blauw

Maar toch huilen vele mensen vandaag

OVERAL waar oorlog heerst

Daar hangt een zwarte wolken laag

Er is zoveel pijn en verdriet

Dat het leven gekoesterd hoort te worden

Maar dat ziet men nu even niet

Ik kijk met ongeloof naar de beelden op het scherm

Hoe kan een mens dit een ander aandoen

en jubelen om de wrede daden

Het westen wordt veracht - door een wrede groep mensen

Toch vluchten er miljoenen naar toe

Voor de veiligheid die niet meer te vinden is in hun land

Waar geborgenheid en vrede bedolven is onderhand

Ik snap de gedachten achter het slachten niet

Van kinderen, vrouwen en mannen

Want het enige wat de wereld ziet

Is verscheurde rouwende mensheid in zoveel landen

Wanneer houd deze gekte op

En slaan wij onze handen ineen

Want de wereld is niet van een bepaalde groep

Maar gemaakt voor IEDEREEN.

Tijden veranderen- wij moeten daarin mee!

Veel wordt er momenteel gesproken en geschreven over hoe 'wij' onze tijd vullen. Teveel bezig met Social Media en hebben het 'zo goed' met alle automatisering.

Het zitten wordt het nieuwe roken genoemd- Ja, wij zitten teveel.

Ouderen ( en ik ken een paar echte oudjes ) die schudden met hun hoofd als ik het heb over een 'volle week' met drukte en bezigheden. Want, ja toen zij jonger waren.....!

Het is van alle tijden denk ik. Dat een generatie eerder het merendeels moeilijker had of zwaarder dan de nieuwe generatie.

'Wij' hebben het zoveel makkelijker. Automatisch dit automatisch dat. Autos tot onze beschikking - fietsen doen we voor 'plezier'. Een gestroomlijnd Openbaar Vervoer. Kortere routes, betere wegen meer mogelijkheden. Jaja, het was 'vroeger' moeilijker dan nu.

Onlangs zat ik een kopje koffie te drinken in de stad- even zitten, niet staan of lopen maar zitten. Om tot rust te komen. Een gesprek van een stel jongeren was gaande. Ik kon niets anders doen dan meeluisteren. Het is ook nu 'trendy' om iedereen mee te laten luisteren. Zachte stemmen zijn niet van deze tijd!

Wat hebben zij het toch moeilijk. Studie mogelijkheden- keuzes maken. Wel een baan vinden of niet - in hun geprefereerde vak. Solliciteren en afgewezen te worden omdat ze 'te oud' waren, of niet genoeg ervaring hadden. Vast contract- wat is dat? Gebeurt dat nog? Jonge lui, ik schat zo mid tot laat 20. Moedeloos waren ze. Binnen dit groepje was er een die het wel 'gemaakt' had. Hij was afgestudeerd en had een baan kunnen bemachtigen. De vragenvuur die hij moest ondergaan, de tips die hij gaf. Het klonk allemaal in en in triest. Deze jongelui waren nu al ontmoedigd, uitgeblust en hun (volwassen) leven moest nog beginnen.

Ik vraag mij af: Is het ooit de sprookjes wereld geweest die wij denken recht op te hebben? Of is het een natuurlijk gang van zaken. Alles wat men in het leven beleeft heeft energie, kracht, doorzettingsvermogen en inzicht nodig.

Alle generaties hebben hun weg moeten banen door het leven om te zorgen dat resultaten werden behaald, problemen overwonnen en successen te kunnen boeken.

Wij hebben het niet makkelijker of moeilijker lijkt mij- alleen anders. Het zijn de oplossingen en mogelijkheden die veranderen.

Nou heb ik het niet over de oorlog en extra strenge winters. Ik heb het nu 'gewoon' over het dagelijks leven, de levensloop vanaf kind, na educatie en de periode naar ontwikkelende volwassen zijn. Hebben jongeren het moeilijker? Ik denk dat ' ze het anders hebben'. De wereld stond ook op z'n kop bij de Industriële revolutie. Ik denk dat er nu ook een grote omkeer is en daar zit deze generatie net tussen. Net als de 60+-ers nu in de omzet fase zitten van het met pensioen gaan. Na 40+jaar als werknemer wil je toch wel eventjes met je benen omhoog- toch? Onvrede leeft ook in deze leeftijdsgroep.

Er zullen wel velen zijn met een andere mening of inzicht- maar ik moest dit even kwijt. 

Help elkaar- heb begrip ipv kritiek en probeer je in te leven in de situatie van een ander. 

Afgunst en onbegrip zijn twee kwaden waar we wel zonder kunnen.

Toerist in eigen land

Ik kijk graag naar reis programma's van verschillende formats.

Poosje geleden een series gevolgd - De Gevaarlijkste wegen van de wereld. Niet gezien? Nou dan raad ik het aan als je van spannend en spanningen houd. Wat een trektochten maakten die BN'ers toch. Maar wat leuk ook die gesprekken, de zelfkennis, de angst en de bravoure. Zelf had ik NOOIT of te nimmer meegedaan aan zo een avontuur. Petje af voor diegene die zich daar wel op waagden. Prachtige beelden- adembenemende landschappen. Uitgestrekte gebieden- de kou, nattigheid, slecht zicht en heldere hemelen. Onbekend terrein - uitdagend.

Ja, ik weet het ook wel, er zit een camera volg auto bij- ze zijn niet echt 'alleen'. Toch stoer.

Ik vertrek: Ook zo'n avontuur maar dan anders. Vaak onvoorbereid, richting onbekend. Over stoer durf ik niet te schrijven eigenlijk - maar durf wel! Want dat moet je hebben als je zo'n toekomst aangaat. Geen garantie op succes. Ik lees net dat een van de deelnemers aan het programma- plots is komen te overlijden. De avontuur die zij aangingen is wel een succes geworden- wat tragisch dat het dan zo afloopt. Het leven is voor niemand oneindig- daar hoef je niet voor te immigreren.

Zo zijn er vele programma's die een kijkje nemen in andere landen- laat andere culturen en gewoontes zien- kleding verschillen, voedsel, landschappen, dans enz enz.

Zo genieten mijn man, een koppel zeer goede vrienden en ik van Nederland- ons thuis land. Ken je het programma nog "Weg van de snelweg'? Nou dat 'doen' wij. Er wordt gezocht naar een 'leuke aanbieding' voor een liefst kleinschalig hotel - maar groot is ook goed, en dan boeken wij meestal 1 nacht met ontbijt en eten erbij.


Mijn man verdiept zich over de kaart - en bepaald de route - ik rij. De mannen achter in - terwijl wij vrouwen de babbel een beetje gaande houden. Er wordt ook veel, veel gelachen.

Kleine plaatsjes staan aangemerkt voor koffie, broodje en colaatje. Tenslotte, na een leuke en ook beweeglijke dag komen wij op onze bestemming aan. We vullen de tijd samen en ook even met ruimte voor een privé pauze- om vervolgens samen te tafel te gaan.

Ontbijt is ook weer een gezellige boel - met overleg - hoe verder.

Een nieuwe route- weg van de snel weg... en doen er de hele dag over om weer thuis te komen. Het gaat niet om hoe ver van huis - want ook rondom zijn er plaatsen te ontdekken die al gauw voorbij gereden worden.


Ik zou zeggen- ga erop uit. Wees toerist in eigen land ( waar je ook maar woont) en ontdek hoe mooi een (klein) land kan zijn.

De ontdekkingen zijn GROOT!