De buurvrouw

Koffie bezoek

Op zich niet echt bijzonder. Koffie bezoek is zo ie zo wel leuk. Tijd om bij te kletsen, elkaars verhaal aan te horen. De wereld verbeteren - dat begint uiteraard aan tafel (hahaha) en ook tijd om je band te versterken met elkaar. Mijn persoonlijke mening is dat het 'aan tafel zitten' met iemand een intiem gebeuren is. Je voed niet alleen je lichaam maar ook je innerlijke zelf door de gesprekken die gevoerd worden en de zorg de je aan je gast(en) besteed.

Bijbels gezien komt het breken van brood ( eten dus) vaak voor bij de ontmoetingen die Jesus had samen met zijn vrienden, dorpelingen en mensen die op zijn pad kwamen. Het eten werd vergezeld met gesprekken - leer en momenten. De geest zowel als het lichaam werd verzorgd.

Geven en nemen

Soms brengt men ook een cadeau mee - iets voor de gastheer/vrouw om respect, dankbaarheid en vriendschap mee aan te tonen. En dat was vandaag ook zo. Ons bezoek bracht een geweldig cadeau mee in de vorm van een grote schaal walnoten van eigen boom.  Voor mij net zo kostbaar als de cadeaus de Drie Koningen brachten bij hun kraambezoek aan de baby Jesus. Onze gasten wisten hoe zeer ik dit op prijs zou stellen. Ik kook en bak nogal graag en walnoten komen dan zeer goed van pas.

Oude buren - nieuwe vrienden

Op ons oud adres zaten wij regelmatig aan tafel bij een van onze buren. We kwamen dan in een gezellige woonkeuken, pluche tafelkleed en genoten van 'opgiet  koffie'. In de winter staat de kachel aan en zomers de ramen open. Dan liepen wij binnen, ik nam regelmatig wat eigen baksel mee, en we begroeten onze gastvrouw met ' goedemorgen buurvrouw.' We konden elke dag komen als we daar de ruimte voor hadden - een deur die altijd open staat - nou ja, bij wijze van dan he!

Wij zitten nu op een nieuw adres en onze buurvrouw is onze buurvrouw niet meer. Nu kwam zij kijken waar wij terecht gekomen zijn. Nu kwam onze 'buurvrouw' binnen als gast. Niet als buurvrouw maar als iemand die al jaren een deel uitmaakt van je leven. Iemand waarmee je al talloze gesprekken hebt gevoerd over het wel en wee, wereld zaken, privé zaken en andere interesses die ter tafel kwamen.

Op een of andere manier merkte ik wel dat er een verschil in onze relatie was gekropen. Het vertrouwen is er gewoon, dat ben ik niet kwijt, toch voelde het anders. Mooi, secuur en vertrouwd. Nu kom je samen omdat je er moeite voor doet... je wilt het contact hebben met elkaar. De vanzelfsprekendheid is weg - het willen is aanwezig. We zullen 'moeite'  moeten doen om deze vriendschap te behouden en niet te laten versloffen. We willen samen zijn..... ongeacht waar we wonen.

Geloven

Zo zie ik ook mijn geloof. Ik ben gedoopt, heb als volwassene ook gekozen om God in mijn leven te hebben en houden. Als kind hoefde ik er geen moeite voor te doen, want we gingen toch naar de kerk, baden aan tafel en voor het slapen gaan. Op school werd er ook 'aan gesleuteld' zeg maar.

Nu als volwassene moet ik zelf de moeite doen om 'op bezoek'  te komen en God uitnodigen om bij mij te zijn. Om te zorgen dat de relatie niet verwaterd. Nu kies ik voor Zijn nabijheid. Het is niet meer vanzelfsprekend. Ik ben verantwoordelijk.

Tevreden

Wat een heerlijke dag. De geur van vers gebakken appelcake hangt nog in de lucht. De kopjes en bordjes zijn opgeruimd, het is weer stil in huis. Ik ga zoeken naar een lekker walnoten recept - dan neem ik volgende keer een walnoten verrassing mee. Geen moeite.....

Zegeningen

Zegeningen: wie heeft ze niet.

Maar hoe vaak staan we er bij stil? Tellen we ze wel?  Uren veranderen in dagen, dagen veranderen in weken en weken in jaren. Elk uur, elke dag, elke week gebeuren er wel wonderen waar we misschien niet genoeg aandacht aan besteden.

Ik wil hier een stukje van mijn leven met u delen. Een wonder boven wonder. En eerlijk is eerlijk, ook al beschouwde ik de gebeurtenissen op zich als een zegen. Ik heb het totaal plaatje eigenlijk pas als een puzzel die net in elkaar is gezet, bekeken met grote bewondering.

De eerste puzzel stukjes.

Het was 1997. Telefoontje uit Australië. Mam, je wordt oma!! Het was Reece ( 22 jaar en had zich gesetteld in Australië om te gaan boeren).

Hij had Ros leren kennen...ze is 4 jaar ouder en had twee kleine hummels. De vader van de jongens bleek niet bepaald levenslang partner materiaal te zijn voor haar, ze heeft het erg moeilijk gehad.

Ik werd oma van Kirk en Mitchell. Wat een droppies. Kirk rust zelve en leek in karakter en omgang - met z'n blonde haren en blauwe ogen zelfs op Reece. Paste mooi, Mitchell wat levendiger, druk ventje. Kon goed leren, altijd een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Leek meer in uiterlijk op zijn moeder. Pittig en lief.

Mooi plaatje werd mooier maar wel met een zwart randje

In 1999 kreeg ik weer een telefoontje: mam je word weer oma! Kon mijn geluk niet op. Het was geen rustige zwangerschap- het begon wankel, ging uiteindelijk beter. De gezondheid van mijn vader was in die periode erg broos. Reece wilde zo graag dat opa zijn hand op de buik van Ros legde en zo zijn eerste achterkleinkind het bekende (en door de kids begeerde) 'kruis op de voorhoofd' gaf. Een teken van mijn vader voor ons kinderen maar ook al zijn kleinkinderen van zijn liefde voor zijn geloof en voor hen.

Op het moment van hun aankomst (4-11-1999) op het vliegveld in Auckland overleed mijn vader.

Reece was zeer aangeslagen. Zijn verdriet kende geen grenzen. Geen 'zegen' voor zijn kindje van opa. Geen persoonlijke ontmoeting met Ros. Reece had een sterke band met mijn ouders. Hield echt en oprecht van hen. Wat een verdriet. Oma ( mijn moeder) in al haar misere ving het stel goed op, met liefde omarmde zij Reece en met zorg en vol het prille geluk gleden haar handen over de buik van Ros.

Oma op afstand

Bij terugkeer naar huis ging het fout. Ros moest daarna bed rust nemen en vanwege hun woonsituatie ( ver van de bewoonde wereld) werd ze opgenomen. Reece legde elke dag na avond melken de anderhalf uur durende reis af, om s nachts thuis te komen en na een zeer korte slaap de ochtend melk te gaan doen. De jongens werden door omliggende buren opgevangen - voor het gemak logeerde ze soms bij vriendjes. Ze waren wel thuis bij Reece in het weekend ( die had Reece vrij gekregen vanwege de thuis situatie.)

Toen was er nog geen email zoals wij het nu kennen en gebruiken. Ik had wel een fax en stuurde Ros elke dag een bericht. Haar hele muur werd beplakt door het personeel. Ik heb ze later ontmoet ( na komst Max) en ze waren er nog vol van....! Vonden het geweldig.

De geboorte van Max was ietwat spannend maar alles liep goed af. Max wordt op 8 maart 15 jaar. Een schat.

Voor herhaling vatbaar

Inmiddels zoals sommige van jullie weten is Mitchell overleden ( 11-6-2010) op 17 jarige leeftijd. Nog steeds een groot gat in het gezin, onze harten maar nooit uit gedachten.

Kirk, de oudste van Ros, kreeg een jaar of twee geleden een relatie, met een meisje wat jaartjes ouder. Ook 4 net als bij Reece en Ros. Zij had twee jonge kindjes.......... ik werd omaoma.

Wat een verhaal he? Volgens Carly is Kirk de meest geweldige stiefvader haar kinderen had kunnen krijgen...haar woorden ' hij heeft de beste training en voorbeeld gehad. Ik wil u daarvoor danken.' Ja, ik in traantjes van dankbaarheid hoor.

Ik wordt overal van op de hoogte gehouden, krijg updates en leuke meldingen. Foto's ed. Jaja, ik wordt dus (weer) overgrootmoeder. Daar heeft leeftijd schijnbaar niets mee te maken.

Wat een zegeningen, wat een vreugde, wat een wonder en wat een vooruitzicht.

Nieuwe uitdagingen

We zijn verhuisd. Overmorgen is de overdracht. Er staan nog wat spulletjes die donderdag weggehaald zullen worden. Dan is het over – ons leven in een dijkhuis in het dorp waar ik nu 12 jaar gewoond hebt.

Twaalf jaar – klinkt niet echt lang he? Nee, is het ook niet. Ze zijn voorbij gevlogen. Niet onopgemerkt hoor. Zeker vol belevenissen – waar ik blij mee ben, verdriet van had, lessen van hebt geleerd, vrienden en herinneringen aan over hebt gehouden. Zoete en minder zoet momenten heb beleefd.

Een nieuw begin – alweer! Of is het gewoon een verlenging van – hoe moet ik dat zien? Een nieuw begin betekend voor mij, alles opnieuw. Schone lei. Dat zou kunnen betekenen nieuwe vrienden, ander werk, andere bezigheden. Nieuwe haarkleur misschien. Andere weg inslaan.

Of is het een verlenging van het oude? Nieuwe kansen dat wel, maar meer van het oude met een frisse blik. Het oude ( testament) vervangen met een vernieuwde versie. Zo van – "je deed het wel goed maar ik bedoelde het toch net anders" - het kan nog beter.

Liggen hier nieuwe uitdagingen? Andere mensen die ik hoor te leren kennen die ik anders niet tegen was gekomen? Heb ik hun nodig of zij mij?

Wij zijn zo blij met ons nieuw 'stekkie'. Echt de droom van manlief en zeker

met volmondig steun en toezegging van mij. Gezegend zijn we , hoe het allemaal gelopen is. Niet alleen voor ons maar ook de hele keten van betrokken mensen – want als wij verkopen, koopt iemand die dan ook weer verkoopt enz enz. Het verliep zo voorspoedig dat het zo heeft moeten zijn. Mijn gebed, en geloof me, er werd VEEL en VAAK gebeden, werd gehoord in alle toonaarden. 

Het liep allemaal zo goed dat we zelfs de overdracht datum twee weken eerder ingezet hebben. Wie 'crisis' zegt, moet niet bij ons zijn. En ook niet bij al die mensen die een nieuw leven starten op een nieuw adres, voor welke reden dan ook en blij zijn als ze een sleutel in ontvangst nemen. 

Of bij de aannemers en winkeliers die baat hebben bij deze stap naar een ander adres.

Leven, iets wat we doen, elke dag weer. Wakker worden, opstaan en de dag ingaan - vol verwachtingen, oplossingen, mogelijkheden en uitdagingen. Waar, dat is niet altijd zeker - maar dat de dag veranderd in nacht en nacht in dag - dat is een zekerheid.

Dus, vanaf vrijdag – een vaste andere plek, zelfde leven maar dan toch anders. Spannend.

2015 de tweede dag

Het is 7:38. Ik ben er al een tijdje uit en heb mijn kopje thee en twee sneetjes toast met plezier verorbert.

Nieuwjaarsdag is weer voorbij. Al 13 keer vieren mijn man en ik die samen. Allebei aan een 'tweede leven" begonnen. Nu ook weer grote veranderingen meegemaakt. Wij zijn net op de valreep van 2014 verhuisd naar een appartement. Hoewel wij ( niemand trouwens) weten hoe ons leven verder zal lopen, is het ons plan in ieder geval om hier te blijven wonen, tot in de ......

Oudjaar achtergelaten en het nieuwe ingeluid bij ons 'oude' buren. Nu geen buren meer maar vrienden. Trouwens we waren al allebei - een vriendschap zo mooi die vind je niet overal. Na het overlijden van pa twee jaar geleden doet mijn zwager mee met alle feestelijkheden...dus met de feestdagen zijn we samen - waar wij gaan en wat wij doen, daar doet hij aan mee. Zo gezellig en vertrouwd.

Gisteren stond in het teken van familie, zoals elke NJs dag. Eerst bezoek bij oud tante aan de (schoonvaders) kant. Koffie met wat erbij, wijntje, met wat erbij. Bij vertrek krijgen wij de vis salades and zalm mee naar huis. Mijn zwager een bak salade zodat hij wat eten in huis heeft. Al jaren gaat dat zo. En het blijft gezellig. We lachen daar wat af.

Daarna naar schoonmoeder - moeder van man zijn overleden vrouw - waarmee wij een warme band hebben. Thee, wat erbij, hebben WCS wedstrijd gekeken. indrukwekkend wat een mooi sport. Rest van familie komt binnen en het rumoer wordt luider. De gezelligheid moeten wij geleidelijk aan verlaten want er is nog een adresje waar mensen op ons rekenen dat we aankomen.

Tante ( aan moeders kant man) wordt volgende maand 88. "Als ik het mee mag maken" zegt ze erbij. De kamer zit mutje vol. Haar drie kinderen, daar weer kinderen van en ook daar weer klein grut die de volwassenen bezig houden. Tante zegt weinig want ze heeft het druk met observeren.... Haar ogen glanzen van trots en vermoeidheid. Ze zou dit voor geen goud willen missen. De praatjes zijn kort, grappig, serieus, opvullend, bijpratend en gewoon - dagelijks van inhoud. Het vloeibare is in hoeveelheid en soorten aanwezig, de oliebollen en appelflappen gebakken door dochter bezetten de tafel, zowel als de nootjes en ander hartige lekkernijen.

We stappen in de auto na een lange dag, vol liefde, vreugde en familie. Zo'n dag houden wij erin. In ieder geval de allereerste dag van het jaar. Want ik heb altijd geleerd - een goed begin is het halve werk. Familie en vriendenbanden zijn goud waard.

Lezers, ik wens jullie allen een mooi, gezegend en gezond 2015. Leesplezier kan ik niet beloven want dat komt vanuit jullie beleving. Ik zal mijn best doen de onderwerpen, gedachten en bijzonderheden 'op papier' regelmatig en zorgvuldig 'op papier' te zetten. Tot de volgende keer.

Zalig de dagen- VREDE op aarde.

4de zondag in Advent - puntjes op de i zetten!

HOOP

LIEFDE

VREUGDE

VREDE

Het kerstfeest nadert nu snel. Nog maar enkele dagen en dan is er voor velen ' het moment supreme' aangebroken.

Ik kan me voorstellen dat niet iedereen het kerstfeest als een religieuze aangelegenheid beschouwt.

Voor velen is het een pauze moment, betekent het vakantie, rustig aan doen, kinderen thuis hebben, op vakantie gaan of gaat 'het feest'  zelfs ongemerkt voorbij.

Wat ik me niet voor kan stellen is dat deze 4 mooie elementen in het leven men onberoerd laat.

Wie heeft in zijn leven nooit HOOP gehad - op liefde, een baan, een huis, gezondheid noem het maar op.

LIEFDE speelt een rol in elk mensenleven. Liefde voor iemand, een hobby, werk, eten, de natuur.

VREUGDE, ja dat moment waarop er iets kriebelde in je lichaam, een glimlach van een kind, het jawoord van je geliefde, het winnen van een prijs, het ontdekken van iets nieuws

En dan VREDE - vandaag in veel landen ver te zoeken maar we willen het wel. Vrede onder elkaar, in het gezin, met ouders, broer en zus, vrienden lang links laten liggen omdat ze het niet met jou eens waren - of jij met hen, met mensen waarvan je niet eens weet waarom een relatie of vriendschap breuk is ontstaan. 

VREDE die VREUGDE kan brengen, 

VREDE waardoor we LIEFDE ervaren,  

HOOP hebben dat VREDE zal wederkeren.

Ik heb ook wel iemand die ik graag weer in mijn armen zou willen sluiten - VREDE mee wil sluiten.

Jij ook?

Het gaat niet om wie wat heeft gezegd ( of niet) gedaan heeft ( of  niet). Het gaat ook niet om zeggen - je hebt gelijk ( of niet) het gaat om VREDE, om LIEFDE, om die VREUGDE en de HOOP op samenzijn.

Wie sluit jij weer in de armen - of maak je de poging daartoe?

Vrede op aarde - Vrede op aarde, VREDE op AARDE en in de MENSEN!

Week 3 van Advent

Als ik naar buiten kijk ontbreek de kerstsfeer. De straten zijn schoon, het gras is groen en behalve een licht laagje vorst, zijn de auto's goed zichtbaar.

Mijn herinneringen als kind en jong volwassene aan de kerst ( in Nederland dan) zijn witte, sneeuw en ijs dagen. Veelal donker en grauw. Ik klaag niet hoor - constateer alleen maar wat ik nu zie en ervaar.

Elk jaargetij heeft zo zijn visuele tekens dat er iets gaande is. En laat eerlijk wezen, onze echte winter laat op zich wachten. Net als het naderende feest. De dagen kruipen of vliegen voorbij. Toch is het feest van Kerst in aantocht. De zomer kleren zijn opgeborgen en de winterkleren al tevoorschijn gehaald. Winterjas aan de kapstok, sjaals en handschoenen paraat. Voorbereid op wat komen gaat.

Zo zijn de weken van Advent ook bedoelt. Een periode van voorbereiding. En dat kan op zoveel manieren en inhoudelijk voor elk verschillend.

Ik heb de afgelopen twee weken een paar onderwerpen genomen om over na te denken, aandacht aan te besteden en voor te bidden. Natuurlijk komen er ook praktische dingen bij. Kerst versiering, juiste muziek om naar te luisteren, kerstkaarten schrijven en versturen. Waar en wat eten we en met wie?

Deze week concentreer ik me op twee aspecten. Het praktische en het onderwerp -

Vrolijk of Niet vrolijke kerst.

Want het kerstfeest is niet voor iedereen een vreugdevolle periode. Het kan juist de zwaarste periode van het jaar zijn. Familie ruzies, gemis van geliefden, moeizame herinneringen en dagelijkse zorgen kunnen juist in deze periode zwaarder wegen.

Twee jaar geleden op 19 december liep ik met mijn man en zwager weg van het sterfbed van mijn schoonvader. We liepen de trap af in het ziekenhuis en aanschouwde de kerstboom in vol ornaat, er speelde iemand op de piano in de hal en het gonsde, ja gonsde VREUGDE in elke hoek.

Mijn eerste reactie was om heel hard te schreeuwen - 

STOP, HOUD JULLIE MOND TOCH - LACH NIET ZO. ONZE PA is DOOD en LIGT DAAR OP DE KAMER DOOD TE ZIJN.

En wij zijn niet de enigen die gedenkwaardige verdrietige dingen hebben beleefd in deze periode van vreugde en blijheid.

Buiten de praktische voorbereidingen om, die ook niet onbelangrijk zijn, wil ik aandacht geven aan de mensen die deze dagen als donkere dag beschouwen. Die, voor welke reden dan ook, de vreugde niet meer voelen. Bid u ook voor ze?

Laat uw licht in hun harten schijnen Heer.

Breng genezing en vreugde in hun leven.

Mogen hun donkere gedachten en verdriet vervangen worden door LIEFDE en HOOP

De voorbereidingen - dankbaarheid

Vorige week - de eerste zondag van Advent. De aanloop naar het kerstfeest.

Door mijn bezigheden was het er niet van gekomen mijn engelse blog ook in het Nederlands te schrijven.

Zo het mensheid betaamd - zijn wij wezens van rituelen. Vanaf het moment dat wij wakker worden - tot het slapen gaan zijn wij bezig met 'voorbereidingen'.

Uitvergroot, houden wij ons ook bezig met voorbereidingen op bijzondere momenten in ons leven die misschien jaarlijks ( vaker of minder vaak) in ons leven voorkomen.

We leven naar evenementen toe.

En dat houdt in dat wij ons voorbereiden. Ieder op hun eigen manier.

Het is nu ADVENT - de periode voor het kerstfeest.

De afgelopen week heb ik mijn gedachten en gebed gericht op die van een jonge moeder, omstreden ( ongehuwd en toch zwanger geraakt) die voor de bevalling gedwongen is door omstandigheden om ver van familie en vrienden haar eerste kindje te krijgen.

Ik denk terug aan mijn eerste zwangerschap ook ver van familie, in een nieuw land en heb deze week stilgestaan bij al die jonge vrouwen die zich in deze situatie bevinden. Zich verheugen op hun kind - toch angstig wat de toekomst brengen zal.

Vandaag - week twee. Een tweede kaars zal aangestoken worden in kerken vandaag.

Mijn thema voor deze week - Dankbaarheid

Het jaarlijks feest van Sinterklaas zit er weer op - wat een ieder er van vindt is voor eigen verantwoording. Ik heb mijn herinneringen eraan en kan alleen van daaruit denken, handelen en met eigen gedachten aan terugdenken.

De schoenen zijn gevuld, de kasten, laden en handen ook.

Hoe makkelijk is het om al die cadeaus in kasten en laden te stoppen en er niet meer aan te denken? Want, het feest is over en de Sint is weer naar Spanje.

Ik wil deze week stilstaan bij het dankbaar zijn.

Dankbaar dat ik leef.

Dankbaar dat ik 3 kinderen heb mogen grootbrengen.

Dankbaar dat ik van 9 kleinkinderen mag houden.

Dankbaar dat ik een mooi leven heb.

Dankbaar dat ik vertrouwen heb in God.

Dankbaar dat ik de vrijheid heb om over mijn geloof te praten en schrijven.

Dankbaar dat ik gezegend ben met prachtige mensen in mijn leven.

Dankbaar voor alles wat op mijn pad komt.

Dankbaar voor mijn gevoel voor humor.

Dankbaar voor mijn levenslust.

Dankbaar voor de kracht om door dalen te dwalen om het pad weer te hervinden.

Dankbaar dat ik vanochtend een PRACHTIG zonsopgang heb mogen aanschouwen.

Dankbaar voor de liefde en vreugde in mijn leven.

Ik neem verantwoordelijkheid voor het feit dat ik niet vaak genoeg stilsta bij het dankbaar zijn voor wat mij allemaal gegeven is - dat die cadeaus van het leven te snel in de la of kast belanden en dat ik een soort van vanzelfsprekendheid ervaar.

Deze week - DANKBAARHEID, daar bid ik voor en sta ik bij stil.

Drukte

Het is een druk leventje die ik momenteel leid.

We hebben, na bidden, enige overweging en beraad - een appartement gekocht.

Toen hebben wij, wat uiteraard van belang was, ons huis te koop gezet.

Meer bidden - en bijna onmiddellijk antwoord.

Huis verkocht.

Het appartement is totaal aan 'aankleden' toe.

Alles moet gebeuren.

Enigste wat bleef: is het bad!

We schuren, verven, sauzen en plamuren dag en nacht

Dus nu even weinig tot geen tijd om te bloggen.

Maar dan...................!

Gelijkvloers, geen tuin, geen kippen, geen grasmatje

Dus MEER tijd voor BLOGGEN - SCHRIJVEN en

FOTOALBUMS Maken

en met zo'n uitzicht!

Zal er dan nog wel gewerkt worden vraag ik me af.....?

3. Zondag - rust dag - VREDE mag

Het schrijven over een onderwerp in delen heeft zijn voordelen.

Ik word in de gelegenheid gesteld om het onderwerp in kleinere hapjes aan te bieden.

Ook ontwijk ik zo mijn neiging om te lange stukken te schrijven en ik vind toch wel dat een "blogje lezen' ook te behappen moet zijn. Want mijn ervaring is wel dat als ik een Blog bezoek en even kijk hoe lang iets is - en de muis blijft maar doorrollen, dat ik af haak. Want ik heb niet altijd evenveel tijd - en bijbehorende aandacht - om lange stukken te lezen.

In het verleden ( en zal zelfs wel eens weer voorkomen) was ik geneigd om alles over het onderwerp waar ik over schrijven wilde, in één Blog te deponeren. Na aanwijzingen van diverse BLOG lezers, eigen ervaringen en ook tips uit mijn omgeving, is het mijn intentie om daar beter mee om te gaan.

- dus eventjes een stukje doorborduren op deel 2.

Doordat ik veel vragen hebt over dit onderwerp probeer ik ook open te staan voor anderen die met dezelfde dingen worstelen, overdenken of mee bezig zijn op welke manier dan ook.

Zo kwam ik dit artikel tegen; Als je jezelf niet kan veranderen, verander dan de wereld. Geschreven door George Arakel. Want, hoezeer ik ook mijn eigen gedachten, normen en waarden waardeer en in geloof - zijn er ook mensen die anders denken.

Als jonge vrouw dacht ik ook - 'ach dat veranderd wel' als mijn toenmalige partner een opvatting had of karakterstreek waar ik het niet mee eens was. Ik dacht dat ik daar wel aan kon 'sleutelen' om hem op een lijn te krijgen met mij. Echt en oprecht een zuivere ( maar naive) gedachten.

Iemand veranderd omdat hij/zij dat zelf WIL.

Verandering komt van binnen - als men iets verandert vanwege druk of motivatie van buiten af - blijft het buiten de persoon en wordt het niet EIGEN.

Een roker is succesvol bij het stoppen met roken als hij/zij ervoor kiest VOOR ZICHZELF - en niet 'voor de goede vrede omdat die of die dat wil". Hoe goed bedoelt die gedachten ook is.

Komend uit een kerks gezin zou je kunnen zeggen, ja je bent erin ( het geloof) grootgebracht - een logische reactie. Toch kies ik nu bewust voor mijn geloof omdat het voor MIJ de ULTIEME waarheid is, vrijheid en vertrouwen geeft. 

Ik geloof in mijn God die er is voor MIJ en die een reden heeft om mij te laten bestaan.

Ik moed u aan, probeer de beste persoon te zijn die je kan zijn - voor je medemens.

Dat is míjn streven - en als ik door voorbeeld - vrede weet uit te stralen en promoten

Dan is DAT mijn taak.

Ik ga op zoek naar mijn innerlijke vrede en zal trachten, met behulp van de H Geest zal ik met vallen en opstaan best wel een eind komen.

Ik GELOOF in VREDE

OOK op AARDE

2. Zondag - rust dag - VREDE mag!

Ja, nou ben ik ergens aan begonnen. Wat een onderwerp. Ik heb zoveel gedachten die rondspoken in mijn hoofd dat ik zal trachten ze ordelijk 'op papier' te zetten.

Ik heb de Blog nog eens nagelezen en een paar steekwoorden eruit gehaald. Dat worden de onderwerpen die ik aan ga kaarten, of een beetje verder uitpluizen zeg maar.

Oorlog: Lees hier de definitie vanuit Wikipedia.

Oorlog: Mijn definitie




Twee ( of meer) groepen, kampen, individuen die het oneens zijn over een kwestie.  De zwaarte van de onenigheid ligt aan de zwaarte dat gegeven wordt aan de inhoud van het 'onenig' zijn. De houding, stugheid en onwil om elkaar tegemoet te komen, een compromis te sluiten en elkaars mening te respecteren om tot een oplossing te komen is de reden van een 'oorlog'.



OOR: een orgaan om mee te horen. En we hebben er TWEE!

LOG: volgens het woordenboek: o.a. Lomp, zwaar, onbehouwen.

In het engels als twee ( of meer) niet eens zijn met elkaar dan word de beschrijving ' at LOGgerheads' te zijn met elkaar gebruikt. Dus, vastgelopen, tegen elkaar, botsen. Vastberaden eigen zin krijgen - gelijk halen hoe dan ook!

Nou gebeurt dit ook kleinschalig in gezinnen, op het werk, in de maatschappij. En als je het uitvergroot - dan heb je een machtspel aan de gang die ook voor grovere en schadelijkere gevolgen zullen zorgen.

Door dit onderwerp wat meer aanspreekbaar te maken - om meer inzicht te krijgen in hoe men met elkaar kan onderhandelen, luisteren, begrip en respect op te brengen zou het, naar mijn inziens, een goed plan zijn om met onze kinderen alvast te beginnen om ze te 'bewapenen' met de kwaliteiten die nodig zijn om vredelievend voor om tot oplossingen te komen bij onenigheid.

Onze kinderen worden de bestuurders van morgen. Zou het niet heerijk zijn als we mensen in alle regeringen hebben die op deze manier in het leven staan en zich anders opstellen dan in een MACHTSPOSITIE? Die een vechters mentaliteit erop nahouden?

Nou heb ik het over een WERELD VREDE gehad.

Ik wil het dichter bij huis brengen - THUIS.

In ons hart. 

In ons wezen. 

In gezinnen. 

In onze kinderen.

In relaties.

Want daar is het begin van alles. 

Mijn gebed is voor VREDE voor de innerlijk mens.
In harten en hoofden, in woorden en daden.

Als we dat beter onder de knie krijgen is WERELD VREDE ook mogelijk.

Een link naar meer inzicht: Lees het hier

1. ZONDAG - rust dag - VREDE mag!

Het is een PRACHTIGE zondagochtend. Tenminste - ik vind zondagochtend zo ie zo al prachtig - vandaag op 2 november 2014 helemaal. Wat een weer. Wie denkt dat het al volop herfst is en winter om de hoek komt kijken zal wel in de war kunnen raken vanwege het aanhoudend mooi en zacht weer type die wij de afgelopen maand hebben beleeft.

En dat haalt de kranten, de televisie, de interviews, de talk shows. We hebben mazzel want het is warm. Ja, we moeten ons zorgen maken want alles veranderd. Ik onderdruk nu even een glimlach want aan elke donkere wolk zit een gouden randje - maar nu hebben we goud in de lucht en wil men er een donkere deken voor trekken. Het is, zoals wij dat in Nederland zo goed kunnen verwoorden: ' Nooit goed of deugd niet'.

Zoals vele zondagochtenden begint die voor mij stilletjes. Mijn eega ligt dan nog op een oor en ik geniet van alle stilte en ontluikende momenten van de dag. Daar heb ik behoefte aan and het bevalt mij prima. Vroeger was een zondagochtend druk druk druk. Drie kinderen klaar stomen om naar de kerk te gaan - gepoetst, geborsteld, gevoed en aangekleed. Toen ze heel klein waren was het makkelijker - dan had ik nog wat controle. Naar mate ze ouder werden, tja, daar zullen meer gezinnen wel mee te maken hebben - pubers met een jong kind als kers op de taart erbij.

Maar nu, ik heb een andere routine, een ander soort leven en ik geniet van mijn stilte. Dan luister ik naar een preek van de serie op de site van de Hoeksteen, ik luister naar muziek, ik 'rommel' wat in de keuken en/of ik werk mijn blog en andere activiteiten bij.

Vandaag stond een thema centraal in mijn gedachten - Vrede : Geweld - en het gemis ervan in onze wereld. Ja, ik weet het. De wereld zoals wij het kennen is nooit in totale vrede geweest. Er is altijd wel ergens een oorlog. Ook gebeuren er natuurrampen - en dat is ook geweld maar dan wel niet een die wij zelf veroorzaken. ( tenminste ???)

En mijn gedachten/vraag vandaag was van: Waarom mengen landbestuurders van andere culturen zich in gevechten in andere landen? Even alle zogenaamde economische redenen daargelaten.

Als mijn buurman en buurvrouw onenigheid krijgen ga ik me er toch ook niet mee bemoeien. Even kort gezegd he. Toen mijn kinderen klein waren en levenslessen nog moesten leren - heb ik me ook niet gemengd in hun ruzietjes met vrienden. Om te leren omgaan met verschillen van mening, ideeën, dromen of opvattingen - moet je elkaar leren accepteren. En dat gaat stukken makkelijker als je dat aan de betreffende mensen over laat.

We bemiddelen ons MAF ( kijk maar naar al die programma's die op tv voorbij schuiven) omdat de kunst van luisteren, accepteren en tot compromis komen minder of heel niet aangeleerd wordt als kind.

Oploskoffie, aardappelpuree in poedervorm, de snelle hap - neem toch de tijd mensen, neem toch de tijd. Om het af te leren hier weer zo'n mooie en toepasselijke spreuk - Haastige spoed is zelden goed. Denk aan de consequentie van een verkeerde beslissing of opmerking.

Dit onderwerp wordt vervolgt - want ik schrijf anders te lange blog stukken ;-)!

Hier een link naar een inspirerende Blog die als prachtige toevoeging geldt.