De kracht van vriendschap

Wat is uw definitie van vriendschap?

In deze ongewone en stressvolle tijden, waarin niets meer zeker is, of eigenlijk nooit was maar dat dachten we, is er tijd in mijn/onze dag gekomen om meer over dit soort onderwerpen te denken.

Voor mij, en nog een aantal mensen in mijn omgeving wel, in ieder geval. De agenda's zijn minder vol. Het 'ik had nu al ergens moeten zijn' en 'dat kan er ook wel bij pff' is even niet van toepassing. We zijn meer thuis, we lopen vaker rondjes en we hebben meer tijd voor die serie op Netflix. We hebben ruimte gekregen om stil te staan, hoewel we daar niet om hebben gevraagd, toch gekregen. Wat ik merk is dat er veel zijn die dit niet kunnen waarderen. Er bang voor zijn. Bang de regie los te laten. Zich neer te leggen bij het onvermijdelijke. Er niet om hebben gevraagd en dus er zich hand en tand tegen te verzetten.

Tijd om na te denken over levensvragen is niet altijd even makkelijk. Soms komt het plotseling op je pad doordat iemand in de directe omgeving een slecht gezondheid bericht krijgt. Een groot impact van een verandering aan omstandigheden. Het raakt allen op verschillende manieren die dichtbij staan. Confrontatie met de onverwachte dood, een te vroege dood vaak, is niet te bevatten. Oneerlijk dat hij of zij dit mee moet maken en anderen van de zijlijn toe moeten kijken. En uiteraard, komen de vragen. De persoonlijke vragen. "Hoe sta ik in het leven? Wat als mij dat zou overkomen? Durf ik als mede wandelaar deze vriend/vriendin wel te steunen en mee te lopen? Kan ik dit?"

Momenteel heerst de Corona virus door de wereld. Het is een besmettelijk en vaak fatale virus die honderdduizenden slachtoffers heeft gemaakt en de strijd hiertegen is nog niet voorbij. Deze virus zorgt er ook voor dat wij, met z'n allen, geroepen worden om afstand te houden. Niet van 'zomaar' iets of iemand, nee van iedereen die niet onder het zelfde dak woont. Familie, vrienden, bekenden. Ook die ziek zijn met levensbedreigende ziektes zoals kanker, zware hart patiënten en mensen met COPD en dergelijke. We worden gevraagd om 'opgelegde' regels na te leven. Niet zomaar verzonnen regels, nee beschermende regels. Moeilijk soms maar niet onmogelijk. Wel lastig voor velen blijkt het.

Ik vroeg u, wat is uw definitie van vriendschap?

Is vriendschap alleen een gevoel bij een relatie die u heeft met iemand die geen familie is maar wel 'iets' heeft waardoor u bent aangetrokken door deze persoon/personen? Iemand die raad, steun, plezier, blijheid geeft? Of is het meer dan dat? Is het misschien een gevoel van verbondenheid, van intimiteit die leid tot het delen van angsten, hopen, dromen, verhalen, geheimen en dat kostbare, tijd met elkaar? Geeft het een gevoel dat je die persoon/personen ook kan/moet delen in hun geluk, raad geven, beschermen, behoeden voor kwaad en verdriet? Kan steunen, inspireren, aanmoedigen en lief te hebben? Kan je moeder, broer, zus, vader, oom of tante ook je beste vriend/vriendin zijn? Of kan een familielid geen vriend zijn omdat het al familie is? Zijn er graden van vriendschap? Tot in hoeverre ben je iemand's vriend/vriendin? Wat heb je er voor over zodat de vriendschap blijft? 

Hoe zwaar weegt die vriendschap, of weegt het niets maar voegt het vreugde en een onbetaalbare waarde aan uw leven toe? Wat heeft u over voor uw vriendschap? Zomaar een vraag, op deze ietwat grijze maandagochtend- dan wel met belofte van wat zon later op de dag. Er gloort dus wat licht op de horizon. Ik wens u een heel mooi en plezierige week toe, zonder pijn, verdriet en verlies van welke vriendschap dan ook.

Nog even volhouden

 

Ik kwam een prachtig stukje schrijven tegen vanochtend. 

Het is zo mooi en raakte mij dat ik dacht, dit moet ik delen.

Wat jou situatie ook mag zijn, op een of andere manier is er hulp voor jou. Vraag erom als je deze nieuwe lockdown niet ziet zitten.

Voor diegene die het niet willen: Denk even niet aan jezelf maar een ander.

Het is een ongezien vijand waar wij tegen vechten. Er vallen geen bommen, er staan geen scherpschutters klaar op elke hoek. De supermarkten zijn open en we kunnen nog veel. 

Wij kunnen dit samen doen- als iedereen het maar WIL.

EEN RAKE COLUMN VAN STINE JENSEN

Uit het hart gegrepen.

Kwetsbaren.

De tweede lockdown is een test van beschaving.

Een flink aantal jaren terug ging ik met een groep's wandelreis mee naar IJsland. Ik had er obsessief naar uitgezien, mijn droom kwam uit! Zoals wel vaker bij wandelvakanties splitste de groep zich al snel op in drie groepen: de fanatieke koplopers, vaak lange, lenige mensen voor wie de sportieve uitdaging vooropstaat; de middenmoters – daar behoorde ik toe – met gemiddelde lichamen en gemiddelde snelheden; en de achterblijvers. Die laatste groep bestond uit wat oudere vrouwen, en ze hielden de boel op, want twee hadden hoogtevrees, de derde een blessure aan haar been en de vierde leek niet vooruit te branden. Je móést in dit onherbergzame landschap op elkaar wachten, en dat wij al een halfuur zaten te pauzeren en het koud kregen deed er niet toe: ook de traagsten hebben recht op een pauze.

Ik ergerde me kapot. Dit schoot niet op zo, met dat gemekker over hoogtevrees, en dat allemaal tijdens míjn droomreis, waarvan ik geen seconde onbenut wilde laten. Ik probeerde de irritatie uit mijn lijf te benen.

Op dag drie werd ik wakker met pijn in mijn knie. Ik kon nauwelijks een stap zetten. Een vrouw uit de trage groep bood me meteen haar wandelstok aan. Ik geneerde me, zei dat ik er zelf een zou kopen. De aardige IJslandse buschauffeur die ons een stuk reed naar een volgend verblijf, regelde met een bevriende andere chauffeur dat die twee stokken mee zou nemen van weer een bevriende collega met een sportzaak uit een klein IJsland dorp. In een besneeuwd landschap in the middle of nowhere stopten twee bussen, de ramen gingen open, de stokken werden aangereikt. Ze waren voor mij. De hele groep sloeg het tafereel gade, terwijl het schaamrood me naar de kaken steeg.

De dagen erna liep ik achteraan. De trage groep was ontstellend lief voor me. Ze wachtten op me, hadden het goed met elkaar en ik mocht erbij horen. De een vertelde dat ze kanker had overleefd; IJsland was haar cadeau. De ander had haar man net verloren; IJsland was helende grond. Schaamte, geluk, liefde, dankbaarheid – ik voelde veel tegelijkertijd.

Ik nam me voor deze levensles nooit meer te vergeten. Na de aankondiging van de tweede lockdown dacht ik eraan terug. Jort Kelder zei op televisie: ‘We zijn een kleine, zeer kwetsbare groep nu aan het beschermen, ten koste van al het andere.’ Zeker, dacht ik, en dat is precies de kern van beschaving en de test ervan: hoe je met de aller-kwetsbaarsten omgaat. Soms betekent het: wachten op een ander, soms betekent het: je bekommeren om het verhaal van de ander. De kwetsbaren kunnen jong zijn, of oud. Het kan je vader of je moeder zijn. Of, op een dag, jijzelf.

Liefde, liefde voor elkaar is een kostbaar geschenk

 

Medeleven, zorgen voor elkaar, begrip hebben voor een ander, aandacht en steun.

Ik ben in een wereld opgegroeid waar dit soort woorden geen woorden maar daden waren. Als ik terug kijk op de periode dat ik mijn kinderen opvoedde, denk ik ook dat ik deze begrippen hebt uitgeleefd. Voorgedaan en doorgegeven. 

De wereld waar mijn kleinkinderen in opgroeien zie ik steeds minder hiervan om mij heen. Het beangstigd mij. Een verharde maatschappij die wel zelf zal kiezen hoe die zich gedraagt. Een veel voorkomende uitspraak die ik hoor en lees is, Ik bepaal zelf wel of ik ....! en, Ik laat me de les niet voorlezen!

Er heerst niet alleen een virus die ons lichaam aanvalt maar ook een die in ons hart is gaan zitten. Als ik een mening hebt, dan wordt die afgeschoten door iemand die mij wel eventjes fijntjes uit zal leggen waarom ik " als een domme schaap" mij alles voor laat liegen. In plaats van een gesprek wordt het een woordenwisseling waarin ik wel haar fijntjes wordt verteld dat ik de domme schaap ben die alles maar slikt en gelooft. Opeens is de wereld bezet met experts op alle gebieden. Men weet het allemaal zo goed.

De pandemie heeft zeker wat bloot gelegd. En dan heb ik het niet over de aantal bedden dat onze ziekenhuizen rijk zijn, of dat er te weinig mondkapjes waren voor zorgpersoneel. Waar wij, de mensheid, hadden kunnen schitteren samen, is het oorlog geworden. In families, buurten en gemeenschappen.

Wie heeft de wijsheid in pacht? Ik niet. Ik heb houvast aan mijn geloof. Nee, ik denk niet dat ik alles over moet laten aan een God die alles weer glad trekt. En over God gesproken, persoonlijk denk ik dat die weent. Weent om de stelligheid waarmee men vast houdt aan hun eigen gelijk. Er zijn kuddes ontstaan, tegenover elkaar. Niks geen samenhorigheid. Niks geen medeleven. Niks geen begrip of zorg voor elkaar. Beschuldigen, schreeuwen, ontkennen, eigen gelijk willen hebben. Mijn gebed is voor de onverschilligheid in de maatschappij, de schreeuwers, de 'self-righteous' die de regels aan hun laars lappen omdat ze het wel beter weten. Dat is een pandemie waar geen vaccine voor gemaakt hoeft te worden. Wij zijn de oplossing. Het zaaien van onmin en angst komt niet van een klein minuscuul virusdeeltje maar via de onrustzaaiers.

Nou is dit allemaal wel geschreven in zijn algemeenheid. Gelukkig gaat dit niet over iedereen. Met dank aan mensen in de zorg die zich ontfermen over de zieken en de kwetsbaren. Gelukkig zijn er medelevende mensen die voor anderen zorgen die in deze periode veel leed hebben. Die hebben hun handen vol. Zijn overstelpt door aanvragen voor hulp. Zij hebben geen tijd om te schreeuwen, te protesteren of te negeren. Je ziet ze amper want ze werken dag en nacht in stilte en met liefde en begrip voor anderen. Vaak overbelast en met te weinig ondersteuning van de gemeenschap waar zij een deel van uitmaken. 

Er wordt men man en macht gewerkt aan het bedwingen van deze virus die ziekte en dood veroorzaakt door mensen die gevoelsmatig zich inzetten en hun medeleven, zorg voor elkaar en steun bieden. Als onze regering leiders, die wij zelf hebben aangesteld om ons land te leiden, iets van ons vragen of ons hulp of aanwijzingen aanbieden, dan zijn wij eigenlijk geroepen om te gehoorzamen. Het tegenwerken een misdaad juist tegen die democratie die ons dierbaar is. In Romeinen 13 staat heel duidelijk: Iedereen moet gehoorzaam zijn aan de overheid. Want de overheid is door God ingesteld. Want als je ongehoorzaam bent aan de overheid ben je eigenlijk ongehoorzaam aan god. De overheid vraagt niet of u iemand wil doden maar juist door die doden te vermijden. De overheid vraagt niemand de wetten van god te negeren, juist vraagt zij voor gehoorzaamheid en veiligheid. 

Laat hopen dat de komende tijd wat meer inzicht, rust en vrede in onze wereld komt. Zoals het nu gaat hou ik mijn hart vast voor de toekomst van mijn kleinkinderen.

Gelukkig Nieuw Jaar?

 Een bijzondere wens eigenlijk.

Het is 1 januari 2021. Ik heb al bijna anderhalf jaar geen blog geschreven. Het paste even niet bij mij. Toch werd ik soms overrompeld door gedachten en emoties die ik niet kwijt kon en wist dat ik mijn hoofd beter leeg kon maken door de woorden op papier te zetten. Dus hier ben ik weer!

Gelukkig Nieuw Jaar:

Wat maakt een Nieuw Jaar nou gelukkig? Ik begrijp de motivatie wel, achter het benoemen van 1 speciale dag als het aankondigen van een nieuw tijdperk. Het schept orde en geeft mensen een doel voor een nieuw begin. Maar krijgen wij die elke dag niet? 

Als ik uitgeslapen ben, wakker word en een nieuwe dag omhels, is dat niet mijn nieuw begin? Zelfs de datum op de kalender veranderd. Dit was stof voor een pittig gesprek aan tafel een week of zo geleden. Ik respecteer en zoals ik al zei, snap dat er een soort van structuur in het leven wordt geroepen door 1 speciale dag aan te wijzen als het begin van iets nieuws. Wat ik mis, is het besef in mensen, dat deze wens elke dag uitgesproken mag worden. Misschien is dat een van de redenen dat men steeds meer en meer in een soort ik mentaliteit terecht is gekomen.

Dat in zijn algemeenheid geen moment komt, geen gewaarwording van bij het ontwaken een nieuw jaar begint. De eerste dag van de rest van ons leven. Nu moeten we weer een heel jaar wachten, totdat wij elkaar weer het beste wensen.

De beste wensen voor 2021. Dat we het beter gaan doen dan in 2020. Want van 2020 kunnen we nog wat leren!

Gooi maar op de grond! Doe je thuis ook toch?

Vinden jullie het ook zo raar? Dat wanneer je een eindje gaat wandelen of gewoon naar de winkels loopt dat je zoveel troep tegenkomt? Bekertjes, snoep papier, papieren zakdoekjes om maar wat te noemen. Om het maar niet te hebben over de vele drank flesjes plastiek en glas en blikjes te hebben.

Ik zie de wereld als een 'thuis'. Ik ben telkens verbaasd als ik weer een hoek om ga. Een nieuw 'kamer' in. De uitstraling van alles wat ik zie. De bouwstijlen van een huis of veel groen doet mij denken aan het behang aan de muur. De vorm en grote van een straat of wijk geven de maten van de 'kamers' aan.

Al rijdend door ons prachtig land, na elke bocht weer een verrassing, prachtige uitzichten en belevenissen voor het oog. Dan stap je uit om even te genieten of een foto van al dit mooie vast te leggen - waar je dan eerst over de zooi moet stappen. Als er een prullenbak is ruim ik het wel op, maar die is er niet altijd.

Op en af ritten van snelwegen en entrees van dorpen zijn minder verwelkomend dan je zou willen. Ik schaam mij wel voor wat bezoekers als het eerste ziet als die in mijn stad ( Dordrecht)  binnen komen rijden. Als ik bezoek krijg wil ik ze met een nette entree, schone stoep en opgeruimd huis ontvangen.  Gemeenten kijken niet zo krap heb ik het gevoel. Hoewel het afval toch van de burger zelf afkomstig is.

Het 'opvoeden' van nette burgers lijkt moeilijk te zijn.

De afgelopen 12 maanden heb ik veel van ons land gezien. Ik heb twee maal bezoek uit het buitenland mogen ontvangen. Voor lange periodes. Ik ben videos van onze uitstapjes gaan maken. Waar ik op  moet letten is nou net wat ik zeg - het vuil op straat, in de berm en langs de wegen. Ik schaam mij ervoor.

En nee, er is geen 'schonere gemeente'. Het is overal een probleem. Vuilnisbakken die maar zelden geleegd worden door bezuinigingen, straten die niet meer onderhouden worden. Bewoners, of het nou huurders zijn of huiseigenaren die hun stoep niet meer schoonvegen. Treurig. Nee mensen, het is niet alleen de gemeente die daar verantwoordelijk voor is. Diegene die hun zooi op straat gooien- dat zijn de schuldigen. Toch ligt het ook aan ons als mede burgers, als wij die rommel laten liggen.

Vanochtend op onze parkeerplaats heb ik weer wat papiertjes en een plastiek beker in de ondergrondse gestort. Een kleine moeite. Soms trek je de huissleutel uit je jaszak en valt je zakdoek op de grond. Wie raapt het dan op? Weinig die daar op letten. Je doet je auto open en het parkeerpapiertje vliegt van de dash af op straat, pakt u het op, of laat u het fladderen? Voor een aantal hier- was het juist dat. Laat maar liggen.


Misschien wat aandacht hieraan zou geen kwaad doen dacht ik. Een schone straat en berm ook. Nou dat zou toch mooi zijn. Geef de natuur de ruimte. Laat de bloemen bloeien. 

Even aandacht voor de rommel op straat.

Doorgeslagen??

Ik sta versteld van hoe de mensheid van vandaag in het leven staat. Nou is dat erg globaal hoor, want  het is niet zo dat IEDEREEN het zelfde doet, denkt of gelooft. Gelukkig maar.

Toch valt het mij op dat de berichten die in social media en in kranten verschijnen uitstralen dat 'de meerderheid' achter hun berichten en bevindingen staan. Ik heb nog nooit een interview gehad, u wel?

In eigen land: De Efteling gaat de poppen die 'blijkbaar' niet meer in deze tijd passen, aanpassen aan 'de norm' ??? Geen neusringen en kroeshaar meer! tJonge jonge waar gaat dit over. Er zijn nog bevolkingsgroepen die dit nou juist WEL mooi vinden. Hebben die geen stemrecht of acceptatie meer dan? Moeten we de overgebleven stammen met nekringen en oorbellen dan uitroeien?

Waarom staan er nog wel van de Delfts blauwe beeldjes met jongens en meisjes op klompen en met tulpen in de schappen in souvenir winkels? Dat is toch niet meer van deze tijd?

Een politicus in America moet zijn baan opzeggen vanwege een foto uit de jaren '80 omdat hij zijn gezicht zwart had gemaakt om Michael Jackson na te doen op een feest. DAT MAG NU DUS NIET, toen nog wel! Wie is er niet op een feest geweest waar je verkleed moest komen? Als indiaan misschien? Oeps - FOUT!! Ik weet nog van een 'black/white' thema feest in die periode. Ik ben benieuwd of allen die daar aanwezig waren de foto's uit de albums hebben gescheurd en verbrand.  Gauw doen hoor! Stel je voor dat iemand daar achter komt. Het nieuwe denken helpt vooruit te denken, laat het verleden los!

Maar dat niet alleen. Klimaat verandering. Nou als iemand daar nog niets over heeft gehoord, gelezen of gezien leeft die onder een steen. Of zonder internet, tv, radio en kranten. Vanwege het milieu zeker. We mogen geen vlees eten, we mogen ook geen vis meer, voor schoon en gezonde groente moeten we 3x meer betalen om gezond te blijven. Trouwens, dan als we veel minder kunnen veroorloven is het problematiek van overgewicht ook opgelost!! Nep vlees mag wel. Dat is beter voor het milieu?? Hoe dan? In Australië is een groep agressieve activisten bezig om boerderijen te overvallen en dieren te 'bevrijden' door ze te ontvoeren en thuis met luiers op te vangen. Je kan tegen iets zijn maar de wet is de wet en je blijft met je tengels van ander mans spullen af. Er zijn vreedzamer en leerzamer manieren om mensen bewust te maken van een verandering in gedachten en gedrag. Waar moet dit naar toe?

Afwassen en kleding wassen- dat moet ook anders en op een milieu vriendelijk manier. Oh en al die windmolens en zonnepanelen, dat is ook niet 'the way to go'! WAT DAN WEL?

Ik heb 9 kleinkinderen. Van  26 tot 2 maanden. Hoe ziet de wereld eruit voor hun straks? Zitten alle voedingstoffen in een pil gepropt en is er geen reden meer om aan tafel te zitten. Oh nee, we mogen niet meer zitten- zitten is het nieuwe ROKEN! STAAN allemaal...weg met die stoelen.

Ik blijf mij verbazen. Doe gewoon- dan doe je al gek genoeg! Wees aardig voor elkaar - geef elkaar de ruimte om te zijn wie je bent. Een beetje meer verdraagzaamheid draagt toe aan een gezelliger samenleving. Leer van elkaar en scheld elkaar niet uit. Mijn mening hoef niet de uwe te zijn, wees blij met wie jij bent, maar respecteer elkaar zonder het eens te hoeven zijn. Mensen, het leven duurt maar even - maak er wat moois van!

Het WAS even wit

Hehe, waar ik al een tijdje op zat te wachten, eindelijk toch gekomen. De sneeuw. Voor sommigen een nare ervaring maar voor anderen een aderlating. Mijn lichaam heeft dit even nodig. Afkoelen op een natuurlijk manier. Iets wat in de ritme van mijn lichaam past. Vier seizoen, allen met een bijzonder kenmerk. Die van de winter is SNEEUW.

Ja, ik weet het, de 'donkere dagen' zijn somber. Ligt aan hoe je in het leven staat denk ik. Ik 'vier' 21 december in de zin van, "kijk nou gaan we weer de goede kant op. Tegelijkertijd 'vier' ik ook 21 juni and een teken dat de langere dagen weer in gaan korten. Niet alleen zijn de veranderingen in de natuur nodig ( natuur = planten, dieren) ook wij 'dieren' hebben deze omslag nodig om ons lichaam in balans te houden.

Hier gemaakt - geboren - even weggeweest en weer wedergekeerd. Ik weet wat het is om in een land te wonen waar de seizoenen minder verschillen in temperatuur. Ik 'bleef' het warm hebben. Nu terug in mijn geboorteland, en meegenomen de temperatuurverschillen van vroegere tijden, is mijn lichaam weer beter geregeld. Gek misschien, maar waar.

Het wit verdwijnt nu al, of voor sommigen 'nu pas'. Ik had het wel een weekje bij mij willen houden. Misschien zit er nog een buitje ergens in de lucht, ondertussen ben ik heel tevreden met wat ik al heb mogen ontvangen.

Het WAS even Wit! Blijer kon je mij op dat moment niet maken.

Goed begin is het halve werk

Het is maandag van de tweede week in 2019. Vorig jaar had ik gekozen om maandag als een 'vrije dag' te bestempelen. Met 'vrij' bedoel ik, dingen voor mezelf doen. Niet vol huishoudelijke klussen of verplichtingen. Nou, dat heeft niet lang geduurd voordat er een verschuiving plaats vond.

Ik benader langzaam maar zeker mijn 'pensioengerechtigde leeftijd' en zal over ongeveer 8 en 1/2 maand mijn pensioen ontvangen. Nou werk ik al een aantal jaren niet meer vanwege meerdere factoren, toch verveel ik mij nooit. Soms zijn de dagen giga kort moet ik zeggen. Vliegen de deur uit en verdwijnen over de horizon om nooit weer terug te komen.

Het is maandag. Ook vandaag gaat het niet lukken om de dag 'helemaal' voor mezelf te houden. Ik heb daar in principe geen moeite mee ook omdat ik de dingen die ik doe, ook in mijn voordeel werken. Zoals een opgeruimde huiskamer, schone was buiten, ja buiten, en een lekkere maaltijd op tafel vanavond. Trouwens, manlief gaat forellen roken dus ben ik beperkt in de voorbereidingen. Ook leuk.

Vandaag heb ik het een and ander geregeld. Mijn pensioenaanvraag gaat zo op de bus, en mijn ziekenkosten verzekering is ook aangepast en de nieuw polis is binnen en in mijn administratie map opgeborgen. De boom is weg en de kerstversiering gaat mijn man zometeen in de schuur opbergen.

Ik heb voorgenomen- in december al, dat ik meer wilde weten over het reilen en zeilen van mijn computer, dus had ik mezelf op een abonnement getrakteerd voor Sinterklaas bij de AMAC store. De 'ins en outs' van mijn computer zijn deels bekend. Toch is er veel waar ik baat bij zou hebben als ik mijn kennis uit zou breiden. Vorige week al mijn eerste kennismaking en 'les' gehad. Nu sta ik weer ingeschreven voor de komende 3 weken op allerlei andere onderwerpen. Vooruit plannen is belangrijk, anders kruipt de week zomaar vol en heb ik geen ruimte voor de dingen die ik nu even van belang vind.

Met de video's online zetten op mijn YouTube kanaal gaat het ook stap voor stap beter. Ik zie ook vaak nu dingen die ik aan kan passen of ander vorm kan geven. Elke video is een les en stap naar verbetering. Ik ben eigenlijk best wel trots op de vorderingen en ook niet blind op de tekortkomingen. Nooit te oud om nieuwe dingen te leren.

De fysio afspraken voor mijn hand gaan ook gewoon door. Ik ben van plan om eind dit jaar alle narigheid hiervan achter mij te laten. Elke dag werk ik er hard aan om de mobiliteit en flexibiliteit weer optimaal te krijgen. Kost veel energie en dat heb ik er wel voor over.

Tijd voor koffie. Daarna stofzuigen en cake bakken voor een bijeenkomst vanavond. De rest van de dag is voor oefeningen met mijn computer.


Fijne tweede week allemaal. Dat het veel voldoening met zich mee brengt.

En dan is het 'opeens' 2019

t' Ja, wat vliegen de dagen voorbij zeg. Ik weet het, dat is niets nieuws. Heb het al eerder over gehad. Toch kan ik er niet aan wennen. Vandaag begon mijn dag vroeg. Even een klus klaren voor een vriendin. Daarna onze leenauto retour naar de garage brengen. Onze auto staat al een paar weken bij de garage- kapotte computer. Er is geen 'goed moment' voor zoiets. Komt nooit gelegen. Vooral niet net voor de kerst. Op 12 december om precies te zijn. De hoop is nu dat de klus eind deze week klaar is. Oh wat mis ik 'het gemak' hiervan.

Na bijna 4 maanden niet kunnen rijden vanwege mijn hand euvel, en nu omdat de auto gewoon niet voor de deur staat. Het is geen drama of ramp maar wel ontzettend onhandig. Ik leef in goede hoop! Ook dit zal ons voorbij gaan.

Oud en Nieuw. Weer een feestje achter de rug. En wat een vuurwerk. Nou heb ik wel  mooi gekleurde vonken en sterren richting de hemel zien vliegen, toch kon ik mijn 'beoordelende' gedachten niet weerhouden hierover. De bijeenkomsten van milieu groepen om luchtvervuiling tegen te gaan. Ja ik weet het, dweilen met de kraan open. Zoveel 'experts' zeggen dat het ons toch niet gaat lukken. Maar om dan €68 miljoen aan vuurwerk af te steken?? Wat een stank en herrie was het. En wat maak ik  mij dan zorgen over de natuur in de vorm van de vogels, andere buitendieren en huisdieren. Mensen uit oorlog gebieden, kleine kinderen die dit evenement nog niet begrijpen. Eenzame ouderen die bibberend in hun huiskamer zitten of in bed liggen. Trillend van angst. Om het maar niet over fysieke of materiële schade te hebben. Vandaag de dag kan de knal niet hard genoeg zijn lijkt het.

Onze eerste dag van het jaar verloopt als volgt. Lui ontbijt. Even bankhangen, dan de feestkleren aan. Op naar de eerste tante. Zij wordt volgende week 82. Als een traditie drinken wij daar koffie, smullen van de toastjes met kaas en pate gevolgd door het jaarlijks heerlijk bereide salade. Onder het genot van wat drinken- wijn voor de niet chauffeurs onder ons en fris voor de BOBs, veel gelach en verhalen over 'vroeger'.

Op naar de middag thee en oliebol en/of appelflap. Zelfs na haar aanvaring met een heupeuvel en operatie staat ma (88) weer haar 'mannetje'. Alles goed voorbereid. Hier kijken wij naar de skispring competitie. Jammer dat er dit jaar weinig to geen sneeuw lag. Toch een goede wedstrijd. Zo mooi om te zien. Dan komt de familie uit Amsterdam en om de hoek. Gezellig.

Verder naar afspraak nummer 3. Tante Jaantje, al 91 jaar jong. Haar 3 kinderen met aanhang, daar ook weer de kinderen van met aanhang. Dan daar weer een laagje onder. Met 4 generaties en een paar 'buitenbeentjes' zoals wij 3-tjes, is het feest. De emmer met oliebollen staat ook hier klaar. Koffie/thee en andere versnaperingen ook in overvloed aanwezig. Grote zaal- de kinderen kunnen heerlijk ravotten. Dan komt de andere tante (88) ook binnen.  Wel jonger dan haar zus. De kring wordt nog groter. Hier een neef daar een nicht. Het is zo gezellig. Het is inmiddels donker buiten. En ach, ook wij worden moe. Het is tijd om ons eigen stekkie weer op te zoeken.

Het jaar is weer mooi begonnen. Het vooruitzicht om naar mijn kinderen en kleinkinderen te gaan ligt op de loer. Dan kan de tijd niet snel genoeg gaan - als het maar weer wat trager loopt zodra ik er ben. Want ook die dagen wil ik volop van genieten en liefst heel langzaam beleven. Er zijn kindjes te kroelen, neusjes te vegen en verhalen te vertellen.

Ik wens jullie allen een mooi, gezegend en gezond jaar toe waar je ook mag zijn en met wie en wat je ook mag bekoren.

Groetjes.

ps. Wil je meer zien hoe mijn 2018 eruit zag: Ga naar OmaFarAway en geniet mee.

Het leven is kostbaar

De dagen vliegen om. Sommige dagen vul ik met nuttige en belangrijke zaken- andere lijken voorbij voordat ik goed op gang kom.

Ik tob nog steeds met mijn hand. Post operatieve dystrofie is de gedachten nu. Door veel te bewegen, massage en allerlei oefeningen probeer ik mijn hand weer 'in gebruik' te nemen. Zelfs typen valt niet mee. Ik sla toetsen over of raak verkeerde aan. Het duurt veel langer om een stukje te schrijven. Ik houd vol.

Ik heb een schoonmoeder, eigenlijk niet eens maar een bijzondere relatie heeft ervoor gezorgd dat ik ma kan zeggen tegen de schoonmoeder van mijn man. Zijn eerste vrouw is overleden. Haar moeder is nu ook mijn schoonmoeder geworden. Regelmatig help ik haar met het een en ander, ze is inmiddels 88 jaar jong. Woont zelfstandig en is ook erg zelfredzaam. Ik bewonder haar energie en hoe zij in het leven staat. Toch is er zo af en toe wel een min moment. De trap heeft een paar keer voor een val gezorgd en ma is ook door een auto 'opzij' geschoven op een zebrapad en daardoor heel naar ten val gekomen. Omdat ik/wij dichtbij wonen zijn we er snel bij. Ma haar zoon woont in Amsterdam. Hij heeft dan even de tijd om ook aanwezig te kunnen zijn. Met alle liefde staan wij hem en ma bij in tijden van nood


Een maand of zo geleden was zo'n moment. Ma is met een hele nare bovenbeen botbreuk in het ziekenhuis terecht gekomen en is nu herstellend van een heup operatie. Dat is een deel van mijn weekinvulling geworden. Ik probeer 3-4 keer per week naar haar toe te gaan. Veelal met de bus vanwege die hand maar ook met de auto gelukkig. Het gaat naar omstandigheden goed met ma.



Een vriendin heeft net een zware knie operatie achter de rug. Ik kan weinig voor haar en haar invalide man betekenen. Dat stoort mij- toch weet ik dat als ik mijn 'hand-euvel' niet had dat het anders zou zijn. Iemand helpen- dat zit gewoon in mijn bloed. Als het leven een tegenslag geeft ben ik weer bewust van het brosse van het leven zoals wij het kennen. Er hoeft niet veel te gebeuren of alles staat stil of op z'n kop. Door dan wat hoop, kleur en ondersteuning te geven probeer ik de zorgen te verminderen en wat licht in een donkere plek te laten schijnen.

En dan, dat telefoontje die je niet krijgen wil. Afgelopen woensdagochtend 8:56. Ik zag de naam van mijn zwager op het scherm. Dus, antwoorden ik op mijn gebruikelijke manier. Alleen de stem die mij toesprak was niet die van mijn zwager maar een van zijn collega's. Dat ik niet moest schrikken ( ppfff doe je dan toch he) maar mijn zwager had een hartinfarct of iets gehad ( bleek toch een hartstilstand geweest te zijn) en dat de ambulance broeders in aanwezigheid waren en dat hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht moest worden. De collega zou mij ophalen. Zijn broer, mijn man was niet aanwezig- dus was ik de aangewezen persoon om hem te vergezellen. Probeer maar rustig te blijven. De eerste paar minuten waren rommelig in mijn lijf. Maar daarna kwam toch de rust. Door kordate optreden van die collega is alles goed gekomen.

Na een flitsende rit met loeiende sirens en meteen op de operatie tafel... hersteld mijn zwager nu geleidelijk aan en is langzaam aan het bekomen van de schrik. Wij ook.

En zo begint elke dag met 'iets' voor mij in petto. Leuke dingen ook hoor, zoals foto's van mijn kleinkinderen, een mooi uitzicht elke ochtend te aanschouwen, koffie met een vriendin om maar wat te noemen.

Het leven is kostbaar. Ik ga nog meer mijn uiterste doen om de dagen te laten tellen. De aantallen die ik nog te goed heb is onbekend. Ik wil ze niet verspillen.

Wat ik niet kan zien aan de buitenkant

Een Engelse spreuk, " Don't judge a book by it's cover". Nou zoek ik al jaren naar een vergelijkbare in het Nederlands maar ik kom er maar niet op. Dus, vrij vertaald, " kijk niet naar de kaft van een boek - omdat die niet bepalen is voor de inhoud"! Zoiets.

Ik moest er de laatste tijd vaak aan denken ivm een niet zo'n plezierige ervaring.

Begin dit jaar moest ik twee braces aan laten aanmeten in een ziekenhuis. De betreffende persoon die mij ging helpen was nogal abrupt. Zonder enig uitleg en introductie werd ik nogal ruw geholpen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik probeerde er nog wat van te maken met vriendelijke opmerkingen maar het lukte niet om dit een wat aangenamer moment te maken. Mijn gedachten was, 'ach misschien is er wat aan de hand, thuis of hier of zo.' Toen de braces eenmaal af waren merkten ik dat de pinnen die de klittenband banden die gebruikt werden zodat ik de braces vast kon maken, op de verkeerde ( voor mijn handen dan) plekken zaten maar werd ik op een niet echt vrolijke manier in het ongelijk gesteld en letterlijk weggestuurd...zo van ' u bent hier klaar.' Wel was ik blij om weg te mogen...! Bah.


De volgende ochtend was het duidelijk. Die pinnen moesten anders. Ik had twee rood opgezette plekken. Terug naar de afdeling. Een andere collega plakte er een zacht stukje stof op en stuurde mij weer weg. Niet onvriendelijk maar hoorde mij niet aan. Een stofje over een metalen 'dop' zeg maar, veranderd niets aan de zaak. De druk op mijn hand werd nu gewoon erger.

De volgende ochtend weer terug. Andere collega. Wat een vrolijk en behulpzaam mens. Ontving mij op een zeer verwelkomende manier, keek naar het probleem en zei meteen, " oh mevrouw ik zie dat. Natuurlijk doet dat pijn. Ik ga het oplossen voor u." En zo gezegd zo gedaan. De pinnetjes eruit... hand opnieuw opgemeten en op de juiste plek alles weer geplaatst. Wat en verademing.

Maanden later na een operatie en twee weken in het na-operatieve gips en verband, weer terug naar de afdeling. Nieuwe brace. Zeer goed geholpen. Kijk, dan krijgt een mens moed. Het was diegene die het stofje had geplakt om een euvel te verhelpen. Deze keer ging alles prima. Met zorg en een vriendelijk gesprek.

Er mocht een korte brace komen. Dus, weer terug. Dit bezoek was wederom geen plezierige ervaring. Er ontstond een verwarring over mijn geboortedatum, en ik was er zonder afspraak maar na vragen of er plek was werd gezegd dat er ruimte was om geholpen te worden. De werknemer, van mijn eerste bezoek aan de afdeling, had een nog zwaardere dag denk ik. Ik vertrok met knikkende knieën.

Waarom beschrijf ik dit allemaal zo duidelijk? Omdat ik het even kwijt wil. Vanochtend zag ik een berichtje die mij raakte, gewoon omdat ik ook zo denk. En precies wat het plaatje zegt, je weet niet waarom een mens doet of is zoals ze zijn. Terwijl ik wegliep van de afdeling- hoopten ik dat de dag voor deze persoon toch een glans zou krijgen.

Ik weet het, ik kan een klacht in dienen... ik had de betreffende persoon aan kunnen aanspreken. Toch ben ik daar terughoudend in geweest. Wie weet met wat voor zware verdriet of tegenslagen deze persoon worstelt?  Wel heeft het onplezierige betrekking gehad op mijn denken en doen. Zo jammer.

Social media mogelijkheden zijn er genoeg om mensen naar beneden te halen. Ik lees soms met open mond wat anderen denken te mogen zeggen/schrijven over iemand die ze niet kennen maar wel oordelen over. De ouderwetse leus van mijn oma is zo gek nog niet, " Als je niets aardigs kan zeggen - zeg dan niets!" Dit gaat ook op over gedrag. Soms is het moeilijk om je persoonlijke sores uit te schakelen om het niet over te brengen aan anderen - toch lijkt het mij een zegen als je dit kan. Het werkt vast verlichtend als mensen aardig zijn tegen elkaar. Hoe moeilijk je pad ook is. Een glimlach doet wonderen.

Carpe Diem - voor alle mensen die met moeilijkheden worstelen. Dat ook jullie wereld wat lichter mag worden.

Discussies, meningen en de vrijheid te zijn wie je wilt zijn.

Regelmatig worden er pol's gehouden in ons land om te peilen welke ergernis het meeste irritatie opbrengt bij de bevolking. Ik heb geen flauw idee wie hierover geraadpleegd word, hoeveel stemmen ervoor nodig zijn en hoe men berekent wat de percentages zijn voor of tegen iets.

Lijkt mij een volstrekte gok om met cijfers te komen die het echte beeld schetst, of zelfs de juiste ergernissen in beeld brengt. Dat, lieve lezers, is MIJN gedachten hierover. Iedereen mag dit voor zichzelf invullen.

Neem nou hondenpoep, of voor de nettere Nederlander, honden ontlasting ( ik wil niemand kwetsen dus probeer ik ' inclusief' te schrijven 😏). Deze ergernis komt regelmatig als niet bovenaan dan wel hoog op de lijst te staan. Bellende weggebruikers ook. Wegpiraten, scootmobiels in supermarkten zag ik ook een keer langs komen.

Eigenlijk, zijn dit allemaal gedragsergernissen. Mensen doen dingen waar een ander zich aan ergert. Hmm, tja, ik doe ook wel eens wat waar een ander zich aan stoort. Vast en zeker. Maar als iemand uitwijkt van mijn normen hoef ik mij er nog niet aan te ergeren. Als wij kijken naar de artikelen over gezondheid en die mogen geloven, dan is een ergernis een aanslag op je gezondheid. Zorgt voor hoge bloedruk, angst, irritatie, boosheid. Dus ons ergeren aan iets maakt ons lichaam er niet gezonder op.

Wat als wij deze ergernissen nou eens zouden negeren? Daar schijnen wij als volk ook goed in te zijn. Alles vanuit de Ikke ikke ikke! Dus niet letten op de ander. Dat zou een oplossing kunnen zijn voor 'ons' ontevredenheid in het algemeen. Ontevreden omdat de buurman de hondenuitwerpselen van zijn hond achterlaat, dat schoolkinderen hun drank en drinkrommel op straat gooien ipv in of zelfs naast de vuilnisbakken. Ontevreden omdat de hangjeugd naar muziek luistert op straat die wij niet mooi vinden.

Wat als wij nou eens mensen in hun eigen waarde laten. Slonzen of niet. Maar, zegt u, dat verandert niets aan de ergernissen per se.

Dan denk ik, als ik blij ben, is dat omdat ik van iets geniet. Als ik boos ben laat ik de negativiteit van iets mijn humeur aantasten. Dus als ik een blikje op het gras zie liggen wanneer ik voorbij loop, kan ik ook het blikje oprapen en in de prullenmand gooien. De ergernis wordt omgezet in een blij gevoel...ziezo, die ligt er niet meer. Want diegene die dat blikje er neergooide heeft geen boodschap aan mijn ergernis. Ik ook niet. Daar lijdt mijn gezondheid onder.

Ik ben geen moraal ridder. Wel zou ik graag meer blije mensen om mij heen hebben. Want daar knapt iedereen van op. Er valt altijd wel wat  te verbeteren aan een mens - dus ik ga hier ook wat extra aandacht aan besteden. Minder mopperen meer genieten. Het leven is zo mooi. Ik neem voorbeeld aan tante Riek. Gisteren is ze vol goede moed en enthousiasme begonnen aan haar 93ste levensjaar. Er valt zoveel om van te genieten in het leven....!

Carpe Diem! 

Wees het 🌞 in je leven! 

PS ik heb het woordje ergernis opgezocht voor all duidelijkheid: Zelf wil ik er iets aan toevoegen:

Ergernis- veroorzaker hoge bloeddruk, maagzuur en onvrede.