Spannend en heel erg leuk!

Het gaat gebeuren!

Gistermiddag lag de Klaroen ( een lokaal weekblad) op de mat. I sloeg de eerste pagina open en daar - onderaan de pagina zag ik een foto van mezelf. Ja, ik sta in de Klaroen! Afgelopen maandag was de verslaggever op bezoek en ik heb hem in grote lijnen verteld wat ik van plan ben met mijn klein bedrijf.

Daar heeft hij een stukje over geschreven. SUPER toch? Nu is het echt openbaar waar ik mee bezig ben.

Dan moeten alle puntjes op de i staan. Alles ( op de website) moet werken, goed opgesteld staan, professioneel uitzien - en ook niet te 'gelikt'. Ja, en wat gebeurt er dan? Dan ligt even alles stil. Dan kan ik even de aanpassingen niet doorvoeren. Dan kan ik de vernieuwde informatie niet opslaan. Ook werkte het aanmelding formulier pagina niet. Oh jee. Naar Hostnet bellen en dan weten dat je mogelijk 24uur moet wachten. Ik heb het 'ten ruste'  gelegd. Ik wist dat ik alles had gedaan en meer word er niet van mijn gevraagd.

Het is nu ochtend. Ik heb goed geslapen en weet nu ook dat alles werkt, dat de informatie correct is, dat het inschrijven mogelijk is, dat de mailtjes doorkomen en dat de bijgewerkte informatie op de site staat.

Vanaf 4 september begin ik met mijn workshops. Kleine groepjes - minder mensen meer tijd. De lesboeken zijn bijna klaar. De PowerPoints ook. Nog even twee dagen aan de weg timmeren en ik ben er klaar voor.

Krijgt u de Klaroen niet - kijk dan op de site - het artikel staat onder de E-paper tab.

Misschien zie ik u op een van mijn workshops. Hou mijn site in de gaten want er komen regelmatig nieuwe workshops op te staan.

Samenhorigheid

Het is weer zover. Een klein clubje, waarvan ik een schakel ben, zijn bezig om een buurt BBQ te organiseren. We hebben een ongewonen 'buurt'.  Dwz het bestaat niet uit een aantal rijtjes huizen die in een soort hofje opgesteld staan. Wij wonen aan een dijk. De dijk bestaat uit twee delen - Oosteind en Matena. Er horen ook een paar klein stukjes bij - en dat geheel is onze 'buurt'. We hebben een buurtvereniging met een goed bestuur. Regelmatig hebben we te maken met de gemeente en daar onderhandelt dan het bestuur op een zeer correct en succesvolle wijze over onze zorgen.

Nog een paar weekjes, dan verzamelen er zo'n 80+ bewoners een prachtig landgoedje hier aan de dijk. Fruitbomen, schuurtje met afdak. Een wc aanwezig, geiten in de wei. De tafels en stoelen zijn al besteld. Zelf hebben wij als groep een aantal party tenten aangeschaft - deze worden door ' de mannen' opgezet met verlichting en papieren tafelkleedjes.

Vandaag wordt de boodschappenlijst samengesteld. Er zijn weer meer dan 80 aanmeldingen. Dat wil  niks zeggen natuurlijk. het gaat om  - hoeveel % van de bewoners doen mee. Meer dan de helft van de leden ( gezinnen) hebben zich opgegeven - ong 30% heeft aangegeven een andere afspraak te hebben. Een klein aantal komen toch nog op de dag - dan blijft er maar een heel klein groepje over die zich hierbij niet aangetrokken voelen.

Dat zegt wat voor vandaag ( 2012) - er heerst een samenhorigheid die meer tot het verleden hoort dan het heden. Het is een moment waar veel besproken wordt, bij-gekletst, nieuwtjes verwisselt. Ik voel me hier veilig. We lopen de deur niet plat bij elkaar - maar het voelt gewoon goed. Ik maak me geen zorgen als ik alleen this moet zijn. Heerlijk. Ik heb er zin in. Het is een genot en eer om deze leuke activiteit te mogen verzorgen. Kinderspelletjes, mannen praatjes en tiener gelach.

Laat die vuurkorf maar braden - ook zonder hebben we het warm - met elkaar!

Om even bij stil te staan - eventjes maar hoor.

Het is 06:00 26 -Augustus 2011 en ik ben (nog wakker). De pijn in mijn rug is ondraaglijk en ik begin nu pas echt bang te worden. Al meer dan een week tob ik met rugklachten. Eigenlijk tob ik al een tijdje met niet lekker voelen. Ik heb hier zelf een analyse over gemaakt. Weet ( denk ik ) wat de oorzaak is of kan zijn.

Stress staat op nummer 1- iets niet goed tussen mijn oren!. Altijd eerst een oplossing of reden voor iets bij mezelf zoeken. Het zou ook als resultaat van een aanrijding kunnen zijn. Ik ben een tijdje hiervoor aangereden op een zebrapad. Pats! Daar lag ik op straat. Zal wel meer tijd nodig hebben om daarvan bij te komen zeg ik tegen mezelf. Komt goed!

Als ik zit, gaat het wel. Staan gaat ook maar gaan zitten of staan - dat gaat nu echt NIET!

Het is 6:20 en ik begin behoorlijk misselijk te worden. Sta te tollen op mijn benen. Leen schuift een stoel naar me toe. Ik wil naar het ziekenhuis voor een bloed en urine onderzoek. Er is iets mis met me en het formulier heb ik al dagen. Lukte niet om te gaan - teveel pijn om in de auto te kruipen. Nu toch maar gaan.

Ik ben zo duizelig......!

Ik zie een gezicht boven het mijne. Een vreemd gezicht. Een man! Waar is Leen? De man heeft een groene shirt aan. Hij klinkt bezorgt. Of ik weet wie ik ben? En waar ik ben? Nou, ik zie alleen een onbekend gezicht en denk, " waarom is het plafond daar?".

Ik wordt voorzichtig - ja dat deden ze wel, maar de pijn was onbeschrijfelijk - op een zitje getild en via de buitentrap naar boven gedragen. Daar staat een ambulance. Ik schrik, wat gebeurt hier u toch allemaal?

De deuren gaan dicht. We rijden, gaan over de Geulweg. Oh die is ZO slecht. Ik voel ALLES! De datum,? oh dat weet ik niet. " Het is 26 augustus" zegt de broeder - ik huil. " Mitchell is jarig vandaag", zeg ik. Oh wie is dat? Mijn kleinzoon. Oh wat leuk - hoe oud is hij? Weer 17 zeg ik. Hij is vorig jaar verongelukt! De broeder valt even stil - dan pakt hij mijn hand vast. Gaat het met de pijn? Opeens voel ik alleen maar mijn harte zeer. Wat is pijn?

Gisteren, vandaag en morgen.

Het is donderdag.

Ik ben vroeg begonnen. Nou ja vroeg. Ik was er om 7:20 uit. Was opgehangen, kippen en konijn eten gegeven en berichten na gekeken.

Ja, zo begon ik mijn dag ( na gebeden te hebben, danken voor mijn nachtrust en vragen voor Gods gezelschap in mijn dag) om daarna berichten na te kijken op mijn ipad of computer. Mijn kinderen zijn wakker als ik slaap. Op deze manier weet ik een beetje hoe hun dag is verlopen ( of niet). Als er een vraag of opmerking is kan ik er meteen op in gaan. Ja, zo begint (bijna) elke dag.

De afgelopen dagen waren zelfs de ochtenden wel erg warm. Niet dat ik klaag hoor. Maar gisteren en vandaag vond ik de ochtend temperaturen buiten heerlijk. Dan kom ik op gang. Enthousiast en vol goede moed.

Het lukte mij gisteren om een groot grasveld te maaien en daarna nog veel andere acties te ondernemen.

Zo is mijn dag vandaag ook van start gegaan! Fris en in aller rust de dag aan gaan. Dat werkt voor mij. Rust, ritme en routine ( wel met een aanpassingsvermogen om onverwachte dingen aan te kunnen waar nodig). Een duidelijke werkschema heb ik niet. Wel een lijst met dingen die ik (waar mogelijk) allemaal gedaan wil hebben op de aangewezen dag. Een gezegend mens ben ik!

Onder het koffiedrinken - een onverwachte uitnodiging om te komen eten bij vrienden- wat een leuke manier om de werkweek morgen af te sluiten. Daar heb ik zo'n zin in. We hebben elkaar in maanden niet gezien. Wat fijn om de gelegenheid te krijgen om bij te kletsen. Lief!

Voor velen is het niet mogelijk op zo een mooie manier de dag te beleven. Denk aan daklozen, vluchtelingen, invaliden, werklozen, oorlog slachtoffers, verslaafden, zieken. Gezinnen die uit elkaar gerukt zijn door geweld, scheiding of door andere omstandigheden.

Wie van deze krijgt nou zo'n uitnodiging? Wie staat voor hun klaar?

Ik denk aan hun - terwijl ik dank voor mijn bestaan, voor alle zegeningen die ik heb. Ik bid ook voor hun - dat zij ergens in hun dag beleving ook wat rust zullen vinden. Geborgenheid en veiligheid voelen. Dat ze de nodige zorg krijgen, voedsel en waar nodig een dak boven hun  hoofd. Energie en moed om alles aan te kunnen. Er zijn zoveel in het leven die onze steun zouden kunnen gebruiken. Elke vorm van hulp - hoe klein dan ook kan een wereld van verschil maken.

Ik vraag me af welke rol ik daarin kan spelen. Hoe kan ik een verschil maken in het leven van ........? Alleen bidden zal het niet zijn. Er wordt ook van mij verlangt om iets praktisch te ondernemen.
Hoe weet ik voor wie of hoe ik dat moet gaan doen? "Am I my brother's keeper"? Ja, dat ben ik.

Ik bid. Ik zoek een antwoord. Ik verwacht ook een teken. Maar ja, zal ik dan wel op een juiste manier reageren? Zal ik ingaan op mijn 'opdracht'? Zal ik durven?

Als ik geduld wil hebben - krijg ik te maken met momenten dat ik geduld moet leren uitoefenen! Veel en vaak want met oefenen wordt ik goed in iets.

Ik wil de uitdaging wel aan - maar innerlijk huiver ik een beetje - wat gaat het worden? Wil ik de uitdaging wel aan waarvoor ik de 'teken' voor krijg?

Zal ik veel en vaak moeten oefenen? Vast wel.

Bad things happen to good people too!

Ja, dat is echt waar. Nare dingen overkomt ook goede mensen.


Heeft u dat ook wel eens meegemaakt? Er gebeurt iets en u heeft per direct hulp nodig. Dit had u niet kunnen voorzien, hierop kunnen plannen of goed op voorbereiden. En dan- zomaar- staat er iemand voor u klaar om juist datgene te doen, waar u dringend hulp bij nodig heeft.


Ik geloof niet in toeval. Dan zou je kunnen vragen - geloof je dan dat alles voorbestemd is?


Ik heb hier zo vaak over liggen dubben, lopen denken en bewust mee bezig geweest dat ik hier geen duidelijk antwoord op kan geven. Want hoewel ik wel geloof dat voor mijn leven een bepaalde weg is uitgestippeld - is het juist dat. Alleen maar een stippel lijntje. Geen strakke lijn waarop ik wandel en zelf geen invloed op kan hebben. Dan zou ik een robot zijn- geprogrammeerd om links om, rechts om en soms gewoon rechtdoor te gaan. Wie weet is ook  er geen 'achteruit' versnelling. Gevoeloos en gewetenloos, zonder hart.


Nu moet ik keuzes maken. Ik denk na over wat ik doe. Eigen belang - algemeen belang! Talenten ontwikkelen - of niet - en op safe spelen. Uitdagingen aan gaan - of 'alles voor de lieve vree'. Of op z'n Engels zegt " Don't rock the boot."


En dan die titel boven aan. Zo'n rechte lijn zou dan ook kunnen betekenen dat sommige mensen een vinkje naast hun naam hebben om iets ' naars'  te beleven en anderen niet. Dus nee, ik geloof niet dat mijn levensloop vast staat. Ik geloof dat ik keuzes heb. Net als allen die mijn leven delen.


Nog een paar dagen en dan komt de geboortedag van mijn kleinzoon Mitchell weer voorbij. Bij een verjaardag VIERT men de geboorte van iemand. Ik probeer dat die dag ook te doen. Maar ik weet - Mitchell zal nooit ouder worden dan 17. Hoe vaak vier ik dan een 17de verjaardag? Elk jaar zit ik ermee. Zonde zo'n jong leven- weg! Over! Tot hier en niet verder!


Bad things happen to good people. Echt waar! Ook schijnt weer de zon. Ook gebeuren er weer mooie dingen. Ook blijft het 'houden van'  bestaan. Verdriet en pijn kan iedereen treffen - maar gelukkig weet ik wat ik kan doen. Ik bid- en ik ben blij dat ik dat kan.

  Mitchell  26-8-1992  - 11-6-2010

De weg......

Elke weg heeft zo zijn kronkels

Elke dag brengt ook vertier

How we denken, handelen, reageren

Heeft betrekking op al het plezier

Hoe mooi of lelijk je gevoel mag zijn

Samen delen verzacht de pijn

Onbezorgd naar morgen kijken

Is niet voor ieder weggelegd

Stap voor stap de toekomst in

Ogen open, in vastberaden

Ga verzekerd toch op weg.......

Volg de weg en mijd de stenen

Weerleg de drempels die er zijn

Ooit zal er weer een ochtend komen

Die minder zwaar en zachter zal zijn!

# 1. Alleen verder

Ik hoor het verhaal aan. Eigenlijk is het geen verhaal. Het is een horror gebeuren. Iets waar zoveel mensen mee te maken krijgen, helaas. Een droom in duigen. Verdriet, heel veel verdriet. Onbegrip, woede, angst, verwarring, verraad, maar die pijn. Die ongelooflijke, snijdende vernietigende pijn.

Waar moet ik heen, hoe moet ik voor de kinderen zorgen? Ik heb geen baan en die liggen ook niet voor het oprapen. Alleen verder, hoe doe ik dat? Waar moeten we wonen? Hoe betaal ik de hypotheek? Afgang, alles opgebouwd en nu in de afgang! Gezellige wijk, aardige buren, geborgenheid voor de kinderen- waar komen we terecht?

Bang is ze, zegt ze. Huiverig en wanhopig bang.

Spullen, daar ontbreekt het niet aan - maar die hebben geen waarde. Samen opgebouwd. Weg! Samen bestaat niet meer. Alleen zijn, dat is het nu. Alleen verder. Alles zelf doen. Geen raadplegingen meer, geen overleg of samen beslissen. Alleen doen.

Hoe verder? Zullen we niet nog een keer proberen dan? Blijf nog even. Misschien komen we er wel uit. Nee? Oh, je hebt al andere plannen. Ik niet. Ik had al een plan, samen, met jou. Hoe verder? Ik verdwaal in mijn pijn en verdriet.

Vertrouwen, wat als je dat niet kent, hebt of herkend?

Vertrouwen hebben, in mezelf, in anderen, in het leven, in de dingen die ik aanpak of onderneem. In relaties, vriendschappen en met mensen die mijn levenspad kruisen.

Ik heb er over nagedacht. Vooral na  een recente gebeurtenis die mijn vertrouwen in de mens even een deuk heeft opgelopen. Dan vraag ik mezelf af, hoe komt dat? Was ik naive, verwachtte ik teveel? Was ik blind, waarom zag ik het niet aankomen? Ik voelde iets van wantrouwen maar viel toch terug op dat gevoel van " je hebt geen reden tot, dus...."! Ja, ik geloof dat mensen te vertrouwen zijn, dat ze eerlijk willen zijn, dat iedereen een goede kant heeft.

Wees respectvol naar elkaar. " Treat others like you want to be treated". Dus probeer ik dat met en bij iedereen waar ik mee te maken krijg. Voor welke reden of in welk opzicht dan ook. Collega's, buren, vrienden, familie eigenlijk allen die mijn pad kruisen. Soms als ik over straat loop en iemand me tegemoet loopt, knik ik gedag en vaak uit ik ook een groet. Gek genoeg kijken sommige mensen daar raar van op. Nors, strak vooruit kijkend, of gewoon weg kijken. Ja, echt waar. Ik ervaar het zowat 50 -50 dat men deze groet wel of niet aanvaard en er positief op reageert. Wat is dat? Zijn ze het niet gewend? Deel een glimlach en het worden er twee, dan vier, dan acht en zo ziet de wereld er vrolijker uit. Of zie ik dat verkeerd?

Ik woon langs een dijk. We hebben super goede buren. Niet alleen direct naast ons maar ook 10 huizen verder op. Volgende maand hebben we ons jaarlijkse BBQ. Dan komen er tussen de 70-85 mensen op af. Al jaren. Geen deuren plat lopen, gewoon het jaarlijks samenzijn en tussendoor elkaar steunen waar nodig, groeten bij het langslopen en helpen in nood. In hoeveel buurten gebeurt dat nog?

Ik wil durven vertrouwen. Ik wil dat gevoel behouden, aanmoedigen, beschermen, delen, waarmaken!
In deze wereld van onzekerheid zou het nou juist het verschil kunnen maken tussen vreugde en onmacht. Tussen blije vooruitzichten of wanhoop. Heb vertrouwen in het leven - laat het je toelachen en groet het terug!

Veraf en toch dichtbij

Vandaag is het feest in Hamilton, New Zealand. Ik had een uitnodiging gekregen.. en ik heb JA! gezegd, oma komt.

Zes jaar geleden was ik er ook. " The first 24 hours are yours mum," zei mijn schoonzoon die belde vanuit de Birthing Centre. " I'll be home in 20  minutes, you get your bag packed and I'll stay home with Charlie. You can stay with Toni and Danni". Wow, wat een cadeau. Mijn vertrek vanuit Nieuw Zeeland stond al gepland voor 13 augustus.... Danni is 3 augustus geboren. Weinig tijd dus om veel te knuffelen maar wel bijzondere dagen om mijn dochter te helpen om weer aan te sterken. Ze heeft het altijd zwaar gehad bij de geboortes van alle 3. Veel bloed verlies en is dan erg verzwakt. Nu kon ik ECHT wat doen. En dan - dat ik de eerste middag/avond/nacht mee kon en mocht maken..... kippenvel krijg ik er nog van.

Nu is Danni 6 jaar oud. Haar uitnodiging staat opgeslagen op de computer en hangt ook aan mijn muur. Net als de andere mooie, bijzondere dingen die ik toegestuurd krijg. Nu hield mijn schoonzoon de iPad op de juiste hoogte bij het aansnijden van de 6 laagse verjaardag taart. We zingen met z'n allen mee - ook ik. Danni heeft haar vriendinnetjes netjes aan mij voorgesteld. Er zijn een paar nieuwe namen bijgekomen. Sommige " kennen"  mij al. Ik ga vaker op bezoek- via SKYPE of Cathay Pacific.

Het feestje zal lang doorgaan. Zes jonge meiden - op een grote kamer, op de vloer, met disco lichtjes en muziek. Het is goed zo - morgen is zaterdag! Lekker uitslapen.

Vaak wordt ik raar aangekeken als ik zeg dat mijn kinderen " down under" wonen. Nee ze zijn niet allemaal geëmigreerd, ik ben thuis gekomen. Reacties variëren, en vaak voel ik de beoordeling als een klap aankomen. Mijn kinderen en ik zijn een hecht gezin die niet bij-elkaar om de hoek wonen. Maar we zijn VERAF EN TOCH DICHTBIJ!

Een bijzondere relatie

"Ja, mijn schoondochter is mee met de auto. Een matras kan ik moeilijk op de fiets meenemen". Ik wordt voorgesteld aan twee mensen waarvan ik de relatie tussen ma en hun niet ken.

Ma, maar niet mijn eigen moeder. Trouwens die noemde ik nooit ma, dat was mam! Ik zal het uitleggen. Want deze relatie is wel heel bijzonder en ik voel me zeer bevoorrecht deze vrouw 'Ma' te mogen noemen.

Ik ben voor de tweede keer getrouwd. Mijn huidige man was weduwnaar. Zijn vrouw overleed op jonge leeftijd (45) aan slokdarm kanker. De dochter van Ma. Wij leerden elkaar 2 jaar daarna kennen. Het duurde even voordat wij de voornemen hadden om onze relatie bekend te maken aan zijn schoonmoeder, die al zelf weduwe was, zodat zij tijd zou hebben om te wennen aan het idee dat er een andere vrouw in het huis aanwezig zou zijn. Toch een plek die haar dochter jaren had ingenomen. Dat moet vreemd voelen - pijn doen misschien. Wij waren er in ieder geval gevoelig voor om de ontmoeting zo zorgvuldig en op een bedachtzame manier te laten gebeuren.

Op een dag kwam Ma op bezoek. Ik was bezig met planten in potten te zetten. Het was voorjaar. Ma was vroeger dan gepland. Dat kwam zo uit- zoals veel dingen in  het leven heb je niet altijd alles in handen. Heel formeel werd ik aan Ma voorgesteld. Ma stelde zich stijfjes en waarschijnlijk ongemakkelijk op- dat ongemakkelijke had ik ook. Niets aan te doen. De kogel was door de kerk en wij allen moesten er zo goed en kwaad als we konden er maar mee leren omgaan.

Langzaam maar zeker werd onze band wat soepeler. We hadden gesprekstof. Ik was ook moeder en oma. Ook Ma had een kleindochter, van haar zoon en het tweede kleinkind op komst.

Toen wij besloten om te trouwen hebben wij Ma vroeg ingelicht. Wij wilde haar overal wel bij betrekken maar ook bij haar wensen neerleggen als zij zich buiten beschouwing wilde houden.

Bij het aankondigen van ons bericht kwamen er tranen. Maar niet van verdriet - ze was oprecht blij voor ons. Haar dochter mag dan wel overleden zijn, er was geen reden dat wij niet samen gelukkig mochten of konden zijn. Dat waren haar woorden. Alleen is ook maar alleen.

Op de grote dag ( die wij heel kleintjes hebben gehouden) was Ma, samen met mijn schoonvader - getuige op ons huwelijk. Ik voelde me zo bevoorrecht. Wat een bijzondere relatie hebben wij de afgelopen jaren opgebouwd. Verjaardagen, cadeautjes bij geboortes van mijn kleinkinderen, kerstmaaltijden, Nieuwjaarsdag borrel, zo af en toe een etentje of uitstapje samen. Ze weet het - ze kan me altijd bellen!

Vandaag een telefoontje " Anita, heb jij even tijd om met mij te gaan kijken voor een nieuw matras?" A.s. vrijdag moet ze naar het ziekenhuis voor een oog behandeling. Ik rijd.

Nieuwsgierig worden na het verleden als je ouder aan het worden bent. Delven in het verleden. Ik ben daar ook mee bezig- ik doe mee. Sommige vragen zullen altijd onbeantwoord blijven. De mensen met de kennis zijn er niet meer.

Er is al een boek. Heel veel uren op zoektocht, onderzoek en nagaan of de feiten wel kloppen zijn er al ingestoken. Dankzij een neef. Nu komt er waarschijnlijk een vervolg. Meer informatie erbij- van vroeger maar ook van nu. Want er zijn meer familieleden bij gekomen - ook een aantal uit het leven vertrokken. Verhalen worden verteld over persoonlijke herinneringen Het op bezoek gaan bij opa en oma. De verjaardagen of feestjes. Wie kwam wel en wie niet. De neven hebben het er maar druk mee. Met kleine bijdragen doe ik mee.

Mijn broers, zus en ik zijn ' de bovenste laag' geworden samen met alle neven en nichten uit onze " lichting". We hebben aan de kant van moeder geen ooms en tantes meer. Er wordt hard aan gewerkt om de onderste steen boven te krijgen. Wie woonde waar en is verbonden met wie. Mooi. Met herinneringen ophalen doe ik mee.

Vanochtend las ik uit een ander boek. Ook samengesteld door mensen die het belangrijk vonden dat de informatie niet verloren mocht gaan. Waar ook geschreven staat dat het niet goed is voor een mens om alleen te zijn - een familie behoort te hebben en een plek te hebben. Eigenlijk is dit boek een samenstelling van meer boeken. Klinkt herkenbaar - een boek dat groter gaat worden. Meer informatie gaat houden. Meer inhoud en verhalen gaat krijgen.

Ook in dit andere boek staan namen en plaatsen in die veranderd zijn - of er zelfs niet meer zijn. De mensen zelf zijn er al lang niet meer, maar hun verhalen zijn er nog. Er staat in wie waar woonde en door en met wie ze verbonden zijn. De verhalen in dit boek zijn ook nog steeds interessant om te lezen Ik lees en probeer me in te leven in de toen en neem het mee naar de nu.

Als we de verhalen weer naar boven halen van 'toen' kunnen we sommige situaties  niet meer indenken. Grote gezinnen, kleine huisjes, lage uurloon, moestuin, gestopte sokken en hergebruikte kleding. Ik waardeer wat ik heb en ben trots op diegene die mij voor zijn gegaan - gewoonweg inspirerend. Ik ben blij met mijn -nu!

In het boek van vanochtend las ik over de samenhorigheid van groepjes mensen, van twijfel and angsten, van ongeloof en ook van doorzettingsvermogen en vertrouwen. Ik neem mee wat ik kan, wat ik nodig heb om mij te helpen met vandaag. Blij met de verhalen, de inspiratie.

Ik geloof dat boeken van en over gisteren erg waardevol zijn voor morgen en overmorgen...... ik doe mee. Leest u ook wel eens uit dat boek? Geschiedenis. Inspiratie. Familie.

Rijden zonder dak.....

"Kijk," zei Leen' " als we nou zo rijden en daar een hoteltje pakken kunnen we de volgende dag verder naar Koblenz. Daar kunnen we dan op bezoek bij Daan en Anita. Ik zal wel een tussenstop hotel regelen. Ik heb er echt zin in, jij ook?" Nou dat konden wij wel eens nodig hebben. Even een paar dagen weg.

Wat een zomer. Het weer is helemaal van slag ( tenminste- dat zijn wij) het weer is anders dan verwacht in een zomer periode. Leen heeft zoveel werk op zijn bord dat er weinig ruimte inzit om pauze te nemen en oom Teun zijn begrafenis zit eraan te komen. Allemaal factoren waardoor het ' vakantiegevoel' er bij mij even uitblijft.

De weermannen en vrouwen zijn het allemaal met elkaar eens. We krijgen een week mooi weer - dus heeft Leen het voorstel gedaan om toch maar een paar dagen er tussenuit te gaan. We hebben sinds een jaar een MG cabrio. Daar wil Leen graag mee rijden en omgevingen verkennen. Toch anders dan in een gewone auto of gaan kamperen met de caravan. We maken plannen en organiseren ons om voor te bereiden op vertrek.

Prachtig was het landschap en ongekend warm was het weer. De gezelligheid bij Daan en Anita was op en top leuk en het rijden met de cabrio een leuke ervaring. Toch bleef ik 'bij' nicht Hennie en de familie. Wat die allemaal moesten regelen, aan wennen, verwerken en beseffen. Ik herleefde die periode van het overlijden van mij vader weer opnieuw- wat er allemaal afspeelde bij de familie was zo herkenbaar.

Ik schrijf iets wat ik op mijn hart heb - over oom en stuur het naar Hennie. We hebben ook telefonisch contact. Hoewel we altijd goed met elkaar konden vinden is het contact opeens veel intiemer geworden. Hechter.

Donderdagavond, we komen thuis en binnen 30 minuten heb ik al 2 telefoontjes gehad - die over leven en dood gaan. Nog een jong iemand (45) die vecht voor zijn leven - vol optimisme dat het wel goed zal komen maar zijn moeder ziet het somber in. Een gesprek met Hennie die vraagt of ik het stukje wat ik stuurde wil voordragen morgen op de begrafenis. Wat een eer!

We hebben 4 dagen gereden zonder dak - de wind door mijn haren, zon op mijn gezicht, geur en geluiden aanwezig. Alles gaat door - alles lijkt het zelfde. Toch is vandaag- een dag na de begrafenis -  anders.