Het leven is kostbaar

De dagen vliegen om. Sommige dagen vul ik met nuttige en belangrijke zaken- andere lijken voorbij voordat ik goed op gang kom.

Ik tob nog steeds met mijn hand. Post operatieve dystrofie is de gedachten nu. Door veel te bewegen, massage en allerlei oefeningen probeer ik mijn hand weer 'in gebruik' te nemen. Zelfs typen valt niet mee. Ik sla toetsen over of raak verkeerde aan. Het duurt veel langer om een stukje te schrijven. Ik houd vol.

Ik heb een schoonmoeder, eigenlijk niet eens maar een bijzondere relatie heeft ervoor gezorgd dat ik ma kan zeggen tegen de schoonmoeder van mijn man. Zijn eerste vrouw is overleden. Haar moeder is nu ook mijn schoonmoeder geworden. Regelmatig help ik haar met het een en ander, ze is inmiddels 88 jaar jong. Woont zelfstandig en is ook erg zelfredzaam. Ik bewonder haar energie en hoe zij in het leven staat. Toch is er zo af en toe wel een min moment. De trap heeft een paar keer voor een val gezorgd en ma is ook door een auto 'opzij' geschoven op een zebrapad en daardoor heel naar ten val gekomen. Omdat ik/wij dichtbij wonen zijn we er snel bij. Ma haar zoon woont in Amsterdam. Hij heeft dan even de tijd om ook aanwezig te kunnen zijn. Met alle liefde staan wij hem en ma bij in tijden van nood


Een maand of zo geleden was zo'n moment. Ma is met een hele nare bovenbeen botbreuk in het ziekenhuis terecht gekomen en is nu herstellend van een heup operatie. Dat is een deel van mijn weekinvulling geworden. Ik probeer 3-4 keer per week naar haar toe te gaan. Veelal met de bus vanwege die hand maar ook met de auto gelukkig. Het gaat naar omstandigheden goed met ma.



Een vriendin heeft net een zware knie operatie achter de rug. Ik kan weinig voor haar en haar invalide man betekenen. Dat stoort mij- toch weet ik dat als ik mijn 'hand-euvel' niet had dat het anders zou zijn. Iemand helpen- dat zit gewoon in mijn bloed. Als het leven een tegenslag geeft ben ik weer bewust van het brosse van het leven zoals wij het kennen. Er hoeft niet veel te gebeuren of alles staat stil of op z'n kop. Door dan wat hoop, kleur en ondersteuning te geven probeer ik de zorgen te verminderen en wat licht in een donkere plek te laten schijnen.

En dan, dat telefoontje die je niet krijgen wil. Afgelopen woensdagochtend 8:56. Ik zag de naam van mijn zwager op het scherm. Dus, antwoorden ik op mijn gebruikelijke manier. Alleen de stem die mij toesprak was niet die van mijn zwager maar een van zijn collega's. Dat ik niet moest schrikken ( ppfff doe je dan toch he) maar mijn zwager had een hartinfarct of iets gehad ( bleek toch een hartstilstand geweest te zijn) en dat de ambulance broeders in aanwezigheid waren en dat hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht moest worden. De collega zou mij ophalen. Zijn broer, mijn man was niet aanwezig- dus was ik de aangewezen persoon om hem te vergezellen. Probeer maar rustig te blijven. De eerste paar minuten waren rommelig in mijn lijf. Maar daarna kwam toch de rust. Door kordate optreden van die collega is alles goed gekomen.

Na een flitsende rit met loeiende sirens en meteen op de operatie tafel... hersteld mijn zwager nu geleidelijk aan en is langzaam aan het bekomen van de schrik. Wij ook.

En zo begint elke dag met 'iets' voor mij in petto. Leuke dingen ook hoor, zoals foto's van mijn kleinkinderen, een mooi uitzicht elke ochtend te aanschouwen, koffie met een vriendin om maar wat te noemen.

Het leven is kostbaar. Ik ga nog meer mijn uiterste doen om de dagen te laten tellen. De aantallen die ik nog te goed heb is onbekend. Ik wil ze niet verspillen.

Wat ik niet kan zien aan de buitenkant

Een Engelse spreuk, " Don't judge a book by it's cover". Nou zoek ik al jaren naar een vergelijkbare in het Nederlands maar ik kom er maar niet op. Dus, vrij vertaald, " kijk niet naar de kaft van een boek - omdat die niet bepalen is voor de inhoud"! Zoiets.

Ik moest er de laatste tijd vaak aan denken ivm een niet zo'n plezierige ervaring.

Begin dit jaar moest ik twee braces aan laten aanmeten in een ziekenhuis. De betreffende persoon die mij ging helpen was nogal abrupt. Zonder enig uitleg en introductie werd ik nogal ruw geholpen. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik probeerde er nog wat van te maken met vriendelijke opmerkingen maar het lukte niet om dit een wat aangenamer moment te maken. Mijn gedachten was, 'ach misschien is er wat aan de hand, thuis of hier of zo.' Toen de braces eenmaal af waren merkten ik dat de pinnen die de klittenband banden die gebruikt werden zodat ik de braces vast kon maken, op de verkeerde ( voor mijn handen dan) plekken zaten maar werd ik op een niet echt vrolijke manier in het ongelijk gesteld en letterlijk weggestuurd...zo van ' u bent hier klaar.' Wel was ik blij om weg te mogen...! Bah.


De volgende ochtend was het duidelijk. Die pinnen moesten anders. Ik had twee rood opgezette plekken. Terug naar de afdeling. Een andere collega plakte er een zacht stukje stof op en stuurde mij weer weg. Niet onvriendelijk maar hoorde mij niet aan. Een stofje over een metalen 'dop' zeg maar, veranderd niets aan de zaak. De druk op mijn hand werd nu gewoon erger.

De volgende ochtend weer terug. Andere collega. Wat een vrolijk en behulpzaam mens. Ontving mij op een zeer verwelkomende manier, keek naar het probleem en zei meteen, " oh mevrouw ik zie dat. Natuurlijk doet dat pijn. Ik ga het oplossen voor u." En zo gezegd zo gedaan. De pinnetjes eruit... hand opnieuw opgemeten en op de juiste plek alles weer geplaatst. Wat en verademing.

Maanden later na een operatie en twee weken in het na-operatieve gips en verband, weer terug naar de afdeling. Nieuwe brace. Zeer goed geholpen. Kijk, dan krijgt een mens moed. Het was diegene die het stofje had geplakt om een euvel te verhelpen. Deze keer ging alles prima. Met zorg en een vriendelijk gesprek.

Er mocht een korte brace komen. Dus, weer terug. Dit bezoek was wederom geen plezierige ervaring. Er ontstond een verwarring over mijn geboortedatum, en ik was er zonder afspraak maar na vragen of er plek was werd gezegd dat er ruimte was om geholpen te worden. De werknemer, van mijn eerste bezoek aan de afdeling, had een nog zwaardere dag denk ik. Ik vertrok met knikkende knieën.

Waarom beschrijf ik dit allemaal zo duidelijk? Omdat ik het even kwijt wil. Vanochtend zag ik een berichtje die mij raakte, gewoon omdat ik ook zo denk. En precies wat het plaatje zegt, je weet niet waarom een mens doet of is zoals ze zijn. Terwijl ik wegliep van de afdeling- hoopten ik dat de dag voor deze persoon toch een glans zou krijgen.

Ik weet het, ik kan een klacht in dienen... ik had de betreffende persoon aan kunnen aanspreken. Toch ben ik daar terughoudend in geweest. Wie weet met wat voor zware verdriet of tegenslagen deze persoon worstelt?  Wel heeft het onplezierige betrekking gehad op mijn denken en doen. Zo jammer.

Social media mogelijkheden zijn er genoeg om mensen naar beneden te halen. Ik lees soms met open mond wat anderen denken te mogen zeggen/schrijven over iemand die ze niet kennen maar wel oordelen over. De ouderwetse leus van mijn oma is zo gek nog niet, " Als je niets aardigs kan zeggen - zeg dan niets!" Dit gaat ook op over gedrag. Soms is het moeilijk om je persoonlijke sores uit te schakelen om het niet over te brengen aan anderen - toch lijkt het mij een zegen als je dit kan. Het werkt vast verlichtend als mensen aardig zijn tegen elkaar. Hoe moeilijk je pad ook is. Een glimlach doet wonderen.

Carpe Diem - voor alle mensen die met moeilijkheden worstelen. Dat ook jullie wereld wat lichter mag worden.

Discussies, meningen en de vrijheid te zijn wie je wilt zijn.

Regelmatig worden er pol's gehouden in ons land om te peilen welke ergernis het meeste irritatie opbrengt bij de bevolking. Ik heb geen flauw idee wie hierover geraadpleegd word, hoeveel stemmen ervoor nodig zijn en hoe men berekent wat de percentages zijn voor of tegen iets.

Lijkt mij een volstrekte gok om met cijfers te komen die het echte beeld schetst, of zelfs de juiste ergernissen in beeld brengt. Dat, lieve lezers, is MIJN gedachten hierover. Iedereen mag dit voor zichzelf invullen.

Neem nou hondenpoep, of voor de nettere Nederlander, honden ontlasting ( ik wil niemand kwetsen dus probeer ik ' inclusief' te schrijven 😏). Deze ergernis komt regelmatig als niet bovenaan dan wel hoog op de lijst te staan. Bellende weggebruikers ook. Wegpiraten, scootmobiels in supermarkten zag ik ook een keer langs komen.

Eigenlijk, zijn dit allemaal gedragsergernissen. Mensen doen dingen waar een ander zich aan ergert. Hmm, tja, ik doe ook wel eens wat waar een ander zich aan stoort. Vast en zeker. Maar als iemand uitwijkt van mijn normen hoef ik mij er nog niet aan te ergeren. Als wij kijken naar de artikelen over gezondheid en die mogen geloven, dan is een ergernis een aanslag op je gezondheid. Zorgt voor hoge bloedruk, angst, irritatie, boosheid. Dus ons ergeren aan iets maakt ons lichaam er niet gezonder op.

Wat als wij deze ergernissen nou eens zouden negeren? Daar schijnen wij als volk ook goed in te zijn. Alles vanuit de Ikke ikke ikke! Dus niet letten op de ander. Dat zou een oplossing kunnen zijn voor 'ons' ontevredenheid in het algemeen. Ontevreden omdat de buurman de hondenuitwerpselen van zijn hond achterlaat, dat schoolkinderen hun drank en drinkrommel op straat gooien ipv in of zelfs naast de vuilnisbakken. Ontevreden omdat de hangjeugd naar muziek luistert op straat die wij niet mooi vinden.

Wat als wij nou eens mensen in hun eigen waarde laten. Slonzen of niet. Maar, zegt u, dat verandert niets aan de ergernissen per se.

Dan denk ik, als ik blij ben, is dat omdat ik van iets geniet. Als ik boos ben laat ik de negativiteit van iets mijn humeur aantasten. Dus als ik een blikje op het gras zie liggen wanneer ik voorbij loop, kan ik ook het blikje oprapen en in de prullenmand gooien. De ergernis wordt omgezet in een blij gevoel...ziezo, die ligt er niet meer. Want diegene die dat blikje er neergooide heeft geen boodschap aan mijn ergernis. Ik ook niet. Daar lijdt mijn gezondheid onder.

Ik ben geen moraal ridder. Wel zou ik graag meer blije mensen om mij heen hebben. Want daar knapt iedereen van op. Er valt altijd wel wat  te verbeteren aan een mens - dus ik ga hier ook wat extra aandacht aan besteden. Minder mopperen meer genieten. Het leven is zo mooi. Ik neem voorbeeld aan tante Riek. Gisteren is ze vol goede moed en enthousiasme begonnen aan haar 93ste levensjaar. Er valt zoveel om van te genieten in het leven....!

Carpe Diem! 

Wees het 🌞 in je leven! 

PS ik heb het woordje ergernis opgezocht voor all duidelijkheid: Zelf wil ik er iets aan toevoegen:

Ergernis- veroorzaker hoge bloeddruk, maagzuur en onvrede.

Wat en leuke week was dat!

Afgelopen week zat vol met leuke gebeurtenissen die nu mooie herinneringen zijn geworden. Na een volle zaterdag van de afgelopen week had ik zondag echt nodig om bij te komen. En terwijl ik op de bank hing, weinig in beweging kwam maar wel voor het eten heb gezorgd, reisden twee van mijn favorite Schotse dames vanuit Edinburgh naar Schiphol. Ik baalde dat ik niet rijden kon om ze op te halen...zelfs niet van het station hier in Dordrecht, dat ik ze naar hun bestemming in Sliedrecht kon brengen. Manlief was de hele dag weg, dus daar hadden de dames ook niets aan.

Enfin, eind goed al goed. De reis ging zonder slag of stoot en hun aankomst op hun logeer adres was wat later dan ze hadden verwacht maar toch stonden er twee zeer comfortable bedden klaar. Alleen het idee dat ze in het land waren maakten mij al blij.

Maandag was een fysio dag. Mijn afspraak was deze keer met een collega van 'mijn' fysiotherapeut, gezien hij ook een vakantie verdiende. Aardige jonge vrouw. Ook vakkundig en klant gericht. Ik had daar veel aan. Mijn man kwam mee, zo hoort hij ook wat er gezegd en aangeraden wordt. Blijft hij ook op de hoogte en kan hij zijn vragen ook stellen. Veel meer doe ik niet op zo'n dag. Wat boodschappen, ik moest knikkers hebben om oefeningen te doen met mijn duim/hand, bezoekje aan onze schoonmoeder en naar huis.

Dinsdag hadden we met een zus afgesproken om die naar een zeer ziek familielid in Arnhem te brengen. Scheelt 3 treinen. Ik had al een tijdje op mijn wenslijst staan dat ik naar Dieren wilde. Daar woonde ik als kind. Daar woont nu nog mijn 'tante' Riek. Mijn vader was spoorman. Het station daar is een vertrouwd gezicht hoewel er ook daar veel verandert is in de laatste paar jaar. Het bezoek aan het familielid ging niet door. Hij is ernstig ziek en zijn Schotse schoonzus was verkouden geworden. Te riskant. Toch zijn manlief en ik wel gegaan. Ik wilde tante Riek niet teleurstellen. Over een dag of 10 wordt tante Riek 92. Ze staat nog volop in het leven. Geniet elke dag dat ze weer 'mee mag doen'. Oh wat was dat heerlijk. Zij is mijn laatste link met mijn baby jaren, met mijn ouders als jong getrouwd stel. Als vriendin van mijn moeder. Iemand die vaak aan huis kwam. Waar wij in vroege jaren van televisie naar Pipo de Clown keken. Een parel van een dag. Zij en oom Henk, inmiddels al 7 jaar niet meer bij ons, hebben zelfs een bezoek gebracht aan Nieuw Zeeland terwijl ik daar woonde.

Woensdag, meiden dag naar Rotterdam. Met de Waterbus want die hebben ze in Edinburgh niet. Koffie aan de kade, wandelend naar de Markthal. We kwamen een bijzonder innovatieve jonge man tegen. Hij heeft een klein bedrijfje opgestart. Een bakfiets met gerechten die hij als lunch aan de man op straat aanbiedt. Lokie, Streetfood in Rotterdam heet zijn bedrijf. Hij fietst rond en mensen houden hem aan. GEWELDIG. Hij kwam met ons een praatje maken toen wij hem toewuifde. Uitleg gekregen. Leuke foto gemaakt. Als je daar in de buurt bent- zoek hem op. Kijk op Facebook, daar heeft hij een pagina. Zo leuk. Wij gunnen hem alle succes.

Ach die Markthal. Leuk hoor, al die mensen, kleuren, geuren en geluiden. De zussen waren ook een beetje op onderzoek uit. Volgend jaar wordt een van de dochters 50. Zou Rotterdam een leuke plek zijn voor een vrouwen weekendje? Denk het wel toch?

Wij kwamen wat vroeg aan bij de Waterbus dus dan toch maar even een wijntje nemen als afsluiter van deze dag. Wij namen de water route weer terug naar Dordrecht waarna de zussen terug naar hun verblijf gingen. Ze hadden genoeg gedaan voor een dag. Ik werd getrakteerd op eten. Mijn zwager 'kookt' zo af en to als dank voor de maaltijden die hij bij ons nuttigt. OP naar restaurant A15 vlak in de buurt. Ik had naast de Waterbus, alleen de benenwagen gebruikt (21,400 stappen) - toch liepen wij naar ons eetadresje. Kon er nog wel even bij.

Donderdag en vrijdag waren 'thuis dagen'. Het weer sloeg om en de regen kwam met bakken uit de hemel. Wel jammer voor de visite maar die zijn wel wat gewend. Zaterdagavond was het afscheidsetentje. Of ze sushi lusten? Nou JA dus. Wij naar Sliedrecht waar een vorige bank filiaal omgetoverd is tot een op en top restaurant Oishi Fusion genaamd. Wat hebben wij genoten. Bij het afscheid nog wat cadeautjes gekregen in de vorm van Schotse shortbread en kaas. Zo lekker.

De week was rond. Genoten hebben wij allemaal. Wat is het leven toch geweldig. Ik sluit af met een uitspraak van tante Riek. Tegen haar dochter zei ze onlangs, " Ik wil helemaal niet dood. Het leven is zo mooi, ik maak zoveel mee. Als ik in de hemel ben krijg ik vast heimwee naar jullie". Volgende maand viert ze haar 92ste verjaardag en bakt ze nog een appeltaart voor de kinderen. GEWELDIG!

Ik ga weer verder met mijn leermomenten met iMovie en YouTube. Een mens is nooit te oud om te leren,. Kijk maar gerust wat ik er van bak! En ik email tante Riek zo ook even met die leuke foto...jaja!

Ik ben niet zielig, maar wel ongeduldig!

Soms zit het leven mee, soms zit het tegen.

Iedereen heeft wel zulke momenten, daar ben ik zeker van. Zelfs de gelukkigste, meest succesvolle personen zullen minder leuke vrolijke en blije momenten ervaren in hun leven. De zon schijnt wel elke dag maar ook de wolken zijn in aanwezigheid, soms meer dan anders. De hemel is niet altijd blauw.

Ik denk ook dat ik de mindere momenten gebruik om de mooiere meer te waarderen. Dat werkt ook anders om. Momenteel klim ik uit een lastig parket van ongemak, pijn en frustratie. Ook teleurstelling en onzekerheid.

Na jaren lang opbouwende krachtvermindering en pijn in mijn twee duim-gewrichten, en na het constateren van 'zware' artrose koos ik voor een operatie. Ik wist wel dat het 3 maanden even hard werken zou zijn en geen pretje. Wat ik mezelf verwijt is dat ik weinig informatie had, wel wat de ingreep inhield- botje eruit, pees erin en revalideren. Verder heb ik mij er niet in verdiept. Had alle vertrouwen in de procedure en chirurg.

Door een vervroegde oproep was er ook geen tijd voor een voorgesprek met de behandelende fysio afdeling. Dat zou ietwat meer verhelderend zijn geweest. Misschien had het gesprek de niets vermoedende eventuele tegenslag aan het licht gebracht. De lymfevaten blijken beschadigd te zijn. De vochthuishouding is ontregeld. Mijn vingers, waar niets mee gedaan is, hebben roet in het herstelprogramma gegooid. BALEN!

Nu, 8 weken na de operatie kan ik nog steeds geen vuist maken, lijken mijn vingers gekke worsten en begin ik steeds meer trucjes te leren om enkel-handig een aantal klussen te klaren waar ik twee handen voor nodig heb. De extra druk op mijn 'slechte' duim-gewricht zorgt uiteraard voor wat meer ongemak.

Na weken zuchten, kreunen, tegensputteren en behoorlijk wat angsttranen, ben ik het 'patient zijn' zat! IK BEN NIET ZIELIG. Ja, het beperkt veel wat ik graag doe, wil doen en ook hoor te doen om het huishouden en privé leven leuk te houden. Koken is mijn passie, de resultaten zij nu 'gewoon' ok. Het huishouden draait wel maar de kwaliteit is voor mijn doen- prut! Ik voel me al een hele poos geen goed gezelschap en kies veel voor 'alleen' dingen doen. Meer omdat ik het niet over mijn situatie wil hebben. Mijn energie niveau is behoorlijk laag - en uithoudingsvermogen ook. Om het maar niet te hebben over het 'geen auto rijden' te hebben.


Wat ik ook onder ogen heb moeten zien is, dat mijn geduld, wat betreft het wachten op iets, erg tekort schiet. Er staan 12 weken voor deze ingreep. Ik heb er 8 op zitten. Mijn 'worstjes' zullen zich snel moeten omtoveren tot chipolata formaat ( veel dunner dan een worst) zodat ik verder kan met mijn oefeningen om mijn hand weer in gebruik te kunnen nemen.

Ik praat tegen mijn hand. Ik bid voor mijn hand. Ik heb mijn nagels laten verzorgen en lakken door lieve Natasha, ik streel, masseer en liefkoos mijn hand. De rest moet echt vanuit de hand zelf komen.  En oh, wat mist mijn Rechterhand haar maatje Links. Wat een samenwerking is dat zonder dat ik er erg in had. Dat ze zoveel samen deden. Daar stond ik nooit zo bij stil. Dat 'doe' je gewoon.

Morgen weer naar de fysio. Ik blijf optimistisch dat het goed komt, en meer realistisch dat ik er rustiger onder moet zijn. Het is wat het is. Vandaag weer veel geoefend...morgen kijken 'hoe verder'. Wat een zegen dat dit ongemak voor mij tijdelijk al zijn.... hoewel de tijd zelf onbekend is.

Er zijn inderdaad ergere dingen in het leven, maar voor mij, nu op dit moment, is het allerbelangrijkste dat mijn hand zich volledig hersteld. En of ik straks de moed heb voor nog een ingreep aan de rechterhand????? Moet er even niet aan denken.

Tweestrijd en keuzes maken!

Zoals dagelijks in het leven, moet men keuzes maken. Of het over werk, gezinsleven, activiteiten, dagindeling, maaltijd of zelfs kleding. Dit jaar een een aaneenschakeling aan keuzes geweest tot nu toe.

Zoals vermeld in mijn laatste blog die ik hier heb geplaatst, kreeg ik bezoek van mijn kleinzoon uit Australië. Ik heb, vanwege de drukte gekozen om alleen op mijn 'OmaFarAway' blog te schrijven en videos te plaatsen op mijn nieuw avontuur- YouTube. Daardoor had ik geen of zeer weinig ruimte om hier verder wat te plaatsen. Onze dagen waren rijkelijk gevuld met activiteiten, samen zijn en ook wat ruimte te hebben om alles in rust op te nemen in ons geheugen om het even te laten bezinken.

Na zijn vertrek waren de 3 weken zo maar om en arriveerde mijn vriendin uit Nieuw Zeeland. Wij hebben genoten van het weerzien en na 8 dagen vertrokken zij en ik naar Wales. Ook daarvan staan videos op YouTube. We dachten dat dat wel handig zou zijn, omdat we misschien later wat vergeetachtig zouden kunnen worden. Een geheugensteuntje kan men altijd gebruiken nietwaar? 😁

Een paar dagen na terugkeer werd ik opgeroepen voor een hand operatie. Dat was 18 juli. Ik tob hier nog mee. Komt vast goed. Na 7 weken met een actieve hand en eentje die er een beetje bij hangt- ben ik wel toe aan wat vorderingen. Ook dat heeft betrekking gehad op mijn activiteiten en prioriteiten stellen.

Toen in eerst begon met mijn blog ( 2012) schreef ik alleen in het Engels. Mijn kinderen en kleinkinderen zijn de Nederlandse taal niet machtig. Verder zijn mijn Nederlandse vrienden niet allemaal vertrouwd met de Engelse taal dat ik er een Nederlandse versie bij hebt gedaan. Veel om bij te houden dus. Het is mijn streven om 1 keer per week iets te schrijven over iets wat mijn leven heeft bij-invloed, getekend, geamuseerd,  verrijkt of indruk heeft gemaakt. En dat ging best goed. Ik hield ook mijn onderwerpen apart. Een keuken blog, een oma blog, een geloof blog en uiteraard mijn Engelstalige blog. En nu dus de YouTube erbij. Veel dus.

Dus moet ik keuzes maken. De eerste stap was het stoppen met mijn geloof blog. Niet dat ik met mijn geloof ben gestopt. Integendeel. Juist door de verandering ben ik mij bewust geworden van het gevaar dat dit onderwerp op de achtergrond zou kunnen raken. Nee, de reden was dat ik niet meer naar het lees/praat/bid groepje ging. Daar kwamen vaak de gedachten vandaan voor mijn discussies.

Door het bezoek van mijn gasten- viel de keuken blog ook weg. Ik was weinig thuis. Koken werd even iets automatisch, minder spannend en snelle maaltijden. Nu ik ook maar 1 hand hebt die dienst doet- komen er ook alleen maar 'snelle makkelijke' dingen uit de keuken. Wel smaakvol. Dat wel. Maar het stoort mij dat ik niet kan doen waar ik goed in ben en graag doe. Komt wel weer- hopelijk voor de kerst. Beetje cynisch maar dat krijg je als iets tegen zit. 😏

Het is tijd om weer actief te zijn met de dingen waar ik van houd. Koken, bakken, schrijven, foto's en filmpjes maken. Zelf denk ik ook dat ik die afleiding nodig hebt om te ontspannen en niet te focussen op mijn hand in de zin van, SCHIET OP HAND! Maar met wat meer geduld en positieve energie.

Dus, trouwe lezers. Hier ben ik weer en hopelijk word het weer een leuke periode van gedachten delen. Ik blijf actief op YouTube omdat ik meer wil leren om de korte reisjes die wij maken, toerist in eigen lad enzo, te kunnen delen. Dus wil je dat volgen- be my guest en word abonnee. Kost niks, alleen even 'inschrijven'.

Groetjes en tot de volgende keer.

De aankomst - het is bijna zover!

Ja, de aankomsttijd van de vlucht uit Australië komt steeds dichterbij. Het zal vroeg opstaan worden. We moeten al voor 7 uur op Schiphol zijn. En dat op een werkdag. Druk verkeer. Ik zal moeite hebben met slapen denk ik. Vroeg opstaan is niet zo moeilijk. Slapen wel.

Wat een vreugde. Ik heb er zo'n zin in. De afgelopen maanden heb ik hard gewerkt aan een programma. Natuurlijk is niet alles op commando af te rafelen. Dat wil ik ook niet. Toch is het belangrijk om een soort doel te hebben die wel flexibel hoort te zijn. We zijn afhankelijk van weer en wind, van mogelijkheden en uithoudingsvermogen.

Mijn kleinzoon, die alleen die vlucht maakt, die eindelijk 'bij oma kan logeren'. Hoe gaaf is dat? We mogen 8 weken van elkaar genieten. Ik heb ook allerlei huishoudelijke klussen gedaan om op orde te zijn. Hij zal niet merken dat de ramen glimmen- maar ik heb er rust van zeg maar!

Eet gewoontes, er vallen veel smaken bij te leren en te ervaren. Nee, ik zie hem geen harinkje happen. Ook niet voor de grap of zo. Wel een kroket met patat en een stroopwafel op de markt. Hij is trouwens niet zo'n zoete kauw. Maar zoiets gaat er vast wel in.

Het avontuur mag van mijn beginnen. Daar, Down Under is het al bijna zover. Hij vertrekt als wij straks slapen. een lange vlucht voor de boeg. Ik weet dat hij nu ook moeite heeft om in slaap te komen. Net stuurde hij een berichtje dat hij nog wakker was. Ach arm joch. Enfin, in het vliegtuig tijd zat om te slapen.

Het beddengoed is in de frisse lucht geweest, de kamer is netjes en ik bak dinsdag een taart en maak kipfilet klaar als cordon bleu schnitzel. Daar houdt hij van. We blijven de eerste dagen dicht bij huis. Even bijkomen en aanpassen aan onze tijdzone en weersomstandigheden. Na het weekend komen we geleidelijk aan op gang. Eerste tocht is naar Fryslân. De familie roots. Gaat helemaal goed komen de komende weken.

De link naar mijn YouTube kanaal OmaFarAway
Abonneren mag 😉!
Dan blijf je op de hoogte.

Ik ben begonnen met videos maken. Korte - nou ja een is ong 15 minuten maar de rest alles van 3 tot 8 minuten of zo. Ik zal ook videos van onze avonturen maken en online zetten. Zo kan de familie thuis ook mee kijken. Het was best een dingetje om hieraan te beginnen maar ik vind het steeds leuker om te doen. Wil jij ook meekijken dan kan dat hoor. Het zal een discipline kosten- om de filmpjes binnen een paar dagen of zelfs de zelfde dag nog, te plaatsen maar ik ga het proberen.

Het foto-album ga ik ook om de paar dagen bij-werken. Dan weet ik dat het ook echt gebeurt ipv op de 'nog te doen' lijst komt. Het kan voor mij niet snel genoeg woensdag zijn - daarna mag de tijd klok wat trager lopen. Maar enfin, dat zal niet voor iedereen gelden. En gelukkig maar dat we daar niet aan kunnen sleutelen. Er is genoeg onvrede in de wereld.

Tot de volgende keer. Pluk de dag en geniet mag!

Vandaag is het (weer) genieten!

Ik zeg vaak, heel vaak, "Geniet van het leven, het duurt maar even!" En dat is niet pessimistisch bedoelt. Integendeel. Grijp je kans, geniet van alles, pluk de dag. De uitspraken die langs ik op diverse plekken langs zie komen. Het is niet nieuw. Alle periodes in het leven, zoals wij dat kennen, heeft indruk gemaakt, sporen achtergelaten of nieuwe inzichten gegeven.

Als ik op sta na een lang of korte nacht, dan is het VANDAAG! Als ik naar bed ga, sluit ik die 'vandaag' dag af. En na het wakker worden- begint VANDAAG weer opnieuw.

Aan het begin in 2018 heb ik een woord gekozen. Probeer ik elk jaar mijn focus op iets te zetten waar ik denk, dat heb ik nodig, moet ik aan werken of gewoon 'leuk' om extra aandacht aan te besteden. Dit jaar is het  'doorzetten'! Waarom dat woord? Omdat ik de uitspraak ' komt goed, doe ik morgen' gebruikten. En misschien wel wat te vaak hebt ingezet. En, zoals je kan zien in het eerste stukje, het komt niet, die MORGEN! Want het is altijd 'vandaag'!

Het foto album van je laatste vakantie, de brief die je nog wil schrijven, de ramen die nog gezeemd moeten worden, de broek die een nieuwe rits nodig heeft, het recept die op je wacht om uitgeprobeerd te worden, de vrienden die je lang niet hebt gezien maar waar je graag mee wil bij kletsen, de baby van je vriendin die nog een knuffel van je te goed heeft, de film die je nog niet hebt gezien, de la die nog opgeruimd moet worden, de kleren die schreeuwen om aandacht en een opruim beurt verdienen. Weet je, dit is maar een piep kleine greep in de 'morgen' la.

De bedoeling is, om stuk voor stuk aan die dingetjes te knabbelen. Om de 'morgen' dingen naar vandaag te plaatsen en dan dat woordje DOORZETTEN te laten gelden. Want een jaarboek van 2014 is niet leuk om nog uit te moeten pluizen. Het eindresultaat trouwens wel. Het doorbladeren van al die herinneringen. Wat een beloning. En die leuke broek die je echt niet weg wil doen- die kan je weer aan. Er zijn een groot aantal naai ateliers in ons land. Bijna elke winkelcentrum heeft er een. Voor €7,50 heb ik net een jack voor mijn man laten repareren. Scheel weer vele €s voor een nieuwe. En hij was nog lang niet uitgekeken op zijn jack. De broek heeft voor het zelfde geld ook weer een nieuwe rits. Ik kwam er niet aan toe dus bleef het liggen voor 'morgen'. Nu is het klaar. Het is mij gelukt om tot nu, alle verjaardagen te belonen met een kaart en bericht. Is soms wel net op het
nippertje- maar toch!


En dat foto album van de laatste vakantie - daar ben ik nu mee bezig. Komt helemaal goed en wordt toch mooi!

Carpe Diem

- Pluk de Dag.... en geniet ervan!

Voor de dag ermee: Ik vlog!

OmaFarAway

Ik heb besloten wat meer te komen te weten waar de jeugd en Internet goeroes zich allemaal mee bezig houden. Mijn nieuwsgierigheid is door de diverse mogelijkheden, aangewakkerd. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben een YouTube kanaal begonnen- omdat het KAN! Ik blog en dat is leuk, maar voor de kinderen en kleinkinderen en vrienden ver weg- ben ik een 'live' blog, dus een vlog begonnen. Hehe, het hoge woord is eruit. Ik ben uit de kast met mijn geheim.

Ook ben ik nu voor het eerst 'op' Instagram, onder dezelfde naam 'OmaFarAway'. Dit is nog een totaal onbekend terrein. Elke dag zet ik er een foto op. Weet nog niet goed wat ik er mee moet maar daar kom ik wel achter. Een aantal kleinkinderen gebruiken het ook dus weer een connectie kans waar maken.

Mijn YouTube kanaal heet "OmaFarAway". Gewoon omdat ik dat ook ben. Er staan inmiddels 8 filmpjes op. Ik ben echt dingen aan het leren- tjonge jonge. Het is niet zomaar wat. Die jonge mensen hebben technieken onder de knie waar ik alleen maar van kan dromen. KNAP dat ze moeten zijn.....ik modder maar wat aan. Ik zie zelf al wat 'groei' en verschillen sinds mijn eerste filmpje.

Nu ben ik bezig met een over de afgelopen 2 dagen dat we in Blokzijl waren of in ieder geval 2 dagen van huis waren. Max, mijn kleinzoon stuur de mij een bericht dat hij dit ontzettend 'tof' vond. "Oma you are so cool doing this. Good on you" Nou blijer kan je een oma niet maken. Er wordt naar gekeken omdat dit sneller is dan het lezen van de blog hahahahahahahah! Ook de nuance van de stem is anders dan het geschreven woord. Niet dat ik stop met het vastleggen van dingetjes in mijn Blog maar het is gewoon iets erbij. Ik leer graag meer over het bewerken van films enzo. 

Nou, dan ben ik maar die maffe OmaFarAway. Pensioenado ( bijna) maar ben al aan het oefenen.  De techniek kan een hulp of hinder zijn. Nu ik ermee bezig ben leer ik steeds meer dingen die de frustratie weg halen. Over het makkelijk delen tussen iPad, iPhone and iMac. Ook tussen de Cloud en andere mappen. Ach voor sommigen een koude kunst. Voor mij elk nieuw dingetje een overwinning.

Ik weet dat ik geen professionele filmmaker ben en er valt op dat gebied ook veel te leren. Komt allemaal op zijn tijd wel goed. Nu eerst even wennen aan het idee dat ik nu 'op YouTube' ben en 'Uit de kast'. Ik heb het berichtje ook met vrienden dichterbij gedeeld. Was even afwachten wat de reacties waren. Er zijn 2 volgers bij gekomen dus dat is niet negatief toch?

Als ik kijk naar hoe de wereld in elkaar zit, wil ik er toch wat meer van weten. Het is eigenlijk, naar mijn idee, alleen koppigheid en onwil om je ogen hiervoor te sluiten. Ik wil weten waar mensen het over hebben. Waar de jeugd mee geconfronteerd wordt en aan mee doet. Nee, ik hoef geen gekke dingen te zien of baldadigheid te steunen. Maar wel weten waar ik het over hebt of over lees. Zo vorm ik toch een meer geïnformeerd beeld.

Als je mee wilt reizen op een veilige manier- klik maar op de OmaFarAway link en wees avontuurlijk door te abonneren zodat je de volgende videos ook te zien krijgt. Nee, het is geen verdien model. Abonneren is net als een FB duim krijgen. Dan volg je iemand. Wie weet als ik beroemd wordt mag ik tzt rollators en incontinentie broeken testen 😋😋! Niet dat dit een lach onderwerp is - maar ik wil even aangeven dat ik er niet mee bezig ben voor geld en roem maar om mijn kinderen, kleinkinderen en verdere geliefden uit mijn leven mee te laten genieten van mijn leven Far Away.

Geniet van vandaag- met alles wat op je pad komt. Maak er wat moois van.

Ik ben PostNL helemaal ZAT!

Dat moest ik even kwijt - PostNL ik ben jullie helemaal ZAT.

Voor de zoveelste keer in een korte periode weer iets dat niet afgeleverd of aangekomen is.

Het vertrouwen in het systeem was al beschadigd maar nu toch echt KAPOT!!

De belastingbetaler is de dupe, de aandeelhouders eigenlijk ook, hoewel ze het nog niet in hun portemonnee voelen. Dat komt vast wel met als gevolg dat het hele systeem eraan gaat.

De post. Een heilige koe als ik het even zo mag zeggen. Postbodes trots op hun werk. De brief, het bericht, de wens, de betaling, de aanmaning, het contact tussen familie en vrienden, de zomer ansichtkaart. Het MOET door de brievenbus. De Postbode. Iemand die met respect werd aangekeken en zijn werk met diezelfde respect behandelde.

In America ( van lang geleden) werd de postkoets zelfs van begeleiding voorzien want, "The Mail MUST get through"! Hoe dan ook, de post werd beschermd met man en macht.

Natuurlijk ging er wel eens wat mis, maar de POST daar kwam je met je tengels niet aan. Dat waren persoonlijke brieven en mededelingen. Een handreiking van oma's en opa's naar hun kleinkinderen. Verjaardagwensen, steunbetuigingen na het overlijden van geliefden, frivole kaarten om een wens te sturen.

Mijn kinderen en kleinkinderen wonen allemaal Down Under. Ik heb familie in Canada, America UK en waardanallemaalniet. Om het maar niet te hebben over mijn familie en vrienden in eigen land. Ik stuur kaarten, brieven en cadeautjes. En weten jullie, PostNL waar die dan blijven of terechtkomen? Nou grotendeels NIET waar ze horen te komen.

TREURIG! Gewoon TREURIG. Niet eens de kosten mee te rekenen hebben jullie mij zoveel gekost aan verdriet en teleurstelling. Dat is  niet in een bos bloemen uit te drukken. Verdorie. Jullie willen geld verdienen. DOE DAN WAT AAN JULLIE SERVICE- het koorwerk waar jullie voor zijn. Zorg dat de POST AANKOMT!

Nou lees in in de AD van vandaag (5 maart 2018) dat er meer postbussen verdwijnen. Waar moeten we dan naartoe met onze vakantiekaarten, rouwkaarten, verjaardagwensen. Wanneer hebben jullie het door dat jullie ZELF het bedrijf om de zeep helpen.

Ik gebruik Internet- maar houd ook persoonlijk contact. Mijn kleinkinderen vinden het geweldig om kaarten te ontvangen- maar gemiddeld komen er maar 1 van de 3 of 4 die ik stuur aan.

Nu zweeft er ergens tussen hier en daar een boek met erin een bijzondere foto die ik naar een nicht stuurde in Canada. Track and Trace- hoezo? Ik hoor toch gewoon vertrouwen te hebben als ik €15,80 betaal dat mijn zending aankomt op bestemming? En dan moet je nog een het juiste kassabonnetje waar de Track en Trace op staat ontvangen ( niet dus) balen!!

IK BEN JULLIE ZO ZAT!!!!!! BAH BAH BAH

Ik kan wel janken van frustratie en verdriet!

Ik kan geen kant op. En volgens mij weten jullie dat - en daarom veranderd er ook niets behalve dat het slechter gaat. Want oplossingen, ho maar! Schuld schuiven- dat kunnen jullie wel. Ik wil wedden dat als de post weer als vanouds als een Heilige Koe aangedragen wordt, dat er weer vertrouwen komt en de klanten terugkomen. Echt wel. Op deze manier word ik alleen maar wanhopiger. Want mijn kleinkinderen verdienen kaarten van oma. Verjaardagkaarten die aankomen. Boekjes en fotos die aankomen.

DOE ER WAT AAN - VOOR IEDEREEN! Vooral voor OMA'S EN OPA'S en hun KLEINKINDEREN!

#waarblijftdepost

Het is vrijdag vandaag- hier rust elders verdriet!

Vrijdagochtend 23 februari 2018. Buiten ijskoud. Het vriest dat het kraakt. Binnen, heerlijk warm en de kachel zorgt voor een aangenaam gevoel waar het heerlijk vertoeven is, naar buiten kijkend naar de zon en de witte daken rondom. Het weermannetje/vrouwtje zegt, " de wind zal erg koud aanvoelen. Het komt uit de Siberische hoek en zal de komende dagen voor veel lage temperaturen zorgen". Nou dat weten we dus alvast. Plannen maken de komende dagen die ervoor zorgen dat wij daar minst last van hebben.

Vanmiddag rond een uur of 3 ga ik naar het Bezoekerscentrum van Hollands Biesbosch in Dordrecht. Daar vindt een Beverzoektocht plaats. Ik ga mee als stagegids. Hoewel ik wel al gids in de vooraf genoemde Biesbosch, ga ik nu ook schoolgroepen begeleiden. Dan is het belangrijk dat ik mij op andere aspecten van gidsen concentreer. Mijn Cultuur Historisch verhaal moet meer een verhaal over sporen, plant eigenschappen en kinderverhalen worden. Kan ik wel hoor, maar er is veel wat ik zelf erbij leer van mijn collega schoolgidsen. Wat vandaag belangrijk is, is dat ik genoeg laagjes isolerende kleding aantrek. BBrrrr.....!

Verder vandaag, wat voorbereidingen voor maandag. Wij gaan een paar daagjes naar Zeeland. Zomaar, omdat het kan. Vrienden hebben ons uitgenodigd. Het zal ook daar Siberisch koud zijn, maar ik ben wel van plan om te wandelen en genieten van dit onverwachts tussendoortje. Heerlijk 2 dagen uitwaaien ( letterlijk) en alles los laten.

Het jaar is in volle gang. Januari vloog voorbij. Het is niet anders in februari. Wel veel gedaan. Misschien volle dagen dus geen tijd om te vervelen. Nog 40 dagen en dan komt mijn kleinzoon uit Australië 8 weken op bezoek. Hopelijk dan wel al wat warmere temperaturen.... het zal anders wel afzien zijn. Uit de Australische zomer naar de Nederlandse Siberië van nu.

Het zijn allemaal tuttebel dingetjes waar ik over schrijf. En dat doe ik vandaag in ieder geval bewust. Want de woede en onmacht die ik voel voor de studenten in America rijst bij mij de pan uit. Ik probeer op allerlei andere gedachten te blijven zodat ik mijn bloeddruk in de gaten hou. Wat een verschrikkelijke wereld waarin zij leven. Met een president die zijn "thoughts en prayers" stuurt. Laffe man toch. BAH! Kijk, het is niet gelukt. Toch weer boos. Ik treur van binnen. Ik stuur ook geen "denk aan jullie" omdat ik zoveel verdriet voel dat ik denk dat het ook niets gaat helpen. Zelfs het aansteken van een kaars voelt minder dan een druppel. Ik ben van de kaarsen en hoop gevende gedachten. Dit groot gevaar overtreft alles. Wat een vreselijke toestanden. Een gun lobby, die de zwakke president in de slappe was ( 30 miljoen dollar maar liefst) houd en geen stappen onderneemt om deze gekkigheid te ontkrachten.
Mijn held is vandaag toch Emma Gonzalez. 

Wat een krachtig persoon. Laat haar de woordvoerder zijn van duizenden. Geef haar de kracht om verder te knokken voor een vredevol en vooral veilig bestaan. Oh Heer sta hun bij! Voor haar en haar lotgenoten is de kaars wel wat waard!

Even dit: Met alle respect

Respect voor elkaar!

Het kwam op mijn scherm van Facebook. Een post gedeeld door een nicht van mij. Door alle media aandacht en mijn persoonlijke verwarring trok dit artikel mijn aandacht.

Dit MOET even tussen alle 'gewone' berichten door.

Veel wat hier geschreven is kan ik mij in vinden. Vanuit een persoonlijk geloofsovertuiging, ik ben katholiek opgevoed en geloof onvoorwaardelijk in God, in de 3-eenheid en in het bestaan hierna op deze aarde. De ziel, het hiernamaals en hoe 'het' eruitziet is een mysterie en zal zo blijven totdat ik het persoonlijk mee zal maken.

Een van de vele aspecten die mij raakten was de vraag van de schrijfster, " waarom zijn wij zo bang om te sterven?" Ik vraag mij dan ook af, waarom gebruiken wij zoveel energie in het verijdelen van het onvermijdelijke?  Is het niet het enige in het leven waar wij zekerheid in hebben?

Los van alle emotionele reacties vind ik deze breed uitgemeten en inhoudelijk opengelegde blog nog de meest oprecht. Ook de reacties erop zijn verhelderend. Niet iedereen is het met de schrijfster eens, en dat hoeft ook niet. Zo mogen wij gelukkig allemaal voor onszelf bepalen waar wij voor kiezen.

Vanaf het begin van de discussie heb ik mij verzet tegen de wetgeving die voorgesteld werd. Niet omdat ik mensen het leven niet gun, maar omdat ik dit weer zo'n opgelegde regel is waar Nederland zo bekend om staat. Eigenlijk beroemd om is kan je wel zeggen.

Ik had mij, jaren geleden, opgegeven als donor. Niet uit medeleven van de medemens, maar uit schuldgevoel. Ach, doe het nou, je 'hoort' mensen te helpen. Na een periode begon ik me toch zeer ongemakkelijk bij te voelen. Dierbaren waren overleden. Ik stond bij hun bed. Ik had de ruimte en tijd om afscheid te nemen. Nog even te blijven zitten. Ze waren overleden. Geen hartslag, niet meer ademen. Niets. Niet hersendood, maar echt 'weg uit de wereld die wij kennen'. Nog een aai over de bol, nog een kus op de wang. Dit was NIET mogelijk geweest als die betreffende personen donoren waren geweest.

Diep in mijn hart ben ik overtuigd dat NEE, ik wil geen donor zijn, toch mijn beslissing is geworden. Ik zie al online allemaal reacties van 'mensen raken in paniek, geen reden voor'. En, "het zal je kind maar zijn aan de dialyse". Dat, is wat ik bedoel met schuldgevoel. Emotionele chantage. Je bent dankbaar dat jij een gezond kind hebt, maar je MOET ervoor zorgen dat het kind van een ander ook gezond blijft?? Bloed doneren heb ik jaren gedaan. Voelde alsof ik iemand erbij hielp beter te worden. Een niertransplantatie - dus doneren bij het in leven zijn, wel anders denk ik dan organen verwijderen net voor het laatste hartslag geslagen heeft. Ook daar zet ik mijn vraagtekens bij. Omdat ik die keus nooit hebt moeten maken.

Enfin, hier het artikel. Lees het en denk het het jouwe over. Ieder zijn keus. Nee, ik ben geen harteloos mens. Maar wel een met eigen gedachten en wensen. Ik zou dus ook geen orgaan willen ontvangen....! Dan hoor ik de stemmen al opgaan met, "wacht maar totdat...."!

Met volle teugen genieten

Na mijn vorig stukje over een soort van 'Identiteitscrisis' moet ik benadrukken dat ik niet in de put zit of in een donker gat ben gevallen. In tegendeel. Mijn gedachten staan niet stil. Ze groeien, passen zich aan en gaan hun eigen weg. Net als ik.

Terwijl een weekje in Portugal heb ik mijn gedachten dus ook 'op papier' gezet alleen ik heb de blogs niet gepost. Dat heb ik bewaart tot thuis zijn. Nu dus.

En van het leven: Geniet ik zo goed mogelijk! Dit waren mijn 'vervolg' gedachten.

Het leven!

Je bent kind. De wereld ligt aan je voeten. Alles is mogelijk. Alles is zelfs zo groot dat je niet eens weet wat dat betekend. ALLES. Je doet wat er mogelijk is, of wordt aangedragen. Hebben je ouders al een voorgevormd idee welk pad zij willen die jij belopen zal, dan zijn de keuzes toch meer die van je ouders dan die van jou. Soms werkt dat - en soms ook niet! Wiens droom ben jij aan het leven? Je wordt volwassen en bewandelt je leven zo goed mogelijk.

Mag jij zelf je pad bepalen, dan is er wel al een soort vastberadenheid en liefde voor ‘iets’ aanwezig in je hart. Je volgt jouw droom, jouw BLISS! Met vallen, falen, overwinnen en opstaan bereik jij je doel. Het loopt niet allemaal van een leien dakje maar toch, doorzetten is jouw kracht. Jij leeft jouw droom. Je wordt volwassen en bewandelt je leven zo goed mogelijk.

Dan is er die tussenweg. Je hebt talenten in bepaalde vakgebieden maar toch ligt jouw droom daar niet. Je bent doelgericht maar met tegenzin. Op een of andere manier voelt het als moeten, want, dierenkennis, mensen verzorgen, onderzoeken, daar ben je goed in. Maar eigenlijk wil jij schilderen. Portretten en uitzichten. Je ziet de details van het leven en wil dit vastleggen op een doek. Fotograferen...uitbeelden. Je vecht tegen logica en gevoel. Welke zal zegevieren? Leef jij toch nog je droom? Je wordt volwassen en bewadeld het leven zo goed mogelijk.

Er zijn diverse ‘ALLES is mogelijk’ patronen des leven. Teveel om individueel te beschrijven. Jij, de mens, bewandelt het leven zo goed mogelijk binnen jouw mogelijkheden! Je wordt volwassen.

Het is een mooie zomerachtig dag, als deze gedachten in mijn gedachten voorkomen. Ik zit op een zonovergoten balkon, met de brom van de airconditioning op de achtergrond. Mijn uitzicht is op nog meer van hetzelfde. Appartementen, nieuwbouw in progress en op de achtergrond, de zee. De Atlantische Oceaan. De meeuwen roepen, de merel zingt en een kat ligt languit op de rode, warme dakpannen op het gebouw tegenover ons. Idyllisch plaatje. Tijd om alles los te laten en tot rust te komen.

Mijn hersenen krijgen nu volop de ruimte. Niet dat ik daar bewust voor kies maar zo werken mijn hersenen nou eenmaal. Sta ik stil, dan galopperen mijn gedachten, als vrije paarden, alle kanten op. Soms, maar heel soms, stoort het mij. Dan denk ik,”waarom gebeurt dit nou? Waarom kan ik niet eens helemaal leeg zijn, daar in die bovenkamer”? Het lukt anderen wel. Als ik mijn man bv vraag, “waar denk jij aan?” Dan kijkt hij verbaasd en zegt,”hoezo, niks hoor. Moet dat dan, is er wat?”

Mijn leven is alles behalve saai geweest tot nu nog toe. Ik denk dat ik een beetje van alles wat ik beschreven hebt wel mee hebt gemaakt op een of andere manier. Ik was jong volwassen. Ik wilde graag plezieren dus volgde vaak de droom van een ander. Het loslaten en mijn eigen weg bewandelen ging inderdaad met vallen en opstaan. Zeker doorzetten en angsten overwinnen. Ook gaf en geef ik regelmatig toe aan de grillen of wensen van anderen die mij dierbaar waren en zijn. Juist daarom! Mensen blij maken. Dat leek en lijkt nog een mooi doel in mijn leven. Toch maakt het mij niet altijd blij. Soms zeg ik 'ja' met tegenzin. En daar ga ik aan werken. Wat iemand plezier doen en zelf het blij gevoel missen, dat moet anders.

Er staan nog zoveel dromen te verwezenlijken. Ook voor mij. Samen met manlief, zullen wij de komende jaren die ons gegund zijn, met plezier, aandacht voor elkaar en wat op ons pad komt, beleven.

Ik was kind, ik ben volwassen, geniet van het oma zijn en bewandel het leven zo goed mogelijk! Ik ben echt een dankbaar en gezegend mens.

Ben ik nu echt 'klaar'.

Klus geklaard?

Wij, manlief en ik, zijn onlangs een weekje naar Portugal geweest. Door goed te zoeken, achter alle puntjes de ‘i’ goed te bekijken, lukte het om heel voordelig een 8 daagse reis te organiseren. Dit is een kracht van mijn man. Hij vindt dit een sport. Alles napluizen, opzoeken, afwijzen en doorploeteren. Geef mij maar een ingewikkeld recept! 

Portugal. Een land waar ik nog nooit was geweest. Sinds mijn terugkeer uit Nieuw Zeeland kom ik wat vaker ergens over de grens buiten Nederland. De afstanden zelf voor grotendeels aan te rijden. Van Portugal kon ik mij weinig voorstellen behalve dan de vooringenomen ideeën. Warm, stranden, beetje tropisch paradijs-achtig. Na twee bezoeken naar Tenerife gemaakt te hebben zat dat ‘zuidelijk warm tintje' wel wat meer verhelderend in mijn verbeelding.

Tot voor kort had mijn man een baan. Door reorganisatie is daar een eind aan gekomen. De afronding fase is ingetreden. De laatste afspraken zijn gemaakt. Ik werk al een tijdje niet meer dus zijn we eigenlijk met vroeg pensioen. Uiteraard hebben we plichten. Die komen wij ook na. Nog 2 jaar en 6 maanden en dan treed de AOW en pensioen in voor hem. Ik ben eerder aan de beurt. Dus even riem strakker zetten...en goed alle koopjes af. Deden wij al maar nu even wat keener de krenten uit de pap halen. Alvast wennen aan andere indelingen geven aan onze uren die ons gegeven zijn!

De vlucht was prima geregeld. De, door mij ingeschatte leeftijd van de mede passagiers, was toch in de 60+ categorie. Door allerlei fratsen niet meegenomen te hebben, zaten wij niet naast elkaar, hadden we een beperkt gewicht limiet en door online in te checken nog minder kosten. Eigenlijk alles zelf regelen. Kost effectief. Dit geeft weer inzicht in waar wij voorheen wel geld in hebben gestopt.

Ik vind zelf de belofte van een 8- daagse reis als je om 21:30 ergens aankomt wel te belachelijk voor woorden. Dan nog je auto opzoeken, route naar je slaap bestemming en rond 23:30 aankomen toch wel iets waar naar gekeken mag worden. Enfin, ik klaag niet, constateer alleen maar.

Na een wen nacht ( eerste nacht onwennig geslapen), naar de supermarkt om wat inkopen te doen. Prijzen vielen ontzettend mee en we waren meteen zelfvoorzienend van ontbijt en fruit. Ook wat proviand om makkelijke maaltijden te koken. Uitjes, aardappeltjes, tomaat. Gezien we thuis ook moeten eten is dit dus geen extra kostenpost. Ik kook graag, ook op vakantie, en hebben wij dus vandaar dat wij wat spullen ingeslagen. Natuurlijk gaan we uit eten, maar niet voor elke maaltijd.

Het is bij mij binnengedrongen. Dat wij, manlief en ik, tot de ‘grijze golf’ behoren. Dan bedoel ik niet alleen de haarkleur. Het voelt ‘raar’ en ik weet niet wat ik met deze gewaarwording moet. Ben ik dus ‘klaar’ met moeder zijn? Met dochter zijn? Mijn positie in het leven zoals ik het ken is dus weer veranderd. Kind, vrouw, moeder, oma en nu ‘grijze golf’! Wij kunnen buiten het drukke seizoen op vakanties. Binnenkort kan ik een buskaart aanschaffen voor €12,50 waarmee ik verder het hele jaar op de stadsbus kan reizen zonder dat ik telkens geld op de kaart hoef te storten. Allemaal plusjes hoor ik je denken. Helemaal waar.

Toch ervaar ik een stukje ‘verlies’.  Is mijn doel alleen nog lang genoeg te blijven leven......! Tijd vullen met 'nuttige' dingen?

Ben ik nu echt klaar?

Doorzetten en sterker worden!

2018 daar is ie dan!

Tijd voor een nieuw woord. Een nieuwe uitdaging. Nee, geen NJ's besluit. Maar echt iets waar ik mijn aandacht aan wil geven dit komend jaar om te groeien en verder als mens te ontplooien. De afgelopen 3 jaar ben ik hier mee bezig. Elk jaar wat anders. Mijn doelstelling is om zwakheden van mij wat meer aandacht te geven. 

Nu heb ik gekozen voor - Doorzetten! Op een pagina ( Engels sprekende groep) waar ik lid van ben werd er al gevraagd, " wat wil jij aanpakken dit jaar? Waar wil je sterker in worden?" Ik heb voor "Perserverence" gekozen. Doorzetten, volhouden, gefocust blijven. Zo af en toe moet ik mezelf hierop weer aanspreken. En het komend jaar hoop ik met dit deel van mezelf, wat ik wat zwakjes vind, verandering in te brengen. Dat de plannetjes die ik smeed daadwerkelijk af komen. Dat ik me niet laat afleiden of de klus laat versloffen en op een achter pitje terecht komt.

Zo zijn er talloze klusjes die hiervoor in aanmerking zijn gekomen de afgelopen aren. Dingen uitzoeken zoals oude foto boeken, mijn leesplank, de ondernemingen zoals het schrijven hier of andere dingen. Het afmaken van taken zoals naaiklusjes, reparaties, verf klusjes, opknap taken. Als ik alles op een rijtje zet, dan heb ik de 12 maanden hard nodig om het lijstje af te werken- om het maar niet te hebben over dat er niks bij komt.

Van uitstel komt afstel. En niks is minder waar.

In mijn omgeving zijn er wel wat dingen gebeurt de afgelopen maanden waardoor ik wat wakkerder ben geschud. Niemand heeft het eeuwig leven, ook daar ben ik mijn van bewust. Soms heb je even een 'wake up call' nodig om weer bij de les te blijven. Dat bedoel ik niet negatief hoor. Dankbaar ben ik voor elke ochtend wanneer ik wakker word en de dag mag begroeten. Mijn vreugde dat ik berichten van mijn kinderen en lieve vrienden krijg die ver weg wonen. Dat ik ontbijt hebt om de dag mee te beginnen en een warm huis, dak boven mijn hoofd en comfortabel bed om in te slapen. Toch is dit allemaal niet vanzelfsprekend.

Van het ene moment op het andere kan dat voorbij zijn of in gevaar komen. Nergens staat er dat het MIJ of JOU niet zal overkomen. Dat je leven in een klap totaal veranderd. En juist die nuchterheid wil ik wat aandacht geven. Dat bij het uitstellen van zaken die anderen aangaan op orde moeten zijn. Dat ik niet nalaat om mijn kinderen en kleinkinderen de nodige aandacht, liefde en tijd geef. Dat ik met mijn naasten een goede relatie blijf onderhouden. Dat mijn vrienden weten dat ze op mij kunnen rekenen. Dat, waar nodig, ik er kan zijn voor mijn buur of verre vriend. Dat ik geen waslijst van 'nog te doen' taken laat liggen. Dat muurtje op balkon moet NOG geschilderd worden. Die bak met foto's moeten NOG uitgezocht worden. Dat fotoboekje voor mijn kleizoon moet NOG gemaakt worden. Al die recepten moeten NOG uitgezocht worden. Mijn kookboek van oma voor de kleinkinderen is NOG maar een droom en staat ook op die lijst. Ik wil van die lijst af.

Enfin, dat is dus mijn woord voor 2018. Vol goede moed en energie ga ik aan mijn 'uitstel van executie' syndrome werken. Waar denk jij dat jij sterker in kan worden?