Goedemorgen

Na een zeer rustige nacht en ongeveer 7 uur geslapen te hebben sla ik mijn ogen open. Ik ben meteen HELEMAAL wakker.

Niet van dat sluimer gedrag. Niet nog even omdraaien en wegzakken. Niet nog even mijn  hoofd onder het zacht en warm dekbed verstoppen. Ik ben van de type - wakker is WAKKER en gaan met die banaan.

Ik grijp naar mijn bril die zowat elke avond op de zelfde plek op het nachtkastje beland. Met een grote boog en het langzaam zakken van mijn arm - heb ik meteen beet! Hebbes. Mijn ogen kunnen weer optimaal functioneren. Van alle veranderingen in mijn lijf die mij al 63 jaar na redelijk tevredenheid dient, is dit een teleurstelling van groot formaat. Ik kan  niet meer zonder bril.

Nou klinkt dat ondankbaar- want laat eerlijk wezen, waar zou ik en vele anderen zijn als er geen brillen waren? Toch is dit voor mij, zelfs na 12 jaar, nog steeds een DING! Ik houd niet van een bril op mijn neus. Het werd tijd dat ik dit loslaat en mij erbij neer leg want beter worden gaat mijn zicht niet dus niet meer treuren om wat was en zeuren om wat is!

Op blote voeten loop ik naar de badkamer- slokje water, plens op mijn gezicht en even een vitamine pill ( voor 50+ers) innemen. Ik sjok naar de keuken en maak een kop thee. Terwijl dat staat de dampen verruil ik mijn ochtendjas voor wat kleding- gewoon iets makkelijks en comfortables. De krant moet gehaald worden beneden. Maar voordat ik dat ga doen - stap ik eerst even op balkon en kijk met bewondering naar mijn uitzicht. De dag begint langzaam samen met mij op gang te komen. In de verte zie ik autos rijden, ik hoor wat vroege vogels twitteren- ja ook vogels twitteren tegenwoordig. Ik zeg een gebed uit dankbaarheid dat ik weer gezond en wel deze dag mag gaan ervaren, invullen en gebruiken.  Dat ik de afgelopen nacht goed hebt geslapen en dat ik veilig en wel weer aan de slag mag. Zal het vandaag een verrassingsdag worden of volg ik een plan?

Soms heb ik een plan. Die is al ontstaan voordat ik mijn thee op heb. Dan groeien de ideeën vanuit de aantekeningen op mijn kalender of met kennis van afspraken. Soms heb ik niks staan - geen verplichtingen of bezigheden. Dan kan ik zelf mijn activiteiten invullen naar wens en, niet onbelangrijk,  energie niveau. Ik kies vandaag voor iets rustigs. Gisteren heb ik veel gedaan en was druk in de weer- de hele dag. Vandaag mag de rem er een beetje op. Wat meer zit spul zeg maar!

Recepten - vandaag ga ik at recepten opzoeken en filmpjes kijken op YouTube. Zo leer ik allerlei verschillende technieken en welke smaak combinaties ook mogelijk zijn. Ik experimenteer graag maar het moet wel een kans van slagen hebben en eetbaar zijn. Zonde om eten in de prullenbak to moeten deponeren.

Mijn ochtend berichten heb ik ook al nagekeken. Mijn Down Under kids laten vaak wat horen terwijl ik slaap. Logisch- het heet  niet voor niets Down Under.

Na mijn kopje thee, bel ik naar mijn schoondochter. Ze is jarig vandaag. De 3 kleinkinderen nemen het gesprek al gauw over. Oma dit en oma dat..geweldig. Mijn dag kan niet meer stuk. Ze zijn dan wel erg ver weg- maar met de technologie van vandaag kom ik steeds dichterbij.

De zon begint al zachtjes door te breken. Echt warm zal het niet worden maar de aanwezigheid is al genoeg om mij te doen glimlachen. De stadsbus rijdt langs ons appartementengebouw. De passagiers worden vervoerd naar hun werk, winkels, scholen en andere bestemmingen. Het is dinsdag en het gevoel bekruipt mij dat het weer een geweldige dag gaat worden.

Het is zaterdag! Mijn verhaal.

Het is zaterdag 8 oktober 2016. Vandaag is mijn tante Riek 90 jaar geworden. Haar wens- een dag met kinderen en kleinkinderen iets leuks te doen! De familie een beetje kennende is dat goed gelukt. Ik kreeg wel een super leuk video filmpje vanochtend van haar. 

De herfst is er nu echt. Na een lange aftocht van onze zomer, begint de dag met een kille ochtend die toch geleidelijk aan iets van warmte krijg. Het zonnetje heeft ons nog niet helemaal verlaten. Zoals velen zaterdagen, ging ik vandaag ook weer naar 'de keet' in de Hollandse Biesbosch. Samen met nog een viertal vrijwilligers zorgen wij voor het nodige onderhoud, vertellen verhalen en delen een gemoedelijke dag met elkaar. 

In 2000 adopteerde Leen Fijnekam dit stukje van Staatsbosbeheer om de cultuur historie leven in te blazen en een eerbetoon aan de griendwerkers van toen te creëren. Hij werd bijgestaan door anderen die ook de liefde voor de griendwerker, kennis en inzicht deelden. Na verloop van tijd kwamen en gingen leden van de groep. Deze heeft nu weer een nieuwe vorm gekregen door de verhuizing van twee vrijwilligers en het bijkomen van enthousiastelingen die onze groep weer verrijken en versterken. 

 Bezoek aan de keet, oftewel een wandeling over het Griendmuseumpad (GMP) kan door bij het bezoekerscentrum Dordrecht een pontje te nemen en op een van de eilandjes gezet te worden. Door de aanwijzingen en het pad te volgen ( rechts aanhouden bij de hoge brug) treft men 3 verschillende keten. Denk maar een het "Drie biggetjes sprookje". Een van riet, een van hout en de laatste van steen. Hier, op de zaterdagen dat wij bezig zijn, brand de haard.

De ochtend begint al goed. Er komen drie vrouwen aanlopen. Terwijl ik de haard aansteek wordt er door iemand wat verteld over vroeger, wat een griend nou eigenlijk is en dan valt de opmerking, "goh wat leuk hier zeg!" Na te horen hoe het leven was voor de griendwerkers waren de vrouwen nog steeds onder de indruk maar wel beter geïnformeerd. Terwijl de vrouwen toekeken, legde ik wat in aluminium folie gewikkelde pakjes in de haard naast het vuur. Het was mijn bedoeling vandaag om aardappelen, bieten, ui en pompoen te garen. Iets was ik al een hele tijd wil doen maar er nooit aan toe kwam. Ik wilde experimenteren. Pannenkoeken bakken deden we al, stoofpotje en soep koken ook, maar gepofte aardappelen... Nou ja nu was het er eindelijk van gekomen. 

De afgelopen voorjaar en zomer hebben wij ook veel bezoekers uit België mogen ontvangen en zo ook weer vandaag. Terwijl mijn groente langzaam gaarde vertelde ik het binnengelopen echtpaar iets over de cultuurhistorie van het gebied. Gaf ze een kijkje in het leven van een griendwerker en uitleg over wat grienden nu eigenlijk waren. We hadden het over wilgensoorten en waterstanden. Over zinkstukken en hoepen, over geulen en aanmodderen. Een compliment kwam 'ons' toe dat Nederlanders toch de helden van het waterbeheer waren. Mooi om te horen. Als toegift kwam de oorlog en de Biesbosch in het gesprek terecht. Om het verhaal wat tastbaars te geven heb ik ze meegenomen naar het crosser bootje. Door de liggen van het bootje en de 'geborgenheid' van de plek snapten mijn luisteraars waarom dit gebied zo vijandig geweest was voor de Duitse soldaten. Bij aankomst bij het bootje, en mijn verhaal, merkte mevrouw op dat zij de rillingen en kippenvel kreeg van wat zij te horen kreeg en het vermogen had om daar een beeld bij te vormen. 

De volgende paar uurtjes waren 'druk' met korte en wat uitgebreider gesprekken. Gezinnen, familiegroepjes en koppels kwamen en gingen. Sommigen te voet en anderen in bootjes die zij aanlegden en dapper in en uit klommen om een blik in de keet te werpen. Ja, toen was het toch tijd om wat te eten. Van al dat vertellen krijgt men toch honger. Ik heb de kooktijd niet echt bijgehouden - maar wel zo af en toe de pakketjes omgedraaid en het vuur aangewakkerd. Met een tang legde ik de aardappel, bietjes, ui en pompoen op een bord. Voor het geval dat mijn poging zou lukken had ik zure room meegenomen. Nou, en of het was gelukt. Een feestmaal had ik op m' n bord. Er waren een paar nieuwsgierige monden die wel mee wilde proeven. Zooooooo, dat is voor herhaling vatbaar. De knoflook bij de pompoen, de tijm en olie bij de aardappelen en olie ook bij de bieten hadden hun werk goed gedaan. Smeuïg, zacht, vol smaal. Elke hap een feest. 

Wat een super leuke zaterdag weer. We hebben een drukke dag achter de rug. Er is onderhoud gepleegd aan de schrankkeet, grasgemaaid en gewied, aangemodderd ( ja de geulen waren wat dichtgeslibd) en uiteraard ook koffie gedronken, anekdotes uitgewisseld en mensen te woord gestaan door middel van verhalen vertellen.

Wordt vervolgd- volgende week is het weer zaterdag!

Veel om dankbaar voor te zijn.

Hoewel de ellende die zich in de wereld zich afspeelt - en zoals al eens eerder gezegd/geschreven dat ik daar hulpeloos bij voel, wil ik toch even benadrukken dat er ook nog steeds mooie dingen zijn om van te genieten. Ik heb het schuldgevoel grotendeels van mij af geduwd. Want waarom zou ik mij schuldig moeten voelen wanneer anderen een heel ander leven hebben dan ik? Ik ben vooral dankbaar voor mijn leven... en probeer zo goed mogelijk een integer en oprecht mens te zijn.

Ik ben dankbaar dat ik over straat kan zonder mijn toevlucht naar veiligheid te moeten zoeken vanwege scherpschutters in mijn wijk.

Ik ben dankbaar dat ik genoeg inkomsten hebt om elke avond lekker te kunnen eten.

Ik ben dankbaar dat ik kleren aan mijn lijf heb en ze kan vervangen wanneer nodig.

Ik ben dankbaar dat ik mag zeggen dat ik geloof en bidden kan als ik buiten de deur eet zonder gevaar.

Ik ben dankbaar dat ik in een warm, mooi en comfortabele woning mag wonen.

Ik ben dankbaar voor mijn valen en successen.

Ik ben dankbaar dat ik s avonds naast mijn man veilig in bed lig te slapen.

Ik ben dankbaar voor een lange lijst vrienden in mijn adressenboekje.

Ik ben mijn ouders dankbaar voor de manier waarop ik ben opgevoed.

Ik ben dankbaar dat ik broers en een zus heb die mijn leven hebben verrijkt.

Ik ben dankbaar dat ik 3 kinderen heb mogen grootbrengen.

Ik ben dankbaar voor mijn kleinkinderen, groot en klein.

Ik ben dankbaar voor mijn gezondheid.

Ik ben dankbaar dat ik kan genieten van elk seizoen.

Ik ben dankbaar voor neven, nichten, ooms en tantes en allen die mijn leven aanwezig zijn ( en geweest).

Ik ben dankbaar voor de jaren die ik voor de klas heb mogen staan.

Ik ben dankbaar dat ik de tijd kan nemen en in alle veiligheid, mijn gedachten 'op papier' te kunnen zetten.

Ik ben dankbaar dat ik mijn kook hobby uit kan oefenen en anderen het resultaat ervan te kunnen laten proeven.

Ik ben dankbaar voor de diverse talenten en activiteiten die ik heb mogen uitoefenen en nog steeds in groei.

Ik ben dankbaar dat ik diegene kan vergeven die mij welwillend of onbewust hebben gekwetst en verdriet hebben gebracht in mijn leven.

Ik ben dankbaar dat ik adem.

Ik ben dankbaar dat ik op dit schitterend planeet mag wonen en van mag genieten.

Ik ben dankbaar dat ik gaan en staan mag waar ik wil.

Ik ben dankbaar voor mijn gevoel voor humor.

Ik ben dankbaar voor mijn tranen.

Ik ben dankbaar voor mijn emoties.

Ik ben dankbaar voor mijn ervaringen - allemaal lessen die mij sterk hebben gemaakt.

Ik ben DANKBAAR voor zoveel dat ik niet uitgepraat kom.

Elke dag zegeningen tellen - ik doe mijn uiterste om dit elke dag opnieuw te doen- want soms, ja soms, ben ik er eventjes niet mee bezig.

Ik beleef elke dag opnieuw als een geschenk en ben dankbaar dat ik die dag tot mijn beschikking hebt om er iets waardevols van te maken.

Waar ben jij dankbaar voor?

Grabbelton

Even dit:
Genieten doe ik van het langdurig afscheid nemen van onze zomer. Herfst heeft haar intrede op een mooie en rustige manier gedaan. Het is langzaam aan wennen aan de lagere temperaturen en nog steeds prachtige luchten vroeg op de ochtend en laat op de avond. Moeder natuur lacht mij in ieder geval toe. Dankjewel daarvoor.

Ook nog even dit:
Vriendschappen- wat ben ik rijk wat betreft lieve mensen in mijn leven. Afgelopen zaterdag mogen koken voor vrienden die ik al bijna een halve eeuw ken. We zien elkaar heel weinig, hebben sporadisch contact en toch is het 'gewoon de draad oppakken' alsof we elkaar wekelijks zien. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.


Oh ja, en dat nog even dit: Ik geniet van een redelijk gezond lijf- alleen wil ik zo graag wat pondjes eraf hebben. Hoe ik het ook maar aanpak, niks helpt. Ik kom niet aan- dat is een plus natuurlijk. De wat mindere tem
peraturen komen eraan en die broeken die ik dan draag- nou ja, die zitten iets krapper dan ik graag zou willen. Gelukkig heb ik ondersteuning van een paar dames die met hetzelfde 'probleem' kampen. Samen staan wij sterk- het afvallen is geen MOETEN maar WILLEN. Nu maar weer sporten want met het inkorten van de licht uurtjes buiten kom ik minder in beweging. Wat fijn om niet alleen in mijn 'strijd' te zijn.


En dan ook nog even dit: Wat is er toch in vredesnaam aan de hand met mensen. Ik las net het ongelooflijk storend bericht over de situatie rondom voetbal supporters. Hoe idioot kan een mens toch zijn. Bewust uitdagen van mensen om een confrontatie aan te gaan. Anderen in gevaar brengen. Kinderen bang maken. Ouders afschrikken. Wat een voorbeeld is dat- ZEG NOU ZELF! En dat in de naam van SPORT. Ophouden met mensen handen boven het hoofd houden. Geen supporters bij de wedstrijden- jammer dan! Als de vredestichters de losbandige niet in toom kunnen houden- kappen ermee. Wie betaald voor de politie? De M.E? de extra beveiliging? Wie betaald de zorg toeslagen voor de gewonden? En dan worden de voetballers nog een kapitalen betaald om te 'spelen'! Even een jaar lang GEEN VOETBAL!



En dan, op een nog verdrietiger onderwerp- nog even dit: In en in triest zijn de slachtoffers van oorlog en geweld. Ik sta versteld van het feit dat mensen elkaar zoveel leed en verdriet aan kunnen doen. Ik voel mij vaak machteloos - en te bedenken dat menig 'leider' en 'volgers' de naam van God in de mond durven nemen- Alsof God dit goed zou keuren zeg! Schei toch uit! God creëerde het leven! Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zulke afgrijselijke dingen aan kunnen doen? Nee, het is aan de mens zelf om hier verandering in te brengen... ook ik moet hieraan mee werken. Wat ik wel in mijn hart hebt is dat ik weet dat LIEFDE de grootste vijand is van oorlog en geweld. Ik vraag alleen dat ieder die het in zich heeft om elke dag iets te doen wat moeite kost om een ander te laten weten dat hij/zij geliefd is.

Dat was het even voor vandaag! Meer dan genoeg denk ik!

Sluit vriendschappen, vergeef elkaar, accepteer verschillen- wees behulpzaam ipv beoordelend.

Vergroot hun wereld en hun kansen

De week van de collecte voor het Fonds Verstandelijk Gehandicapten komt er al snel aan- elk jaar in de laatste week van september. Geloof me, het werk dat erin wordt gestopt door het personeel en de vrijwilligers om dit evenement elk jaar weer op te zetten, is zwaar, tijdrovend, geeft goeddoening maar ook veel kopzorgen.

En die kopzorgen, dat is nou juist het jammere van het verhaal. Waar lopen de mensen tegen aan? Door de moeilijkheid om voldoende vrijwilligers te vinden die tijd vrij kunnen maken om te helpen geld op te halen. Dan heb ik het niet alleen over collectanten, maar ook mensen die die collectanten kunnen steunen.

Vrijwillig is niet vrijblijvend. Ook een struikelblok in elke organisatie. Want de gedachten - ach ik doe het toch voor niks, in mijn vrije tijd of 'zonder verplichting' wil ik even benadrukken dat vrijwillig niet vrijblijvend is.

Want er zijn mensen die op jou rekenen. Jij hebt een belofte gemaakt - je zou je handen uit de mouw steken - voor iets of iemand. En dat brengt een verantwoordelijkheid met zich mee.

Maar laat ik vooral nu benadrukken en in het zonnetje te zetten- diegene die WEL meedoen, meelopen, mee organiseren, mee denken. Hoe geweldig is dat, dat er op jullie gerekend kan worden. Dat jij je belofte na komt ook al komt het misschien dit jaar niet zo goed uit. Of misschien is dit jou eerste keer dat je meeloopt, organiseert of iets regelt.

Je bent een kanjer en diegene die hier het meest van profiteren zijn de mensen waarvoor je het doet. En ik, ik ben trots op jullie. Het moet soms best wel ontmoedigend zijn als je geen reactie krijgt op het aanbellen, dat mensen niks te geven hebben of willen geven. Maar toch doorzetten en denken aan 'waarvoor' je loopt, collecteert en een bijdrage levert. Chapeau.

Gisteravond belde ook iemand aan- voor de Nierstichting. Gelukkig had ik kleingeld in huis- en dan bedoel ik niet munten van weinig waarden maar dat ik echt iets had in mijn portemonnee anders dan alleen een pinpas. Want dat gebeurt ook veel en bij mij geregeld. Ik betaal veel met mijn pasje en heb dan zo goed als geen 'vouwgeld' in mijn portemonnee. Lastig voor collectanten.

Nu heb ik een potje staan waar zo af en toe wat wisselgeld in wordt gedaan - om altijd wat in huis te hebben.

Maandag, dan komen de collectanten aan de deur op veel locaties. Maar woont u in een gemeente waar (nog) geen collecte georganiseerd is - dat kan he, want er zijn nog veel meer plekken waar een organisatie opgezet zou kunnen worden - dan kan er gewoon een bedrag gestort worden op de rekening van het fonds.

Bij voorbaat wil ik allen feliciteren door mee te doen en bedanken voor uw gulle gift.

Voor meer informatie: Klik hier

Het kan nog even...!

Wat kunnen wij toch heerlijk genieten van het zonnetje he? Nou zeg maar gerust ZON!

Duurde even en de regen moest nog na druppelen maar toen werd het toch echt ZOMER in ons landje.

Vandaag stond er een vraag op de EO Facebook pagina: Waar ben je blij mee vandaag? Of iets in die trant in elk geval.

Er stonden vele mooie getuigenissen en lange verhalen. Eigenlijk had ik een reeks 'zon' woorden verwacht. Ik kwam het weinig tegen. En hoewel ik meer een herfst-winter-voorjaar mens ben moet ik bekennen dat ik toch de zon nu even dankbaar ben dat het zo lang is blijven schijnen deze zomer. Niet (alleen) voor mezelf, maar voor al die werkende mensen, kinderen, en vakantiegangers die zo heftig snakten naar zonneschijn. Naar licht, in deze wat sombere wereld van de afgelopen maanden. Er hing en zware donkere wolk over ons ( en andere landen) land - met al die negatieve, trieste berichten en gebeurtenissen.

De zon geeft moed, energie, warmte en blije gezichten. Ja het kan wel een tandje minder wat temperaturen betreft maar over het algemeen zijn wij Nederlanders nu toch wel stukken blijer dat wij wat meer vitaminen op hebben kunnen zuigen en dagen lang s'avond langer buiten hebben kunnen zitten. De vrijheid en vrolijkheid van de zomer zal ons in de donkere maanden bijstaan. Daar ben ik zeker van.

Elke dag is er een - en deze pakt niemand ons meer af - morgen zien we wel weer verder.

Ik ga  nog even genieten- op balkon en MET ventilator ( anders is het niet uit te houden).

De herfst zal zich wel aankondigen - tot dan doe ik net alsof het nog hartje zomer is.

Dit wilde ik even delen

De naam van deze blog is: Dit wilde ik even delen.

Hier schrijf ik op mijn gedachten over diverse onderwerpen, gebeurtenissen en voor mij opmerkelijke of gangbare zaken waar ik 'iets' over denk, weet of wil delen.

Ik probeer niet te 'lang draderig' over te komen- maar soms boeit een onderwerp mij zo dat ik eventjes doordraaf.

Gisteravond keek ik naar buiten en zag ik iets wat ik nu met jullie 'even wil delen'. Kort en bondig, zeg maar!

Elke dag als de zon ondergaat in Nederland- stuur ik een liefdeswens mee naar mijn kinderen en kleinkinderen Down-Under.

"Geniet ervan en dat jullie dag vol vreugde en liefde mag zijn."

...en dan bij de laatste blik zeg ik - tot morgen!

En ja hoor, de volgende dag sturen ze het gewoon weer terug 

zodat de zon ook in mijn leven mag schijnen.

Dagelijkse routines

September- ja nu al!

De maand waarin 'wij' langzamerhand afscheid nemen van de zomer. En ik zeg langzamerhand- want in deze maand kunnen er nog veel zomerse dagen voorkomen. Oktober is ook geen slechte maand wat weer betreft. Het is wel aanpassen. Soms weer dat vestje uit de kast erbij halen en zo af en toe toch weer naar die spijker broek grijpen.  Het licht gaat vroeger aan en het is wat donker bij het opstaan. Dat geeft weer een drang om nog wat langer te blijven liggen. Ja toch?

De deuren van scholen zijn weer open gegooid na de 6 weken vakantie, kantoren en bedrijven functioneren over het algemeen weer met volle man/vrouwkracht. De grijze golf maakt van de gelegenheid gebruik om 'nog even' te genieten van die stilgevallen campings en wat minder drukke wegen. Het lijkt erop dat de herfst ook al staat te drammen om te beginnen. Uit mijn raam zie ik al een verkleuring van bladeren aan de bomen.

Voor velen zijn dit tekens dat de 'donkere maanden' eraan komen. Veel binnen, korte dagen, minder licht en ook minder vreugde in hun harten. Ik weet niet hoe dat voelt. Ik begrijp dat het iets ontastbaar is- wat binnenkruipt en vastkleeft tot de dagen lengen en het frisse groen zich weer aan de bomen doet groeien.

Mijn ervaring is juist andersom. Ik ben van de herfst, winter en voorjaar. De zomer is 'leuk' maar die andere 3 seizoenen zijn GEWELDIG in mijn beleving. Er gebeurt zoveel. Ook op gebied van feestelijkheden. De warmte, de samenhorigheid, de gezonde spanningen rondom Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw en dan - eindigen met Pasen- wanneer de cirkel weer rond is. Knus op de bank met een plaid en goed boek, warme chocomelk, de geur van oliebollen en glühwein. Allemaal 'geniet' momenten die een glimlach op mijn gezicht geven. Alleen de gedachten al.

Salades zijn heerlijk - toch heb ik zo af en toe weer zin in 'gewoon', een warme maaltijd zonder dat er een kommetje sla naast staat. Rijk gevulde tomatensoep, de roerbak groentes die nu in overvloed aanwezig zijn. Ja en dan, de vraag van mijn echtgenoot die graag weer 'hachee, rode kool en stoofpotje' wil eten.

Ik ga mijn 'gewone' werkzaamheden ook weer oppakken. Mijn weken waren ook erg wisselvallig en vaak onderbroken door onverwachte leuke verrassingen. Routine- daar ga ik mij weer in verdiepen. En als het goed is, komt dan het schrijven ook weer wat vaker voor.

Ik ben zo flexible als wat!

Flexibiliteit. Als ik dat woord hoor denk ik aan een soort slangenmens die zich in allerlei bochten wringt. Voor mij hoort dat beeld bij dat woord.

En als ik aan 'moeder zijn' denk, ik ben moeder, dan komt dat 'slangenmens' best wel vaak voor in mijn verbeelding. Want als moeder/ouder is het constant flexibel zijn om alles in het gezin draaien en soepel te houden. En daarbij, jezelf niet gek te maken.

Vandaag voor het eerst sinds jaren heb ik mijn eigen muesli gemaakt. Vorige week heb ik brood gebakken. Klinkt niet erg merkwaardig en ik weet dat dit in 1000den huishoudens dagelijks gebeurt. Zelf heb ik het in lange tijd niet gedaan. En waarom niet, dat weet ik ook niet.

Als jonge moeder wilden ik dat mijn kinderen gezond en gevarieerd aten. Dat is gelukt ( toevallig van mijn schoondochter gehoord dat ze het zo fijn vind dat mijn zoon - haar echtgenoot alles lust). Mijn 3 kinderen zijn bekwaam in de keuken, de twee jongens zowel als mijn dochter.

Ik bakte brood, maakten muesli, wekte groente, fruit, augurken en uitjes. Maakten jam en pickle, en ook veel sauzen. Daarbij runde ik het huishouden werkten ik en woonden een opleiding bij. Alles kon. In het weekend tuinieren, gras maaien en bakken. Daarnaast had ik nog een sociaal leven en mijn ouders kwamen regelmatig over de vloer zowel als ik bij hun. Kinderen mochten vriendjes mee naar huis brengen en extra monden aan tafel was een veel en vaak voorkomend gebeuren.

Tegenwoordig heb ik het al gehad als ik alle ramen hebt gezeemd en de was op hebt gehangen. Dan nog avond eten koken en ik voel me een hele held. Tussendoor koffie drinken en naar de lokale supermarkt lopen. De was vouwen die dag kan nog net en als het strijkstapeltje te hoog is, dan morgen maar. Wat ik wel de hele dag vol kan houden en dan nog met tegenzin loslaat- is de keuken in en leuke dingen creëren. Ik hou van koken en bakken en probeer zowel mijn eigen recepten te verzinnen maar ook nieuwe recepten uit te proberen. Dan is niets te veel.

Ik lees wel eens die verhalen van ouders die in een wat latere stadium hun kinderen krijgen- en krijg het er zelf Spaans benauwd van. Niet dat ik er een oordeel over hebt- integendeel. Alleen zou ik niet weten waar ik die daarbij behorende energie vandaan zou moeten halen. Alles wat ik nu doe, kan ik in een eigen tempo en volgorde doen. Ik heb geen stok achter de deur wat betreft schema's van ophalen, wegbrengen, mee rijden, op tijd zijn - behalve voor de afspraken die ik zelf maak. Heerlijk.

Ik ben geen 'slangenmens' meer in veel aspecten van het woord. Mijn lichaam heeft zich in genoeg bochten gewrongen, mijn noodzaak om snel en veel te doen is verminderd en ik geniet van wat op mijn pad komt. Soms te veel en dan kom ik in een gevoel van druk die niet meer bij mij past. Ik heb tijd nodig om bij te komen

Waar ik nog wel flexible in ben, dat is in planning dingen doen. Onverwachts bezoek, snel wat bakken. Uitnodiging voor uitje terwijl ik al 'binnenshuis' plannen had- lekker weg! Vanavond met 4 aan tafel- ook goed. Makkelijke maaltijd, heerlijk. Wat meer ingewikkeld- super uitdagend.

Ik was een jonge moeder (19 jaar oud) en ben nu blij dat ik ook een jonge oma ben. En wat ga ik daar 'flexible' mee om.

Knap, of niet?

Maandagochtend. Terwijl veel zaken in Nederland dicht zijn (wat ik in deze tijd niet meer snap) kon ik toch 'gewoon' naar de kapper. Deze zaak is WEL open op maandagochtend.

- Ja, dan toch er maar eventjes tussen door. Maandagochtend sluiting! Dit fenomeen lijkt gewoon iets uit de 'gouden eeuw' en wil maar niet verdwijnen. Ik heb het niet gegoogeld maar ik denk dat Nederland het enige land is waar dit nog voorkomt- maar ik laat me informeren als dat niet zo is. Het is toch ECHT niet meer van deze tijd. Doe gewoon - maandag t/m zaterdag en een avond laat. Meer hebben mensen toch niet uit te geven en dan is er ook helderheid voor niet alleen het personeel maar ook het winkelend publiek. Ik weet bv dat Gorinchem wel open is op maandag - want dan is er markt. Voorheen was dan de dinsdagochtend daar de 'maandag'. Of dat voor alle winkels nog zo is - daar ben ik niet op de hoogte van. Woon er niet meer. Enfin, mijn mening en verder hoeft niemand het te delen. Het lijkt mij dat onze winkeluren door het hele land - rommelig zijn ingedeeld.

OK, maandagochtend en ik zit bij de kapper. Zo'n heerlijke zaak waar je geen afspraak hoef te maken maar gewoon gaat zitten en op je beurt moet wachten. Om 8:45 bij de deur gaan staan. Ik was klant nummer 3. Dat betekend - de eerste twee klanten worden direct geholpen om 9uur en ik ben daarna aan de beurt. Een was en knip beurt duurt ong 30-40 minuten dus je weet dat je eventjes moet wachten- zo wat! Lekker rustig wat lezen, koffie drinken en tijd voor jezelf.

Toeval ( geloof ik niet in) zou het hebben dat ik door een kapster geholpen wordt die al een aantal keren mijn coupe heeft geknipt. Makkelijk en gezellig. Weinig uit te leggen.

We raken aan de praat - zoals je doet in zo'n kappersstoel. Het gesprek kan overal over gaan. Eigenlijk een beetje anoniem - je 'kent' elkaar nauwelijks en toch heb je een soort vertrouwensband. Deze jonge kapster heeft een geweldig geheugen. Het was 11 weken geleden dat ik er zat, nee dat wist ze niet dat hebben we uitgerekend, maar wat ze wel nog wist was dat mijn vriendin uit Nieuw Zeeland zou komen en ze vroeg hoe het weer in Schotland was geweest. Gaaf toch?

Enfin, we kwamen op het onderwerp " de boze wereld'. Eigenlijk niet vanwege het nieuws maar over het fenomeen Down Under en het feit dat ook al weten wij dat de wereld rond is, blijft het een bizar gedachten als je bij het strand richting de horizon kijkt. Het lijkt nog steeds dat je zo van die 'rand' af kan vallen. Van het een kwam het ander.

Deze stoere, knappe jonge vrouw had dit te zeggen over het 'kwade' wat heerst globaal gezien.

" Vroeger was het vast ook zo gewelddadig. Social Media is zowel goed als minder goed voor ons. De media maakt het soms misschien meer dan wat het is. Ik vind het zielig en ook heel erg voor mensen die in de gevaren zone wonen en leed moeten ondergaan. Ik ga mij er niet in verdiepen - totdat, en of het zelfs, hier in mijn eigen land gebeurt. Ik stop mijn hoofd niet in het zand- ik weet wat speelt maar wil genieten van wat ik heb - en niet zorgen maken wat er misschien zal komen. Dan is er geen plezier meer".

Wat had ik een bewondering voor haar om dit zelfs te kunnen. Ik had net een bericht op Twitter gelezen over de toestanden op Schiphol. Ik ga mijn Twitter account verwijderen. Alvast een stapje naar 'vrijheid' en wat rust. Ik wil mijn ochtend routine/ ritueel ook aanpassen- dat zal wat lastiger worden hoewel het niet onmogelijk zal zijn. De krant laat ik in de brievenbus voor mijn echtgenoot. Die mag het dan zelf halen. Misschien dat ik zo van mijn leesmoment af kan kicken.

Mijn haar ziet er weer netjes uit- en in mijn hoofd is er ook een verandering gaande.

Tevredenheid - hoe gaat het ermee?

Bij het lezen op een blog van een andere blogster, Tracy, heb ik haar idee overgenomen en een woord gekozen waar ik dit jaar in mijn doen en laten meer op zou gaan letten.

TEVREDENHEID

( hier de link voor het geval dat je deze post gemist hebt of opnieuw wil lezen)

Ik moest zelf ook weer eventjes mijn oude blog nalezen - wat had ik ook al weer over geschreven?

Dat ik minder wilde mopperen over de gewonen dagelijkse dingen.

Dat ik minder afgeleid wilde zijn en taken afmaakten ipv uitstelden

Dat ik tevreden mocht zijn met de taken die ik had geklaard- dat gewoon GOED best wel GOED was.

Dus, hoe staat het ermee?

het weer doet wat het wil
(luister maar) 

Ik weet dat het weer voor veel teleurgestelde blikken zorgt bij velen. Daar heb ik minder moeite mee. De dag brengt wat het brengt en daarmee moet ik het doen. Dat valt best wel mee en brengt soms de leukste 'aanpassingen' met zich mee.

Is er meer 'doorzettingsvermogen? Nou dat kan beter maar er wordt aan gewerkt - nog niet helemaal tevreden - toch ook wel het een en ander moeten loslaten. Soms is overmacht de boosdoener en moet ik mezelf wat minder streng 'afstraffen'. De 'andere' zaken zijn niet altijd minder belangrijk. Zelfs die gedachten is een overwinning.

Mopperen - volgens mij kan dat nog minder. Als iets even tegen zit val ik nog wel terug in de 'gemopper mode' zo van ' tjonge jonge moet dat nou- hoe irritant is DAT. Dit komt meer voor in de auto. Het schijnt dat ik automobilisten toch wel zwaar bekritiseer door hun vertoond gedrag. Heb nu voorgenomen daar wat minder over te uiten en ergeren. Als ze mij maar niet in gevaar brengen ga ik proberen er minder op te letten. Misschien als ik niet zo snel in de woorden schiet dat ook mijn gedachten dan minder snel negatief worden.

Verder- ja, ik ben best wel tevreden over 2016 wat mijn persoonlijke situatie betreft. Kan altijd beter.

Vraag mij maar niet hoe ik over de wereld in het algemeen denk - want daar ben ik nog niet uit. 

TEVREDEN in ieder geval niet

Bezorgd wel.

( mijn gedachten hierover in mijn Engelse blog)

Het is eigenlijk wel een goede oefening om wat vaker stil te staan bij hoe ik/wij in het leven staan. Waar loop ik/ lopen wij spaak? 

Wat kan beter of anders?

Ik ben benieuwd hoe TEVREDEN ik zal zijn aan het eind van het jaar?

Ik ben er mee bezig - en houd die gedachten even vast.

TEVREDEN ? - tot nu toe redelijk.

Jubel de jubel- het is gelukt

Ja, wat ben ik trots en blij. Zo gek dat ik als 60-plusser over zoiets zo blij kan worden.

Er is meer aan het licht gekomen over mijn gewicht en gezondheid euvel.

Ik slaap VEEL TE WEINIG.

Dit zal ook bijdragen aan mijn overgewicht - en die is - ik durf het te zeggen - 10 kg te veel.
Ja, ik vind dat heel veel- vooral omdat ik het kwijt wil ( en moet van mezelf)

Dit avontuur begon vorige week terwijl ik 5 keer uit zou eten de komende periode. Ook zat daar een weekendje weg bij met vrienden. Iets wat we jaarlijks doen- vrijdag tot zondagavond- na het eten natuurlijk. Maandagochtend verjaardag bezoek om het nog eventjes spannender te maken.

Mijn gevoel zei-' oh meid, daar ga je weer'! Maar mijn hoofd zei ' dit moet je goed aanpakken.' En dat heb ik gedaan.

Op de weegschaal de dag van vertrek ( en na twee dineetjes). Geregistreerd en vastbesloten om in ieder geval niet aan te komen. Dat betekende niet dat ik minder zou genieten. Maar meer opletten.

Het door ons gekozen hotel serveerde prachtig en smaakvolle 3-gangen menus. De ontbijtzaal was een 'food heaven'. De terrasjes gezellig en de snacks bij het middag wijntje super heerlijk. In mijn achterhoofd was de belofte aan mezelf. Aan alles heb ik gedoseerd meegedaan.

Uiteraard op zo'n weekend blijf je niet de hele dag zitten. Wij trekken erop uit en wandelen ook veel. Je beweegt anders dan thuis. Vanwege een wisselvallige zaterdag - zat een fietstocht er niet in - maar wel een stadswandeling en aan het eind van de dag maar liefst 11784 stappen gezet. Zondag wat minder. Wel veel gelopen en gedaan.

Maandagochtend, het moment van de waarheid. Ik had mijn doel bereikt. NIETS aangekomen en zelfs een ietsje pietsje eraf.

Zie, het kan dus wel. Ik heb twee nachten heerlijk geslapen - een nacht zelfs de 8 uur magisch bereikt. Ook afgelopen nacht zelfs 9 uur geslapen. Daar ga ik ook aan werken.

Het is nog maar vroeg in het programma- de spaarpot is weer gevuld met mijn wekelijkse bijdrage. Met goede moed en daadkracht ga ik ervoor. Ik geloof dat ik het kan. En die wetenschap ontbrak nogal in het verleden.