Gewoontes

Gewoontes - handelingen die vaker en met regelmaat voorkomen. Dagtaken die op het zelfde tijdstip (van de dag?) gebeuren.
Gewoontes - dingen die niet bijzonder zijn maar GEWOON - kan iedereen overkomen zeg maar.
Gewoontes - gedrag of handelingen zonder na te denken. Automatisch piloot.

Ik had even gegoogeld ( een gewoonte tegenwoordig) en zag op een Woordenboek pagina dat daar 10 beschrijvingen stond van het woordje GEWOONTE.

Nou, ik denk dat die 3 van mij voor mij in ieder geval genoeg zijn.

Vandaag is een GEWONE dag, zeg maar!

Gewone  Gewoontes

Welke dingen ervaar jij als 'gewoon'. Wat vind jij nou gewoon?

Dat je s' morgens wakker wordt en aan je ontbijt zit met de krant?

Dat je de kachel een tandje op kan schroeven als het een beetje fris is buiten?

Dat er een jas voor jou aan de kapstok hangt?

Dat er water uit de kraan komt? Warm water zelfs.

Ik vraag het maar want vandaag heb ik zo'n dag. Dat ik over dit soort dingen na denk. Ik twijfel er niet aan of er zijn veel meer dingen waar ik me niet meer over verbaas maar ze aanschouw als GEWOON!

Ik werd wakker zoals ik alle ochtenden doe en water vloeide uit de kraan, de krant lag op tafel, nee, de kachel hoefde niet omhoog - het was zeer aangenaam binnen. Maar het had gekund ;-). Mijn jas hing en hangt nog aan de kapstok. Niks bijzonders toch?

GEWOONTES

Mijn 'ochtend kleding' van huisbroek en t-shirt hing op de haak waar het elke ochtend hangt. Als eerste greep ik naar mijn telefoon om te zien of er een bericht van een van mijn (3) kinderen binnen was gekomen terwijl ik sliep- ja dus! Yippee! Met een sprongetje naar de keuken. Ik maakte mijn ontbijt en kopje thee erbij zoals ik dat elke ochtend doe. Na mijn dankgebed en op peuzelen van mijn ontbijt berichtjes beantwoord - een heen en weer gedoe eventjes dichtbij ze (kinderen) zijn. Ontbijt op, krant gelezen, tanden gepoetst - daarna zijn er geen gewoontes die elke dag hetzelfde zijn maar handelingen die zo nu en dan voorkomen.

En eigenlijk, vind ik dit allemaal niet gewoon. Maar een bevoorrecht dat het allemaal zo kan, is en gaat. Dat ik blindelings mijn ochtend ritueel ( ook een gewoonte genoemd) kan doorlopen alsof het de GEWOONSTE zaak van de wereld is.

Vandaag stond ik even stil bij dat feit - dat het niet GEWOON is, niet vanzelfsprekend. Maar dat ik daar enorm dankbaar voor mag zijn. Gelovig of niet, spiritueel of niet, nuchter Nederlander of niet - ik wil jullie eventjes erop wijzen dat NIETS GEWOON is, maar een wonder dat de zon schijnt, dat het licht het doet, dat er water is, dat de wolken in de lucht 'hangen', dat er eten in de koelkast staat, dat de krant geleverd wordt, dat de smsjes en andere berichten ons bereiken, dat er een jas aan de kapstok hangt - enzovoort enzovoort!

Ik ben vandaag meer bewust, meer dankbaar en meer onder de indruk van alles wat GEWOON is.

Hetzelfde - en toch anders

Het is winter. Dagelijks vertel ik mijzelf dat. Het is winter, het is nu januari en nog steeds winter. Toch geloof ik het nauwelijks. Ja, de beelden op televisie en Social Media geven aan dat er in ons klein landje toch ergens winter is aangebroken.

Waar een klein landje al niet groot in kan zijn.

In verschillen. Nederland telt 12 provinciën met twaalf identiteiten en accenten of dialecten. De Friezen hebben zelfs hun eigen taal. Nou moet ik toegeven dat ik de taal  niet beheers maar wel dat er Frysk bloed door mijn aderen stroomt. Ik luister er graag naar.

Elk provincie heeft een eigen identiteit en is bekend of beroemd ergens voor. Limburg voor de vlaai en in de provincie Zuid Holland ligt Gouda bekend ( vooral in het buitenland) om kaas. De Betuwe in Gelderland voor Flipje en zijn fruit, Zeeland en haar mosselen en zo is er wel wat te bedenken voor alle provinciën.

Na 30 jaar afwezigheid - wil ik even zeggen, dat ik Nederland altijd al een kleurrijk land hebt gevonden. Kleurrijk in haar diversiteit. Van jongs af aan werden wij thuis 'blootgesteld' aan de Indonesische keuken. Onze buren, de familie Kwast, waren Indonesische mensen en hun kookvaardigheden uit de kunst. Wat boften wij dat mw Kwast regelmatig onze nasi en bami bereidde. Op de meest traditionele wijze- niks pakjes en gesneden groenten uit de koeling... Nee, alles zelf bereiden en dagen er over doen om de smaak er volledig in te krijgen. Het water loopt me nog in de mond.

Er is veel gebeurt sinds mijn kinderjaren, wat betreft het mengen van culturen in ons land. Ook reizen mensen veel vaker de wereld over om landen te ontdekken en ervaringen op te doen. En zo veranderd ook weer onze samenleving. Restaurants van allerlei verschillende 'keukens' zijn in grote aantallen aanwezig. Voor elke smaak wat wils.

Nederland telt 200 nationaliteiten ( ja echt waar). De diversiteit van onze bevolking wordt steeds groter. Raken wij daardoor onze identiteit kwijt? Worden wij bedolven onder de verschillen dat wij onszelf - ons Nederlands zijn - niet meer herkennen? Eten wij liever 'een prakkie' van aardappelen vlees en groente of zitten wij aan een tajine?

Nederland wordt steeds kleurrijker en het mengen van culturen brengt een diversiteit met zich mee waar wij allemaal van kunnen genieten en profiteren. Profiteren in de zin van onze kijk op het leven verruimen en leren van elkaar.

De huidige onrustige situatie is voor iedereen ongemakkelijk. Als wij nou vast houden aan wie wij zijn en de door nare omstandigheden aangekomen nieuwe bewoners, die hier hun veiligheid zoeken, onze gewoontes en gebruiken leren kennen, dan zal Nederland zich weer verder ontwikkelen als een nog kleurrijker land het al is.

Ik ben benieuwd hoe onze wereld eruit zal zien over 12 maanden - als wij weer verder zijn in onze ontwikkeling als kleurrijke Nederlanders.

Mijn 'thema' voor 2016

Ik las onlangs de blog van Tracey op ' My daily walk in His grace'. Een prachtige blog waar ik een regelmatige bezoeker ben.

Tracey had het over haar woord voor dit jaar - Choice! En dat zette mij aan het denken. Ik herlas vanochtend mijn eigen blog van afgelopen zondag ( 3 januari) en kwam TEVREDENHEID tegen. Het bleef vandaag aan mij 'kleven' zeg maar. Ik heb een aantal klussen geklaard en voel een TEVREDENHEID niet alleen met de geklaarde klussen maar ook met mijzelf.

Ik heb de laatste maanden nogal de neiging gehad om snel afgeleid te worden. Dan, aan het einde van de dag, heb ik wel veel gepresteerd maar weinig AF naar TEVREDENHEID!

Ook zat ik telkens geklaarde dingen aan te passen, te bewerken, om te gooien want ik was bezig met het GOED doen wat nog BETER kon. Ik miste TEVREDENHEID.

"Niet dat ik dit zeg vanwege gebrek, want ik heb geleerd tevreden te zijn in de omstandigheden waarin ik verkeer" (Filippenzen 4:11).

Het wordt ons niet makkelijk gemaakt tegenwoordig. In kranten, bladen, op de radio en televisie worden we bekogeld met advertenties die ons willen laten doen geloven dat wij GELUKKIGER kunnen zijn met ANDERS, MEER of ERBIJ!

Ik ben wezen googelen voor wat informatie en misschien een leesbaar, waardevol stukje schrijven vinden die het duidelijker kan vertolken dan ik...en ik ben dit tegen gekomen.

Op de website van All about following Jesus stond een stuk over Christelijke tevredenheid. Daar gaat het over de dagelijkse dingen maar ook over betere banen, groter huis enz. Ik wil het eventjes hebben over de wat kleinere obstakels. Mopperen bijvoorbeeld. Mopperen op de kinderen,  echtgenoot, het eten, de was, de huishoudelijke taken, de overburen, het weer.

Wanneer IK meer TEVREDENHEID wil ervaren dan is mopperen een gewoonte om af te leren. En daar ga ik de komende tijd aan werken.

Mijn woord voor 2016 is -

T E V R E D E N H E I D.

Tijd om bij te komen

Wat een heerlijk zonnetje. De weermannetjes en vrouwtjes hebben het voor de zoveelste keer mis- geen regen maar zonneschijn. Geen sneeuw en het enige wit zijn wat pluisjes tegen de blauwe lucht. een ideale dag om een boswandeling te maken, of langs het strand te wandelen. Het is wel koud hoor- of koud, nou ja fris dan! Dus sjaal en jas een vereiste. Misschien ergens een beker lekkere warme chocola drinken. Met slagroom. Het kan nog. Morgen begint het bezinnen weer. Morgen laten we de Kerst en NJ's activiteiten achter ons en begint 2016 echt. Toch?

Vandaag houd ik mij koest. Geen strandwandeling maar thuis, samen met mijn man een rust dag. Misschien dat we nog eventjes onze neuzen naar buiten doen- maar nu nog eventjes niet. Bijkomen van de drukte, de gezelligheid en 'teveel' momenten aan tafel. 

Mijn kinderen die allen Down Under wonen tobben met extreem weer situaties. Er is of teveel regen - en campings lopen leeg vanwege overstromingen, of het is te warm waardoor mijn zoon de koeien moet melken en verzetten in 39-41 graden. Ik krijg foto's van kleinkinderen in hun tentjes in de schuur - want buiten waait het te hard. Er is overal wel wat. Maar plezier hebben ze in ieder geval. Er komen geen teleurstellende berichtjes maar avontuurlijke snapchats van lachebekjes.

Morgen, dan begint weer een 'reguliere week' waarin hopelijk alles weer een beetje op gang komt in het herkenbare en 'normale'. Ik loop al dagen met de vraag 'welke dag is het eigenlijk vandaag?'. En ik heb begrepen dat ik niet de enige ben.

Morgen ga ik de kerstboom aftuigen. Nee, ik wacht deze keer niet tot 3 Koningen. Ik heb besloten dat de maandag na Oud en Nieuw een goed moment is om schoon schip te maken. Er gaat ook veel versiering weg- ik hou alleen alle het zilver gekleurde over. Dat steekt mooi af tegen de groene takken en de donker rode muur . Ik ben klaar met thema's en kleur wisselingen. Ligt dat aan de leeftijd?

Goede voornemens - nee daar doe ik niet aan. Ik neem elke dag wel iets voor en dan streef ik naar een tevredenheidsgevoel aan het einde van de dag. Daar heb ik geen lijstje voor nodig. Agenda volboeken- daar hou ik niet van toch kruipen er afspraken in die ver van te voren gemaakt worden. Hier wil ik wel wat meer attend op zijn. De maand juni bv zit al vol....! Ja ik weet het, ik ben er zelf bij!

2016 - dat het een goed jaar mag zijn voor ieder. Dat de hobbels die men tegenkomt met beleid worden genomen. Dat tevredenheid een woord is die veel en vaak in gesprekken voor mag komen en dat de rust mag wederkeren op de plekken op deze mooie aarde, die nu nog in onrust en geweld verkeren.

Het aftellen is begonnen

Het jaar 2015 is net achter de rug en het aftellen van dit jaar is al begonnen.
Ik heb volop genoten van de eerste dag van 2016.

Op de eerste dag van het (elk)  jaar wordt volledig aandacht aan familie gegeven. Vanaf 11uur (koffietijd) tot 19:00 (laatste oliebol) zijn wij, mijn man, zwager en ik, in de gezelschap van familieleden. Leeftijd bereik van 2 weken oud tot nog net geen 89. Wat een rijkdom.

Het is een dag vol gelach, terugblikken, verhalen en gezelligheid. Wij bezoeken diverse adressen waar meerdere verzamelen om deze dag samen te vieren.

Met dat gevoel gaan wij het/elk jaar in - als een warm bad worden wij onthaald, gekust, geknuffeld en verzorgd. Onze dag kan niet meer stuk. De uitdaging is, en zo denk ik dan elk jaar, om dat gevoel van geborgenheid, samenhorigheid en 'behoren aan' vast te houden. Weten wie je bent en wie belangrijk voor ons zijn in het leven. Houvast hebben.

Deze dag ligt nu achter ons. Hoe die dag er volgend jaar uit gaat zien is wazig en onvoorspelbaar. De uitdagingen, kansen, hobbels en happy zweefmomenten kunnen wij alleen maar verzinnen - niet zeker van zijn maar naartoe leven en zo goed mogelijk beleven om volgend 1 januari weer met diegene te beleven die wij dan weer zullen ontmoeten.

Iedere lezer wens ik een mooi jaar toe, gezegend en vol met liefde, warmte en vrolijkheid. Kracht om worstelingen en hobbles te doorstaan, wijze inzichten met dagelijkse beslissingen en vol goede moed om van elke dag het beste te maken wat er van te maken valt.

Dat 2016 een jaar om met trots, voldoening en tevredenheid wordt om op terug te kijken.

Nu kijken we weer naar de toekomst - de dagen die komen gaan. 

Het aftellen naar 2017 is begonnen.

Een kerst wens

Het uitwisselen van Kerst en Nieuw Jaars wensen

Elk jaar stuur ik nog tig aantal kerstkaarten. Ik merkte voor het eerst wat de financiële waarden ervan was...gewoon, omdat ik alleen de kaarten en postzegels kocht en geen andere artikelen af hoefden te rekenen. Ik heb daarbij nooit of te nimmer bij stil gestaan. Het ging mij om de inhoud, het bericht, de gedachten dat mensen wisten dat ik aan ze dacht en niet alleen in mijn adressenboekje stonden voor de goede vorm. Neen, ik gebruikte de adressen om diegene in mijn adressenboekje staan iets voor mij betekenen.

De betekenis en het vieren van het Kerstfeest is veelzijdig. Voor mij is het van oudsher een feestelijk aangelegenheid. De geboorte, een verjaardag dus, vieren. Een, waarbij de hoofdpersoon van goddelijke aard is. Jesus, de zoon van God en Maria zijn moeder en Josef zijn aardse vader. Want een kindje krijg je niet alleen. Daar zijn twee ouders voor nodig- en in dit geval 3.

Voor een buur uit vroegere tijden, was het een tweedaags vakantie festijn om heerlijk te eten, drinken en lol te trappen. Veel (harde) muziek spelen en de achtertuin vol vrienden en familie.

Voor anderen een jaarlijks familie bijeenkomst om met neven, nichten ooms en tantes even bij-elkaar te komen. Elkaar opzoeken en bij te kletsen. Niet zozeer 'de geboorte' maar wel het vieren van familie, van een gezin zijn.

En dan, die vrienden die werken moesten, meestal in de zorg, politie, brandweer en dergelijk. Die 'vierden' de kerst wanneer de dienst het toeliet.

Het sturen van kerstkaarten werd door velen jaarlijks gedaan. De post bezorgde 2x per dag om door de hoeveelheid enveloppen door te komen, ipv in om te komen. Kamers waren gesierd met slingers van kaarten, ramen ermee beplakt of schouwen en vensters ermee versiert. Veel met de hand gemaakt- of van die geweldige kinderkaarten- knutseltjes die zo aandoenlijk waren dat ze jaar in jaar uit weer tevoorschijn werden getoverd.

Nu hebben we Sociale Media in allerlei vormen. Twitter, Facebook, WhatsApp en natuurlijk ook e-mail. De kranten berichten over hoe slecht het gaat met de post wordt door deze ontwikkelingen de 'schuld' gegeven. Ik heb meerdere kerstberichten/wensen via de verschillende mogelijkheden ontvangen en ook gestuurd. En elk ontvangen bericht is mij dierbaar. Of het nou electronisch of via de brievenbus ontvangen wordt.

Want het gaat om de inhoud...het idee dat mensen /vrienden/ familie vinden dat het sturen van een kerstgroet een teken van waardering is, van goede wil, van vriendschap en welbehagen.

Voor mij het versturen van kerstkaarten hangt samen met een nostalgisch gevoel van dit feest.

Met deze blog wil ik ook heel graag met alle liefde mijn lezers een;

Zalig, gezellig, prettig en vooral 

feestelijke Kerst toewensen. 

Liefde, vreugde en samenhorigheid en vooral VREDE voor allen.

De drukke dagen

Ik hoor om mij heen - ' deze drukke dagen, ik kan het niet bij houden'.  Soortgelijke uitspraken zitten veel in de lucht.

Wij, de mens, hebben het druk net voor het einde van het jaar, in voorbereiding van de kerst en verdere feestdagen. Drukker dan normaal.

Meestal negeer ik dat soort uitspraken en kreten, maar blijkbaar vind ik het nu eventjes nodig om daar wat over te schrijven.

DRUK zijn. Veel te doen, te organiseren, voor te bereiden, afmaken, planningen. Eind van het jaar is in zicht.

Zelfs als ik dit schrijf krijg ik de neiging om sneller te typen, te denken en te praten. Ik voel de haast - zeg maar.

Ik vraag mij dus ook af ( ik wilde me schrijven maar dat mag niet meer he? me ligt er na 2015 uit) waarom wij het nu zo druk hebben? Zijn de andere dagen van het jaar, de aankomende weekenden, feestdagen of gebeurtenissen dan zo onbelangrijk dat wij alles op deze twee weken gooien?

Voor het nieuwe jaar moet nog eventjes Dit af, Dat erbij, Daarnaartoe.

Ik ga opletten hoe ik elke eind van de week, maand en seizoen ervaar het komend jaar. Of ik mij dan ook druk maak omdat 'tijd' dan voorbij is. Het einde van...zeg maar!

Einde van een week - heb ik alles wel gedaan of moet ik er nog wat 'inproppen' voordat het niet meer kan- juist in die week.

Einde van de maand: Is het al zover - weer een maand voorbij. Maar ik heb dit of dat nog niet gedaan, niet af- in de maand die 'bijna' om is!

Einde van het seizoen. Wat nu al de truien tevoorschijn halen, nu al zwempak mee, nu al aardbeien plukken. Ik ben er dan misschien ook nog niet klaar voor, ik heb nog niet genoeg genoten van de herfst, het voorjaar of de zomermaanden. Is het echt al winter dan?

Het jaar 2015 loopt ten einde. En ik zie en ervaar dat 'wij' mensen rennen om het nog mee te kunnen maken.

Er zijn nog 11 dagen om van te genieten, te gebruiken, te waarderen. En dat ga ik ook doen! Want, voordat ik het weet - is het

2016

Met een knipoog naar 2015 en de kerstdrukte!

Een maand geleden...

Exact een maand geleden heb ik mijn laatste bericht geplaatst.

Het viel me net op toen ik voor het eerst weer mijn blog 'opende'.

Toch voelt het veel langer.

Soms kan de tijd als korreltjes zand door mijn vingers glippen.

Dan krijg ik er ook geen 'grip' op.

Het glijd maar door en glijd maar door.

Soms zitten er wat ruwe stukjes tussen.

En blijft er iets van kleven en ik grijp het vast - tijd staat heel eventjes stil.

Ik neem dan even adem en zucht heel diep.

Mijn hand ontspant zich en het zand loopt weer door.

Het moment van rust was te snel voorbij.

Ik deed mijn beklag van mijn frustratie over geen tijd te hebben voor mijn schrijven bij een vriendin.

Zij vond dat ik mij er niet druk om moest maken- dat het  wel goed zou komen.

Ruimte had ik blijkbaar nodig.

Toch voelde het niet fijn, en als een soort verraad...van " waar blijf je nou met je berichten?'

Er kwam gewoonweg niets van. Ik was niet leeg - de drang was ook niet weg.

Alleen de tijd - dat zand de klok en de volle dagen, dat hield me tegen.

Vandaag ben ik 'de strijd' aangegaan met het zand...!

Ik bid, hoop en ploeter om mezelf terug te vinden en mij weer de tijd te gunnen voor dat wat ik zo graag doe. Schrijven, koken, schrijven, foto's maken, schrijven, en projecten afsluiten zodat ik de nieuwe op kan pakken die borrelen ongeduldig om naar buiten te komen.

Tot zover - tot zondag

De tijd is voorbij gevlogen

We zijn een maandje verder. Ongelooflijk hoe snel en bijna onbewust de dagen voorbij glijden. Zachtjes, bijna onopgemerkt. Ze vloeide ineen door alle activiteiten, genot, gelach, praatjes en fotomomenten.

De aankomst zo uitbundig en overweldigend.
De kennismaking van mijn kleinkinderen met het leven van 'omaverweg' in haar eigen omgeving.
De ontdekking van mijn dochter van ' mam zit hier inderdaad echt op haar plekje, thuis waar ze behoort te zijn'. Dat straalde ze uit, sprak ze uit en kwam als een opgeluchte realisatie. Dit had ze nodig na al die jaren ( 15) te weten ' mam is inderdaad naar haar thuis gegaan'.

Die eerste dagen: onze omgeving en bekende bezigheden delen. Naar de Biesbosch, naar Kinderdijk, naar een pannenkoek restaurant en onze 'favourite Greeks restaurant met geweldige gastheer en gastvrouw en rest van het personeel, die ons een onvergetelijke avond bezorgde.

Gewoon lekker op balkon zitten met een glaasje bubbles en een olijfje, genieten van de herfst pracht en praal. De opgewekte kinderstemmen en vreugdevolle gezichten. Het horen van 'oma mag ik...?'

De eerste paar dagen vlogen om - en wat hebben we ze volop benut met leuke dingen. Ook een 'meidenavond' waarin mijn dochter een aantal vriendinnen ontmoette want, het is toch leuk om te weten met wie je moeder omgaat? Wat een leuke avond was dat. Samen op de fiets - tja er zou wel een wijntje gedronken worden.

Mijn dochter en haar man vertrokken na 3 dagen naar London. Daar hadden zij verplichtingen en ook wat vertier. De kinderen zouden 10 dagen logeren bij oma en opa. Wat geweldig. Wat een zegen.

Ik had een kleine verwachting van beteuterde gezichtjes en even wat tranen bij het afscheid van mam en pap maar niks ervan. Zwaaien en gewoon doen. Heerlijk en wat voelde ik me trots. Ja, wij waren geen vreemden. Ja, ik had vaker opgepast - daar in Nieuw Zeeland, maar dit was hier, de andere kant van de wereld. Een wereld waar ze de taal niet van kende, de omgeving nieuw en vreemd was. Ver van huis en haard zeg maar. Vol vertrouwen gingen wij de komende dagen tegemoet.

OMA DICHT BIJ!

Maandag- het is zover

De week begon al goed ( voordiegene die maandag als eerste dag nemen)!

Ik heb ongebruikelijk goed geslapen...komt ook niet al te vaak voor.

DE enthousiasme om vandaag aan de slag te gaan giert door mijn lijf.

Al maanden leef ik naar vandaag toe.

Gezegend ben ik.

Met mijn leven, met de kinderen die ik heb mogen grootbrengen, met de ouders die mij voor het 'grote leven' hebben klaargestoomd.

Met mijn ervaringen als dochter, moeder, vrouw en vriendin.

Wat ik als tegenslagen zou kunnen labellen zijn de dingen geweest die mij gevormd hebben- levenslessen geleerd hebben- vallen en opstaan heet dat.

Ik zie elke dag als een geschenk - en er zijn diverse manieren om met geschenken om te gaan.

Het ene cadeautje is het andere niet. Toch verdient elk cadeau respect en dankbaarheid. Zo ook elke dag die mij geven word. En ik schiet wel eens te kort daarin. Dan aan het einde van de dag, bid ik - in dankbaarheid, in berouw en in belofte van verbetering.

Maar vandaag - DE DAG waar ik meer dan een beetje dankbaar voor ben. DE DAG dat mijn dochter, schoonzoon en drie kleinkinderen op bezoek komen! Dat klinkt misschien niet erg spannend, maar als je bedenkt dat ze in Nieuw Zeeland wonen - dan snap je wel - hoe GROOT mijn enthousiasme voor vandaag is.

De bedden staan klaar, de kasten en koelkast volgeladen, de spiegel glimt, de vloeren zijn schoon en de taart staat klaar om aangesneden te worden.

Ik ben er klaar voor. Laat maar komen.......!

Vol van emoties

Gisteren was een zeer schommelend emotionele dag.

Drie berichten raakte mij en hadden invloed op mijn gemoedstoestand.

Daardoor werd ik vanochtend ook vroeg wakker - en liet de gedachten van gisteren mij niet los zodat ik er vroeger dan normaal uit was. In de ochtendvroegte trainingspak aan, sjaal om en dan maar een rondje wandelen ook al was het nog donker.

Het waren levensgebeurtenissen van omvang, zo voelde het - en ja die gebeuren elke dag. En gisteren ging ik op in het verdriet en ook vreugde van anderen.

In een klap twee overledene - 1 na een vol leven en 1 volop in het leven.
Twee gezinnen en verdere familieleden en vrienden die op zeer korte termijn verder moesten zonder diegene die zij lief hadden.

Twee mensen die het levenslicht niet meer zien, die de zon niet meer op zien komen en naar bed zien gaan.

Twee mensen die hun armen niet meer om hun dierbare kunnen sluiten en woorden van troost, liefde en geluk kunnen uiten.

Twee mensen die op hun eigen manier een stempel op de wereld achter hebben gelaten.

Twee mensen die op hemelse afstand neerkijken op hun bedroefde families

Twee mensen die een lege plek achterlaten - een plek die na verloop van tijd gevuld zal worden met herinneringen en mooie gedachten.

En als metgezel in de berichten regen - een heugelijk bericht - een kleinkind op komst bij een vriendin. Haar vreugde met mij delen terwijl ik worstelde met het verdriet van anderen. Wat een tegenstrijdigheid die van mij meester maakten.

Vanochtend vroeg dan maar aan de wandel- de dag begroeten en aan God vragen mijn onrust te temmen. En dat deed Hij met het opkomen van de zon - mij een moment geven waarin ik voor allen kon bidden. Voor het verlies, verdriet, kracht en steun. Ook voor de vreugde en plezier in andere huizen en harten. Verbonden alleen door mij - en de liefde die ik voor hen, en mijn God, in mijn hart draag.

Het is zondag vandaag - ik ervaar nu even geen stilte maar wel de kracht van God en zijn Liefde voor allen die dagelijks geconfronteerd worden door levensgebeurtenissen van omvang!

Het is herfst

De wolken verkleden zich meermalen keren per dag

In dunne vliesjes, dikke vesten, ruige kleedjes en hobbelige kussens
Ze reizen snel of kruipen gestaag wit, grijs en grauw
en verhullen de zon en  blauwe hemelen.

Ook kleuren de bladeren in allerlei tonen
om in het landschap hun kunsten te vertonen en  om te laten zien
Hoe knap ze zijn, als tovenaars die mij versteld doen staan
van hun bekwaamheid en kleurrijk schouwspel

Het water loopt zo rustig niet meer
Omdat het wordt voortgeduwd door de herfst wind
De golfjes en witte kapjes op het water
geven aan dat het gedaan is met de zomer rust
Nu maar het badpak opruimen tot volgend jaar

De balkons zijn minder druk
met frisse lucht en zon aanbidders
De stoelen staan leeg en omgekeerd
De planten bakken met inhoud uitgebloeid
Hangen nog even aan de haken
Toch nog even vasthouden dat gevoel van kleur.

Ik hou van herfst en wat het brengt
Ik kan ervan genieten
Mijn vest weer aan en dan weer uit
Want warm en koud weten hun ritme nog niet te vinden

Heerlijk, het is herfst - het seizoen van vernieuwing- ja
Want na de herfst breekt weer een nieuwe tijdperk aan
Van winter, kerst, samenzijn, sneeuw en koude voeten
Ook daar kan ik mijn geluk weer in vinden

Het leven is een en al seizoenen
Veranderingen, vastigheid, herkenbaar en onvoorspelbaar
Ik ben zo dankbaar aan de Schepper die
Deze wereld zo heeft verzonnen
Wat bof ik toch dat ik mag zijn
In een wereld die zoveel moois heeft te bieden