Vertrouwen of Wantrouwen

"Heb jij dat programma gezien waarin ze vertelden hoe onveilig het is om dingen te doen via internet? Ik ben blij dat ik daar nooit aan begonnen bent." Zo begon het gesprek tussen een groep vrienden die in dezelfde eetgelegenheid zaten waar ik ook aanwezig was. Er werd van alles geroepen. Het gebabbel was makkelijk te volgen omdat het redelijk rustig was en het muziek op een gemoedelijk laag volume werd afgespeeld.

Mijn tafelgenoot pakte het gesprek ook op en deelde mee dat ook zij never nooit op internet aankopen deed, Internet bankieren niet aandurfde en zelfs had ze nooit of te nimmer een Facebook pagina opgezet. Ik vroeg of ze nog wel gebruik maakte van haar email ( een Google account) en of zij nog berichten verstuurde met haar telefoon. Ook daar heeft zij een internet verbinding op. Nou ja, dat was dus wel het geval. Een ZORGELIJK blik gleed over haar gezicht- ja, misschien moest ze al haar Internet dingen maar 'weg doen'?

Het WANTROUWEN heerst. Zullen wij naar de kerstmarkt gaan? Naar Turkije of Spanje of waar dan ook voor een weekje warmte? Durf jij nog met de metro? Trein, Vliegtuig? Begroet iemand nog mensen op straat met een vriendelijke hoofdkik of 'goedemorgen'? Maakt men nog een praatje met een onbekende mede passagier in de bus of trein?

VERTROUWEN. Het schijnt weg te ebben. Langzaam maar zeker glipt dit begrip, levenswijze of norm uit het beeld lijkt het wel. We trekken onze schouders op bij elk negatief geluid en zeggen, " zie je wel, OOK hij/ zij is niet te VERTROUWEN? Doet toch waar hij/zij zelf zin in heeft." En dat gaat dan over politici, mensen met hogere functies en leidinggevende om maar een paar groeperingen te noemen. Het geldt natuurlijk ook voor de 'gewone' mens. En geleidelijk aan met het beschadigde VERTROUWEN wordt ook RESPECT een 'vies' woord. Want als je baas, premier of invloedrijk persoon 'lak' heeft aan de meningen en het welzijn van de mensen aan wie hij/zij verantwoordelijkheid voor draagt - vervalt ook het RESPECT niet alleen voor de functie die gehouden wordt maar ook dat van de persoon.

Wanneer bent u voor het laatst een afspraak niet nagekomen of een 'draaikont' geweest en tegen een wens in gegaan en eigen zin doorgedraaid terwijl je een ander afspraak had gemaakt?

Ik zie, hoor en beleef wat u beleefd. Ik sla een krant open, zie nieuwsberichten op internet en hoor de mensen om mij heen reageren op berichten en niet al te verrast reageren met, " Dat zei ik al. Dacht ik het niet - zo zie je maar weer." Eigenlijk zijn wij als publiek meer verbaasd als iets gaat zoals we wensen of afgesproken hebben. Dan is die persoon opeens een held, een buitenbeentje, een waaghals.

Omgekeerde wereld. En hoe kunnen wij dit herstellen, tegengaan, opnieuw leven in blazen?

Zoals alle veranderingen die gebracht horen te worden in het leven- is bij jezelf beginnen.

Een blog collega vroeg op haar pagina, " met welk woord ga jij/ gaan jullie werken om iets positiefs van 2017 maken?" Na WEER een bijzonder berichtgeving gelezen te hebben over een persoon die anders is gaan DENKEN over haar toekomstige activiteiten de komende 4 jaar, heb ik besloten om het woord VERTROUWEN te eren. Om harder te werken om het VERTROUWEN van allen om mij heen steviger en waardevoller te maken. Om minder vaak tegen te vallen, om minder vaak teleur te stellen, om vaker waar te maken waar ik mijn jawoord of MEDEWERKING aan heb gegeven. Zodat ik eind 2017 met oprechtheid kan zeggen- ik heb vorderingen gemaakt. Het is mij gelukt om meer VERTROUWEN te geven maar ook te ontvangen!

Welk woord kiest u?

De kerstsfeer in huis brengen

Vandaag is het dan zover. Ik ga de kerstboom 'zetten' en de sfeer van de kerst in huis halen. Het is toch een hele klus waar ik dit jaar echt tegen op zag. Het is hoog tijd, anders hoeft het niet meer. De tweede zondag van Advent is al aangebroken.

Het is de 2de zondag van Advent vandaag

Vorig jaar heb ik alle kerstspullen op een rijtje gezet- nou ik mag wel RIJ zeggen. Een heel bont assortiment van stijlen, kleuren en 'leeftijd'. Wij hadden uit allerlei hoeken kerstversiering ge-erft zeg maar. Een oudtante die geen boom meer wilde hebben, van mijn overleden schoonvader, wat ik zelf meebracht toen ik een nieuw leven ging opbouwen en wat al in bezit was nog van mijn man uit vroegere jaren. Een bij-een geraapte verzameling. Maar ja, we zetten maar 1 boom, dus zoveel versiering is er ook weer niet nodig.

Meer dan de helft is al weg en dit jaar heb ik besloten om het aantal weer heel bewust te bekijken. Er mag meer weg. En ook mijn man is het daar grondig mee eens. Die vind dat een doosje al meer dan genoeg is. En zoals andere jaren, is hij vandaag niet thuis. Ik 'mag' het zelf doen. Ook al was hij aanwezig, dan zette hij de koffie, last hij de krant of liep hij een rondje, maar de boom versieren, dat is mijn klus.

Ik ben al begonnen, de boom zit nog in de doos maar op de kast staat al een leuk tafereeltje, in de wc heb ik voor het eerst zelfs een kerstsfeer gecreëerd. Er staan ook al 'afdankertjes' in een hoek. Het process vordert traag moet ik zeggen. Nu ben ik helemaal niet eens met de boom bezig 😂. Ik moet er blijkbaar nog een beetje inkomen.

De zon schijnt weer na een paar dagen afwezigheid, het is erg rustig buiten! Mijn taak zit er nog niet op dus ga ik maar even verder. Ik weet wel waarom ik zo af en toe afleiding nodig hebt- en dat is elk jaar zo. Ik denk veel aan mijn kinderen en kleinkinderen die de kerst zonder mij vieren - en ik zonder hen. Dat leidt af en ik moet me daar weer eventjes overheen zetten.

Ook weet ik dat ik de enige niet ben in deze situatie. Er zijn zoveel mensen die ver van hun geliefden zullen zijn in deze, wat voornamelijk gezien wordt als een 'familiefeest periode'. Ik heb de doos met kerst cd's gevonden. Even een muziekje opzetten om de stilte te doen verdwijnen. Dan komt er vast weer schot in de taak.

Een lach moment met kiespijn!

Tandartsen - er staan waarschijnlijk met zoveel mensen te bibberen bij de gedachten van een bezoek aan de tandarts dan dat er mensen zijn die er niets om geven.

Ik ben een die er geen moment angst voor heeft maar mijn man is wat minder enthousiast. Niet dat hij zijn afspraken niet na komt, of telkens verzet ( dit allemaal ook voor een aantal bekenden van mij gewoonte is 😉) maar echt enthousiast erop af is nou ook iets teveel gezegd.

Afgelopen donderdag was het zover. Een 'reguliere beurt'. Eerst de mondhygiënist om te controleren, eventueel tandplaque verwijderen en onregelmatigheden vaststellen en doorgeven aan de tandarts. Allebei aardige mannen trouwens volgens manlief 😁.

Een maand of 4-5 geleden terwijl nootjes aan het knabbelen beet manlief op iets hards. Zei er niets van maar ondervond de afgelopen tijd wat ongemak. Hij dacht ( vertelde hij mij afgelopen donderdag) , laat ik maar wachten tot mijn controle. Is vast niet echt erg.

tJa, dat doen niet enthousiaste tandartsbezoekers. Hij dacht echt, het is niks ernstigs. En dat was ook zo anders had hij wel anders gepiept.

Ik zet hem af bij de tandarts op de afgesproken tijdstip en ga gezellig bij een vriendin koffie drinken. Wij zouden na zijn bezoek nog wat boodschappen doen. Wij spraken af- hij zou bellen als hij klaar was en alvast lopend mijn richting komen. Had nl dan ook wel zin in een bakje koffie.

Terwijl ik net begon aan mijn tweede kopje koffie ging mijn telefoon. Ik til het klepje op en zie zijn naam. Als grap zet ik hem op speaker en zeg, " he bah, ben je nou al klaar. Ik zit nog aan de koffie!"
Het was even stil aan de andere kant. Toen hoorden ik een vreemde stem zeggen. "Mw ik heb uw man hier in de praktijk en heb net een kies getrokken. Wilt u hem op komen halen aub!"
Gênant is zachtjes uitgedrukt. Ik dacht dat de tandarts mijn rode kaken kon HOREN en ZIEN. Weet die man veel. Hij kent mij niet en zal mijn gevoel van humor waarschijnlijk ook niet begrijpen.
Ik stotterde en vroeg hoe het met manlief ging en beloofde dat ik meteen komen zou.

Volgende keer als iemand belt en ik zie een naam en foto, wacht ik toch eerst af of ik wel diegene aan de telefoon hebt wiens naam op het schermpje staat voordat ik mijn mond open doe. Je zou dit ook als een KIESPIJN moment kunnen beschouwen.

Zomaar wat plaatjes

Het zelfde en toch anders.

Voor bijna 12 jaar mocht ik genieten van het wonen in een dijkhuis. Geweldig. Zo echt oer Hollands met luiken voor de ramen, een kippenhok en appelbomen in de tuin en, wat het nog meer bijzonder maakte, was de waterwiel die wij in onze achtertuin hadden. Deze was ontstaan door een dijkdoorbraak van rond 1600 ongeveer. Ik heb het nooit onderzocht, dat was wel handig geweest uiteraard. Enfin, wij hadden een prachtig stuk natuurgebied binnen handbereik.
Mijn trots is toch wel deze foto van een ijsvogel. Vanaf het balkon boven genomen en door het glas. Ik was bang dat als ik de schuifpui zou openen dat hij weg zou vliegen.

zonsondergang rivier

zonsondergang dijkhuis

Het huis was gezellig om in te wonen, we hadden super lieve buren die wij als vrienden beschouwen en regelmatig  staat onze auto toch weer op de dijk geparkeerd. Niet omdat wij heiwee hebben naar het huis maar het zo geweldig een rijkdom is om zulke lieve vrienden te hebben die ook van ons gezelschap genieten.

En nu- 2 jaar geleden zijn wij verhuisd en hebben weer een prachtige plek om te wonen, buren die ons hartelijk hebben omarmd ( en wij hun uiteraard ). En net zoals op de dijk, kijken wij uit op water. Alleen nu een rivier. Prachtig. Elke dag anders, elk moment verschillend. De luchten, het water en ook de bezetting van vogels veranderd continue. Het boeit ons enorm en verveelt nog geen minuut.

Zoals onze woonplek schitterend is, het uitzicht veranderd maar toch hetzelfde is, veranderd ook het weer. Ik kwam deze foto van 4 december 2010 tegen vanochtend en keek naar buiten. Ik greep naar mijn telefoon en legde vandaag, ook weer 4 december, vast.

Zoals het toen al sneeuwde die dag- zo schitterend mooi was het vandaag met de vorst en oogverblindende zon. Ik voel mij zeer bevoorrecht dat ik op zulke mooie plekken heb en mag wonen.
Genieten doe ik elke dag...weer of geen weer. Want alles heeft zo zijn bekoring.

Dit wilde ik gewoon even met jullie delen. Geniet mee van het mooie. Er is genoeg voor iedereen.

De touwtjes hingen toen uit de brievenbus

Vandaag loopt als een typisch voorbeeld van de vele dagen het afgelopen jaar. Totaal niet hoe de planning was. Dus laat ik dat maar eventjes los.

De dag begon goed. Vroeg een groentesoep opgezet zodat de smaak lekker kan ontwikkelen voor onze avondmaal.

Op tijd de deur uit, manlief naar zijn tandarts afspraak brengen. Ondertussen een bakje koffie drinken bij een vriendin die ik in tijden niet had gesproken. Na ongeveer 40 minuten ging mijn telefoon. "oh daar zal je hem hebben!" zei ik. En als 'grap' druk ik op 'opnemen' en zeg, " he wat jammer, ben je nou al klaar 😉." En tot mijn stomme verbazing hoor ik een hele andere stem aan de lijn. Is het de tandarts zelf! 😏 . Dat was schrikken. "Mw, uw man is hier bij mij, kunt u hem ophalen? Ik heb net een kies bij hem getrokken!!!

Met spoed race ik naar de praktijk en zie ik een ietwat wit getrokken gezicht van mijn man. Ach zielig. Weg plan, weg routine, weg klusjes lijst. We hadden een lijst gemaakt van 'dingen' te doen na zijn controle- die dus geen controle meer was maar daadwerkelijk een ingreep.

De volgende paar uur waren rommelig, onnodig heen en weer gerij ( want ik was naar het verkeerde winkelcentrum gegaan) en van alles liep anders dan anders. Nu ben ik ook anders bezig. Wel nuttig maar anders.

Zo kwam ik een bericht tegen die meerdere FB vrienden en familieleden hadden gedeeld. Laat ik nou gisteren geen DWDD gekeken hebben.

Ik heb met ontroering zitten luisteren naar Jan Terlouw. Een integere man van 85 jaar die zich zorgen maakt om onze maatschappij, het land en de wereld in het algemeen. Ik hing aan zijn lippen zeg maar. Wat een pleidooi voor de normen en waarden die ver te zoeken zijn in onze samenleving.

Dus, geluk bij een ongeluk zeg maar.

Gedurende het gesprek zat ik zo 'in' de boodschap dat toen Jan Terlouw uitgesproken was, begon het publiek te klappen en heel spontaan deed ik mee.

Hierbij deel ik zijn boodschap ( onder zijn foto) voor het geval dat u het gemist heeft en nieuwsgierig bent naar de inhoud van het gesprek. Hopelijk raakt u dit ook- en als gevolg- gebeurt er het gewenste. Dat er een kentering komt in onze maatschappij op alle vlakken niet alleen in de politiek maar IN mensen.

Hopelijk raakt het u ook, net als het deed mij en ga ik onderzoeken hoe ik een verschil kan maken. Mijn ogen prikte en mijn hart ging uit naar die man. Hij maakt zich zorgen om mij, om ons, om onze wereld en de toekomst. Ik mag daar best ook aan meewerken.

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/367395

SAMEN STAAN WIJ STERK, toch?

Dag indeling!

Ja, dat leest zoals ik het bedoelde - Dag, (dag)indeling!

De afgelopen maand loopt mijn schema dus niet. Ik kom aan zoveel dingen niet toe dat de uren voorbij vliegen en ik echt in een soort stroomversnelling terecht ben gekomen. Feitelijk zijn bijna al de maanden van 2016 al een beetje zo. Hopelijk komt er nu weer wat rust in de tent. De enige activiteit die er niet onder heeft geleden zijn mijn kookmomenten. tJa, eten doe je elke dag... tenminste de gelukkige onder ons dan.

Het jaar 2016 loop ten einde. Ik hoop dat het jullie gebracht heeft wat je ervan hoopte. Dat de geluksmomenten verreweg de verdriet momenten overstijgen. En dat het vooruitzicht op een nieuw jaar alleen gezonde spanning en mooie vooruitzichten met zich mee brengt.

Het zou naïf zijn om te denken dat er alleen maar roze wolken door het leven drijven. Toch is mijn ervaring dat de kracht ligt in hoe we met tegenslag en verdriet omgaan. Als ik kijk naar mijn schoondochter en zoon die al 6 jaar Mitchell van 17 moeten missen, hoe mij lieve vriendin al 12 jaar volledige mantelzorger voor haar man is, hoe een goede kennis al 2 jaar opzoek is naar een baan om zijn gezin te onderhouden, dan zie ik kracht, doorzettingsvermogen en zelfs vreugde in de kleine dingen die op hun pad komen om het leed te verlichten.

Ik heb niks te klagen. Op gebied van levensvreugde kan ik zeggen dat ik mij een gezegend mens voel. Wij, manlief en ik, roeien met de riemen die wij hebben en zijn blij dat die riemen genoeg kracht bezitten om ons veilig door het leven te sturen. Natuurlijk kan het beter of anders - maar wij koesteren wat is - en zijn daar content mee. Stil zitten doen we niet - en allerlei uitdagingen gaan wij met moed en vertrouwen tegemoet.

Ik ga dus weer vaker aan mijn bureau plaats nemen - en hopelijk kan ik mijn schrijf ritme weer oppakken. Zin erin heb ik wel- daar ontbreekt het niet aan. Nu de regelmaat nog.

Groetjes en fijne week nog.

Werken met computers en het leven: deel III Het recht hebben op....!

De titel duit niet echt aan waar dit over gaat- maar ik heb het nou eenmaal ingezet, dus blijf ik er maar bij. Dat komt ervan dat iets groeit tot meer dan het bedoelt was.

En dat lazen we vandaag weer in de kranten. Dat de AOW, die bedoeld was om mensen te voorzien van een leefbare inkomsten na hun werk jaren, weer verschoven wordt naar 67 en 3 maanden ipv de eerst ingestemde 65 jaar.

En daar is veel aan gesleuteld sinds het begin en het voorgenomen doel. Het streven is nog steeds om mensen te voorzien van een inkomsten na hun werkleven. De manier waarop, hoeveel en wanneer tja dat veranderd met de dag.

Ik kan van alles uit het artikel in het AD erbij halen- maar kort gezegd - bij het afsluiten van je werkleven, krijgt men inkomsten (die je zelf beschikbaar hebt gesteld via belastingen). Dus je krijgt eigenlijk niets anders dan waar je zelf aan mee hebt gespaard, om van te leven gedurende je pensioen jaren tot de dood.

OK, dat begrijp ik wel, dat het geld opgespaard is via de belasting, want het geld moet ergens vandaan komen. Nu hoor ik vanuit elke politieke hoek, dat er niet genoeg is om 'wij' bijna gepensioneerde al vanaf ons 65ste van het AOW te voorzien. Er zou niet genoeg in de pot zitten. Hoezo niet? Ik werk al vanaf mijn 16de. En ik ben de enige niet.

Enfin, er is al zoveel over gezegd, geschreven en gesproken. Dat wij een inkomsten 'krijgen' is een myth. Want het is iets wat ons toekomt vanwege het belastingsysteem. Dat wij langer leven komt door de betere leefomstandigheden en medische zorg ( die ook steeds duurder wordt door juist de veelomvattende verbeteringen en mogelijkheden om ons levensjaren te rekken).

Ik ken pensioen gerechtigden die al met hun 56ste met vervroegd pensioen gingen. Ja, en als je dan nog tot je 85ste of 90ste gezond blijft- dat trekt enorm aan het spaarpotje.

Ik begon te werken met mijn 16de. Dat is tegenwoordig bijna niet meer denkbaar. Na studeren, 'even een jaartje of 2 er tussen uit' en dan pas aan de bak - met alle voorzieningen van dien ( mama verlof, papa dagen om maar een paar te noemen), is het logisch dat de opbouw van het spaarpotje scheef komt te hangen.

Wij hebben recht op een inkomsten - en de regering neemt het recht om ons te vertellen hoeveel, wanneer en voor hoe lang. Of het eerlijk verdeeld is- dat moet tijd uitwijzen. Om verplicht ook nog eens een pensioen spaarpotje te hebben - kan je dan niet beter de AOW tarief verhogen zodat de uitbetalingen hoger of eerder uitbetaald kunnen worden? Ik ben geen cijferbeest. Dat moet iemand anders maar uitrekenen.

Het is materie waar ik mij ietsjes meer in hebt verdiept omdat de tijd van AOW steeds dichterbij komt. Best wel spannend. En gecompliceerd. En daar zit ik dus niet op te wachten. Een onbezorgde toekomst wat betreft mijn inkomsten na mijn 65ste- dat zou nou fijn zijn.

Werken met computers en het leven: deel II- de bruggen

Wat een dag gisteren zeg. Wat een dag. Alsof door het onderwerp van mijn blog mij eventjes wilde achtervolgen.

Recht hebben op...en problemen met ICT. Dwz de computer.

Nu was het niet mijn computer maar die van Rijkswaterstaat en een brug! En het recht hebben op- veilig zijn op de weg! Ja een van de 'eisen' of rechten die wij mogen verlangen van een instantie die daar de verantwoordelijkheid voor draagt. Waar belastinggeld naartoe wordt gesluisd om wegen en bruggen veilig en in bruikbare staat te houden.

Dat lukt momenteel niet zo erg goed.

En dat kan gebeuren... onderhoud en aanpassingen zijn nodig en dat snap ik, en iedereen wel denk ik. Maar de problemen die zich nu steeds vaker doen voorkomen zorgen voor wat onrust, onvrede en een onveilig gevoel.

Kijk, hogere lonen en minder uren eisen - dat is onwerkelijk. Er worden zoveel 'eisen' gesteld mbt waar men denkt 'recht' op te hebben dat het een beetje uit de hand loopt. De maatschappij klinkt als een verwend kind, "ik wil ik wil ik wil". Wat wel een geven mag zijn is veiligheid die gewaarborgd hoort te zijn door de overheidsinstanties in kwestie.

De bruggen in de regio Zuid Holland staan momenteel in de schijnwerpers. Niet vanwege hun mooie vormgeving maar door hun gebreken. Dit heeft als gevolg dat andere bruggen op de nu ingenomen omleidingen, ook meer onder druk komen te staan. En dat is logisch. Want als er nu wordt gezegd, " die bruggen zijn al ... jaren oud en niet berekend op zoveel zwaar verkeer" dan moet het toch niet verrassend zijn dat die druk nu op andere bruggen komen te staan waar ook geen rekening mee is gehouden met de aantallen, het gewicht en frequentie waarop de brug hieraan wordt blootgesteld.

De Merwedebrug in Gorinchem op de A27 is er een van. Kuren die verholpen moeten worden en andere oplossingen op lange termijn. Ook op de N3 in Dordrecht is het kommer en kwel. De Papendrechtse brug en de brug over 'tWantij verkeren al een tijdje in zwaar weer. Slagbomen die niet meer omhoog willen, een brug die 'open' staat, soms zelfs onnodig vanwege gebrek aan bootverkeer, en tegenwoordig steeds vaker ongelooflijk lang, vanwege die gebreken. Verkeer die stil komt te staan- sommigen met ronkende motoren - zeer slecht voor het milieu. En om het maar niet over het publiek te hebben die op weg zijn naar- ik noem maar wat - begrafenis, werk, vergadering, overleg, kinderen ophalen, doktor's afspraak, om maar een kleine greep in de mogelijkheden te doen.

Gisteren stonden wij dus meer dan 1 uur vast- op de N3 richting Papendrecht. Wij en 100den anderen die op weg waren- ergens naartoe. Weer. De vorige keer stonden wij richting Dordrecht en kwamen wij uit Papendrecht. Ook weer meer dan een uur. Elke keer is het een 'storing' van technische aard.

Tijd voor de brugwachter een herintrede te doen. Haal de techniek er even af. Zoek het uit en zet er iemand op die de brug kan bedienen. Zet in ieder geval een technisch iemand op deze plekken des onheils. Het mag wat kosten maar verkeer meer dan een uur stil laten staan kost ook wat.

Weggebruikers en omwonenden hebben recht op veiligheid - en daar hoort een werkend systeem bij. Niet in 2021, niet op 'lange termijn' niet een opgelapt 'tussendoortje' maar een zorgvuldig, weloverwogen oplossing. Rijkswaterstaat, politiek, publiek... doe hier wat mee!

Krant artikelen
http://dordtcentraal.nl/actueel/weer-storing-papendrechtse-brug/

http://www.rijnmond.nl/nieuws/139477/Storing-Papendrechtse-brug-na-uur-verholpen

http://www.ad.nl/dossier-dordrecht/papendrechtse-brug-verroest~a79b75e4/

https://www.vid.nl/Nieuws/article/VID.2016.257.03

Werken met computers en het leven

Hehe, wat een onstuimige periode heb ik achter de rug wat ICT betreft. En zo merk ik wel hoe deze frustrerende frustraties een effect hebben op mij als persoon.

Ik ben dan afhankelijk van anderen. Ik moet mij overgeven aan de beperkingen en de tekortkomingen van mijn (on)kunde. En dat valt niet mee.

Mijn iMac toonde kuren, mijn laptop ook - en mijn iPad is van 2011 dus verouderd en niet 'zwaar' genoeg om alle veranderingen en aanpassingen aan te kunnen. Trouwens mijn iMac is even oud als de iPad dus ik snap wel, dat dit apparaat in een periode gemaakt is waar nu al zoveel aan 'verbeterd' is ( ik noem het verbeteringen maar die aanpassingen zijn soms toch erger dan de kwaal) dat het een klus is om dit allemaal technisch te kunnen verwerken.

Ik heb twee muizen op non-actief staan. Geen batterijtje die ze weer aan de praat krijgen en ik werk met tegenzin met een pad. Dat veroorzaakt ook de nodige 'grrrr' momenten.

Want, zoals velen wel zullen herkennen - de computer MOET HET GEWOON DOEN! Ja toch? Want hoe verder zonder? Rekeningen staan 'online'. Betaling worden online gedaan, informatie is te vinden online. Gemeenten proberen zonder stadskaarten te doen- minder kosten en 'iedereen heeft toch een telefoon op zak'. Parkeren met mobiel betalen, foto's druk je niet meer af maar sla je op. Kookboeken hoeft niet- want je kunt recepten online vinden- minder boeken op de plank. Afspraken, overleg, contact met familie ver weg- kan allemaal 'online'. Ja, dan moet het wel goed werken. Wij gebruikers hebben 'recht' op goede verbindingen, werkende sites en een goed werkende computer systeem. Ja toch?

Nou, net als alles in het leven- recht hebben op... is toch anders. Dat er een service is, dat kan ik me nog indenken. En als je gebruik van iets wil maken- verwacht men ook een soepel en ongehinderd verloop. Maar dat is niet altijd voor de hand liggend. En zo is het leven ook.

Niet alles in het leven loopt zoals wij het van het leven verwachten. Zo stellen mensen ons wel eens teleur. Zo werkt een systeem niet zoals wij van het systeem verwachten. Zo loopt wel eens een goed plan helemaal mis. En dan komen de frustraties, soms het het schelden op een systeem. Het EISEN van 'het recht hebben op'. De bloeddruk loopt op, de ergernissen stapelen zich op en een goede nachtrust is ver te zoeken.

Het hebben van een 'recht' lijkt standaard voor deze tijd. In ieder geval hier in Nederland. Want ik hoor niets anders. Ik ervaar veel opmerkingen en 'verwachtingen' niet echt als positief. Men klinkt ontevreden, hebzuchtig en verwend. Nederlanders hebben het echt GOED mensen, echt waar. Dat betekend niet dat alles perfect loopt. Maar de zogenoemde 'recht hebben op' schiet echt een beetje door. Dat is MIJN ervaring. Mijn gedachten en mijn visie op het leven zoals ik het om mij heen zie.

Ik kom hier nog op terug- anders wordt het zo'n lange zit. Geniet van je moment, je dag en het aangepaste programma als iets anders loop dan verwacht.

Tot later!

Goedemorgen

Na een zeer rustige nacht en ongeveer 7 uur geslapen te hebben sla ik mijn ogen open. Ik ben meteen HELEMAAL wakker.

Niet van dat sluimer gedrag. Niet nog even omdraaien en wegzakken. Niet nog even mijn  hoofd onder het zacht en warm dekbed verstoppen. Ik ben van de type - wakker is WAKKER en gaan met die banaan.

Ik grijp naar mijn bril die zowat elke avond op de zelfde plek op het nachtkastje beland. Met een grote boog en het langzaam zakken van mijn arm - heb ik meteen beet! Hebbes. Mijn ogen kunnen weer optimaal functioneren. Van alle veranderingen in mijn lijf die mij al 63 jaar na redelijk tevredenheid dient, is dit een teleurstelling van groot formaat. Ik kan  niet meer zonder bril.

Nou klinkt dat ondankbaar- want laat eerlijk wezen, waar zou ik en vele anderen zijn als er geen brillen waren? Toch is dit voor mij, zelfs na 12 jaar, nog steeds een DING! Ik houd niet van een bril op mijn neus. Het werd tijd dat ik dit loslaat en mij erbij neer leg want beter worden gaat mijn zicht niet dus niet meer treuren om wat was en zeuren om wat is!

Op blote voeten loop ik naar de badkamer- slokje water, plens op mijn gezicht en even een vitamine pill ( voor 50+ers) innemen. Ik sjok naar de keuken en maak een kop thee. Terwijl dat staat de dampen verruil ik mijn ochtendjas voor wat kleding- gewoon iets makkelijks en comfortables. De krant moet gehaald worden beneden. Maar voordat ik dat ga doen - stap ik eerst even op balkon en kijk met bewondering naar mijn uitzicht. De dag begint langzaam samen met mij op gang te komen. In de verte zie ik autos rijden, ik hoor wat vroege vogels twitteren- ja ook vogels twitteren tegenwoordig. Ik zeg een gebed uit dankbaarheid dat ik weer gezond en wel deze dag mag gaan ervaren, invullen en gebruiken.  Dat ik de afgelopen nacht goed hebt geslapen en dat ik veilig en wel weer aan de slag mag. Zal het vandaag een verrassingsdag worden of volg ik een plan?

Soms heb ik een plan. Die is al ontstaan voordat ik mijn thee op heb. Dan groeien de ideeën vanuit de aantekeningen op mijn kalender of met kennis van afspraken. Soms heb ik niks staan - geen verplichtingen of bezigheden. Dan kan ik zelf mijn activiteiten invullen naar wens en, niet onbelangrijk,  energie niveau. Ik kies vandaag voor iets rustigs. Gisteren heb ik veel gedaan en was druk in de weer- de hele dag. Vandaag mag de rem er een beetje op. Wat meer zit spul zeg maar!

Recepten - vandaag ga ik at recepten opzoeken en filmpjes kijken op YouTube. Zo leer ik allerlei verschillende technieken en welke smaak combinaties ook mogelijk zijn. Ik experimenteer graag maar het moet wel een kans van slagen hebben en eetbaar zijn. Zonde om eten in de prullenbak to moeten deponeren.

Mijn ochtend berichten heb ik ook al nagekeken. Mijn Down Under kids laten vaak wat horen terwijl ik slaap. Logisch- het heet  niet voor niets Down Under.

Na mijn kopje thee, bel ik naar mijn schoondochter. Ze is jarig vandaag. De 3 kleinkinderen nemen het gesprek al gauw over. Oma dit en oma dat..geweldig. Mijn dag kan niet meer stuk. Ze zijn dan wel erg ver weg- maar met de technologie van vandaag kom ik steeds dichterbij.

De zon begint al zachtjes door te breken. Echt warm zal het niet worden maar de aanwezigheid is al genoeg om mij te doen glimlachen. De stadsbus rijdt langs ons appartementengebouw. De passagiers worden vervoerd naar hun werk, winkels, scholen en andere bestemmingen. Het is dinsdag en het gevoel bekruipt mij dat het weer een geweldige dag gaat worden.

Het is zaterdag! Mijn verhaal.

Het is zaterdag 8 oktober 2016. Vandaag is mijn tante Riek 90 jaar geworden. Haar wens- een dag met kinderen en kleinkinderen iets leuks te doen! De familie een beetje kennende is dat goed gelukt. Ik kreeg wel een super leuk video filmpje vanochtend van haar. 

De herfst is er nu echt. Na een lange aftocht van onze zomer, begint de dag met een kille ochtend die toch geleidelijk aan iets van warmte krijg. Het zonnetje heeft ons nog niet helemaal verlaten. Zoals velen zaterdagen, ging ik vandaag ook weer naar 'de keet' in de Hollandse Biesbosch. Samen met nog een viertal vrijwilligers zorgen wij voor het nodige onderhoud, vertellen verhalen en delen een gemoedelijke dag met elkaar. 

In 2000 adopteerde Leen Fijnekam dit stukje van Staatsbosbeheer om de cultuur historie leven in te blazen en een eerbetoon aan de griendwerkers van toen te creëren. Hij werd bijgestaan door anderen die ook de liefde voor de griendwerker, kennis en inzicht deelden. Na verloop van tijd kwamen en gingen leden van de groep. Deze heeft nu weer een nieuwe vorm gekregen door de verhuizing van twee vrijwilligers en het bijkomen van enthousiastelingen die onze groep weer verrijken en versterken. 

 Bezoek aan de keet, oftewel een wandeling over het Griendmuseumpad (GMP) kan door bij het bezoekerscentrum Dordrecht een pontje te nemen en op een van de eilandjes gezet te worden. Door de aanwijzingen en het pad te volgen ( rechts aanhouden bij de hoge brug) treft men 3 verschillende keten. Denk maar een het "Drie biggetjes sprookje". Een van riet, een van hout en de laatste van steen. Hier, op de zaterdagen dat wij bezig zijn, brand de haard.

De ochtend begint al goed. Er komen drie vrouwen aanlopen. Terwijl ik de haard aansteek wordt er door iemand wat verteld over vroeger, wat een griend nou eigenlijk is en dan valt de opmerking, "goh wat leuk hier zeg!" Na te horen hoe het leven was voor de griendwerkers waren de vrouwen nog steeds onder de indruk maar wel beter geïnformeerd. Terwijl de vrouwen toekeken, legde ik wat in aluminium folie gewikkelde pakjes in de haard naast het vuur. Het was mijn bedoeling vandaag om aardappelen, bieten, ui en pompoen te garen. Iets was ik al een hele tijd wil doen maar er nooit aan toe kwam. Ik wilde experimenteren. Pannenkoeken bakken deden we al, stoofpotje en soep koken ook, maar gepofte aardappelen... Nou ja nu was het er eindelijk van gekomen. 

De afgelopen voorjaar en zomer hebben wij ook veel bezoekers uit België mogen ontvangen en zo ook weer vandaag. Terwijl mijn groente langzaam gaarde vertelde ik het binnengelopen echtpaar iets over de cultuurhistorie van het gebied. Gaf ze een kijkje in het leven van een griendwerker en uitleg over wat grienden nu eigenlijk waren. We hadden het over wilgensoorten en waterstanden. Over zinkstukken en hoepen, over geulen en aanmodderen. Een compliment kwam 'ons' toe dat Nederlanders toch de helden van het waterbeheer waren. Mooi om te horen. Als toegift kwam de oorlog en de Biesbosch in het gesprek terecht. Om het verhaal wat tastbaars te geven heb ik ze meegenomen naar het crosser bootje. Door de liggen van het bootje en de 'geborgenheid' van de plek snapten mijn luisteraars waarom dit gebied zo vijandig geweest was voor de Duitse soldaten. Bij aankomst bij het bootje, en mijn verhaal, merkte mevrouw op dat zij de rillingen en kippenvel kreeg van wat zij te horen kreeg en het vermogen had om daar een beeld bij te vormen. 

De volgende paar uurtjes waren 'druk' met korte en wat uitgebreider gesprekken. Gezinnen, familiegroepjes en koppels kwamen en gingen. Sommigen te voet en anderen in bootjes die zij aanlegden en dapper in en uit klommen om een blik in de keet te werpen. Ja, toen was het toch tijd om wat te eten. Van al dat vertellen krijgt men toch honger. Ik heb de kooktijd niet echt bijgehouden - maar wel zo af en toe de pakketjes omgedraaid en het vuur aangewakkerd. Met een tang legde ik de aardappel, bietjes, ui en pompoen op een bord. Voor het geval dat mijn poging zou lukken had ik zure room meegenomen. Nou, en of het was gelukt. Een feestmaal had ik op m' n bord. Er waren een paar nieuwsgierige monden die wel mee wilde proeven. Zooooooo, dat is voor herhaling vatbaar. De knoflook bij de pompoen, de tijm en olie bij de aardappelen en olie ook bij de bieten hadden hun werk goed gedaan. Smeuïg, zacht, vol smaal. Elke hap een feest. 

Wat een super leuke zaterdag weer. We hebben een drukke dag achter de rug. Er is onderhoud gepleegd aan de schrankkeet, grasgemaaid en gewied, aangemodderd ( ja de geulen waren wat dichtgeslibd) en uiteraard ook koffie gedronken, anekdotes uitgewisseld en mensen te woord gestaan door middel van verhalen vertellen.

Wordt vervolgd- volgende week is het weer zaterdag!

Veel om dankbaar voor te zijn.

Hoewel de ellende die zich in de wereld zich afspeelt - en zoals al eens eerder gezegd/geschreven dat ik daar hulpeloos bij voel, wil ik toch even benadrukken dat er ook nog steeds mooie dingen zijn om van te genieten. Ik heb het schuldgevoel grotendeels van mij af geduwd. Want waarom zou ik mij schuldig moeten voelen wanneer anderen een heel ander leven hebben dan ik? Ik ben vooral dankbaar voor mijn leven... en probeer zo goed mogelijk een integer en oprecht mens te zijn.

Ik ben dankbaar dat ik over straat kan zonder mijn toevlucht naar veiligheid te moeten zoeken vanwege scherpschutters in mijn wijk.

Ik ben dankbaar dat ik genoeg inkomsten hebt om elke avond lekker te kunnen eten.

Ik ben dankbaar dat ik kleren aan mijn lijf heb en ze kan vervangen wanneer nodig.

Ik ben dankbaar dat ik mag zeggen dat ik geloof en bidden kan als ik buiten de deur eet zonder gevaar.

Ik ben dankbaar dat ik in een warm, mooi en comfortabele woning mag wonen.

Ik ben dankbaar voor mijn valen en successen.

Ik ben dankbaar dat ik s avonds naast mijn man veilig in bed lig te slapen.

Ik ben dankbaar voor een lange lijst vrienden in mijn adressenboekje.

Ik ben mijn ouders dankbaar voor de manier waarop ik ben opgevoed.

Ik ben dankbaar dat ik broers en een zus heb die mijn leven hebben verrijkt.

Ik ben dankbaar dat ik 3 kinderen heb mogen grootbrengen.

Ik ben dankbaar voor mijn kleinkinderen, groot en klein.

Ik ben dankbaar voor mijn gezondheid.

Ik ben dankbaar dat ik kan genieten van elk seizoen.

Ik ben dankbaar voor neven, nichten, ooms en tantes en allen die mijn leven aanwezig zijn ( en geweest).

Ik ben dankbaar voor de jaren die ik voor de klas heb mogen staan.

Ik ben dankbaar dat ik de tijd kan nemen en in alle veiligheid, mijn gedachten 'op papier' te kunnen zetten.

Ik ben dankbaar dat ik mijn kook hobby uit kan oefenen en anderen het resultaat ervan te kunnen laten proeven.

Ik ben dankbaar voor de diverse talenten en activiteiten die ik heb mogen uitoefenen en nog steeds in groei.

Ik ben dankbaar dat ik diegene kan vergeven die mij welwillend of onbewust hebben gekwetst en verdriet hebben gebracht in mijn leven.

Ik ben dankbaar dat ik adem.

Ik ben dankbaar dat ik op dit schitterend planeet mag wonen en van mag genieten.

Ik ben dankbaar dat ik gaan en staan mag waar ik wil.

Ik ben dankbaar voor mijn gevoel voor humor.

Ik ben dankbaar voor mijn tranen.

Ik ben dankbaar voor mijn emoties.

Ik ben dankbaar voor mijn ervaringen - allemaal lessen die mij sterk hebben gemaakt.

Ik ben DANKBAAR voor zoveel dat ik niet uitgepraat kom.

Elke dag zegeningen tellen - ik doe mijn uiterste om dit elke dag opnieuw te doen- want soms, ja soms, ben ik er eventjes niet mee bezig.

Ik beleef elke dag opnieuw als een geschenk en ben dankbaar dat ik die dag tot mijn beschikking hebt om er iets waardevols van te maken.

Waar ben jij dankbaar voor?

Grabbelton

Even dit:
Genieten doe ik van het langdurig afscheid nemen van onze zomer. Herfst heeft haar intrede op een mooie en rustige manier gedaan. Het is langzaam aan wennen aan de lagere temperaturen en nog steeds prachtige luchten vroeg op de ochtend en laat op de avond. Moeder natuur lacht mij in ieder geval toe. Dankjewel daarvoor.

Ook nog even dit:
Vriendschappen- wat ben ik rijk wat betreft lieve mensen in mijn leven. Afgelopen zaterdag mogen koken voor vrienden die ik al bijna een halve eeuw ken. We zien elkaar heel weinig, hebben sporadisch contact en toch is het 'gewoon de draad oppakken' alsof we elkaar wekelijks zien. Ik ben een dankbaar en gezegend mens.


Oh ja, en dat nog even dit: Ik geniet van een redelijk gezond lijf- alleen wil ik zo graag wat pondjes eraf hebben. Hoe ik het ook maar aanpak, niks helpt. Ik kom niet aan- dat is een plus natuurlijk. De wat mindere tem
peraturen komen eraan en die broeken die ik dan draag- nou ja, die zitten iets krapper dan ik graag zou willen. Gelukkig heb ik ondersteuning van een paar dames die met hetzelfde 'probleem' kampen. Samen staan wij sterk- het afvallen is geen MOETEN maar WILLEN. Nu maar weer sporten want met het inkorten van de licht uurtjes buiten kom ik minder in beweging. Wat fijn om niet alleen in mijn 'strijd' te zijn.


En dan ook nog even dit: Wat is er toch in vredesnaam aan de hand met mensen. Ik las net het ongelooflijk storend bericht over de situatie rondom voetbal supporters. Hoe idioot kan een mens toch zijn. Bewust uitdagen van mensen om een confrontatie aan te gaan. Anderen in gevaar brengen. Kinderen bang maken. Ouders afschrikken. Wat een voorbeeld is dat- ZEG NOU ZELF! En dat in de naam van SPORT. Ophouden met mensen handen boven het hoofd houden. Geen supporters bij de wedstrijden- jammer dan! Als de vredestichters de losbandige niet in toom kunnen houden- kappen ermee. Wie betaald voor de politie? De M.E? de extra beveiliging? Wie betaald de zorg toeslagen voor de gewonden? En dan worden de voetballers nog een kapitalen betaald om te 'spelen'! Even een jaar lang GEEN VOETBAL!



En dan, op een nog verdrietiger onderwerp- nog even dit: In en in triest zijn de slachtoffers van oorlog en geweld. Ik sta versteld van het feit dat mensen elkaar zoveel leed en verdriet aan kunnen doen. Ik voel mij vaak machteloos - en te bedenken dat menig 'leider' en 'volgers' de naam van God in de mond durven nemen- Alsof God dit goed zou keuren zeg! Schei toch uit! God creëerde het leven! Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zulke afgrijselijke dingen aan kunnen doen? Nee, het is aan de mens zelf om hier verandering in te brengen... ook ik moet hieraan mee werken. Wat ik wel in mijn hart hebt is dat ik weet dat LIEFDE de grootste vijand is van oorlog en geweld. Ik vraag alleen dat ieder die het in zich heeft om elke dag iets te doen wat moeite kost om een ander te laten weten dat hij/zij geliefd is.

Dat was het even voor vandaag! Meer dan genoeg denk ik!

Sluit vriendschappen, vergeef elkaar, accepteer verschillen- wees behulpzaam ipv beoordelend.

Vergroot hun wereld en hun kansen

De week van de collecte voor het Fonds Verstandelijk Gehandicapten komt er al snel aan- elk jaar in de laatste week van september. Geloof me, het werk dat erin wordt gestopt door het personeel en de vrijwilligers om dit evenement elk jaar weer op te zetten, is zwaar, tijdrovend, geeft goeddoening maar ook veel kopzorgen.

En die kopzorgen, dat is nou juist het jammere van het verhaal. Waar lopen de mensen tegen aan? Door de moeilijkheid om voldoende vrijwilligers te vinden die tijd vrij kunnen maken om te helpen geld op te halen. Dan heb ik het niet alleen over collectanten, maar ook mensen die die collectanten kunnen steunen.

Vrijwillig is niet vrijblijvend. Ook een struikelblok in elke organisatie. Want de gedachten - ach ik doe het toch voor niks, in mijn vrije tijd of 'zonder verplichting' wil ik even benadrukken dat vrijwillig niet vrijblijvend is.

Want er zijn mensen die op jou rekenen. Jij hebt een belofte gemaakt - je zou je handen uit de mouw steken - voor iets of iemand. En dat brengt een verantwoordelijkheid met zich mee.

Maar laat ik vooral nu benadrukken en in het zonnetje te zetten- diegene die WEL meedoen, meelopen, mee organiseren, mee denken. Hoe geweldig is dat, dat er op jullie gerekend kan worden. Dat jij je belofte na komt ook al komt het misschien dit jaar niet zo goed uit. Of misschien is dit jou eerste keer dat je meeloopt, organiseert of iets regelt.

Je bent een kanjer en diegene die hier het meest van profiteren zijn de mensen waarvoor je het doet. En ik, ik ben trots op jullie. Het moet soms best wel ontmoedigend zijn als je geen reactie krijgt op het aanbellen, dat mensen niks te geven hebben of willen geven. Maar toch doorzetten en denken aan 'waarvoor' je loopt, collecteert en een bijdrage levert. Chapeau.

Gisteravond belde ook iemand aan- voor de Nierstichting. Gelukkig had ik kleingeld in huis- en dan bedoel ik niet munten van weinig waarden maar dat ik echt iets had in mijn portemonnee anders dan alleen een pinpas. Want dat gebeurt ook veel en bij mij geregeld. Ik betaal veel met mijn pasje en heb dan zo goed als geen 'vouwgeld' in mijn portemonnee. Lastig voor collectanten.

Nu heb ik een potje staan waar zo af en toe wat wisselgeld in wordt gedaan - om altijd wat in huis te hebben.

Maandag, dan komen de collectanten aan de deur op veel locaties. Maar woont u in een gemeente waar (nog) geen collecte georganiseerd is - dat kan he, want er zijn nog veel meer plekken waar een organisatie opgezet zou kunnen worden - dan kan er gewoon een bedrag gestort worden op de rekening van het fonds.

Bij voorbaat wil ik allen feliciteren door mee te doen en bedanken voor uw gulle gift.

Voor meer informatie: Klik hier

Het kan nog even...!

Wat kunnen wij toch heerlijk genieten van het zonnetje he? Nou zeg maar gerust ZON!

Duurde even en de regen moest nog na druppelen maar toen werd het toch echt ZOMER in ons landje.

Vandaag stond er een vraag op de EO Facebook pagina: Waar ben je blij mee vandaag? Of iets in die trant in elk geval.

Er stonden vele mooie getuigenissen en lange verhalen. Eigenlijk had ik een reeks 'zon' woorden verwacht. Ik kwam het weinig tegen. En hoewel ik meer een herfst-winter-voorjaar mens ben moet ik bekennen dat ik toch de zon nu even dankbaar ben dat het zo lang is blijven schijnen deze zomer. Niet (alleen) voor mezelf, maar voor al die werkende mensen, kinderen, en vakantiegangers die zo heftig snakten naar zonneschijn. Naar licht, in deze wat sombere wereld van de afgelopen maanden. Er hing en zware donkere wolk over ons ( en andere landen) land - met al die negatieve, trieste berichten en gebeurtenissen.

De zon geeft moed, energie, warmte en blije gezichten. Ja het kan wel een tandje minder wat temperaturen betreft maar over het algemeen zijn wij Nederlanders nu toch wel stukken blijer dat wij wat meer vitaminen op hebben kunnen zuigen en dagen lang s'avond langer buiten hebben kunnen zitten. De vrijheid en vrolijkheid van de zomer zal ons in de donkere maanden bijstaan. Daar ben ik zeker van.

Elke dag is er een - en deze pakt niemand ons meer af - morgen zien we wel weer verder.

Ik ga  nog even genieten- op balkon en MET ventilator ( anders is het niet uit te houden).

De herfst zal zich wel aankondigen - tot dan doe ik net alsof het nog hartje zomer is.

Dit wilde ik even delen

De naam van deze blog is: Dit wilde ik even delen.

Hier schrijf ik op mijn gedachten over diverse onderwerpen, gebeurtenissen en voor mij opmerkelijke of gangbare zaken waar ik 'iets' over denk, weet of wil delen.

Ik probeer niet te 'lang draderig' over te komen- maar soms boeit een onderwerp mij zo dat ik eventjes doordraaf.

Gisteravond keek ik naar buiten en zag ik iets wat ik nu met jullie 'even wil delen'. Kort en bondig, zeg maar!

Elke dag als de zon ondergaat in Nederland- stuur ik een liefdeswens mee naar mijn kinderen en kleinkinderen Down-Under.

"Geniet ervan en dat jullie dag vol vreugde en liefde mag zijn."

...en dan bij de laatste blik zeg ik - tot morgen!

En ja hoor, de volgende dag sturen ze het gewoon weer terug 

zodat de zon ook in mijn leven mag schijnen.

Dagelijkse routines

September- ja nu al!

De maand waarin 'wij' langzamerhand afscheid nemen van de zomer. En ik zeg langzamerhand- want in deze maand kunnen er nog veel zomerse dagen voorkomen. Oktober is ook geen slechte maand wat weer betreft. Het is wel aanpassen. Soms weer dat vestje uit de kast erbij halen en zo af en toe toch weer naar die spijker broek grijpen.  Het licht gaat vroeger aan en het is wat donker bij het opstaan. Dat geeft weer een drang om nog wat langer te blijven liggen. Ja toch?

De deuren van scholen zijn weer open gegooid na de 6 weken vakantie, kantoren en bedrijven functioneren over het algemeen weer met volle man/vrouwkracht. De grijze golf maakt van de gelegenheid gebruik om 'nog even' te genieten van die stilgevallen campings en wat minder drukke wegen. Het lijkt erop dat de herfst ook al staat te drammen om te beginnen. Uit mijn raam zie ik al een verkleuring van bladeren aan de bomen.

Voor velen zijn dit tekens dat de 'donkere maanden' eraan komen. Veel binnen, korte dagen, minder licht en ook minder vreugde in hun harten. Ik weet niet hoe dat voelt. Ik begrijp dat het iets ontastbaar is- wat binnenkruipt en vastkleeft tot de dagen lengen en het frisse groen zich weer aan de bomen doet groeien.

Mijn ervaring is juist andersom. Ik ben van de herfst, winter en voorjaar. De zomer is 'leuk' maar die andere 3 seizoenen zijn GEWELDIG in mijn beleving. Er gebeurt zoveel. Ook op gebied van feestelijkheden. De warmte, de samenhorigheid, de gezonde spanningen rondom Sinterklaas, Kerst, Oud en Nieuw en dan - eindigen met Pasen- wanneer de cirkel weer rond is. Knus op de bank met een plaid en goed boek, warme chocomelk, de geur van oliebollen en glühwein. Allemaal 'geniet' momenten die een glimlach op mijn gezicht geven. Alleen de gedachten al.

Salades zijn heerlijk - toch heb ik zo af en toe weer zin in 'gewoon', een warme maaltijd zonder dat er een kommetje sla naast staat. Rijk gevulde tomatensoep, de roerbak groentes die nu in overvloed aanwezig zijn. Ja en dan, de vraag van mijn echtgenoot die graag weer 'hachee, rode kool en stoofpotje' wil eten.

Ik ga mijn 'gewone' werkzaamheden ook weer oppakken. Mijn weken waren ook erg wisselvallig en vaak onderbroken door onverwachte leuke verrassingen. Routine- daar ga ik mij weer in verdiepen. En als het goed is, komt dan het schrijven ook weer wat vaker voor.

Ik ben zo flexible als wat!

Flexibiliteit. Als ik dat woord hoor denk ik aan een soort slangenmens die zich in allerlei bochten wringt. Voor mij hoort dat beeld bij dat woord.

En als ik aan 'moeder zijn' denk, ik ben moeder, dan komt dat 'slangenmens' best wel vaak voor in mijn verbeelding. Want als moeder/ouder is het constant flexibel zijn om alles in het gezin draaien en soepel te houden. En daarbij, jezelf niet gek te maken.

Vandaag voor het eerst sinds jaren heb ik mijn eigen muesli gemaakt. Vorige week heb ik brood gebakken. Klinkt niet erg merkwaardig en ik weet dat dit in 1000den huishoudens dagelijks gebeurt. Zelf heb ik het in lange tijd niet gedaan. En waarom niet, dat weet ik ook niet.

Als jonge moeder wilden ik dat mijn kinderen gezond en gevarieerd aten. Dat is gelukt ( toevallig van mijn schoondochter gehoord dat ze het zo fijn vind dat mijn zoon - haar echtgenoot alles lust). Mijn 3 kinderen zijn bekwaam in de keuken, de twee jongens zowel als mijn dochter.

Ik bakte brood, maakten muesli, wekte groente, fruit, augurken en uitjes. Maakten jam en pickle, en ook veel sauzen. Daarbij runde ik het huishouden werkten ik en woonden een opleiding bij. Alles kon. In het weekend tuinieren, gras maaien en bakken. Daarnaast had ik nog een sociaal leven en mijn ouders kwamen regelmatig over de vloer zowel als ik bij hun. Kinderen mochten vriendjes mee naar huis brengen en extra monden aan tafel was een veel en vaak voorkomend gebeuren.

Tegenwoordig heb ik het al gehad als ik alle ramen hebt gezeemd en de was op hebt gehangen. Dan nog avond eten koken en ik voel me een hele held. Tussendoor koffie drinken en naar de lokale supermarkt lopen. De was vouwen die dag kan nog net en als het strijkstapeltje te hoog is, dan morgen maar. Wat ik wel de hele dag vol kan houden en dan nog met tegenzin loslaat- is de keuken in en leuke dingen creëren. Ik hou van koken en bakken en probeer zowel mijn eigen recepten te verzinnen maar ook nieuwe recepten uit te proberen. Dan is niets te veel.

Ik lees wel eens die verhalen van ouders die in een wat latere stadium hun kinderen krijgen- en krijg het er zelf Spaans benauwd van. Niet dat ik er een oordeel over hebt- integendeel. Alleen zou ik niet weten waar ik die daarbij behorende energie vandaan zou moeten halen. Alles wat ik nu doe, kan ik in een eigen tempo en volgorde doen. Ik heb geen stok achter de deur wat betreft schema's van ophalen, wegbrengen, mee rijden, op tijd zijn - behalve voor de afspraken die ik zelf maak. Heerlijk.

Ik ben geen 'slangenmens' meer in veel aspecten van het woord. Mijn lichaam heeft zich in genoeg bochten gewrongen, mijn noodzaak om snel en veel te doen is verminderd en ik geniet van wat op mijn pad komt. Soms te veel en dan kom ik in een gevoel van druk die niet meer bij mij past. Ik heb tijd nodig om bij te komen

Waar ik nog wel flexible in ben, dat is in planning dingen doen. Onverwachts bezoek, snel wat bakken. Uitnodiging voor uitje terwijl ik al 'binnenshuis' plannen had- lekker weg! Vanavond met 4 aan tafel- ook goed. Makkelijke maaltijd, heerlijk. Wat meer ingewikkeld- super uitdagend.

Ik was een jonge moeder (19 jaar oud) en ben nu blij dat ik ook een jonge oma ben. En wat ga ik daar 'flexible' mee om.