Pa, our farewell. ( English)

Leen(dert) Fijnekam

09-05-1928    ~    20-12-2012

Dearest pa

How unreal these past few weeks have been.

What an experience this has been for us all.

The end, although in sight, came quickly and almost unexpected.

At that moment together we were able to farewell you, say our goodbyes. Many tears were shed. Proud we are of you pa - how dignified you were right to the end.

With the three of us at your side, you peacefully left this world. It was a noble fight. On one hand you were at peace knowing your life neared it's end - on the other you had so much to live for. How you would have loved to have spent more time with us.

For months now you barely slept and ate little. You were tired. Your body was letting you down and the discomfort took it's toll. Still, you managed to hang in there, waiting for Leen and I to return from holiday. Once we arrived home you said " ah that's good we are complete again".  You even left a welcome home gift on our table the day before. Once we were home you allowed yourself the space to be unwell.

Don't be a bother to others: your motto. You didn't want to bother anyone with your worries and pain. You still wanted to drive your car, do your own shopping, visit tante Jaantje, keep our Wednesday Fish lunch in your routine, cook delicious meals for you and Arie, listen to your favourite music. And, if possible next spring have a 5 day break in Hotel de Distel in Zoutelande. To enjoy the coast, preferably with rough seas please, smoked eel on a bun, watching the boats sail by, the breakfast buffet.

Pa, tomorrow, along with family and friends we will farewell you permanently. But NEVER will you be forgotten. ALWAYS will your name be on our lips and in our hearts, We will tell about your genuine love and care for others. Your unselfishness, putting others first always.

Pa, we love you. Rest in peace.

Lieve pa: Bericht met een zwart randje

Leen(dert) Fijnekam      

09-05-1928   ~    20-12-2012

Lieve pa

Wat een ongelooflijke weken zijn het geweest.

Wat hebben we samen veel meegemaakt.

Wat kwam het eind, ook al verwacht, toch plots zo snel.

Afscheid hebben wij kunnen nemen. Tranen hebben wij gelaten. Trots zijn wij op u - hoe waardig u zich gedroeg - tot aan het einde toe.


Met ons drietjes aan uw zijde verliet u rustig het leven. Het was een waardige strijd. Aan de ene kant had u er vrede mee - maar door uw levenslust was u ook nog graag bij ons gebleven.

Al maanden sliep en at u haast niet meer, u was zo moe geworden. Het ongemak van uw lichaam nam zijn tol. Toch hield u het vol totdat wij weer, zoals u dat zo mooi zei " compleet waren". Leen en ik kwamen terug van vakantie, er stond nog een welkomst mandje op de salon tafel door u gekocht en gebracht,  en u gaf uzelf toestemming om toe te geven aan uw valend hart!

Niemand tot last zijn - uw levensinstelling. U wilde niemand tot last zijn door aan te geven dat het niet meer ging. U wilde nog kilometers met uw auto maken, boodschappen doen, bezoeken brengen aan tante Jaantje, woensdag visdag bij ons in ere houden. Lekkere maaltijden voor u en Arie klaarmaken. Muziek luisteren. En als het er nog in zat - in het voorjaar weer naar Zoutelande, naar Hotel de Distel om 5 daagjes te genieten van de zee- hoe ruig hoe beter, boten kijken, broodje paling eten en de verwennerij van het ontbijt buffet.

Pa, morgen, samen met familie en vrienden nemen we definitief afscheid van u hier in ons midden. Maar NOOIT zal uw naam vergeten worden. NOOIT zullen wij zwijgen over uw liefde en trouw. In ons hart dragen wij u mee, voor altijd!

Pa we hebben u lief. Rust zacht.

Lieve pa

Wat bent u moe. Wat gedraagt u zich dapper. Wat is het, ondanks uw situatie, toch nog gezellig als wij bij u op bezoek zijn. Wat is het heerlijk om uw handed in de mijne te kunnen nemen en ze warm te vrijven. Hoe grappig is het, dat wij de stoelendans spelen zodat we alle drie naast u kunnen zitten. Wat fijn dat u nog heeft genoten van die paar schijfjes banaan waar u zin in had. Wat trots ben ik dat u mijn soepjes helemaal op eet en iedereen die luisteren wilt verteld hoe lekker ze zijn. Wat is het huis leeg zonder u. Wat was woensdag een saaie dag zonder onze visdag. Wat fijn dat u niet door die koude wind hoefde voor uw boodschappen. Wat is het personeel op de afdeling toch geweldig, professioneel en meelevend. Wat voel ik me onzeker omdat het nu niet goed gaat. Wat fijn dat zoveel mensen u en ons steunen met hun wensen en luisterende oren naar ons verhaal. Wat duurt het lang voordat we weer naast uw bed kunnen zitten. Wat fijn dat op uw prikbord zoveel e-cards hangen. Wat zorgelijk dat uw nieren zich niet gedragen. Wat duren nachten toch lang......!

Wat een cadeau dat ik u PA mag noemen!

Lieve pa

Ik wilde dit even kwijt- ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader. Hij is zorgzaam, eigenwijs, zelfredzaam, goedlachs, eigenwijs, zelfstandig, behulpzaam, eigenwijs, vrolijk, bedachtzaam, eigenwijs, lief, zacht, en HEEL WIJS!!

Pa is 84 en verkeerd qua gezondheid in zwaar weer. Hij ligt op de hartbewaking. Krijgt morfine en hele goede zorg. Natuurlijk willen wij hem niet missen - maar zijn ook heel realistisch. Afscheid nemen is niet iets waar we het graag over hebben - toch sluipt/ kruipt die gedachten steeds vaker naar boven. Is dit nu de tijd dat we ons daarvoor klaar moeten maken? Het kan ook zijn dat we hem weer heerlijk thuis krijgen om langer van zijn aanwezigheid te kunnen genieten.......... Wie zal het zeggen!!

Mijn kinderen hebben allemaal foto's gestuurd met lachebekjes erop. Het kleine grut waar pa trots over verteld aan zijn hulpjes. Soms vergist hij zich en zegt hij dat ze in Amerika wonen. Dan zegt hij - "in ieder geval wonen ze erg ver weg!! Aan de andere kant van de wereld waar ik nooit ben geweest". Nu ga ik deze nieuwe foto's op zijn kastje zetten - dat hij weet dat ze aan hem denken en liefs sturen.

Zoals gewoonlijk in zulke situaties worden familieleden op de hoogte gesteld. De vaker dat je het verhaal verteld, des te moeilijker wordt het om vrolijk te blijven. Hoop hebben we - we nemen elke dag zoals het komt en bidden voor steun voor pa.

Nou, dit wilde ik even kwijt. Ik heb een ALLERLIEFSTE schoonvader, en ik houd van hem!

#4 Alleen verder

"Wat kan er veel in een dag veranderen. Het is moeilijker dan we dachten. Hij werkt hard aan wat hij denkt dat mis is - ik doe het op mijn manier maar we komen elkaar niet nader. Op een of andere manier elke poging lijdt tot meer frustratie. Ik snap hem niet en hij mij niet! Wat nu???"

De afgelopen weken heb ik het idee dat dit gezinnetje meer nodig heeft dan alleen maar elkaar en een luisterend oor. Na een lang gesprek blijkt het duidelijk dat er goede wil is bij allebei. Dat ze allebei zielsveel van de kinderen houden. Dat ze allebei ook niet alleen verder willen maar samen, alleen de 'hoe' verder komen ze niet uit!

"Als ik een onderwerp aankaart - dan kruipt ze in haar schulp, en als ze dat doet dan kan ik wel eens uit de bocht vliegen".
"Als hij zo boos wordt dan trek ik me terug want ik kan daar niet tegen. Dan kan ik mijn verhaal niet doen".

Tegenwoordig lijkt het alsof communiceren steeds lastiger wordt. Iets niet durven zeggen of toegeven aan elkaar. In de mom van "dat weet ie toch", of van "wil haar niet kwetsen",  worden veel gevoelige onderwerpen aan de kant geschoven totdat er een keer grote schoonmaak gehouden moet worden. En dan is het hek van de dam want dan vloeit er van alles. Zijn wij als koppels vergeten of niet goed voorbereid op gesprek voeren of hoe zit dat? Waarom zijn we bang van elkaar - want daar lijkt het vaak op als ik verschillende verhalen aan hoor? Of is het dat we niet weten 'hoe' we een boodschap moeten overbrengen. Dat met de zogenaamde 'vrijheid van meningsuiting' we doorgeslagen zijn. Want alles kan/mag maar zodra het om privé zaken gaat- ho eens even! Daar wil ik niet op in gaan.

Hoe ging dat 'vroeger'. Héél vroeger? Stel dat Josef en Mary een verschil van mening hadden.... hoe zouden zij dat opgelost hebben? Laat eerlijk wezen, hun taak was ook zwaar en er zal wel het een en ander besproken zijn wat moeilijk te bevatten was. Waar halen we tegenwoordig de wijsheden vandaan?

Vannacht had ik een gedachten- die zo duidelijk was dat het zelfs nu nog helder in mijn hoofd zit. Is iets wat ik al lang weet hoor, maar in de wereld van nu schijnt het niet zo wereldkundig meer te zijn.
Het gaat niet om "wat iemand moet doen om mij gelukkig te maken- maar wat kan ik doen om iemand gelukkig te maken'. Pas deze regel toe in het leven- wees voor een ander zorgzaam. Stel dat wij dat ALLEMAAL deden. Dan liep er geen ongelukkig mens op deze aardbol.

Alleluia!!

#3. Alleen verder

"Het is alweer een tijdje geleden. Ik wilde je even bijpraten. Er is zoveel gebeurt. Ik ben niet meer alleen! Tenminste, we zijn nog een gezin. We leven als gezin, in ieder geval in een huis, samen - of ben ik dan toch alleen? Het lijkt wel of zijn gevoel verdwenen is- emotieloos komt hij over.  Wel is hij lief voor de kinderen, is vaker met ze bezig.  We doen wat we kunnen - overleven, elke dag is er een.

Ik ben gegroeid. Nou ja, metaforisch dan want ik ben kilo's afgevallen de afgelopen maanden. Maar zelf voel ik me sterker. Dat, ALS ik weer alleen zou komen te staan ( dan bedoel ik - alleen met de kinderen dan he?) dan val ik niet meer uit elkaar. Dan sta ik er anders in.

Volgende maand begin ik een nieuwe baan. Na jaren thuis voor gezin en huis te zorgen, ga ik weer   werken. Spannend hoor! Soms voel ik alsof ik vleugeltjes heb gekregen. Dan stijg ik boven mezelf en zie ik een ander mens. Natuurlijk heb ik nog huilbuien, natuurlijk voel ik me nog onzeker en vertrouw ik het (nog?) niet allemaal. Maar ik voel me wel anders. Ook al halen we misschien de eindstreep niet! Ik weet niet hoe lang dit zo door kan gaan zoals het is. Of ik het wel vol houd! Maar we doen wat we kunnen."

Ik bewonder dit koppel ten zeerste. Het is een ware strijd om aan te zien. Ze doen er ALLES aan om het gezin als een geheel te behouden. Liefde voor de kinderen, realiseren wat 'ze' hadden en hebben en wat op het spel staat als 'ze' uit elkaar gaan- hoe anders hun leven en toekomst dan zou zijn, het blijft vechten voor 'hun' bestaan.

Ik bid, en als u dit leest en ook een bidder bent - bidt u dan mee? Voor steun, voor liefde, voor kracht, voor inzicht, voor wijsheid, voor het vermogen om het leven te zien in zijn (hun) realiteit en de waarheden die daaraan gekoppeld zijn - aan te kunnen?

Bid u mee voor gezinnen in nood, tegen verdriet en pijn. Tegen dat wat gezinnen uit elkaar scheurt?

Dank u. Amen!

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet!

Door de ogen van kinderen



Ik wil jullie graag voorstellen aan Kermit en Fabiola.

Ik heb Fabiola al sinds mijn 5de. Het was een super bijzonder verjaardag's cadeau. Ze kwam met een garderobe die door mijn moeder was gemaakt. Ik was DOL op mijn pop. Het jurkje wat ze op deze foto aanheeft is nog een ' uit de oude doos' en zo heb ik nog een aantal, zelfs het originale regenkeepje die ze om had toen ik haar in mijn armen kreeg. Geweldig. Wel heeft ze nieuwe ogen moeten hebben maar verder is ze helemaal authentiek.

Naast Fabiola zit Kermit. Hij wijkt nooit ver van haar zijde. Ze zijn onafscheidelijk geworden over de jaren. Fabiola en Kermit kijken toe terwijl ik aan mijn bureau zit te werken. Ze zijn vooral actief als ik ga Skypen. Dan willen ze erbij zijn. Er is een speciale zitplek voor gemaakt. Op mijn printer. Dan hebben ze goed zicht op het scherm en kunnen ze mee praten. Ja, Fabiola en Kermit Skypen. Met twee van mijn kleinkinderen Summah en Archie. Vooral Summah is helemaal weg van Kermit. Soms zingt hij voor haar het liedje " It's not easy being Green". Ooit naar geluisterd?? Prachtige tekst. Daar kunnen we nog veel van leren. Dat is weer een ander verhaal trouwens- daar kom ik vast nog wel eens op terug!

Enfin, Kermit en Fabiola waren aan het Skypen met Summah. Dat heeft ze aan haar begeleiders ook verteld op de peuterspeelzaal. Helemaal in HAMILTON, New Zealand. De begeleiders vonden dat geweldig en vroegen Summah, kan je Kermit en Fabiola tekenen dan? Nou dat hoefde geen twee keer gezegd te worden. Summah pakten en kwast en begon aan een meester werkje.

Een paar weken gingen voorbij. De post kwam met een dikke envelop aanlopen. Leuk, dacht ik nog. Ik maakte het open en daar kwam het kunstwerk van Summah uit. Toevallig zag ik dat zij online waren een paar uur later - ( toen 10 uur tijdsvershil  nu 12 vanwege zomer/wintertijd). Na wat geklets liet ik Summah zien dat de postbode geweest was en hield haar werkje voor de camera.

De herkenning en blijdschap om te zien dat oma haar ' cadeautje'  had ontvangen was overweldigend. Ze riep heel hard " Hee Kermit 'nd Fabola". GEWELDIG!! De wereld door kinder ogen - hoe mooi is dat!!

gemaakt door Summah - leeftijd: 20 maanden!

Het is maar hoe je het bekijkt!

"Mijn leven, ik had het me zo anders voorgesteld. Niets loopt zoals ik had verwacht of gedacht, bah".

Zoals wel vaker gebeurt hoor ik een verhaal aan van iemand die even zijn/haar ei kwijt wil. Ik voel me ook zeer gevleid dat mensen zich veilig voelen om hun hart bij mij uit te storten, levensvragen willen stellen of gewoon hun verhaal kwijt willen zonder dat ik daar altijd iets aan toe hoef te voegen. Ik vind dat bijzonder, mooi of soms ook wel merkwaardig!

De uitdaging voor mij is om te weten hoe, wanneer en of ik wel of niet moet reageren. Daar bid ik voor. Voor begeleiding, wijsheid, woorden die van toepassing zijn. Inzicht en niet onbelangrijk, wat vrolijkheid. Lichte humor en zonnestralen. Warmte. Het befaamde 'licht aan het eind van de tunnel'. Nee, ik maak het niet mooier dan het is. Vanuit mijn positie als positieve realist ( zoals ik mezelf beschrijf) vind ik altijd wel iets positiefs  in de zware momenten die mensen met mij delen.

Moet het leven 'lopen zoals ik had verwacht of bedacht had?' Waar doen we het voor - het leven? Voor gelovigen en niet gelovigen is dit een veel voorkomende vraag. Ik hoorde kort geleden van een nog tamelijk jong persoon ( op mijn leeftijd is iedereen die jonger is dan ik - jong!) dat hij zeer kort na zijn diagnose in een hospice belandde. Zijn opmerking over de snelle gang van zaken bracht deze uitspraak voort, "ja, ik had nog graag wat lange reizen gemaakt". Ik dacht toen ik dat hoorde - wat voor een verschil hadden die reizen nou gemaakt aan zijn (korter dan mijn ) leven ? Wat neem je mee naar de Hemelse Poort - de kennis en beelden van die verre landen?

Om terug te komen op de eerste zin van deze Blog, ik hoorde het relaas aan. Het ging alleen maar over de dingen die 'niet gelukt' of 'teleurstellend' af waren gelopen. En ik begon hierover na te denken. Want de lijst die bij mij opkwam - over mijn kennis van zaken over deze persoon - was veel langer en heel anders. Ik kon in korte tijd wel twee keer zoveel zegeningen tellen dan teleurstellingen. Ik had inzicht in vele talenten en ervaringen die als bijzonder en zeer waardevol waren geweest en door anderen ervaren. Door het doem denken en bezwaard voelen kwamen deze mooie herinneringen en tastbaar waardevolle momenten niet eens aan bod. Bedolven onder de teleurstellingen. Zo jammer.

Ik dacht "hoe zou Jesus zijn dagen/jaren wel niet geëvalueerd hebben?" Hoe vaak moest Hij zich wel niet afgevraagd hebben of wat Hij deed wel zin had, of Hij het bij het goede eind had. Ik denk dat Jesus vaker zijn zegeningen en overwinningen herdacht dan de teleurstellingen die Hij meerdere malen mee moest maken.
De apostelen steeds weer dezelfde lessen geven, de zondaars vergeven keer op keer, de kennis hebben dat een van zijn vrienden ( Judas) hem verraden zou. Ik denk echt niet dat Hij stond te popelen om aan het kruis te sterven. Hij riep op het allerlaatst toch nog naar de Vader en vroeg toch "Waarom?" en toen het duidelijk was dat het niet anders kon 'laat Uw wil geschiedde". En nog mooier, "vergeef hen Vader".

Teleurgesteld omdat het leven anders loopt. Misschien voor diegene de boodschap 'het gaat niet om wat NIET is, maar wat WEL is'. Tevredenheid- daar hoor  ik weinig over.

Moeder zijn- al 40 jaar!

Wat het is om moeder te zijn?

Ik voel me zeer bevoorrecht dat ik moeder mag zijn - en ook ben! Al 40 jaar lang....Het wordt beschouwd als een van de zwaarste taken in het leven- en toch een die (voor velen en zeer zeker geldt dat voor mij) een gevoel van trots, voldoening en tevredenheid oproept.

Kan je slagen als moeder? En wat is dat.....?

Dat weet ik niet. Wel weet ik dat ik op het moment dat ik beslissingen moest nemen, dat ik op dat moment gehandeld hebt zoals ik dacht dat ik handelen moest. Ik heb, hopelijk, de juiste houdingen, levensopvattingen en begeleiding gegeven die het nu mogelijk maakt dat mijn kinderen ook goede ouders kunnen zijn. Het is nu aan hen om ook, net zoals ik, de juiste keuzes te maken. De juiste richtlijnen te volgen. Om op de momenten dat zij beslissingen moeten nemen ook goed nadenken, raadplegen en handelen om het goede voorbeeld, wijsheid of steun te kunnen geven.

Ik ben dankbaar dat ik ook zo begeleid ben geweest. Dat mijn ouders mij vóór hebben gedaan hoe het ook kan. Dat mijn ouders hun beslissingen hebben genomen om het beste voor ons (mij) uit het leven te halen zodat wij op konden groeien en ontwikkelden tot de personen die wij geworden zijn - elk anders, elk uniek - zoals ook God onze Vader dat bepaald heeft. Eigen -Aardig!

Ik denk dat Maria het erg moeilijk heeft gehad. Ze moest zoveel verwerken, accepteren en dragen. Toch denk ik dat ze een trotse moeder was - trots omdat ze een zoon had die een doorzetter was. Dat hij zijn taken in het leven oppakte en er voor ging. Kan niet makkelijk geweest zijn om al dat kritiek aan te horen, om te zien hoe haar zoon afgerammeld werd, gekruisigd nota-bene. Vreselijk.

Ik kijk toe terwijl mijn dochter streeft naar perfectie en totale inzet voor haar 3 kinderen terwijl ze soms zichzelf uit het oog verliest. Ik kijk toe en zie hoe verdrietig de ogen van mijn zoon en schoondochter staan na het verlies van Mitchell. Ze hebben het leven wel opgepakt en genieten nog van veel wat er op hun pad komt - maar het verdriet is altijd aanwezig! Ik kijk toe terwijl mijn jongste zoon zich ontplooid als een heuze vader met twee kleine dochter- hummels. Wie had dat ooit kunnen bedenken.......

Ik bewonder hen en ben trots dat ik hun moeder mag zijn. Raad kunnen ze altijd nog vragen maar mijn grootste taak zit erop. Ik blijf moeder - altijd! Daar ben ik trots op.

Van harte gefeliciteerd Toni. Je bent nu 40 geworden................ Ik saluut jou en wens jou een mooi en gezegend leven toe!

Over talent gesproken

Wanneer is het tijd om een nieuwe weg in te slaan? Is het iets dat aan leeftijd is gebonden?

Je bent klaar met je studie. Misschien heb je de liefde van je leven al ontmoet of wil je voordat je een vast bestaan op gaat bouwen eerst nog wat van de wereld zien! Je zoekt en vindt de ideale baan. Trouwen, kinderen en huisje, boompje beestje. Er is veel veranderd sinds jij je beroep en studie hebt gekozen. Je hebt nog vele jaren in het vooruitzicht ( hoewel niemand weet hoeveel jaren gaan we toch maar vanuit dat het zo is) en je bent redelijk jong genoeg om opnieuw de studie boeken in te duiken en een een andere carrière keuze te maken.

Stel, je hebt een liefhebberij, hobby, tijdverdrijf waar je veel plezier aan beleeft. Zingen bijvoorbeeld- Je denkt - ach hou het maar bij een hobby want echt doorbreken en hier mijn brood mee verdienen lukt toch niet. Niemand zit op mij te wachten.

Toch wel. Het heeft lef nodig om je gegeven talenten te ontwikkelen en gebruiken. Zo kwam ik deze video tegen van iemand die toch nog, op latere leeftijd haar moment pakte en iets bereikte wat zij nooit  had kunnen dromen.

Ik heb met kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen gekeken en nog eens gekeken. Wat voelde ik een trots in die vrouw die duizenden mensen wist te plezieren met haar talent.

Ik heb haar daarna gegoogled, zoals dat tegenwoordig zo makkelijk kan..... een groot gezin groot gebracht, kleinkinderen en achterkleinkinderen... en een nieuwe weg ingeslagen!!

Ik ben op mijn 59ste een nieuwe weg ingeslagen. Ik voel me een beginneling. Maak fouten en ben mijn weg al zoekende aan het ontdekken. Het is nooit te laat of te vroeg. Als de wegwijzer opeens een andere richting aangeeft - wees dapper en ga de uitdaging aan!

http://www.jarsons.nl/

Slapen- of niet!

Het gebeurt een enkele keer dat ik weinig tot geen slaap nodig blijk te hebben. Of het nou komt door een soort tevredenheids-gevoel of gewoon teveel aan mijn hoofd weet ik niet. Ik tob niet over grote zaken- dat heeft geen zin. Ik bid wel over moeilijke dingen in het leven maar tobben - dat heeft nog nooit iets opgelost. Voor mij niet in ieder geval. Natuurlijk passeert er van alles in mijn gedachten. Zou niet logisch zijn als dat niet zo was, maar er liggen geen beren op de weg ( voor zover ik dat kan constateren). Ik heb genoeg beweging en fysieke werkzaamheden waardoor ik niet als een ingezakte pudding op de bank blijf hangen. Ik heb geen trek en voel me prima. Toch komt de slaap maar niet aankloppen.

Ik weet nog wel dat ik vandaag op een gegeven moment heb gedacht - ik kom uren te kort op een dag. Er is zoveel dat nodig is om te doen, dat ik hoor te doen en dat ik zou zou willen doen. Ik heb een aantal projecten waar ik meer tijd voor zou moeten reserveren, oftewel inzetten. Leuke projecten. Iets waar ik energie van krijg, niet alleen inzet. Er zijn ook een paar dingen waar ik niet zozeer tegenaan hic maar omdat ze minder aantrekkelijk zijn - minder snel kies om in te duiken, te klaren.

Misschien dat ik daarom niet slaap. Ik moet alles in mijn hoofd eens goed onder de loep nemen. Ordenen en een plan maken om, in orde van belang, dingen aan te pakken en af te werken. Lijstje bijwerken en klusjes afstrepen. Geeft een heerlijk gevoel- net als wanneer je een kast of kamer ordent. Opgeruimd staat netjes.

Heel lang geleden toen ik ook zo'n 'volle' periode had heb ik een leuke list bedacht om alle klusjes, leuk en minder leuk, uit de weg te ruimen. Dat komt nu weer naar boven drijven. Op stroken papier taken schrijven - geen grote klussen zoals 'keukenkasten opruimen en uitsoppen', maar meer kleine stappen zoals, 'pannenkast onder handen nemen'. Of, 'linnenkast opruimen'. Zo maakte ik alle taken klein en te behappen. Maar niet alleen huishoudelijke taken. Ook bezoek aan een familielid, verre vriend, wandeling in een bepaald gebied - dingen die je vooruit schuift tot het 'gelegen moment' zich aankondigt. Wat nooit gebeurt natuurlijk want een gelegen moment 'gebeurt niet' maar daar wordt tijd voor genomen.

Elke ochtend was er een grabbelton moment. Dan pakten ik blindelings een briefje. Daarna was er geen terugkeer. Bellen naar die tante of oom, soppen die kast, wieden dat stukje tuin, wandelschoenen ( en regenjas) aan. Er waren ook dagen dat ik er 2 of 3 briefjes af werkte. Heerlijk zo'n verrassing. Geen gelegenheid om ergens tegenop te zien. Ja, dat ga ik weer doen. Ik ga nu briefjes maken....... wat een rust. Ik voel me al stukken beter en opgelucht. Dit had ik nou net even nodig.

Levensloop- verhalen doorvertellen

Ik ben bezig met foto's uit ' de oude doos'. Foto's van mensen, familieleden en vrienden uit mijn verleden. Wat brengt dat toch veel emoties met zich mee. Veel herinneringen borrelen naar boven. Met een zoete smaak en ook sommigen met een wrang gevoel. Beetje van alles. Maar ja. Zo gaat het in een mensen leven toch? Niet alles loopt als gesmeerd - hoe zuiver mijn voornemens ook maar zijn. Toch loopt alles niet zoals ik het had gedacht.

Toen ik klein was - liep ik regelmatig bij een buurvrouw binnen. Ik mocht dan helpen met de afwas- of was binnen halen. Dan vroeg ze - ' wil je niet liever buiten spelen?". Ik hielp haar graag - leuke babbeltjes maken.

Bij tante Riek op bezoek - gezellig- mee naar de winkel, helpen thee en koffie inschenken. Leuk vond ik dat. Toen ik eenmaal mocht koken en bakken, was ik regelmatig in de keuken. Dus het was geen grote omslag om een huishouden te runnen. Ik was er ' vroeg'   klaar voor. Op mijn 19de was ik al moeder.

Nu, 59 jaar oud, ben ik meerdere malen oma. Op afstand wel te verstaan. Mijn kinderen en kleinkinderen wonen " down under". Ik heb geen kinder- logeerkamer zoals een aantal van mijn vrienden. Ik ben geen oppas oma - behalve dan als ik op bezoek ga.

Nu dat ik bezig ben met de foto's, uit ' de oude doos'  denk ik " hoe zullen mijn kinderen en kleinkinderen terugkijken op hun oma" ? Op hun ' vroeger'. Ik zie mijn ooms en tantes voorbij schuiven ( op de scanner dan) en het is opmerkelijk hoe anders mijn leven was - zo anders is het leven voor mijn (klein)kinderen nu.

Het zal nog wel even duren voordat ik klaar ben met scannen. Dan ga ik een boek maken - met herinneringen en verhalen - mijn verhalen. Dan hebben al die foto's nog nut gehad - dan is het de moeite waard geweest om ze te bewaren. Ik wil mijn verhaal wel graag aan mijn (klein)kinderen kwijt. Daar ga ik me voor inzetten- ik ben de bovenste laag.

Al sinds mensenheugenis worden verhalen geschreven - over hoe het ' toen'  was. Vanochtend las ik ook uit een boek - van heeeel lang geleden. Wat was het toen ' anders' maar toch ook weer niet. Ik ben blij dat men die verhalen ook op heeft geschreven en dat het als een gebundeld boek voor mij beschikbaar is. Dat men het toen ook belangrijk vond om verhalen door te vertellen - zodat ik een klein kijkje in de tijd van toen kan nemen. Hopelijk leer ik er nog wat van. Misschien is er wel een boodschap in mijn boek waar mijn (klein)kinderen wat van kunnen opsteken. Wie zal het zeggen!

Dag pa Broekema

Afscheid nemen. Ja weer! Wat zal het raar zijn om pa Broekema niet meer tegen te komen bij Harry en Hinriette. Wat zal het moeilijk zijn voor zijn vrouw om te wennen om alleen te zijn na meer dan 60 jaar getrouwd te zijn geweest. Wat ging het snel. Wat kwam de dood onverwachts.  Moeten we blij zijn dat pa Broekema geen lange lijdensweg gehad heeft - of moeten we het betreuren dat hij geen afscheid van al zijn geliefde heeft kunnen nemen? Hoe dan ook, we mogen blij zijn dat pa Broekema nu het eeuwig leven heeft. Dat hij zijn plek in heeft mogen nemen bij zijn God. Want daar geloofde pa Broekema wel in. Nu het afscheid zelf nog - van deze aarde, van zijn aardse lichaam. Daarna zal ook voor de familie het daadwerkelijke gemis meer voelbaar zijn. Hadden ze nog wat willen vragen? Weten ze alles wat er te weten viel?

Ik kom nu nog, na het overlijden van mijn vader op 4  nov 1999, nog steeds kleine dingetjes tegen waarvan ik denk - ach had ik maar..... of, kon ik maar! Hoe komt het dat we achteraf zien hoeveel wijsheid en liefde 'in' zo'n vader zit! Ik hield ontzettend veel van mijn vader- doe ik nog. Mijn gedachten en herinneringen aan hem zijn vol liefde, troost, vrolijkheid en een ongelooflijk trots dat hij, Jan Schoffelmeer, mijn vader was.

Pa Broekema, ik voel me bevoorrecht u te heb mogen leren kennen, met u heb mogen lachen, kletsen en gewoon samenzijn in dezelfde ruimte. Ik zal uw naam blijven noemen - u leeft voort in uw zonen en kleinkinderen. U mag daar trots op zijn. Ook zij, zullen u ENORM missen maar ik weet zeker, dat ze terug kunnen kijken op een mooi en liefdevolle relatie met u. Pa Broekema, rust zacht.

Een mening hebben

Ik begin maar meteen met iets waar ik elke dag mee geconfronteerd word.

Ik lees de krant -  en ik heb een mening
Ik luister naar het nieuws-  en ik vorm een mening
Ik rijd in mijn auto, ik analyseer mijn mede weggebruikers - en heb daar een mening over
Ik loop door de stad, observeer - en ik vorm een mening

Toch doe ik mijn uiterste best om iemand niet te beoordelen. Wanneer wordt een mening een beoordeling over iemand of iets? Daar denk ik vaak over na.

Het is de gewoonste zaak van de wereld dat individuen hun leven en de gebeurtenissen eromheen op hun eigen manier ervaren, verwerken en over beslissen. Ook is het logisch dat allen dit ook op hun eigen manier doen - daarom zijn we allemaal EIGEN AARDIG gemaakt. Wel in Zijn gelijkenis maar wel elk ieder, anders.

Toch hoor ik mezelf opmerkingen plaatsen, of ik ervaar een gedachten met meteen daarop volgend het gevoel - oh dat had ik niet mogen zeggen/denken, of wel??

Ik vind het een lastig iets, om het maar zachtjes uit te drukken. Ik ga nog sterker proberen mijn 'meningen' een draai te geven- en mijn focus richten op de positieve dingen die ik uit berichtgevingen, observaties, gebeurtenissen en ervaringen kan halen. Dus geen beoordelingen meer maar complimenten.

Maar ja, is dat ook niet beoordelen?? Ik gooi het onderwerp in de groep!

1Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. 2Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden. 3Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt? 4Hoe kun je tegen hen zeggen: “Laat mij de splinter uit je oog verwijderen,” zolang je nog een balk in je eigen oog hebt? 5Huichelaar, verwijder eerst de balk uit je eigen oog, pas dan zul je scherp genoeg zien om de splinter uit het oog van je broeder of zuster te verwijderen.

Ach die visdagen.....dat we er nog lang van mogen genieten.

Het is weer woensdag. Elke woensdag komt mijn schoonvader om de middag maaltijd met ons te delen. Wij zorgen ervoor dat er een lekkere hap klaar staat. Traditioneel gezien is het visdag. En dat lukt aardig moet ik zeggen. Ik maak er wel wat van.


Gebakken Mosselen    
                              Kip die vis heet!

Vorige week was het noodweer. Het stortregende en de wind was guur en hard. Dinsdagavond had ik al een telefoontje gehad van mijn zwager. Ging de vis maaltijd wel door ( mijn man was een paar dagen weg) want pa zat een beetje in een dipje.


Mijn schoonvader is 84. Ja, dat betekend dat veel van zijn bekenden en ook familieleden ook in de leeftijdscategorie zitten. En geleidelijk aan wordt het groepje kleiner. In één week had pa twee metgezellen, van op zijn favourite plek aan het water, verloren.   Pa zit graag aan de rivier en ziet de boten voorbij varen. Prachtig vind hij dat. En zo reden er diverse auto's vaak op een zonnige middag richting de rivier. Daar zaten de mannen dan soms in stilte soms te kletsen 'over alles en nog wat' zei pa dan. Ook is hij nu de langste ( oudste) bewoner van het complex waar hij al sinds 1975 woont. Vorige week kreeg hij te horen dat zijn goede buurman en zijn vrouw niet terug zouden keren. Hij - te ziek, zij - vergeetachtig!

Vandaag, na het eten zei pa, "ik denk dat ik maar eens op huis aan ga. De rivier dat wordt niks". Dat doet pijn. Hij zal wel op een andere zonnige dag van gedachten veranderen maar nu had hij er even geen zin in.

Pa zegt dat hij niet bang is voor de dood. Hij is er nog niet aan toe zegt hij erna, maar bang is hij niet. Ik probeer me daar wat van bij voor te stellen. Al je vrienden verlaten dit leven in ruil voor het eeuwig leven - en je doet zelf niets anders dan afscheid nemen. Het boeit mij op een of andere manier. Macabre lijkt het wel. Maar dat bedoel ik niet zo.

Zo hoort het wel. Oud worden en dan sterven. Het is niet altijd zo- dat weet ik maar al te goed. Ik ga pa voorlopig wat scherper in de gaten houden. Vaker bellen en even langs. Zijn groepje met vrienden wordt als maar kleiner....

Oud worden. Mooi als iedereen ook oud met je wordt. Ik heb altijd gezegd ( als klein kind al) ik word 107. Nou, ik ga zorgen dat ik jongere vrienden om me heen verzamel - ja, alleen is ook maar alleen. Of niet soms?

Vergeven, doe ik dat wel genoeg?

Hoe zit dat nou? Er is onenigheid. Er ontstaat ruzie. Na een 'pauze' komen de twee ( of  meer) ruziemakers bij-elkaar en bieden ze elkaar hun excuses aan. Samen weer verder, schone lei. Heerlijk toch?

Zo zou het moeten gaan. Ieder mens heeft wel een eigen mening, een ander inzicht over iets. Dit leid vaak tot discussie en soms tot ruzie. Of het gaat over een vermeende onrecht, een gevoel van oneerlijke behandeling. Niet gehoord worden. Maakt niet uit. Ruzie is ruzie. Ik geloof dat IEDEREEN wel eens ruzie heeft meegemaakt in welke vorm dan ook. En ik heb ook mijn portie wel gehad. Dan is en blijft de vraag, hoe los ik het op?

Het antwoord staat hier.

Er is een regel voor. Die geldt al eeuwen lang. Die luidt zo: 

Matteüs 18: 2:

Daarop kwam Petrus bij hem staan en vroeg: 'Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?' Jezus antwoordde: 'Niet tot zevenmaal toe, zeg ik je, maar tot zeventig maal zeven.

Ja, echt. Elke keer weer. Totdat men weer in evenwicht is. Totdat de relatie weer hersteld is.

Ik heb al jaren een gebroken relatie met iemand die mij dierbaar is. Het doet pijn. Ik heb van alles geprobeerd om het weer goed te krijgen. Nu, en als ik eraan herinnert word, dan bid ik. Ik bid om vrede, ik bid om vergeving, ik bid om herstel in deze relatie.

Ook ik heb natuurlijk gezondigd dus het is twee richting verkeer van vergeving dat gebeuren moet hier. 

Ik weet niet hoe de ander hier tegenover staat. Maar dat geeft niet. Als ik maar blijf bidden en hopen. Want dat wordt van mij gevraagd, verwacht zelfs. Wat ik heb gemerkt de afgelopen jaren, is dat de pijn steeds minder wordt. Dat ik er rustiger onder word als ik vergeving geef. Ik vergeef de pijn die ik ervaar doordat we er niet kunnen zijn voor elkaar. Ik vergeef de gemiste gesprekken, de leegte in mijn leven. Ik vergeef mijn verdriet. Ik vergeef het dat mijn kinderen hier ook een groot gemis onder ervaren. Want door ons is ook die relatie verstoord.

Het onderwerp doet er niet eens meer aan toe. Want het beeld van de gebeurtenis is door de jaren heen behoorlijk aangetast. Ik weet de kern nog wel terug te halen, maar de nasleep - ach, die zit in ons hoofd en zal er voor ons allebei anders uit zien.

Vergeving, een GROOTS cadeau. Het mooiste wat je iemand kan geven. Als er iemand in jouw omgeving is die vergeving nodig heeft - durf het aan! Ik raad het ten zeerste aan. Het geeft rust, het geneest. En het allermooist is natuurlijk - weer samen zijn.

Ode aan oom Piet

Het is vandaag een eeuw geleden dat U het daglicht zag

U werd geboren in het gezin Zwaga nu was er meer kind-gelach

De jaren brachten vreugde en verdriet

Ook u werd niet gespaard oom Piet

Samen met tante Hedwig liepen de tranen van smart

Samen droegen jullie het pijn van het verlies van Tonny in uwer hart

Toch was er ook een tijd van vreugde

Wanneer de dagelijkse dingen wel deugde

Bezoeken aan familie en vrienden

Door het hele land was u te vinden

Door het vernieuwde Zwaga contact via internet

Komen vele dingen weer in het vizier en hebben we vaak dikke pret

Ik kan me vele momenten herinneren

Zoals ik dat doe over mijn eigen jeugd en dat van mijn kinderen

Oom Piet ik hield toen en houd nu nog van U

En groet u deze dag special en stuur u een wens toe

Dat u met allen die u dierbaar waren in uw leven

Eeuwig rust  in de hemel als beloning mag beleven

Voor wij hier achtergelaten weten niet - Hoe was nou die ECHTE oom Piet?

Ik draag u voor altijd diep in mijn hart, lieve oom Piet rust zacht!

Anita xx

Zaterdagochtend

Het is vroeg op zaterdagochtend. Ik gebruik mijn " stilte" om wat te lezen in mijn werkboek 'Frisse Kijk'. Ik probeer dat dagelijks te doen maar op een of andere manier lukt het me (nog) niet. Deze routine moet ik nog meer eigen maken, denk ik. Net als mensen die de dag beginnen met een bijbel lezing, krant lezen, gebed of wandeling. Routine - ritueel. We zijn wezens van rituelen. Die begrijpen wij. Dan is alles herkenbaar. Opstaan, tandenpoetsen, douchen, aankleden, ontbijt met krant erbij ( of  niet). Schoenen aan, sleutels zoeken en naar het werk. Nu ja, zo iets. U begrijpt me wel.

Ik las net ' zijn wegen zijn ondoorgrondelijk'  - nee er stond "er werd eens gezegd ' Gods wegen zijn ondoorgrondelijk'. En ook ik heb dat wel eens gezegd, zeker gedacht. Dit zou dan een antwoord geweest zijn op mijn - waarom doet HIJ dat/staat Hij dat toe vraag. Niet alleen bij negatieve dingen - maar gewoon, dat dacht ik dan en daar bleef het bij.

Na het lezen van dit stukje ben ik wat wijzer geworden en wil dat even delen. Wij hebben, doordat er een wegwijzer is geschreven - de bijbel ( een verzameling van geschriften gebundeld in één boek) - wel degelijk een routebeschrijving om op de juiste manier ons leven te leiden- zijn wegen te bewandelen. Wij hebben richtlijnen gekregen om na te leven. Wees goed voor elkaar, zorgzaam, lief en behulpzaam. Matteüs 7:12 Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen.

Het schijnt moeilijk te zijn. Toch is dit de basis van het mens zijn. Vredelievend.

Ik heb de krant vanochtend al gelezen - ik heb gelezen hoe een grote groep mensen het recht dachten te hebben om een heel dorp op z'n kop te zetten, te vernielen. Niet hun eigen dorp of stad - Nee dat van een ander! Thuis moet heel blijven. Eigen autos en tuinen netjes. Ik heb gelezen hoe grote getallen mensen denken dat ze hun God moeten verdedigen door anderen te doden, te vechten, vernielen en verbranden van de bezittingen van anderen. Niet hun eigen bezittingen - nee dat van een ander. Ik heb gelezen hoe mensen denken dat ze alles mogen zeggen - want het is hun recht om hun mening te uiten, hoewel het uitgangspunt zeer verdacht lijkt op provocatie. Zeg wat negatiefs over hun en je wordt voor de rechter gesleept voor smaad!

Ja, er worden christenen door andere gelovigen gemarteld en gedood. Er worden ander gelovigen door christenen vervolgd en bespot. Als al deze mensen nou een vaker aan de les van Matteüs zou denken en zich daarin zouden verdiepen - dan zou de leed in onze wereld -die wij in beheer hebben gekregen - er heel anders uitzien. Als ze nou meer gericht waren om hun eigen weg te bewandelen om op hun bestemming te komen door de juiste aanwijzigingen te volgen - dan kan mensheid samen bergen verzetten tegen onrecht, ziekte, armoede en het bestrijden van het kwaad wat nu heerst.

De wegwijzers zijn er, we hebben een routebeschrijving gekregen. Het zou toch fijn zijn als we die vaker zouden raadplegen en minder vaak de weg volledig kwijt zouden raken. Het is een ritueel, een routine om op te nemen in onze dag, die misschien wat tijd nodig heeft om eigen te maken, maar het is mogelijk!

Onze wegen zijn ondoorgrondelijk - en ik denk dat God daar vaak verdrietig van wordt.

De 4 seizoenen

Ik las net een bericht van een nicht - "de herfst is nu ECHT binnen. Jammer de zomer is nu voorbij - veel te kort in dit land"! Nee, niet Nederland - Zweden. Ik moest een korte lach onderdrukken. Ik heb ooit gezegd "gelukkig de herfst heeft zijn intrede gedaan - de zomer duurt hier veel te lang". Nee, niet Nederland - Nieuw Zeeland. Ook nooit goed he? Het weer is voor ieder anders.

Elk seizoen brengt zijn eigen persoonlijkheid met zich mee. Soms kan je wel eens bezoek hebben van iemand en eigenlijk ben je na een kort gesprek al uitgepraat. Weinig nieuws te melden, weinig met elkaar gemeen. Dus als die persoon vertrekt komt er rust in de tent. Hehe, die is weg. Bleef te lang plakken voor je gevoel. En dan die vriend die 'eventjes langs komt' bleef die maar langer. Je had nog zoveel te bespreken. Het is ook nooit goed he? Zo heeft iedereen wel wat.

Dat kan ook gebeuren bij een relatie. Het seizoen is voorbij. De vonken slaan er niet meer vanaf. Het groeten bij weggaan of thuiskomst wordt minder. Dichtbij elkaar zitten op de bank gebeurt ook niet meer of in ieder geval zelden. Het is nooit goed he? Wat zag ik ooit in hem/haar?

Aan het weer kunnen wij niet sleutelen ( gelukkig). Wel zijn wij in staat om van elke dag te genieten - wat het weer doet zou er los van moeten staan. Plan niet vanwege het weer - maar kijk naar wat de dag brengt en gebruik dat. Elk dag is een cadeau.

Met vriendschap ligt het anders. Mijn vader zei ooit tegen mij nadat ik m'n hart had gelucht over een vriendschap die aan het afkoelen was, "dan hebben jullie elkaar misschien nu even niet nodig. Mensen komen op je pad wanneer je ze nodig hebt. Je bent vrij in wie je vrienden zijn en met wie je omgaat".

Een relatie is weer anders. Dat is iets waar je wel wat aan kan doen. Praten, keuzes maken, elkaar opvangen, enthousiast de dagen samen delen. Leg je verschillen naast je neer en kijk naar de goede kwaliteiten. Waarom irriteren aan iets waar je toch niets aan kan doen. Geniet van de mooi kanten van diegene waar je je leven mee deelt. Ook relaties hebben seizoenen. Geniet van alle kleuren en geuren.

# 2. Alleen verder

Verwarring! Waarom lukte het toch niet. Tot twee keer toe kwam hij terug. Tot twee keer toe kregen zij weer hoop. Tot twee keer toe ging het toch weer mis.

"We zetten een streep onder de afgelopen maanden en we gaan opnieuw verder, zegt hij! Kan ik dat? gaat door mijn hoofd- kan ik de vragen, angst, onzekerheid voor me  houden? Waar moet ik met mijn gevoelens en vragen heen? Ik voel me onzeker. Er over praten wil hij niet. Gewoon opnieuw verder zegt hij! Ik kan dat niet. Toch gingen we het proberen.... en nu is hij ECHT weg! We begrijpen elkaar niet meer. Er is zoveel gebeurt en gezegd. Dit komt niet meer goed.

De kinderen weten niet wat ze hiermee moeten - en ik nu ook niet meer! Ik slik nu pillen om rustig te worden. Om de dag door te komen zodat ik er kan zijn voor de kinderen. Wat er van mij verwacht wordt is veel - veel te veel. Waar haal ik de energie vandaan?Jij luistert naar me - dat doet me goed. Ik moet ergens terecht kunnen met mijn verdriet anders loop ik over en stort ik in.

Je gaf aan dat ik steun zou putten uit een psalm. Dat probeer ik ook. Pslam 91 biedt me ook rust maar toch heb ik dat pilletje erbij nodig. Ik zie de toekomst met leden ogen aan. Ik voel me leeg".

Mijn telefoon-geheugen staat vol korte berichtjes. Ik heb geprobeerd om onpartijdig dit allemaal aan te horen. Te ondersteunen - ja allebei. De juiste antwoorden te geven op vragen en een luisterend oor bij gesprekken te bieden. Samen hebben we gebeden - voor wijsheid en troost! Hoe verder? - er zijn geen plannen. Niet voor vandaag en ook niet voor morgen. Het is nu overleven - een stap en dan nog een stap. Maar wel alleen!

De eerste cursus dag. Wel anders uitgepakt dan ik eerst in gedachten had. Desalniettemin een geweldige ochtend.

Ik heb ook wat geleerd. Als iemand zich afmeld, moet ik even vragen onder welke naam die persoon zich ingeschreven heeft. Inschrijven onder meisjes naam en afmelden onder getrouwde naam - lastig! Maar nu weet ik dat en ben ik een pareltje kennis rijker.

Met z'n tweetjes hebben mijn cursist en ik een hele gezellige en waardevolle ochtend beleeft. Iemand die wel wist met de computer om te gaan maar eigenlijk er niet zelfstandig in was geweest. Haar echtgenoot nam het leeuwendeel van alle taken op zich. Nu wil zij zelf over de foto's beschikken. Haar passie. Foto toestel gaat overal naar toe - kinderen veel en vaak op de foto. Activiteiten vast leggen. Ze wil voor haar kinderen op een fotografische manier hun leven vastleggen en  als herdenkingscadeau geven. Later- als ze het huis verlaten, of zelf een gezin stichten. Tussendoor een jaarverslag in de vorm van een album voor elk kind. Een eigen levensloop verhaal. Mooi!

Wat mij dan weer zo'n heerlijk voldaan gevoel geeft - is wanneer ik iemand zie groeien. Recht op gaat zitten. Zichzelf verbaasd over eigen talent. Dat iemand toch zichzelf onderschat wat betreft kunde en vaardigheden. Of ik nou één of zes cursisten  heb - daarvoor bied ik deze lessen aan. Mensen te zien groeien niet alleen in een  vaardigheid, maar  zichzelf. Mooi. Ik ben een bevoorrecht mens.

In de pauze zijn we even door de boomgaard wezen wandelen... heelrijk!

De komende paar weken ga ik wat intensiever de cursussen promoten. Graag zie ik natuurlijk wel meer dan een persoon per keer. Daar moet ik mijn inkomsten uit genereren. Maar het cadeau van gisteren- dat is niet in geld uit te drukken. sAvonds kreeg ik een bericht " Ik heb nu twee memory kaartjes met foto's van mijn toestel op de laptop gezet en ze in de betreffende mappen opgeslagen ( die ik overigens ook aangemaakt heb). Ik wist niet dat ik dit kon. Bedankt!!"

Wat een zegen!

Ik val maar meteen met de deur in huis ( gekke uitspraak eigenlijk)! Wat een SCHITTEREND mooi weekend hebben wij toch gehad wat betreft het weer. Dat had niet mooier gekund. Georganiseerde activiteiten konden allemaal doorgaan. Niks - aflossen vanwege noodweer. Zonnescherm en klep waren nodig om je huid te beschermen. Wat boffen we dan maar weer- een regelrechte zegen. Dit hadden we  eigenlijk een beetje verwacht in juli he? Alle scholen dicht en kinderen thuis. Een vooruitzicht op 3 weken zomervakantie. Nou de vakantie ging wel door maar in alle eerlijkheid was het weer patroon wel een teleurstelling voor velen.

Zaterdagochtend. Schoonvader opgehaald en naar de Biesbosch - (de Hollandse) wel te verstaan.Een hele gezellige dag. Pa (84)  heeft genoten. Op een bankje aan het Wantij bootjes kijken. Heerlijk vindt hij dat. Het waren velen die zaterdag hun weg vonden naar 'ons' plekje. Gezellig druk was het,  op het Griendmuseumpad.

Na terugkeer thuis samen met de buurtjes sushi eten buiten op de vlonder - ook aan het water. Soms knijp ik mezelf even stiekem. Ben ik een gezegend mens of niet? Ik ben omringd door prachtige mensen in mijn leven, ik woon op een adembenemende mooie plek en ik geniet van een goede gezondheid. Ja, ik ben gezegend. En dan heb ik het niet eens gehad over mijn kinderen, kleinkinderen en verdere familie. Wat een weelde.

De dag eindigde bij onze burger vader en zijn vrouw thuis. De 'zomerborrel'. Een moment om met de raad en andere dorp bestuursleden en hun partners de zomer door te nemen. Het hernieuwen van relaties die door de zomerstop van de gemeenteraad op een laag pitje zijn komen staan. Ik zucht - wat een perfecte dag.

En dan zondag. Vroeg opgestaan. Mijn stilte tijd- even in mezelf keren, mijn zegenen tellen en ervoor danken. Mijn dagelijks bid-tijd, heilig voor mij. Daarom is het zo heerlijk dat ik vroeg kan opstaan. Dat ik meteen wakker ben. Dat gun ik mezelf.

Een vroeg bezoek aan dierbare vrienden net terug van een 3 maand lange boot vakantie. Samen in een zalmschouw - wat heerlijk dat ze het fijn gehad hebben - wat geweldig dat ze weer veilig thuis zijn. Dan nog even langs bij Alie en John. John zijn moeder ligt in het ziekenhuis- het gaat, zoals bij vele ouderen, niet goed met haar. En John zijn opmerking "ze wordt oud en het gaat nu niet goed" is de waarheid. Het blijft je moeder, toch weet hij en wij allen, het hoort bij het leven.

Ik bezoek geen kerk op een zondag. Niet omdat ik niet wil maar op een of andere manier is dat nu even niet iets wat ik doe. Maar samen zijn met God, dat lukt overal.en gisteren lukte dat uitmuntend in mijn tuin. Nee, ik heb geen bomen omgezaagd, geen zware klussen verricht waarbij zweet en enorme krachten voor  nodig waren. Wel heb ik mijn tuin gewied. Wat is het toch een wonder. Al die insecten, de manier waarop plantjes en het on(gewenst)kruid zich vestigt. Hoe sommige zaad koppen vormen en uitlopers zich ontwikkelen. Ik vind dat geen 'werk' in die zin dat het arbeid is. Ik geniet van de koele grond tussen mijn vingers, de planten en beestjes om me heen en kom tot rust - zondag rust!

De dag werd verder gesierd door de aanwezigheid van een vriendin en haar 2 kinderen. Uren hebben de kinderen zich  met ons konijn en kippen, het roeibootje en de neergelegde boekjes bezig gehouden. Een zaligheid. Om de dag af te ronden , pannenkoeken buiten bakken en opeten. Was super gezellig en zo leuk om ze zo te zien genieten. Zoals een zondag hoort te zijn - samen zijn en samen delen.

Ik ben een gezegend mens.

Spannend en heel erg leuk!

Het gaat gebeuren!

Gistermiddag lag de Klaroen ( een lokaal weekblad) op de mat. I sloeg de eerste pagina open en daar - onderaan de pagina zag ik een foto van mezelf. Ja, ik sta in de Klaroen! Afgelopen maandag was de verslaggever op bezoek en ik heb hem in grote lijnen verteld wat ik van plan ben met mijn klein bedrijf.

Daar heeft hij een stukje over geschreven. SUPER toch? Nu is het echt openbaar waar ik mee bezig ben.

Dan moeten alle puntjes op de i staan. Alles ( op de website) moet werken, goed opgesteld staan, professioneel uitzien - en ook niet te 'gelikt'. Ja, en wat gebeurt er dan? Dan ligt even alles stil. Dan kan ik even de aanpassingen niet doorvoeren. Dan kan ik de vernieuwde informatie niet opslaan. Ook werkte het aanmelding formulier pagina niet. Oh jee. Naar Hostnet bellen en dan weten dat je mogelijk 24uur moet wachten. Ik heb het 'ten ruste'  gelegd. Ik wist dat ik alles had gedaan en meer word er niet van mijn gevraagd.

Het is nu ochtend. Ik heb goed geslapen en weet nu ook dat alles werkt, dat de informatie correct is, dat het inschrijven mogelijk is, dat de mailtjes doorkomen en dat de bijgewerkte informatie op de site staat.

Vanaf 4 september begin ik met mijn workshops. Kleine groepjes - minder mensen meer tijd. De lesboeken zijn bijna klaar. De PowerPoints ook. Nog even twee dagen aan de weg timmeren en ik ben er klaar voor.

Krijgt u de Klaroen niet - kijk dan op de site - het artikel staat onder de E-paper tab.

Misschien zie ik u op een van mijn workshops. Hou mijn site in de gaten want er komen regelmatig nieuwe workshops op te staan.

Samenhorigheid

Het is weer zover. Een klein clubje, waarvan ik een schakel ben, zijn bezig om een buurt BBQ te organiseren. We hebben een ongewonen 'buurt'.  Dwz het bestaat niet uit een aantal rijtjes huizen die in een soort hofje opgesteld staan. Wij wonen aan een dijk. De dijk bestaat uit twee delen - Oosteind en Matena. Er horen ook een paar klein stukjes bij - en dat geheel is onze 'buurt'. We hebben een buurtvereniging met een goed bestuur. Regelmatig hebben we te maken met de gemeente en daar onderhandelt dan het bestuur op een zeer correct en succesvolle wijze over onze zorgen.

Nog een paar weekjes, dan verzamelen er zo'n 80+ bewoners een prachtig landgoedje hier aan de dijk. Fruitbomen, schuurtje met afdak. Een wc aanwezig, geiten in de wei. De tafels en stoelen zijn al besteld. Zelf hebben wij als groep een aantal party tenten aangeschaft - deze worden door ' de mannen' opgezet met verlichting en papieren tafelkleedjes.

Vandaag wordt de boodschappenlijst samengesteld. Er zijn weer meer dan 80 aanmeldingen. Dat wil  niks zeggen natuurlijk. het gaat om  - hoeveel % van de bewoners doen mee. Meer dan de helft van de leden ( gezinnen) hebben zich opgegeven - ong 30% heeft aangegeven een andere afspraak te hebben. Een klein aantal komen toch nog op de dag - dan blijft er maar een heel klein groepje over die zich hierbij niet aangetrokken voelen.

Dat zegt wat voor vandaag ( 2012) - er heerst een samenhorigheid die meer tot het verleden hoort dan het heden. Het is een moment waar veel besproken wordt, bij-gekletst, nieuwtjes verwisselt. Ik voel me hier veilig. We lopen de deur niet plat bij elkaar - maar het voelt gewoon goed. Ik maak me geen zorgen als ik alleen this moet zijn. Heerlijk. Ik heb er zin in. Het is een genot en eer om deze leuke activiteit te mogen verzorgen. Kinderspelletjes, mannen praatjes en tiener gelach.

Laat die vuurkorf maar braden - ook zonder hebben we het warm - met elkaar!

Om even bij stil te staan - eventjes maar hoor.

Het is 06:00 26 -Augustus 2011 en ik ben (nog wakker). De pijn in mijn rug is ondraaglijk en ik begin nu pas echt bang te worden. Al meer dan een week tob ik met rugklachten. Eigenlijk tob ik al een tijdje met niet lekker voelen. Ik heb hier zelf een analyse over gemaakt. Weet ( denk ik ) wat de oorzaak is of kan zijn.

Stress staat op nummer 1- iets niet goed tussen mijn oren!. Altijd eerst een oplossing of reden voor iets bij mezelf zoeken. Het zou ook als resultaat van een aanrijding kunnen zijn. Ik ben een tijdje hiervoor aangereden op een zebrapad. Pats! Daar lag ik op straat. Zal wel meer tijd nodig hebben om daarvan bij te komen zeg ik tegen mezelf. Komt goed!

Als ik zit, gaat het wel. Staan gaat ook maar gaan zitten of staan - dat gaat nu echt NIET!

Het is 6:20 en ik begin behoorlijk misselijk te worden. Sta te tollen op mijn benen. Leen schuift een stoel naar me toe. Ik wil naar het ziekenhuis voor een bloed en urine onderzoek. Er is iets mis met me en het formulier heb ik al dagen. Lukte niet om te gaan - teveel pijn om in de auto te kruipen. Nu toch maar gaan.

Ik ben zo duizelig......!

Ik zie een gezicht boven het mijne. Een vreemd gezicht. Een man! Waar is Leen? De man heeft een groene shirt aan. Hij klinkt bezorgt. Of ik weet wie ik ben? En waar ik ben? Nou, ik zie alleen een onbekend gezicht en denk, " waarom is het plafond daar?".

Ik wordt voorzichtig - ja dat deden ze wel, maar de pijn was onbeschrijfelijk - op een zitje getild en via de buitentrap naar boven gedragen. Daar staat een ambulance. Ik schrik, wat gebeurt hier u toch allemaal?

De deuren gaan dicht. We rijden, gaan over de Geulweg. Oh die is ZO slecht. Ik voel ALLES! De datum,? oh dat weet ik niet. " Het is 26 augustus" zegt de broeder - ik huil. " Mitchell is jarig vandaag", zeg ik. Oh wie is dat? Mijn kleinzoon. Oh wat leuk - hoe oud is hij? Weer 17 zeg ik. Hij is vorig jaar verongelukt! De broeder valt even stil - dan pakt hij mijn hand vast. Gaat het met de pijn? Opeens voel ik alleen maar mijn harte zeer. Wat is pijn?

Gisteren, vandaag en morgen.

Het is donderdag.

Ik ben vroeg begonnen. Nou ja vroeg. Ik was er om 7:20 uit. Was opgehangen, kippen en konijn eten gegeven en berichten na gekeken.

Ja, zo begon ik mijn dag ( na gebeden te hebben, danken voor mijn nachtrust en vragen voor Gods gezelschap in mijn dag) om daarna berichten na te kijken op mijn ipad of computer. Mijn kinderen zijn wakker als ik slaap. Op deze manier weet ik een beetje hoe hun dag is verlopen ( of niet). Als er een vraag of opmerking is kan ik er meteen op in gaan. Ja, zo begint (bijna) elke dag.

De afgelopen dagen waren zelfs de ochtenden wel erg warm. Niet dat ik klaag hoor. Maar gisteren en vandaag vond ik de ochtend temperaturen buiten heerlijk. Dan kom ik op gang. Enthousiast en vol goede moed.

Het lukte mij gisteren om een groot grasveld te maaien en daarna nog veel andere acties te ondernemen.

Zo is mijn dag vandaag ook van start gegaan! Fris en in aller rust de dag aan gaan. Dat werkt voor mij. Rust, ritme en routine ( wel met een aanpassingsvermogen om onverwachte dingen aan te kunnen waar nodig). Een duidelijke werkschema heb ik niet. Wel een lijst met dingen die ik (waar mogelijk) allemaal gedaan wil hebben op de aangewezen dag. Een gezegend mens ben ik!

Onder het koffiedrinken - een onverwachte uitnodiging om te komen eten bij vrienden- wat een leuke manier om de werkweek morgen af te sluiten. Daar heb ik zo'n zin in. We hebben elkaar in maanden niet gezien. Wat fijn om de gelegenheid te krijgen om bij te kletsen. Lief!

Voor velen is het niet mogelijk op zo een mooie manier de dag te beleven. Denk aan daklozen, vluchtelingen, invaliden, werklozen, oorlog slachtoffers, verslaafden, zieken. Gezinnen die uit elkaar gerukt zijn door geweld, scheiding of door andere omstandigheden.

Wie van deze krijgt nou zo'n uitnodiging? Wie staat voor hun klaar?

Ik denk aan hun - terwijl ik dank voor mijn bestaan, voor alle zegeningen die ik heb. Ik bid ook voor hun - dat zij ergens in hun dag beleving ook wat rust zullen vinden. Geborgenheid en veiligheid voelen. Dat ze de nodige zorg krijgen, voedsel en waar nodig een dak boven hun  hoofd. Energie en moed om alles aan te kunnen. Er zijn zoveel in het leven die onze steun zouden kunnen gebruiken. Elke vorm van hulp - hoe klein dan ook kan een wereld van verschil maken.

Ik vraag me af welke rol ik daarin kan spelen. Hoe kan ik een verschil maken in het leven van ........? Alleen bidden zal het niet zijn. Er wordt ook van mij verlangt om iets praktisch te ondernemen.
Hoe weet ik voor wie of hoe ik dat moet gaan doen? "Am I my brother's keeper"? Ja, dat ben ik.

Ik bid. Ik zoek een antwoord. Ik verwacht ook een teken. Maar ja, zal ik dan wel op een juiste manier reageren? Zal ik ingaan op mijn 'opdracht'? Zal ik durven?

Als ik geduld wil hebben - krijg ik te maken met momenten dat ik geduld moet leren uitoefenen! Veel en vaak want met oefenen wordt ik goed in iets.

Ik wil de uitdaging wel aan - maar innerlijk huiver ik een beetje - wat gaat het worden? Wil ik de uitdaging wel aan waarvoor ik de 'teken' voor krijg?

Zal ik veel en vaak moeten oefenen? Vast wel.

Bad things happen to good people too!

Ja, dat is echt waar. Nare dingen overkomt ook goede mensen.


Heeft u dat ook wel eens meegemaakt? Er gebeurt iets en u heeft per direct hulp nodig. Dit had u niet kunnen voorzien, hierop kunnen plannen of goed op voorbereiden. En dan- zomaar- staat er iemand voor u klaar om juist datgene te doen, waar u dringend hulp bij nodig heeft.


Ik geloof niet in toeval. Dan zou je kunnen vragen - geloof je dan dat alles voorbestemd is?


Ik heb hier zo vaak over liggen dubben, lopen denken en bewust mee bezig geweest dat ik hier geen duidelijk antwoord op kan geven. Want hoewel ik wel geloof dat voor mijn leven een bepaalde weg is uitgestippeld - is het juist dat. Alleen maar een stippel lijntje. Geen strakke lijn waarop ik wandel en zelf geen invloed op kan hebben. Dan zou ik een robot zijn- geprogrammeerd om links om, rechts om en soms gewoon rechtdoor te gaan. Wie weet is ook  er geen 'achteruit' versnelling. Gevoeloos en gewetenloos, zonder hart.


Nu moet ik keuzes maken. Ik denk na over wat ik doe. Eigen belang - algemeen belang! Talenten ontwikkelen - of niet - en op safe spelen. Uitdagingen aan gaan - of 'alles voor de lieve vree'. Of op z'n Engels zegt " Don't rock the boot."


En dan die titel boven aan. Zo'n rechte lijn zou dan ook kunnen betekenen dat sommige mensen een vinkje naast hun naam hebben om iets ' naars'  te beleven en anderen niet. Dus nee, ik geloof niet dat mijn levensloop vast staat. Ik geloof dat ik keuzes heb. Net als allen die mijn leven delen.


Nog een paar dagen en dan komt de geboortedag van mijn kleinzoon Mitchell weer voorbij. Bij een verjaardag VIERT men de geboorte van iemand. Ik probeer dat die dag ook te doen. Maar ik weet - Mitchell zal nooit ouder worden dan 17. Hoe vaak vier ik dan een 17de verjaardag? Elk jaar zit ik ermee. Zonde zo'n jong leven- weg! Over! Tot hier en niet verder!


Bad things happen to good people. Echt waar! Ook schijnt weer de zon. Ook gebeuren er weer mooie dingen. Ook blijft het 'houden van'  bestaan. Verdriet en pijn kan iedereen treffen - maar gelukkig weet ik wat ik kan doen. Ik bid- en ik ben blij dat ik dat kan.

  Mitchell  26-8-1992  - 11-6-2010