Dag 2013 - en bedankt voor alle dagen waar ik van heb genoten

Nog twee dagen, dan begint het jaar 2014.

Ik kijk met nieuwsgierigheid en vertrouwen uit naar 2014

Wat een jaartal..... tweeduizend en veertien en wat ziet de wereld er anders uit dan 100 jaar geleden in 1914.

Ik kan me voorstellen dat mensen elkaar op 31 december 1913 om 00:00 - een gezond en gelukkig Nieuw Jaar wenste! Toch werden het 4 jaar oorlog! Vrede, geluk en gezondheid liet 4 jaar op zich wachten.

Nu staan wij als mensheid weer op de drempel van een jaarwisseling. Weer zullen miljoenen elkaar een gelukkig, gezond, vredig en veilig Nieuw Jaar wensen!

Ik wens jullie allen een;

Gezond,

Gelukkig,

Vredig,

en

Veilig

2014 toe

Gezond- door juiste keuzes te maken, wel of niet roken, gezond eten, met mate drinken en regelmatig te bewegen. Dat we verantwoordelijkheid nemen voor ons lichamelijke en geestelijke welzijn.

Gelukkig- omdat we de afgelopen jaar veel hebben zien veranderen in onze stabiele wereld op gebied van financiële zekerheid en stabiliteit en werkgelegenheid. En dat we leren blij zullen zijn met wat we hebben- niet treuren omdat we iets denken te moeten missen.

Vredig - en die vrede begint thuis tussen man en vrouw, broer en zus, in de familie, in gemeenschappen, in dorpen en steden. Net als men een steen in een poel water gooit en de kringen zich verspreiden - zo ook kan de vrede verspreid worden. Klein beginnen- een hand uitreiken in vriendschap en/of vergiffenis.

Veilig- omdat vandaag en de dag veel wordt gesproken en gecommuniceerd over vuurwerk en de gevaren hiervan. Omdat er veel gevaren op de loer liggen die zo onschuldig lijken.

Ik blik met dankbaarheid terug op een vol en rijk jaar. Ook waren er verdrietige dingen want het leven is nou eenmaal een mengelmoes van geluk, verdriet, leermomenten, nieuwe uitdagingen en vernieuwingen. Ik kijk vol verwachting uit op het komend jaar- bid voor wijsheid zodat ik alle uitdagingen en mogelijkheden op de juiste manier aanpak. Dat de lessen van de afgelopen jaren mij veel hebben geleerd en mij zullen bijstaan in wat komen gaat.

Een datum om nooit te vergeten

Het is zover: Vandaag 1 jaar geleden omstreeks 9:00 verliet pa Fijnekam dit leven. Daar stonden wij dan, Leen Arie en ik- in en in verdrietig om verder te moeten zonder onze pa- toch voor pa opgelucht dat zijn lichaam de strijd opgaf om te blijven. Zijn hart, nieren en longen trokken het niet meer. Zijn hoofd was nog glas helder- " ik had nog graag langer bij jullie willen blijven" zei hij, " maar ik heb zo'n slaap".

Ons laatste weekendje weg - Woudrichem!

Lieve lieve lieve pa, wat is het een moeilijk jaar geweest ondanks de mooie dingen. Wat hebben wij moeite met die lege stoel, de stille telefoon en de gemiste uitstapjes. Volwassen genoeg zijn wij om te weten dat uw heengaan onvermijdelijk was - en ook een soort logisch. U had een mooie leeftijd bereikt - en ja, er waren gezondheid's issues die knaagde aan uw lichaam. Maar toch zo lang zo zelfstandig, tot de dag zich aan kondigde dat ' het niet meer ging' heeft u nog gekookt voor u en Arie en uzelf verzorgd.

Uw lichaam was op en u was moe!

Pa, die drie weken in het ziekenhuis waren zwaar. Opeens moest u alles inleveren. Geleidelijk aan besefte en aanvaarde u dat u alles uit handen moest geven. U was dankbaar voor de goede zorg van al het personeel- waarvan twee nu goede vriendinnen zijn geworden. U werd ook met liefde behandeld - maar dat kon niet anders- want dat straalde u zelf uit.

Hoe trots waren wij op u dat u zich zo kranig hield- tot de laatste dag toe. Ook wij werden daardoor geholpen. Samen met Leen en Arie wisselde wij van de wacht- naast uw bed benutten wij elk mogelijk moment om zoveel van uw nabijheid hier nog te mogen genieten. Uw warme glimlach en vriendelijk woord te mogen ontvangen.

Deze naderende datum viel ons zwaar pa, steeds meer kwamen de herinneringen naar boven- steeds helderder kwam u in beeld en in ons gesprek. Het afgelopen jaar bent u eigenlijk nog aanwezig geweest - er moest zoveel geregeld worden dat het bijna voelde alsof u er nog was- maar vandaag, ja vandaag komt het hard aan- u bent van ons heengegaan. En wij missen u nog HEEL VEEL.

Lieve pa, wat een bevoorrecht om u als pa gehad te hebben - om samen met u een familie te zijn. 

Lieve pa, rust zacht. Wij zullen u ten alle tijden in ons hart mee dragen.

Lieve pa, bedankt!

Zoveel liefde- zoveel mensen die u missen!

Rest in Peace Lucia

Lucia Everdina Maria Zwaga

Geboren 26 januari 1948

Zo herinner ik mij jou, lieve nicht,  een gezicht uit mijn kinderjaren nu voorgoed verdwenen uit het aardse leven

R I P

Overleden 

10 december 2013

Een heel dun maar sterk draadje

Vanochtend werd ik wakker met een zwaar hoofd. 'Te diep geslapen' dacht ik ' kan er nog bij. Heup doet ook al zo zeer'. Dus nou niet echt zo'n Wow moment en - van Goedemorgen en dankjewel God voor mijn rust en dat ik weer een nieuwe dag beleven mag!

Ik bid al een paar weken voor mijn heup/knie en been wat dan ook wat mij veel last bezorgt en eerlijk is eerlijk, dat dit ongemak een beetje de glans van de dag eraf haalt. Dan denk ik ' hoe lang moet ik hiervoor blijven bidden? of ben ik nu aan het zeuren want kinderen die vragen worden overgeslagen!' En dan komt er nog bij dat in mijn directe vriendenkring ergere dingen aan de hand zijn- dus ja waar heb je het over Anita?

Op zulke momenten merk ik wel dat ik sneller de moed laat zakken dan dat ik optimistisch bent- maar ook een soort 'ach dit ( ik dus) is onbelangrijk' gevoel over me heen krijg, en vanochtend was dat even zo.

Nadat ik de houten luiken open had gemaakt (die sluiten wij om de warmte binnen te houden en de kou buiten) zag ik een prachtig tafereel van witte daken en grasvelden, heldere lucht zo winters blauw, een groepje poetsende eenden en twee geiten die naar hun bevroren voedselvoorraad keken. Nou dat was een oppeppertje. Ik vergat even mijn zere heup/knie/been en mijn hoofd voelde minder zwaar.

Zoiets moois, voor mij te aanschouwen en van te genieten van mijn cadeau. Daar kan geen paracetamol tegenop toch? Na een poosje ging ik mijn mail nakijken en mijn blogs lezen- toen kwam ik een prachtig verhaal tegen van Jedidja, waarin een veertje centraal stond, en moest ik meteen aan mijn overbuurvrouw denken een een veertje die zij ook vastlegde met haar camera. Wat ben ik blij met deze samenloop van omstandigheden. Want toeval- bestaat niet!

Kijk - dit veertje 'lijkt' in de lucht te zweven, door een lichte bries gegrepen misschien. Maar niets is minder waar. Dit veertje wordt vastgehouden door een super dun maar oersterk zijden draadje- een draadje van een spinnenweb. Zo super dun dat het bijna niet te detecteren is maar sterk genoeg om dit veertje vast te houden en te behoeden van een val. Dat dit veertje omhoog wordt gehouden- net als ik omhoog wordt gehouden, niet in de steek gelaten word om te vallen.

Toen ik voor het eerst deze foto zag kreeg ik kippenvel- ik voelde meteen dat dit veertje een symbool was voor mij om me eraan te herinneren dat hoewel onzichtbaar- dat God mij nooit los zou laten, dat zijn liefde voor mij oersterk is en mij behoudt van neerdalen en verloren te zullen gaan. De foto heeft ook een tijdje aan mijn muur gehangen- op A4 formaat. Misschien is het tijd om het weer tevoorschijn te halen.

Mijn overbuurvrouw heeft een oog voor detail, ze ziet in de allerkleinste dingen iets moois, iets kwetsbaars of super prachtigs. Zelf beseft ze niet wat een gave ze heeft, wat een talent en rijkdom. Ze is erg terughoudend, bescheiden en privé over haar foto reeks die ik, gelukkig, mag bewonderen en soms ook ontvangen. Ik ga haar foto's weer bekijken. Te bewonderen en mezelf eraan te herinneren dat ook in de kleine dingen grote waarheden schuilen.

Dankjewel Jedidja en jouw veertje. De glans is weer terug en mijn dag vonkelt net als de druppels op het veertje. Mijn voetstappen zekerder geworden wetend dat ik vast word gehouden door een oersterk draadje van liefde- door God gegeven.

En aan mijn overbuurvrouw- dank, dank voor haar scherpe ogen en het vastleggen van mooie dingen.

Even iets HEEL anders- passend onderwijs?

Mijn onderwerpen voor mijn BLOG komen te ontstaan als ik door iets geraakt word wat ik bv belangrijk vind of waar ik een mening over of gevoel voor heb. Ik ben, op beroepsgebied, leerkracht.

Mijn ervaringen zijn rijk aan diversiteit omdat ik zowel in Nederland als in New Zealand les hebt gegeven. Omdat ik ook alle leeftijden voor me hebt gehad. Omdat ik ook op openbare zowel als katholieke scholen hebt gewerkt.

Ik heb om diverse redenen ervoor gekozen om mijn schoolwerkzaamheden neer te leggen. Dat wil niet zeggen dat het onderwerp Onderwijs mij in de koude kleren laat staan. Ik voel me nog steeds betrokken. Hoe mooi is het om kinderen te helpen informatie te ontdekken, nieuwe talenten te ontwikkelen en bij te staan als zij iets nieuws leren. Een bevoorrechte positie had ik en daar ben ik trots op, nog steeds.

Door mijn diversiteit en andere ervaringen heb ik ideeën die misschien wat anders zijn dan de leerkracht die al 35 jaar op dezelfde school en in dezelfde groep werkzaam is. Dat wil niet zeggen dat na 35 jaar dezelfde groep en school fout is- want je leert als leerkracht wel nieuwe technieken en lesmethodes bij. Dat ben je ook verplicht tegenover je leerlingen.

Het onderwijs is niet statisch. Het is constant aan het ontwikkelen en wordt door experts in de politiek  aangepast, verandert en meer passend  gemaakt. Of in ieder geval is dat de bedoeling van de genomen veranderingen en aanpassingen. Passend onderwijs voor al onze kinderen zodat de meisjes en jongens als goed opgeleide volwassenen plaats kunnen nemen in onze maatschappij. Passend onderwijs om elk individuele kind te laten uitblinken in hun veld van expertise. Om te werken, geld te verdienen, het land te dienen en ondertussen hun kinderen naar een crèche of andere opvang te sturen.

Ook daar ( crèche/opvang) wordt aan de kwaliteit gesleuteld. Ook daar moeten kinderen al de mogelijkheid krijgen om alvast te leren zodat de overgang naar school soepeler verloopt. Dat kinderen met taalachterstanden vroeger gesignaleerd en geholpen kunnen worden. Als het gebakje nog niet klaar is haal je het toch ook niet vroeg uit de oven en zet je het onder een gloeilamp?!

Aan de andere kant heb je die groep mensen die zeggen- kinderen moeten tijd hebben om te ontwikkelen, meer te spelen en veilig voelen. Dat ze thuis en in eigen omgeving mogen zijn. Dat ouders DE rol hebben als opvoeder en zorgt voor de voorschoolse ervaringen en taalontwikkeling. Er stond zelfs gisteren een stukje in de krant (AD 3-12-2013) over een moeder die had gekozen om thuis te blijven om voor haar jonge kinderen te zorgen. Ze voelde dat zij zich voor de buitenwereld moest verontschuldigen notabene! Het moet niet gekker worden denk ik dan!

Kind ziet ouder stofzuigen en vraagt-
Kind: " wat is dat?"
Ouder: " een stofzuiger".
Kind: " wat is een slofzluiger?"
Ouder: " STofzUIger- zeg me na sTofzUIger" T T T net alsof je een beetje moet spugen T T T.
Kind: ST T ST T STofzuiger"
Ouder: Knap van jou - goed zo. Een stofzuiger kan stof zuigen. Net als jij uit de fles melk kon zuigen zuigt de stofzuiger stof. Houdt je hand maar voor deze buis. Kijk zo."
Kind: " Oh dat kriebelt" Kind lacht en trek hand terug en doet het weer voor de buis van de stofzuiger. " dat is zuigen he?"
Ouder: Ja dat is zuigen. Zo wordt de vloer schoon. Straks ga ik dweilen, dan moet je even op het kleed blijven want dan is de vloer nat."
Kind: Wat is dweilen?"

Kijk, dat is nou passend onderwijs- Taal ontwikkeling, ouder is opvoeder en leerkracht tegelijker tijd. Kind is in een veilige omgeving en communiceert met ouder. Klinkt herkenbaar? Ik hoop dat deze manier van opvoeden, onderwijs en gezinsleven niet helemaal verdwijnt!

Enfin, dat wilde ik even kwijt......

Het is alweer december

3 december 2012 - wat een dag. Ik was bij  mijn schoonvader. Wij wachten samen op de huisarts. Ik kan die dag nog zo voor de geest halen. Ingrijpende dingen maken toch een diepere indruk denk ik. De dokter kwam, zag en belde. Binnen een half uur zat ik naast de chauffeur voorin de ambulance met mijn schoonvader achterin. Hij zou nooit meer thuiskomen. Op 19 december 2012 omstreeks 9:00 in de ochtend verliet hij het leven- met ons naast zijn bed- totaal aangeslagen, verdrietig en toch opgelucht dat zijn strijd gestreden was.

Hij Ruste In Vrede!

Terschelling - weekendje weg met pa!

De naderende dagen en pa zijn overlijdensdag brengen allerlei herinneringen met zich mee- niet alleen verdrietig momenten, ook mooie momenten, lach momenten en samenhorigheid tussen Leen ( mijn man, Arie (zijn broer) en ik. Ergens in al deze emotie ligt ook de werkelijkheid van het seizoen- Kerst, Oud en Nieuw- de feestdagen van de decembermaand.

Kerst is voor mij een periode van blijheid, van vrolijk zijn, van geboorte, vol belofte en hoop. Vorig jaar was die vrolijkheid ver te zoeken- nu bekruipt mij dat gevoel weer zachtjes aan. Het voelt wel dubbel maar ook weer een stap naar verzoening met de werkelijkheid dat wij door moeten zonder pa. Dat het ook kan, dat wij het ook 'goed' doen. Dat het ook zo hoort te gaan.

Door mijn geloof - wat mij steun biedt  - vind ik vrede in tijden van verdriet en ben dankbaar voor het leven wat ik mag leiden. Ik ben daar ZO dankbaar voor. Hoewel ik, net als meeste mensen, mijn emoties niet altijd onder controle hebt, komt mijn rust toch weer terug via gebed. Zo dankbaar ben ik dat ik kan bidden- en ik kan het me niet voorstellen om het niet in mijn leven te hebben. Ik snap ook dat er mensen zijn die daar moeite mee hebben of dit niet begrijpen. Als je iets niet gehad hebt, mis je het ook niet! - of toch wel?

Bidden betekent niet dat je geen zorgen of tegenslag in je leven zult ervaren, " bad things happen to good people too!"  Het betekend ook niet dat alles van een leien dakje zal gaan. Het betekend wel dat je geestelijke steun krijgt, rust in je hoofd in je denken- en daardoor heldere beslissingen kan nemen en de gevolgen daarvan aankan, rustiger na kan denken over je eigen wel en wee in het leven. Nadenken of dat je op de juiste manier in het leven staat, je talenten goed inzet, klaar staat om anderen te helpen, steun te bieden of beschikbaar bent in tijden van nood en ook in tijd van vreugde mee te vieren in dankbaarheid.

December, voor velen een donkere maand wat licht betreft- ik wil licht laten schijnen in de harten van diegene dit als zwaar ervaren. Mijn gebed voor de komende maand zal zijn voor samenhorigheid, voor steun in moeilijke tijden en voor vreugde in harten van allen die geen vreugde voelen.

Het is december - de maand van VREUGDE en mag ik hopen - VREDE en LICHT!

Light shine your light!
Dit liedje is te beluisteren-samen met de tekst.
Klik op de optie
- listen while you read!

Een momentje onoplettendheid?

De koffers zijn opgeborgen, het wasgoed droog en opgevouwen, nu het strijken nog. De foto's staan op de computer en de paspoorten liggen weer veilig opgeborgen.

Toch is er wat mis.

Vanochtend moest ik met een zachte tandenborstel mijn tanden poetsen. Dat doe ik nu al vanaf dat we thuis zijn gekomen. Ik weet niet hoe lang ik nog foto's met mijn camera's kan maken omdat ik niet weet hoeveel stroom er nog in de batterijen en accu zit. Leen kan zijn mobiel niet gebruiken. Gelukkig heb ik een reserve Apple oplader zodat mijn iPad en iPhone wel opgeladen kunnen worden.

Het is nat en koud buiten. Wij gidsen samen in National Park Hollands Biesbosch. Met koud weer hebben wij allebei een mooie warme fleece om aan te trekken. Ik ben blij dat ik even niet naar buiten hoef, anders zou ik het erg koud hebben. Voor de komende zomer had ik nieuwe teenslippers- sjieke dan wel te verstaan- gekocht. Gelukkig is het nog geen zomer.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. We zijn helaas een tas kwijt geraakt.

Ik heb vanochtend een lijst gemaakt met alles dat erin zat, tenminste wat ik me nog kon herinneren. Bij aankomst thuis was het al snel duidelijk, die tas ( een klein trek/wieltjes koffer) ontbrak. Meteen Schiphol bellen, formulier invullen online en maar hopen dat een eerlijke vinder de tas inlevert. Dat is nog niet gebeurt. Helaas!

Wij zijn dankbaar voor alles wat we gezien, gedaan en meegemaakt hebben. Wij zijn dankbaar heelhuids thuis gekomen te zijn, wij zijn dankbaar voor vrienden en familie die ons liefhebben. Er is geen man overboord maar toch laat het een nare smaak achter dat nu dit juist op het laatste nippertje toch fout is gegaan.

Misschien heeft de 'vinder' het koud en kan hij/zij de fleece goed gebruiken, misschien heeft hij of zij geen tandenborstel. De toilettassen en opladers kunnen ook van nut zijn- helaas zouden wij ze zelf ook graag terug hebben.

Ik heb nog elke dag gebeld naar Schiphol Afdeling: gevonden voorwerpen tevergeefs! Het formulier voor de verzekering ligt klaar. Ik wacht nog tot woensdag, dan als er nog geen goed nieuws is, zal ik de claim indienen en kijken wat er van komt.

He, wat jammer nou!

Thuiskomst- helemaal geweldig

Onze vakantie reis naar Nieuw Zeeland zit erop. En wat hebben wij genoten. Voor diegene die de BLOG hebben gevolgd- de rest komt nog. We zijn dan wel thuis maar ik heb nog verhalen en foto's genoeg om toe te voegen. Ik maak het verhaal wel volledig af- dus..... even geduld, het zit eraan te komen.

Bij aankomst in Nieuw Zeeland werden wij overal warm onthaald. Mensen waren oprecht blij ons te zien. Zeker voor Leen was dit leuk- het is alweer 8 jaar geleden dat hij meekwam. Echt mooi, warm, ontroerend. We hebben het zo leuk gehad, verwend geweest en zijn ervaringen rijker. Wat een zegen, wat een rijkdom.

Terug in Nederland- een warm onthaal op Schiphol door Hinriette en zoon (18) Joey. Tulpen- en een warme auto om in naar huis te rijden. Er waren vrienden in huis geweest om het huis te versieren- wederzijds op de aardbol dus- mensen blij ons te zien, te omarmen, te begroeten en met zoveel vreugde ons welkom heten! Weer een zegen.

Ik voel me zeer bevoorrecht om dit mee te mogen maken.

De komende tijd zal ik weer tijd maken om deze BLOG weer op te starten- ik heb een belofte gedaan aan mijn kleinzoon (13)  in Australië- mijn Nederlandse BLOG ga ik vertalen- hij wil ook lezen waar ik over geschreven hebt. "Want", zei hij, "het was ook mijn vakantie oma"! En terecht- dat was het ook.

Deze ervaring zal lang, heel lang, in mijn geheugen gegrift blijven. Een bron van warme herinneringen.
Ik ben een dankbaar mens.

We zijn er....... oh wat fijn dat we er zijn!

Ja, het is ervan gekomen. We zijn ' Down Under".

Al een paar dagen en het was meteen spannend. Een onverwachte dag voor mijn dochter die al maanden bezig was met plannen. Zelf kon ze niet naar het vliegveld komen - omdat ze in het ziekenhuis lag. Spoed operatie blindedarm. En, wat een zegen, alles is goed gegaan- en nu herstellen maar.

Ik ga hier nu niet verder op in. Ik ben een aparte BLOG over onze vakantie gestart voor diegene die mee willen liften op onze vakantie. Het kan zo zijn dat ik deze even verwaarloos. Want ja, ik ben nu bij de kinderen en kleinkinderen- en ga niet uren lang voor dit scherm zitten.

De naam van de BLOG is happysixtiethbirthday! Want het was tenslotte het cadeau van mijn kinderen voor mijn verjaardag.

Na een veilige reis- geland in het land waar ik 30 jaar heb gewoond- ik kijk uit met genoegen na alles wat ons te wachten staat.

www.happysixtiethbirthday.blogspot.co.nz

Vrijwillig is niet vrijblijvend

Al een tijdje loop ik rond met deze zin in mijn gedachten. Dat komt door het werk dat mijn man doet. Hij is een regio co-ordinator voor een stichting. Zijn taak is om vrijwilligers te steunen, informeren, enthousiasmeren en begeleiden in hun functie. Hij krijgt berichten via een bureau van mensen die zich hebben aangemeld als vrijwilliger om iets te betekenen voor deze stichting. Vrijwillig dus- zelf aanmelden en een handreiking doen naar en voor mensen die steun kunnen gebruiken.

Dan komt puntje bij paaltje- de tijdstip waarop deze mensen nodig zijn- ingezet zullen worden om hun bijdrage te leveren. Zo teleurstellend vaak zijn de telefoontjes die binnenkomen. De excuses zijn soms echt oprecht - zoals het leven wel eens voor grote ingrijpende verrassingen zorgt. De verhalen waar ik zo moedeloos van wordt zijn de uit de lucht gegrepen ' noodsituaties'  die voorgedragen worden.

Hier een paar voorbeelden:
- Sorry hoor, ik heb het druk want over twee weken is mijn dochter jarig en ik ben nu al met de voorbereidingen bezig!
- Oh ik was vergeten het in mijn agenda te zetten maar dan ben ik een weekje op vakantie!
- Ik heb nu geen tijd!
- Kan het op een ander moment- deze week komt me niet uit!

Nou, ik weet het wel, er kunnen onverwachte omstandigheden zich voordoen- er kan ' iets'  tussen komen waardoor een planning even niet loopt zoals het hoort. Dat snap ik best.

Toch heeft het mij aan het denken gezet over mijn eigen gedrag. Ik heb mezelf ook wel eens schuldig gemaakt aan het excuus- Nu even iet want......! En daar schaam ik me wel voor.

Want: Vrijwillig is NIET vrijblijvend.

Iemand rekent op mij op het moment dat ik mijn hulp aanbiedt. Dat betekend dat ik een belofte heb gemaakt die ik na hoor te komen. Als het mij ' niet uitkomt'  zal dat andere even uitgesteld moeten worden totdat ik weer beschikbaar ben. Mijn vrijwillig aanbod komt EERST! Heeft voorrang.

Vanochtend zat ik te luisteren naar een van de online preken van Jan Verschoor waar ik vaker naar luister. Hij had het niet over vrijwillig hoor maar wel over de onvoorwaardelijke liefde, het altijd voor mij klaar staan van Jesus die graag mijn dag mee wil maken samen met mij. Elke dag- en niet alleen wanneer ik het moeilijk heb, het (leven) even niet ziet zitten, verdrietig ben of pijn hebt. Hij wil graag elke dag meelopen. Een deel uitmaken van mijn leven -punt!

Geloof is een keus- een vrijwillige keus. Je mag geloven- niks moet. God heeft zijn Zoon mens gemaakt zodat wij Hem beter leren kennen, dat wij ons zelf in Hem herkennen, zijn worstelingen, zijn goede daden, zijn liefde voor de zwakke, zieke, arme. Het is aan mij om deze vrijwillige keuze na te komen- en te realiseren dat ik een verantwoordelijkheid heb- dat vrijwillig niet vrijblijvend is. Dat door Jesus in mijn leven te hebben betekend dat ik dat ook laat blijken door Zijn voorbeeld te volgen, door Zijn werk voort te zetten. Door te laten zien hoe geloven een verschil maakt in mijn leven- en dat doe ik nog niet genoeg!

Ik ben eigenlijk de mensen dankbaar die dit jaar zich hebben 'afgemeld'  dat dit onderwerp diep is aangekomen bij mij. Dat ik meer bewust ben geraakt van mijn verantwoordelijkheid. Ik ga hier aan werken en met God's zegen zal ik trachten zijn werk voort te zetten.

Wie staat naast jou?

Wees gerust - het is geen zwakheid om steun nodig te hebben, daarin ben je niet alleen. 

Wees gerust en vertrouw op Diegene die zijn hulp aanbiedt.

Wees gerust, en leg uw zorgen bij Hem neer.

Vandaag even dit, voor allen die in deze woorden steun zullen vinden.

Als Jezus met je meeloopt

(Deut. 31:8)

Als Jezus met je meeloopt, dan gaat Hij aan je zij.

Wat er ook gebeuren mag, de Here is erbij.

Als Jezus met je meeloopt, in vreugde en verdriet,

in de grootste eenzaamheid, met Hem verdwaal je niet.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat Iemand met je mee.

Als Jezus met je meeloopt, laat Hij je nooit alleen.

Zijn trouwe Vaderarmen zijn altijd om je heen.

Als Jezus met je meeloopt, helpt Hij je er wel door,

over bergen en door dalen, de Heer gaat je voor.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat Iemand met je mee.

Als Jezus met je meeloopt, hoef je niets te vragen.

Is de weg te moeilijk soms, Hij zal je wel dragen.

Als Jezus met je meeloopt, neemt Hij je bij de hand,

en leid je door dit leven heen, naar Zijn Hemels land.

Want, Hij trekt voor u uit,

Hij zal met u zijn,

Hij begeeft u niet,

en verlaat u niet.

Er gaat iemand met u mee.

Altijd fijn om te weten dat we niet alleen zijn!

Even stilstaan

Het is maandag. Mooi weer zelfs, niet verwacht- toch gekregen! Wat een cadeau. Dank u God voor het zonnetje wat schijnt, voor de blauwe plekken in de lucht en de vrolijke stemming die hiermee gepaard gaat.

Wat zit mijn leven toch vol familie, vrienden, gebeurtenissen, leuke dingen, activiteiten, verrassingen en ook verplichtingen. Echt niet erg en vast en zeker voor miljoenen mensen precies hetzelfde. Ik zal niet de enige zijn met een druk en soms (te) volle agenda.
Een gezegend mens ben ik.

Er zijn klusjes die NU moeten, er zijn klusjes die AF moeten en zijn klusjes die mogen en er zijn klusjes die ik zou willen doen! Hoe zit dat met prioriteiten stellen? Doe ik dat wel zorgvuldig genoeg?

Jaren geleden had ik voorgenomen om niet verder dan twee weken van te voren afspraken in te
plannen. Het gevoel van geleefd te worden was erg aanwezig en ik wilde de regie weer in eigen handen hebben. Dat was wel even wennen, aanpassen en soms ook erg lastig- met als gevolg, ik kreeg ruimte om van alles wat op mijn pad kwam extra te genieten. Ik heb het ook een jaar volgehouden. Daarna gewoon losgelaten.... en waarom? Ik weet het niet. Misschien omdat ik het in mijn hoofd had gehaald het een jaartje te proberen.

Tijd voor reflectie is belangrijk, tijd om na te genieten is ook van belang. Om even in het moment te zitten en de emoties en van het gevoel te kunnen genieten. Ook in de zwaardere dingen van het leven zitten leer momenten verborgen en als we de tijd niet nemen- dan zijn wij de verliezers. Want elke ervaring, gebeurtenis of activiteit waardoor wij het leven ervaren- zijn leer momenten. Tenminste zo zie ik dat. En zo heeft vooral mijn vader, met wie ik een speciale band had vooral op het gebied van geloof en levensgesprekken, mij dat zo uitgelegd.

Er zijn taken die momenteel van belang zijn om op tijd af te krijgen. Er is ook een bezoek aan de kinderen en kleinkinderen om voor te bereiden. Voordat we weggaan wil ik de tuin opgeruimd hebben- zomer overblijfselen opruimen enzo. Graag zou ik alle kinderfoto's gescand hebben dat ik de foto's zelf mee kan nemen en uitdelen aan de kinderen. Dat zal opruimen zeg- een hele grote mand vol in mijn kantoortje leeg, weg! Zo'n klus vergt veel tijd en concentratie. Het zijn ook klusjes waarvan ik kan en wil genieten. Tuinieren is een genot en oude foto's bekijken neemt me terug in de tijd toen de kinderen klein waren en mijn leven er HEEL anders uitzag.

Enfin, ik ga weer die afspraak met mezelf maken- niet te ver vooruit inplannen, tijd vrijhouden ipv vrij maken. Tijd om even bij te komen, tot bezinning en de mogelijkheid om nog meer te genieten van mijn prachtig leven. Want als een moment voorbij gaat zonder er echt ingestaan te hebben - dan heb ik dat moment niet verdient.

Krijten voor kinderen

De bedenker van deze actie, Manon met
Tijger en juffrouw Krijt.

Gisteren was een merkwaardige dag- voor mij. Ik had mezelf opgegeven om te helpen bij een geld inzamel actie voor kinderen. Twee organisaties - of doelen voor kinderen waar ik nog nooit van had gehoord. Krijt voor Kinderen en De Regenboogboom.

Op een plein in Dordrecht kwamen honderden kinderen om een krijttekening te maken. Circus spelletjes te doen, springen in een springkussen, geschminkt te worden, in een draaimolen te zweven, suikerspin te eten en leuke dieren ballonen te maken. Een leuke bezigheid op een woensdagmiddag.

Medewerkers even bijkletsen

Om 11:15 pakten ik mijn fiets en ging op weg naar een vriendin via wie ik over deze activiteit had gehoord. Samen zouden wij als helpende handjes meedoen deze actie te laten doen slagen. De donkere wolken dreigde open te breken en ik bad voor een droge overtocht. Dat voelde erg egoistisch dus bad ik nog verder en vroeg voor een droge middag- want om buiten te krijten moet je wel droog weer hebben- en om deelnemers te krijgen moet je ook droog weer hebben, en om een geslaagd buiten evenement te hebben is het ook heel plezierig om droog weer te hebben. Dus al fietsend bad ik voor droog weer- in het algemeen.

Laat de pret beginnen

Aangekomen in de stad waren de voorbereidingen op volle gang. De Rotary was bezig met het opzetten van alle tenten en speelplekken... mensen liepen heen en weer om alles op tijd klaar te zetten. Ik werd op het jureren van de tekeningen gezet. Spannend. Er zouden drie prijzen uitgereikt worden met als deelnemende leeftijd tussen 5 en 11 jaar. Ik kon tussen 100 en 700 tekeningen verwachten werd verteld. Er waren nog twee mensen die op deze taak werden gezet. Gelukkig!!


Wat een middag. DROOG! Ach, bijna iedereen die ik sprak keek steeds naar de lucht en verwachtte heftige buien - en ik ze maar geruststellen dat het niet ging gebeuren! Prachtig.

Geweldige opkomst

Wat een mensen, wat een kinderen. En wat een sfeer. Ik snap dat veel mensen in een financieel krappe positie verkeren- toch was er hier op het plein weinig van te merken. Mensen waren gul, kinderen vrolijk en enthousiast en de stemming super positief. Geweldig! Ik doe volgend jaar weer mee.

Wat een kunstwerken...!

Er werden net iets meer dan 400 tekeningen in ontvangst genomen om beoordeeld te worden. Een giga taak- die ons wel even wat spanning bezorgde. De tekeningen konden ook door de ouders, oma's of opa's opgekocht worden- en er gingen collecte bussen rond voor losse donaties. Aan het eind van dit geweldig evenement waren de bussen behoorlijk gevuld en een groot aantal tekeningen opgekocht.

De stichting die dit geld krijgt om hun goede werk voort te zetten heet De Regenboogboom. Kijk op hun website voor meer informatie.

God schiep de aarde-

Ik weet het. Zo af en toe druipt de verslagenheid of frustratie van mijn blogs af. Toch wil ik even laten weten, mij/ ons leven is niet altijd zuur of vervelend. Over het algemeen neemt genieten en inzetten wel de voortouw. Elke dag zijn er mooi dingen om van te genieten, te ervaren, van te groeien of te delen.

En dat doe ik vandaag bij deze met een poster reclame voor een Historisch Dag in de Hollandse Biesbosch. Dat is aan de Dordrechtse kant. Hier zet een groepje vrijwilligers zich in van de VVHB om het cultuur historisch verhaal levend te houden. Om verhalen over de griend-werkers en hun leven in de grienden te vertellen.

Laatst hoorden ik een opmerking die terecht was ( volgens mij). Een van de gidsen had net een klein groepje volwassen toegesproken er verteld over de zinkstukken, die van wilgenhout zijn gemaakt en waar ze voor dienen - o.a. de opbouw en versteviging van onze dijken. 

Een van de mannen reageerde met een opmerking " waarom hebben wij daar op school niets van mee gekregen maar wel over wanneer Titus Brandsma vermoord was. Ook belangrijk maar de opbouw, design en vakkundigheid waarmee onze dijken zijn gebouwd niet onbelangrijk!"

Ik heb jaren Down Under gewoond. Het is daar, wat natuur betreft, schitterend. Vaak vragen mensen mij, "waarom ben je terug gekomen naar ons koud kikker landje?" Nou, sorry hoor. Maar Nederland mag er best zijn. Ik ben vaak in het buitenland geconfronteerd met de myth - Toen God de aarde schiep vergat Hij Nederland- dus hebben de Nederlanders zelf voor hun eigen land gezorgd. Nou weet ik dat dit een volksverhaaltje is- maar Nederlanders hebben wel veel land erbij gewonnen. En dat ging niet zomaar.

Wat zijn wij bevoorrecht in Nederland om zo mooi te wonen. Wat een gevarieerd land is dit toch. Vrijdag een bezoek gebracht aan Park de Hoge Veluwe. Ook zo'n adembenemende omgeving om het maar niet over Posbank te hebben. Wij nemen elk jaar een jaarkaart ( met auto) om dit gebeid zo financieel te steunen en ook regelmatig te bezoeken. Ook dan kijk ik mijn ogen uit naar het landschap zo prachtig en wijds, kleurrijk en divers. Dan weet ik ook hier eventjes niet goed onder woorden te brengen hoe dit mij raakt.

Ontdek je eigen land- het is PRACHTIG. Niks ervan dat het een vergeten hoekje op aarde is. Hier is goed over nagedacht. En ik mag hier wonen!

In welke provincie je ook maar woont- er is iets moois te ontdekken, te koesteren, te bewonderen en om voor te zorgen. Let wel, we waren gevraagd, of eerlijk gezegd op gedragen om voor deze aarde te zorgen. Ontdek wat we hebben en doe dan mee met het behouden van deze prachtige schepping die ons toevertrouwd is.

Mijn leven brengt ongelooflijke ervaringen met zich mee

Ik geloof! Ja, dat zit in mij. Soms probeer ik me in te denken hoe het zou zijn als ik geen geloof zou hebben - en dat lukt niet! Net als ik het me niet kan voorstellen hoe het zou zijn om niet te kunnen zien, of geen benen te hebben. Maar hoe zeker ik ook weet dat ik geloof wil niet zeggen dat ik alles zomaar los kan laten, of geen angsten en onzekerheden hebt- tegenwoordig even niet in ieder geval!.

De afgelopen paar maanden zit het leven ons niet mee. Er zijn allerlei dingen gaande waarvan ik wakker van kan liggen, af kan vallen, gefrustreerd door raak en verdrietig van wordt. Gemeende echte vriendschappen die vals bleken te zijn, werk tegenslagen, constant oplossingen voor dingen te moeten zoeken- en in de late middag gisteren reed mijn man zijn auto total loss. De grootste zegen was dat hij ( en de andere partij) geen letsel hadden. Helemaal geen schrammetje- niets! Wat hij en ik wel hadden als gevolg- was de SCHRIK die vrij kwam. Allebei op ons eigen manier en voor eigen redenen. Ik BLIJ dat ik hem kon omarmen en vast houden- en dat ik niet naast een ziekenhuisbed (of erger) zat. Hij, omdat hij in zijn hele rij-ervaring ( 40 jaar) nooit zoiets heeft meegemaakt, blik en schade vrij gereden- altijd! De onmacht, klap en aanzien van zijn in elkaar gedeukte auto maakte zo'n indruk op hem dat dit zijn gemoedstoestand wel aantastte. Logisch.

Mijn geloof wordt, heb ik het idee, op de proef gesteld. En ik ben daar door in de war. Want, ik GELOOF, dus waarom mij op de proef stellen, denk ik dan. Ik vertrouw op God en de goedheid van de mens. Ik weet ook dat mensen ook niet allemaal denken zoals ik- dat er ook mensen zijn die op een hele andere manier in het leven staan en er andere normen erop na houden. Toch komen dan, in de donkere ( maar soms ook de lichte ) uren de twijfel zijn kop op steken. Een Vader wil toch niet dat Zijn kind verdrietig is? Dat zijn kind verward en ongelukkig is? Waarom- zoveel, zo vaak en waarom wij?
Ik ben mijn rust kwijt-

En dat is wat mij nu even bezig houd. Ik heb al zoveel mee gemaakt in mijn leven waarin ik de steun, raad en verborgenheid heb kunnen vinden- en nu ben ik even wankel, niet in het geloof maar wel in de rust en zekerheid die ik altijd heb mogen ervaren.

Ik ben op zoek naar die stevigheid, die betrouwbaarheid en ondersteuning.

God, kom weer dichterbij mij.... ik mis dat gevoel!

De voorbereidingen zijn begonnen

"Mam, we hebben een verrassing voor je. Het is wel wat vroeg, maar we ( mijn drie kinderen) hebben besloten wat wij je willen geven voor je 60ste verjaardag. Dus, alvast gefeliciteerd en we zien je zodra jij twee tickets hebt geboekt- wij betalen." Dat was in februari. Ik was pas in mei jarig- maar ze wilde weten wanneer het uit zou komen voor mijn man en mij om een vakantie Down Under te kunnen regelen. Daar sta je dan, met de telefoon in je handen, trilend van vreugde en emoties.

Het is geregeld. Een van de drie woont in Australië. Hij komt met het gezin naar Nieuw Zeeland toe. Allemaal SAMEN. In een stad, een wijk, zelfs zo af en toe in een huis aan een tafel...allemaal!!! Oh het wordt met de dag spannender. Eerst kropen de dagen voorbij. Het liefst hadden mij kinderen ons daar voor mijn verjaardag, maar met boer zoon moest het óók passen in zijn programma. Dat was belangrijk. Die tickets zijn ook geboekt- en zonder dat hij het wist, komen wij met een half uur verschil aan in Auckland! Geweldig.

Ik ben nu bezig met het afstrepen van klusjes en voorbereidingen. Wat nemen we mee? Gezien ik de reis al meerdere keren heb gemaakt weet ik wat me te wachten staat. Ook ben ik niet bezig om vooraf cadeautjes te kopen, behalve echte HOLLANDSE dingetjes. Nee, geen klompjes enzo of Delfts blauw, maar kinder- tuttebel dingen. Slingers zijn ze ook gek op. De koffer is zomaar vol.

Daar zal het voorjaar zijn. Misschien net als hier laat het warme weer op zich wachten en krijgen we het koud. Maar het kan ook anders - opeens erg warm. Ik zie het wel. Een truitje of korte broek is zo aangeschaft. De armpjes van het kleine grut zullen me wel warm  houden. Oh wat heb ik DAAR zin in.

Het klinkt vast heel sjiek en decadent dat ik regelmatig ( ong. 2 tot 3 jaar) naar mijn kinderen geweest ben  de afgelopen jaren. Tegenwoordig zijn er zulke leuke aanbiedingen als je niet aan een jaargetij vast zit- anders is het inderdaad NIET te doen. Ik voel me zeer gezegend dat ik tot nu toe dit heb kunnen realiseren. Met dit cadeau ben ik helemaal geholpen. Anders was het er niet van gekomen. Misschien had ik dan ook bij Robert ten Brink aan moeten kloppen.

Ik ga mijn lijstje nu na lopen, kijken wat ik vandaag nog kan realiseren. Elke dag is er een. Er is werk aan de winkel. Ik verheug me nu al- de voorpret maakt al deel uit van het avontuur. Wat gebeuren er toch bijzondere dingen in mijn leven......! Genieten gewoon. Elke dag, van alle grote en kleine wonderen. Maakt de minder leuke ervaringen en gebeurtenissen makkelijker te dragen.

Nog even een tip voor iemand die misschien op verre reis gaat- neem geen shampoo of douche gels enzo mee. Op plaats van bestemming te kopen en het scheelt heel veel wat gewicht in je koffer betreft. Tandpasta, zeep e.d koop ik op plek van bestemming wel- als we ergens naar toe vliegen! In het vliegtuig is zeep en tandpasta aanwezig dus dat is geen probleem.

Reis je alleen en wil je ruim zitten zonder bij te moeten betalen. Nog een handigheidje - vond ik zelf dan.

Om je stoel te reserveren kan je al van te voren inchecken online. Ik hoef niet zo zeer naast het raam te zitten. De vliegtuigen waarmee ik reis zijn 10 stoelen breed, drie,vier, drie. Ik zoek een gangpad stoel in het midden ( dus 4 stoelen breed). Dan kijk ik naar een rij waar al twee mensen aan het andere gangpad zitten. Ik klik mijn stoel aan. Vliegtuig niet vol, dan komt er meest waarschijnlijk niemand naast je zitten.

raam xxx  gangpad  xxxx  gangpad  xxx raam

raam  xxx gangpad  xxxx  gangpad   xxx raam

Heerlijk omdat ik mijn benen kan strekken... niemand hoeft over mij heen te klimmen en ik kan makkelijk opstaan. Zijlings liggen is ook nog mogelijk vooral handig op een lange vlucht.

Reis je samen is het omgekeerde ook handig- heel vaak wordt dat enkele plekje dan vrij gehouden. GA niet te dicht op de WC zitten- een wandelingetje er naar toe is gezond om de benen te strekken en de meurende geur kan storend zijn - op een lange vlucht dan he!

raam   xxx gangpad  xxxx  gangpad  xxx raam

  raam  xxx gangpad xxxx  gangpad  xxx raam

Nou, dat was het zo'n beetje vandaag. Ik was hier zo mee bezig dat ik me gemotiveerd voelde om erover te schrijven zodat jullie mijn lezers, alvast mee kunnen genieten met de voorbereidingen.

Een nieuwe fase kondigt zich aan

Wij, mijn man en ik, zitten in een (leeftijds)fase van ons leven die ons aan het denken heeft gezet.

Met het verband om de knie- dat ben ik!
Dat waren nou gelukkige tijden!
Opa en oma komen op bezoek

Als kind kon ik met bewondering kijken naar mijn oma- de moeder van mijn moeder. Haar knotje achter op haar hoofd, zilver grijs. Haar rond brilletje op haar neus, vaak ietwat naar voren alsof het eraf zou glijden. De rimpels in haar gezicht die zo heerlijk zacht aanvoelde als je haar een kusje gaf- handen op haar wangen. Haar schort, wit of met bloementjes en soms ook met een leuk gerimpeld kantje eraan die ze standaard aan had de hele dag. Klein van stuk was ze- ja zelfs als kind dacht ik ' wat is oma toch klein'.

Ze was 47 jaar oud toen ze mijn moeder kreeg. Haar laatste baby. Mijn moeder was 30 toen ze mij kreeg. Moet je nagaan- 77 en oma worden. Zo was het toen, in die tijd. Wat leek ( en lijkt) het leven toen zo ongecompliceerd vergeleken bij de mogelijkheden, keuzes en verwachtingen van vandaag.

Ik was 44 denk ik, toen mijn zoon verkering kreeg met een schat van een meid die al veel verdriet mee had gemaakt in haar leven. Ze had twee jongetjes. Heerlijke bengels. Ik was plotsklaps oma. Vond het geweldig om uit hun engelse mondjes 'auma' te horen zeggen. Een van die twee is 3 jaar geleden overleden- er zijn meer kleinkinderen bij gekomen over de jaren. Ik ben 60 en heb nu 9 kleinkinderen (1 in mijn hart en 8 om te knuffelen).

Geen knotje achter op mijn hoofd, wel grijsachtig! Geen schort met kantjes of bloemetjes maar wel met strepen die ik alleen draag als ik kook. Ik heb SKYPE, smsjes en digitale foto's die heen en weer vliegen door de ruimte ipv de blauwe luchtpost velletjes die wij gebruikte om haar wekelijks op de hoogte te stellen van ons leven ' Down Under'.

Dus, levensfase. Wij zijn nog geen 77. Maar we beginnen wel al na te denken over onze nieuwe fase. Willen wij in een groot huis blijven? Willen wij meer ruimte om andere dingen te doen ipv concentreren op werk en onderhoud? Willen wij 'makkelijker'  gaan wonen waar wij de deur achter ons dicht kunnen trekken en niet een week nodig hebben om alles weer netjes te maken na terugkeer van een weekje met weg de caravan? Willen wij meer tijd voor onze vrienden, hobby's en vrijwilligers activiteiten hebben? Willen wij gelijkvloers wonen zodat ik het hele huis in een keer schoon kan maken, netjes houden en van alle ruimte tegelijk kan genieten?

Picknick in het bos

Mijn oma concentreerde zich op huis, koken en opa verzorgen in een kleine 'bejaarde woning'. We waren altijd welkom en het was altijd feest. Mijn kleinkinderen wonen allemaal Down Under. Zij komen niet hier maar ik ga ongeveer om de 2 jaar daarheen. Het leven vandaag ziet er zo anders uit. De rol van man vrouw, de manier waarop wij leven, auto's, internet, werken. Langere levensverwachtingen. Mijn oma is 83 geworden!! Voor toen (de '60-er jaren) was dat STOK oud! Een vakantie was vaak één dag ergens naartoe, picknick in het bos - of een fiets dag in de natuur. IJsjes eten bij Jamin. Nu pretparken, uitgebreid eten op terras en betaald parkeren bij het strand. Treinreizen door het hele land of een camping voor 3 weken in zuid Frankrijk!

Wij hoeven geen villa, we heb geen zin in een grote tuin die we niet zelf kunnen onderhouden, we hebben geen behoefte aan een zomerhuisje op de camping of een grote toering caravan of camper. Ja, we houden van redelijk comfort en mooie plekjes bezoeken- het hoeft niet allemaal GROOT. Wij genieten van alles wat op ons pad komt. Samen!

Wij hebben knopen doorgehakt. Wij gaan verhuizen! Makkelijker wonen- meer tijd voor onszelf en de dingen waar wij veel waarde aan hechten. Ja, ook nog werken want daar hebben we nog wel zin in en energie voor- maar ook dat, met mate! Wat een grote stap- wat een avontuur. Ik bid nu voor begeleiding, wijsheid met verdere beslissingen nemen en uiteraard- een goede verloop van zaken rondom de ver- en aankoop van onze huidige en toekomstige woonplek.

Spannende tijden!

Ver weg en toch dichtbij!

Daar is hij dan- Mijn nieuwste kleinzoon. Bax heet hij. En dan op z'n engels uitgesproken. Nu heb ik een Max en een Bax. Toch leuk. Mijn andere kleinzoon Archie die heel dichtbij woont is ook echt blij. Hij heeft twee zussen en twee nichtjes. Nu EINDELIJK een neefje om mee te spelen.
Het is een kanjer van een baby. Zijn velletje goed gevuld om het zomaar te zeggen. Blozende bolle wangen, donker haar en stevige armpjes en beentjes. Alles erop en eraan. Ik kan niet wachten om hem in mijn armen te sluiten- en dat gaat ook gauw gebeuren.

Op zulke tedere en ontroerende momenten ben ik even uit evenwicht. Dan is de afstand naar Down Under wel even HEEL ver. Dat ik niet even binnen kan wippen voor een knuffeltje ofzo. Dat is moeilijk. Toch heb ik geleerd om daarmee om te gaan. Ik waardeer zo de weken die ik WEL bij hen allen mag zijn. Straks allemaal bij-elkaar- Alle drie kinderen met aanhang. Dat is sinds 2001 niet meer gebeurt. Wij wonen misschien ver van elkaar af maar hebben een hechte band. We weten wat we aan elkaar hebben en het contact is goed. Liefde, trouw en medeleven is niet aan afstand gebonden.

Deze wetenschap heeft mij de afgelopen weken op de been gehouden. Soms wankel, soms met meer vertrouwen- maar wel in goede getrouw. Mijn geloof is de afgelopen weken zeer op proef gesteld door een aantal gebeurtenissen en gedrag tegen ons van mensen waarvan wij dachten- dit zijn vrienden. Dit zijn mensen waar je wat aan hebt, waar je vertrouwelijk mee om gaat en kan gaan. Niets bleek minder waar. Weer een levensles- weer een deuk in je vertrouwen oplopen, weer wantrouwend kijken naar ieder en alles om je heen. BAH BAH BAH!! Maar God is zo dicht bij als ik Hem naar me toe haal. Toch heb ik mezelf weer betrapt dat ik het gevoel had Hem ver weg te moeten zoeken. Terwijl Hij dichtbij was, in mijn ellende om mijn te steunen, te helpen, te troosten.

Net zoals ik met SKYPE mezelf in de kamer van mijn kinderen en kleinkinderen kan bevinden en het gevoel te krijgen/hebben om iets van dichtbij mee te mogen maken. Om een deel uit te maken van iets wonderbaarlijks - zo is God ook binnen handbereik. In mijn hart, in dezelfde ruimte waar ik me op dat moment bevind.

Mijn kinderen kunnen dan wel ver weg wonen maar leven voort in mijn hart en in mijn hoofd. Zo word ik ook gezelschap gehouden door mijn God en is mijn geloof mijn houvast in het leven.

Hehe, de zomerstop die ik niet in had gepland is opgeheven- de routines kunnen weer op gang komen.

Wat een mooie zomerweer, wat een vreugde en vrijheid geeft die zon.
Ik ben een dankbaar en gezegend mens.

Over nieuw leven en oma mogen zijn.

Rara wat zal het worden...??

Het is een gezonde spanning die ik in mijn lichaam mee draag. Ik wordt weer oma.  Het blijft spannend en de vreugde groeit bij elk kindje die ik mijn kleinkind mag noemen. Vanaf het moment dat mijn zoon - de middelste- mij belde en vertelde dat ik oma WAS- nee, niet zou worden- maar was, veranderde mijn wereld. Hij had een relatie met een schat van een vrouw die al twee jongetjes had uit haar vorige relatie. Er is daarna nog eentje bij gekomen- toen waren er 3. Ik was zo trots als een oma maar kan zijn.
Niet alleen worden kleinkinderen als geschenk toegevoegd aan het leven - maar ook ontnomen.
Verdriet en geluk liggen naast elkaar!

Mijn dochter ( de oudste) heeft het ook druk met drie prachtige kinderen- waar ik ook ontzettend trots op ben. Ze zijn alle drie op hun eigen manier een reflectie van hun moeder die ik herken in hun doen en laten.

Mijn jongste zoon en schoondochter verwachten elk moment hun derde kindje. Het is pas 14 maanden geleden dat ze hun tweede dochter in hun armen sloten. Toen was kindje nummer 1 net 19 maanden. Dus u kunt het misschien een beetje voorstellen- Een jong gezin met alle bezigheden, geluk, vermoeidheid en plezier van dien.

Doordat mijn drie kinderen zelf nu gezinnen hebben is onze relatie in dieptegang versterkt. Mijn rol als moeder en het omgaan met hun als kinderen nu vanuit een andere hoek bekeken. Logisch ook eigenlijk. Als je ergens geen ervaring mee hebt- kan je er niet over mee praten. Hooguit kan je begrip tonen voor iets maar zeggen " ja ik weet wat je bedoelt" - nou echt niet. Dus...

Ik heb ook drie kinderen groot mogen brengen- begeleiden tot aan zelfstandigheid en daarna loslaten om op eigen benen verder te mogen. Doordat er een groot aantal jaren tussen de oudste en jongste waren, werd de baby/peuter/kleuter periode verlicht. De oudste twee zaten op school- en ik had tijd en energie om te genieten van de kleine cadeautjes- de glimlach, de slaap pauzes, de kroel momenten. Ook was er gelegenheid om toch bezig te zijn met de oudste twee- ik bofte aan alle fronten.

Voor mijn jongste zoon en schoondochter wordt het een drukte van ongekende proporties na de geboorte. De derde verjaardag van de oudste zal gevierd worden drie maanden na de komst van jongste telg. En wij, mijn man en ik, zullen er bij zijn. Bij die verjaardag - voor de eerste keer. Ook zullen we erbij zijn als de twee jongste gedoopt worden- een zeer heugelijke feit en viering waar ik naar vooruit kijk.

Zelf voel ik me hulpeloos- ik ben op afstand en kan geen praktische hulp verlenen. Geen hand en span diensten. Wat ik wel kan doen en ook doe, is bidden. Elke dag en meerdere keren op een dag. Mijn gebed is voor een gezonde baby, een veilige bevalling, dat hulp wel aanwezig is, dat vader en moeder rust momenten krijgen, dat de baby 'makkelijk'  in omgaan is en geen slaap en eet problemen zal ondervinden. Dat de twee zussen het nieuw familielid met open armen en veel liefde zullen aanvaarden. Dat het geduld en liefde van de ouders ten aller tijden in grote voorraad aanwezig mag zijn. Niet alleen voor hun kindertjes maar ook voor elkaar.

De telefoon is constant binnen hand bereik en opgeladen. Het zal (hopelijk) niet al te lang meer
duren voordat het verlossende bericht mijn oren zal bereiken. Spannend hoor!

Vriendschap - tijdelijk of voor altijd!

Ware vriendschap als een blad goud- 

Oprechte mensen- waar ik van houd

Sommige vriendschappen komen en gaan - net als de zon ruimte maakt voor de maan!

Vriendschap, waar je blij van wordt!

Vele jaren geleden heb ik een vader- dochter gesprek gehad over het leven, normen en waarden en vriendschappen. Dat waren gouden momenten. Mijn vader was een nuchtere man met een helder en ongecompliceerde kijk op het leven. En WIJS.... nou ja dat vond ik. Pap, ik heb je wijsheid nog steeds nodig hoor, ik mis je!


Zoals in eerdere BLOGS geschreven ben ik een gezegend mens wat vriendschap betreft. Als ik erover terugblik dan raak ik de tel kwijt hoeveel mensen mijn pad hebben gekruist en wie ik als vriend(in) heb mogen aanspreken. Voorheen waren er heel wat momenten waarin ik me onzeker voelde als ik iemand uit het oog verloor voor welke reden dan ook. Ik maakte me daar zorgen over. Wat had ik gedaan/gezegd-of niet/ gelaten waardoor de persoon geleidelijk aan uit beeld verdween? Hoe had ik meer of anders kunnen zijn? Een gevoel van falen zou je het kunnen noemen. Dus, vandaar dat ik, terwijl mijn ouders een poosje kwamen logeren, de tijd nam om met mijn vader hierover te praten.

"Pap, kan jij je Sabrina nog herinneren? Die jonge vrouw met een zoontje die ook op de BBQ was vorige keer dat jullie hier waren. Ze kwam altijd zo vrolijk binnen, onverwacht vaak maar altijd welkom. Ja, toen jullie hier vorige keer waren bracht ze nog wat aardbeien mee..ja die! Nou, we hebben heel wat af gelachen en gehuild de afgelopen jaren. Ik snap er niets van. Ja, ze is part time gaan werken en ik snap wel dat ze minder tijd heeft - maar we zien elkaar HELEMAAL niet meer. Ik prakkiseer me suf of ik iets gedaan zou hebben om haar te kwetsen of  zo. Ik kom er niet uit pap! Snap je?"


Ik kon de hersenen van mijn vader horen kraken- nou ja zo leek het wel. Hij zat met een blik op zijn gezicht alsof hij mijlen ver weg was. Bij vriendschappen van vervlogen jaren. Hij keek niet verdrietig of peinzend, gewoon in gedachten en tevreden. En kort en bondig en niet erg poëtisch zei hij dat mensen komen en gaan in en uit je leven wanneer jij je nodig hebt of zij jou. Dat vriendschappen soms een houdbaarheid datum hebben. Dat er vriendschappen zijn die levenslang stand houden, dat sommige vriendschappen eenzijdig zijn en dat er vriendschappen van korte duur zijn. Er zijn ook die merkwaardige vriendschappen waarbij je iemand misschien 10 jaar niet ziet of spreekt en bij weerzien alsof er maar een paar dagen tussen de laatste ontmoeting zit. ( en dat kan want zo heb ik er een of twee). Ach wat een wijsheid! Ik hield van deze momenten met mijn vader.

Er zal altijd een reden zijn
Waarom je iemand ontmoet
Of je hebt hen nodig om je leven te doen veranderen
of jij bent diegene die zij nodig hebben om te veranderen!

Naderhand toen ik even tijd voor mezelf had, ben ik herover na gaan denken. En ja hoor, hij had gelijk ( natuurlijk had hij gelijk) ik kon me een aantal vriendschappen met diverse mensen voor de geest halen die heel bijzonder waren geweest en waarvan ik nu niets meer van vernam. Ik kon ook uitrekenen hoe lang ik met anderen bevriend was (en nog ben). Hun deelname aan mijn leven hadden mijn leven verrijkt, niet beschadigd- ook door hun vertrek uit mijn leven had ik geen negatief gevoel aan overgehouden. Ik was blij en opgelucht met mijn ontdekking en nieuwe inzichten.

Recentelijk had ik reden om dit gesprek weer eens naar voren te halen. Iemand die ik een poosje geleden goed heb leren kennen maakte een abrupt einde aan onze vriendschap. Ik was even perplext. Hoe,wat,waarom was dit nou gebeurt? We konden het zo goed vinden met elkaar. Ik had begrepen uit haar gesprekken dat zij een ongelukkige relatie had gehad. Een waarin zij steeds meer en meer aan zichzelf twijfelde, zich gekwetst en niet begrepen voelde. Minderwaardig en onnozel. En geloof me dat was ze beslist niet. Hoog opgeleid, goede komaf zoals dat zo theatraal heet. Ze had geleerd om zichzelf af te sluiten als iemand dichtbij kwam- om zichzelf te beschermen voor teleurstellingen en niet meer gekwetst wilde worden.

Ik had het door. Ze voelde zich steeds meer op haar gemak- en juist dat veroorzaakte ongemak. Ze dacht deze vriendschap te verbreken zodat ze niet gekwetst of ontgoocheld zou worden. Ze was bang. Oh wat jammer, oh wat moeilijk voor haar. Jammer dat ik die onzekerheid niet weg heb kunnen halen. Of was dat wat er aan het gebeuren was en durfde ze niet verder? Ik zal het (misschien) nooit weten.

Ik wens voor haar veel wijsheid, rust en nog meer bijzondere vriendschappen om te laten ervaren dat het ook goed kan gaan. Ik hoop voor haar dat zij de moed ooit zal hebben om die muur neer te halen en mensen weer toe te laten in haar leven. Ik wens haar GELUK!

Het is zomer

Ja, het is zomer. En nog eens vakantie tijd. Scholen zijn dicht, vakantie parken draaien op volle toeren en mensen hebben over het algemeen andere dingen aan hun hoofd dan gedurende het dagelijks (normale) leven. Vrij zijn van routines die opgelegd zijn, vrij zijn van patronen van - zelfde vandaag, morgen en overmorgen.

Hoewel ik vanuit huis mijn bezigheden heb, en mijn echtgenoot ook, lopen ook onze dagen anders dan 'gewoon'. We nemen wel eens een snipperdag, of maken het bont om een luie dag te nemen. Vooral met dit super bijzonder warm weer. Dan heb ik wel wat moeite om energie in te zetten in wat zwaardere taken. Dus doe ik minder.

Toch vind ik het leuk om sommige bezigheden aan te houden, zoals mijn BLOG. Niet dat het elke keer van die aarde verschuivende mededelingen zijn, maar soms gewoon ook klein en luchtig- gewoon, omdat het kan.

Het schijnt dat een van mijn kleindochters ook een schrijfknobbel aan het ontwikkelen is. Van kleins af aan ( en ze is nog geen 10) had ze iets met woorden. Ze kon vroeg duidelijk praten en op school vloog ze door haar boeken en schrijfopdrachten heen.

Vanochtend werd ik getrakteerd op een stukje poëzie die zij had geschreven na een dagjes bezoek in hun vakantie week aan een dierbare oom en ook als afsluiter een graag bezocht eet gelegenheid ( nee- geen McDonalds ofzo).

Ik heb het recht niet om het gedicht te plaatsen- laat ik aan haar moeder over- maar waarom ik erover schrijf, heeft te maken met waarom ik schrijf.

Om dingen die mij raken een plek te geven, om dingen die mij bezighouden en waarvan ik denk dat anderen daar ook een mening over hebben, te delen en misschien wat gedachten elders wakker te maken. Om leuke, prettige, gevoelige en soms verdrietige dingen van me af te schrijven, buiten mij te zetten zodat ik ze 'dragen'  kan of bekijken op afstand. Het lucht op, bevrijdt en geeft ruimte in mijn lichaam.

Het lezen van mijn gedachten ' op papier'  danwel scherm, heeft het effect een soort gesprek te hebben met mezelf. Vaak als men iets hardop bespreekt dan verheldert dat de gedachten. Mijn BLOGS hebben regelmatig ook zo'n effect op mij.

Ik vind het leuk dat mijn kleindochter aan het schrijven is- dat schept toch een bijzondere band. Haar zusje houdt van tuinieren, dat heeft ze ' mee gekregen'  van mijn vader. Zo komen familie trekjes toch mooi naar buiten en zijn wij herkenbaar voor elkaar.

Ik ga een rust dag nemen. Genieten van de kleine dingen. Ik wens u ook een fijne dag toe- welke dat ook maar mag zijn, want deze BLOG kan ten alle tijden gelezen worden, net alsof ze voor het eerst verschijnen. Mooi is dat he!?