Geef elkaar de ruimte

De titel is een brede moet ik bekennen. "Geef elkaar de ruimte!"

Op zoveel vlakken zie ik een verharding in de maatschappij om mij heen. Als ik ROOD zeg, zeggen 100-den mensen van alles die dit tegenspreekt. Want, ieder mag een mening hebben. Het gekke is, juist door tegengeluid te geven, heb ik juist GEEN recht van spreken. Want, ik heb ROOD gezegd...en daar zijn mensen het er niet mee eens.

Zelf reageer ik ook wel eens heftig als ik iets lees waarvan ik denk- jeetje wat overdreven of tegenstrijdig. Dan schrik ik zelfs van mijzelf. Ik ga nog eens nadenken en probeer in te denken hoe het moet zijn om ergens last van te hebben. Rook bv in de wintermaanden wanneer er een aantal schoorstenen hun wolkjes uitstoten. Nou is Nederland niet echt een schoorsteen land vergeleken bij zeg, Nieuw Zeeland. Ik kan het alleen daar mee vergelijken omdat ik daar ervaring mee heb. Nederland zoals ik het van kinds af aan ken.... was eerst wel van de kachel maar al gauw kwam de verwarming om de hoek kijken. Hout werd duurder en het stapelen was ook niet echt een geliefd activiteit. Vooral omdat dit in de zomermaanden plaats vond. Elektrische verwarming of ketel....daar ging merendeel huishoudens naartoe. Toch is er iemand in Nederland, " die geen lucht binnenkrijgt" vanwege het rookoverlast. Ramen en deuren moeten dicht en deze persoon ( een lezer van het AD die

een brief had geschreven in de krant van vanochtend) komt bijna de deur niet mee ruit. Dat moet erg vervelend zijn. Beangstigend dat zijn/haar gezondheid zo erg zwak is dat het door een paar schoorstenen in gevaar gebracht wordt. Nou is het vast wel een ding maar zo erg? Is dat ook niet een deel van de verloren tolerantie, van acceptatie en van elkaar een levensstijl gunnen. Waarom mag er geen schoorsteen meer zijn waar een gezellig vuurtje brand en een gezin zich hieraan verwarmt gedurende de koude wintermaanden.  Neem ik deze persoon niet serieus genoeg? Of is het een beetje overdreven reactie van de briefschrijver? Ik houd rekening met het ongemak- tegelijkertijd denk ik, 'ach de hele winter binnen blijven en ramen dicht houden- het zal toch wel meevallen? Want de briefschrijver ging verder door, met het moeilijk hebben de hele zomer waardoor IEDEREEN aan de BBQ zit. Want ook dan moet hij/zij binnen bijven met deuren en ramen dicht.

Wie moet hier nu rekening houden met wie....? In hoeverre is het mogelijk om iedereen happy te houden? Want om alle BBQ's te gaan verbieden, geen haarden die meer aangestoken mogen worden. Dit lijkt mij meer agressie op te roepen dan begrip. En begin niet over het milieu. De lucht wordt vervuild door de rook. Nou de aarde schud in Groningen door gas winning, de windmolenparken storen het uitzicht, doden vogels en veroorzaken geluidsoverlast. Hoe je het ook went of keert. We moeten ons warm kunnen houden en iets op welke manier dan ook zal wel tegenstanders oproepen.

In hoeverre geven wij elkaar de ruimte?

Wil je geen haan horen kraaien ga dan niet in een dorp of op het platteland wonen. Wil je rust en ruimte- accepteer dan dat ook dan er compromis gesloten moet worden. Wil jij in geen luidruchtige buurt wonen- zorg dan dat je rondkijkt en zie dat er een speeltuin en school dichtbij is, maak dan een andere keuze. Zo niet, ga dan niet de school en gemeente klagen vanwege geluidsoverlast. Wil je in een restaurant rustig kunnen eten zonder kindergeluiden- zoek een restaurant zonder kinderstoelen. Of ga in een hoek zitten...ver weg van de grote gezinstafels. Maak geen stennis want ook gezinnen vinden het fijn om uit eten te gaan. Blijf anders lekker thuis.

Geef elkaar de ruimte om een andere mening te hebben. Duik niet in de pen of online en schrijf negatieve, demoraliserende en kwetsende opmerkingen. Ik hoef niet met iemand in te stemmen of tegen te stemmen. Ik hoef alleen maar mensen het recht te gunnen om ergens over te denken, opmerking over te mogen maken/hebben zonder dat ik die tegen spreek.

Ik hoop dat de social media op een meer respectvolle manier ingezet kan/gaat gebruikt worden door mensen te ondersteunen, te motiveren en aan te moedigen. Geef elkaar de ruimte om te zijn wie we zijn. Om verschillen te omarmen en met andere ogen te kijken naar de ervaring en beleving van anderen. Het verrijkt je leven- echt waar. ( Dat is mijn ervaring en mijn mening dus op dit onderwerp).

Zou ik iemand zijn die elk jaar een Goede Voornemen zou uiten, dan zou het deze zijn. Geef elkaar de ruimte. Accepteer verschillen en vier ons kleurrijke wereld.

Een gezegde kerst en een fijne jaarwisseling gewenst.

Mijn blogs als boeken af laten drukken

Het is alweer een tijdje geleden. Nu, voor de tweede keer heb ik mijn blogs af laten drukken via de website- Blog2Print. Zo spannend. Het is toch een wonder om je eigen woorden op papier te zien. Of ze nou andere boeien of niet, het zijn wel je eigen gedachten en teksten die wat voor de schrijver  betekenen. Natuurlijk is het leuk als iets online staat en pakweg 100 - 1000 ( of meer)  mensen vinden het mooi, leuk, interessant om mee te lezen. Als ik daar niet om gaf zou er geen reden zijn om de blog openbaar te hebben. Dan is het mogelijk om dit allemaal privé te houden. Alleen voor zelf schrijven. Het is zelfs mogelijk om de blogs alleen door genodigden te laten lezen. Zo beperk je de buitenwereld maar gaan de blogposts naar de mensen die jezelf kiest om mee te lezen. En dat is ieder zijn goed recht. Ik kies voor Openbaar. Toch vind ik het ook leuk om de blogs op papier te hebben, en als een boek alles terug te kunnen lezen. Foutjes en al.

Het is ook opvallend dat sommige onderwerpen waar ik een mening over had, nog steeds hetzelfde zijn. Toch is er bij anderen een beweging teweeggebracht. Na het opschrijven van iets- heb ik er soms een heel ander gevoel of inzicht van gekregen. Het schrijven werkt dus voor mij op verschillende manieren therapeutisch en verhelderend.

Vaak dollen er gedachten door mijn hoofd waar ik in een impulse wat over schrijf. Wat ook gebeurt is een aangrijpende gebeurtenis geeft ook aanleiding tot schrijven. Soms is het een ervaring die ik wil delen. Er is geen rode draad anders dan de drang om het gesprek uit mijn hoofd te halen en 'op papier' de ruimte te geven om daar verder te leven. Als dat warrig klinkt, ik weet het niet anders te verwoorden.

Ik merk ook, na 5 jaar begonnen te zijn met bloggen, dat mijn Nederlandse taal erop vooruit gegaan is. Mijn woordenschat is verder uitgebreid. Ik heb er nl best wel eens last van om de juiste formulering te vinden voor iets wat ik schrijven wil. Mijn Nederlandse taal, al is het mijn moedertaal, is toch niet zo goed ontwikkeld door een afwezigheid van ongeveer 30 jaar waarin ik Engels heb gesproken. Ik doe echt mijn best om als volwaardig volwassene voor de dag te komen met correcte taal. Wat niet helpt is het verloederen van de Nederlandse taal met het Engels. Ik probeer het niet te gebruiken terwijl er juist steeds meer Engels verworven word door het Nederlands.

Al enige tijd geleden, toen ik zag dat ik over diverse onderwerpen schreef, en er ook een Engelse blog op na hield, heb ik al mijn blogs verdeeld. Nu heb ik er 5 verschillende waarvan 1-tje ietwat verwaarloosd wordt. Op mijn 'hoofd' blog staan links naar alle andere onderwerpen. Zo probeer ik de diverse lezers aan te bieden waar de interesse ligt. De kookliefhebbers onder ons, de oma's ver weg, mijn Engelse volgers, over het geloof ( die er een beetje bij-inschiet momenteel) en uiteraard deze blog 'Ik zie dat zo/Dit wilde ik even delen'.

De boekenkast pronkt nu met nog wat blog boeken van mij....dat geeft zo'n geweldig gevoel. Voorlopig zijn jullie nog niet van mij af. Mijn hoofd zit nog veel te vol.

Fijne feestdagen allemaal.

De 11de maand in 2017

Schrikt u hier ook van? De 11de maand van 2017? Ik kan me nog heel goed voor de geest halen wat en hoe alles was 12 maanden geleden. Twaalf maanden nota bene. Lijkt echt niet zo lang. Toch is er veel gebeurt dit jaar. En daar ben ik dankbaar voor.

Het begon vroeg in het jaar met de keuze van mijn zwager om een appartement te kopen bij ons in het gebouw. Hij is alleenstaand en hij en mijn man ( zijn broer) zijn beste maatjes. Met ons drietjes hebben wij de klus geklaard - met hulp van een aannemer dan he. Het was zo af en toe wel buffelen maar dan heb je ook wat. Behalve met het schilderen van de voordeur zijn wij klaar. Het feest kan beginnen.

In april vertrok ik naar Nieuw Zeeland met een oversteek naar Australië tussendoor. In Nieuw Zeeland wonen oudste dochter en jongste zoon. In Australië de middelste- ook een zoon. Eenmaal zo ver gevlogen ga je toch het rijtje af nietwaar? Na 6 weken kwam ik weer thuis. De werkzaamheden waren nog id volle gang dus vervelen hoefde ik mij niet.

Bezigheden als vrijwilliger in het Biesbosch, huishoudelijke taken, leuke eetmomenten en bezoekjes vrienden ook van ver. Het kon allemaal.

In juli een 12 daags auto tocht met de MG door Oostenrijk-Tirol en Italië zorgde voor wat afleiding and mooie uitzichten. Het was ook wel even nodig om er tussenuit te gaan en samen te zijn. Was weinig van gekomen.

Ook toch wat droevigheid te verwerken.  Zo gaat het in  het leven. Gelukkig hebben wij allen steun aan elkaar. Verlies of uitzicht op verlies van geliefden is een moeilijke periode in iedereen hun leven. Als het dichtbij komt is het best wel even slikken en proberen te relativeren. Valt niet altijd mee.

In oktober is mijn man met broer en nog een goede vriend 5 dagen naar Boedapest geweest. Een soort - "Dankjewel" zeg maar! Ook daar hadden de mannen echt even behoefte aan. Ik had dan alle vrijheid om te komen en gaan zoals ik dat verzon- alleen die vlieger ging niet op. Denk vanwege de vermoeidheid en nu eindelijk de rust- ik had 5 dagen plat nodig. Blijkbaar dus....jammer joh!

Het is november. Hoewel ik niet van de 'te ver van tevoren' inplannen ben is het nu wel zo dat het jaar 2018 redelijk volgeboekt is. Het is een kroon jaar (65), ik krijg bezoek uit Australië en daarna uit Nieuw Zeeland. Uiteraard willen manlief en ik ook saampjes ergens heen. Als ik dat zo schrijf en lees - zie ik wel dat ik volgend jaar om deze tijd weer schrijf- oooooh wat is het jaar toch voorbij gevlogen, maar er is wel heel wat gebeurt.

Nu nog even genieten van de (vandaag) 47 dagen tot 2018.

Op de slof.....

Afgelopen woensdagochtend- heerlijk herfst weer en ideaal om lekker buiten te zijn. Manlief en ik hebben wat uurtjes doorgebracht in het Biesbosch. Meegeholpen met een 'werkclubje' om wat orde te scheppen in een stukje Educatief bos. Het was erg gezellig. Het werd ook behoorlijk warm, al dat gesleep met takken en stukken boom. Ik voelde wel dat mijn sok niet goed zat in mijn werkschoen en ipv wijsheid - sloeg stommiteit toe. Ik liet het voor wat het was. En wat werd het? Een grote open blaar op mijn hiel die schroeide en ja, bijna bloeide!

Dom dom dom. Ik had meteen er wat aan moeten doen. Toch overwon de gezelligheid over wijsheid. Ik trok wel mijn schoenen en sokken uit- zag de schade en dacht, " ik kan door als ik die laarzen maar aandoe. Zit zachte voering in en zonder sokken zitten ze ruim." Inderdaad, ik voelde de blaar plek niet schuren en bleef gezellig bij de werkgroep.

Na afloop heb ik mij verkleed, schone sokken aan- heeeeel voorzichtig over de zere plek die ik voorzien had van een pleister en liep de rest van de middag binnen op sokken. Ook s 'nachts de wond bedekt en veilig gesteld van mogelijk meer schade. Donderdag 'ging' het redelijk maar wel alleen op sloffen. Vrijdag was oorlog tussen mij en mijn voet. Rood, boos, opgezet en zelfs ernaar kijken deed zeer. Bah, verdorie nog aan toe. Je zou denken dat ik onderhand wel wijs genoeg zou zijn om zoiets niet te laten gebeuren. In de soda ermee, antibiotica zalf en zwachtelen die handel.

De dagen die volgde gingen gepaard met gestuntel, gezucht en gekreun. Ik was boos op mezelf. We hadden een paar afspraken staan. Eigen schuld dikke bult ( inderdaad) dus een oplossing zoeken om toch te deur uit te kunnen. Wie niet nadenkt moet op de blaren zitten- nou ja, lopen in mijn geval dus.

Ik trok hele zachte zomerschoenen aan en in mijn tas nam mijn sloffen mee. Daar zaten geen hielen in. Toch was lopen geen lolletje. Eind van de dag was de schade wel minder dan vrijdag maar oh wat was ik blij om met mijn voet omhoog te zitten.

Het is inmiddels maandagmiddag. Vanochtend werd mijn voet met liefde behandeld bij mijn pedicure. Ik had de afspraak al staan voor een verzorging's behandeling. Wat een geweldige vrouw is dat. Ze heeft mijn wond anders 'ingepakt' en gezorgd dat er wat rust op mijn hiel en bij de wond komt. Nu weet ik zeker- nog een paar dagen en ik ben weer de oude. Ook wijzer- ja echt wel. Nu even wat voorzichtiger aandoen en lief zijn voor mijn voet. Ik wil er nog langer mee door.

Herfst- wat ga ik genieten

1 november 2017 - het is herfst. Ja eindelijk. De zon is nu bezig een zomer elders te verzorgen. We zien het nog wel, voelen het ook niet een beetje maar het is een feit. Wij zitten in de herfst fase van 2017. En wat een prachtig seizoen is het ook. De kleuren en geuren, de wijdere blikken u dat de bomen hun bladeren verliezen, de langere avonden met gezellige kaarsen en sfeer lichtjes. Een tijd om bij te komen.

Nou hoor ik al geluiden van mensen die zeggen, "bah, hier heb ik geen zin in. Geef mij maar een jaar lang zomer." Gek genoeg gezegd, ook daar wordt een mens moe van. Ons lichaam is niet ingesteld om alleen maar met hoge temperaturen in het leven te staan. Afkoelen even. Erg gezond.

Ik voel voor die mensen die depressies krijgen omdat het weer omslaat. Die komen pas in het voorjaar weer 'tevoorschijn' zeg maar. Dat moet een verschrikking zijn. Want er valt veel van te genieten - ook al schijnt de zon ergens anders.

Het enige ongemak wat ik ervaar is niet wetend welke kleren te dragen. Truien met lange mouwen en een hoge nek zijn niet aan mij besteed. Te warm. Ik kies het hele jaar door voor een korte mouw met vest, jasje of iets van dien aard. Ik heb het al gauw te warm. Ik heb diverse jassen- allemaal verschillende diktes. Vorige jaar heb ik mijn echte winterjas maar een paar keer aan gehad. Letterlijk. Naar de nachtmis in de Grote Kerk en over straat zwalken met Oud en Nieuw.

Kleuren teveel om op te noemen
Wolken van spreeuwen weg naar andere oorden
Het riet kleurt geel
De bladeren rood, oranje en vaal groen
Paddestoelen sieren de velden
Kastanjes allemaal al geraapt door kinderhanden
Bladeren knarsen onder de laarzen
Kaarsjes weer op tafel
En balkons, zomerhuisjes en caravans
toegedekt

Herfst- wat ga ik van je genieten.

Voor wie denkt, " het duurt weer lang voordat zomer komt", kijk maar naar de kalender. Het is 1 november, waar is het jaar gebleven? Dus wanhoop niet. De dagen zullen weer lengen, de spreeuwen weer wederkeren en de bomen kleden zich straks weer aan met nieuwe kleren.

Het zit 'm in de kleine dingen

Het heeft even geduurd maar nu heb ik weer tijd om even wat gedachten van mij af te schrijven. Ik ben ook actief op andere blogs en soms komt er niet van om ze regelmatig te voorzien van een nieuwe post. Vooral op momenten zoals de vorige series van 7 over Veranderingen. Dan komen de anderen wat minder aan bod.

'Het zit 'm in de kleine dingen'. En wat bedoel ik bij 'het'. Dat kan van alles zijn. Een ongelukje, een geluksmoment of een ergernis. En omdat 'het' klein is, kijken we er soms gewoon door- of overheen. Deze opmerking raakte mij kort geleden en ik heb het niet los kunnen laten.

In zijn algemeenheid, en ik benadruk, ALGEMEENHEID, staan wij Nederlanders bekend om ons 'zeur gedrag'. Helaas moet ik ook bekennen dat het opvallend is, en was, vooral merkbaar na mijn terugkeer na afwezigheid uit Nederland voor zo'n 30 jaar. Of de koffie was te warm of het kopje te koud, de stoplichten niet op elkaar afgestemd, de parkeerplaatsen te duur, te weinig te ver lopen. De buren deden het niet goed, de bakker bakte er niks van, de gemeente shoot te kort. Ik kan zo nog wel een uurtje doorgaan.

Er viel en valt overal wel wat over te zeggen ( klagen). Stukje bij beetje begon ik mee te gaan in dit gedrag. Want waar men zich mee verenigd, daar word men mee besmet. Totdat ik bezoek kreeg van een vriendin uit Nieuw Zeeland die bleef logeren. We brachten veel tijd door samen en hebben een geweldige paar weken gehad. Het viel haar op, dat ik wat 'grumpy' was over dingen die eigenlijk weinig of niks toevoegden aan de vrolijke stemming. Ze constateerden dat ze dit niet gewend was van mij. Ik schrok ervan. Hoe is het mogelijk dat ik mij zo negatief uitte over zaken?

Het kwartje viel, en ik ben op gaan letten. Op mezelf hoor. Want op een ander letten is niet mijn taak. Ze had gelijk. Ik was 'besmet' geraakt en realiseerde mij dat ik goed op moest gaan passen om geen brombeer te worden.

Toen kwam een berichtje op Facebook waar mijn lieve nicht Astrid op had gereageerd. Om 1 geluksmoment van de dag op de schrijven. Ze reageerde met 'EEN??!' en ik begreep haar meteen. Want in elke dag zitten van die kleine soms over het hoofd geziene momenten waar je een brede glimlach van op je gezicht krijgt. Of een warm gevoel van binnen. Zelfs op verdrietige momenten zijn er pareltjes van geluk te proeven.

Toen mijn kleinzoon verongelukte in Australië logeerde mijn oom uit NZ bij ons. Dat, geloof me, was voor mij een geluksmoment. Zijn armen van troost en wijze woorden hebben mij enorm geholpen. Wij hebben die dag een bijzondere tocht gemaakt en toch ook nog wat gelachen.  Ook op 'gewonen' dagen zijn die happiness pareltjes te vinden en je hoeft niet eens te diep te zoeken.

Toen mijn dochter en gezin uit NZ hier op vakantie waren eindigde ze de dag met het vertellen aan elkaar wat de 2 mooiste momenten van hun dag waren. Dat vond ik zo mooi. Ook toen kwamen de kinderen met kleine dingen tevoorschijn waarvan ik dacht, 'zo dat is bijzonder'. Niet dat van "De Efteling" maar "toen ik dat kleine hondje van die mevrouw mocht aaien. Dat was zo schattig"!

Kleine dingen die we over het hoofd zien. Nu heb ik mij voorgenomen om elke dag de 'kleine' maar waardevolle dingen in het zonnetje te zetten. Dat deed ik wel maar de gewoonte is ietwat versloft. Ik ga dagelijks opschrijven wat mij bekoorde, waar ik blij van werd, waar ik een glimlach van op mijn gezicht kreeg.

Hopelijk kan ik hierdoor de tij weer keren en ophouden met dat geklaag. Gelukkig zit het er nog niet helemaal ingebakken... er is hoop! Daar ben ik blij om.

Veranderingen #7. Het slot. Hiep hiep hoera - 90 jaar!

Toen ik eerst weer terug in Nederland was, maakten ik de rit naar Leeuwarden fluitend en vaak. Dan logeerde ik bij mijn oom en tante en bracht het weekend daar door. Erg gezellig.

Die tijd was voorbij toen ik weer een relatie kreeg. Mijn weekende vulde zich op andere wijze- toch vonden wij samen of ik alleen de weg nog naar het vertrouwde adres.

De jaren zijn verstreken en het leven heeft definitieve veranderingen op gang gezet. Mijn tante is een paar weken geleden overleden en mijn oom woont niet meer op het 'oude vertrouwde' adres. Mijn bezoeken werden ook minder vaak. Toch maakte ik die rit ongeveer 4 @5 keer per jaar.

Het leek wel een greep op de oude tijd. Door de ziekte van tante en haar overlijden ben ik weer vaak op pad richting Leeuwarden. Nu is de herfst echt zichtbaar. De wolken spreeuwen dansen in de lucht en over de wegen. De bomen worden kaler en de boerenakkers leger. Het was nog wel lekker even om op het bankje te zitten bij de 'Coffee to go' van Hajé, Almere. Een medium cappuccino en een kaasbroodje. Vaste prik. Nou ja, meestal als ik beperkte tijd hebt. Een andere stop die ik graag maak is in Lemmer. Dat geeft meer een vakantie gevoel.

Zondagmiddag reed ik dus weer richting Fryslân. Maar nu met tussenstop in Belt-Schutsloot. Daar op de camping staat de caravan van vrienden. Die waren die dag net even niet aanwezig en kon ik gebruik maken van deze plek. Zo kon ik met wat rust en ruimte op tijd in Leeuwarden zijn maandagochtend voor de verjaardag van oom. Hij zou 90 worden en dat, ondanks de verdrietige periode, zouden wij als familie toch vieren. Op maat dat wel.

De zon scheen, de bootjes schommelde wat op het water. Er waren redelijk veel gezinnen aanwezig op deze mooie dag. De camping beheerders wuifde mij toe, blijkt dat we toch wat vaker hier komen dan we denken. Ze herkende mij en de auto 😂 .

Na alle drukte van de afgelopen weken was ik opeens in een hele andere stemming. Om mij heen rust, leegte, stilte. Natuur omhelsde mij. Veel energie had ik niet - en dat was ook fijn. Anders was ik aan de wandel gegaan of iets ondernomen. Dat wilde ik nou juist dus NIET. Ik had verder niets nodig.


Na een korte rit van 1 uurtje zat ik aan de koffie samen met mijn nicht, mijn oom en een achterneef. Herinneringen, verhalen, en uiteraard de veranderingen die plaats hadden gevonden in de 90 jaar dat mijn oom op deze wereld verblijft. Nostalgie. Na de koffie en de heren hun borrel werd het tijd om te lunchen. Mijn nicht en ik zouden samen met oom naar zijn favourite Chinees restaurant gaan. Daar waar hij jaren lang regelmatig met tante aan tafel schoof voor een lekkere maaltijd. We zaten aan die een zelfde tafel. En ondanks de emoties en herinneringen, hebben wij van een bijzondere, lekkere en gezellige maaltijd genoten.

Teruglopend naar huis vertelde oom nog een anecdote, wees vergane glorie zaken aan en ratelde namen van bedrijven af die gekomen en gegaan waren op de Voorstreek. Ik kende er ook heel wat - de veranderingen hier zijn ook merkbaar. De glans van wat de Voorstreek was, is nu niet meer.

Het is dinsdag, ik ben thuis, beetje vlak en zeker moe. Ik neem het ervan vandaag - na de was opgehangen te hebben, keuken een beurt gegeven en slaapkamer netjes. Ik ga op balkon genieten van de middagzon en hopelijk even weg dutten.

Hier het SLOT van de serie - Veranderingen. Dagelijks veranderd het leven. Het is maar hoe we ermee omgaan. Erin meegaan of tegen vechten. GA voor het geluk! Geniet en wees dankbaar!

Veranderingen #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #5 . Het afscheid

Verandering #6. Een nieuwe dag 

Stof tot nadenken- relaties!

De afgelopen dagen liep mijn hart en hoofd overvol van gedachten, over niet alleen mijn geliefde tante die net is overleden, maar over mensen dichtbij en ver af en mijn relatie met hun.


Mijn instelling is wel degelijk, niet haatdragend, niet lang boos blijven, mensen in hun waarde laten en respect hebben voor een andere mening. Het is ook onmogelijk, nee misschien gewoon neemt het meer moeite, om 'vriendjes' te zijn met iedereen. Character trekken zorgen soms wel voor een soort wrijving waardoor een hechte vriendschap niet tot een van de mogelijkheden zijn. Dan toch wel een soort 'goede buur- verre vriend' relatie kan ontstaan. Laat nou eerlijk zijn, sommige mensen hun denkpatroon en levensstijl past niet bij iedereen. Er is niet altijd een echte match mogelijk. Dat zorgt voor de kleurrijke wereld waarin wij leven.

Waar ik nu mee bezig ben in mijn gedachten is; Zit het allemaal wel goed met mijn relaties met anderen, of het nou familie of vrienden zijn? En hoe pijl je nou zoiets? Mijn moeder was de jongste in een groot gezin. Ook haar broers en zussen hebben voor een behoorlijke groep neven en nichten gezorgd. Aan mijn vaders kant is het aantal nakomelingen ook best wel veelvuldig. Dat niet alleen, we zijn nogal zwerverig van aard. Wonen overal ter wereld zo'n beetje. De familie relaties dus.

De mensen die gedurende mijn leven op mijn pad zijn komen. Daar zitten allerlei pareltjes bij. Ook weer, overal ter wereld. Want ik heb ook niet stil gezeten. Dan nog de 'vroegere' buurtjes en collega's en anderen die een deel uit maken van mijn leven.

Als ik er even stil bij sta, zijn er best wel grote aantallen waar mijn aandacht naartoe kon gaan. Het fysieke 'erbij zijn is minder makkelijk. Mijn naasten, kinderen en kleinkinderen echtgenoot en familie nemen een groot deel van mijn denkvermogen in beslag. En weer die terugkerende, overal ter wereld, situatie.

Hoe zorg ik nou voor een goede en waardevolle relatie, genoeg aandacht, tijd, persoonlijke momenten die mijn liefde uitstraalt?

Ten eerste probeer ik aandacht te geven aan speciale momenten - als ik weet wanneer iemand jarig is, een bericht of kaart te sturen. Dan krijgt men in ieder geval 1 keer per jaar een persoonlijk contact moment van mij. Kerst berichten, ja ik ben nog ouderwets genoeg om een stapel kaarten de deur uit te doen. Die krijgt niet iedereen hoor, maar wel veel. Daar zitten mensen bij die bv geen verjaardagkaart krijgen, toch een teken van 'je telt mee'.

Tegenwoordig met alle social media mogelijkheden is het makkelijker geworden om contact te blijven houden. Een ochtend berichtje naar een group vrienden op WhatsApp is er ook onregelmatig ingekropen. De reacties zijn zo leuk. En soms krijg ik van die bijzondere reacties. Te horen dat het nou net iets was dat die persoon nodig had op dat moment.

Het blijft een item van balans houden. Weten dat ik niet bij iedereen op de koffie kan komen- en dat hoeft ook niet. Sommige van mijn bezoeken aan familie en vrienden lopen maanden uiteen soms een paar jaar - we pakken de draad op waar we gebleven zijn. Mooi is dat.

Het hebben van een relatie, met wie dan ook, is een geschenk. Ze zijn allemaal anders van kleur en brengen diversiteit in ons leven. De gewaarwording, het bewust zijn van en in dankbaarheid voor de relaties die ik heb, ga ik met vernieuwde energie en voornemens mijn dag weer tegemoet.

Ik ben een gezegend en bevoorrecht mens.

Veranderingen #6: Een nieuwe dag

Het is zondagmiddag. Ik zit in het zonnetje op ons balkon. Van het stormachtig nat weer van de afgelopen dagen is niets meer te bekennen. De lichte bries is net genoeg. De zon nog sterk genoeg. De bladeren hangen hier nog aan de bomen en ze kleuren nog behoorlijk groen. Het is de perfecte nazomerse zondag die je maar kan bedenken.

Beneden op het wandelpad, we wonen op de derde verdieping, wandelen gezinnetjes. Kinderwagen erbij. Kleintjes op de fiets of step. Een echtpaar op leeftijd. Zij met rollator, hij waakzaam ernaast. Hond aan de lijn die in de hand ligt van een stevige jonge man. Cigaret hangt uit zijn mond. Twee bootjes varen rustig voorbij terwijl ze ingehaald worden door een Snelle Jelle. De golven zorgen voor een schommelde voortgang. Lastig zal het wel zijn. Zo herken je ook iemands rij gedrag denk ik erbij. Ongeduldig.

Vandaag voor de eerste keer in een poos voel ik rust in mijn lijf. Ik kan echt gewoon stilzitten en genieten. De afgelopen paar weken was ik gespannen maar ook druk vanwege afspraken, verplichtingen en gewoon de alledaagse beslommeringen. Het leek alsof alles tegelijk gebeuren moest.

De komende week staat er maar 1 nieuwe afspraak. Die is pas donderdag. Dan ga ik ma helpen. Daar ben ik de afgelopen maanden zeer weinig geweest. Tijd om dat recht te zetten. Ik heb mezelf beloofd geen ander afspraken te maken. Tijd om alles wat er gebeurt is te laten bezinken. Niet alleen vanwege het definitieve afscheid van tante maar ook gebeurtenissen in het gewone dagelijks leven moeten een plekje krijgen. De draad weer oppakken. 

Klinkt misschien gek maar ik ben de afgelopen tijd niet eens aan het schoonmaken van m'n koelkast gekomen, zeg maar. Kleine dingen die het eerst los worden gelaten als er druk op de ketel komt te staan. Over een paar weken hoop ik de rit naar Leeuwarden weer te maken. Naar broer en oom en uiteraard mijn nichten. Mijn oom zijn 90ste verjaardag is op komst. Dit zal niet met toeters en bellen gevierd worden maar zal ook niet te stilletjes voorbij gaan. Het leven mag gevierd worden.

Maar voor nu, even gas terug. Even eigen dingen oppakken en de ritme van het leven weer ervaren. De veranderingen stapelen zich op. Dan heb ik even tijd en ruimte nodig om weer tot mezelf te komen. 

Vandaag, de eerste dag van de rest van mijn leven. Ik omarm het, grijp het en geniet ervan. Morgen, ja morgen kan alles gewoon veranderen! Maar vandaag, die heb ik alvast.


Hier de links naar alle voorafgaande posts in de reeks: Veranderingen

Verandering #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #5 . Het afscheid

Veranderingen #5 Het afscheid

tJa, dat is het dan. Een leven voorbij. Na 85 jaar mag mijn tante haar ogen sluiten en het eeuwig leven aanvaarden. Van huis uit is ons gezin aan vader en moeders kant, katholiek. Velen houden andere gedachten erop na, net zoals er velen zijn die zich nog trouw katholiek noemen. En dat kan, mag en is ook een voorrecht die ieder elk heeft. Ik, net als mijn tante, zijn aan ons geloof gehecht. Wij geloven in het leven na de dood. In God en de hemel. Wij geloven in gerechtigheid en vrede. Toen mijn tante haar ogen sloot en haar hart stopte, nam een nieuwe vorm van leven aan voor haar. Bij haar God. Ik heb helemaal geen twijfel dat het zo is. Dat had tante ook niet.

Na die zondag bij haar bed gezeten te hebben ben ik een poos bij oom geweest. Daar zaten mijn twee nichten de adressenlijsten na te gaan en de tekst voor de kaart. Belangrijke taken voor diegene die achterblijven. Het maakt ook deel uit van het verwerkingsproces. Omdat ik nogal wat familie contacten hebt, was het mogelijk om ook hier wat hulp te verlenen. En terwijl de meiden bezig waren had ik tijd om met oom te praten. We kletsten er wat op los. We aten een broodje, we dronken thee. Ondanks de situatie, de reden voor het samenzijn, hadden we het op een of andere manier toch gezellig. Ik nam afscheid. Begaf me naar de 3de verdieping en bezocht mijn broer. Ik had een weg te gaan dus ben ook daar op tijd vertrokken. Weer afscheid.

De volgende reis naar Leeuwarden was voor het laatste afscheid die ik aan tante maken kon. Haar afscheid. Het was aan mij de eer om te mogen spreken bij het afscheid. Ik voelde mij zeer bevoorrecht gevraagd te worden. Door mijn ervaring met ‘verdriet op afstand’ ( woonachtig in Nieuw Zeeland en diverse familieden die kwamen te overlijden in Nederland) besloot ik maar kleintjes over mijn herinneringen en verdriet te hebben maar meer over allen die veel te ver weg woonden om zelf deze plechtigheid bij te kunnen wonen. In het bijzonder, mijn oom en broer van tante. Hij, de enige ‘kind’ uit het gezin nog in ons midden. Groot is zijn verdriet. Wat hielden die 2 van elkaar. Ook de familie uit Zweden en Duitsland wilde ik dichterbij halen. En zo geschiedde.

De mis in het kapel waar ik twee weken daarvoor had gezeten aan de zijde van tante was overvol met belangstellende. Mijn tante hield van muziek en was jaren lang koorlid geweest. Prachtig was de mis opgesteld. Daarna naar het crematorium waar, nadat de twee zussen gesproken hadden over hun moeder, was ik aan de beurt. Dag lieve skat, dag tante van mij. Afscheid. Tot later.....!

De koffie kamer volgde en toen was het tijd om ook van mijn oom, twee nichten en andere familie afscheid te nemen. Het benadrukte mij weer om alle dagen te omarmen, om alle momenten van vreugde en ook verdriet te nemen zoals ze zijn. Beleef de dag, het moment. Want alles wat voorbij komt- het is de ene en ook tevens de laatste keer.

Mijn herinneringen, mijn warm gevoel van liefde voor mijn tante leven voort in mij hart. Ik weet dat dit het belangrijkste is wat ik meedraag. Niemand kan dit van mij afpakken, veranderen of beïnvloeden. Met het schrijven van mijn verhaal leg ik vast hoe de afgelopen dagen mij zijn vergaan. Met tranen in mijn ogen voelt dit als het echte en laatste afscheid……. dag skat! Ik hou van je. In mijn hart leef je voort. Je naam zal over mijn lippen komen. Vergeten zal ik je niet.




Heb je de eerste 4 gemist, klik dan op de onderstaande links.

Verandering #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #4: Het telefoontje

Precies 2 weken nadat ik mijn bezoek hebt gebracht aan tante kreeg ik 'het' telefoontje. Elke dag had ik contact gehad met mijn nicht. Tenminste, bijna. Tot ik merkte dat er twee ochtenden zonder iets te horen voorbij waren gegaan. Ik dacht het er mijne van maar stond ook niet te lang stil bij die gedachten. Er was veel te doen. Wij, mijn man en ik, maken deel uit van een groep, die bezig waren voor Monumenten dag. Hij was druk met allerlei voorbereidingen en ik met koken voor 16 personen na afloop.

Gezien de weersomstandigheden, waren we huiverig voor de dag zelf. Hadden we niet hoeven zijn. De omstandigheden waren super. Zonnetje er zwakjes bij, een 'bijna bui' die niets voorstelde. Alles liep mooi bij aanvang. Tot dat telefoontje.


Ongeveer een uur na het overlijden belde mijn nicht om te vertellen dat haar moeder, mijn tante, rustig in was geslapen. Dat de laatste 24 uur zij en haar zus bij hun moeder waren geweest. Dat ze zelfs de nacht in haar kamertje door hadden gebracht. In het bijzijn van haar man, meiden en schoonzoons is ze in alle rust overleden. Opluchting, verdriet, leegte, een zucht van verlichting en dan die tranen. Ik zat op een bankje aan een rivier. De zon was net op een mooie plekje beland en het water glinsterde. Een zacht briesje aaide mij over mijn hoofd. Ze is niet meer, ze is niet meer, klonk het in mijn hoofd. Ze is er echt niet meer. Het is voorbij. Nooit meer, " dag skat."

De afspraken die ik maakte met mijn nicht ging over wie ik informeren zou. En of ik de volgende dag komen kon om persoonlijk afscheid te kunnen nemen. Mijn tante zou in haar kamer 'liggen' tot de afscheidsdienst. We bespraken de details en ik maakte de nodige telefoontjes.

In mijn omgeving was men erg lief, zorgzaam en medelevend. Ik moet bekennen niet veel bijgedragen te hebben die dag - behalve aan het eind de maaltijd geserveerd te hebben en toch deel hebt genomen aan het gesprek, het lachen en de praatjes. Toch werd het mij teveel en wilden ik wat eerder naar huis. Dat werd me niet kwalijk genomen.

Na een onrustige nacht waar veel herinneringen door mijn hoofd speelde maakten ik mij gereed voor de rit naar Leeuwarden. Ik kan de route wel dromen. De afgelopen 17 jaar heb ik die zo vaak gereden dat ik het geen lange rit meer vind. De omgeving bekoorde mij niet - toch weet ik het altijd te waarderen. De kilometers verdwenen onder mijn wielen.... het weer was zonnig en rustig. Er was geen haast - en ook geen oponthoud. Mijn koffiestop werd een koffie to go! Ik had geen rust. Moest doorrijden.

Zo strijdlustig, vermoeid en dapper als ik haar laatst had gezien, zo vredig en volmaakt lag ze erbij. Op haar eigen bed. Netjes gekleed zoals we dat van haar gewend zijn. Keurig. Het voelde vredig en goed in die kamer. Mijn nichten en ik maakten een praatje. Zij gingen daarna naar hun vader om adressen en de kaart te bespreken. Ik zou er na mijn privé tijd ook heengaan. Misschien kon ik wat helpen....

Ik heb jaren in Nieuw Zeeland gewoond. Mijn ouders zijn daar overleden. Mijn oom, de broer van mijn vader woont daar nog. Hij kon prachtig zingen. Bij het 50 jarig trouwfeest heeft hij Ave Marie gezongen in de kerk. Bij het overlijden van mijn vader Panis Angelicus. Verdriet op afstand is vreselijk zwaar. Dat weet ik uit ervaring. Ik wist ook dat mijn oom verschrikkelijk veel verdriet had bij het overlijden van zijn zus. Om hem dichterbij te brengen zocht ik die liederen op op YouTube en speelde ze af. Ook het 'Lord's Prayer'. Alle drie van Andrea Bocelli. De kamer vulde met muziek. Tante hield van muziek. Het bracht troost...ook voor mij. Tegelijkertijd kwamen de tranen. Van verlies, van herinneringen, van gedachten aan mijn ouders, mijn oom en mijn leven Down Under. Ik moest denken aan alle veranderingen die ik de afgelopen jaren mee hebt gemaakt.

Voordat ik de kamer verliet blies ik de kaars uit. Het is goed zo.

Dag skat!

Heb je de eerste 3 delen gemist dan zijn hier de links:

Verandering #1. Op bezoek bij mijn tante

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Veranderingen #3: De herfst is op komst

Wat een dag. Terwijl ik terugrij naar huis ziet de wereld er zo anders uit. De grauwe wolken komen tezamen. De wind buigt de bomen totdat ze krom staan. De bladeren doen hun uiterste om aan de takken te blijven maar velen verliezen de strijd. Het is nog drukker op de weg dan vanochtend. Minder vrachtwagens. Meer caravans en personen auto' s met fietsen achterop of op het dak. Het is pas tegen 15:00. Mijn bezoek aan mijn tante, oom en broer zit erop. Het was heel anders dan de jaren hiervoor. Ik was nu verdrietig gestemd bij het achterlaten van mensen die mij dierbaar zijn.

Aangekomen bij mijn broer ( 2 jaar jonger dan ikzelf) zag ik dat zijn gezondheid nog verder achteruit was gegaan. Wat mij wel geruststelde is dat hij nu hier een plekje heeft, al 18 maanden. Niet meer in een flatgebouw in een woonwijk 11 hoog waar hulp telkens naartoe moest komen. Nu een wat 'veiliger' omgeving. Dichterbij hulp zou die nodig zijn. Kleiner, makkelijker te onderhouden en 'onder de mensen'. Als kers op de taart, ongeveer honderd meter vandaan waar onze vader is geboren. Dichterbij 'thuis' kan het niet.

Ik maakte een praatje, liep naar de supermarkt voor wat boodschappen en dronk een bakje koffie. Door de vermoeidheid in zijn lijf, bleef ik niet te lang. Vanwege het besef dat tante snel achteruitgaat, dacht ik, ik kom toch gauw weer. Dan kom ik weer op bezoek. Met tranen in mijn ogen verliet ik zijn kamer. De moed zakte mij in de schoenen. Hij was er slechter aan toe dan ooit. Bah!

Wat mij zo bekoorde op de heen weg, viel zo tegen terwijl ik huiswaarts reed. Nu was de aankomend herfst toch meer zichtbaar. De bladeren waren op vele plekken al verkleurd, de zon met wat zielige stralen, die toch probeerde door te breken, was zwak en het ontbrak aan echte warmte. Zelfs achter het voorruit. Ik wilde eigenlijk alleen maar thuis zijn.... toch reed ik langzamer dan op de heen weg. Een soort lopen met lood in de schoenen, schoorvoetend vooruit. Zo stuurde ik de auto wat trager over de wegen richting huiswaarts.

Bij een wegrestaurant haalden ik een grote cappuccino. Hoewel de wind fris was, bleef ik buitenstaan om mijn drankje te nuttigen. Op een of andere manier beviel mij die koude lucht wel. Paste bij mijn gevoel. Op! Er stond niets anders op dan door te rijden.

Mijn hoofd liep over met mooie herinneringen. Onder het rijden begon er toch een soort vrede in mijn lichaam plaats te nemen. Het beeld van die broose, stille en zeg maar gebroken vrouw zorgde ervoor dat ik mijn eigen verlies omruilde voor de rust en vrede voor tante met een snel en pijnvrije afloop van het leven. Daar zou ik alleen maar voor bidden. Afscheid nemen is nooit een pretje of plezierig, vooral als men beseft, het is voor altijd. 

Een afscheid van tante betekent ook dat ik weer een stukje van mijn vader kwijt zou raken. Van het gezin van 6 zou er dan maar 1 over blijven. De jongste broer. Hij woont niet in Nederland. Voor hem, wanneer mijn tante komt te overlijden, zal zijn verdriet zwaar te dragen zijn. Voor hem geen persoonlijk afscheid. Wat dat betreft was ik in een bevoorrecht positie. Alle veranderingen in een mensenleven hebben tijd nodig om door te dringen, plekje te krijgen en bij nader analyse met ander ogen naar te kijken.

Ik moest nu toch doorrijden. Mijn buurvrouw van 87 verwachtte mij. De avond voor mijn vertrek had ze gevraagd of ik haar helpen kon. Ze had boodschappen nodig en sinds een paar weken was ze autoloos geworden. Haar partner, 94 jaar, was weer thuis uit ziekenhuis. Boodschappen doen werd een missie. Ik zou haar daarbij helpen. Hoe bizar afwisselend kan een dag lopen.


Heb je Deel #1 en #2 gemist, klik dan hier onder voor de link

#1 Op bezoek bij mijn tante

#2 Ik zwaai nog een keer

Veranderingen #2: Ik zwaai nog een keer

Ik zit in het kapelletje. Naast mij, in haar rolstoel, zit mijn tante. Tot een aantal maanden geleden liep ze nog achter de rollator. Dat kan ze niet meer. Toen ik er was in februari heeft ze voor mij nog een kopje thee gezet. Dat kan nu ook niet meer. We hebben wat gekletst en zelfs gelachen. Dat gaat nu bijna ook niet meer. Dat praten gaat moeizaam - er valt weinig te lachen. Een deel van haar lichaam weigert om mee te doen. Zoals wel eens word gezegd, "haar kopie is goed, maar het lichaam geeft het op!" En zo was nu het geval. Tante haar lichaam werkte niet meer mee. Totaal afhankelijk van anderen. Moeilijk, moeilijk. Het aanvaarden van veranderingen valt erg zwaar. Moedig, dat was ze wel.

We komen terecht in de gezamenlijke ruimte. De mis in het kapel was erg mooi. Misschien ook omdat ik voelde dat het bijzonder was om dit nog mee te kunnen maken. De pastoor wist zelfs dat ik speciaal uit Dordrecht was komen rijden om hier bij te zijn. Ik ruik de koffie. Op alle tafels staan kopjes en een bordje met plakjes koek. De meeste mensen die de mis bij hebben gewoond blijven nog even na voor een bakkie koffie. Ik ook. Oom en tante, de buurtjes van boven en nog een bewoner schuiven aan bij onze tafel. Tante kijkt rond en zoekt iemand. Ik vraag wat er is. Ze heeft hulp nodig en moet naar toilet. Ze zoekt een medewerker die haar verzorgen kan. Het duurt en duurt. Ik voel zo'n medelijden met haar. Van zelfstandige vrouw die al 63 jaar voor haar man en gezin heeft gezorgd - is totaal afhankelijk geworden. Na een nadrukkelijk verzoek die ik bij een andere medewerker hebt gedaan komt er eindelijk iemand 'van de afdeling' om mijn tante naar het toilet te brengen en te assisteren. Ik zie hoeveel moeite het haar kost om de tranen te bedwingen.

We zitten een tijdje te kletsen met de tafelgenoten. Tante is stilletjes maar zo af en toe doet ze ook mee. Ik kom eigenlijk alleen voor haar en oom. Zodra de anderen hun eigen weg gaan kan ik wat kletsen met tante. Oom gaat naar hun aanleunwoning die ook onder dit dak is onder gebracht. Tegenwoordig 'woont' tante in het verzorgingsdeel. 'Thuis' bij haar echtgenoot van 63 jaar, dat gaat niet meer. Ik blijf nog een poos. Na een aanwijzing gekregen te hebben rij ik tante naar haar aangewezen lunch tafel. We wachten hier nog even. De tafels worden gedekt. Tante geeft aan dat de anderen zo ook aan komen schuiven. Ik neem dat als een teken dat ik afscheid kan/ mag/ moet nemen. We omhelzen, we kussen elkaar. Haar hand ligt ze nog even op mn hoofd als een aai op mn bol- die ik nog zo graag vaak wil ervaren. "Dag skat!" Zegt ze.

Nog even omkijken. Ik zwaai nog een keer maar zie haar eigenlijk niet goed door m’n tranen heen. Niet huilen, niet hier, niet op de gang. Tante heeft zich al omgedraaid naar haar tafelgenoten. Het eten komt eraan.

Ik ga de trap op, naar mijn broer(tje) die hier ook woont. In een aanleunwoning, net als oom alleen een verdieping lager. Wel makkelijk nu ze zo dicht op elkaar wonen. Ook voor hem een hele verandering.

Heb je deel 1 gemist: Klik dan hier voor de link: Op Bezoek bij mijn tante.

Veranderingen #1: Op bezoek bij mijn tante

Een lichtblauwe lucht hangt boven de rijksweg. Een paar uitgestrekte flinterdunne wolkenlaagjes zorgen voor wat kleur. Rechts van mij zie ik kinderachtig getekende bomen. Je weet wel, rechte balk en rondje erop. Ze staan keurig recht in een lange rij, daar op de polder, als soldaten in de wacht. De velden zijn hier en daar kaal. Het rooien van aardappelen en, ik dacht uien, is nog in volle gang. Dit gaat vast snel gebeuren denk ik. Het zomer seizoen ligt achter ons, en de regen zal niet lang op zich laten wachten. Veranderingen van seizoenen - we gaan iets nieuws tegemoet.

Zoef, zoef. Ik rij een matige snelheid van 100-110 km. Je mag hier 130 rijden. Mag, hoeft niet! Toch scheuren er auto's voorbij die er nog een tandje bovenop zetten. Ze verdwijnen na bochten of voorbij de horizon voordat ik zelfs de kentekens kan aflezen. Sommige vrachtwagen chauffeurs hebben ook haast. De een wil de ander inhalen. Maakt niet uit dat er dan 20+ auto's op de remmen moeten gaan staan.

Ik baan mijn weg naar Leeuwarden. Al is er een schema en wil ik op tijd zijn, ik wil ook graag heelhuids aankomen. Risico's nemen wil ik niet. Er zijn genoeg die dat al vóór mij doen. Ik kijk goed uit en let op. Mijn gedachten houd ik zo goed als ik kan, bij mijn rijden en andere weggebruikers. Toch gaan mijn gedachten al naar mijn doel - m'n tante en oom en mijn broer. Daar ga ik heen. Het gaat niet goed met mijn tante haar gezondheid. Zelf heb ik het al 'zorgelijk' bestempeld. Eigenlijk weet ik diep in m'n hart dat haar tijd in ons midden zeer beperkt is. Dit bezoek aan haar zou mijn laatste kunnen zijn.

Ook al weet ik dat het einde nadert, dat het goed is, en dat de rust, vrede, pijnvrij zijn het meest belangrijke voor tante zal zijn. Zelf wil ik er nog niet aan. Zonder m'n tante verder te moeten. Voor haar man, kinderen en kleinkinderen uiteraard nog moeilijker. Toch is het ook voor mij erg pijnlijk en mag ik het ook best wel benoemen. Mijn verdriet zal diep gaan - ondanks dat ik weet, " het is goed zo"! Alleen het idee al zorgt voor traanogen. Ik druk ze weg. Veilig blijven rijden.

Net op het nippertje kom ik aan. Ik had beloofd de mis in het kapel bij te wonen samen met mijn oom en tante. Mijn stoel stond klaar. Met 3 minuten ruimte kon ik even op adem komen, kusjes geven, krijgen en een groet uitbrengen. De pastoor kwam binnen. De mis is begonnen. Wij zingen, bidden en zijn stil met onze gedachten. Wat fijn dat het gelukt is om hier te zijn.

Verandering #2. Ik zwaai nog 1 keer

Verandering #3. De herfst is op komst

Verandering #4. Het telefoontje

Veranderingen #5 . Het afscheid

Verandering #6. Een nieuwe dag 

Even bij-kletsen

Vorig jaar eind juni zijn 2 vriendinnen en ik begonnen aan een 'gezonder leven' idee. Wat meer bewegen, minder eten - maar ook gezonder eten. Graag wilden wij in een maatje kleiner kleding kunnen passen. De kast waar meer 'te krap geworden' kleding hing zou geleidelijk aan omgetoverd

worden in een kast met allemaal - passende kleding.

- Deels gelukt. Ik kan weer mijn afritsbroeken aan. Ook een lichte zomerbroek waar ik gehecht aan was. De gewenste maat is er nog net niet, dus ik zet nog even door. Gewoon doen. Geen gekke dieet fratsen. Minder, anders en toch nog leuk! De stappenteller is niet meer heilig, maar ik houd het wel in de gaten. De maximum heb ik van 10,000 naar 8,000 gezet. Dat lukt mij veel vaker, dus het gevoel van succes boven valen is heerlijk!

Ik ging dit jaar wat meer aandacht besteden aan het hebben van VERTROUWEN. Vertrouwen vooral in de goedheid van de mens. Mijn focus meer richten op het GOEDE nieuws. Het uitstralen van VERTROUWEN. Ook wilde ik meer VERTROUWEN geven. Dat men op mij kon rekenen.

- Gelukkig heb ik nog een paar maanden om mijn aandacht weer opnieuw strakker hierop te richten. Niet dat ik het helemaal uit oog was verloren, toch verwateren die dingen zo af en toe. een herinnering is nooit weg!

Ook had ik mij voorgenomen om de mensen om mij heen wat meer aandacht te schenken. De doelgroep ouderen maar ook neven en nichten. Het is wel familie. De mijne, zoals in velen huishoudens tegenwoordig, niet naast de deur. Mijn vader afkomstig uit Fryslân, mijn moeder uit Amsterdam. Emigratie speelt een groot role in het verspreiden van allen aan beide kanten, hoewel de "Friesche tak' dichterbij is gebleven dan de Hollandse. Het is niet dat ik elke week op de koffie hoef, maar tijd en aandacht voor elkaar, is mijn idee van familie zijn.

- Dit probeer ik te doen door verjaardagen niet te vergeten, door berichtjes te sturen en ook, als de mogelijkheid er is of gecreëerd kan worden, een bezoek brengen. Er zijn nog enkele oud-tantes ook van mijn man. Die gaan wij deze week bezoeken. Gebeurt ook niet elke maand. Een kaart in de bus met 'zomaar!' wordt met vreugde ontvangen heb ik begrepen. Ik heb een broer(tje) in Leeuwarden die niet erg mobiel is. Ik wil maandelijks even bij hem op bezoek en een babbeltje maken. Maakt mij echt  niet uit dat ik er 450 km voor moet rijden. Zijn vreugd een mijn gevoel zijn het waard.

Onlangs schreef ik over vermoeidheid omdat ik mijn dagen te vol propten. Ik had weinig structuur in mijn week - dus alles kon. Nee zeggen is een lastig iets bij mij. Ik wil per se weten welke dag ik groet als ik mijn ogen open doe. De afgelopen maanden tast ik in het duister. Wat heb ik gisteren gedaan ( zodat ik weet welke dag het vandaag is).

- Het is nog kort dat ik hiermee aan de slag ben gegaan. Ik heb nog geen 'nee' hoeven verkopen om mijn dagen wat rustiger te krijgen. Komt misschien doordat ik nu wel wat meer duidelijkheid hebt over het invullen van mijn dagen. Alles hoeft niet helemaal vastgenageld te worden. Als ik maar een herkenbaar structuur creëer zodat ik meer ritme in mijn week krijg. Tot nu toe gaat het goed. 

Ach, wat zijn het toch kleine dingetjes waar ik mee bezig ben. Toch zit hier dus de kern van voldoening en tevredenheid in verborgen. Mopperen is zo'n waardeloze tijdsverspilling. Als iets niet goed is- dan kijk ik wat ik er aan kan veranderen. Kan dat niet is het aan mij om een houding aan te
nemen die voor geen stres of ongemak zorgt. Zo kan ik anders reageren op weggebruikers die geen respect voor de regels hebben, vervuilers die de prullenbak niet zien staan of pratende mede reizigers die hun hele leven bloot geven met openbare telefoongesprekken.

Het is maar hoe je met zulke dingen omgaat. Ik wil liever een positief gestemd, ontspannen en vrolijk mens blijven. Lijkt mij een goede voornemen.

Ik denk het er mijne van...u vast ook wel!

De zon schijnt- dan hoor ik iemand zeggen, " nou dat mag wel eens een keer. Het is tenslotte zomer. Wat een waardeloze zomer hebben wij gehad zeg!" Volgens mij hebben wij al maanden mooi weer met zo af en toe het hoog nodige natte om te zorgen dat rivieren blijven stromen, bomen en planten blijven groeien en ons stukje wereld niet vergaat van droogte. Ik dacht het er mijn van.

Ik merk dat de drukte op de wegen weer oploopt. Dan hoor ik, " Jeetje wat een toestanden. Moest weer wachten in de file. Ik was 5 minuten later thuis vandaag!" Vijf minuten maar- ik dacht het er mijne van.

"Poeh poeh de eerste week heb ik er al op zitten. Bah, mijn vakantie is nu al voorbij. Gelukkig kunnen wij eind september nog een weekje weg"! " Hoe lang ben je dan weggeweest?" werd gevraagd. "Oh maar 3 weken naar zuid-Frankrijk. Was zo maar om." Ik dacht het er mijne van.

De afgelopen paar weken ben ik wat vaker dan gebruikelijk met de bus de stad in geweest. Het is geen rustige plek meer om even bij te komen. Als ik de bus neem hoef ik niet op het verkeer te letten en kan ik even wegdromen- nou ja, kan, nee was dat maar waar! Telefoongesprekken, vrienden die samen reizen... alles word tegenwoordig zonder gene in het openbaar luidkeels besproken. Ik heb gehoord dat het in de trein idem dito is.

Zo was ik ook ongewilde luisteraar van een gesprek tussen een jonge dame en ?! Eigelijk kon ik niet uitmaken of het nou een zij of hij gesprekspartner was. Zo van, "hoezo, je gaat niet meer? Waarom niet?" ... " kan jou wat schelen wat iedereen daarvan denkt joh." ..... "Heb daar toch schijt aan die lul. Kan jou toch niks maken"! Daar zit je dan- op weg naar een wat je hoopt gezellig kopje koffie op een terras met een vriendin. Ik dacht het er mijne van.

Zo ook de gesprekken door nieuwe Nederlanders. Allemaal in eigen taal. Soms twee of drie verschillende tegelijk. Ik weet het, die kan ik toch niet verstaan. Toch vind ik het een inbreuk om mijn 'space'. Ik kan er niet echt veel begrip voor op brengen eigenlijk. Privé gesprekken horen in mijn denkplaatje niet in het openbaar. Ik denk er het mijne van! U vast ook.

Opruimen

Nee, het is geen voorjaar. Toch kriebelt het bij mij een beetje- alsof het voorjaar is. Ze wat hogere temperaturen van zomer zijn eventjes voorbij- toch schijnt de zon en hoor ik vrolijke geluiden buiten. Blijkbaar zit mijn lichaam in een soort 'voorjaarsgevoel' en daar maak ik gebruik van. Opruimen dus.

Misschien heeft het ook te maken met de klussen die ik de afgelopen maanden bij mijn zwager hebt gedaan. Hij is verhuisd. En daar kwam heel wat bij kijken. Als vrijgezel ziet hij zijn kasteninhoud toch anders dan een vrouw die meeleeft in zo'n huishouden. Nu dat hij buurman in ons gebouw is geworden kan ik een wat strakkere oog op zijn huishouden houden. Alles glimt en is nieuw. Houden zo denk ik dan. En dat kan hij erg waarderen. Gisteren nog kreeg ik een nood Whatsappje. Waar is......? Dan moet ik ontzettend lachen.

Dus nu kijk ik ook met andere ogen naar mijn kasten, laden en kamers. Wij zijn 2 en 1/2 jaar geleden verhuisd. Wat gaat dat snel- alles was bij ons ook strak en opgeruimd. Toch slipt het allemaal niet zozeer dicht maar ik merk dat ik wat minder strak alles opruim. Ingrijpen- nu dus.

De vakantie periode is voorbij. Rust in het huishouden is iets wedergekeerd. Routines worden weer opgepakt. Afgelopen weken ben ik wat kritischer naar mezelf en mijn tijdsbesteding gaan kijken. Het komt allemaal weer op z'n pootjes terecht. Ik blijk toch een soort routine en structuur nodig te hebben. Niet te strak maar wel herkenbaar. Ik wist vaak niet op welke ochtenden ik wakker werd.

Het is maandag- ik ga dit echt mijn 'van achter naar voren' huishoudschoonmaakdag maken. Misschien pak ik het meteen na het ontbijt aan- of in de middag. Maar vandaag is dus 'voor het huis' dag.

Ik gids - niet regelmatig nog maar wanneer ik het toepas in mijn agenda. Ook daar wil ik wat meer structuur in brengen. Dat ik op bepaalde dagen beschikbaar ben. Alleen in nood invallen waar nodig. Dan weet ik wanneer ik 'vrij' hebt. Of in ieder geval op 'vrij' kan rekenen. En zo ben ik ook in mijn agenda aan het opruimen.

Foto's, bestanden, plaatjes en computer gerelateerde zaken. Ook die hebben zo af en toe nodig om te kijken wat blijft en wat gaat weg. Tegenwoordig kunnen wij oneindig veel bewaren. Ik heb gemerkt dat ik dat ook bezwaarlijk ben gaan vinden. Teveel. Ook te log om dingen weer terug te vinden. Omdat het kan wil niet zeggen dat het moet. Vandaag heb ik ook mijn leeslijst van mijn blogs nagekeken. er stonden Blogs op die niet langer beschikbaar waren- de bloggers zijn of gestopt of nieuwe blogs begonnen. Of overgegaan op een ander Blog site. tJa dan verlies je ze uit het oog.

Vandaag is maandag, huis en 'opruim' dag. Heerlijk. In mijn nopjes. Nu een bakje koffie, op balkon in de frisse, lichtblauwe zonnige lucht. Ik ben een tevreden en blij mens.

Het was me wel een volle week zeg!

Soms gaat de tijd zo snel dat ik niet bij kan houden welke dag het is. Toch verbaasd het mij telkens weer hoeveel ik zo af en toe in een week kan stoppen. Neem als voorbeeld afgelopen week.

Maandag: Verrassingsontbijt bij een vriendin- die ik verzorgde. Wat de verrassing was, was dat haar zoon en zijn gezin uit Noorwegen op vakantie kwam en ook aan zou schuiven aan tafel. Daar had ze geen weet van. GESLAAGD!

Dinsdag: Klussen bij mijn zwager: Het huis is voor 95% af. Toch blijven er steeds wat klusjes tevoorschijn komen. Ook werden er een rolluik bij ons en een huiskamer rolgordijn bij hem geplaatst. Weg dag- maar wel mooi en allemaal tevreden. De jongens van van Dam Zonwering kregen voor hun werk verse scones bij de koffie.

Woensdag: Een paar weken geleden een diner afspraak gemaakt. Er werd een verjaardagcadeaubon ingeleverd. Die geven wij als cadeau tegenwoordig. Liever een wijntje bij ons komen drinken dan een fles weggeven. Aan tafel gezellig babbelen gedurende een 3-4 gangen menu. Erg leuk en lekker.

Donderdag: Op naar Zeeuws-Vlaanderen. Met droevig hart reden wij met z'n drietjes richting een bezoek aan dierbare vrienden. " De dokter informeerde ons dat er geen behandeling meer mogelijk is," was het bericht. De noodzaak om op bezoek te gaan was dringend. Hoewel de reden een verdrietige was, hebben wij met z'n allen er toch een mooie dag van gemaakt. Uitgeput en toch blij dat we gegaan zijn- rolde we erg laat ons bed in.

Vrijdag: Het is de tijd van cadeaubonnen innen. Boodschappen, huishoudelijke klussen en een paar tegenvallende taken eindelijk de keuken in. Zo gezellig en vrolijk. Genieten van vriendschap, lekker eten en mooie herinneringen en grappige verhalen uit de oude doos.

Zaterdag: Koken en gerechten voorbereiden voor een ander. Zo leuk, spannend en creatief bezig zijn. Ik hou daar wel van. Was wel eventjes veel 'keuken' deze week, hoewel we toch moeten eten en koken doe ik graag. De ochtend was ingenomen met voorbereidingen en andere taken, s'middags aan de slag. Ook tussendoor een bezoek aan een buurman (94) die zich in het ziekenhuis bevind.Was chauffeur voor zijn partner (87). Eenmaal weer thuis de draad oppakken en afmaken die hapjes.

Zondag: Begon vroeg. Lemon Meringue Tarts afbakken en naar feestje brengen. Ook nog even bij vrienden met cafe bezoek gebracht. Naar huis, even uitblazen. Eierkoeken gebakken voor oude buurman. Hij kan even niet kauwen. Ligt in ziekenhuis. Krijgt allerlei papjes en zo. Wilde zo graag iets anders eten dan vloeibaar maar het moest 'op kunnen lossen' zonder kauwen. Terwijl ik bij hem op bezoek was met zijn partner- at hij er twee op met zoveel vreugde dat ik er stil van werd.

En nu is de dag ten einde. De week begint morgen weer opnieuw. ( nou ja, soms is zondag dag 1- en nu eventjes maandag).

Ik geniet van elke dag en wat die dag met zich mee brengt. Ze komen geen tweede keer langs.

Het nieuwe werken.

Nou, mijn geïrriteerde bui van een paar dagen geleden is verleden tijd. Duurt nooit lang hoor. Gelukkig kan ik relativeren en van mij afschrijven. Dat helpt om stoom af te blazen zonder brokken te maken. Ook heb ik al van jongs af aan geleerd om ook te kunnen lachen om mezelf. Want soms is mijn 'druk maken om' ook om te lachen.

Nu heel andere koek. Er is al zoveel aan het veranderen in onze wereld- zeker zoals ik mijn wereld het ken. School, leren, werken, huisje, boompje beestje! Feest na 30 jaar want de hypotheek is afbetaald. Feest want met 60-65 met pensioen gaan. Feest omdat men 50 jaar getrouwd is. Dat waren redelijk 'normale' zaken.

Anno 2017 ziet deze wereld er anders uit. School, afstuderen- of niet, reizen, werken, reizen...! Relaties die vaker dan niet komen en gaan. Zorgt voor veel verdriet. Kinderen die tussen twee 'thuizen' wonen. Weekje hier weekje daar. Geen vast contract, thuis werken, doorwerken.

Nou schets ik wel een heel breed negatief beeld hoor, en ik weet wel dat het niet 'OVERAL' en ALTIJD' zo is, net als mijn wereld er ook niet voor IEDEREEN gelukkig of zelfs na tevredenheid was. Wat ook nuttig kan zijn, zijn aanpassingen in het leven. Dat de levensstijlen veranderen, de wensen, de mogelijkheden. Thuis hadden wij geen telefoon of auto. Probeer dat maar in te denken. Paar uur per avond tv.

Ik voel me wel bevoorrecht om zoveel vernieuwingen mee te mogen maken, te zien gebeuren en ontwikkelen. In alle omstandigheden zullen er wel verbeteringen kunnen komen. Problemen, onrechtvaardigheden en onrust, oneerlijkheid en jaloezie zijn niet nieuw. Of die verdwijnen ooit? Ah, wat een geweldige gedachten.

Een van de meest opvallende ontwikkelingen is het reizen. De wereld is toegankelijker geworden. Uithoeken bestaan bijna niet meer. Ik heb het niet over de vluchtige steden trips of 'even' in 4 weken Down Under reizen en in 3 weken proberen zo'n land ( Continent) te zien. Ik heb het over langere termijn reizen. Nee, ook geen immigratie. Het grote avontuur. Het bekende achterlaten en verdiepen in de wijde wereld.

En dat hebben twee mensen in mijn omgeving gedaan. Op 11 september 2016 vertrokken zij, na uitvoerig en zorgvuldig een plan hadden gemaakt, hun banen opgezegd te hebben, werden zij uitgezwaaid door familie en vrienden en begon het reisavontuur echt.

Maar ja, dan wil je reizen. Dat kost geld. Je hebt ook passie voor je werk. Hoe moet dat? Deze twee avontuurlijke mensen hebben goed het voorwerk gedaan. Veel informatie gewonnen, bedachtzaam aan de slag gegaan en nu al werkend reizen zij onder de naam Dutch Nomad Couple. Het afgelopen jaar hebben ze Mexico onder de loep genomen. Hun belevenissen leggen zij vast op film. Een vooraf geregelde Youtube kanaal zorgt ervoor dat er (bijna) wekelijks, afhankelijk van internet bereik uiteraard, een informatief, leuk en mooi filmpje komt te staan. Zo kunnen vrienden, familie maar ook geïnteresseerde mensen meeliften op reis.

Ik zeg, petje af. Zo mooi en ja, toch wel vanuit mijn optiek, dapper!

Wil je ook mee reizen? Wil je weten wat ze nog meer hebben gedaan- behalve Mexico ontdekken?

Dat kan... De Dutch Nomad couple zijn via deze links te volgen. Bon voyage! En Tino en Angela, "dat jullie nog veel mogen zien, talloze avonturen mogen beleven en met voorspoed jullie verhalen mogen blijven vertellen".

Dutch Nomad Couple - join their Youtube channel here

Dutch Nomad Couple - join their Facebook page here

Geïrriteerd- nou ja best wel behoorlijk!

Ik blijk een overgevoelige rechtvaardigheidsgen in mijn DNA te hebben. Grootvaders aan beide kanten waren actief op dit gebeid. Voor mensenrechten opkomen en hulp bieden. Mijn erfenis. Ik ben er ook trots op. Toch kan mijn humeur zo af en toe behoorlijk op de proef gesteld worden.

Gisteren was weer zo'n moment.

HET IS ONZE SCHULD DAT DIEVEN STELEN!! JA, u leest het goed. Dat zegt een ex-inbreker. Stond pontificaal zo in de krant. WIJ MAKEN HET HEN ZO MAKKELIJK. Want als wij thuis zijn en wij onze achterdeur niet op slot doen... ja jezelf opsluiten in je eigen huis, dan MAG de inbreker gewoon pakken wat ie pakken kan. Want het is ONS EIGEN SCHULD! Moeten we de ramen, deuren en schuren maar dicht doen! 😡

De stoom kwam uit mijn oren. 😖

Ik heb geleerd dat als iets niet van mij was dan moest ik er met mijn handen vanaf blijven. Zelf gaan werken, geld verdienen om 'het' te kopen als ik het zo graag wilde hebben. Als ik het geld niet bij elkaar kon krijgen- jammer dan! De optie ' pak maar die van een ander' werd nooit aangeraden.

Maar nu, volgens meneer Jansen, moeten wij alles vastschroeven, op slot doen en bij diefstal toch maar aangifte doen want, "anders veranderd er niets.

Dus, nu weet u dat. Sloten kopen, camera's installeren, alarmsystemen plaatsen en maak van uw woning een bunker...want het is uw en mijn schuld dat er dieven zijn.

Meneer Jansen, voor uw informatie, er zijn dieven omdat die hun handen ( en dan blijf ik netjes) niet van anderman's spullen kunnen houden. Laten we DAAR verandering in brengen! Meneer Jansen geeft advies om diefstal tegen te gaan. Laat hij een groep oprichten en de dieven zelf eens een lesje leren.


AD: Hartje zomer inbrekers vrij spel. Als u dit leest en denkt dat ik diegene ben die het verkeerd ziet, dan hoor ik het graag! In mijn beleving is het een omgekeerde wereld. Alles vastspijkeren om zoveel diefstal te voorkomen- ipv, dieven her-opvoeden. Niet alleen met straffen maar maatschappelijke werkzaamheden waarin men leert over en een beter zicht krijgt op mensenleed en verdriet.

Een rust dag....

... oh wat heb ik daar zin in, behoefte aan, mogelijkheid toe!

Vandaag, zaterdag. Prachtig weer. Warm maar geen strakblauwe hemel. De zon schuilt zich achter een dunne laag watten die uitgestrekt in de lucht blijven hangen als een vers gestreken laken. Er is een zachte bries die de lucht verschoont en fris houd. Heerlijk om in te ademen. Tegelijkertijd wordt mijn was gedroogd die op het balkon staat. Vanuit mijn bureau kijk ik naar buiten niet over, maar de diepte in, van een rivier die langs ons appartement gebouw vloeit. Bootjesliefhebbers pruttelen voorbij. De ene schuit kan mij meer bekoren dan de ander. Leuk dat wij net een mini bootvakantie achter de rug hebben. Nu kan ik mij veel beter inleven in de situatie op het water in zo'n vaartuig.

Net in een bocht, vlak onder een overhangende boom schuilt een visser in een kayak. Prachtig ding- die kayak bedoel ik dan. De visser kan met zijn voeten trappen- en de kayak stil houden of door laten varen...en nog steeds met hengel in hand zijn hobby uitvoeren. Ik heb van dichtbij zo'n kayak gezien. Mijn zoon in Australië heeft er een. Wat een innovatie toch. Die ontwikkelingen om gebruiksvoorwerpen steeds handiger en gebruikersvriendelijk te maken.

De zaterdag krant heb ik van kaft tot kaft gelezen. Ja, ik sla wel wat over- zoals de sport pagina's of sommige berichtgevingen waar ik geen interesse voor hebt. Mooi oprecht interview met Henny Huisman. Ook het artikel over de nieuwe rage DNA onderzoeken, weer wat bijgeleerd. Ik wist wel van het bestaan van deze nieuwe rage. Schijnt erg in trek te zijn- ook in Nieuw Zeeland waar een vriendin ook een 'kreeg' als verjaardagcadeau. Grappig. Een familielid heeft er ook in een bezit. Kwamen verrassende dingetjes uit. Als je het allemaal moet geloven denk ik maar.

Omdat er wat 'restjes' in de koelkast staan hoef ik vandaag niet uitgebreid te koken. Dat heb ik 3 keer gedaan deze week. Drie keer bezoek gehad en gezelligheid aan tafel. Telkens weer wat leuks en lekkers bedenken. Dat ( samen eten)  is zo'n geweldige manier om met vrienden om te gaan, better leren kennen en te lachen, te genieten.

Het is stil in huis, geen radio of andere geluiden. Vandaag schijn ik een groot en bijna dwangmatige behoefte te hebben aan stilte.....! Geen lange gesprekken, muziek of andere geluiden. Hier horen wij alleen maar verkeer ver op de achtergrond, zachtjes met zo af en toe een dreun van een vrachtwagen die op een richel over de brug dendert. Het enige storende geluid is het gepiep in mijn oren. Al jaren aanwezig en schijnt erger te zijn als ik moe ben. Of misschien dan schenk ik het dan meer aandacht. Dat kan ook!

Ik moest dit even 'uit mijn hoofd' schrijven. Nu tijd om eventjes languit op de bank op balkon in te dutten- een 'oma slaapje' te doen. Daarna zie ik wel verder... of misschien ook niet!

Fijn weekend allemaal.

Water, uit de kraan of uit een fles?

Water. Een levensbehoefte. We kunnen niet zonder.

De afgelopen maanden ( nou ja achter de schermen en in sommige situaties is eigenlijk al jaren gerommel) horen wij bewoners steeds meer over de problemen met het water in de provincie Zuid-Holland en de schuldige zou met name het bedrijf Du Pont/Chemours in Dordrecht zijn.

Twee en half jaar geleden zijn mijn man en ik verhuisd van Papendrecht naar Dordrecht. Wat ons na twee maanden al opviel was de kwaliteit van het water- zo anders was dan we gewend waren. Onze nieuwe apparaten zoals koffiezet apparaat en waterkoker waren al snel 'verkalkt'. Ik  moest ze al na enkele weken schoon maken. Ook de gootsteen en wasbakken zaten per dag vol met opgedroogde waterspetters die grijzig van kleur waren. Kalk volgens mij.

Wij hebben contact opgenomen met ons waterprovider, Evides. De medewerkster verzekerde ons dat het bedrijf schoon water leverde en alle 'normen', die door de regering gesteld werden, gehonoreerd werden. Aan het niveau van de kwaliteit viel dus niet te tornen. Daar kon ik het mee doen.

tJa, en wat krijgen we nu? Er zit iets in het water wat er niet in hoort te zitten. Niet iedereen is het er over eens dat all drinkwater bronnen schoon zijn. Het bedrijf van Du Pont/Chemours blijkt al jaar en dag de gifstoffen to lozen in de rivier de Merwede. Schijnbaar met toestemming omdat ik lees dat er nu opeens geen vergunning voor komt voordat er meer onderzoek gedaan moet worden....! WAT zeg je me nou? Nu pas, na al die jaren?

Ik ben geen specialist op dit gebied. HELEMAAL niet. Maar zuivere koek is dit verhaal allerminst.

Ga ik nou flessen water kopen- waar ik ook mijn bedenking bij hebt- alleen al omdat water uit de hemel valt, in meren en rivieren aanwezig is- en door derde in flessen word gegoten zodat wij het kunnen kopen??!! Rare wereld eigenlijk. Dat, is een ander verhaal uiteraard. Nu gaat het erom, geloof ik het artikel in de krant - dat het water wel veilig is omdat het 'uit een andere bron komt'? Of loop ik meteen naar de supermarkt en spek ik de kas van een bedrijf die water in flessen doet en ik niet weet welke bron daarvoor gebruikt word?

Ik stond met een glas in mijn hand om water te drinken. Mijn hand bleef over de gootsteen steken. Het glas bleef leeg. Ik ga eventjes nadenken hoe verder!

Overdrijf ik? Het zal allemaal wel weer 'meevallen' en de voor- en tegenpartijen zullen van alles wel uit de kast halen om mij en anderen te overtuigen van hun 'waarheid'. Ik ben eventjes van water af! Gewoon, vandaag. Morgen een nieuwe dag.